Antologia Manifesty polskiej awangardy artystycznej: Formiści Bunt Jung Idysz 19171922 zawiera teksty o sztuce manifesty, wypowiedzi programowe w czasopismach i wstępy do katalogów wystaw. Ich autorami są malarze, rzeźbiarze i graficy, reprezentujący nowe tendencje, które w Europie ukształtowały się przed I wojną światową, a rozpowszechniły w Polsce po jej zakończeniu.Wstęp zawiera: stan badań i źródła opublikowanych tekstów; omówienie genezy europejskiej awangardy i roli polskich artystów w jej powstaniu; charakterystykę krajowych ośrodków artystycznych i kolonii artystów zagranicą.Publikacja składa się z trzech części. Każda z nich jest poświęcona jednej z trzech grup artystycznych, działających w Polsce po odzyskaniu niepodległości.Część I dotyczy grupy Formiści, założonej w październiku 1917 roku w Krakowie i działającej także we Lwowie i Warszawie do 1922 roku.Część II odnosi się do Zrzeszenia Artystów Bunt, działającego w Poznaniu od przełomu 1917 i 1918 do 1922 roku.Część III obejmuje działalność żydowskiej łódzkiej grupy Jung Idysz, a także żydowskiego środowiska nowej sztuki w Warszawie w latach 19191922.Części mają podobny układ: wstęp z charakterystyką koncepcji teoretycznych i postaw ideowych; ilustracje wybór dzieł plastycznych; antologię tekstów.Analiza wypowiedzi artystów członków grup na tle ich twórczości ukazuje genezę polskiej awangardy XX wieku, na którą złożyły się trzy niezależne nurty.
Tom VI rocznika nosi tytuł "Polscy i rosyjscy architekci w XIX i XX wieku". Jest on poświęcony polskim architektom działającym na terytorium Cesarstwa Rosyjskiego w XIX i na początku XX wieku, architektom rosyjskim, a także polskim architektom wykształconych w uczelniach rosyjskich, czynnych na obszarze Królestwa Polskiego i ziem zachodnich Cesarstwa. Odrębnymi zagadnieniami są architektura starowierców w Polsce, architektura kościołów katolickich w dawnych Prusach Wschodnich, a także problematyka architektury współczesnej, w tym prawosławnej architektury sakralnej.
Czas to taka dziwna rzecz.Tata dużo o nim mówi.Ale wydaje mi się,że znam się na czasie lepiej niż on.Dlatego codziennie ranoto ja mówię Tacie, kiedy......czas wstawać!Okazuje się, że według dziecka najlepszą porą na wstawanie jest piąta rano. Zaspany tata prosi wtedy o jeszcze pięć minut, bo myśli, że to niewiele. Ale to nieprawda! Dzieci najlepiej potrafią dowieść, że pięć minut to znacznie więcej czasu niż mogłoby się wydawać.Od rana aż do wieczora obserwujemy dzień z życia pewnej rodziny: taty lisa i jego dwójki lisich urwisów. Tata w pośpiechu załatwia mnóstwo spraw i wciąż goni za własnym ogonem, aż dosłownie pada z nóg. A jego dzieci podążają w ślad za nim, robiąc dokładnie to, czego chcą, bez względu na pośpiech lub ograniczenia czasowe. Na szczęście maluchy chętnie dzielą się z tatą tajemnicą czasu, bo biedak nie ma o tym zielonego pojęcia.Pięć minut to mnóstwo czasu! Przekonacie się o tym, czytając nową książkę Marty Alts Jeszcze pięć minut, uroczą, pełną delikatnego humoru historię o tym, jak ważny jest czas spędzany razem. Opowieść w równym stopniu zachwyci dzieci, jak i ich zabieganych rodziców.
Engelbert Kaempfer (1651–1716)
Niemiecki lekarz i przyrodnik, urodzony w Lemgo w Westfalii. Po studiach m.in. w Gdańsku, Toruniu, Krakowie i Królewcu wziął udział w wyprawie przez Rosję do Persji, zorganizowanej z polecenia króla Szwecji Karola XI. Następnie jako lekarz i chirurg holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej (VOC) trafił do Japonii, gdzie był lekarzem załogi faktorii na sztucznej wyspie Dejima w Nagasaki.
Wraz z holenderską delegacją dwukrotnie odbył podróż do Edo, na dwór szoguna Tsunayoshiego Tokugawy (1691 i 1692 r.). W 1695 powrócił do rodzinnego Lemgo. Autor m.in. tekstu poświęconego florze Azji Wschodniej oraz jednego z pierwszych kompleksowych tekstów o Japonii okresu Edo.
Malutka Popielica każdej nocy zakrada się do domu któregoś z przyjaciół i wypróbowuje różne łóżka: pojemnik na marchew Królika, szufladę z krawatami Rudzika, poroże Jelenia, but Niedźwiedzia, etui na okulary Żółwia, zegar z kukułką Myszy, pozytywkę Wiewiórki. Pewnego dnia zmęczone jej zachowaniem zwierzęta postanawiają z nią porozmawiać. Proszą, żeby nie robiła zamieszania i trzymała się własnego legowiska. Nie wiedzą, że tak naprawdę malutka Popielica boi się spać sama i zrobi wszystko, żeby tylko mieć w nocy towarzystwo – zdesperowana nie zawaha się nawet przenocować w skarpecie złego Wilka. Co zrobią przyjaciele Popielicy, gdy się o tym dowiedzą? Czy mała wiercipięta już zawsze będzie sypiać poza domem?
Ciepła i przejmująca opowieść o potrzebie bezpieczeństwa i otaczania opieką słabszych. Idealna dla małych czytelników i czytelniczek, którzy nie chcą zrezygnować ze spania w nie swoich łóżkach.
Książka autorów innych uwielbianych przez dorosłych i dzieci tytułów kolekcji OQO – Nie trzeba słów, Najlepsza zupa na świecie, Niedźwiedź – łowca motyli.
In 2018 we celebrate the 175th anniversary of the birth of Henryk Siemiradzki (1843–1902), one of the most accomplished Polish painters. He was closely associated with Polish and Russian artistic circles, but spent most of his artistic life in Rome.
He came from a noble family in the formerGrand Duchy of Lithuania (now Belarus). He was born in 1843 in Novobelgorod (today Pechenihy), near Kharkov in Ukraine, the son of Hipolit Siemiradzki, a general of the Russian Army. Henryk Siemiradzki was connected with the Imperial Academy of Arts in Saint Petersburg (which he graduated in 1871), and with the circle of artists living in Rome, where he relocated in 1872. He was awarded and exhibited in the important art-shows; most notably his first taste of international recognition came in the 1873 World Exposition in Vienna, by receiving the ‘medal in art’ for his Christ and the Sinner (The State Russian Museum, St. Petersburg). Thereafter his art was subsequently shown and highly prized in future global world art exhibitions such as in 1876 in Philadelphia, in 1882 in Melbourne and, most significantly, in 1878 in Paris for his monumental Nero’s Torches (Candlestiks of Christianity). Thanks to his generous gift (Nero’s Torches), the first Polish National Museum was opened in Kraków in 1879. The painting Phryne on Poseidon’s celebration in Eleusis, purchased by the Russian Emperor Alexander III, began the collection of what is today’s Russian State Museum in St. Petersburg. After his death in 1903, Maria Siemiradzka, the painters’ wife, donated Christian Dirce that was then exhibited during a posthumous show at the Society for the Encouragements of Fine Arts Zachęta in Warsaw to the Society (today in the National Museum).
Siemiradzki had lived for nearly threedecades in Rome, where he displayed his works and took part in its artistic life. He was an active member of Academia di San Luca. In Rome he built his house and workshop at via Gaeta. It was visited by a wide variety of people that ranged from artists to just pure lovers of art. Ever since 1884 he spent his summers in his holiday home in his beloved Strzałków near Częstochowa in Poland in which he also passed away in July 1902. Siemiradzki was buried at the National Pantheon of Poland in the crypt of the church of Pauline Fathers’ on Skałka in Kraków.
As part of Siemiradzki’s Jubilee, the National Museum in Kraków, hosted a conference entitled The Henryk Siemiradzki that we do not know on 11th–13th April 2018. This volume contains material from this conference.
Experts presented theses on lesserknown aspects of Siemiradzki’s life and art, starting from his first artistic attempts in Kharkov and studentship at the Imperial Academy of Arts in St. Petersburg. A special section was devoted to his inspirations arising from his fascination with the Antiquity, the Middle East, paranormal phenomena, as well as books by Ernest Renan. Experts researched Siemiradzki’s place in Europe, his possible and visible links with the most famous Academicians - Alma-Tadema, Leighton, Fortuny, Gérôme. The artist’s oeuvre was analysed in the context of French and Russian reception. The second technological part, was entirely devoted to the complexity and variety of techniques in Siemiradzki’s paintings.
O bardzo głodnym misiu to książka-gra, bajka-wybierajka, w której to mały czytelnik decyduje, jak potoczą się losy bohaterów, kto włączy się do akcji i jak się ona zakończy.
Brunatny miś budzi się głodny z zimowego snu. Postanawia posilić się miodem… Sposobów na zdobycie przysmaku nie brakuje. Można wspiąć się na drzewo, skoczyć o tyczce, skorzystać z trampoliny, a nawet wykorzystać chytry plan lisa i interwencję strażaków. A może miś zrezygnuje jednak z miodu, odwróci się na drugi bok i zapadnie w drzemkę? W tej książce nie ma rzeczy niemożliwych, a kolejność i dobór scen za każdym razem mogą być inne. Czy przy pierwszej lekturze czytelnik pozna zwyczaje mrówki Ferdynanda albo czy natknie się w krzakach na wilka, który czyha na trzy świnki? Kto wie, wszystko zależy od naszej wyobraźni. Bajkę można czytać raz krócej, raz dłużej, ciesząc się jej swobodną formą, otwartą fabułą i lekkim humorem. Świetna zabawa i dla dzieci, i dla dorosłych!
Tekst bajki, inspirowany książką Raymonda Queneau Un conte á votre façon (Bajeczka na twoją modłę), napisał scenarzysta komiksowy Maciej Jasiński, a ilustracje przygotował grafik i autor komiksów Tomasz Kaczkowski.
Czy filozofia wyszła z jaskini? To pytanie nasuwa się w kontekście lektury tzw. metafory jaskini Platona. Łatwo bowiem sobie wyobrazić, że człowiek wszedł do jaskini z własnej woli; bądź szukając wygodnego „mieszkania”, gotowego „domu”; bądź ze strachu przed otaczającym go światem. Nie możemy też wykluczyć, że to ciekawość „światła” zwyciężyła strach, a nie odwrotnie, i wyprowadziła człowieka na powrót z jaskini do „świata zewnętrznego”, tak jak niepokój intelektualny wyprowadza kajdaniarza z jaskini, czyniąc go filozofem. Czy Platońska metafora jest więc echem doświadczeń człowieka pierwotnego, który zdobył się na odwagę opuszczenia jaskini, tak jak czyni to Platoński filozof? A może jest ona literackim żartem Platona, który sięgnął do przygód Odyseusza w jaskini Polifema, chcąc przedstawić filozofa jako sprytnego i odważnego niczym Odys.
A może Platon inspirował się kultami misteryjnymi, w ramach których inicjowany napotykał w ciemnościach światło, wskazujące mu drogę do nowego życia. W tym sensie filozofowanie i podążanie za światłem słonecznym byłoby wyborem nowej drogi życia dla wtajemniczonych w filozofię? A może metafora jaskini jest daleką reminiscencją biblijnej przypowieści o Danielu zamkniętym w jaskini z lwami, ocalonym przez swoją wiarę, a z jaskini może wyjść (stać się filozofem), tylko ten, kto „wierzy” w słuszność wybranej przez siebie drogi? A może wreszcie chodzi po prostu o to, że ta i inne metafory Platona zawładnęły myśleniem filozoficznym, czy też myśleniem jako takim, zniewalając ludzkość owym „jaskiniowym” sposobem myślenia, z którego ludzie nie zdołają się już wyzwolić?
Edgar Norwerth, architekt wykształcony w Moskwie, profesor WCHUTEMAS-u, od 1925 roku mieszkał i działał w Warszawie. Jego twórczość w Rosji ewoluowała od późnego eklektyzmu do tendencji konstruktywistycznych.W Polsce Norwerth stał się ważnym przedstawicielem modernizmu i jednym z najwybitniejszych polskich architektów XX wieku. Do jego realizacji należy m.in. zespół szkolno-sportowy Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego w Warszawie (obecnie Akademia Wychowania Fizycznego). Edgar Norwerth zajmował się także teorią i krytyką architektury.
Tom 6 „Studiów z Architektury Nowoczesnej” opatrzony został podtytułem Architektura polska – między Wschodem a Zachodem, co odzwierciedla zakres tematyczny czternastu artykułów. Tom rozpoczynają opracowania poświęcone budynkom znajdującym się na ziemiach wschodnich dawnej Rzeczpospolitej, a obecnie na terenie Ukrainy i ich twórcom.
Tom rozpoczynają opracowania poświęcone budynkom znajdującym się na ziemiach wschodnich dawnej Rzeczpospolitej, a obecnie na terenie Ukrainy i ich twórcom. Są to rezydencje polskie na Wołyniu i Podolu, lwowskie kamienice, a także obiekty zaprojektowane przez Bolesława Michałowskiego, Mariana Charmańskiego i Tadeusza Obmińskiego. Dalej przedstawiane są przykłady polskiej architektury modernistycznej przed- i powojennej oraz analizowana jest recepcja zasad socrealizmu we wnętrzach domów kultury. Osobny blok tematyczny stanowią artykuły prezentujące przykłady architektury polskiej na Ziemiach Zachodnich po 1945 roku, zwłaszcza na terenie Szczecina. Kolejny tom „Studiów z Architektury Nowoczesnej” został przygotowany z myślą o czytelniku zainteresowanym nowoczesną i współczesną architekturą polską.
Trudno jest być małą małpką w dużym stadzie i w jeszcze większej dżungli. Zawsze coś cię omija. Zawsze jest zbyt niebezpiecznie, zbyt wysoko czy zbyt daleko dla kogoś tak małego.
Bohaterka tej opowieści postanawia pewnego dnia, że zrobi coś zupełnie na własną rękę – wdrapie się na szczyt najwyższego drzewa w dżungli! Wspaniale, prawda? Tylko że jest jeszcze ktoś, kto cichutko skrada się za małpką na kartach tej książki. Ktoś z pazurami i paskami, i z bardzo ostrymi zębami...
Okazuje się, że świat jest wielkim, tajemniczym i cudownym miejscem, gdzie wszystko jest możliwe. Dlatego im jesteś mniejszy, tym większe możesz mieć przygody! Jeśli będziesz śmiały, nieustraszony i ciekawy, możesz osiągnąć wszystko.
Piękna, zabawna i pokrzepiająca książka obrazkowa katalońskiej artystki Marty Altés.
Katalog dzieł artystów polskich i żydowskich z Polski w zbiorach muzeów Izraela. Malarstwo, rzeźba, rysunek powstawał od 1987 roku.
Autorzy wielokrotnie przebywali w Izraelu, prowadząc kwerendy w izraelskich muzeach. Największy zbiór dzieł artystów z Polski posiada Muzeum Sztuki w Ein Harod. Wiele wybitnych prac znajduje się w Muzeum Izraela w Jerozolimie i w Muzeum Sztuki w Tel Awiwie. Obrazy Maurycego Gottlieba przechowywane są w Instytucie Naukowym Weizmanna w Rehowot. W muzeum Lohamei Haghetaot (Domu Bojowników Getta) koło Hajfy, Muzeum Sztuki Jad Waszem w Jerozolimie oraz w Kolekcji Oskara Gheza na Uniwersytecie w Hajfie zgromadzone są prace artystów, którzy zginęli lub byli prześladowani w czasach Zagłady, podczas II wojny światowej.
Łącznie katalog obejmuje 2367 dzieł autorstwa 198 artystów. Zamieszczone w nim dzieła z muzeów Izraela stanowią bogate dziedzictwo sztuki i duchowości Żydów Polskich, które należy także do kultury Polski i Europy Środkowo-Wschodniej oraz tradycji międzynarodowych centrów artystycznych, zwłaszcza Paryża.
W lesie szaleje zamieć. Zmarznięte zwierzęta szukają schronienia w chatce żółwia, który wstawił właśnie wodę na zupę. Każdy z gości pomaga w przygotowaniu posiłku, ofiarowując przyniesione ze sobą warzywa. I tak do garnka trafiają: marchew, leśne owoce, cebula, pieczarki, pory...
Na zewnątrz chatki jest ciemno i zimno. Ale w środku wszystkim dopisuje humor: zwierzęta opowiadają historie, śpiewają, a przede wszystkim wspólnie szykują jedzenie.
Kiedy w końcu zasiadają do stołu, są zachwycone smakiem zupy. To najlepsza zupa na świecie! W czym tkwi jej sekret? Czy żółw dodał do niej jakiś specjalny składnik? Gospodarz z początku zaprzecza, ale po chwili wyjawia tajemnicę...
Przygody małej różowej rybki, która ucieka z akwarium i kamufluje się na zasłonach w grochy, w słoikach pełnych cukierków lub pokojach pełnych zabawek, poznało przez czterdzieści lat wiele pokoleń czytelników i czytelniczek. I nic dziwnego, książka bawi konceptem, uwodzi kolorami, zgrabnie łączy obrazy z życia z wyobrażeniami jak ze snu. Minimum słów, maksimum zabawy dla najmłodszych!
Sztuka naskalna jest fenomenem światowym. Najstarsze obrazy na skałach człowiek zaczął tworzyć w paleolicie, w niektórych rejonach świata powstawały one jeszcze całkiem niedawno. Studia nad sztuką naskalną przeżywają dziś swoisty renesans, w poznawaniu tego dziedzictwa biorą aktywny udział także polscy naukowcy. Niniejsza książka jest właśnie prezentacją polskich inicjatyw w tej sferze badań. Okazuje się, że w kraju, w którym nie ma żadnego zwartego kompleksu sztuki naskalnej, wykształcił się zespół badaczy, którzy podjęli profesjonalne badania w tym zakresie, i że są one prowadzone w tak różnych miejscach na świecie jak w Egipt, Tonzania, RPA, Peru, Kanada, USA, Azja Środkowa, Syberia czy Wielka Btyrania. Studiowanie sztuki nieskalnej to podróż, ale nie tylko terytorialna, również intelektualna. Obrazy namalowane lub wyryte na skałach intrygują i inspirują swoją formą, domagają się też odpowiedzi na pytania o ich wiek, funkcje, znaczenie i autorstwo. Odpowiedzi te jednak nie należą do łatwych...
Po co myć zęby? Czy lepiej je szorować czy szczotkować? Czy dzieci i dorośli maja takie same zęby? Czy to prawda, że w czasie wymiany uzębienia mlecznego na stałe wszystkie dzieci wyglądają jak króliki albo hipopotamy? Piąty tytuł edukacyjnej serii Moje Ciało, jak zwykle wypełniony po brzegi humorem i zabawą, przybliża wiedzę na temat tajemniczych elementów naszego ciała.
Spacer to przyjemność. Bywa formą aktywności fizycznej, czasem medytacji. Można spacerować bez celu lub załatwiając po drodze różne sprawy. Niektórzy wolą odbywać go samotnie, dla innych spacer jest okazją towarzyskiego spotkania.
Spacerując, można obserwować budynki, innych przechodniów, zmieniający się świat. Czy tylko on się zmienia?
Książka Spacer to opowieść o dorastaniu i starzeniu się. Kiedy kończy się pierwsze, a zaczyna drugie? Czy jest coś pomiędzy? Spacer daje możliwość poszukania odpowiedzi na te i wiele innych pytań.
Daleko stąd, tam, dokąd odlatują jaskółki, kiedy u nas jest zima, mieszkał sobie król, który miał jedenastu synów i córkę Elizę. Bracia byli królewiczami, chodzili do szkoły z gwiazdą na piersi i szablą u boku, pisali diamentowymi rysikami na złotych tabliczkach i czytali tak samo dobrze w tę, jak i z powrotem; od razu było słychać, że to królewicze. Ich siostra Eliza siadywała na małym stołeczku z lustrzanego szkła i bawiła się książką z obrazkami, którą kupiono za pół królestwa. O, dobrze było tym dzieciom, ale nie zawsze miało tak być. Ich ojciec ożenił się ze złą królową, a ona rzuciła czar na jedenastu królewiczów. Dobra i niezłomna Eliza musiała znosić ból, samotność i ryzykować życie, żeby uratować braci przemienionych w łabędzie.Przepiękne ilustracje Joanny Concejo oraz znakomity przekład Bogusławy Sochańskiej dodają blasku magicznej baśni Hansa Christiana Andersena.
Badania stroju w kontekście sztuk plastycznych mają na świece i w Polsce długą tradycję, ale w ostatnich dziesięcioleciach nabrały szczególnego dynamizmu. Niniejsza publikacja jest zbiorem artykułów prezentujących najnowsze metody stosowane w studiach nad ubiorem jako obiektem artystycznym, a także strojem jako znaczącym elementem dzieła sztuki.
"Sztuka stroju, strój w sztuce" składa się z dwóch części, które odpowiadają głównym problemom badawczym wskazanym w jej tytule. Pierwszy z nich dotyczy pokazania stroju jako dzieła sztuki, przedmiotu zainteresowania artystów i działań artystycznych, a także wpływu sztuk plastycznych na kształtowanie ubioru i modę. Druga część publikacji poświęcona jest natomiast strojowi jako tematowi dzieła sztuki w różnych epokach i kręgach kulturowych.
Książka profesora Jana Wiktora Sienkiewicza Artyści Andersa. Continuita e novita jest długo oczekiwanym i niezmiernie ważnym w dziejach polskiej historii sztuki XX wieku wypełnieniem luki, w ramach ciągle nie w pełni rozpoznanego obszaru zagadnień związanych z polską plastyką powstałą poza granicami Polski. Głównym tematem opracowania, są dzieje plastyki polskiej w łonie 2 Korpusu generała Andersa, w których jak w soczewce przenikały się zarówno „continuita” jak i „novita” zjawisk i prądów artystycznych, charakterystycznych dla malarstwa europejskiego pierwszej połowy XX w. (z recenzji prof. zw. dr. hab. Andrzeja Kazimierza Olszewskiego)
Dopiero po 1989 r. polska sztuka powstała poza krajem zaczęła przeżywać zasadnicze zmiany w obszarze systemów metodologicznych, a szczególnie w zakresie jej oceny i interpretacji, czego wyrazem była m.in. wystawa „Jesteśmy” zorganizowana przez warszawską Zachętę w 1991 r. Po opublikowanym przez Jana Wiktora Sienkiewicza opracowaniu naukowym poświęconym polskim galeriom sztuki współczesnej w powojennej stolicy Wielkiej Brytanii, pt. Polskie galerie sztuki w Londynie w drugiej połowie XX wieku (2003), monografiach twórczości artystycznej malarzy z polskiego Londynu związanych z Armią Andersa: Mariana Bohusza-Szyszki (1995), Wojciecha Falkowskiego (2005), Halimy Nałęcz (2007) i Ryszarda Demela (2010) oraz zbiorze studiów pt. Sztuka w poczekalni. Studia z dziejów plastyki polskiej na emigracji 1939-1989 (2012), najnowsze opracowanie Artyści Andersa jest wypełnieniem luki, a jednocześnie rodzajem klamry zamykającej do niedawna nierozpoznany kolejny obszar zagadnień związanych z XX-wieczną polską plastyką powstałą poza granicami Polski. Oddana do rąk czytelnika książka obejmuje ramy czasowe od wyjścia Polskich Sił Zbrojnych (zwanych Armią Andersa) w 1942 r. z terenów ówczesnego ZSRR aż po rok 1949, w którym to zakończyła się rzeczywista opieka generała Władysława Andersa nad uratowanymi polskimi żołnierzami-artystami. Wówczas to mieszkający na Wyspach Brytyjskich polscy malarze powołali do życia w Londynie awangardową grupę artystyczną pod nazwą Grupa 49.
(z recenzji prof. zw. dr. hab. Jerzego Malinowskiego)
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
