A RANKIEM... To nie był dobry dzień. Zaczął się opadami deszczu, w dodatku było chłodno i mgliście. Naszym pszczółkom ten klimat wyjątkowo nie odpowiadał. Ponadto Malinka była coś słaba i wolniej latała. By nabrać sił, co pewien czas przysiadała na jakiejś roślince. Jeżynka i Aronka bardzo się o nią martwiły. Dotąd stanowiły super trójkę, jakoś dogadywały się i wzajemnie były dla siebie pomocą. A tu taka sytuacja. Jak jej pomóc? Nie miały pojęcia. -Wiecie, co? Kiedyś podsłuchałam jak Tadeusz rozmawiał swoim znajomym. Mówił mu, że pszczoły żyją 30-40 dni. Nie wiem ile to jest. O ile pamiętam, ty Malinko jesteś od nas ciut starsza. -Aronka, nie pleć bzdur. Po prostu ta pogoda tak działa na naszą przyjaciółkę. Zobaczysz, zaświeci słońce i Malinka znowu zacznie nas poganiać do pracy. Tyle mamy luzu, co teraz. - To ja lecę zobaczyć, co dzieje się u naszego Tadeusza. -A leć. Jesteś naszą kopalnią wiedzy. Bez ciebie nic byśmy nie wiedziały. -Widzisz, każda z nas jest inna, ale razem pięknie się uzupełniamy. Ja jestem ciekawska, Malinka jest jakby naszym szefem, bo jest bardzo rozsądna. A ty, Jeżynko jesteś ta spokojna. Taka rozjemczyni wszelkich nieporozumień. - Bo ja uwielbiam spokój i życie bez zawirowań. Rutyna to chyba będzie odpowiednie określenie. W tej chwili zauważyły, że zza ciemnych chmur wychodzi słońce. I nagle cały świat stał się piękniejszy, z ziemi wydobywał się upojny zapach, ptaszki zaczęły swój koncert. Nastąpił magiczny czas. Wszystko zmieniło się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Ludzie powychodzili z domów by zaczerpnąć tego niebiańskiego powietrza. Nawet Malinka ożyła. Może Jeżynka miała rację, że to była wina tego deszczowego poranka. A teraz już wszystko wróci do normy i znowu będą odbywać w trójkę swe loty. Zawsze to raźniej i weselej. I tak nasze pszczółki dzień w dzień zbierały miodzik do naszego chlebka czy herbatki. To jest ich skromny wkład w nasze pyszne śniadanko. One nie potrzebują pochwał tylko odrobiny szacunku dla ich trudu by nasza planeta istniała a na niej kwitło życie.
Wielcy wtajemniczeni to książka o zasadniczych prawdach, stopniowo ujawnianych przez Mistrzów. Każdy z nich jest przedstawicielem jednej z wielkich religii, które przyczyniły się do ukształtowania współczesnej ludzkości.
Teresa Czekaj jest poetką i autorką związaną artystyczne i emocjonalnie z Podlasiem. Poza ciekawymi i mądrymi wierszami pisze piosenki i jest wykonawczynią; w 2022 r. ukazały się dwa single „Życie chwilą” i „Widoki jak sen” (także teledysk), grane na antenie wielu rozgłośni radiowych. Występowała w teatrach – Teatrze Collegium Civitas i Teatrze Słowa. Jako ceniona aktorka drugoplanowa grywa w filmach; debiutowała w 2011 r. w filmie „Basia z Podlasia”. Artystka kabaretowa. Występowała w kabarecie TEN, do którego także pisała skecze, oraz jako wokalistka.
Otaczajmy się pozytywnymi osobami
Nie widzi piękna ten, kto nie widzi go w sobie
A więc nie dojrzy w drugiej osobie
Po zachowaniu dostrzegamy
Z kim do czynienia mamy
Gdy właściwymi ludźmi się otaczamy
Tylko dobra doświadczamy
Komfortowo się czujemy
Na jednych falach nadajemy
Atmosfera jest życzliwa
Wanda Spalińska – poetka, dziennikarka, redaktorka. Z wykształcenia ekonomistka, co pozwala jej na szersze widzenia problemów ludzi i świata. Debiutowała w prasie w latach siedemdziesiątych. Wydała dwanaście tomików wierszy i ,,Gałązkę oliwną. Z Księgi Pamiątkowej żoliborskiego sanktuarium” – z jej wyborem i przedmową. Interesują ją sprawy społeczne, związane z relacjami międzyludzkimi, ochroną środowiska i skutkami ocieplenia klimatu. Jako poetka porusza tematy dotyczące postaw i zachowania Polaków, a także związane z trwaniem i przemijaniem. Próbuje w liryce wypowiedzieć całą złożoność i głębię nurtujących nas wątpliwości, dotrzeć do prawdy, dotknąć teraźniejszości i istoty człowieczeństwa. Jej wiersze są wyczulone na sprawy nieuchwytne, niedookreślone, ale mające wpływ na wszystko.
Wyjście z labiryntu
Inną cywilizację
zapowiadają koniunkcje planet
wstrząsy wnętrza Ziemi
i nowe jaskinie dla ocalonych
Czas zakręcił się jak bąk
tornada już w marcu pędzą przez Amerykę
z ogromną prędkością
niosąc zniszczenia i bezdomność
w Hiszpanii w marcu upały
i czekanie na deszcz
drzew oliwnych i pomarańczowych
Zatrzymać się
zanim stanie się wielka pustka
ludzie odejdą bez pożegnania
motyle cytrynki nie przyfruną z wiosną
kosy nie będą grzebać pod irgami
irg nie będzie
Jutro jest dzisiaj
po co kłócić się z losem
tyle dróg jeszcze nie odkrytych
do wyjścia z labiryntu
byle nie lekceważyć Ariadny
„Powracają poematy, odżywają formy niemal zapomniane, trudne dla dzisiejszych czytelników, natomiast zawsze fascynujące utalentowanych poetów. Wiąże się to oczywiście z zainteresowaniami autorów... Im bardziej zainteresowania wszechstronne, rozległe, tym bliższe struktury poematu i bliższa potrzeba odkrywania własnych możliwości twórczych... Beata Rogalska łączy poszczególne bliski sobie teksty w zorganizowaną, przemyślaną i zaplanowaną całość…”
Andrzej Zaniewski
„Przyszłam tu żeby zwyciężyć
Z moją głownią uniesioną w wyobraźni
Zamiast uniesionej głowy
Zamykając wszystkie boczne drzwi
Z moją walką o główną drogę”.
Beata Rogalska
Ograniczenia programu Myślisz //żeWiesz jak to //jestTak myślisz //choćNie wiesz jak było //więcNie wiesz jak jest //skoroNie czujesz moimi receptorami //aniNie myślisz moją siecią neuronową //teżNie dowiesz się przez to jak będzie //i jaNie wiem //nigdyNie dowiemy się //boNie zatracając siebie //za darmoNie da się być non stop kimś innym //tylkoMożemy //i ażPoczuć i pomyśleć //jakTa druga //z nas
Sandra Jaworska jest pasjonatką japońskiej literatury, popkultury, mitologii, religii i kuchni. Z wykształcenia japonista, kulturoznawca i technik weterynarii. Od najmłodszych lat zafascynowana naturą. Pełna uwielbienia dla sztuk pięknych. Te wszystkie elementy składają się na niniejszy tomik poezji, która jest jej od dawna bliska. Haiku pomaga zatrzymać chwilę na dłużej, aby w każdym momencie móc do niej wrócić.
Czy pieniądz rządził i rządzi światem?
Jedni twierdzą że tak, inni – że jednak nie. Argumenty przemawiające na rzecz tych pierwszych zawiera oddawana do rąk czytelników książka Romana D. Wrocławskego. Sir Dollar to ciekawy debiut – człowieka o wielu talentach i różnych twarzach. Mistrz świata w kategorii ciężkiej w Zapasach Grecko-Rzymskich! Olimpijczyk. Inititable polskiego sportu przez kilkanaście lat przebywała w Stanach Zjednoczonych.
Jego narodziny owiane są mgłą tajemnicy. W dziele tworzenia Sir D. brały udział ponoć wszystkie liczące się waluty tego świata. Znana jest tylko matka. Była nią poczciwa niemiecka Marka, tak jak „poczciwe” są niemieckie kobiety.
Naprawdę okazała się ona z czasem zwykłą ladacznicą. W celu pomnażania się przekraczała wiele granic. Stworzyła wspaniałą i doniosłą niemiecką kulturę, również przyłożyła się do kształcenia na przestrzeni wieków przysłowiowej niemieckiej pedanterii i dokładności. Opierając się na dzikości i wrodzonym okrucieństwie oraz wojowniczości ludów germańskich, stworzyła również niemiecką butę i zbrodnicze działania Adi Hitlera.
W sferze kultury stała się między innymi ojczyzną Goethego i Beethoena. Ryszard Wagner komponował wspaniałe utwory, aby uduchawiać militarystyczny napęd germanizmu.
Była i jest ogromnie mocna na światowych giełdach finansowych. Piwo i kiełbaski niemieckie to prawdziwe rarytasy kulinarne światowej sławy. Wysoki standard niemieckich domów publicznych, gwarantowany jest jej stabilnością i wartością w sile nabywczej. W przemyśle samochodowym skonstruowała takie cacka jak Mercedesy czy BMW. Volkswagen natomiast stał się autem ludu.
Jak każda ladacznica, doskonale wiedziała kto jest ojcem, ale do dziś światu tego nie powiedziała. Miała w tym swój dalekosiężny cel uszczęśliwiając i pomawiając o ojcostwo wszystkich kochanków, z którymi się łajdaczyła. Zresztą pradziadek, Joachim Thaler, od którego prawnuczek wziął imię i stał się Dolarem, też spuścił zasłonę milczenia, patrząc na nowo powstałego małego stwora kochającym sercem. Nie można pominąć tutaj wspaniałej pary Ojców Chrzestnych, jaką
stanowili Rotchield i Rockefeller, którzy w owym czasie jeszcze w innych wcieleniach wiązali swoje przyszłe plany opanowania świata przy pomocy tego noworodka. W zbiorowym akcie nierządu uczestniczyło wielu możnych ówczesnego świata. Każdy z nich dołożył coś ze swojej genetyki i tradycji narodowej. Sir D. zbiegiem okoliczności przyswajał sobie tylko cechy negatywne swoich protoplastów. Były to chamstwo, przebiegłość i brutalność.
(fragment)
Wiesław Hop (1963), pisarz i publicysta, członek Związku Literatów Polskich. Urodził się w Birczy, w powiecie przemyskim, gdzie mieszka. Uczył się w Liceum Ogólnokształcącym w Dynowie i na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Rzeszowskiego. Był nauczycielem, a w latach 1989–2010 policjantem. Przez ostatnie trzynaście lat służby pełnił funkcję Komendanta Komisariatu Policji w Birczy. Pisze powieści i opowiadania tematycznie związane z Bieszczadami, Pogórzem Przemyskim i Podkarpaciem. Jego opowiadania były publikowane w wielu czasopismach o zasięgu ogólnokrajowym, polonijnych i regionalnych i nagradzane w konkursach literackich. Za książkę Długa noc wyróżniony Nagrodą Literacką „Złote Pióro”, którą przyznaje Oddział Rzeszowski Związku Literatów Polskich. W 2020 r. otrzymał odznakę honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, którą przyznaje Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej. Książka O północy w Bieszczadach otrzymała nagrodę literacką „Książka Roku 2021”, którą przyznaje Oddział Rzeszowski Związku Literatów Polskich.
Wydane książki:
• Poranek pełen nadziei – powieść obyczajowa, Wydawnictwo Nowy Świat, Warszawa 2011 oraz Rozpisani.pl, Warszawa 2015.
• Spacer ze śmiercią – powieść kryminalna, Wydawnictwo Pi, Warszawa 2012.
• Wbrew woli – powieść obyczajowa, Warszawska Firma Wydawnicza, Warszawa 2013.
• Przed Wyrokiem – powieść sensacyjna, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 2016.
• O północy w Bieszczadach – powieść obyczajowa z wątkami kryminalno-sensacyjnymi i elementami bieszczadzkiej magii i duchowości, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 2019; wydana w 2021 r. przez Wydawnictwo CM z Warszawy w wersji papierowej oraz przez Wydawnictwo Lind & Co w formie audiobooka i ebooka.
• Długa noc – powieść kryminalna, której akcja toczy się w Bieszczadach, w okolicy Leska, Polańczyka i Sanoka, Wydawnictwo CM, Warszawa 2020. Książka wydana w wersji papierowej i w formie e-booka, a także w formie audiobooka w 2020 r. przez Wydawnictwo Linnd & Co.
Urodzona na Mazowszu. Mieszka w Warszawie. Poezja upomniała się o swoje po czterdziestu latach pracy (mgr ekonomii). Wydała: 69 limeryków w 2015 r. Liść miłorzębu w 2017 r. Ławeczka w 2017 r. i w Bułgarii Stichy w 2017 r. Publikacje w kwartalniku Sekrety Żaru oraz w antologiach (również opowiadania).W Polskim Stowarzyszeniu Haiku prowadzi kronikę. Publikacje haiku w japońskim KUZU oraz antologii roczniku Stowarzyszenia. Członkini Stowarzyszenia Salon Literacki.Taliaekfraza do obrazu Kazimierza Malewicza torsokim jesteś zjawo niekompletnagrzesznikiem nawróconym w kawałkachzawstydzonym szramami przeszłościczy prawa dłoń jest protezą w czernijeszczenie wybielonej praworęczności?twarz objęta rozgrzeszeniemwtopionym w błękitgranat lewego ramienia w lazurowym tlenapięcie tułowia zagrażaodcięciem taliiczy wygra biel z odcieniem żelaza?
Ireneusz Gębski, rocznik 1958. Debiut prasowy 1982, tygodnik „Dunajec”, współpraca z kilkunastoma pismami, jak: „Sztandar Młodych”, „Tygodnik Robotniczy”, „Nowa Wieś”, „Twórczość Robotników”, „Dziennik Bałtycki”, „Bez Przysłony”, „Sexodrama”, „Praca i Życie za Granicą”, „Angora”. Łącznie ponad 300 tekstów. Publikacje książkowe:
- Dyrektorzy ‒ zbiorek opowiadań, 1985 GRSTK „Ster”, Gdańsk
- Robotnicze mierzenie sprawiedliwości ‒ publicystyka, Krajowa Agencja Wydawnicza 1985, Warszawa (współautor)
- Monolog małomównego mężczyzny ‒ proza, 1989 GRSTK „Ster”, Gdańsk
- Myśli i fraszki magazyniera ‒ 1989, nakład własny
- Spowiedź bezrobotnego ‒ literatura faktu, 2009 Novae Res, Gdynia
- W cieniu Sheratona ‒ powieść, 2011 WFW, Warszawa
- Moja żmija ‒ powieść, 2013 Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza
- Od moroszki po morwę ‒ wspomnienia, 2014 Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza
- Dwie ukryte tragedie w cieniu atomowej apokalipsy ‒ dokument (współautor), 2016 Elipsa
14 kwietnia 2006
Zwracam honor Lepperowi – wczoraj przełamał się bowiem i przeprosił dziennikarzy z TVN. Nie wierzę jednak w gruntowną zmianę jego charakteru. Również wczoraj widziałem bowiem, jak w programie Lisa „Co z tą Polską” niemalże zgrzytał zębami, gdy Andrzej Olechowski spokojnie wypunktowywał jego słabe strony. Trudno by posądzać arcybiskupa Gocłowskiego o coś wspólnego z generałem Jaruzelskim. Jednak po ostatnich wydarzeniach można się dopatrzyć pewnych podobieństw. Jaruzelski zwrócił odznaczenie prezydentowi Kaczyńskiemu, gdy dowiedział się, że ten przyznał mu je nieświadomie. Mógł oczywiście tego nie robić, bo przecież słusznie mu się należało. Gocłowski z kolei odmówił przyjęcia tytułu honorowego obywatela Gdańska na wieść o tym, że niektóry radni posądzili inicjatorów tego pomysłu (Adamowicz i Oleszek) o prowadzenie kampanii przedwyborczej. A nie ulega przecież wątpliwości, że arcybiskup zasłużył sobie na takie wyróżnienie. Reasumując, obaj wykazali, że słowa honor i godność, nie są dla nich jedynie pustymi sloganami. Oby znaleźli jak najwięcej naśladowców.
27 kwietnia 2006
Po wielu dniach żmudnych negocjacji powstała wreszcie jakaś kulawa koalicja. PSL się wycofało a z LPR weszło do zdominowanej przez PiS i Samoobronę unii tylko część posłów. W sumie nowy układ rządowy nie dysponuje sejmową większością, a zatem jego los jest mocno niepewny. Osobiście uważam, że w niedługim czasie nastąpi o wiele więcej politycznych konfliktów niż miało to miejsce dotychczas.
(fragment)
Helena Pasławska, urodzona w Jaśle, od lat mieszka i tworzy na Śląsku. Pisze głównie dla czytelniczek – dorosłych, a od kiedy została babcią – także dla dzieci. Dotychczas opublikowała trzy powieści, mocno osadzone we współczesności: I wydanie Świata Elizy, Miłość z Syrią w tle i Świat irysów oraz
książeczki dla dzieci: Magiczny świat Ewy i Elenki i Uśmiech Oliwiera.
...David zdawał sobie sprawę, że jest przystojnym mężczyzną i robi na kobietach wrażenie, jednak od śmierci żony nigdy nie pomyślał o żadnej kobiecie. Sophię poznał na studiach i przez lata tworzyli zgodne małżeństwo. Może w ich związku nie było tak gorącej namiętności, jaką można widzieć w filmie, ale oni oboje byli z siebie zadowoleni. Ta rozkosz, jaką sobie dawali, w zupełności im wystarczała. Los jednak chciał inaczej i cztery lata temu David został bez żony. Sophia z powodu zatoru płucnego szybko pożegnała się z swoim krótkim życiem. Został sam z Emmą. Teraz córka miała czternaście lat i mieszkała w internacie. Oczywiście w czasie nauki, a wolne od szkoły spędzała u dziadków – rodziców Sophii. A jeśli on był akurat w kraju to oczywiście mieszkali razem. David z córką łączyła wspaniała relacje, rozumieli się bez słów. Emma podobna była do swojej matki, ale charakter odziedziczyła w większym stopniu po nim. David często łapał się na tym, że obserwuje zachowanie córki i widzi jakby siebie w jej wieku. Rozmawiali też razem po polsku, Emma wspaniale posługiwała się tym językiem. Niestety, tylko z nim mogła pogadać. W ich mieście Raleigh nie było Polaków. David przeprowadził się tutaj po ślubie z Sophią. Oboje dostali w pobliskim koncernie pracę, inżynierowie z wysoką lokatą zawsze mają wzięcie. W dodatku niedaleko mieszkali teściowie, co po narodzinach córki było wielkim plusem. Stać ich było na mały domek na przedmieściach i rocznie na zagraniczny wyjazd, niestety sielanka nigdy nie trwa wiecznie. Sophia od jakiegoś czasu miała problem z żyłami, odczuwała bóle nóg, niestety do lekarza trafiła za późno. Skrzep był już w płucach i uniemożliwił oddychanie. Tragedia, dla wszystkich to był szok, taka nagła, niespodziewana śmierć. I nawiasem mówiąc niepotrzebna, bo można było się leczyć i taka sytuacja nie miałaby miejsca. No cóż stało się i trzeba było żyć dalej. Była córka, całe jego szczęście i jego radość...
(fragment)
Drogi Czytelniku,
sięgając po teksty Małgorzaty Szymczak trafiasz na bardzo ciekawą książkę, w której poprzez prozę, poezję oraz zdjęcia. Autorka opisuje swoje doświadczenia podróżnicze z Polski, Wielkiej Brytanii, Tajlandii, Kambodży, Wietnamu oraz Laosu.
Oryginalną formą i osobistymi spostrzeżeniami pragnie ona zainspirować innych do spełniania swoich marzeń, rozbudzić ciekawość wobec świata, skłonić do wspólnej refleksji.
(poniżej fragmenty)
„Więc Ty ślij pocztówkę, ślij ją czym prędzej"
Kasia szła na targ Chatuchak. Miejsce bardzo modne wśród europejskich turystów. Wolno przebierała nogami (cholernie gorąco w tym Bangkoku). Ale wesołe myśli skakały w głowie szybko. Nie dość, że kupi ciuchy za grosze, to ile będzie miała lajków pod najnowszym zdjęciem! Kasia była mocno zamyślona. Przez tą wycieczkę będzie musiała trochę zacisnąć pasa. A co za tym idzie... stoi przed nią ciężki wybór. Na co wydać oszczędności z następnej wypłaty: kolorowe tipsy czy permanentne brwi? Fantazyjne paznokcie mogłyby po powrocie przypominać znajomym, że właśnie wróciła z wakacji! Ale znowu wyraźne brwi dodałyby jej urody, bo przy tej opaleniźnie to się tak wszystko na twarzy jakoś zlewa... Naprawdę niełatwy dylemat. Dobrze, że ma jeszcze trochę czasu do namysłu. Kasia w zamyśleniu nie zauważyła mijanego żebraka. On też ostatnio podjął ciężką decyzję – odciąć sobie rękę czy wydłubać oko?
"O kaleczonych"
Spłoszone kąciki ust opadają niezręcznie
Obcy mężczyzna wyciąga w moją stronę rękę
A ja cholera nie wiem, czy stracił w wypadku tą drugą
A wegetacja stała się jego ostatnią naturą
Czy może świadomie wybrał uliczną przystań
I w walce o stawkę nastawił swe ramię sam
A może urodził się na tej ulicy i już tu został
A jeśli się dowie, nie uwierzy, że istnieje inny świat
Czy w znanym świecie jest lżej i łatwiej?
W wygodnych butach przechodzę dalej
Pomalowanie starannie ręce ściskają mocno głowę
Zdrowe oczy zanoszą się płaczem spod zaciśniętych powiek.
Anna Skiba – podróżniczka, miłośniczka gór, autostopowiczka, socjolożka. Urodzona w 1997 r. w Rzeszowie, obecnie mieszka w Warszawie. Odwiedziła kilkanaście państw europejskich, a także Tanzanię, Japonię i Indonezję. Kilka razy w roku wyjeżdża w góry – najczęściej polskie ale nie tylko – wędrowała po austriackich Alpach, ukraińskich Gorganach, zdobyła Kilimandżaro i Mont Blanc. W 2019 roku wyjechała do Indonezji w ramach stypendium „Darmasiswa”. Przez ponad pół roku mieszkała w Yogyakarcie – mieście w środkowej części Jawy. Stamtąd wyjeżdżała w podróże bliższe i dalsze, poruszając się przede wszystkim autostopem. Przez ten czas uczyła się także języka indonezyjskiego na tamtejszym uniwersytecie oraz przeprowadzała badania naukowe.
„Następnego dnia pożegnałyśmy się z Lani, która musiała wrócić na Jawę, gdzie czekały na nią kolejne przygody, a Karla, Duża Ania i ja postano-wiłyśmy znów spróbować podróżowania w stylu nebeng. Choć nie było tak łatwo jak na Jawie, po pół godzinie na poboczu drogi zatrzymał się samochód. Przemieściłyśmy się zaledwie dziesięć kilometrów od portu, gdzie pożegnałyśmy się z Lani, lecz dzięki temu znalazłyśmy idealne miejsce na nocleg. Plaża, na której rosło dziesiątki palm kokosowych, świeciła pustkami. Odpowiednich drzew do rozłożenia naszych hamaków było co niemiara. Z mangostanami – słodkimi owocami, których smak jest najbardziej zbliżony do liczi, oglądałyśmy zachód słońca. Na horyzoncie widziałyśmy czerwono-niebieskie niebo i majestatyczne Rinjani [...].”
Marzena Baumann-Bosek, dziennikarka, urodzona podczas wojny we Francji, w mieście Tuluza gdzie rodziców zagnała z dalekiej kresowej Kołomyji zamieć wojenna. Po powrocie do kraju studiowała na Uniwersytecie Warszawskim Filologię Orientalną (19601965), a następnie dziennikarstwo (19661968). Pracowała w wielu pismach, m.in. Polityce, Dookoła Świata, Magazynie Rodzinnym głównie zajmując się kulturą.W roku 2000 po ciężkiej chorobie przeszła na emeryturę. Po śmierci męża, Kazimierza Boska (2006 r.) wydała in memoriam pod jego nazwiskiem zbiór jego badań, czyli książkę Na tropie tajemnic Jana z Czarnolasu. Następnie także pod nazwiskiem męża opublikowała jego prace o żołnierzach górnikach i tajnych łagrach w Polsce Ludowej. Pod własnym nazwiskiem Marzena Baumann-Bosek dała do druku książkę Drogą z piekła, fascynacje Kazimierza Boska.Oddawana do rąk Czytelników książka Marzeny Baumann-Bosek Miłość uczyniła mnie poetą jest niejako podsumowaniem dociekań literackich męża, zwłaszcza wokół Czarnolasu i Jana Kochanowskiego. Dowodzi, że miłość, nawet nieszczęśliwa, może być źródłem mocy twórczych i wielką inspiracją.
Książka ma charakter eseju historycznego, pomimo to jest zachowany tak zwany „aparat naukowy” – za każdym razem podaję, z jakiej monografii (których spis w kolejności cytowania znajduje się na końcu książki) zaczerpnąłem dane lub cytat (podaję numer pozycji i po przecinku stronę, z której dany cytat pochodzi). Współczesna encyklopedia – Wikipedia jest cytowana jako źródło danych oczywistych. Wszystkie komentarze, wyjaśnienia i tłumaczenia zawarte w kwadratowych nawiasach pochodzą ode mnie.
Niniejszą książkę napisałem z polskiego punktu widzenia i dlatego też sporą jej część stanowi polemika z uznanymi powszechnie autorytetami historycznymi. Pragnę przy tym podkreślić, że jestem wprawdzie tylko historykiem amatorem, ale – jako doktor habilitowany nauk medycznych z dziedziny kardiologii – jestem naukowcem1 i – pomimo formy eseju oraz wysokiej temperatury sporu o naszą historię – w polemice posługuję się wyłącznie powszechnie uznawanymi za autentyczne źródłami pisany-mi oraz świadectwami archeologicznymi i danymi genetycznymi. Źródłem nieustającej inspiracji przy pisaniu niniejszej książki były dla mnie nieprzemijające dzieła Pawła Jasienicy, a niedoścignionym przykładem – Dzieje głupoty w Polsce Aleksandra Bocheńskiego.
Zapraszam do lektury.
(ze Wstępu)
Ireneusz RuchniewiczNiepoprawny optymista. Trzeźwo myślący marzyciel. Umysł ścisły o duszy humanisty. Oaza spokoju o wybuchowym charakterze. Zorganizowana spontaniczność. Improwizowany ład. Powaga z poczuciem humoru. Samotnik ciekawy ludzi. Wykształcony w kierunkach artystycznych i informatycznych. Pracował jako muzyk w teatrze, w kabarecie, w szkole muzycznej i w studium nauczycielskim, jako handlarz dziełami sztuki, pedagog w studium aktorskim, fotograf, programista i administrator systemów komputerowych. W 2019 roku wydał tomik poetycki: Miniatury poetyckie, czyli Rozważania przy wieszaniu prania. W 2020 roku wydał tomik: ""Muza w czasie zarazy. Pigułki poetyckie"".
Ireneusz Ruchniewicz, urodził się w 1959 r. w Elblągu. Jest absolwentem Akademii Muzycznej w Gdańsku (Wydział Wychowania Muzycznego) i Studium Podyplomowego na kierunku Wiedza o Teatrze, Filmie i Telewizji na Uniwersytecie Gdańskim. W trakcie studiów działał w kabarecie studenckim „Łul”. Wraz z tym zespołem otrzymał Nagrodę główną, Nagrodę publiczności oraz kilka nagród indywidualnych na Przeglądzie Małych Form Teatralnych w Koszalinie; także 3. nagrodę na Ogólnopolskim Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie. Pracował w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku i w Studium Aktorskim przy tym teatrze w charakterze muzyka, akompaniatora i nauczyciela muzyki. Był też nauczycielem muzyki (fortepianu i umuzykalnienia) w Szkole Muzycznej i w Studium Nauczycielskim w Elblągu. Od 33 lat mieszka z rodziną w Niemczech, gdzie aktualnie pracuje w branży komputerowej. Po przerwie powrócił do twórczości, którą zajmuje się od czasów studenckich. W 2019 r. wydał tomik poezji Miniatury poetyckie, czyli Rozważania przy wieszaniu prania.
We wszystkich krajach dotkniętych pandemią została wprowadzona kwarantanna w warunkach domowych lub całkowita izolacja w przypadku podejrzenia o zakażenie. Do przepisów dotyczących kwarantanny i do nawoływań, by pozostać we własnych czterech kątach, trudno było się dostosować bezdomnym.
Czas zarazy
Na mszy niedzielnej nie ma wiernych,
W pustym kościele ksiądz w sutannie.
Z nieba Bóg patrzy miłosierny
Na lud poddany kwarantannie.
(...)
Przepadlibyśmy z kretesem, gdyby nie elektroniczne możliwości komunikowania się.
Komórka
Wciąż zasięg gdzieś zanika
Lub przesilenie w sieci,
Znów wirus i panika
I update ? dziś już trzeci.
(...)
W przedstawionych postaciach nie należy doszukiwać się idealnego odwzorowania ludzi i klas żyjących w minionej lub aktualnej rzeczywistości, choć oczywiście Lilipiteki i Palantusy były i są wśród nas. A nieraz nawet dość głośno to sygnalizują.Nie chcąc nikomu w niczym uchybić, nie można jednak tylko słodko popierdywać. Chociaż, kto wie?Możecie uznać, że jest to symetrystyczna bajeczka dla dorosłych, niepozbawiona wulgaryzmów, sklecona na podstawie postfaktów i fejknjusów antypowieść, kiczowata ballada antyestabliszmentowa, lewacka propaganda albo prawacka prowokacja. Częściowo przyznam wam rację. (Posiadanie całej racji jest, póki co, niemożliwe).I tak wszystko, co tutaj wyczytacie, dopasujecie (ostatecznie) do swojego zbioru interesów, swojego zbioru przekonań, swojego zbioru lektur i doświadczeń lub do swojego braku interesów, swojego braku przekonań, swojego braku lektur i doświadczeń. Bez urazy.
Debiutancka proza Heleny Pasławskiej to opowieść o rodzącym się uczuciu między prawie czterdziestoletnią, ustabilizowaną życiowo Polką i kanadyjskim lekarzem – chirurgiem, pracującym w ramach ONZ w Syrii. Relacje między tymi osobami ukazuje Autorka pośrednio, przez korespondencję. Jest to także opowieść o rosnącym zatroskaniu o los bliskiej osoby, która niesie pomoc – często ryzykując życie – ludziom okrutnie doświadczonym przez lis, którzy znaleźli się w niewłaściwym miejscu i niewłaściwym czasie.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
