Na polach bitew II wojny światowej znalazły zastosowanie bojowe nie tylko czołgi z uzbrojeniem klasycznym, tj. armatą lub haubicą i karabinami maszynowymi, lecz także czołgi uzbrojone w miotacze płomieni. Tak wyposażone czołgi były przeznaczone do niszczenia umocnionych stanowisk wojsk nieprzyjacielskich. Zarówno ziemnych umocnień polowych, jak i żelbetonowych umocnień stałych (np. bunkrów). Czołgi z miotaczami płomieni były też przydatne podczas walk w rejonach miejskich. W czasie ostatniej wojny światowej czołgi wyposażone w miotacze płomieni znajdowały się też w uzbrojeniu armii niemieckiej.
Najliczniej wytwarzanym w czasie II wojny światowej czołgiem w Niemczech był PzKpfw IV Sd Kfz 161. Na bazie jego podwozia (i czołgu PzKpfw III) i kadłuba zostało skonstruowanych wiele pojazdów pancernych o różnorodnych zastosowaniach. W niniejszym opracowaniu przedstawione zostanie ciężkie działo samobieżne: 8,8 cm Pak 43/1 L/71 Fgst auf Geschutzwagen III und IV Sf - Sd Kfz 164 `Nashorn/Hornisse`.
Włoskie tankietki C.V.33 i C.V.35 stanowią interesujący przykład rozwoju tego rodzaju pojazdów. Początkowo pomyślane jako tani i masowy sprzęt pancerny, mogący łatwo zmotoryzować armię. Potem setki tankietek stały się symbolem potęgi sił pancernych faszystowskiej Italii, by wreszcie na polach walki II wojny światowej okazać się nieskuteczne w starciu z nowoczesnymi czołgami Wielkiej Brytanii.
Krupp L 2 H 43 i L 2 H 143* niemiecki e lekkie wojskowe samochody ciężarowe produkowane przez przedsiębiorstwo Friedrich Krupp AG , używane przez Wehrmacht podczas II wojny światowej , głównie w roli ciągnika artyleryjskiego oraz do transportu piechoty.
Czołg lekki Panzerkampfwagen I Sd Kfz 101 stanowił trzon parku sprzętowego niemieckich wojsk pancernych podczas agresji na Polskę we wrześniu 1939 roku i w czasie kampanii francuskiej w 1940 roku. Podobnie wyglądał szlak bojowy niewiele wiekszego czołgu lekkieg PzKpfw II Sd Kfz 121
Walki w okresie I wojny światowej wykazały, że oddziały piechoty podczas natarcia nie dysponują odpowiednimi środkami wsparcia ogniowego, mogącego podążać w szykach piechoty. Armaty polowe (najczęściej kalibru 75-76 mm) były za duże i zbyt mało mobilne, aby mogły być użyte bezpośrednio w ataku. Natomiast armaty tzw. pozycyjne kalibru 37-47 mm, używane przez piechotę podczas walk pozycyjnych (w okopach) nie gwarantowały odpowiedniego wsparcia (mały kaliber pocisku).Po wojnie Niemcy rozpoczęli prace konstrukcyjne specjalnych armat piechoty (Infanteriegeschutz) o stosunkowo lekkiej konstrukcji, z krótką lufą i o dużym kącie podniesienia, które mogły by być używane przez piechotę bezpośrednio w ataku.Skonstruowano dwa działa przeznaczone dla piechoty: lekkie 7,5 cm lelG 18 L/11,8 kalibru 75 mm i ciężkie 15 cm slG 33L/11,4 kalibru 150 mm.Armata 15 cm sIG 33 była najsilniejszą bronią wsparcia piechoty. Działo dysponowało lufą o długości 1748 mm (L/11,4), a z najsilniejszym ładunkiem nr 6 prędkość początkowa pocisku wynosiła 245 m/s, zaś donośność do 4700 m.Działo było także montowane na podwoziach czołgów: PzKpfw I Sd Kfz 101 Ausf. B. zmodyfikowanym podwoziu PzKpfw II Sd Kfz 121 Ausf. C, PzKpfw II Sd Kfz 141 Ausf. H i wozu ewakuacyjnego Bergepanzer 38.
Podstawowym sprzętem pancernym armii włoskiej w okresie II wojny światowej były, obok tankietek i czołgów L6, M11/13/14/15, także działa samobieżne (semovente).Działa samobieżne produkowane na podwoziach czołgów M13/14/15 (późniejsze oznaczenie M 40/M 41/M 42) były całkowicie opancerzonymi wozami bojowymi uzbrojonymi w haubicę kalibru 75 mm. Konstrukcyjnie włoski pojazd był bardziej zbliżony do niemieckich dział szturmowych Sturmgeschutz III Sd Kfz 142, niż do ówcześnie konstruowanych w innych krajach (Niemcy, Wielka Brytania, USA i częściowo ZSRS), dział samobieżnych, które często miały odkryty przedział bojowy. W ten sposób włoskie semovente były w istocie działami szturmowymi i mimo słabego opancerzenia, pełniły taką rolę na polu bitwy. Były używane do wsparcia piechoty w obronie i podczas ataku, a nawet służyły do zwalczania nieprzyjacielskich czołgów i innych pojazdów pancernych.
28 grudnia 1942 roku na poligonie zakładowym przeprowadzono próby jednego działa samobieżnego, wykonanego w grudniu 1942 roku, zgodnie z nową dokumentacją techniczną. Działo przejechało 50 km i oddało 40 strzałów. W czasie badań nie wystąpiły uszkodzenia i usterki. W wyniku przeprowadzonych jazd i strzelań cała partia próbna dział samobieżnych SU-122 w ilości 25 sztuk została uznana za zdatną do odbioru przez Armię Czerwoną i przekazana do Centrum Szkoleniowego Artylerii Samobieżnej.Po uruchomieniu produkcji seryjnej do dokumentacji konstrukcyjnej wprowadzono wiele zmian. Dlatego działa samobieżne poszczególnych serii produkcyjnych różnią się od siebie.
W okresie II wojny światowej niemieckie jednostki pancerne na dość szeroka skalę używały czołgów zdobywczych. Niektóre były bezpośrednio kierowane do jednostek, np. zdobyte wiosną 1943 roku i wyremontowane w Charkowie czołgi T-34, biorące w szeregach dywizji SS ""Das Reich"" udział w bitwie pod Kurskiem, w lipcu 1943 roku. Natomiast większość czołgów została poddana modyfikacji, polegającej najczęściej na przebudowie (podwozie) na działa samobieżne.W niniejszym opracowaniu zostaną przedstawione czołgi (a także ""małe czołgi"" - tankietki), pochodzące z armii austriackiej, czecho-słowackiej, polskiej, belgijskiej i francuskiej.
W okresie II wojny niemieckie jednostki pancerne i zmotoryzowane zostały uzbrojone w wozy dowodzenia wyposażone w radiostacje przeznaczone do nawiązania łączności ze sztabem oraz współdziałania z artylerią lub lotnictwem. Najczęściej były to zmodyfikowane czołgi PzKpfw III Sd Kfz 141. Panzerbefehlswagen (PzKpfw III) Sd Kfz 266, 267 i 268 i Panzerbeobachtungswagen III Sd Kfz 143.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
