Katarzyna Nosidlak's book focuses on the theory and practice of foreign language pedagogy construed on a national scale for the needs of higher education systems in Poland under the pressures of international requirements. It raises contemporary issues of official educational discourses on language policy in Europe, which are significant for shaping the vision of the world shared by humans in interindividual communication in general and English as a second language in particular. Approaching the European Qualifications Framework and the Polish Qualifications Framework as tools for coordinating and comparing the content and results of education in the EU Member States at all levels, from basic to post-secondary, the book essentially enriches the knowledge of foreign language teaching and learning in the era of unification of laws on education. The notable achievements of Katarzyna Nosidlak's book lie in its emphasis on the role of discourses and discursive practices in social life, including the formation of the Polish education system on the example of language pedagogy, its revelation of the consequences of the application of the perspective of social constructivism for communicative practices in foreignlanguage teaching, and its provision of a comprehensive overview of legal acts and publications on the qualifications framework for lifelong learning.
Julian Dybiec (ur. w Łącku nad Dunajcem) – profesor historii kultury i nauki. Szkołę średnią ukończył w Nowym Sączu, studia historyczne – na Uniwersytecie Jagiellońskim, w którym także doktoryzował się i habilitował. Uczeń Henryka Barycza. Zajmuje się problemami kultury i nauki wieków XVIII-XX, relacjami intelektualnymi społeczeństwa polskiego z Europą i światem. Szczególną uwagę poświęca wyjaśnianiu tego, w jaki sposób społeczeństwo polskie potrafiło utrzymać swoją narodowość w ponad stuletnim starciu z dwoma zaborczymi potęgami: Rosją i Niemcami. Zajmuje się też regionalistyką, studiami nad Sądecczyzną. Jest autorem książek: Michał Wiszniewski życie i twórczość; Finansowanie nauki i oświaty w Galicji 1860-1918; Mecenat naukowy i oświatowy w Galicji, 1860-1918; Polska Akademia Umiejętności 1872-1952; Uniwersytet Jagielloński 1918-1939; Polska w orbicie wielkich idei. Polskie przekłady obcojęzycznego piśmiennictwa 1795-1918 (t. 1-2); Warunki rozwoju nauk humanistycznych i społecznych 1944-1989 (t. 9 Historii nauki polskiej, opracowanej i wydanej przez PAN), Dzieje miasta Nowego Sącza 1867-1918 (zagadnienia skarbowości, gospodarki, ludności), Kultura ludowa Łącka. Był kierownikiem Zakładu Historii Oświaty i Kultury UJ, członkiem redakcji „International Newsletter for the History of Education” (Hanower), „Rocznika Sądeckiego” oraz kolegium redakcyjnego „Archiwum Historii i Filozofii Medycyny” i „Rozpraw z Dziejów Oświaty”. Brał udział w pracach Rady Naukowej Instytutu Historii Nauki PAN, Komitetu Historii Nauki PAN i kilku komisji PAN i PAU. Wygłaszał referaty na konferencjach naukowych m.in. w Wolfenbüttel, Salamance, Parmie, Pradze, Wiedniu, Oslo i na zaproszenie na uniwersytecie w Lille.
Autor zamierzył swoje opracowanie jako wszechstronną monografię ujmującą kwestie czysto kodykologiczne oraz te związane z analizami stylowo-formalnymi dekoracji miniatorskiej. Dokonał rownież niezwykle szerokiej analizy treściowej i ikonograficznej kodeksu, odnosząc ją do sposobów funkcjonowania tak, a nie inaczej skonstruowanej całości dzieła – psałterza o określonym podziale psalmów, wzbogaconego o teksty o charakterze liturgicznym i modlitwy oraz wyposażonego w liczne miniatury całostronicowe i zróżnicowane inicjały. Jedynie historyk sztuki z długoletnią praktyką zajmowania się kodeksami iluminowanymi, a jednocześnie mający odpowiednią i głęboką znajomość kwestii liturgii średniowiecznej może z powodzeniem podjąć się tak kompleksowego opracowania. Trzeba podkreślić, że ksiądz Dariusz Tabor łączy te cechy w swoim emploi badawczym.
dr hab. Romuald Kaczmarek, prof. UWr
Wysoko oceniam podział psałterzy na niemieckie, francuskie, włoskie i wyspiarskie, które miały swój schemat. Wynika z tego, że omawiany psałterz trzebnicki był niepowtarzalnym kodeksem przeznaczonym do prywatnego użytku modlitewnego. Ścisły związek ilustracji z tekstem wymaga egzegezy biblijnej, która został przeprowadzona starannie od strony teologicznej, i relacji z duchowością cysterską w tej epoce. Uwypuklone zostały analogie, różnice z innymi psałterzami tej epoki oraz ich geneza. Podsumowuję książkę ks. Dariusza Tabora jako dojrzałe studium interdyscyplinarne.
prof. dr hab. Juliusz A. Chrościcki
Przedmiotem katalogu jest naukowe opracowanie materiału zabytkowego obejmującego tkaniny z okresu od XV do XVII wieku ze zbiorów krakowskich kościołów i klasztorów. Zasadniczym celem tej publikacji jest identyfikacja i uporządkowanie znaczącego materiału tekstyliów rozproszonych w kościołach i klasztorach krakowskich. Dokładne omówienie historii, kompozycji, techniki wykonania uzupełnione stanem badań stanowi porównawczą bazę danych opracowaną na podstawie materiału na co dzień trudno dostępnego, zamkniętego w skarbcach kościelnych. Wszechstronnie opracowany katalog winien służyć uzupełnieniu opracowań muzealnych, przyczyniając się do kompleksowego omówienia tematyki historii tkanin od XV do końca XVII stulecia.Katalog podzielono na trzy tomy. Stan badań wraz z literaturą porównawczą przedstawiono we wprowadzeniach do poszczególnych tomów katalogu, uwzględniając podział na tkaniny z XV i XVI stulecia, tkaniny z XVII wieku z rozdzieleniem na pierwszą i drugą połowę wieku oraz tkaniny wschodnie. Wprowadzenia do określonej części katalogu uzupełnione zostały bibliografią epoki dotyczącą omawianej problematyki. Ponadto każda nota katalogowa zawiera indywidualny opis stanu badań na temat konkretnych zabytków. Ze wstępu
Le present volume continue la deuxieme partie d'un cycle de publications intitule dans son ensemble Pensees orientale et occidentale: influences et complementarite, initie en 2012 par l'Institut que nous avons le plaisir de presenter au lecteur a pour but de continuer, mais aussi de completer et d'enricgir la publication initiale, en y ajoutant de nouveaux themes, interpretations, methodes de recherche et perspectives critiques par rapport a l'idee directrice exprimee dans le titre, qui reste inchangee.Nous esperons que la presente publication servira dans son ensamble a consolider les points communs et les ppistes de recherches entre nos cultures romance ar slave d'un cotem arabe et levantine de l'autre en montrant que l'enrichissement mutuel entre l'Orient et l'Occident est une inepuisablesource d'inspiration que les charcheurs ne cessent d'approfondir.
Historia mieszkańców domu przy ul. Krupniczej 5 w Krakowie stała się inspiracją do napisania książki, której celem jest przybliżenie dziejów dwóch rodzin przybyłych z różnych stron do Krakowa. Kamienica „Pod Matką Boską” – życiowa przystań licznych pokoleń Reissów i Chłopickich, m.in. profesorów medycyny związanych z Uniwersytetem Jagiellońskim – wiąże się ze znacznie szerszą opowieścią o przeplatających się ludzkich losach. Podczas śledzenia historii bohaterów książki uzmysławiamy sobie, często po raz pierwszy, jak dalece przenikają się i łączą ze sobą losy rodzin. Sięgając w głąb do rodzinnych korzeni, odnajdujemy nie tylko liczne rodowe powiązania, ale też doceniamy ich wagę i znaczenie. Rozumiemy też lepiej to, jak historia wpływa na bieg życia, ale również to, jak decyzje jednostek mogą wpływać na bieg zdarzeń. Na kartach tej książki wspomniano o postaciach znanych i zasłużonych, mających swoje miejsce w dziejach polityki i w historii nauki – lekarzy, wojskowych, polityków… Nie zabrakło też miejsca dla tych, którzy dbali o kwestie rodzinne i publiczne bez rozgłosu, służąc sprawom bieżącym i potocznym, bez których jednak rzeczy wielkie nie mogłyby się spełnić.
Jeśli tak ma wyglądać nowoczesna lekcja historii, to chcę ich mieć jak najwięcej. [...] Udała się autorowi Szymonowi Bogaczowi rzecz nieprawdopodobna. Nie tylko przedstawił Jana Karskiego bez wprowadzania go na scenę, przywołał postacie Hitlera, prezydenta USA Franklina Delano Roosevelta, działaczy Polski podziemnej, którzy pomogli Karskiemu uciec z rąk gestapo, ale wciągnął widza w rozważania, co by było, gdyby powiodła się misja Karskiego. Udaje się zamach na Hitlera, zwyciężają alianci, demokracja jest wszędzie (choć w Chinach i Rosji nie do końca) i Polska wielka od morza do morza. Wychodzimy ze spektaklu nie tylko z pytaniami w głowie, ale także pragnieniem poznania dokładniej historii Jana Karskiego i sięgnięcia do dokumentów i wspomnień o nim.
Alina Gierak, Teatr im. Cypriana K. Norwida.
„Karskiego Historia Nieprawdziwa"
Grzegorzewska, podobnie jak Heiner Müller, którego formacyjnego wpływu na swoją twórczość nie kryje, często korzysta ze struktur mitycznych, by opowiadać o formach współczesnej przemocy. Wystrzega się jednak przy tym nachalnego i pretekstowego współczesnego retuszu. Autorka, ze swoim umiłowaniem wizyjności i dramaturgicznych ekstremów, co szczególnie widać w pierwszym etapie jej twórczości, nie tworzy jednak językowego monolitu. […] Precyzyjnie wykręca śrubki, okrasza teksty odrobiną ironii, przewrotnego poczucia humoru, kalekich rymowanych zbitek, sprawiając, że ów monolit chwieje się w posadach ? zachowuje jednak przy tym dominantę swoistej powagi.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury, uzyskanych z dopłat ustanowionych w grach objętych monopolem państwa, zgodnie z art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych.
Tematyka niniejszej publikacji jest zróżnicowana i bogata, a zarazem spójna. Piotr Bartula pisze o zjawisku ideologii pojmowanej jako „świecka religia”, o historiozofii Augusta Cieszkowskiego, o mesjanizmie i „chciwości absolutu” Hoene-Wrońskiego, o sporach wokół kary śmierci i o własnym stanowisku, które nazywa „teorią testamentową”, o związkach równości i sprawiedliwości, o teodycei i satanodycei, o tragizmiepostaci Makbeta, o nominalizmie i esencjonalizmie oraz ich wpływie na historię, o współczesnym znaczeniu J.S. Milla. Autor posługuje się, wręcz żongluje, różnymi konwencjami: obok tradycyjnego artykułu pojawiają się filozoficzne dialogi, wywiady z żyjącymi i nieżyjącymi postaciami, monologi. Język autora jest precyzyjny, barwny i ostry niczym brzytwa Ockhama, pełen błyskotliwych skojarzeń, obrazowych metafor, gier słownych i paradoksów. Dodatkową zaletą tych esejów jest poczucie humoru Autora, połączone z ironicznym, sceptycznym dystansem.
Z RECENZJI PROF. JACKA BRECZKI
Książka ta jest pierwszym całościowym opracowaniem fresków w prezbiterium gotyckiej kolegiaty Narodzenia NMP w Wiślicy. Malowidła wykonane przez rusińskich mistrzów na polecenie króla Władysława II Jagiełły (1386-1434) zostały zabielone na początku XVII wieku. Ponownie odsłonięte w wyniku ostrzału kościoła przez austriacką artylerię w trakcie pierwszej wojny światowej, w dodatku uszkodzone na skutek niefachowo przeprowadzonych ratowniczych prac konserwatorskich, przetrwały do naszych czasów fragmentarycznie, najczęściej w warstwie podmalówki.
Dzięki wnikliwej analizie ocalałych fragmentów możliwe było jednak zrekonstruowanie pierwotnego programu malarskiego oraz wyróżnienie czterech manier stylowych, a także określenie środowiska artystycznego, do jakiego przynależeli ich twórcy. Freski wiślickie, odmienne w swym charakterze od pozostałych wschodnich zespołów malarskich wykonanych na polecenie Jagiełły w kaplicy Św. Trójcy na zamku w Lublinie, w kolegiacie sandomierskiej i w kaplicy Mariackiej w krakowskiej katedrze stanowią dowód, że monarcha w swych rozlicznych fundacjach zatrudniał malarzy wywodzących się z różnych środowisk artystycznych. W przypadku wczesnej realizacji, jaką niewątpliwie była dekoracja malarska w Wiślicy, zaproszenie do jej wykonania prawosławnych twórców mogło być podyktowane chęcią podkreślenia przez wywodzącego się z pogańskiej dynastii Giedyminowiczów króla swych chrześcijańskich korzeni, ale także potrzebą uzmysłowienia swoim polskim poddanym nowej sytuacji politycznej. Choćby dla tych powodów zachowane relikty wiślickich malowideł należą do najcenniejszych zabytków sztuki późnego średniowiecza w Polsce.
Książkę Kamila Moroza uważam za wybitną. Zestawienie fenomenologii z psychoanalizą poprzez odniesienie ich koncepcji intencjonalności do transcendentalizmu Kanta uważam za pomysł niezmiernie oryginalny, otwierający pole możliwych dalszych badań. Kamil Moroz jawi się w książce jako myśliciel samodzielny, dostrzegający pewne intuicje tam, gdzie innym one umykają.Prof. Tadeusz GadaczMoja ogólna ocena ksiazki pozostaje zdecydowanie pozytywna. Tak wybór problemu, jak zaplanowana strategia opracowania go dowodza głebokiego zrozumienia przez autora ksiazki istoty waznych sporów filozoficznych, a sposób prowadzenia wywodu jest swiadectwem dojrzałej umiejętności korzystania z najważniejszych rozstrzygnięć, które pojawiły sie w historii filozofii, połaczonej ze znajomoscia najnowszych dyskusji toczacych sie wokół nich.Prof. Andrzej LederKsiążka Kamila Moroza Intencjonalnośi trauma wpisuje się w trwającą już ponad 120 lat historię dwóch ważnych nurtów współczesnej myśli: fenomenologii i psychoanalizy. Badania logiczne Husserla i Objaśnianie marzeń sennych Freuda ukazały się niemalże jednocześnie, dając od samego początku pretekst do wzajemnych porównań, krytyk oraz prób zbliżenia. W swoim ciekawym studium Kamil Moroz przedstawia perypetie wzajemnych relacji między psychoanalizą a fenomenologią, skupiając się na pojęciu podmiotowości. Osadzając swoje rozważania tak w historycznym, jak i współczesnym kontekście, otwiera on jednocześnie przed nami nowe perspektywy rozumienia podmiotowości dane nam za sprawą fenomenologii i psychoanalizy.Prof. Marek Drwięga
Najnowszy, zarazem kolejny tom poświęcony życiu i twórczości Heleny Modrzejewskiej nie zaskakuje w najmniejszym stopniu ani wysokim poziomem merytorycznym artykułów, ani ich trafnym doborem. Podobnie jak poprzednie wydawnictwa Fundacji wspierającej poszukiwania i opracowywanie wciąż odnajdywanych i odkrywanych źródeł, jest publikacją wartościową, potrzebną, współtworzoną i oczekiwaną przez środowisko polskich historyków teatru, kulturoznawców, literaturoznawców. A także, co nie bez znaczenia, przez miłośników i entuzjastów dokonań najwybitniejszej polskiej aktorki wszech czasów i dwóch kontynentów.
Z recenzji dr hab. Diany Poskuty-Włodek, prof. UJK
W Bibliotece Muzeum Narodowego w Krakowie znajduje się książka pochodząca ze zbiorów Antoniego Ryszarda, wybitnego numizmatyka, kolekcjonera i powstańca styczniowego. Wolumin jest niezwykle cenny i interesujący, szczególnie ze względu na zamieszczone w nim kiedyś ekslibrisy bibliotek polskich i bibliotek numizmatycznych oraz notatki dotyczące zasobu i właścicieli.Po roku 1901, kiedy księgozbiór Ryszarda znajdował się już w zbiorach Muzeum, rozdzielono zawartość opracowania, wyłączając fizycznie znaki własnościowe i wcielając je - bez przechowania pamięci o pochodzeniu - do zespołu ""Ekslibrisy"" w Dziale Grafiki. Samą książkę włączono do zasobu bibliotecznego.Publikacja Kolekcja ""ex-librisów"" Antoniego Ryszarda w Krakowie jest nie tylko najpełniejszym opracowaniem biograficznym poświęconym postaci Ryszarda, ale stanowi także niezwykle efektowną rekonstrukcję zdekompletowanej pozycji. Dopasowanie wyrwanych lub wyciętych z woluminu znaków w pierwotne miejsca okazało się pracą niezwykle trudną i wymagającą zdolności niemal detektywistycznych. Znaki identyfikowano na podstawie zmian w kolorze papieru, pozostałości po kleju na odwrociu oraz odcisków pozostawionych w bloku książki.Efekt tej pracy, czyli książka tak jaką była w 1894 roku, w czasie gdy Ryszard trzymał ją w ręku i w jakiej formie znalazła się w zbiorach Muzeum, można zobaczyć na załączonej do publikacji płycie CD.Publikacja została wydana w ramach projektu pn. ""Inwentaryzacja i opracowanie numizmatycznych spuścizn archiwalnych ze zbiorów Muzeum Narodowego w Krakowie"", sfinansowanego ze środków Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego - Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki na lata 2012-2015 i wpisuje się w jubileusz 500-lecia ekslibrisu polskiego.
In Eternal Memory: Monuments and Memorials of the Holodomor, Wiktoria Kudela-Świątek provides an in-depth examination of “places of memory” associated with the Great Famine of 1932–33 in Ukraine, supplemented by photographs from across the globe that highlight both the uniqueness of individual monuments and their commonalities. The author investigates the history, aesthetics, and symbolism of a wide array of commemorative spaces, including museums, commemorative plaques, and sites directly linked with the victims of the Holodomor (previously unmarked mass graves, for example). The book not only illuminates the range of meanings that communities of memory have invested in these sites but sheds light on the processes by which commemorative practices have evolved and been shared between Ukraine and the diaspora. Drawing upon the concept of “places of memory,” Wiktoria Kudela-Świątek has examined the memorialization of the Holodomor through study of monuments. Denied by the Soviet authorities for over fifty years, the Holodomor long could only be commemorated by the Ukrainian diaspora. Kudela-Świątek weaves the forms of commemoration and the interrelation of scores of monuments in Ukraine and abroad into a comprehensive study of Holodomor commemoration.
Frank E. Sysyn, University of Alberta, Canada
This is an interesting book on an important subject. In her study, Wiktoria KudelaŚwiątek surveys the many monuments and memorials of the Holodomor in Ukraine and abroad, providing essential background details about their emergence over decades and across continents. Richly illustrated, this book is a welcome addition to the scholarly literature on the Holodomor.
Serge Cipko, University of Alberta, Canada
Wiktoria Kudela-Świątek is assistant professor at the Institute of History and Archival Studies at the Pedagogical University of Cracow, Poland. She is the author of Miejsca (nie)pamięci. O upamiętnianiu ukraińskiego Wielkiego Głodu 1932-1933 (Cracow, 2014) and W labiryncie znaczeń: pomniki ukraińskiego Wielkiego Głodu 1932-1933 (Cracow, 2020).
Monografia Warsztat historyka filozofii tematyzuje i systematycznie omawia narzędzia, techniki i strategie, które bywają stosowane intuicyjnie i na podstawie doświadczenia, celem uzyskania kompetencji w korzystaniu z nich „świadomie, krytycznie i elastycznie”. Jej adresatami są użytkownicy wspomnianego warsztatu na różnym poziomie zaawansowania, także początkujący. Książka dzieli się na cztery duże rozdziały, dotyczące komponentów publikacji naukowej, autorskich uwarunkowań warsztatu akademickiego, oceny gotowego dzieła akademickiego oraz pragmatyki życia naukowego; rozdziały te podlegają dalszym systematycznym podziałom. Do rąk Czytelników trafia bardzo dobra realizacja wyżej zarysowanego ważnego celu. Chociaż książka nie jest rozprawą z historii filozofii i sama nie musi stosować się do omawianych w niej reguł warsztatowych, to jednak w wielu punktach – niejako nadobowiązkowo – je realizuje, co stanowi jej osobną zaletę. To bardzo dobre, trafne, komunikatywne i plastyczne opracowanie tematu z wielu względów ważnego i trudnego – zarówno z racji ściśle systematycznych, jak i z uwagi na pewne okoliczności związane z obecną kondycją życia akademickiego.
The Roman Ingarden Digital Archive consists of the provision of Internet access to typologically and materially elaborated archival materials concerning the hitherto unknown academic work of the eminent Polish humanist and his correspondence with representatives of culture and learning of the twentieth century from Poland and abroad.
To literatura ambitna, która nie tylko w sposób ciekawy opowiada historię trzech różnych ludzkich egzystencji, ale zakotwicza je w kontekstach społecznych i politycznych ostatnich sześćdziesięciu lat. Narracja trzyma w napięciu, opowieści przeplatają się i przenikają, dzięki czemu uzyskujemy interesującą, miejscami ekscytująca polifonię głosów. Ale nie tylko fabuła stanowi ważną zaletę tej książki. Ciekawy jest styl, miejscami zmetaforyzowany, przepełniony interesującymi refleksjami na temat życia. W tej książce, zbudowanej na zasadzie suspensów, nic nie jest jasne, tak jak nie jest jasne nasze życie, które można opowiadać na różne sposoby, a do jego prawdziwej istoty nigdy nie dotrzemy.
prof. dr hab. Gabriela Matuszek-Stec
Dawne przewodniki turystyczne stanowią ważną część historiografii artystycznej, jednak w badaniach naukowych rzadko są rozpatrywane w tym kontekście. Prezentowana książka stanowi pionierską próbę całościowego opracowania tej problematyki w odniesieniu do polskich przewodników wydanych do końca XIX wieku, ukazanych w szerokim kontekście europejskim. Szczególnie dużo uwagi poświęcono na zbadanie relacji pomiędzy rozwojem wiedzy o sztuce na ziemiach polskich a tworzeniem literatury przewodnikowej. Oprócz tego monografia zawiera m.in. obszerną charakterystykę zamieszczanych w badanych wydawnictwach ilustracji, które współtworzą dziewiętnastowieczną ikonografię wielu zabytków i dzieł sztuki, jak również omówienie kwestii związanych z recepcją przewodników oraz ich rolą w zakresie edukacji historyczno-artystycznej odbiorców.
Skandal wywołany książką Witaj smutku Françoise Sagan był bezprecedensowy, z Córeczką może być podobnie, choć już bez precedensu. Ta historia jednak także mrozi krew w żyłach. Czytamy i nie możemy oprzeć się wrażeniu, że to się dzieje obok nas. Bo ilu z nas dotyczy podobna historia? A na koniec nie potrafimy po prostu zamknąć książki i zapomnieć, jakby nic się nie wydarzyło
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
