Niemal w każdej polskiej rodzinie ktoś przez jakiś czas pracował za granicą lub nawet wyemigrował na stałe. Dla niektórych taki wyjazd stawał się nowym rozdziałem w życiu, dla innych był trudnym doświadczeniem.
Nie inaczej było w przypadku bohaterki „Reglamentowanej miłości”. Dla niej wyjazd do Niemiec i praca tam stanowiły skomplikowany, czasami wręcz traumatyczny okres rozpoczynający dorosłość. Wiązało się to nie tylko z jej pracą, ale także uczuciami. W książce Aleksandry Makary odnajdziemy przejmujący opis rozłąki z rodziną, przykrych przeżyć związanych z poszukiwaniem pracy czy nawet deportacją.
Autorka porusza też często dyskutowany obecnie temat związków osób reprezentujących różne kultury. Ale ciekawostką jest to, że kilkadziesiąt lat temu takie pary były rzadkością. Czytelnik znajdzie tu również portrety osób ze środowiska polonijnego z ich wadami i zaletami.
Obok poważnych tematów jest jednak miejsce na miłość, intrygę, a nawet taniec. Autorka czaruje czytelnika fabułą i tak wciąga, że losy bohaterów nie są mu obojętne. Książka ciekawa, nietuzinkowa i odważna.
Najgorszą rzeczą, jaka szkodzi twojemu zdrowiu, jesteś ty sam. Przykro mi, że muszę cię ostrzec przed samym sobą, ale tak niestety jest w rzeczywistości. Choroba nie przychodzi do ciebie przypadkiem. To ty i twoje postępowanie zapraszacie ją do swojego organizmu i działacie dopiero wtedy, kiedy już jest za późno. Czerwona lampka trwogi o własne zdrowie zapala się najczęściej, gdy występują już widoczne objawy, a wtedy znacznie trudniej pozbyć się choroby.
Poznanie tego, co robimy źle, jest czasem oczywiste, innym razem bywa bardziej złożonym i skomplikowanym procesem. Skąd wiadomo, że jedzenie z supermarketu może być szkodliwe a wielkie korporacje trują nas bezkarnie? Dlaczego na ten czy inny produkt mamy alergię? Przykłady można by tu mnożyć w nieskończoność. Właśnie dlatego, że nie jesteśmy świadomi swojego ciała. […]
Ta książka to coś więcej niż opis tego, jak przechodzić kolejną dietę. We wszystkich naszych staraniach nieodzowny jest właśnie umysł. To on jest w dużej mierze przyczyną tego, że cierpimy. Od naszych poglądów i przyzwyczajeń zależy to, co jemy, jak śpimy i jak zużywamy naszą energię.
Dzięki temu, co za chwilę przeczytasz, poznasz wiele praktycznych wskazówek, które zmienią twój sposób patrzenia na odżywianie. Przekonam cię, że głodówka jest najskuteczniejszą metodą walki z wszelkimi chorobami cywilizacyjnymi. Poprowadzę cię przez proces uzdrawiania dzień po dniu, abyś mógł bez stresu podejmować kolejne kroki. Rozpoczniemy razem drogę do pełnego uzdrowienia, lecz nasza droga nie skończy się w tym momencie.
"Operacja Tygrys" wpisuje się w nurt powieści szczególnie lubianych przez mężczyzn, bo zawierających sensację, zbrodnię i intrygę. Oczywiście nie może też zabraknąć męskiej przyjaźni i pięknej kobiety.
W apartamencie prezydenckim odbywa się tajna narada. Przewodniczy jej komisarz Wiśniewski, który jest główną postacią powieści. To on dokona wyboru i zgromadzi wokół siebie najlepszych ludzi mogących pomóc mu w namierzeniu trzech groźnych przestępców, czyli grupy WGL. Walczyć z nią będą Rudy, Mazur i Żbik. Czy ich działania zakończą się sukcesem? Jak na ich losy wpłynie akcja na stacji metra Politechnika?
Autor przenosi nas w czasy niedawnych przemian ustrojowych. Mamy więc często zacinające się komórki, bazarowych handlarzy, ale i walki gladiatorów odbywające się… na Torwarze. A wszystko to opisane jest dynamicznie, bez zawieszania tempa.
Rafał Czajkowski - z wykształcenia jestem ekonomistą, mam żonę i dwoje dzieci. Obecnie prowadzę własną działalność gospodarczą.
Książkę napisałem w 1996 r., zaraz po wyjściu z wojska. Chciałem, żeby bliscy po części mieli wiedzę, jak tam jest, a raczej było. Niektóre wydarzenia pochodzą z opowieści kolegów. Rękopis przeleżał w szufladzie 18 lat, przepisałem go, zmieniłem dane, dopasowałem do czasów współczesnych i postanowiłem wydać.
Kamila to osoba zagadkowa. Urzeczywistniająca swoje marzenia o bieganiu w półmaratonach i maratonach, pisaniu książek czy podróżach w nieznane. To kobieta niezwykle urodziwa. Zauważana i dostrzegana przez mężczyzn, którzy są nią oczarowani i z marszu chcieliby z nią być. Jednak to ona nigdy nie jest nimi zainteresowana. I skreśla ich już na starcie, uważając, że żaden z nich nie jest dla niej odpowiedni. A tym samym nie nadaje się na potencjalnego kandydata na chłopaka czy na męża. Uważając, że wszyscy mężczyźni są tacy sami i każdemu z nich chodzi tylko o jedno, Kamila nie potrafi zaufać żadnemu z nich, ponieważ już się sparzyła. Trochę już przeżyła. Rozczarowanie też już było tym, z czym musiała się zmierzyć. W końcu i Kamila zastała porzucona przez mężczyznę, którego kochała bezgranicznie i ubóstwiała całym sercem, całą sobą. A kochając, poświęcała się bez reszty.
Ale to jest już nieważne, ponieważ wszystko to, co było, zostało przekreślone, zniszczone, podeptane. Dlatego nie ma już nic. Nie ma już ich. Nie ma już związku. Nie ma mężczyzny, którego ona kochała, ale który najwyraźniej nie kochał jej.
Dlatego nasuwają się pytania.
Czy Kamila już zawsze będzie sama, przekonana o tym, że wszyscy są tacy sami, więc lepiej się nie wiązać? Czy może będzie w stanie komuś zaufać? Czy znajdzie w końcu kogoś, kto będzie dla niej odpowiedni pod wieloma względami? Zaś jej nieprzyjemne przeżycia czy wspomnienia odejdą do przeszłości i już tam pozostaną. A na ich miejscu zagości miłość, spokój i zaufanie do drugiej osoby.
Rozalia i Rajmundo, główni bohaterowie tej minipowieści, złączeni przez los, ale jakże różniący się od siebie. Ona – bardzo odpowiedzialna, krucha, wrażliwa, empatyczna, oddana rodzinie, niosąca ludziom pomoc, pociechę duchową i nadzieję. On – skrajnie nieodpowiedzialny, typ spod ciemnej gwiazdy, chciał przejść przez życie lekko i przyjemnie. Notoryczny kłamca, nierób, hulaka, damski bokser niestroniący od wszelkich używek i hazardu. Miał szczególne upodobanie w sadystycznym dręczeniu rodziny. Ta postać to jakby zawieruszona przypadkiem we wszechświecie zbitka czarnego charakteru i groteski. Pomysłodawca i aktywny uczestnik niezliczonych skandali obyczajowych, zawsze kończących się efektowną klapą. Wzbudzał tymi wyczynami gorycz bliskich oraz salwy śmiechu często przypadkowych widzów w tym osobliwym teatrze. Kochał tylko siebie. Żył w nieustającym bólu, że jest niedoceniany, a przecież w swoim mniemaniu taki wielki. Rozalia kochała go miłością na zabój, lekceważąc wszystkie sygnały od rodziny i otoczenia, że to niewłaściwy wybór.
Maurycy Dominek
Moja skromna poezja jest zapisem emocji z różnych okresów życia. Zaplątanego kłębka sukcesów i porażek, szczęścia i bólu. Tego, co mi teraz i kiedyś w duszy grało.
Miłości i tęsknoty do niej. Takiej na chwilę i takiej na zawsze. Bo jak lepiej można wyrazić siebie, jeśli nie przez te kilka naprędce skreślonych słów o mocy dla piszącego nieskończonej?
(fragment "Zamiast wstępu")
Tomasz Karol Pawlikowski – absolwent paru fakultetów. Psycholog, menedżer, coach, artysta. Od 30 lat zarządza agencjami reklamowymi, w wolnym czasie uprawia intensywnie sport, rzeźbi, maluje, a czasem sięga do poezji –
tej najbardziej intymnej formy przekazu.
„…I wszyscy żyli długo i szczęśliwie”. Chciałbym, aby bohaterowie tej powieści doczekali się takiego zakończenia. Uwierz mi, drogi Czytelniku, że robiłem wszystko, by tak się stało. Kłóciłem się sam ze sobą, usuwałem rozdziały, wyłączałem laptop i kładłem go na dno szafy – na tydzień, czasami na dwa – a wszystko po to, by pomyśleć i znaleźć lepsze wyjście. Pod tym względem poległem na wielu płaszczyznach.
Tę książkę napisało życie, czasami wspaniałe, czasami brutalne, zbierające swoje żniwa po drodze do celu. Tę książkę napisały historie osób, które mijam ja, mijasz Ty, pędząc do pracy lub na zakupy, nie wiedząc, jakie trupy chowają w szafie. Tę książkę napisałeś Ty, czasami działając w dobrej wierze, a czasami odwracając się od krzywdy, która dzieje się na Twoich oczach.
Zapytasz mnie, dlaczego właśnie Ty powinieneś wziąć tę powieść w swoje dłonie, zabrać do swojego bezpiecznego gniazdka i gdy wszyscy wokół zasną, otworzyć na pierwszej stronie i dać sobie zabrać tak wiele godzin z Twojego cennego czasu.
Nie wiem, niech na to pytanie odpowie najsurowszy z moich dotychczasowych krytyków, któremu dedykuję tę powieść:
„Jest tu zbrodnia i kara. Brutalne metody ukarania winnych nie oburzają czytelnika, wręcz przeciwnie, pozwalają mu poczuć zadośćuczynienie, którego tak brakuje w prawdziwym życiu. Akcja książki rozgrywa się w wielu zakątkach świata, różnych środowiskach i piętnuje krzywdzenie dzieci.
Książkę czyta się z rosnącym zaciekawieniem i do ostatnich stron w napięciu”.
Marek Rynkiewicz
Tytułowe kwaśne pomarańcze symbolizują los człowieka, który przeżywa sporo momentów niekoniecznie dobrych i „słodkich”. Tymczasem właśnie te niedobre „kwaśne pomarańcze”, których w życiu czasami tak wiele, mają największą moc kształtowania charakterów.
W opowiadaniach autor przedstawia różne historie z życia – od czasu dzieciństwa do wieku męskiej dojrzałości – które stają się tłem do rozważań na temat ludzkiego losu, szczególnie stosunku jednego człowieka do drugiego, czasu, jaki chcemy sobie wzajemnie poświęcić, i tego, czego poszukujemy w osobie, która ma być naszym towarzyszem w tej drodze na ziemi. Pomimo ich nieraz smutnego wydźwięku historie te są jednak gdzieniegdzie przyprawione zdrową szczyptą komizmu bądź niekiedy przybierają wręcz formę groteski.
Leżąc w łóżku przed zaśnięciem, ustaliłem sam ze sobą, że nazajutrz muszę opracować nowy, całościowy pomysł na siebie. Taki, który będzie zawierał moje cele strategiczne i określał moją tożsamość. Muszę więc zacząć od szczerych odpowiedzi na pytania: Kim jestem? Co jest dla mnie ważne? Do czego dążę?
Zmierzenie się z samym sobą na pewno nie będzie dla mnie łatwe i przyjemne. Niemniej to pierwszy krok na drodze do tego, aby posklejać obraz samego siebie we własnych oczach. Jestem pewny, że zyskując wewnętrzną orientację, a przez to większą samosterowność, będę w stanie uporać się ze swoimi dylematami egzystencjalnymi.
Parafrazując pewną mądrą sentencję, mógłbym rzec: przez analizę moich niepowodzeń ku lepszemu samopoznaniu. Owo samopoznanie zaś pozwoli mi, mam nadzieję, na skuteczniejsze radzenie sobie z pułapkami i wyzwaniami, jakie niesie życie, jak również dopomoże mi w bardziej świadomym jego przeżywaniu. Czyż nie jest to obiecująca perspektywa?
(fragment opowiadania "Meursault")
Klaudia Zając w wieku 23 lat wyjechała do Hondurasu z organizacją „Domy Serca”. Udała się do jednego z najniebezpieczniejszych krajów w poszukiwaniu nadziei. Znalazła ją w oczach zranionych dzieci, w rozmowach przykutych do łóżek starców, we łzach odciętych od świata więźniarek.
To pierwsza książka omawiająca problemy, z jakimi boryka się dzisiaj Honduras jako kraj, oraz jak te problemy wpływają na losy poszczególnych ludzi. Historia każdego opisywanego człowieka pokazuje, że nasz czarno-biały podział świata jest iluzją, że świat nie dzieli się na ludzi dobrych i złych, z których to my jesteśmy tymi dobrymi.
Ta książka jest dowodem na to, że podarowanie odrobiny uwagi i nadziei wydobywa z ludzi to, co w nich najpiękniejsze.
Napisałam tę bajeczkę dla wnuczka Dawida, kiedy miał trzy latka. Mam nadzieję, że inne dzieci też polubią zwierzątka, które mieszkają koło domku chłopca, i się z nimi zaprzyjaźnią. Ilustracje do książeczki wykonała Dorota Dylewicz.
To jest jedyny mój utwór, który powstał dla dzieci. Dla dorosłych natomiast napisałam powieść „Tygiel” i opowiadania „Kocie szlaki” oraz „Czarne i złote” – opublikowane przez Wydawnictwo Poligraf. W przygotowaniu powieść „Sprzężenie zwrotne”. Wszystkie książki można znaleźć w księgarniach internetowych.
Już rok. Rok minął od Twego zaginięcia! W nocy przewracam się w łóżku – nie ma Ciebie, zimna poduszka… Codziennie rano piję kawę, zamiast w Twoje oczy – w ścianę się patrzę! Idąc do sklepu, mijam jubilera – już tam nie wstępuję… od roku. W Twoje urodziny nie było tortu, minęły pierwsze święta bez Ciebie, pierwsze walentynki… Nie wiem, czy kolejne zniosę… Koniec! Koniec z tym! Jadę tam szukać Ciebie od nowa!
Znajdę Cię, skarbie, żywą lub martwą.
Jadę do Ilaxim Lake.
Lubię ludzi zarówno z całym ich bogactwem charakterów, osobowości, jak też z całym ich balastem.
Kocham zwierzęta z całą ich niewinnością, bezinteresownością, miłością i swoistą psychiką, w którą absolutnie wierzę. Od zarania towarzyszą mi psy, świnki morskie, a teraz filmowa para kotów: Moritz i Lili. Uwielbiam przyrodę, która może ma coś z kobiety, bo także „zmienną jest”.
Cenię sobie przyjaźń i przyjaciół (podobno jestem wierna im jak pies), kocham miłość, a więc tych, których kocham. A jest tyle do kochania…
I tyle samo, w dzisiejszych czasach, do nienawidzenia, ale to już nie moja działka.
Inspiracją do moich refleksji wyrażonych na piśmie jest samo życie: moje, a także wiedza o człowieku, z którym od niepamiętnych czasów „współpracuję”, będąc mu pomocną z racji mego zawodu.
Jestem absolwentką psychologii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, a obecnie psychoterapeutką w Austrii, gdzie mieszkam w malutkim bajecznym miasteczku Melk nad Dunajem.
Ona inaczej niż „k...a” siebie nie nazywała i nigdy zdania o sobie nie zmieniała. Co nie znaczy, że jak k...a się zachowywała. Normalna dziewczyna, chińczyk do jedzenia, internet do śledzenia. Nie, trochę inna była, uczuć nie okazywała, jakby ich nie miała. Ani złości, ani radości, dużo obojętności. Czasami radosna była, jak dużo zarobiła. Za dwie godziny pięćset euro – powód do dumy z okrągłej sumy. Mnie zawsze wysłuchała, nigdy też nie oceniała. W moim życiu też czarne karty były, nie znikły, tylko się rozmyły. Spoko, Adaś, pisała, jakby obok stała, mówiąc: „Ciekawa z nas ekipa – facet po przejściach i sprzedajna c..a”.
"Wspomnienie"
Wspomnienie ciebie smutno się zaczyna,
myśli wnet ucina, by nie bolało ciało.
Tak mi się serce nazwało,
choć serce nie boli,
gardło ściska tylko mimo woli,
łzami twarz skrywając powoli.
Wiesz, nie zapomniałem,
w łzach tylko twarz skrywałem,
gdy o tobie myślałem.
Gdzieś się poddałem,
wszystko zrozumiałem.
To szaleństwo od początku
bez rozsądnego wątku
nigdy spełnić się nie miało,
bo wszystkie reguły łamało
i dlatego bolało.
Nierealność realu
w każdym calu,
lecz zgoda,
to najpiękniejsza przygoda
jak źródlana woda,
czyste uczucie z serca płynące
jak słońce gorące
pozory kruszyło,
z norm i stereotypów drwiło.
Jak pachnie miłość? Mamy okazję to sprawdzić, przypomnieć sobie… Wystarczy wziąć do ręki „Wersy w czarnym smokingu”. Autor zabiera nas do niezwykłego świata, w którym chwyta ulotne momenty i zamyka je w liryczne wyznania. Równocześnie z ogromnym wyczuciem i wielką delikatnością pokazuje cały wachlarz niuansów i emocji towarzyszących miłości mężczyzny do kobiety. Zarówno wiersze, jak i miniatury prozatorskie promieniują ciepłem, miłością, oddaniem i szacunkiem.
Warto na nowo zauważyć, że kobiety i mężczyźni są dla siebie, a nie wbrew sobie. Coraz częściej potrzebujemy zmysłowości, empatii, subtelności w okazywaniu uczuć. Nie szukajmy daleko. Weźmy ten tomik ze sobą i zanurzmy się w każde napisane dla nas słowo. Pozwólmy sobie „odlecieć na miłości ogromnym obłoku” i przekonać się jak
Cudownie jest pragnąć w życiu rzeczy jedynej,
Po prostu jednej.
Przytrafić się komuś i niezmiennie pozostać duszą –
Po kres dni potrzebną.
Być dla kogoś wielkim skarbem, nie drobiazgiem,
Którego z czasem nie traktuje się poważnie.
Ta książeczka powstała na prośbę moich dorosłych córek. Przypomina mi chwile spędzone z nimi i bajkami tuż przed snem, przed wielu laty. Opowiastki nie są dokładnie takie jak wtedy, bo tamtych nie pamiętam. Ale główni uczestnicy są ci sami i klimat tamtych wieczorów, gdy dziewczynki były małe i zapatrzone w opowiadacza, też powraca. Budzi moją tęsknotę za czymś, co przeminęło, a jednak w nich zostało…
"Moje życie wierszem pisane"
Moje życie wierszem pisane, gdy nie rozumiem, dlaczego
wbrew rozsądkowi się staje coś nieprzewidywalnego.
Diabeł ogonem zamiata i wystawia mnie na próbę,
problemy, zawody, potyczki – jak ja tego nie lubię!
A dzieje się to ciągle, z moją wolą i bez mojej woli.
Poczytaj, a na pewno znajdziesz coś, co i ciebie boli.
Podobnie jak mnie. Może więc znajdziesz taką samą
jak moja melodię przez wiatr północny świstaną.
Bo moja poezja to krzyk zranionej duszy,
zgrzytającej zębami w bezsilnej rozpaczy.
Mój czas do przeżycia się wciąż kruszy,
a ja nadal spłacam życie na raty.
I wciąż biegam w kieracie pracy i domu,
płacenia rachunków i sprzątania w biegu.
W oparach absurdu i obowiązków ogromu,
w tym szalonym dwudziestym pierwszym wieku.
W wierszach więc łączę się z duszą moją,
którą znajduję ukrytą w Nirwanie.
W trudnych chwilach ona jest mi ostoją
i wiersze moje życiem pisane.
10.05.2018
Stanisława Voldsund z wykształcenia inżynier leśnik, absolwentka Akademii Rolniczej w Krakowie. Prawie całe życie zawodowe związała z lasem i przyrodą. Od dwudziestu lat mieszka i pracuje w Norwegii.
Poezja zawarta w tym tomiku jest dziełem dotychczasowego życia od studenckich lat 70., aż do dziś.
Rok 2028. Na Nowej Pradze w Warszawie zmęczony dotychczasowym życiem profesor politechniki konstruuje pierwszą w historii ludzkości maszynę do podróży między wymiarami. Dzięki niej przenosi się do alternatywnego świata, w którym zamiast ludzi rządzą… owady. Tak zaczyna się niewiarygodna wyprawa profesora Henryka Dąsalskiego, zmuszonego do zmierzenia się z rzeczywistością tak alternatywną,
że aż przytłaczająco podobną do szarej codzienności.
"Syfland” jest satyrą polityczną obrazującą sytuację polityczno-społeczną we współczesnej Europie. Książka w błyskotliwy i zabawny sposób porusza także takie zagadnienia, jak miejsce Boga we współczesnym świecie czy sens istnienia.
Główna bohaterka Mila wraz z przyjaciółmi odwiedza osobliwy park rozrywki – schowane za murami miasto zamieszkane przez zombi. Mieszkańcy dotknięci chorobą nocami stają się niesamowicie silni i nie panują nad własnymi ciałami, stąd porównanie do nieśmiertelnych potworów. Przyjaciel Mili zakochuje się ze wzajemnością w Karo, mieszkance miasta, co jest początkiem tragedii, której skutkiem są trzy ofiary śmiertelne. Mila, próbując znaleźć zabójcę, wplątuje się w niebezpieczną sytuację i musi walczyć nie tylko o swoje życie, ale także o życie swoich bliskich.
Niełatwo otworzyć się przed czytelnikiem. Niełatwo spojrzeć na swoje życie krytycznie i wyciągnąć mądre wnioski. Jednak Barbarze Johnsson doskonale się to udało. Napisała książkę terapeutyczną, szczerą, którą każdy z nas przeczyta z pewnością jednym tchem.
„Pomału zaczęłam widzieć światło w tunelu, zaczęłam pojmować, że to, czego szukam na zewnątrz, jest we mnie, że mam w sobie siłę, która pomaga, nam ludziom, rozwijać się, dążyć do światła, do harmonii, do wewnętrznego spokoju” – pisze autorka.
Ta pozycja to przede wszystkim kilka pięknych i ważnych opowiadań. To one, po przeczytaniu, dają tę szczególną pokrzepiającą moc, jaką może dać tylko literatura płynąca prosto z serca. To lektura dla poszukujących odpowiedzi na trudne pytania. Książka jest niezwykła przez to, że jednocześnie skłoni do refleksji i zapewni spokojny sen. Czego chcieć więcej?
Jestem mamą dwójki dzieci, mam 44 lata, pracuję w firmie Amazon jako pracownik magazynu na stanowisku piker. „Cuda Boże w moim życiu” to moja pierwsza książka. Kolejną będzie tomik wierszy, których sporo już napisałam i w dalszym ciągu tworzę, gdy tylko przychodzi natchnienie. Pracuję też nad następną książką, która będzie miała tytuł „Bóg żyje, opoką moją jest”.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
