Książka wpisuje się w szeroki nurt badań i dyskusji nas zadaniami rozwojowymi i kryzysami życiowymi osób w wieku adolescencji. Bez wątpienia przejście z wieku dziecięcego do okresu dorosłości stanowi wyzwanie dla każdego nastolatka. Publikacja ma stanowić przyczynek do podjęcia zarówno teoretycznych rozważań, jak i praktycznych oddziaływań w tak współcześnie ważnym obszarze, jakim jest wspomaganie rozwoju młodzieży. Teksty zostały wzbogacone o opisy przypadków, które mają służyć zilustrowaniu poruszonych problemów. Treścią adolescencji są podejmowane przez młodych ludzi wybory – zależne od konkretnych kontekstów i przestrzeni, w jakich przebiega życie i rozwój poszczególnych osób – co zostało uwzględnione przez Autorki niniejszej pracy.
W książce zaakcentowano kwestie obecności i codziennej aktywności człowieka w środowisku. Pedagodzy społeczni w toku własnych eksploracji wskazują na potrzebę promowania działań mobilizujących i uruchamiających różnorodne inicjatywy społeczne w życiu codziennym, wyrażające się przez zachowania twórcze, innowacyjne, podmiotowe, a przede wszystkim dobrowolne. By taka aktywność mogła zaistnieć, muszą być stworzone odpowiednie warunki społeczno-kulturowe, polityczne, w których żyje człowiek, powinny być respektowane wartości ludzkie oraz powinna być podejmowana szeroko pojęta edukacja społeczna, od której zależeć będzie możliwość bycia obecnym, twórczym, uspołecznionym w środowisku życia; gdzie przeplata się tradycja i współczesność, gdzie nie mogą tracić na znaczeniu: wspólnota, tożsamość miejsca, współpraca, zaangażowanie, spotkanie z drugim człowiekiem. Na ten istotny aspekt – ważności aktywnego funkcjonowania jednostki w środowisku lokalnym dla teoretycznych poszukiwań, badawczych inspiracji czy też (bardzo pożądanych) praktycznych działań pedagogiki społecznej – zwrócono szczególną uwagę w prezentowanej monografii.
Obraz jako obiekt teoretyczny to drugi w cyklu po tomie Obrazy mocne – obrazy słabe (2018) zbiór artykułów powstałych jako pokłosie rogalińskiego seminarium historyków sztuki. Niniejsza publikacja zogniskowana jest na relacji mie?dzy dziełami sztuki a rozmaitymi strategiami teoretycznymi wykorzystuja?cymi ich potencjał ikoniczny. Poszczególne studia zawieraja? analizy róz˙nego rodzaju sprze?z˙en´ mie?dzy mys´la? dyskursywna? a wizualnos´cia? w dziejach sztuki i humanistyki. Wnioski wywiedzione z badania okres´lonych przypadków pozwalaja? na zadanie pytan´ w szerszej optyce teoretycznej. W toku rozwaz˙an´ przywołane sa? koncepcje z obszaru filozofii (m.in. Platon, Walter Benjamin, Jacques Derrida), teorii sztuk wizualnych (m.in. Leon Battista Alberti, Wilhelm Worringer, Hans Sedlmayr, Timothy J. Clark, Hans Belting, Mieke Bal) oraz dzieła sztuki od nowoz˙ytnos´ci po współczesnos´c´ (Lorenzo Lotto, Edouard Manet, Marcel Duchamp, Paul Klee, Walter Gropius, Władysław Strzemin´ski, Robert Rumas).
Problematyka monografii wpisuje się w nurt rozważań na temat istoty całożyciowego rozwoju człowieka dorosłego za sprawą edukacji i moderowania własnych planów życiowych przez wybór różnorodnych ścieżek kariery. Nowe konceptualizacje dotyczące życia zawodowego, jawiące się w tle przeobrażeń związanych z postępem technologicznym, gospodarką cyfrową, nowymi formami zatrudnienia i nowymi wyzwaniami edukacyjnymi, permanentnie aktualizują tematykę całożyciowego uczenia się, stanowiąc o jej randze. Autorzy tekstów prezentują różnorodne ujęcia tytułowego problemu, odnosząc się zarówno do teorii jak i praktyki.
Książka prezentuje szerokie spektrum dramatycznych, często przemilczanych dziecięcych doświadczeń wojennych w wieku XX i XXI w różnych częściach świata (Polska, Białoruś, nazistowskie Niemcy, Hiszpania, Korea, Japonia, Rwanda, Sierra Leone, Syria), ich reprezentacji artystycznych, w tym również muzycznych. Bolesnym i trudnym tematem jest między innymi proceder rekrutowania dzieci do działań zbrojnych w konkretnych sytuacjach wojennych. Doświadczenia czasu wojny to problem nie tylko tych, którzy przeżyli, ale również następnych generacji – w tym tomie znaczące miejsce zajmuje więc kwestia pamięci i przepracowywania traumatycznych wydarzeń. Praca powstała w następstwie interdyscyplinarnej konferencji Dzieci i doświadczenie wojny. Wiek XX i XXI, stanowiąc kontynuację zainteresowania doświadczeniami wojennymi ludności cywilnej.
Książka jest czwartym tomem publikacji poświęconej doktorom honoris causa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W latach 2001-2019 ten zaszczytny tytuł otrzymało dwadzieścia dziewięć osób z Polski i zagranicy. W publikacji zaprezentowano ich sylwetki w układzie chronologicznym. W każdym przypadku przedstawiono kalendarium procesu przyznawania tytułu (wniosek Rady Wydziału, uchwałę Senatu, uroczystość promocji). Swoją wartość zachowują teksty przemówień przedstawicieli władz Uniwersytetu, promotorów, bądź samych doktorów honorowych, wygłoszonych przy okazji wręczenia dyplomu. Całość uzupełnia materiał ikonograficzny oraz autografy uhonorowanych osób.
Autorka analizuje pojęcie czasu wolnego w jego kluczowych wymiarach związanych z przeobrażeniami, tożsamością i doświadczaniem; jako kategorię dynamiczną, społecznie i kulturowo zmienną, będącą na przecięciu mikro- i makroprocesów społecznych. Przygląda się historyczno-społecznemu osadzeniu czasu wolnego, procesom charakteryzującym jego rozwój: urbanizacji, technologizacji, komercjalizacji, globalizacji oraz akceleracji, w wyniku których stajemy przed problemami dotyczącymi tożsamości czasu wolnego. Odwołując się do kluczowych procesów, które w powiązaniu z ewolucją teorii i praktyki czasu wolnego pozwalają urefleksyjniać jego status, wprowadza czytelnika w świat znaczeń, doświadczeń i emocji wypoczynku realizowanych w różnych kontekstach sytuacyjnych.
Republika Weimarska była jednym z najbardziej skomplikowanych i burzliwych okresów niemieckiej historii. Jej ostateczny upadek przypieczętowało wprowadzenie do Prus rządów komisarycznych w lipcu 1932 r. Działanie to miało charakter sprzecznego z konstytucją zamachu stanu. O legalności akcji rządu Rzeszy rozstrzygnąć miał Trybunał Państwa z siedzibą w Lipsku. Przedstawiciele strony rządowej (Schmitt, Jacobi, Bilfinger) dowodzili zgodności z konstytucją działań podjętych w stosunku do Prus, przytaczając argumenty jednocześnie, że jedynie silne rządy prezydenckie są w stanie zapewnić krajowi spokój i uchronić od chaosu. Strona pruska (Giese, Anschütz, Peters, Nawiasky, Heller) dowodziła żywotności liberalnego konstytucjonalizmu, rządów parlamentarnych i państwa prawa. Autor sytuuje proces lipski w jego kontekście historycznym, bada instytucje, prawo i myśl polityczną Republiki Weimarskiej. Historia sporu konstytucyjnego Rzeszy i Prus z roku 1932 może stanowić punkt odniesienia do wyzwań dzisiejszej demokracji konstytucyjnej, stanowiąc część wieku XX, jest jednocześnie niespodziewanie współczesna, będąc elementem fundamentalnej dyskusji o treść rządów prawa i granice dziś stawiane władzy.
Współczesna Europa to kontynent pełen różnorodności o charakterze nie tylko politycznym, ale również społecznym czy etnicznym. Różnice te często są przyczyną powstawania wielorakich problemów czy konfliktów, dotyczących wielu dziedzin życia współczesnego człowieka. (…)
Teksty zamieszczone w niniejszej książce włączają się w aktualny dyskurs na temat bieżących wyzwań Europy i dotyczą zarówno spraw ogólnych, jak i zagadnień bardziej szczegółowych. Artykuły są rezultatem badań i przemyśleń pracowników Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz innych ośrodków naukowych w Polsce, w Niemczech czy na Ukrainie. Autorzy koncentrują swe rozważania na wybranych problemach UE i uwarunkowaniach integracji europejskiej.
fragment Wstępu
Książka poświęcona jednemu z najbardziej spektakularnych fenomenów społeczno-kulturowych XX i XXI wieku. Jej bohaterem jest samochód: nie tyle (choć także) jako technologia, co jako integralny komponent tożsamości, zarówno jednostek, jak i całych społeczeństw. Autor przedstawia samochód z wielu perspektyw, często ze sobą sprzecznych, wychodząc z założenia, że samochód jest wieloznaczny, dzięki czemu dostarcza niezwykle bogatych możliwości w interpretacji związanych z nim problemów i zjawisk. Publikację podzielono na sześć rozdziałów. Pierwszy dotyczy społecznych i psychologicznych aspektów samochodu i jazdy samochodem, w kontekście zmiany relacji człowieka do czasu i przestrzeni. Drugi i trzeci odnoszą się do roli samochodów w konstruowaniu kobiecości i męskości; pokazana jest w nim dynamika relacji między płciami w kontekście „walki o znaczenia”. W czwartym rozdziale analizowane są różne konteksty niebezpiecznej jazdy oraz zjawisko kradzieży samochodów. Na rozdział piąty składają się cztery szczegółowe „samochodowe” studia przypadków reprezentujące odmienne społeczno-kulturowe wizerunki samochodu: szwedzkie Volvo, włoskie Ferrari, japońska Toyota i wschodnioniemiecki Trabant. Wreszcie rozdział ostatni poświęcony jest relacjom między samochodem i statusem społecznym.
Feminizm jest ideą zakładającą społeczną, polityczną, ekonomiczną, intelektualną i seksualną równość kobiet i mężczyzn. Założenie to, bez względu na wewnętrzne podziały i nurty myśli feministycznej, pozostaje niezmienne. Proces urzeczywistniania równouprawnienia pozostaje w nierozerwalnym związku z emancypacją, a więc uwalnianiem kobiet spod patriarchalnej opresji, społecznej marginalizacji i dyskryminacji. Choć jako początek historii feminizmu przyjmuje się przełom XVIII i XIX wieku, to akty emancypacji zindywidualizowanej odnajdujemy już w starożytności, a więc zanim ukształtowała się grupowa tożsamość kobiet, której spoiwem stała się świadomość równościowa, rozumiana tutaj jako uzmysłowienie ekwiwalentności płci. Wiodącą tezą książki uczyniłam zatem stwierdzenie, iż feminizm nie jest jakością stworzoną, lecz odkrywaną. Jej udowodnieniu służą hipotezy pomocnicze, dla których kluczowe znaczenie mają odpowiedzi na następujące pytania: Czy istnieją dowody obecności pierwotnej świadomości feministycznej (równościowej)? Jaką rolę w ich poszukiwaniu odgrywają teorie matriarchatu? Czy właściwa jest w tego typu badaniach implementacja koncepcji Wielkiej Bogini? Jaką rolę w poszukiwaniu źródeł emancypacji kobiet odgrywają przykłady wykraczające poza społeczny paradygmat epoki? Jakie jest ich znaczenie ontologiczne (władza jako istota dominacji)? W jaki sposób można zastosować ujęcie fenomenologiczne do badań nad „odkrywaniem” feminizmu” (badania nad doświadczeniami kobiet)?
fragment Wstępu
Przejście od reżimu niedemokratycznego do demokratycznego jest przełomowym momentem w historii każdego państwa i niesie ze sobą liczne konsekwencje, jakie zachodzą w obrębie każdej sfery życia: politycznej, gospodarczej, społecznej i kulturalnej. Transformacja systemowa, zapoczątkowana na przełomie lat 80. i 90. XX wieku, konsekwentnie przekształcała Polską Rzeczpospolitą Ludową w III Rzeczpospolitą Polską. Przeobrażenia zachodzące w obrębie demokratyzującego się państwa wymusiły zmianę systemu politycznego i systemu medialnego. Na obu polach miały one charakter prawny, instytucjonalny, organizacyjny i obligowały do przedefiniowania już nieaktualnych, wzajemnych relacji. Dało to asumpt do zmiany znaczenia komunikowania politycznego, w którym udział zaczęło akcentować trzech uczestników, mianowicie: organizacje polityczne, spośród których za najistotniejsze uchodzą partie polityczne, media masowe i obywatele.
Opis stanowi fragment Wstępu.
W publikacji podjęto zagadnienie wojskowej kariery zawodowej w doświadczeniach kobiet – żołnierek korpusu oficerskiego Wojska Polskiego. W przekonaniu autorki jest ono istotne zarówno w wymiarze społecznym, jak i naukowym. Społeczne znaczenie tematu wpisuje się w szerszy kontekst procesu przemian kulturowych w obszarze ról płciowych. Z jednej strony oznacza stopniowe porzucanie przekonań o deterministycznym wpływie płci na wybory edukacyjne i zawodowe. Z drugiej wskazuje na wciąż obecny tradycjonalizm założeń związanych z zakresem powinności wpisujących się w pojęcie męskości i kobiecości. Odzwierciedla to m.in. specyfika podziału sfery zawodowej na sfeminizowaną i zmaskulinizowaną. O potrzebie naukowej eksploracji zjawiska świadczy niewielka liczba publikacji i badań poświęconych obecności kobiet w przestrzeni militarnej. Z powyższych względów autorka przyjęła jakościowy wgląd w obszar doświadczeń zawodowych kobiet korpusu oficerskiego Wojska Polskiego za szansę wzbogacenia dotychczasowej wiedzy. Świadczy o tym również przyjęta w pracy perspektywa socjopedagogiczna, która pozwala na rekonstrukcję wojskowej kariery zawodowej i analizę procesów jej konstruowania w ujęciu złożonych doświadczeń socjalizacyjnych, edukacyjnych i zawodowych.
Zawsze błądzić pośród wiatrów. Antropologiczne studium ewolucji strukturalnej westernu filmowego to książka o filmach, które są nośnikami mitu. Western filmowy jest mitem w pierwotnym znaczeniu tego słowa, które można określić następująco: mit jest opowieścią o rzeczach świętych. Przy czym rzeczy święte nie muszą należeć do porządku nadnaturalnego. Rzeczy święte to rzeczy, które są dla danego społeczeństwa najważniejsze. Mit jest też opowieścią o wydarzeniach tworzących strukturę, którą można odnosić jednocześnie do przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. W Zawsze błądzić pośród wiatrów western filmowy jest początkowo mitem o tworzeniu społeczeństwa przez zawarcie umowy społecznej, po czym ewoluuje, aby stać się usiłującym naśladować historię antymitem, aż w końcu w dziejach westernu jako gatunku filmowego zaczyna się okres życia po śmierci, który trwa do dziś.
Książka Wczesnodziecięca edukacja – pomiędzy instrumentalizacją a towarzyszeniem w rozwoju (wybrane aspekty polskiej rzeczywistości edukacyjnej) jest drugą z kolei publikacją autorki poświęconą problemom edukacji dziecka do lat trzech. Autorka dostrzega to, o czym przekonywał także między innymi Włodzimierz Fijałkowski - dziecko „nie jest «nieme», natomiast «głusi» często bywają dorośli”. W najnowszym opracowaniu dokonuje analizy wybranych aspektów polskiej rzeczywistości oświatowej, wskazuje przejawy nadmiernej instrumentalizacji edukacji i proponuje przyjęcie niedyrektywnego towarzyszenia w rozwoju, ukazując także autentyczną gotowość opiekunów małego dziecka do ustawicznego doskonalenia warsztatu ich pracy. Autorka, sięgając do niezwykłych osiągnięć Pani Profesor Lucyny Telki, koncentruje się przede wszystkim na obszarach edukacji w dialogu z małym dzieckiem, zwraca się w stronę uważnej obserwacji, gotowości do podjęcia interakcji ze strony osoby dorosłej, postuluje potrzebę autentycznej wrażliwości dorosłego na dziecięce potrzeby. Autorka przekonuje, że prawdziwa edukacja „dzieje się” we wzajemnej bliskości motywacyjnej dziecka i dorosłego funkcjonującej w oparciu o motto: „chcę pomóc dziecku osiągnąć to, co dostrzegam lub czuję, że chce osiągnąć dziecko”, gdyż dziecko pragnie się rozwijać, jest zmotywowane, eksploruje i doświadcza nie z tego powodu, że ktoś mu każe, że ktoś na to pozwala, lecz czyni to z własnej potrzeby. Nadrzędnym celem Katarzyny Sadowskiej jest zachęta do refleksji nad (jak określił to W. Fijałkowski) „indywidualnością, osobowością i wartością istoty ludzkiej jako niezależnej jednostki na każdym etapie jej rozwoju”.
Analiza złożoności muzyki, jej rozumienia oraz oddziaływania na funkcjonowanie każdego człowieka stała się impulsem do przeprowadzenia badań dotyczących orientacji muzycznych młodzieży kształcącej się w ogólnokształcącej szkole muzycznej II stopnia. Autorka wprowadza termin orientacji muzycznych. Ustalenie definicyjne pojęcia odnosi się do specyficznego typu orientacji życiowej, rozumianej jako odzwierciedlenie siebie oraz obraz własnej kariery zawodowej, w oparciu o zdobytą w toku edukacji wiedzę, poziom percepcji, wrażliwość muzyczną, zainteresowania muzyczne i rzeczywiste i/lub projektowane działania. Wyniki badań pozwoliły na stworzenie pełnego obrazu młodzieży kształconej w systemie zawodowego szkolnictwa muzycznego, wyselekcjonowanej ze względu na uzdolnienia muzyczne.
Książka zawiera edycję inwentarzy kolegium jezuickiego w Nieświeżu i jego majątków, sporządzonych na przełomie lat 1773 i 1774 w wyniku kasaty Towarzystwa Jezusowego. Udostępnia szerszemu gronu czytelników rękopisy dotychczas prawie niewykorzystane i trudno dostępne, przechowywane obecnie w archiwach rosyjskich i białoruskich, które zawierają interesujący materiał dla przedstawicieli różnych dyscyplin, takich jak historia sztuki i architektury, historia książki i edukacji, religioznawstwo, muzykologia, dzieje farmacji oraz historia ekonomii i demografia historyczna. Inwentarze pozwalają też przedstawić dzieje zakonu św. Ignacego Loyoli w nowym świetle. W odróżnieniu od źródeł dotychczas wykorzystywanych przez uczonych, które skupiają się na roli kulturowej i religijnej jezuitów, inwentarze przybliżają zagadnienia związane z historią społeczną i kulturą materialną w epoce wczesnonowożytnej. Ponadto zastępują one źródła proweniencji jezuickiej, które uległy rozproszeniu po kasacie Towarzystwa. Kolegium nieświeskie, ufundowane przez Mikołaja Krzysztofa Radziwiłła „Sierotki” w 1584 roku, stanowiło jedną z pierwszych placówek na terenie Wielkiego Księstwa Litewskiego i odgrywało szczególną rolę we wprowadzeniu tam kontrreformacji. W tym kontekście wydawane rękopisy pokazują adaptację Kościoła katolickiego do społecznych i kulturowych uwarunkowań na ziemiach wschodnich dawnej Rzeczypospolitej. Obszernym tekstom źródłowym towarzyszy bogaty materiał ilustracyjny, pokazujący aktualny stan pojezuickich zabytków w Nieświeżu.
Edycja inwentarzy kolegium jezuickiego w Nowogródku i jego majątków, sporządzonych po kasacie Towarzystwa Jezusowego na przełomie roku 1773 i 1774, zawiera opracowanie krytyczne pięciu rękopisów dotychczas prawie niewykorzystanych, przechowywanych w archiwach rosyjskich i białoruskich. Materiał zawarty w edycji jest cenny dla przedstawicieli różnych dyscyplin, takich jak historia sztuki i architektury, historia książki i edukacji, historia miast, religioznawstwo, muzykologia, dzieje farmacji oraz historia gospodarcza i demografia historyczna. Nowogródek stanowił ważne centrum administracyjne, ponieważ był stolicą województwa i jednym z miejsc obrad Trybunału Głównego Litewskiego. Osiedlenie jezuitów miało duże znaczenie dla rozwoju miasta, które do tej pory pozostawało pod silnym wpływem kulturowym Kościoła wschodniego. Placówka jezuicka w Nowogródku była czynna najpierw jako stacja misyjna (1626-1631), potem jako rezydencja (1631-1714), a w końcu jako kolegium (1714-1773). Na przestrzeni tego okresu jezuici rozwijali szeroko zakrojoną działalność pedagogiczną, duszpasterską i społeczną, o której świadczą m.in. zawarte w edycji katalog biblioteki i inwentarz apteki.
Dla przygotowania aparatu naukowego korzystano zarówno ze źródeł archiwalnych, jak i z literatury. Oprócz archiwów w Moskwie i w Mińsku kwerenda objęła kilka instytucji na terenie Polski, Litwy i Włoch (w tym wypadku szczególne znaczenie ma Archiwum Rzymskie Towarzystwa Jezusowego). Wartością dodaną pracy jest identyfikacja niemal wszystkich pozycji wzmiankowanych w katalogach księgozbiorów jezuickich. Podjęto też próbę rekonstrukcji archiwum kolegium na podstawie dokumentów pierwotnie wchodzące w jego skład, które po kasacie Towarzystwa zostały przejęte przez Komisję Eedukacji Narodowej i do dziś dnia zachowały w zespole 1603 Rosyjskiego Archiwum Państwowego Akt Dawnych.
Filozofując, zazwyczaj sądzimy, że jest jeden świat fizyczny (monizm), nadbudowany nad rzeczami (substancjalizm), wyposażonymi wyłącznie we własności pozytywne (pozytywizm metafizyczny), w regularny sposób powiązane ze sobą kauzalizm). Nic dziwnego: taka wizja rzeczywistości podyktowana jest przez praktykę życiową ludzi. Poddaje się jej na ogół nauka, a za nią filozofia (głównie współczesna). Wyjątek czynimy tylko dla siebie samych. To człowiek, i tylko on, ma być zdolny do "kreowania” niebywałych światów w swoim „umyśle” (mentalizm). A jego doświadczenie ma być – jedyne – zdolne do rozpoznania, co spośród tego, co „stworzyliśmy”, pokrywa się z rzeczywistością (empiryzm). Wolno przypuszczać, że wszystkie te poglądy są fałszywe. A jeśli nawet tak nie jest, warto wyobrażać sobie alternatywne wizje rzeczywistości poza tą, którą dyktuję nam nasza praktyka życiowa (i nasza pycha). Jedną z możliwych alternatyw próbuje obmyślić ta książka. Próbuje ona również – przepatrując tradycyjne trudności filozoficzne, a także sięgając po inspiracje do innych dziedzin, m.in. do poezji metafizycznej – argumentować, że zadanie takie jest mniej fantastyczne, niż mogłoby się zdawać. Mniej fantastycznej, niż więcej.
Autorka – teatrolog, sinolog i komparatysta – przedstawia unikatowe formy tajwańskiego teatru tańca i ruchu końca XX i początku XXI w. W efekcie wieloletnich studiów powstała wyjątkowa w skali międzynarodowej praca, w której autorka wnikliwie, z naukową pasją bada głęboki sens uważnej obserwacji, fizycznego, mentalnego i duchowego samodoskonalenia oraz precyzyjnego rzemiosła artystycznego. Pokazuje, w jaki sposób tajwańscy tancerze i choreografowie czynią drogę tańca drogą życia. Opisuje światowej sławy zespoły tajwańskie prowadzone przez charyzmatyczne artystki Lin Lizhen i Liu Ruoyu (Liu Jingmin): Legend Lin Dance Theatre (Wugou Wudao Juchang) i U-Theatre (You Juchang / Youren Shengu), analizując twórczość artystek i zespołów w szerokim kontekście historycznym, społecznym, kulturowym, estetycznym. Klarownie wyjaśnia zawiłości terminologiczne, kulturowe niuanse, filozoficzne problemy i sposób kształtowania przez trzy dekady wyjątkowych form ekspresji artystycznej w środowisku o dość krótkiej tradycji tańca nowoczesnego. Książka stanowi zaproszenie do fascynującej podróży przez różne sposoby rozumienia ciała/cielesności, samodoskonalenia duchowego i fizycznego poprzez zastosowanie zróżnicowanych technik medytacyjnych i oddechowych, aż do uzyskania odczucia psychosomatycznej jedni – pełnej integralności ciała, umysłu i duszy.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
