Zaangażowanie w konflikty w Syrii, Libii i Górskim Karabachu, "prężenie muskułów" we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego, bazy wojskowe w Iraku, Somalii czy Katarze, dyplomacja "dronowa", asertywność wobec zachodnich sojuszników, próby zarządzania stosunkami z Rosją tak, aby wiele sprzecznych interesów nie wykoleiło owocnej współpracy, a także niezachwiana pewność siebie, godna mocarstwa globalnego - tak w skrócie można opisać politykę zagraniczną Turcji na początku lat 20. XXI w. Karol Wasilewski tłumaczy, skąd wzięła się skłonność tureckich decydentów do wybierania się na "przygody" w polityce zagranicznej, opisuje czynniki, które nieustannie pobudzały ich wyobraźnię, a także analizuje procesy, które doprowadziły do tego, że Republika Turcji, państwo początkowo skrajnie skupione na sobie, przeobraziła się w jednego z najaktywniejszych aktorów stosunków międzynarodowych.
Doniesienia o kolejnych próbach nuklearnych i rakietowych Korei Północnej, stanie zdrowia jej przywódcy, napięciach na linii KRLD–USA, postawie Chin wobec północnokoreańskiego sąsiada i dylematach polityki Korei Południowej wzbudzają zainteresowanie zarówno kręgów eksperckich, jak i opinii publicznej. Sytuacja na Półwyspie Koreańskim zyskuje na znaczeniu w warunkach pogłębiającej się globalnej rywalizacji Chin i USA. Tłumacząc zawiłości amerykańsko-chińskiego sporu o Koreę, Oskar Pietrewicz pokazuje, że koreańskie problemy są tak złożone, że niemożliwe jest rozwiązanie ich w sposób jednostronny, bez uwzględnienia interesów Chin, USA oraz Korei Południowej i Korei Północnej.
Praca Oskara Pietrewicza jest po prostu znakomita. To świetna synteza problematyki Półwyspu Koreańskiego, pisana w sposób rzetelny, zdystansowany i merytoryczny. A jednocześnie sprawny językowo, zgodny z najlepszym anglosaskim stylem przystępności literackiej dzieł naukowych. Najważniejsze tezy są na łamach pracy dobrze uargumentowane, wywód logiczny, wnioski przekonujące, a wszystko dobrze się czyta. Do tego opisywana problematyka jest wciąż aktualna. Mówiąc wprost, Spór o Koreę to najlepsza współczesna politologiczna książka o Korei w języku polskim.
dr hab. Michał Lubina, profesor w Instytucie Bliskiego i Dalekiego Wschodu Uniwersytetu Jagiellońskiego
Gdy po 24 lutego 2022 r., po rosyjskiej inwazji na Ukrainę, Kreml ogłaszał kolejne przepisy, uniemożliwiające pokazywanie prawdziwej Rosji, z redakcyjnym kolegą, który także zajmuje się Wschodem, zgodnym chórem powiedzieliśmy „Do Pietrewicza na korepetycje!”. Bo Oskar Pietrewicz doskonale wie, jak zbierać informacje o zamkniętym dla świata państwie. Od wielu lat z raportów, doniesień, skrawków informacji i rozmaitych przecieków składa północnokoreańskie puzzle w rzeczywisty obraz. Wielokrotnie się o tym przekonałem, goszcząc go w swoich programach radiowych. Teraz dostajemy pozycję, która pokazuje, jak ważny w Azji Północno-Wschodniej jest Kim, postrzegany powszechnie jako śmieszny grubasek, a także rządzony przez niego kraj. Jak często bywa rozgrywającym, od którego zależą posunięcia innych państw w regionie.
Ernest Zozuń, dziennikarz, Radio 357
Oskar Pietrewicz jest analitykiem w programie Azja i Pacyfik ds. bezpieczeństwa w Azji Wschodniej, zwłaszcza na Półwyspie Koreańskim. Doktor nauk społecznych w zakresie nauk o polityce (Uniwersytet Warszawski, 2018). Absolwent Instytutu Stosunków Międzynarodowych UW. Autor książki „Krewetka między wielorybami. Półwysep Koreański w polityce mocarstw” (Warszawa 2016). Posługuje się językiem angielskim.
Prezydent Woodrow Wilson odegrał kluczową rolę w formowaniu Europy Wschodniej w trakcie paryskiej konferencji pokojowej w 1919 roku. Jednak amerykański prezydent nigdy nie postawił stopy na ziemiach, o których politycznym losie w znacznym stopniu decydował. Pojmowanie przez Wilsona zasady samostanowienia narodów, a także praktyczne jej wdrażanie ulegało zmianom w trakcie obrad konferencji pokojowej w Paryżu. W niniejszej książce Larry Wolff opisuje, jak Wilsonowskie zasady w sferze polityki i stosunków międzynarodowych nakładały się na jego „mentalną mapę” Europy Wschodniej, jak ewoluowały jego koncepcje dotyczące Austro-Węgier i imperium osmańskiego, w jaki sposób osobiste przyjaźnie i znajomości kształtowały jego pogląd na Europę Wschodnią oraz jak rozwijała się idea „praw mniejszości” w stosunku do zasady samostanowienia narodów.
Larry Wolff, profesor historii Europy na Uniwersytecie Nowojorskim, dyrektor wykonawczy NYU Remarque Institute i współdyrektor NYU Florence.
SPIS TREŚCI
Podziękowania (s. 9)
Wstęp (s. 13)
Wilson a kwestia wschodnia i koniec imperium osmańskiego (s. 31)
„Ta wojna wyzwoleńcza”. Wilsonowskie wyzwalanie ludów habsburskich (s. 83)
Przyjaźń Wilsona. Osobiste sympatie a transformacja geopolityczna (s. 156)
Większości i mniejszości narodowe w Europie Wschodniej Wilsona (s. 225)
Zakończenie Dynamika zmian na prezydenckiej mentalnej mapie Europy Wschodniej (s. 302)
Indeks (s. 329)
Doniesienia prasy zagranicznej o powstającej w 1918–1919 r. Polsce to marne źródła do badania dziejów niepodległości. Wiadomości ukazywały się w dziennikach od Atlantyku po Omsk spóźnione o dni, tygodnie lub nawet miesiące. Autorzy rzadko byli obiektywni. Treść bywała przepisywana z wiadomości agencyjnych lub – jawnie stronniczych – innych gazet. Komentarz mieszał się z opisem (często rzekomych) faktów, zależał od poglądów właściciela tytułu, jego stosunku do polityki rządu własnego kraju, sympatii ideologicznych, oceny zdolności do (prze)życia państw narodowych powstających na ruinach cesarskich imperiów.
Wartość niniejszego wyboru polega nie na odtwarzaniu faktów, ale na ich interpretacji. Dokumentuje zagraniczne poglądy o powstającej II Rzeczypospolitej, pokazuje potęgę i trwałość stereotypów, nadzieje i obawy związane z powstającą nową mapą Europy Środkowo-Wschodniej. Polska odgrywała na niej rolę kluczową. Do wyobrażeń o świecie idealnym pasowała rzadko. Jak wszystko inne, co powstawało na przełomie 1918 i 1919 r.
Stosunki NATO–Rosja rozwijały się po zakończeniu zimnej wojny w nierównomiernym tempie. Nie brakowało okresów optymizmu (dekada lat 90. XX w.), ale także kryzysów i momentów dramatycznych (kilkakrotne zawieszanie współpracy), a całościowy bilans jest mocno obciążony wydarzeniami ostatnich lat po rosyjskiej aneksji Krymu. Pogwałcenie przez Moskwę zasad prawa międzynarodowego i zobowiązań politycznych wobec partnerów zagranicznych oraz pełnowymiarowa wojna informacyjna przeciw Zachodowi, połączona z prowokacyjnym zachowaniem wojskowym u granic (lądowych, powietrznych i morskich) NATO oraz w cyberprzestrzeni, doprowadziły do kolejnego zawieszenia praktycznej współpracy z Brukselą. W takim stanie spraw – co zdaje się podpowiadać lektura wielu analiz eksperckich – każdy obserwator znajdzie potwierdzenie dowolnej tezy politycznej, na przykład o historyczno-strategicznym determinizmie, prowadzącym do niemożności utrwalenia wzajemnych stosunków i nadania im konstruktywnego charakteru, trwałych zasadach rosyjskiej polityki mocarstwowej, „naiwności” Zachodu w budowaniu otwartej oferty współpracy i czynionych po drodze koncesjach (ze świata 10 Stosunki NATO – Federacja Rosyjska w świetle dokumentów Realpolitik), ale też o jego rozwadze w dążeniu do oparcia relacji na fundamencie prawa, wolności i demokracji.
Suwerenność i jej rola we współczesnych stosunkach międzynarodowych ciągle pozostaje przedmiotem sporu. Każdego miesiąca powstaje wiele prac jej poświęconych. Badaczy interesuje, czy państwa tracą suwerenność w czasach globalizacji, jakie są relacje między suwerennością a demokracją i na ile państwa zachowują suwerenność w Unii Europejskiej.
Wznawiana przez Polski Instytut Spraw Międzynarodowych książka pokazuje, że treść suwerenności zmieniała się na przestrzeni wieków, przyjmując formę cechy państw lub instytucji społeczności międzynarodowej.
Książka wypełni swoje zadanie, jeżeli przyczyni się do lepszego zrozumienia znaczenia suwerenności we współczesnym świecie, a co za tym idzie – do skuteczniejszego prowadzenia polityki zagranicznej państwa.
Zawsze myślałem, że nie warto pisać pamiętników. Uważałem bowiem, że pamiętnik, o ile ma być wydany za życia autora, musi być nieszczery, a jeżeli jest szczery, może być opublikowany tylko po śmierci autora. Dotyczy to zwłaszcza tych, którzy są aktywni w życiu politycznym. Może rozumowanie to obejmuje też innych autorów wspomnień, ale nad tym nie potrzebowałem się zastanawiać. Gdy jednak – po cofnięciu uznania rządowi polskiemu na uchodźstwie – objąłem w Anglii stanowisko szefa Kancelarii Cywilnej Prezydenta RP, zrewidowałem ten pogląd. Przyznaję, że zrobiłem to przede wszystkim ze względów materialnych. Jak wszyscy uchodźcy, w każdej chwili mogłem się znaleźć w potrzebie zarabiania na życie pracą inną niż urzędnicza, dlatego postanowiłem się zabrać do pisania wspomnień.
Nic tak dobitnie nie świadczy o zasadności tezy o odrębności amerykańskiej kultury politycznej jak fakt, że liczba wybieralnych funkcji i stanowisk w Stanach Zjednoczonych przekracza 519 tysięcy – od prezydenta USA aż po hycla w stanie Vermont. Amerykanie uważają wybory za sedno życia politycznego kraju i praktyczną realizację zasady, że podstawę sprawowania władzy przez odpowiednie instytucje stanowi zgoda obywateli. Wybory uważa się za podstawowy sposób wcielania w życie normy najzwięźlej sformułowanej przez Abrahama Lincolna: „rządy narodu sprawowane są przez naród i dla narodu”.
Książka jest cenną pozycją przedstawiającą sytuację polityczno-społeczną współczesnej Turcji. Pozwala zrozumieć zmiany zachodzące w tym kraju od proklamowania republiki po dzień dzisiejszy. Jest to na rynku wydawniczym pierwsza, tak obszerna pozycja politologiczna, opracowana z zastosowaniem nowoczesnych metod badawczych.
Autor na podstawie wnikliwych badań źródeł i studiów literatury przedmiotu ukazuje zarówno formowanie się struktur dyplomacji polskiej i resortu spraw zagranicznych II Rzeczypospolitej, jak i ludzi – często wybitnych, pełnych energii, wielostronnie wykształconych – którzy z pasją się w tę pracę zaangażowali. To dzięki nim na nowo zaistniała polska polityka zagraniczna – prowadzona najpierw przez naród pozbawiony własnego państwa i dążący do jego przywrócenia, później przez raczkujące państwo.
Znacznie poszerzone i poprawione trzecie wydanie podręcznika protokołu dyplomatycznego powstało ze względu zarówno na potrzebę wznowienia tytułu, jak i na możliwość uzupełnienia go nowymi doświadczeniami. Przykładem niedawnych zmian niech będą skutki wejścia w życie traktatu lizbońskiego dla pracy dyplomacji państw członkowskich Unii Europejskiej. Protokół to wiedza, którą ciągle poddaje się weryfikacji i którą wzbogaca się cały czas. Ambicją autora tego podręcznika było przybliżenie, a czasem nawet odczarowanie świata protokołu, by uczynić go bardziej użytecznym zarówno dla młodych dyplomatów, jak i wszystkich czytelników poszukujących odpowiedzi na pytania o właściwe formy zachowania, korespondowania, przyjmowania, ubioru czy składania wizyt.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?