Katalog dzieł artystów polskich i żydowskich z Polski w zbiorach muzeów Izraela. Malarstwo, rzeźba, rysunek powstawał od 1987 roku.
Autorzy wielokrotnie przebywali w Izraelu, prowadząc kwerendy w izraelskich muzeach. Największy zbiór dzieł artystów z Polski posiada Muzeum Sztuki w Ein Harod. Wiele wybitnych prac znajduje się w Muzeum Izraela w Jerozolimie i w Muzeum Sztuki w Tel Awiwie. Obrazy Maurycego Gottlieba przechowywane są w Instytucie Naukowym Weizmanna w Rehowot. W muzeum Lohamei Haghetaot (Domu Bojowników Getta) koło Hajfy, Muzeum Sztuki Jad Waszem w Jerozolimie oraz w Kolekcji Oskara Gheza na Uniwersytecie w Hajfie zgromadzone są prace artystów, którzy zginęli lub byli prześladowani w czasach Zagłady, podczas II wojny światowej.
Łącznie katalog obejmuje 2367 dzieł autorstwa 198 artystów. Zamieszczone w nim dzieła z muzeów Izraela stanowią bogate dziedzictwo sztuki i duchowości Żydów Polskich, które należy także do kultury Polski i Europy Środkowo-Wschodniej oraz tradycji międzynarodowych centrów artystycznych, zwłaszcza Paryża.
W lesie szaleje zamieć. Zmarznięte zwierzęta szukają schronienia w chatce żółwia, który wstawił właśnie wodę na zupę. Każdy z gości pomaga w przygotowaniu posiłku, ofiarowując przyniesione ze sobą warzywa. I tak do garnka trafiają: marchew, leśne owoce, cebula, pieczarki, pory...
Na zewnątrz chatki jest ciemno i zimno. Ale w środku wszystkim dopisuje humor: zwierzęta opowiadają historie, śpiewają, a przede wszystkim wspólnie szykują jedzenie.
Kiedy w końcu zasiadają do stołu, są zachwycone smakiem zupy. To najlepsza zupa na świecie! W czym tkwi jej sekret? Czy żółw dodał do niej jakiś specjalny składnik? Gospodarz z początku zaprzecza, ale po chwili wyjawia tajemnicę...
Przygody małej różowej rybki, która ucieka z akwarium i kamufluje się na zasłonach w grochy, w słoikach pełnych cukierków lub pokojach pełnych zabawek, poznało przez czterdzieści lat wiele pokoleń czytelników i czytelniczek. I nic dziwnego, książka bawi konceptem, uwodzi kolorami, zgrabnie łączy obrazy z życia z wyobrażeniami jak ze snu. Minimum słów, maksimum zabawy dla najmłodszych!
Sztuka naskalna jest fenomenem światowym. Najstarsze obrazy na skałach człowiek zaczął tworzyć w paleolicie, w niektórych rejonach świata powstawały one jeszcze całkiem niedawno. Studia nad sztuką naskalną przeżywają dziś swoisty renesans, w poznawaniu tego dziedzictwa biorą aktywny udział także polscy naukowcy. Niniejsza książka jest właśnie prezentacją polskich inicjatyw w tej sferze badań. Okazuje się, że w kraju, w którym nie ma żadnego zwartego kompleksu sztuki naskalnej, wykształcił się zespół badaczy, którzy podjęli profesjonalne badania w tym zakresie, i że są one prowadzone w tak różnych miejscach na świecie jak w Egipt, Tonzania, RPA, Peru, Kanada, USA, Azja Środkowa, Syberia czy Wielka Btyrania. Studiowanie sztuki nieskalnej to podróż, ale nie tylko terytorialna, również intelektualna. Obrazy namalowane lub wyryte na skałach intrygują i inspirują swoją formą, domagają się też odpowiedzi na pytania o ich wiek, funkcje, znaczenie i autorstwo. Odpowiedzi te jednak nie należą do łatwych...
Po co myć zęby? Czy lepiej je szorować czy szczotkować? Czy dzieci i dorośli maja takie same zęby? Czy to prawda, że w czasie wymiany uzębienia mlecznego na stałe wszystkie dzieci wyglądają jak króliki albo hipopotamy? Piąty tytuł edukacyjnej serii Moje Ciało, jak zwykle wypełniony po brzegi humorem i zabawą, przybliża wiedzę na temat tajemniczych elementów naszego ciała.
Daleko stąd, tam, dokąd odlatują jaskółki, kiedy u nas jest zima, mieszkał sobie król, który miał jedenastu synów i córkę Elizę. Bracia byli królewiczami, chodzili do szkoły z gwiazdą na piersi i szablą u boku, pisali diamentowymi rysikami na złotych tabliczkach i czytali tak samo dobrze w tę, jak i z powrotem; od razu było słychać, że to królewicze. Ich siostra Eliza siadywała na małym stołeczku z lustrzanego szkła i bawiła się książką z obrazkami, którą kupiono za pół królestwa. O, dobrze było tym dzieciom, ale nie zawsze miało tak być. Ich ojciec ożenił się ze złą królową, a ona rzuciła czar na jedenastu królewiczów. Dobra i niezłomna Eliza musiała znosić ból, samotność i ryzykować życie, żeby uratować braci przemienionych w łabędzie.Przepiękne ilustracje Joanny Concejo oraz znakomity przekład Bogusławy Sochańskiej dodają blasku magicznej baśni Hansa Christiana Andersena.
Badania stroju w kontekście sztuk plastycznych mają na świece i w Polsce długą tradycję, ale w ostatnich dziesięcioleciach nabrały szczególnego dynamizmu. Niniejsza publikacja jest zbiorem artykułów prezentujących najnowsze metody stosowane w studiach nad ubiorem jako obiektem artystycznym, a także strojem jako znaczącym elementem dzieła sztuki.
"Sztuka stroju, strój w sztuce" składa się z dwóch części, które odpowiadają głównym problemom badawczym wskazanym w jej tytule. Pierwszy z nich dotyczy pokazania stroju jako dzieła sztuki, przedmiotu zainteresowania artystów i działań artystycznych, a także wpływu sztuk plastycznych na kształtowanie ubioru i modę. Druga część publikacji poświęcona jest natomiast strojowi jako tematowi dzieła sztuki w różnych epokach i kręgach kulturowych.
Najmniejsza świnka nie miała ochoty pracować i zrobiła dom ze słomy. Średnia pracowała więcej i zrobiła dom z drewna, a najstarsza, żeby zbudować dom z cegieł, musiała pracować bardzo dużo. A potem przyszedł wilk...
Trzy świnki to jedna z najpopularniejszych tradycyjnych opowieści i jedna z najbardziej lubianych przez dzieci. Symbolikę postaci, ich wybory oraz zakończenie bajki można interpretować jako metaforę dorastania i rozwoju osobowości (od niedojrzałości, aż po dorosłość).
Według Brunona Bettelheima, dzięki utożsamianiu się z każdą z trzech świnek dziecko uczy się, że ludzie zmieniają się, i że dorastanie ma swoje zalety. Dlatego to właśnie wysiłek i inteligencja najstarszej z nich kładzie kres niecnym planom wilka.
Ilustracje Trzech świnek, podobnie jak sama historia, są delikatne i zabawne. Helga Bansch po raz kolejny kreśli świat pełen ciepła i zrozumienia dla potrzeb i emocji małego czytelnika. Bawi się detalami, których odkrywanie sprawia wielką przyjemność i zachęca do częstego powracania do książki.
Spoglądając na dzieło Luciana Freuda w kontekście przemian europejskiej 1sztuki od czasów renesansu, aż po pierwszą dekadę XXI wieku, nie ulega wątpliwości, że brytyjski artysta zapisał kolejny, ale jednocześnie być może ostatni rozdział w historii malarstwa figuratywnego, stając się jego, jak napisał Sebastian Smee (w odniesieniu do XX stulecia), „najwspanialszym wzmacniaczem”. Lucian Freud pozostając wierny tradycyjnej metodzie malarstwa portretowego kładł nacisk na bezpośrednią relację pomiędzy malarzem a modelem. Można powiedzieć, że właśnie na tej zależności zbudowana jest jego sztuka. Bezceremonialność w podejściu do modela sprawiła, że brytyjski artysta stworzył bardzo odważny i przejmujący obraz ludzkiej postaci. Językiem jego sztuki stała się materia nagiego ciała. Lucian Freud, podkreślając indywidualny charakter każdego ludzkiego istnienia, zaakcentował to, co nierozerwalnie związane z codziennym doświadczeniem i bliskie człowiekowi niezależnie od historycznej epoki i przynależności kulturowej.
Kilkuletnia Yayoi niczym bohaterka powieści Carrolla, doświadcza na łąkach górzystego Matsumoto rzeczy osobliwych. Ludzkim głosem przemawiają do niej kwiaty i zwierzęta. Kilkanaście lat później artystka wiedziona obsesyjną potrzebą tworzenia pokrywa w całości swoją pracownię wraz ze znajdującymi się w niej przedmiotami motywem sieci. Na ulicach Nowego Yorku organizuje skandalizujące nagie happeningi, za co w Japonii przez długi czas będzie krytykowana i skazana na artystyczny niebyt. Na przełomie XX/XXI wieku Kusama otworzy szereg wystaw, organizowanych przez najważniejsze światowe galerie i muzea a dom mody Louis Vuitton wypuści kolekcję ubrań, pokrytą charakterystycznym motywem kropek – sygnaturą sztuki Kusamy. Dziś 85 letnia artystka jest żywą legendą i przykładem na bezkompromisowe poświęcenie się sztuce. Kusama wciąż tworzy, dzieląc swój czas między mury szpitala psychiatrycznego, a specjalnie wybudowaną obok pracownię. Jest to pierwsza wydana w języku polskim publikacja w całości poświęcona życiu i twórczości jednej z najbardziej zagadkowych postaci współczesnego świata sztuki Kusamy Yayoi.
Dyktatura jest jak dyktando. Jakiś pan mówi, co należy robić, i wszyscy to robią. Bo tak. Tak brzmią pierwsze słowa książki wyjaśniającej dzieciom, czym jest dyktatura. Autorzy stawiają diagnozę: to kraj, w którym nie przeprowadza się wolnych wyborów, gdzie nie szanuje się praw człowieka, gdzie przepisy są uchwalane w tajemnicy przed obywatelami, gdzie można myśleć tylko tak, jak dyktator chce, żeby myślano Jednak ludzie zastanawiają się i analizują otaczającą ich rzeczywistość, nawet wtedy, gdy im się tego zabrania, nawet gdy są smutni i zastraszeni. A gdy tak myślą, to czynią już pierwszy krok do wolności, która nadchodzi, kiedy dyktatura upada.Książkę zamyka test z dyktatury oraz zachęta dla młodych czytelników i czytelniczek do nadsyłania odpowiedzi, na podstawie których powstanie nowa książka. W ten sposób wszyscy będą mogli się dowiedzieć, co o tych sprawach myślą dzieci.Oto jest dyktatura druga część czterotomowej serii dla dzieci Książki Jutra. Wydana po raz pierwszy w Hiszpanii pod koniec lat siedemdziesiątych, dziś w nowej szacie graficznej, z nowymi ilustracjami, prezentuje wciąż świeże i aktualne spojrzenia na ważne zagadnienia społeczne.
Ludzie, tak jak większość zwierząt, mają dwie dziurki w nosie, które służą do oddychania i rozpoznawania zapachów. Ale czy to już wszystko, co można o nich powiedzieć? Czwarty tytuł edukacyjnej serii Moje ciało, jak zwykle wypełniony po brzegi humorem i zabawą, przybliża wiedzę na temat tych tajemniczych otworów.Autor, Gen-ichiro Yagyu, zaleca czytanie tej książki z szeroko otwartymi dziurkami w nosie!
Hiena i zając idą razem na ryby. Wędkowaniem umilają sobie pogawędką. „Wiesz, co boli najbardziej ze wszystkich rzeczy na świecie?” – pyta zając i zaraz zapewnia, że najbardziej boli kłamstwo. Hiena śmieje się lekceważąco i stwierdza, że kłamstwo boli mniej niż byle zadrapanie na nodze. Zając proponuje: „Zrań mnie w nogę, a ja ci udowodnię, że kłamstwo boli mocniej”. Hiena bez wahania przystaje na ten pomysł. Wkrótce potem zając wyrusza do królewskiego pałacu. Przed bramą zostawia placek z k… (oj, to nie kakao!), a na świadków wzywa muchy, znawczynie k… kwestii wszelakich.
Hiena, która uosabia w tej historii, hipokryzję i zły charakter, poczuje na własnej skórze, jak gorzki smak może mieć kłamstwo. Ta symboliczna opowieść oparta jest na bajce ludowej z Wybrzeża Kości Słoniowej. Walor dydaktyczny łączy się w niej z humorem i hiperbolą. Ilustracje Rogera Olmosa potęgują ekspresję postaci i sprawiają, że prosta opowieść wywiera mocne wrażenie zarówno na małym, jak i dużym czytelniku.
Lis jest postacią od wieków obecną w kulturze Japonii. Występuje w licznych opowieściach ludowych, utworach literackich i sztukach teatralnych. Rzeźby w kształcie lisów można zobaczyć w rozsianych po całym kraju chramach poświęconych kultowi Inari - bóstwa wszelkiej pomyślności. W oczach Japończyków zwierzę to od dawna otoczone było mistyczną i nadprzyrodzoną aurą, choć jednocześnie nie było pozbawione pierwiastka komicznego. Wierzono, że posiada magiczne moce, potrafi zmieniać kształt i wywołać iluzje. Japoński lis przedstawiany jest jako dobry lub zły omen, boski posłaniec, psotny figlarz, a także przewrotna istota wywołująca opętanie. Wszystkie te aspekty przenikają się wzajemnie i dopiero zestawione razem składają się na pełny obraz, który został uchwycony w niniejszej książce. Lis jaki jest, każdy widzi - ale przedstawiciele różnych kultur postrzegają go inaczej.
Do czego służy pępek? Dlaczego jest taki, jaki jest? Oto odwieczne dziecięce pytania. Pasjonująca historia pępka, trzeciego tomu serii o ludzkim ciele, wyjaśnia nie tylko te wątpliwości — przybliża również ważne szczegóły narodzin każdego człowieka.
„Żyć w kraju, gdzie ciągle prawie jest lato, w mieście najpiękniejszym w świecie, najobfitszym w statui, obrazy, ruiny, […] na które się nigdy dosyć napatrzyć nie można, pełno tu artystów, tak że oni prawie całą ludnośćstanowią” pisał w 1824 roku Kanuty Rusiecki do przyjaciela-malarza,zachęcając go do przyjazdu do Rzymu. Książka niniejsza poświęcona jest twórczości malarzy, którzy podobnie jak Rusiecki przybyli z terenu dawnej Rzeczypospolitej do Rzymu w ostatnich dekadach jego funkcjonowaniajako „stolicy świata”. Analizując fenomen studiów w papieskim Rzymie w XIX stuleciu starano się ukazać go wieloaspektowo. Najpierw nakreślono specyfikę scuola romana w malarstwie XIX wieku i jej recepcję w rodzącej się historii sztuki. Następnie ukazano Wieczne Miasto jako miejsce formacji artystycznej, by w kolejnych rozdziałach przedstawić efekty tej nauki, czyli tworzenie obrazów o tematyce historycznej oraz problem poszukiwania formy w malarstwie pejzażowym i rodzajowym. Rozważania zamyka refleksja nad figurą samego malarza-artysty. Prezentując malarstwo „polskich rzymian” praca odsłania znaczącą, a jednocześnie niesłusznie zapomnianą część sztuki XIX wieku, która osądzona jako tradycyjna, katolicka, klasycyzująca, figuratywna i „antynowoczesna” znalazła się poza kanonem historii sztuki.?
Dotyk jako wyraz czułości ma zasadnicze znaczenie dla rozwoju emocjonalnego: daje poczucie bezpieczeństwa, jest fundamentem tworzenia zaufania do siebie i innych, wspiera poczucie własnej wartości. Autorzy książki „Nie trzeba słów” skupiają się na tym aspekcie więzi rodzinnej. Ukazują bohaterów podczas codziennych zabaw.
Wszyscy komunikują się za pomocą głosu: ludzie mówią, koty miauczą, psy szczekają, ptaki śpiewają . I tylko żyrafa oraz jej dziecko nie porozumiewają się werbalnie. Potrafią za to wyrażać emocje w inny sposób: gestem i dotykiem. Mała żyrafa, która bardzo lubi ten rodzaj czułości, postanawia nauczyć przyjaciół przytulania. Wkrótce wszyscy jej znajomi przekonują się, że nie trzeba słów, by powiedzieć „kocham cię”.?
Tom poświęcony jest twórczości krakowskiej grupy Dziewięciu Grafików.
Ich dorobek stanowi ważne, acz nieco zapomniane, ogniwo w polskiej sztuce XX wieku.
Grupa jako jedna z pierwszych inicjowała polskie życie artystyczne po II wojnie światowej.
Przedmiotem niniejszego studium jest tradycja artystyczna Żydów z okresu Drugiej Świątyni i czasów rabinicznych do VII wieku.
W tym czasie rozwija się specyficzny język motywów i symboli, które zostały wodrębione z tradycji judaistycznej, a także grecko-rzymskiej i wschodniej, kształtując tożsamość narodową i religijną Żydów w sferze wizualnej.
Klasycystyczne założenia pałacowo-ogrodowe na Wołyniu 1780-1831? ewoluowały od wielobudynkowych kompleksów o układzie palladiańskim poprzez wolnostojące rezydencje z oddzielnie ustawionymi oficynami aż do parterowych siedzib o niewielkich rozmiarach...
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
