Prezentowane katechezy dla dorosłych, zostały wygłoszone w latach 2018/2019. Podobnie jak w Ewangelii i w starożytnym Kościele katechezy te zwracają ogromną uwagę na proces wtajemniczenia w osobę Jezusa. Zebrane w tym tomie katechezy wprowadzają czytelnika w niezwykłą przestrzeń prawd wiary, które zostały zwięźle wyrażone w starożytnym Kościele w "Wyznaniu Wiary" - "Credo". Zamieszczone tu konferencje nie wyjaśniają całego bogactwa Bożego objawienia zawartego w "Credo", a jedynie rzucają światło na najważniejsze prawdy wiary. Mogą one być pomocą w indywidualnej i wspólnotowej refleksji nad "Credo". Na końcu każdej katechezy są zamieszczone pytania, które mają za zadanie ułatwić czytelnikowi powiązanie prezentowanych prawd wiary z jego życiem osobistym.
Obchodzone rozmaite święta ku czci Matki Bożej, to jedne z najstarszych świąt w kulturze polskiej. Nasza Ojczyzna może poszczycić się wyjątkowym dorobkiem i bogactwem muzycznym w kontekście świąt maryjnych, nie tylko ze względu na jedne z najstarszych sanktuariów w świecie, znajdujących się w naszej Ojczyźnie i tak licznie porozrzucane po całej Polsce, ale także wielowiekową tradycję kultu i czci Matki Bożej, głęboko zakorzenioną w kulturze polskiej. Impulsem do harmonizacji pieśni maryjnych były dla mnie, w dużej mierze, kierowane na moim kanale www.youtube.com/@PiotrowskiPawel prośby o przesłanie nut do pieśni tam wykonanych a także duże zainteresowanie poprzednim tomem Kolędy – harmonizacje organowe wydanym w 2022 roku. Postanowiłem więc podzielić się z Państwem tymi opracowaniami, przygotowując 35 najpopularniejszych, w moim przekonaniu pieśni maryjnych. Mam pełną świadomość, że w niniejszych propozycjach „przełamuję” pewne zasady utrwalone w harmonii klasycznej, niemniej autorskie opracowania otrzymują dzięki temu indywidualny koloryt, współtworzący wyjątkowy nastrój tych utworów. Jakiekolwiek zmiany lub korekty nadałyby im zupełnie inny brzmieniowy kształt. Organy to instrument oferujący ocean dźwięków i doznań brzmieniowych, które – jestem przekonany – w moich harmonizacjach pieśni maryjnych przykują uwagę i wyzwolą estetyczne i emocjonalne przeżycia. Od Autora
Prof. dr hab. Mirosława Nowak - Dziemianowicz studiowała na Uniwersytecie Wrocławskim pedagogikę i psychologię, tam też zdobywała kolejne stopnie naukowe. W latach 1997-2017 współtworzyła Dolnośląską Szkołę Wyższą, gdzie w latach 2008-2017 pełniła funkcję dziekana Wydziału Nauk Pedagogicznych. Od 2017 roku związana była z Uniwersytetem Opolskim, gdzie pełniła kolejno funkcję: pełnomocnika Rektora UO ds. dyscypliny pedagogika, wice dyrektora Instytutu Nauk Pedagogicznych ds. nauki oraz dyrektora Instytutu Pedagogiki. Od 2018 roku związana jest z Akademią Biznesu w Dąbrowie Górniczej, gdzie kieruje seminarium doktorskim z pedagogiki. Jest także kierownikiem Interdyscyplinarnej Pracowni Współczesnych Problemów Humanistyki w Akademii WSB. Uczelnia ta jest obecnie podstawowym miejscem pracy prof. Mirosławy Nowak-Dziemianowicz. Edukacja, wychowanie, szkoła, nauczycie to pierwszy obszar Jej badań i naukowych zainteresowań. Drugim obszarem są relacje między ludźmi, związki intymne, małżeństwo, rodzina i wszystko to, co dzieje się w nich pomiędzy: małżonkami, partnerami, rodzicami i dziećmi. Cała aktywność naukowa Autorki podporządkowana jest pytaniu o to, co w naszych relacjach z innymi sprzyja rozwojowi i samorealizacji. Interdyscyplinarne badania prowadzone przez Autorkę ulokowane są w jakościowym paradygmacie badań oraz w szerokim społeczno- kulturowym kontekście. Prof. dr hab. Mirosława Nowak-Dziemianowicz jest członkinią Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN, w którym kieruje Komisją Polityki Oświatowej oraz Sekcją Pedagogiki Krytycznej. Prywatnie żona i matka dwójki dorosłych dzieci.
Już wielokrotnie wierzono w historii, że bezpowrotnie zniknęła przemoc, terror, nienawiść wśród ludzi. A tymczasem ciągle na nowo pojawia się, niszcząc życie kolejnych pokoleń. Nie zależy ona jedynie od decyzji władców tego świata, lecz ściśle związana jest z naturą człowieka, a raczej z grzechem gniewu, który należy do siedmiu głównych "demonów pustyni" jak uczyli Ojcowie Kościoła. Pojawia się w sercu człowieka, który zdradził przyjaźń z Bogiem, atakuje miłość między małżonkami i rodzicami a dziećmi. Potrafi podwórka osiedlowe zamienić w pola bitewne, a nadzieję na lepsze jutro zgasić jednym uderzeniem. Świat konstruuje nowe mechanizmy przemocy, poucza jak skutecznie ją rozwijać; uczy jej przez internet, aby rządzić rozpalonym gniewem ludzi. Bo wówczas człowiek przestaje być wolny, stając się niewolnikiem siły, którą go prowadzi do zagłady. A Bóg ciągle cierpliwie powtarza: "Bądźcie miłosierni", aby żyć i strzec dobro, które Wam powierzyłem
Ktoś (kto? - z pewnością mądry człowiek!) powiedział kiedyś, że śledź, gdyby nie był tak tani, mógłby uchodzić na najbardziej wytworne danie. Rzeczywiście przekąskowemu śledziowi piękne pomniki wystawiali poeci, odegrał podobnie jak dorsz doniosłą rolę w historii. A inne ryby? Łososie i szczupaki, tak cenione w polskiej i żydowskiej kuchni. A złote karaski, najlepsze w śmietanie? A karpie, dla Polaków nierozerwalnie związane z Wigilią? A sardynki? A sumy? A tłuste węgorze, ryby o przedziwnych obyczajach? A kawiorodajne jesiotry? O tych rybach i o wielu, wielu innych opowiada najnowsza książka krakowskiego pisarza Andrzeja Kozioła. O nich samych, ale przede wszystkim o ich miejscu w kuchennej tradycji, w kulturze, w religii. Jednak w menu tej arcyciekawej, pełnej anegdot książki znalazły się też ostrygi, za którymi przepadał król Poniatowski. Smakujące naszym przodkom ślimaki. Małże. Raki specjalnie karmione w starej Polsce. Homary. Ośmiornice. Mówiąc najkrócej wszystko co pochodzi z wody i jest jadalne... Owe ryby! łososie suche, dunajeckie, Wyżyny, kawijary, weneckie, tureckie, Szczuki główne i szczuki podgłówne, łokietne, Flądry i karpie ćwiki, i karpie szlachetne! W końcu sekret kucharski; ryba nie krojona, U głowy przysmażona, we środku pieczona, A mająca potrawkę z sosem u ogona. Adam Mickiewicz - Pan Tadeusz W rękach zręcznego kucharza ryba może stać się niewyczerpanym źródłem gastronomicznych rozkoszy. Można ją podawać w całości, w małych lub wielkich kawałkach, na lodzie, w oliwie, winie, na gorąco lub na zimno - w każdej postaci powitana zostanie z przyjazną radością. Anthelme Brillat-Savarin Fizjologia smaku albo Medytacje o gastronomii doskonałej ...ja najlepszej mięsnej potrawy gotów odstąpić dla dobrej ryby. Jan Chryzostom Pasek Pamiętniki Nie pomaga legenda, co nas szeptem woła, Szeptem słów, w których pachnie nasza stara ziemia, Na stole jest już ryba, jest wino, jest kołacz, Tylko nas, zagubionych, przy tym stole nie ma. Maurycy Szymel Sobota
Człowiek składa się z dwóch wymiarów: zmysłowego i duchowego. Część zmysłowa jest niejako zewnętrzna, w porównaniu z częścią duchową. Nasze zmysły są jak okna, poprzez które stykamy się ze światem zmysłowym: z ludźmi, rzeczami, sytuacjami, zdarzeniami... Zmysłowość jest wartościowa i dobra, jeżeli korzystamy z niej w sposób właściwy i wolny. Może stać się pułapką, jeżeli przesłoni inne wartości, szczególnie duchowe. Zmysły, ciało nie są zagrożeniem, od którego trzeba uciekać, ale środkiem do dotykania najgłębszych warstw naszego "ja". To, co odbieramy fizycznymi zmysłami jest tymczasowe, to czego nie widzimy ludzkimi oczami, pochodzi z duchowej rzeczywistości i jest wieczne, wszak nie obfitość wiedzy, ale wewnętrzne odczuwanie i smakowanie rzeczy, zadawala i nasyca duszę.
To książka o człowieku Zachodu O kimś, kto na przełomie wieków doświadcza pewnego rodzaju znużenia, zmęczenia. Kogo codzienność naznaczona zostaje wszechobecnym zużyciem, brakiem drogowskazów, podważeniem wszelkich dotychczasowych oczywistości To książka o kimś, kto w imię ostatecznie mglistych i nieokreślonych emancypacyjnych projektów opuszcza swój dom, bo - tak mu się przynajmniej wydaje - dawno już przestał być jego domem. To rzecz o tym, że ów człowiek porzuca głębsze myślenie, tak naturalną dla człowieka refleksję, że staje się niezwykle pragmatyczny, doraźny, obojętny na prawdę, że przestaje liczyć się z rzeczywistością i zaczyna tworzyć zupełnie nowe światy, że rozmiłowuje się w nieokreśloności, że zdaje się tylko na swoje rozumienia, że przestaje odczuwać jakąkolwiek powinność
Czas Świąt Bożego Narodzenia jest jednym z najpiękniejszych okresów, nie tylko tych liturgicznych, uroczyście obchodzonych w Kościele katolickim, lecz także w społeczności, która z religijnością niewiele ma wspólnego. Ściśle związana ze świętami praktyka wykonywania kolęd ma swój początek w wielowiekowej tradycji pielęgnowania w domach języka polskiego, którego używanie w przestrzeni publicznej było, w czasach zaborów, zakazane. Święta i komponowanie na tę okazję kolęd sprzyjały nie tylko praktyce ojczystego języka, ale także twórczości Polska jest krajem, który ma prawdopodobnie największy i najbogatszy repertuar kolędowy (ponad 5 tysięcy kolęd i pastorałek).W ostatnich dziesięcioleciach powstało wiele znakomitych opracowań kolędowych; nie dość wspomnieć obecne w bibliotekach i w zbiorach kościelnych opracowania na chóry lub na głos z organami, np. Śpiewnik kościelny katolicki (cz. I), wydany w Krakowie w 1903 roku, zawierający kolędy z prostą harmonizacją, Tomasza Flaszy albo Wincentego Rychlinga; Chorał opolski (cz. 1), wydany w Opolu w 1983 roku ze spokojnymi i umiarkowanymi harmonizacjami Feliksa Rączkowskiego czy Józefa Siwego. Spośród bardziej znanych współczesnych pozycji należy wymienić Śpiewnik wawelski, wydany nakładem Wydawnictwa św. Stanisława w Krakowie.
W twoim ręku znalazła się książeczka, która przypomina bajkę, ale tak naprawdę stanowi przekaz fragmentu współczesnej wiedzy o materii, z której zbudowany jest nasz Wszechświat i nasze ciała. Jest to wiedza o jednej z cząstek elementarnych, o elektronie, którego odkrywcy nazwali cząstką beta.W prawdzie elektron jest cząstką elementarną, czyli nie składa się z mniejszych części, ale jak się przekonasz, ukazuje nam różne swoje oblicza w zależności od sytuacji w jakiej go obserwujemy, od zwiewnej chmurki po atletę, który potrafi udźwignąć ciężar materii gwiazdy. ze wstępu
Ukąszenia, użądlenia bywają różne. Jedne mogą być śmiertelne, mogą paraliżować, wprawiać w osłupienie, ale mogą też pobudzać, podrywać, wyrywać z ospałości, marazmu, ociężałości, drętwoty. Ukąszenie ewangeliczne jest szczególnie dojmujące, bywa bolesne, ale zawsze eksplodujące życiem. Ewangelia głosi nowe, jest nowiną wichrzącą, pełną niespodzianek, nie zaś ideologią, czyli takim sposobem zagarniania czy przywłaszczania sobie człowieka, który fałszuje, narzuca pewne style myślenia, postrzegania świata, wtłaczania go w siatkę arbitralnych i prostackich idei, które są na usługach panujących. Ewangelia nie jest systemem idei, które należy ludziom wepchnąć w głowę. Rozbija wszelkie poprawności: polityczne, teologiczne, kościelne. Niesie w sobie świat bezgranicznie otwarty za sprawą miłości, świat miłością napromieniowany, w którym nie może zginąć żadna istota ludzka. Jak w totalitarnym świecie każdy skazany był na otchłań zapomnienia, wymazanie i wykreślenie z istnienia, tak w świecie Ewangelii każdy jest wartością jedyną i nie do zastąpienia, w Bogu na wieki utrwaloną.
Powstanie Kościoła to więcej niż pierwszy rozdział jego historii. Pytając o to, pytamy również, dlaczego Kościół powstał i czym był. Na te początki składa się zamysł Jezusa, który stworzył wspólnotę uczniów, a po jego zmartwychwstaniu narodziny Kościoła, misje w świecie żydowskim i pogańskim, ukształtowanie się sieci wspólnot chrześcijańskich oraz okrzepnięcie ich wiary i organizacji do II wieku. Przyglądając się początkom chrześcijaństwa trzeba połączyć dwie kwestie: jak Kościół powstał i rozwijał się przez pierwsze stulecie swojego istnienia, oraz czym był jako społeczność religijna, to znaczy jak żył i jak siebie widział i pojmował. Te wczesne dzieje Kościoła przedstawić można w oparciu o pisma Nowego Testamentu oraz o inne wczesne utwory chrześcijańskie. Oświetlenie historyczne jest tu połączone z omówieniem ważniejszych tekstów źródłowych dotyczących tematu i prowadzi do wniosków z zakresu teologii biblijnej: czym jest Kościół według Nowego Testamentu i wczesnej tradycji.
Pierwsza sfabularyzowana powieść historyczna o ostatnich chwilach ziemskiej wędrówki Jana Pawła II oraz o przełomowych momentach w życiu wielu innych wielkich kapłanów polskich. Napisana barwnym językiem, o wartkiej i trzymającej w napięciu akcji, obok wciąż żywych w świadomości narodowej pięknych legend, książka zawiera przede wszystkim solidną porcję rzetelnej wiedzy teologicznej, liturgicznej i historycznej. Przybliża Czytelnikowi nauczanie Kościoła katolickiego na temat kapłaństwa i Eucharystii, a także to, jak duchowość eucharystyczna naszego narodu kształtowała Europę na przestrzeni wieków. Przeczytasz tu o papieżu Polaku odchodzącym do domu Ojca po swej ostatniej Komunii Świętej – a także o biskupie Stanisławie zabitym przez swego dawnego przyjaciela, króla Bolesława; o Jacku Odrowążu uciekającym z oblężonego przez Tatarów Kijowa z konsekrowaną Hostią pod płaszczem; o Augustynie Kordeckim odprawiającym procesję eucharystyczną na obleganych przez Karola Gustawa jasnogórskich wałach; o Ignacym Skorupce udzielającym sakramentu namaszczenia pod Ossowem, biegnącym na wroga z krzyżem i bez karabinu; o Maksymilianie Kolbe śpiewającym Niepokalanej pieśń życia w oświęcimskiej celi śmierci; o ostatniej rozmowie telefonicznej umierającego prymasa Wyszyńskiego z rannym w zamachu papieżem Janem Pawłem II; o Michale Tomaszku i Zbigniewie Strzałkowskim zastrzelonych nocą w dalekim Peru; o Jerzym Popiełuszce błogosławiącym swych oprawców Najświętszym Sakramentem na parę godzin przed porwaniem... I o wielu innych wielkich kapłanach, których dała Kościołowi polska ziemia, aby nieśli ludziom Boga i całym swym życiem śpiewali Mu odwieczną pieśń Miłości, którą jest On sam.
Czas Świąt Bożego Narodzenia jest jednym z najpiękniejszych okresów, nie tylko tych liturgicznych, uroczyście obchodzonych w kościele katolickim lecz także w społeczności, która z religijnością niewiele ma wspólnego. Wynika to nie tylko z wielowiekowej tradycji, gdy w czasach zaborów nie można było publicznie posługiwać się językiem polskim. Pielęgnowano go więc w domach, a święta i komponowanie kolęd pozwalały nie tylko nie zapomnieć języka ojczystego ale sprzyjało także twórczości, wszak Polska jest krajem, który ma chyba największy i najbogatszy repertuar kolędowy (ponad 5 tysięcy kolęd i pastorałek).W ostatnich dziesięcioleciach powstało wiele znakomitych opracowań kolędowych; nie dość wspomnieć, obecne w bibliotekach i w bibliotekach starych zabytkowych kościołów opracowania na chóry lub na głos z organami (także z fortepianem), np. Śpiewnik kościelny katolicki (cz. I), wydany w Krakowie w 1903 roku, zawierający kolędy z prostą harmonizacją, Tomasza Flaszy albo Wincentego Rychlinga. Chorał opolski (cz. 1), wydany w Opolu w 1983 roku ze spokojnymi i umiarkowanymi harmonizacjami Feliksa Rączkowskiego czy Józefa Siwego. Z bardziej znanych, współczesnych wydań jest Śpiewnik wawelski, wydany nakładem Wydawnictwa św. Stanisława w Krakowie.Impulsem do harmonizacji kolęd były dla mnie w dużej mierze komentarze na moim kanale www.YouTube.com/@PiotrowskiPawel z prośbą o przesłanie nut do różnych pieśni i piosenek tam wykonanych, w tym także kolęd. Postanowiłem więc podzielić się z Państwem tymi opracowaniami, opracowując 35 najpopularniejszych, w moim przekonaniu, kolęd i pastorałek.Mam pełną świadomość, że w niniejszych opracowaniach "przełamuję" pewne zasady teorii muzyki, ale te autorskie opracowania mają dzięki temu indywidualny koloryt, który jest jednym z elementów nastroju tych utworów. Jakiekolwiek zmiany lub korekty nadadzą im zupełnie inny kształt, bo w kolorystyce nie tyle chodzi o to „co grasz”, ale jak „to coś gra”. Jestem przekonany, że te harmonizacje kolęd i pastorałek przykują uwagę i pozwolą wciągnąć w estetyczne i emocjonalne przeżycia.
Niewielu chrześcijan miało w ręku Koran, niewielu też muzułmanów miało w ręku Biblię. A trzeba? Nie, nie trzeba, ale warto. Przecież te dwie księgi wyznaczają sposób myślenia i życia przynajmniej 55 procent populacji, przyjąwszy, że jest na świecie około 2,2 miliarda chrześcijan i 1,6 miliarda muzułmanów, czyli 32% i 23 % ludzkości. Można być zdziwionym, jak wiele te Księgi mają wspólnego. Spotkanie z postaciami Biblii na kartach Koranu może być tego przykładem. Ignorancja była i jest jednym z głównych źródeł agresji, nienawiści, niepokojów, walk i wojen. A te były nie tylko w wiekach minionych. "Zabije nas własna ignorancja" – napisała B. Revis w Cienie ziemi. "Ignorancja i arogancja to dwie nierozłączne siostrzyce" powiedział Giordano Bruno na krótko przed spaleniem na Campo di Fiori. A jak gdyby dopełnieniem tego stwierdzenia są słowa Johanna Wolfganga von Goethe: "Nie ma nic straszniejszego niż czynna ignorancja". Wtedy także religia jest pełna przemocy, nielogiczna, nietolerancyjna, nierozerwalnie złączona z takimi pojęciami jak rasizm, pogarda czy terroryzm. Książka chce być pomocą w zasypaniu przepaści niewiedzy po obu stronach, dlatego tyle w niej cytatów z Biblii i Koranu. Zgodnie z przekonaniem o ewolucji objawienia, Tora–Ewangelia–Koran, wszystkie teksty poprzednie były wykorzystywane jako pewien etap w rozwoju objawienia Bożego. Nic więc dziwnego, że w Koranie znajduje się wiele tekstów, które przekazuje Biblia, zwłaszcza Stary Testament. Wiele historii biblijnych zostało przytoczone niemal dosłownie lub z niewielkimi różnicami.Koran zakłada znajomość Biblii. Nie jest historią zbawienia od Adama do Muhammada, lecz przede wszystkim hymnem ku czci jedynego Boga. Przedstawia interwencje zbawcze rozłożone w historii oraz uczy odpowiedzi na propozycję zbawienia i ukazuje ludziom drogowskaz ku szczęśliwemu życiu teraz i w wieczności.
Czas Świąt Bożego Narodzenia jest jednym z najpiękniejszych okresów, nie tylko tych liturgicznych, uroczyście obchodzonych w kościele katolickim lecz także w społeczności, która z religijnością niewiele ma wspólnego. Wynika to nie tylko z wielowiekowej tradycji, gdy w czasach zaborów nie można było publicznie posługiwać się językiem polskim. Pielęgnowano go więc w domach, a święta i komponowanie kolęd pozwalały nie tylko nie zapomnieć języka ojczystego ale sprzyjało także twórczości, wszak Polska jest krajem, który ma chyba największy i najbogatszy repertuar kolędowy (ponad 5 tysięcy kolęd i pastorałek).W ostatnich dziesięcioleciach powstało wiele znakomitych opracowań kolędowych; nie dość wspomnieć, obecne w bibliotekach i w bibliotekach starych zabytkowych kościołów opracowania na chóry lub na głos z organami, np. Śpiewnik kościelny katolicki (cz. I), wydany w Krakowie w 1903 roku, zawierający kolędy z prostą harmonizacją, Tomasza Flaszy albo Wincentego Rychlinga. Chorał opolski (cz. 1), wydany w Opolu w 1983 roku ze spokojnymi i umiarkowanymi harmonizacjami Feliksa Rączkowskiego czy Józefa Siwego. Z bardziej znanych, współczesnych wydań jest Śpiewnik wawelski, wydany nakładem Wydawnictwa św. Stanisława w Krakowie.Impulsem do harmonizacji kolęd były dla mnie w dużej mierze komentarze na moim kanale www.YouTube.com/@PiotrowskiPawel z prośbą o przesłanie nut do różnych pieśni tam wykonanych, w tym także kolęd. Postanowiłem więc podzielić się z Państwem tymi opracowaniami, opracowując 35 najpopularniejszych, w moim przekonaniu, kolęd i pastorałek.Mam pełną świadomość, że w niniejszych harmonizacjach "przełamuję" pewne zasady teorii muzyki, ale te autorskie opracowania mają dzięki temu indywidualny koloryt, który jest jednym z elementów nastroju tych utworów. Jakiekolwiek zmiany lub korekty nadadzą im zupełnie inny kształt, bo w kolorystyce nie tyle chodzi o to „co grasz”, ale jak „to coś gra”. Organy to instrument, który oferuje ocean dźwięków i doznań kolorystycznych, które – jestem przekonany – w moich harmonizacjach kolęd i pastorałek przykują uwagę i pozwolą wciągnąć w estetyczne i emocjonalne przeżycia.Od AutoraNie ma chyba w literaturze muzycznej drugiego takiego zbioru pieśni kościelnych czy piosenek świeckich, które zostałyby opracowane na tak wiele sposobów. Inspirują one zarówno kompozytorów zawodowych, jak też pasjonatów muzyki, którzy odnajdują w nich impuls twórczy do własnej muzycznej wypowiedzi. Cieszą ucho słuchaczy, zachęcają do wspólnego śpiewania i z całą ekspresją wpisują się w wymowę i nastrój pięknego czasu Bożego Narodzenia, niejednokrotnie nawet je współtworząc. W jaki sposób polskie kolędy odczuwa i wyraża pan dr Paweł Piotrowski, człowiek wielu aktywności i horyzontów, humanista i niestrudzony animator muzyki, zwłaszcza wśród najmłodszych, dowiadujemy się z niniejszego, bardzo osobistego w swojej szczerej intencji zbioru zatytułowanego Kolędy. Harmonizacje organowe.prof. dr hab. Marek StefańskiHarmonizacje Pawła Piotrowskiego są bardziej współczesne niż dotychczasowe. Kolędy w jego aranżacji są bezpośrednio przeznaczone dla głosu z organami, ale jego harmonizacje sprawiają, że w łatwy i szybki sposób można je rozpisać także na czterogłosowy chór mieszany.ks. prof. St. Ziemiański SJ
Mędrzec, Szymon zwany Sprawiedliwym (IV w. p.Chr.), zwykł mawiać: „Na trzech rzeczach opiera się świat: Na Torze, na pracy i na czynieniu dobra” (Awot1,2). Święta są tego przypomnieniem i ożywieniem. Ustanowiono je, aby przynosiły wiele dobra, ale żadnego zysku. Są one ramą życia indywidualnego i społecznego wybranych przez Jahwe. Pierwsze święto w historii świata ukazane na kartach Biblii to szabat, ale nie było to świąto człowieka tylko Boga. Mowa tam, że Bóg odpoczął po dniach stwarzania, dniach pracy swego umysłu i ducha. I uradował się z dzieła, które uczynił, bo było dobre, nawet bardzo dobre. I przechadzał się wśród stworzeń, aby Go dostrzegły inaczej niż w codzienności i się uradowały z bliskości.Ten element odpoczynku, zadumy, radości i dziękczynienia zawiera każda uroczystość, każde święto, niezależnie od tego, czy jest to państwowe czy kościelne, świeckie czy religijne: odpoczynek, zaduma, wzbudzająca dziękczynienie, hołdi cześć, prowadzące ku dobroci, wybaczenia i miłosierdzia w spotkaniu nieba z ziemią. Dla człowieka ten pierwszy święty dzień był dostrzeżeniem, że Bóg jest tuż, obok, że chodzi po tej samej ziemi i woła adama (człowieka), który się schował przed Nim ze wstydu. Święta to nie w pierwszym rzędzie stół i ozdoby, nowe ciuchy i lepsze jedzenie, lecz ludzie, zarówno z ich pogodą serc i ciepłymi spojrzeniami, jak też i wstydem i grzechem. Ludzie w święta są najważniejsi, zarówno w uroczystościach żydowskich, jak i wszystkich innych. Wiele świąt i uroczystości żydowskich jest praktykowane po dziś dzień także w chrześcijaństwie, tylko pod inną nazwą. Ich poznanie może zbliżyć do siebie chrześcijan i żydów, chociaż prawdą jest, co powiedziała amerykańska pisarka Dara Horn w książce pt. Peaple love dead Jews „Ludzie kochają martwych Żydów. Tych żyjących — niekoniecznie”. Nie pokocha się nieznajomego. Celem tego Leksykonu jest przybliżenie tego, co zostało zapisane w Biblii i tego, co jest w praktykach codzienności. Korzystanie z tej pracy może być też pomocą w zmianie sposobu, w jaki chrześcijanie obchodzą niektóre święta i w zmianie wyobrażenia czasów, kiedy obchodził je Jezus i apostołowie. Poznanie świąt i uroczystości żydowskich to odkrycie na nowo przesłania, jakie niosą w sobie święte historie wciąż żywe.
Święty złodziej, morderca, bigamista, kłamca, a nawet satanista brzmi zaskakująco i niezrozumiale. Częściej wśród świętych wymieniamy męczenników, patriarchów, papieży, biskupów, pustelników. Łatwo zapominamy, że droga do świętości może być niezwykle kręta, długa i wyboista. W katalogach świętych wszystkie kategorie ludzi są obecne i świadczą jedynie o tym, że powołaniem każdego człowieka jest świętość. Wystarczy tylko zrozumieć to i podjąć wędrówkę we właściwym kierunku
Leksykony Piusa Bosaka to cała biblioteka - instytucja, wspomagająca skutecznie wszystkich, którzy w jakikolwiek sposób zajmują się Biblią, i nie tylko biblistów, choć i tym mogą dobrze przysłużyć i ułatwić życie, ale szczególnie humanistom, którzy nie mają z nią codziennego kontaktu albo są z nią mniej obyci, np. chcą odnaleźć mniej znaną postać w Biblii, jakąś instytucje czy pojęcie. Podobnie rzecz ma się zresztą także z postaciami dobrze znanymi, do których znajduje wszystkie potrzebne referencje. Pius Bosak podaje dane i fakty to jest wielką zasługą tych słowników. Z własnego doświadczenia wiem, jak te leksykony pomogły mi w pracy naukowej i w opracowaniu publikacji. Stąd też leksykony O. Piusa Bosaka powinny znaleźć się nie tylko w każdej bibliotece teologicznej, co jest rzeczą oczywistą, ale szczególnie w bibliotekach humanistycznych.
Wielki kulturowy spór, z jakim obecnie mamy do czynienia, jest w istocie sporem o człowieka. Włączając się do tego sporu i kontynuując badania Krakowskiej Szkoły Antropologicznej, Jan Galarowicz opracowuje wielotomową filozofię człowieka pt. Antropodramatyka. Dwa pierwsze tomy poświęcił myślicielom, którzy zainspirowali go do poszukiwania prawdy o człowieku i nadal mu towarzyszą na tej drodze. Z kolei przedmiotem analizy dwóch kolejnych tomów są elementarne, fundamentalne i doniosłe fenomeny antropologiczne: pragnienie szczęścia i cierpienie, które autor traktuje jako klucz do prawdy o człowieku. I tak w trzecim tomie (Antropodramatyka. Wszyscy jesteśmy Hiobami) omówił cierpienie. Natomiast obecny tom poświęca namysłowi nad szczęściem. Galarowicz przede wszystkim demaskuje współczesne iluzje na temat szczęścia, polemizując z błędnym rozumieniem wolności, z ideą samorealizacji i z hedonizmem. A następnie ukazuje solidne fundamenty szczęścia i prowadzące do niego drogi. Pyta również, czy jest możliwe szczęście absolutne. Autor wyraża swoje rozważania w języku eseistyczno-popularyzatorskim, dzięki czemu są one jasne i przystępne. Książka jest bowiem przeznaczona nie tylko dla filozofów, ale również dla psychologów, pedagogów i duszpasterzy a także dla wszystkich osób, którym zależy na głębszym rozumieniu siebie i na piękniejszym życiu
Niniejsza książka ukazuje znaczenia wiary i cierpienia jako daru (łaski) w Liście do Filipian oraz zachodzących między nimi relacji, które w sposób szczególny akcentują wersety Flp 1, 7 oraz 1, 29. Święty Paweł pokazuje, że łaska Boża nie ogranicza się do obdarowania człowieka wiarą, ale także cierpieniem dla niej. Takie stwierdzenie może wydawać się szokujące, a dla wielu trudne do przyjęcia. W tym kontekście pojawia się wiele pytań: jak Paweł rozumie wiarę i cierpienie? Jaki wpływ ma wiara na przeżywanie cierpienia i jak cierpienie wpływa na przeżywanie wiary? Jak wiara przemienia cierpienie i w jaki sposób cierpienie przemienia wiarę? Jaka jest między nimi relacja? W jaki sposób obydwa doświadczenia mogą być rozumiane jako łaska Chrystusa? Podjęte rozważania mogą pomóc czytelnikowi w zrozumieniu zależności między wiarą a cierpieniem, wpływu wiary na przeżywanie cierpienia i odwrotnie, wpływu cierpienia na dojrzewanie wiary.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
