Wychowałam się z pięcioma młodszymi braćmi, mam więc pewną przewagę, jeśli chodzi o znajomość mężczyzn i ich sposobu myślenia. A mimo to zdarza się, że gdy próbuję zrozumieć męską psychikę w romantycznej sferze życia, całkiem się gubię. Czy miewacie podobne odczucia? Jeśli wierzycie w Chrystusa i umawiałyście się już z chłopakami, to czy kiedykolwiek odniosłyście wrażenie, że randki są istnym polem minowym? Autorka na podstawie ankiety przeprowadzonej wśród znajomych mężczyzn stara się podpowiedzieć młodym, pragnącym odnaleźć swoją wielką miłość dziewczynom, o czym tak naprawdę myślą mężczyźni, co sądzą o chodzeniu na randki, co ich razi, a co pociąga w zachowaniu kobiet, jaką rolę w związkach odgrywa kontakt duchowy, a jaką cielesny, kiedy tak naprawdę są gotowi do małżeństwa. Co ciekawe, jej respondentami byli nie tylko kawalerowie, ale i dojrzali żonaci mężczyźni. Czy są gdzieś jeszcze dobrzy mężczyźni do wzięcia? Jeśli są, to dlaczego nie wykazują inicjatywy w kontaktach z kobietami? Lektura tej książki sprawi, że pytania te nie będą brzmiały tak dramatycznie. Rebecca St. James jest urodzoną w Australii gwiazdą chrześcijańskiego rocka, a także popularną w Stanach Zjednoczonych aktorką,konferansjerką i autorką książek . W 1999 roku zdobyła nagrodę Grammy, wystapiła w pieciu filmach i sprzedała do tej pory dwa miliony płyt.

W trzeciej części swojej świętej historii, po książkach Od Abrahama do Chrystusa i Dzieje Chrystusa, Daniel-Rops opisuje losy Kościoła od pierwszych lat działalności Apostołów po rok 380, w którym cesarz Teodozjusz nakazał swoim poddanym przyjęcie wiary chrześcijańskiej. Okres ten pełen niezwykłych wydarzeń i zadziwiających zwrotów w dziejach wspólnoty, która zawierzyła się Chrystusowi, nie przestaje fascynować ludzi kolejnych epok, zwłaszcza naszej znajdującej się w odczuciu wielu na krawędzi dziejów. Znajdziemy więc tu bogaty opis dzieła i misji św. Pawła, charakterystykę okresu pierwszych prześladowań za czasów Nerona i Domicjana, opis życia chrześcijan w epoce katakumb, ale także historię ekspansji chrześcijaństwa, rozwoju kościelnych instytucji, monachizmu, piśmiennictwa i myśli. Autor wiele miejsca poświęca rozwojowi myśli spekulatywnej w młodym Kościele, ale także szerzącym się herezjom, które prowadzą do kryzysu wspólnoty. Ostateczny triumf pod koniec IV wieku okupiony morzem krwi męczenników i nadciągający zmierzch rzymskiego imperium nakazują Kościołowi przygotowanie się do odegrania roli nie tylko duchowej, ale i cywilizacyjnej.

Choć wielu Europejczykom wydaje się to nieprawdopodobne, w XXI wieku można umrzeć za wiarę w Jezusa Chrystusa. Dyskryminacja i prześladowanie chrześcijan przybiera na świecie coraz większe rozmiary, a ich obszar występowania rozciąga się zarówno na wschód, jak i na zachód od Wiednia. Wystarczy powiedzieć, że w tym stuleciu zginęło z rąk oprawców 263 biskupów, księży, zakonnic i katechetów tylko wyznania katolickiego, a 75 procent wszystkich aktów dyskryminacji jest skierowanych przeciwko wyznawcom Chrystusa. Dzisiejsze wspólnoty chrześcijańskie znalazły się między młotem a kowadłem: młotem są komunistyczne dyktatury i muzułmański fundamentalizm, a kowadłem – obojętność na czynnik religijny typowa dla zachodniego laicyzmu. Czynnik „chrześcijański” okazuje się drażniący zarówno tam, gdzie należy do mniejszości, jak i w polityczno-kulturowym otoczeniu europejskim. Przedstawiciel OBWE ds. walki z rasizmem, ksenofobią i różnymi formami dyskryminacji – Mario Mauro wraz ze współpracownikami opisuje przykłady dyskryminacji i prześladowań chrześcijan nie tylko w krajach islamskich, komunistycznych, na Cyprze, w Turcji i w Indiach, ale także w zachodniej Europie.  

Uwierzyć sercem to znaczy przyjąć wewnętrznie Jezusa Chrystusa jako swego Zbawiciela, uznać Go za najwyższą Prawdę i świadczyć o Nim całym swoim życiem. W ogłoszonym przez Ojca Świętego Benedykta XVI Roku Wiary adresujemy to opracowanie podstawowych prawd wiary zwłaszcza do rodzin, aby było ono obecne w każdym domu obok Pisma Świętego. Zawarte w nim wskazania mają dopomóc do pełniejszego rozumienia i wprowadzania w czyn Słowa Bożego. Wzorem dla naszej postawy wiary jest Maryja, Matka Boża. Wszystkie sprawy, dotyczące Jej Syna, Jezusa, były także Jej sprawami, i „rozważała je w swoim sercu” (Łk 2,19).

Znasz go jako pulchnego i brodatego mężczyznę w czerwonym ubraniu przynoszącego Bożonarodzeniowe prezenty. Pozostawmy jednak na boku mit z dziecięcych lat. W tej książce spotkasz prawdziwego Świętego Mikołaja, postać szanowaną za swoje zadziwiające cuda i pokorę, która kieruje całą naszą uwagę na chwałę Boga. Będziesz zdumiony widząc, jak pojawia się on zawsze we właściwym czasie ? wybawiając żeglarzy od niechybnej śmierci na wzburzonym morzu, ratując trzy młode kobiety przed pogrążeniem się w nierządzie, chroniąc dziecko przed poparzeniem w zbyt gorącej kąpieli. Jako niestrudzony obrońca prawdy Boga i Jego ludu, dokonujący czynów, które okazują serce słabym, ubogim i zagrożonym, Święty Mikołaj jest w istocie patronem wszystkich i jako taki pozostaje jedną z najbardziej fascynujących postaci w historii chrześcijaństwa.

Biblia nazywana często ?Księgą nad Księgami? jest nie tylko świadectwem spotkania człowieka z osobowym Bogiem, ale także fundamentem kultury Zachodu rozumianego jako obszar historycznego oddziaływania chrześcijaństwa. Przetłumaczona została na 2355 języków i w dalszym ciągu dominuje na wszystkich listach bestsellerów. A jednak niewielu spośród współczesnych uświadamia sobie powszechność reminiscencji biblijnych w otaczającej ich kulturze. Emerytowany profesor Sorbony Philippe Sellier ukazuje nam bogactwo i różnorodność ksiąg tworzących Biblię, a także przypomina postacie i epizody, które wpłynęły na kształt kultury Zachodu, inspirując twórców we wszystkich bez mała dziedzinach: od poezji i malarstwa po produkcję filmową i telewizyjną. W kolejnych rozdziałach autor przedstawia najpierw tło historyczne poszczególnych ksiąg biblijnych oraz ich zasadnicze wątki, a następnie ukazuje najważniejsze odniesienia, jakie pojawiły się do nich w kulturze Zachodu.

Kościół katolicki i Polskie Państwo Podziemne na Rzeszowszczyźnie (1939-1945). Geneza, zakres i zasady współdziałania to wnikliwe i zarazem pionierskie opracowanie relacji miedzy Kościołem katolickim a Polskim Państwem Podziemnym w latach okupacji hitlerowsko-sowieckiej w ujęciu regionalnym. Wykorzystanie szerokiej baz źródłowej, obejmującej zarówno zasoby archiwalne, jak i relacje żyjących świadków, pozwoliło autorowi nie tylko na rekonstrukcję wzajemnego oddziaływania na siebie struktur kościelnych i państwowych w tamtym okresie, ale także na weryfikację niektórych utrwalonych w historiografii na ten temat tez. W pracy pojawia się szereg nieznanych dotąd historykom dokumentów, które w wielu wypadkach rzucają nowe światło na przebieg wydarzeń z tamtych lat. Warto bowiem dodać, że zakres omawianej współpracy nie ograniczał się do sfery duszpasterskiej, ale miał wymiar polityczny, kulturalny, edukacyjny i charytatywny. Celem zaś była ochrona tożsamości narodowej Polaków i służba wartościom chrześcijańskim i obywatelskim. Dr Robert Zapart jest historykiem, politologiem i audytorem systemów zarządzania. Jest adiunktem na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego

Kosmos fascynował człowieka od wieków. A jednak wiedza o nim – o jego powstaniu, historii, strukturze, możliwości przetrwania – stała się udziałem zaledwie kilku ostatnich pokoleń. Co tak naprawdę wiemy o roztaczającej się ponad naszymi głowami przestrzeni i „zawieszonymi” w niej galaktykami, gwiazdami, planetami, asteroidami? Niemiecki astrofizyk i dziennikarz w bardzo przystępny sposób wprowadza nas w tajemnice kosmosu, wyjaśniając miedzy innymi jak powstał nasz układ słoneczny, dlaczego ziemia jest okrągła, co napotkamy w czasie podróży w przestworzach, jak gruba jest najgrubsza z gwiazd, czy czarne dziury są w środku puste, co to jest ciemna materia i czy wszechświat będzie miał swój koniec. Choć książka ta ukazuje się w serii edukacyjnej dla młodzieży, z pewnością zainteresuje czytelnika w każdym wieku. Fragment książki Kosmos bez tajemnic Dlaczego Ziemia jest okrągła? Powstanie Słońca i jego planet Jest takie piękne powiedzenie, że nie ma głupich pytań — głupie mogą być tylko odpowiedzi. A jednak pytanie: „Dlaczego Ziemia jest okrągła?" - a nie na przykład sześcienna jak kostka do gry - wielu wydawać się może po prostu głupie. Planety su kulami - to wie każdy. O tym, że Ziemia jest okrągła, możemy przekonać się, podróżując dookoła świata. Poza tym media wciąż pokazują nam zdjęcia z kosmosu, na których widać błękitna kule ziemska. Ziemia jest jedna spośród ośmiu planet naszego Układu Słonecznego. Wszystkie są „okrągłe". Ale na ile są one rzeczywiście „okrągłe"? W końcu na ich powierzchni występują góry i morskie głębiny, co zniekształca ich krągłość. Kiedy jednak porównamy te „nierówności" z wymiarami całej kuli ziemskiej, przekonamy się, że są one relatywnie małe. Najwyższa góra na Ziemi, Mount Everest, liczy sobie K848 metrów. Średnica Ziemi wynosi 12756 kilometrów. Wyobraźmy sobie, że zmniejszamy Ziemię do wielkości balonu - teraz ma ona średnice jednego metra. Na tak pomniejszonej kuli nasz Mount Everest będzie mierzył zaledwie jeden milimetr. A wiec będzie mniejszy od mrówki. Jeżeli popatrzymy na wszystko w taki sposób, Ziemia wycia nam się niemal doskonała kulą. Ale nie będzie to jeszcze zgodne z prawda. Średnica Ziemi bowiem, mierzona w płaszczyźnie równika, w rzeczywistości jest o 42 kilometry większa od średnicy mierzonej od bieguna do bieguna. W naszym modelu kuli ziemskiej o średnicy jednego metra taka różnica nadal będzie czymś nieistotnym, gdyż wyniesie zaledwie trzy milimetry. Gdybyśmy przekroili Ziemie prostopadle do równika, płaszczyzna tego przecięcia nie miałaby więc formy koła, lecz formę elipsy. Formę przestrzenny zaś o przekroju elipsy nazywamy elipsoida. Co jednak spowodowało, że nasza planeta tak utyła, i to właśnie w okolicach równika? Przyczyna jest bardzo prosta: Ziemia w ciągu 24 godzin dokonuje jednego obrotu wokół własnej osi. Dzięki temu powstaje rytm dnia i nocy. Ponieważ obwód Ziemi wynosi w przybliżeniu 40000 kilometrów, to - jak łatwo obliczyć - każdy punkt na równiku obraca się z szybkością niemal 1700 kilometrów na godzinę. A wiec szybciej, niż rozchodzi się dźwięk. Dźwięk bowiem rozchodzi się z szybkością 1100 kilometrów na godzinę. Mimo to w ogóle nie dostrzegamy i nie czujemy obrotu ziemi, gdyż cała jej atmosfera kreci się razem z nią. Wysoka szybkość rotacji oddziałuje jednak na powstanie dużej .siły odśrodkowej. Siła ta wszystko wypycha na zewnątrz. Kto kiedykolwiek był na karuzeli łańcuchowej, ten poczuł na własnej skórze, co to znaczy. Silą odśrodkowa rozciąga Ziemie w okolicach równika tak, że jej średnica właśnie w płaszczyźnie równika jest większa od średnicy miedzy biegunami. Kula ziemska jest wiec - mimo gór i oddziaływania na nią siły odśrodkowej - niemal doskonalą kula. Ale lak naprawdę absolutnie doskonała kula byłaby gdyby się nie kręciła, a jej powierzchnię całkowicie pokrywałaby woda. W przypadku innych planet, takich jak Merkury, Wenus i Mars -- które wraz z Ziemia nazywamy planetami skalistymi - dzieje się podobnie. O właściwościach tych planet powiemy jednak nieco później. Inaczej rzecz się ma z tak zwanymi planetami zewnętrznymi, a więc zjowiszem, Saturnem, Uranem i Neptunem. Otacza je gruba warstwa atmosfery. Atmosfera ta jest na tyle nieprzenikalna, że astronomowie nie mogą zaobserwować powierzchni tych planet. Przypuszcza się tylko, że jądro tych ciał niebieskich jest kamienne. W przypadku dwóch gazowych olbrzymów, Jowisza i Saturna, ich eliptyczna formę możemy rozpoznać nawet przy użyciu prostego teleskopu. Najbardziej „płaska" spośród wszystkich planet jest Saturn. Jego średnica, mierzona w płaszczyźnie równika, jest niemal o jedni) dziesiąty większa od średnicy między biegunami. Dzieje się tak, ponieważ siła odśrodkowa na równiku jest bardzo duża. Jeden obrót lej planety trwa zaledwie nieco ponad dziesięć" i pół godziny, a dokładniej - 10,6 godziny. Tak więc każdy punkt, każde miejsce na równiku pędzi tu z szybkością 36000 kilometrów na godzinę. To jest 0 ponad 20 razy szybciej niż na Ziemi. Nie ma więc w tym nic dziwnego, że „łańcuchowa karuzela - Saturn" wygląda dość płasko. Z odrobina dobrej woli możemy więc przyznać, że planety są „okrągłe". To samo dotyczy naszego Słońca. Ponadto w naszym Układzie Słonecznym istnieje całe mnóstwo mniejszych ciał, takich jak asteroidy 1 komety, których formy kojarzy się nam raczej z ziemniakami. Dlaczego jednak wielkie ciała niebieskie maja formę kulista, a małe ciała nie maj;) takiej formy?[...] Kosmos bez tajemnic Spis treści:   Rozdział 1 Dlaczego Ziemia jest okrągła? . Powstanie Słońca i jego planet Rozdział 2 Czy na powierzchni Wenus usmaży się jajko? Podróż przez Układ Słoneczny Rozdział 3 Jak latająca ryba dostała się do nieba? Firmament pełen gwiazd Rozdział 4 Jak gruba jest najgrubsza gwiazda? Powstanie gwiazd i ich właściwości Rozdział 5 Czy czarne dziury są puste? Życie i śmierć gwiazdy Rozdział 6 Ile ramion ma Droga Mleczna? Galaktyki - wyspy wszechświata Rozdział 7 Czy Wielki Wybuch nastąpił w gwiazdozbiorze Pieca? Początek i koniec świata

Znamy ich z ekranu kinowego i telewizyjnego, z okładek czasopism i gazet. Każdy z nas wie, kto to Chuck Norris i Tom Cruise, Barack Obama i Margaret Tatcher, John Lennon i Madonna, Stanisław Lem i Woody Allen. Obserwując ich błyskotliwe kariery za pośrednictwem goniących za plotką i sensacją mediów, rzadko zastanawiamy się nad ich realnym życiem, na które składać się musi przecież także sfera duchowa. Tymczasem głębsza lektura ich biografii, autobiografii i wywiadów odsłania obraz niekiedy wprost zdumiewający. Okazuje się bowiem, że świat, który stąpa po czerwonym dywanie, jest daleko mniej zlaicyzowany, aniżeli by nam się wydawało.

Świeżo upieczona doktor historii Marlena Schönberg odbiera dziwny telefon. Nieznajomy mężczyzna twierdzi, że ma informacje na temat pewnej relikwii i że mogą one wstrząsnąć Watykanem. Marlena postanawia go odwiedzić. Okazuje się, że siedzi on w więzieniu w Marsylii podejrzany o zamordowanie swego ojca. Marlena wraz z adwokatem podejrzanego rozpoczyna śledztwo. Tajemniczą relikwią okazuje się moneta świętego Piotra – znak rozpoznawczy prawdziwego papieża. Pierwszy, na szczęście nieudany, napad na Marlenę utwierdza ją w przekonaniu, że trafiła na właściwy trop. Tymczasem kolejny nieznajomy, który przedstawia się jako wysłannik Stolicy Apostolskiej, oferuje jej swą pomoc. Od Marsylii, przez Awinion po Rzym trwają pełne napięcia poszukiwania zaginionej relikwii.

Doświadczenia z pogranicza życia i śmierci są czymś realnym i ukazują, co rzeczywiście się dzieje z człowiekiem podczas umierania. Znany badacz tych zjawisk ukazuje w swojej książce najnowsze wyniki badań naukowych prowadzonych w Holandii i USA oraz podsumowuje całą aktualną wiedzę o tych zdumiewających stanach świadomości... Nowa wiedza o doświadczeniach z pogranicza życia i śmierci Doświadczenia z pogranicza życia i śmierci są czymś realnym i ukazują, co rzeczywiście się dzieje z człowiekiem w trakcie umierania. Znany badacz tych zjawisk ukazuje w własnej książce najnowsze wyniki badań naukowych prowadzonych w Holandii i Stany Zjednoczone oraz dodatkowo podsumowuje całą aktualną edukację o tych zdumiewających stanach świadomości. Dokonuje analizy przekazów o umieraniu w różnych tradycjach kulturowych i religijnych , a oprócz tego wskazuje na zachodzące między nimi podobieństwa. Autor ostatecznie wyjaśnia proces umierania jako przejście do innej rzeczywistości. Utrzymuje, że doświadczenia bliskie śmierci zasadniczo zmieniają egzystencjalną postawę człowieka. Badania naukowe potwierdzają, że życie po śmierci jest faktem. Książka ta stanowi doskonałą inspiracją dla wszystkich tych, którzy usiłują zgłębić tajemnicę nieśmiertelności ludzkiej duszy. Bernard Jakoby studiował literaturoznawstwo, a dzisiaj jest ekspertem w dziedzinie badań nad śmiercią i umieraniem. Prowadzi cieszące się uznaniem wykłady i seminaria. Mieszka w Berlinie. Jego książki są bestsellerami i doczekały się wielu przekładów na języki obce. Fragment książki Drogi Nieśmiertelności Wprowadzenie Minęło już ponad trzydzieści lat, od kiedy zająłem się tematyką umierania i śmierci, badając ludzkie doświadczenia w tej sferze oraz związane z tym różnorakie kontakty ze zmarłymi. Impulsem dla moich zainteresowań stała się książka Raymonda Moody'ego Życie po życiu. Było to w naszych czasach pierwsze tak istotne studium poświęcone przeżyciom z pogranicza śmierci. Studium, które położyło fundament pod dzisiejsze badania w tej dziedzinie. Książka Moody'ego zainspirowała badaczy z całego świata do podjęcia refleksji nad stanem świadomości osób umierających i do badań prowadzonych na gruncie naukowym. Doświadczenia z pogranicza śmierci potwierdzają, że człowiek jest istotą duchową, i że w momencie umierania zachodzi w nim proces na wskroś duchowy. Głębokie rozumienie procesu umierania człowieka ukazała nam również Elisabeth Kiibler-Ross, publikując wyniki swoich obserwacji poczynione przy łożu śmierci wielu osób. Miała odwagę rozmawiać z umierającymi o ich uczuciach, dzięki czemu nabrała przekonania, że jej pacjenci w pełni zdawali sobie sprawę, iż ich życie dobiega końca. Do prac Elisabeth Kiibler-Ross powrócę jeszcze w dalszej części książki, gdyż to jej właśnie zawdzięczamy, że sprawa umierania została niejako wydobyta z ukrycia na światło dzienne dla oczu szerokiej opinii publicznej. Tu dodajmy, że we wczesnych latach osiemdziesiątych telewizja nadawała wiele programów z udziałem tej - szwajcarskiej z pochodzenia - badaczki. To jej wypowiedzi zrywały z obiegowymi wówczas wyobrażeniami o tym, czym naprawdę jest umieranie. Dla mnie jej programy stały się czymś niezapomnianym i na zawsze zapadły mi w pamięć. Gruntownie też zmieniły mój obraz świata. Do dziś jestem wdzięczny losowi, że kiedyś dane mi było poznać tę wspaniałą kobietę, że jest autorką wstępu do mojej pierwszej książki Aucb du lebst ewig (I ty żyjesz wiecznie). W roku 2000 miałem przyjemność przez tydzień gościć w jej domu w Scotsdale, w Arizonie. Prowadziliśmy wówczas bardzo długie rozmowy, których treść opublikowałem w wielu pismach w postaci wywiadów. W roku 1986 zachorowała na raka moja matka Hil-ciegard Jakoby. Już w trakcie pierwszej interwencji lekarskiej usunięto jej cały żołądek, część przełyku oraz w całości większą sieć brzucha. Myślałem wtedy, że czegoś takiego po prostu nie można przeżyć. Ale przez następne dwa lata matka wciąż żyła. Dopiero wówczas choroba powróciła z całą mocą: matka musiała poddać się wielu kolejnym opieracjom i zgodzić się na liczne zabiegi chemioterapeutyczne. W tym samym czasie zachorował na raka jelita mój ojciec. I u niego doszło do niekończących się komplikacji. W następnych dwóch latach każcie z moich rodziców przebywało na zmianę raz w jednym, raz w drugim szpitalu: albo na oddziale intensywnej opieki, albo na chemioterapii. W sierpniu 1990 roku zmarł ojciec, matka odeszła za nim w listopadzie tegoż roku. W chwili śmierci zdążyła pożegnać się ze mną. Czułem, jak moje oczy napełniają się łzami, ale jednocześnie poczułem ulgę, że wyzwoliła się z niewypowiedzianego cierpienia. W owym czasie nie było mowy o przeciwbólowej terapii w takim zakresie, w jakim dziś uważamy ją za coś oczywistego. Ludzie w podobnych przypadkach pozostawiani byli samym sobie. Patrząc z perspektywy dzisiejszego dnia, stwierdzam, że właśnie te osobiste przeżycia zmieniły moje życie i stały się inspiracją do podjęcia swoistej, własnej „rozprawy" z zagadnieniem śmierci i życia po śmierci. Już w następnych latach wielokrotnie starałem się towarzyszyć umierającym, jeśli tylko zaistniała taka potrzeba. Poradzenie sobie ze stratą obojga rodziców - i to w tak dramatycznych okolicznościach - nie było dla mnie rzeczą łatwą. Przez parę lat walczyłem z załamaniem. Ale dziś wiem, że w ten sposób zostałem przygotowany do mojego głównego życiowego zadania: do przybliżania jak najszerszemu gronu ludzi aktualnej wiedzy na temat śmierci i życia po śmierci. A proces umierania pozwala nam w pełni zrozumieć, że jesteśmy istotami duchowymi. Nabieramy niepodważalnej pewności, że jesteśmy cząstką wielkiej, Boskiej całości, i że bez tego całościowego kontekstu, w który każdy z nas jest zanurzony, nasze życie straciłoby sens. Właśnie takie jest przesłanie doświadczeń związanych ze śmiercią, których analizą zajmiemy się w tej książce. Jeżeli używam przy tym słowa Bóg, to rozumiem pod tym pojęciem wszechogarniającą siłę stwórczą, przejawiająca się we wszelkim bycie. Ty, Czytelniku, możesz zamiast tego pojęcia użyć innego słowa, które będzie symbolizować ową stwórczą moc. W ostatnich latach rozmawiałem z wieloma ludźmi o ich osobistych przeżyciach w sferze doświadczeń bliskich śmierci, w tym również o przeżyciach związanych z kontaktowaniem się tych ludzi z osobami już zmarłymi. Dzięki moim wykładom, seminariom, licznej korespondencji moich czytelników, e-mailom i forum zamieszczonemu na mojej stronie internetowej (www.sterbeforschung.de) mam możliwość stałej wymiany informacji z tymi wszystkimi, którzy doświadczyli podobnych stanów i sytuacji. Wszystkie zaś przypadki, jakie przytaczam w książce, nie wymieniając oczywiście rzeczywistych nazwisk związanych z nimi osób, pochodzą z mojego prywatnego archiwum. Mogę także stwierdzić, że wszystkie posiadane przeze mnie relacje wskazują, że mamy cło czynienia z określonymi typami przeżyć. Sądzę także, iż nadszedł już czas, by także uznać prawdziwość wypowiedzi milionów ludzi na całym świecie dotyczących życia po śmierci. Ostatnie lata przyniosły wiele publikacji o nowych, naukowych badaniach w tej dziedzinie. Niestety, publikacje te nie dotarły jeszcze do szerokiej opinii publicznej, gdyż wciąż jeszcze odrzucamy, jak sądzę, myśl o znaczeniu tego rodzaju doświadczeń dla naszego życia. A przecież śmierć nie jest czymś, czego musimy się bać. Dzięki swoistemu oswajaniu się z zagadnieniami dotyczącymi śmierci możemy zaoszczędzić sobie wiele lęków i fobii związanych z samym umieraniem. A ponadto, kto zajmuje się doświadczeniami z pogranicza śmierci, ten zmienia nie tylko swoje wyobrażenia o samym umieraniu i śmierci, lecz także - a może i przede wszystkim - swoją wizję własnego życia tu i teraz. Chodzi o to, by wiedza o śmierci przekraczała wymiar osobisty, stawała się wezwaniem skierowanym do całego społeczeństwa i służyła tworzeniu warunków bardziej godnego umierania. B. Jacoby – Wprowadzenie do książki Drogi nieśmiertelności Drogi nieśmiertelności Spis Treści Wprowadzenie Rozdział l Charakterystyka doświadczeń bliskich śmierci Czym jest doświadczenie bliskie śmierci? Istotne aspekty doświadczenia bliskiego śmierci Czym jest bliskość śmierci? Powszechność przeżyć na progu śmierci Rozdział 2 Kwestia umierania w dziejach świata Umieranie jako przeżycie uniwersalne Człowiek prehistoryczny i szamanizm Starożytny Egipt Starożytna Persja Antyk Hinduizm Buddyzm Judaizm Islam Chrześcijaństwo Średniowiecze Mistyka Rozdział 3 Geneza badań nad śmiercią i umieraniem Model pięciofazowy Rozpowszechnienie idei hospicjów Przeciwności W oczekiwaniu na śmierć Umiejętność przyjmowania Rozwój badań nad śmiercią i umieraniem Rozdział 4 Aktualny stan badań nad śmiercią i umieraniem Dowody istnienia życia po śmierci 1. Postrzeganie mimo stanu całkowitej utraty przytomności 2. Doświadczenia pod narkozą 3. Weryfikacja wypowiedzi związanych z do­świadczeniami pozacielesnymi 4. Szczegóły przeglądu życia 5. Przeżycia bliskie śmierci u dzieci 6. Podobieństwa przekraczające granice kultur Rozdział 5 Dusza i świadomość Funkcja duszy Ludzka świadomość Co się dzieje w chwili narodzin? Oddzielenie od ciała Rozdział 6 Spotkania z umarłymi Ponowne spotkanie w doświadczeniu bliskim śmierci Spontaniczne kontakty po śmierci Empatyczne przeżywanie bliskości śmierci Wypadek, jaki przytrafił się Remo Pierwsze znaki Zjawiska zwielokrotnione Rozdział 7 Znaczenie przeglądu życia Film ukazujący życie Podwójna perspektywa Świetlna postać Nic nie pozostaje zaprzepaszczone Złota reguła Miłość jako obiektywna miara Uzdrowienie Codzienne ćwiczenie Rozdział 8 Zmiany osobowości w wyniku doświadczeń bliskich śmierci Wydarzenie zmieniające życie Reakcje otoczenia Nowy obraz siebie Bez lęku przed śmiercią Oddziaływania paranormalne Widzenie przyszłości Doświadczenia bliskie śmierci o charakterze profetycznym Dar uzdrawiania Rozdział 9 Postrzeganie tamtego świata Wrażenia natury akustycznej Transcendentne piękno świata duchowego Świetlne miasta i budowle Rozdział 10 Stopienie się z wszechwiedzą Dostęp do wyższej wiedzy Istota świetlna Wiedza totalna Doświadczanie Boga Rozdział 11 Znaczenie doświadczenia bliskiego śmierci dla procesu umierania Umieranie jako przeżycie duchowe Lęk przed umieraniem Rozpoczęcie procesu umierania Konfrontacja z niezakończonymi sprawami Wizje umierających „Teraz możesz iść!" Oddzielenie się elementów Moment śmierci Rozdział 12 Znaczenie doświadczenia bliskiego śmierci dla spo­łeczeństwa Umieranie godne i pozbawione godności Prawa osób umierających Podziękowania Literatura

Dwaj amerykańscy psychiatrzy, legitymujący się także doktoratami z teologii, przekonują nas, że ból zarówno fizyczny, jak i psychiczny nie musi być naszym wrogiem, jeśli pozwolimy mu, aby chronił nas przed niebezpieczeństwem i doprowadził do uzdrawiającej mocy Chrystusa. Książka pokazuje, jak radzić sobie z przeciwnościami losu – poczuciem krzywdy, samotnością, zdradą, śmiercią bliskiego – traktując je jako dar Boży, służący do osiągnięcia wyższego celu.

Ta niewielka książeczka zawiera mnóstwo informacji na temat polskich zwyczajów i obrzędów wielkanocnych, które nadal są praktykowane w wielu rejonach naszego kraju. Adresowana jest do dzieci, które dowiedzą się z niej na przykład, co symbolizują wielkanocne palmy, jakie zwyczaje towarzyszą zakończeniu wielkiego postu, co i dlaczego powinno znaleźć się w koszyczku na święconkę, jaki jest sens wielkanocnego palenia ognia i polewania się wodą, a także jak w sposób naturalny farbować jajka, jaką techniką wykonać pisankę i co powinno się znaleźć na wielkanocnym stole. Książka ta będzie niezwykle pomocna dla rodziców, nauczycieli i wychowawców. Anna Jankowska ? pedagog mediów i animacji kulturalnej, trenerka szkoleń pedagogicznych dla nauczycieli z zakresu arteterapii, autorka wielu publikacji poświęconych edukacji najmłodszych.

Biedaczyna z Asyżu to zbeletryzowana biografia św. Franciszka, której narratorem jest brat Leon, towarzysz drogi życia tego niewątpliwie najpopularniejszego świętego. Historia ta pierwotnie spisana była na skórach zwierząt, strzępkach papieru i kawałkach kory. Codziennie przy świetle lampy brat Leon w wielkim trudzie i z obawą notował wszystkie słowa i czyny Franciszka. Wierzył, że nawet jedno słowo Biedaczyny z Asyżu może zbawić czyjąś duszę i jeśli nie zostanie wiernie zapisane i przekazane, ktoś może z jego winy zostać potępiony. Nikos Kazantzakis, powieściopisarz, poeta, dramaturg, tłumacz i myśliciel, znany przede wszystkim jako autor powieści Grek Zorba, należy do najczęściej tłumaczonych autorów nowożytnej Grecji

`Myśli` Pascala w układzie Jacquesa Chevaliera to jedno z najbardziej znanych dzieł literatury światowej. Francuski myśliciel, matematyk i filozof, pragnął w nim wykazać prawdziwość religii chrześcijańskiej, a wiec że istnieje Bóg i nieśmiertelność oraz że Pismo Święte w sposób prawdziwy o tym naucza. To właśnie tu znajdujemy sławny `Zakład Pascala`, który jest swoistym dowodem na istnienie Boga, sugestywnie przemawiającym do mentalności człowieka czasów nowożytnych.

Jak każde wybitne dzieło literackie, tak też i Kazania sejmowe są utworem ponadhistorycznym, ponadczasowym. Stwierdzenie to nie kłóci się z faktem, że utwór Skargi pomimo trzech wydań za życia autora nie został zauważony przez współczesnych, następnie zupełnie zapomniany, ożywiony wreszcie w zupełnie odmiennej sytuacji społecznej i politycznej pod zaborami. Kazania sejmowe przetrwały także legendę ich autora i uzyskały niekwestionowane miejsce w dziejach literatury polskiej. Są również obecne we współczesnych podręcznikach szkolnych jako przykładowa literatura z okresu ""złotego wieku"" prozy polskiej, będąca do dziś niedościgłym wzorem prostej, jasnej i zarazem wzniosłej polszczyzny.

Klucz do Biblii jest jednym z najlepszych i najchętniej czytanych przewodników po kartach Starego i Nowego Testamentu. Swą popularność zawdzięcza tyleż prostocie formy i przystępności języka, co kompetencji i trafności wykładu. Zapewne dlatego sięgają po niego chętnie zarówno adepci biblistyki, jak i laicy poszukujący głębszego zrozumienia Pisma Świętego. To szczególne wprowadzenie do Biblii obejmuje trzy części: w pierwszej omówione są kwestie objawienia, natchnienia, prawdy biblijnej, kanonu, interpretacji form literackich, a także zarys historii czasów Starego i Nowego Testamentu; w części drugiej znajdują się informacje o poszczególnych księgach starotestamentowych, a w specjalnym dodatku poruszone są kwestie znaczenia, autorytetu i chrześcijańskiej interpretacji Starego Testamentu; część trzecią stanowią komentarze do ksiąg Nowego Testamentu. ?Klucz? nie oznacza tu bynajmniej klucza cudownego, którego użycie w jednej chwili i bez wysiłku uprzystępniłoby czytającemu stronnice Biblii. Nie chodzi też o klucz do jakiegoś szyfru, którego działanie mogłoby się opierać na podobnych zasadach. Z treści książki wynika, że zarówno sama Biblia, jak i to wszystko, co nazywamy światem Biblii, wymagają całego pęczka kluczy i kluczyków, by otworzyć przed czytelnikiem tajniki spraw, bez znajomości których nie ma poznanie Biblii. Harrington pragnie prowadzić czytającego przez labirynt takich właśnie problemów i spraw otwierających jedne po drugich wrota ? i w tym sensie tytuł książki, ?Klucz do Biblii?, jest uzasadniony. Bogusław Widła

Savoir vivre nowoczesnego mężczyzny Książki zawierają zbiór zasad dobrego wychowania obowiązujących bez względu na wiek, zawód, narodowość, wyznanie. Podstawowym jej walorem jest uwzględnienie nowych warunków cywilizacyjnych i nowych ról spełnianych przez mężczyznę w dzisiejszym społeczeństwie, o czym nie ma mowy w tradycyjnych podręcznikach savoir vivre’u. Mężczyzna dowie się na przykład nie tylko, jak zacząć rozmowę na przyjęciu, kiedy włożyć czarny krawat i jakiego podczas obiadu użyć widelca, ale także czy wypada napisać list z podziękowaniami w formie e-maila albo jak korzystać we właściwy sposób z internetowych komunikatorów. Zasady dotyczące ubioru zmieniają się co rusz w zależności od tego, czy któraś ze sław pokaże się na czerwonym dywanie w koszuli wpuszczonej w spodnie czy też wypuszczonej na wierzch. Jednak pewne zasady pozostają niezmienne, tak jak niezmiennie potrzeba nam dżentelmeńskich zachowań. Niezależnie od tego, jak bardzo zmienia się świat, mężczyzna musi znać zasady dobrego wychowania. Książka Johna Bridgesa zawiera zbiór takich zasad obowiązujących bez względu na wiek, zawód, narodowość czy wyznanie. Podstawowym jej walorem jest uwzględnienie nowych warunków cywilizacyjnych, które zmieniły życie współczesnego mężczyzny, a nie ma o nich mowy w tradycyjnych podręcznikach savoir vivre’u. Mężczyzna dowie się na przykład nie tylko, jak zacząć rozmowę na przyjęciu, kiedy włożyć czarny krawat i jakiego podczas obiadu użyć widelca, ale także jak zachować się na siłowni, jak stosownie korzystać z telefonu komórkowego i czy wypada napisać list z podziękowaniami w formie e-maila.

Savoir vivre nowoczesnej kobiety W dzisiejszych czasach damą jest kobieta, której walory towarzyskie i poczucie pewności siebie płyną ze zdobywanej na każdym kroku wiedzy: od studiów poczynając, na znajomości zdrowych obyczajów kończąc. Prawdziwa wartość kobiety przejawia się w okazywanej innym uprzejmości i wielkim szacunku, jakim obdarza siebie i innych. Ta książka zawiera zbiór zasad dobrego wychowania obowiązujących bez względu na wiek, zawód, narodowość, wyznanie. Podstawowym ich walorem jest uwzględnienie nowych warunków cywilizacyjnych i nowych ról spełnianych przez kobietę w dzisiejszym społeczeństwie, o czym nie ma mowy w tradycyjnych podręcznikach savoir vivre’u. Po lekturze tej książki każda kobieta nie tylko będzie wiedziała, jak się zachować w teatrze czy na pogrzebie, ale dowie się też, że damie w żadnym wypadku nie wypada jadać lunchu lub nakładać makijażu za kierownicą samochodu. Będzie wiedziała nie tylko, jak wydać przyjęcie i jak nakryć do stołu, ale także jak się ubrać i zachować na audiencji u papieża, w pałacu prezydenckim czy na spotkaniu z innymi ważnymi osobistościami życia publicznego.

Teraz wam opowiem wszystko o sobie. …Urodziłem się 1 maja 1908 roku w Fontanelle di Roccabianca, uroczym i wesołym miasteczku na Nizinie Parmeńskiej, i otrzymałem na imię Giovannino. Moje pełne imię i nazwisko brzmi Giovannino Guareschi i mam dokładnie tyle lat, ile może mieć młodzieniec urodzony w 1908 roku. Mam dwoje dzieci, które bardzo lubię. Jedno nazywa się Alberto, drugie Carlotta. Wynika to z tego prostego faktu, że jedno jest płci męskiej, a drugie żeńskiej. Również płci żeńskiej jest ich matka, pani o wiele sympatyczniejsza, gdy była jeszcze panną. Moje dzieci i żona mają wspólnie 78 lat. Córka i matka mają razem 62 lata, a syn i matka – 66 lat. To wszystko, co mogę powiedzieć o wieku mojej żony. Aby wam ułatwić rachunek, mogę dodać, że córka ma 12 lat… Z dużym pożytkiem uczęszczałem do liceum klasycznego, gdzie nauczyłem się, jak nie powinien pisać dziennikarz. Potem uczęszczałem na uniwersytet, ale jak dotąd nie zdążyłem go ukończyć. Jedyny kłopot polega na tym, że nie pamiętam, co studiowałem – prawo czy medycynę. Piszę i rysuję, ale nie jestem w stanie powiedzieć, czy uważam się za rysownika, czy też za pisarza. Jestem tytanem pracy i pod względem tym jestem radością mojej rodziny, a dzieci często stawiają mnie za przykład swojej matce. Ja natomiast jestem głęboko wdzięczny moim rodzicom, że wydali mnie na świat, a Opatrzności, że nie stworzyła mnie ani gorszym, ani lepszym niż jestem. Chciałem być dokładnie taki, jaki jestem… To jedna z najbardziej popularnych książek włoskiego pisarza. Ile w niej prawdy o życiu własnej rodziny, a ile wyobraźni autora, do dziś pozostaje dla czytelników tajemnicą.