Monografia podejmuje temat autokreacji wizerunkowej w mediach społecznościowych wśród blogerów modowych w perspektywie genologii literackiej. Jej celem jest wskazanie zależności gatunkowości wybranych kanałów mediów społecznościowych i kreowanego za ich pomocą wizerunku oraz potwierdzenie hipotezy, że każdy omawiany kanał social mediów może być definiowany jako osobny gatunek lub makrogatunek, co w efekcie wpływa na rodzaj podejmowanych w nim działań. Praca podzielona jest na cztery rozdziały: w rozdziale pierwszym ukazano związki mody z kreowaniem wizerunku, w drugim podjęto analizę mediów społecznościowych jako obszaru kreowania wizerunku, trzeci rozdział rozpatruje social media z genologicznego punktu widzenia, natomiast czwarty poświęcony jest autokreacji blogerów modowych w mediach społecznościowych.
Książka przynosi syntezę problematyki metodologicznej historii sztuki jako dyscypliny, która w XX wieku za jedno ze swoich naczelnych zadań obrała metodyczne i obiektywne wyjaśnianie obrazów. Od czasu wyodrębnienia nauk humanistycznych w metodologii W. Diltheya najwybitniejsi historycy sztuki próbowali umocnić jej pozycję wśród tych nauk przez oparcie się na rygorach naukowego obiektywizmu i empiryzmu, ścisłości i poprawności, sprawdzalności i poznawczej pewności, których wzorzec wyznaczały nauki przyrodnicze. Czy i jak interpretacja może zbliżyć się do modelu eksplanacyjnego, w jaki sposób może spełnić rolę historycznego wyjaśnienia dzieł malarstwa? Jak należy ją umocować na pewnym gruncie faktów i na logice wnioskowań? Jaka metodyka badawcza może zapewnić prawidłowość wyjaśnień, sprawdzalność i prawdziwość wyników? Tego rodzaju metodologiczne kwestie wiązały namysł szeregu uczonych, a wśród nich szczególną rolę odegrał E. Gombrich, najpierw jako rzecznik zwrotu ikonologii w stronę Popperowskiego dedukcjonizmu, a następnie jako inspirator i punkt odniesienia dla kolejnej generacji badaczy, z których jedni podążali dalej drogą rygorów metodologii normatywnej, a inni szukali dla niej alternatyw lub rozwinęli metodologię narratywistyczną. Książka przedstawia istotne związki łączące metodologicznie zorientowaną historię sztuki nie tylko z różnymi koncepcjami metodologii ogólnej i filozofii nauki, lecz także z innym ważnym źródłem inspiracji, jakim były modele wnioskowań stosowane przez książkowych detektywów.
Apokolokyntoza Boskiego Klaudiusza, czyli dyni(dei)fikacja to szczególne dzieło w dorobku Seneki, słynącego głównie z twórczości filozoficznej, moralizatorskiej lub tragediowej. Ten niewielki utwór, napisany w konwencji satyry menippejskiej, miał być bezpośrednią reakcją autora na śmierć znienawidzonego cesarza Klaudiusza (13 października 54 r.), który ongiś zesłał go na Korsykę. Jeśli uznać Apokolokyntosis za rodzaj nieprzebierającej w środkach literackiej zemsty, byłby to akt tym bardziej okrutny, że dokonany na nieżyjącym wrogu. Najnowszy przekład dzieła próbuje odzyskać to, co — jak się wydaje – zostało stracone lub nie wybrzmiało z wystarczającą mocą przy ostatnim spolszczeniu (ponad 40 lat temu). Priorytetem w proponowanym tłumaczeniu jest komunikatywność, która z założenia powinna ułatwić nawiązanie bliskiej relacji z odbiorcą, kluczowej wszak dla wywołania w nim efektu komicznego. Dopiero wtedy, wracając z zaciekawieniem do tego wielokroć niedocenianego dzieła, możemy, dzięki obszernemu komentarzowi filologicznemu, zwrócić uwagę na szereg problemów natury interpretacyjnej, historycznoliterackiej, gatunkowej i językowej, które stawia przed nami Seneka Satyryk.
Książka stanowi krytyczną analizę formacji i późniejszych rewizji tego, co autor określa mianem amerykańskich wizualnych mitów. Mity te osadzone są w szeroko pojętej wizualności, modelach spojrzenia, obrazach, sztuce i innych przejawach kultury wizualnej, takich jak film. Ameryka została napisana przede wszystkim z perspektywy historyka sztuki, ale również amerykanisty, ma zatem charakter interdyscyplinarny, łączący refleksję z dziedziny historii sztuki, studiów nad kulturą wizualną i studiów amerykanistycznych. Każdy z rozdziałów, które poprzedzone zostały obszernym, teoretycznym wprowadzeniem, stanowi osobne a zarazem skorelowane z całością książki studium przypadku kształtowania się, zwłaszcza w XIX wieku, obrazów-mitów, w rozmaitych ich przejawach formalnych i medialnych, a przede wszystkim tego, jak – w wyniku zmieniającej się sytuacji społeczno-kulturowej – były one rewidowane w sztuce i kulturze wizualnej wieku XX i XXI. Autor dokonuje znamiennego rozróżnienia na Stany Zjednoczone i Amerykę rozumianą jako wyobrażeniowo-symboliczne pole lub ekran konstytuowania się amerykańskiej mitologii, zmierzającej do zneutralizowania różnicy i unifikacji heterogenicznego narodu. Zaprezentowane, obszerne analizy dzieł sztuki, popularnych obrazów i filmów, demonstrują sposób, w jaki – zwłaszcza od połowy XX wieku – w wyniku budzącej się politycznej świadomości zmarginalizowanych grup, na fali walki o prawa obywatelskie i zachodzących zmian w szeroko pojętym społeczno-kulturowym pejzażu Stanów Zjednoczonych, mitologia ta ulegała stopniowej dekonstrukcji. Jednocześnie jednak, mimo owych wewnętrznych interwencji i osłabienia ekonomicznej i kulturowej hegemonii USA na arenie światowej w ostatnich dekadach, autor stawia tezę, odnosząc się do konkretnych przypadków i problemów amerykańskiej wizualności, że ramowe współrzędne mitu ciągle stanowią trwały punkt odniesienia.
W książce przedstawiono – umieszczając w wielu kontekstach – zagadnienia dotyczące doktoratów i studiów doktoranckich. Scharakteryzowano w niej ich społeczne znaczenie, biorąc pod uwagę społeczną wartość oraz wyjaśniono utrzymującą się popularność. Publikacja ma uporządkowaną strukturę, składającą się z siedmiu rozdziałów. W pierwszym i drugim rozdziale dokonano rekonstrukcji pojęcia doktoratu, rozpoczynając od jego historii, a następnie przechodząc do możliwych sposobów rozumienia i postrzegania; wzięto pod uwagę typy, rodzaje doktoratu i różne jego ujęcia. Trzeci rozdział został poświęcony rytuałom związanym z przyznawaniem doktoratów. Skupiono się w nim na immatrykulacji rozumianej jako rytuał akademicki oraz społecznym znaczeniu rytuałów i symboli akademickich, jak również charakterze i przebiegu obrony pracy doktorskiej. W kolejnym, czwartym rozdziale opisano rolę doktoratu, stanowiącego niejednokrotnie świadomy i przemyślany punkt zwrotny w karierze zarówno akademickiej, jak i pozaakademickiej i/lub w wymiarze stricte prywatnym. W rozdziale piątym dokonano syntetycznej analizy przeobrażeń współczesnego uniwersytetu. Poruszono w nim kwestię komercjalizacji procesu nabywania wiedzy, którą obserwujemy współcześnie. Ponadto zaprezentowano aktualne ujęcia badań oraz kariery naukowej, jak również odniesiono się do zagadnienia inflacji dyplomu (m.in. w kontekście teorii kredencjałów). W książce tej – w rozdziale szóstym – zarysowano także wybrane konteksty dostępu do doktoratu. Dokonano w niej analizy uczestnictwa kobiet w studiach doktoranckich, jak również określono możliwości realizowania ambicji naukowych przez obcokrajowców. W ostatnim rozdziale zaprezentowano psychospołeczne aspekty pisania doktoratu, rozpoczynając od sposobów selekcjonowania kandydatów na studia doktoranckie. Odniesiono się w nim do różnorodnych kwestii, począwszy od wyboru tematu pracy doktorskiej, przez seminaria doktorskie, zagadnienie tutoringu i mentoringu w ramach studiów doktoranckich, miejsce i znaczenie osoby promotora w procesie tworzenia dysertacji oraz prowadzenia badań naukowych (również w kontekście zjawiska wskaźnikowania i wszechobecnej walki o punkty), a skończywszy na problemach i sytuacjach trudnych występujących w trakcie tworzenia dysertacji, m.in. izolacji w przestrzeni akademickiej.
Książka pod tytułem (Prze)trwanie pamięci w transkulturowych przestrzeniach to analiza zjawisk kulturowych należących do świata sztuki, które – jak książka, muzyka, taniec czy ceramiczne płytki – są jednocześnie elementami towarzyszącymi nam w codziennym życiu i kulturowymi reprezentacjami pamięci przeszłości. Powiązanie ich z kluczowymi pojęciami: kulturowego dziedzictwa i kulturowej tożsamości umożliwiło ich umieszczenie w perspektywie transkulturowości. Kulturowe dziedzictwo stwarza ludziom poczucie jedności i przynależności do grupy oraz pozwala lepiej zrozumieć istotę ciągłości pokoleń i historię ich pochodzenia. Oznacza również wspólną więź. Natomiast kulturowa tożsamość to poczucie „bycia na miejscu”, przynależenia i pasowania. Identyfikacja z daną kulturą jest zatem niezwykle ważnym czynnikiem wpływającym na dobrostan ludzi, ponieważ daje im poczucie przynależności i bezpieczeństwa. Jest to również refleksja nad procesami akulturacji, która w dzisiejszym świecie nie musiałaby już przyjmować charakteru konfliktu lojalności, gdyż udział w kulturze jest elementem spajającym, wyrażaniem przynależności, ale jednocześnie możliwością zamanifestowania swojej tożsamości. Dlatego tak ważna jest świadomość własnego dziedzictwa kulturowego i swojej kulturowej tożsamości (zarówno indywidualnej jak i grupowej), którą można twórczo wykorzystać do odnalezienia swojego miejsca w środowiskach pełnych kulturowych symboli, praktyk i ich znaczeń, różniących się od tych utrwalonych w nas poprzez procesy wychowania, socjalizacji czy akulturacji. Sztuka będąca płaszczyzną ludzkiego działania i kreatywności rozumiana jest tutaj jako przestrzeń dla międzypokoleniowego dialogu, transmisji idei, współistnienia i trwania przeszłości. Jest ona swego rodzaju koncyliacją pomiędzy starymi i nowymi wartościami, co umożliwia jednostkom i grupom adaptację do zmian. Transkulturowość natomiast jest przestrzenią, w której widoczne są doświadczenia wielo- i międzykulturowości, co przekłada się z kolei na projekty międzykulturowej edukacji.
W monografii przedstawiono nowe wyniki badań struktury i korelacji molekularnych wybranych cieczy molekularnych i roztworów cieczy. Badania rentgenowskie dotyczyły roztworów niektórych cieczy polarnych z rozpuszczalnikiem niedipolowym.
W pracy opisano również rentgenowską metodę wykrywania zmian nowotworowych.
W pracy sformułowano nową metodę analizy struktury materii miękkiej. Zastosowano metodę redukcji zaproponowaną przez Mozziego i Warrena z modyfikacjami wprowadzonymi przez autora. Funkcje zredukowanego natężenia promieniowania analizowano metodą Bluma i Nartena. Zaproponowano najbardziej prawdopodobne binarne korelacje radialne molekuł w cieczach i roztworach ciekłych.
Znajomość budowy molekularnej cieczy i mechanizmu zachodzącej w nich dyfuzji ma fundamentalne znaczenie dla wszechstronnego wyjaśnienia ich właściwości fizyko-chemicznych.
W monografii omówiono wyniki badań naukowych w odniesieniu do stresu, strategii radzenia sobie i jakości życia podczas pierwszych miesięcy pandemii COVID-19. Redaktorzy i autorzy poszczególnych rozdziałów przyjmują perspektywę psychologiczną w analizie doświadczeń Polaków. Czytelnik może zapoznać się z wynikami badań, które pozwolą odpowiedzieć m.in. na następujące pytania: Jak Polacy radzili sobie ze stresem? Czy w pierwszej fali pandemii zamartwiali się w sposób szczególny? Jak radzili sobie podczas obowiązkowej kwarantanny? Jakim doświadczeniem okazało się noszenie masek ochronnych? Jakie zmiany wynikały z pracy zdalnej? Jak na pandemię zareagowały kobiety ciężarne? Czy doświadczenie pandemii może prowadzić do pourazowego zaburzenia stresowego? Książka obejmuje 21 rozdziałów skomponowanych w trzy części: 1. Stres pandemiczny i radzenie sobie; 2. Doświadczanie pandemii a jakość życia; 3. Zmiany wynikające z ogłoszenia pandemii.
Rzeczywistość zanimowana. Kreskówki w kulturze, nauce i społeczeństwie to projekt studentek i studentów filmoznawstwa z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Monografia stanowi zbiór referatów uczestniczek oraz uczestników planowanej, ogólnopolskiej, studencko-doktoranckiej konferencji naukowej. Zgłębia rzadko poruszany w obrębie polskiej humanistyki temat animacji seryjnej, a także otwiera furtkę do dalszych rozważań na temat współczesnej kultury masowej.
Odwiecznym pragnieniem człowieka jest to, by odróżnić się od reszty bytów ożywionych, a jednocześnie wynieść nad nie i usankcjonować w ten sposób swoją uprzywilejowaną pozycję. Różnica gatunkowa musiała zostać wsparta?? argumentacją natury metafizycznej, ideowej czy dyskursywnej. Zgłębianie fenomenu tego, co ludzkie, wymaga transdyscyplinarnej i wielowątkowej dyskusji nad pojęciem istoty i natury ludzkiej w rozmaitych orientacjach z zakresu antropologii filozoficznej czy teologii, nakłada obowiązek uwzględnienia podwójnej, cielesno-duchowej struktury bytowej jednostki ludzkiej i zapytania, jak odnoszą się do tego nie tylko nauki humanistyczne, ale także medycyna czy prawo; wreszcie – oparte być musi na osadzeniu człowieka w szerszym kontekście relacji do tego, co nie-ludzkie, a tym samym podjęciu próby wyznaczenia jego granic, zarówno ontologiczno-bytowych, jak i symboliczno-ideowych – takiemu zadaniu starali się sprostać Autorki i Autorzy tekstów zebranych w niniejszym tomie.
W monografii przedstawiane i analizowane wyzwania tożsamościowe zawarte w Tomaszu Mrocznym Maurice’a Blanchota oraz Ksiedze niepokoju Fernanda Pessoi w kontekście problemów filozoficznych podejmowanych m.in. przez Davida Hume’a, Immanuela Kanta, Martina Heideggera, a przede wszystkim w perspektywie – zaprezentowanej przez autora w kilkudziesięciu tekstach – estetyczno-filozoficznej koncepcji „uobecniania indyferencji”. Książka stanowi trzeci tom cyklu Wobec indyferencji. O możliwości konstytuowania całości poindyferencjalnej. W tomie drugim – Epiktet, Stirner, Hume na ścieżkach indyferencji (aspekt wyzwań tożsamościowych – część pierwsza) – badaniom poddane zostały wyzwania tożsamościowe powiązane z aktami „antycypacji indyferencji”, a trzeci rozszerza zakres badań na akty „retrospekcji indyferencji”.
Książka zawiera eseje i studia na temat bogactwa oblicz i znaczeń sztuki fantastycznej w obszarze nowoczesnej i ponowoczesnej literatury i filmu. Przedstawia zarówno kwestie związane z adaptacją filmową, w tym zwłaszcza dzieła autorów kluczowych dla obrazu współczesnej fantastyki, a więc S. Lema, J.R.R, Tolkiena, Ph.K. Dicka, jak i ważne, wybrane tematy tej sztuki, np. sposoby ukazywania na ekranie koszmaru sennego czy kluczowej figury nowej sztuki grozy – zombie. Omawia też sprawy ważne, a mniej oczywiste, jak np. tematy żydowskie obecne w sztuce fantastycznej – choćby literackie i filmowe obrazy golema i dybuka. Książka jest autorskim zaproszeniem do dalszych dyskusji i ustaleń badawczych.
Książka ma charakter popularnonaukowego słownika nazw własnych oznaczających najważniejsze obiekty przestrzeni publicznej współczesnego Poznania: dzielnice, parki, ulice, osiedla i place, instytucje, hotele, restauracje, apteki, szpitale, kina, teatry, kościoły, budynki, cmentarze, mosty, rzeki i jeziora. Są wśród nich określenia historyczne i współcześnie tworzone, nadane urzędowo oraz potoczne, używane tylko przez mieszkańców Poznania. Autorka wyjaśnia ich pochodzenie, najważniejsze procesy językowe, w wyniku których powstały, przyczyny przemian, jakim podlegały w ciągu dziejów, wzorce odmiany, zbliżone strukturalnie typy nazw innych obiektów miasta, podobieństwa i różnice między nazwami z innych obszarów kraju, tendencje w formowaniu najnowszych nazw, podkreślając zarazem ich uniwersalny wymiar. Odzwierciedlają one specyficzny sposób widzenia danej przestrzeni, ducha ich twórców, są rodzajem lupy, przez którą mieszkańcy Poznania spoglądali na otaczający ich świat. W książce wyjaśnia się związki poszczególnych nazw z ukształtowaniem terenu miasta, z uwarunkowaniami historyczno-społeczno-kulturowymi. Ponieważ publikacja ma postać słownika gniazdowego, w obrębie poszczególnych haseł znajduje się omówienie innych nazw powiązanych tematycznie, językowo, czasem powołania i lokalizacją obiektu z hasłem głównym.
Przedstawione w monografii dociekania obejmują swym zasięgiem całość religijnego i kulturowego dziedzictwa stworzonego przez prawosławne wspólnoty monastyczne od tysiąca lat istniejące na Świętej Górze Athos w Grecji. Badania ukazują zakres i sposób wykorzystania zmysłu widzenia jako kreatora i zarazem receptora materialnej oraz duchowej rzeczywistości, która przejawia się w tamtejszej liturgii, architekturze, sztuce i piśmiennictwie, a także w mistyce, modlitwie i sposobie życia codziennego mnichów. Skalę zaangażowania wzroku w tworzenie i interpretację athoskiej rzeczywistości wyznaczają dwa egzystencjalne czynniki – z jednej strony użytkowość tworów natury oraz dzieł ludzkich rąk, z drugiej zaś odziaływanie rzeczy na ludzką świadomość w fizycznym i przedmioty wykorzystywane na Świętej Górze w czynnościach sakralnych i świeckich zyskują własną sprawczość, która przejawia się w ich funkcjach praktycznych i symbolicznych. Ze względu na to, że funkcje te są realizowane w relacjach z ich wykonawcami, rzeczy stają się w ten sposób rekwizytami za pomocą których ludzie wyrażają i interpretują swoją wiarę i wiedzę, doznawane emocje, a także własny stosunek do świata i bliźnich. Wykorzystywanie wzroku w tym procesie odbywa się w kilku zakresach widzenia: (1) mistycznego wglądu, (2) postrzegania światła, (3) zauważana kształtów, (4) widzenia kolorów, (5) rozpoznawania ruchu.
Drugi tom Studia Musicologica Calisiensia dedykowany jest emerytowanemu profesorowi uczelni polskich i zagranicznych Beniaminowi Voglowi z okazji 75. rocznicy urodzin. Pierwsza część Studiów została w całości poświęcona ich protagoniście. Mamy tu Tabula Gratulatoria, biografię Jubilata nakreśloną w oryginalny sposób przez niego samego, szczegółową bibliografię, wykaz licznych konferencji naukowych, w których brał czynny udział, a także recenzji dysertacji doktorskich i habilitacyjnych. Nie jest to jednak typowa Księga pamiątkowa, lecz forma zeszytu naukowego poszerzonego o ten specyficzny, okolicznościowy aspekt. I stąd zamieszczone w tomie również prace samego Profesora.
W drugiej części tomu przedstawione zostały natomiast artykuły Akademików zaproszonych do współudziału w tworzeniu tej pamiątkowej publikacji, wśród nich byłych studentów profesora Vogla. Zaprezentowali oni wyniki swoich badań prowadzonych w obrębie muzykologii historycznej i systematycznej w różnorodnych jej aspektach, oraz historii budownictwa instrumentów muzycznych. Jest to więc tematyczny tom Studiów, któremu nadano podtytuł Muzykolog wobec instrumentu muzycznego. Uzupełnieniem problematyki instrumentologicznej są artykuły korespondujące z tą tematyką bądź z sylwetką Jubilata.
Książka dotyczy zaangażowania organizacji pozarządowych i przedstawicieli instytucji pomocy społecznej w rzecznictwo praw społecznych. Jest to socjologiczna analiza praktyk społecznych podejmowanych w imię praw i interesów osób zagrożonych wykluczeniem społecznym: osób z niepełnosprawnością, długotrwale chorych oraz doświadczających przemocy domowej. Autor, sięgając do współczesnych teorii z obszaru nauk społecznych, przekonuje, że rzecznictwo jest aktywnością zaczynającą się od działań pomocowych aż po zaangażowanie polityczne, a prawa społeczne nie ograniczają się jedynie do gwarancji bezpieczeństwa socjalnego. W pracy przedstawione są wyniki szeroko zakrojonych badań socjologicznych obejmujących indywidulne wywiady pogłębione, badania ankietowe oraz analizę treści petycji obywatelskich i wystąpień generalnych Rzecznika Praw Obywatelskich (RPO). Książka, mimo że pisana z perspektywy socjologicznej, może być wartościową pozycją dla wszystkich zainteresowanych praktyką działań pomocowych w zakresie ochrony praw społecznych.
W humanistyce, w naukach społecznych czy też – ujmując najszerzej – w badaniach stawiających w centrum swego zainteresowania człowieka i „uniwersum spraw ludzkich” nadrzędne i dominujące znaczenie wydaje się mieć pojęcie kultury. Istnieje imponująca, choć zarazem zatrważająca odbiorcę swą wariantywnością, ilość przytaczanych definicji kultury. W ich cieniu znajduje się nie mniej spektakularna pojęciowo i – nie obawiajmy się tego stwierdzenia – nieokreślona znaczeniowo tradycja. Każda dyskusja na temat tego, co tradycyjne, może niepostrzeżenie prowadzić na manowce myśli, mętnić wyłaniający się z trudem termin, wzmacniając kontrargumenty przeciwników zajmowania się problemami nazbyt szerokimi znaczeniowo. Powstaje jednak pytanie: czy świat ludzkich idei nie jest wzbogacany przez tę właśnie irytującą niekiedy nieokreśloność, chroniącą to, co w świecie konstruowanym przez człowieka autentyczne, alogiczne, anarchistyczne, niepoddające się łatwo wysublimowanym atakom rozumu, zwłaszcza absolutyzującego, ulegającego pokusom matematyczno-przyrodniczego rozdrabniania każdego fragmentu naszego świata?
„Uwarunkowania gotowości do resocjalizacji” to książka, w której Czytelnik znajdzie inspiracje dla teorii i praktyki resocjalizacyjnej opartej na dowodach naukowych. Oś rozważań stanowi Wieloczynnikowy Model Gotowości Sprawcy, który gotowość do resocjalizacji postrzega jako interakcję czynników wewnętrznych i zewnętrznych, co więcej traktuje je jako dynamiczne, a więc modyfikowalne elementy. Celem publikacji jest zwrócenie uwagi na rolę owych czynników w procesie zwiększania gotowości do resocjalizacji sprawców przestępstw również poprzez przybliżenie trzech podejść, dzięki którym możliwe jest modyfikowanie czynników leżących po stronie sprawcy, programu i warunków, w jakich odbywa się proces resocjalizacji.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
