„Proroczy sen” – kontynuacja powieści „W świetle absurdu”, która na rynku księgarskim ukazała się w lutym 2020 r., a która jest zarazem piątą powieścią w dorobku autorskim Krystyny Wajdy. Wcześniej ukazała się prozatorska trylogia („Zawirowania”, „Cena zauroczenia”, „Chcę znowu się śmiać”) przestawiająca losy Marleny, silnej kobiety walczącej z przeciwnościami przewrotnego losu.
Główną bohaterką powieści „Proroczy sen” jest młoda kobieta o imieniu Luiza. Luiza z uczuciem życiowego rozczarowania zostawia za sobą przeszłość. Po kilku latach spędzonych na Dolnym Śląsku wraca do ukochanego Gdańska, gdzie udaje jej się stworzyć swój prawdziwy azyl. Wraz z mamą i swoimi bliźniętami – Laurą i Leonem, zaczynają nowy rozdział. Do rodziny dołącza pies Abas. Podjąwszy pracę w ośrodku z niepełnosprawnymi dziećmi, realizuje się na płaszczyźnie zawodowej. Poznaje nowych ludzi, spotyka się z przejawami serdeczności, ale też ociera się o zachowania dyktatorskie. Nieświadoma, staje się główną ofiarą psychopaty, który pod płaszczykiem rodzicielskiej miłości, wymyśla sobie specyficzny sposób na własną codzienność. Miłość, przyjaźń, radość, determinacja, wrażliwość, euforia, tęsknota, rozgoryczenie, zaskoczenie, naiwność, zmęczenie, strach, horror, sens życia, sceny romantyczne, sceny erotyczne, piękno natury, pasje, morze, Trójmiasto, Kaszuby – to wszystko na stronach tej jednej powieści.
1720 dni na Syberii to drugie, zmienione wydanie wcześniejszej publikacji, która w 2009 roku ukazała się pt. Gorzki smak mleka, czyli nigdy więcej"".Strony książki odsłaniają przed czytelnikiem historię opartą na faktach. Historię, przedstawiającą losy młodziutkiej autorki, której dane było spędzić pięć długich lat w nieludzkich warunkach na Syberii. W słowie wstępnym autorka zdradza miedzy innymi jaka była etiologia powstania tej pozycji. Całość kończy się autorskim epilogiem, tworząc tak jakby klamrę zamykającą pewien fragment życia Danuty Sienkowskiej-Haffke. Na końcowych stronach prozy znajduje się także zarys biograficzny i zdjęcie autorki.A tak w tekście zamieszczonym na drugiej stronie okładki wypowiada się o książce jedna z wnuczek pani Danuty Magdalena Turowska:Lata 40 XX wieku. Niekończąca się podróż w topornych wagonach. A potem Syberia, na której poddać się znaczy tyle, co umrzeć. Gdzie aby przetrwać, trzeba imać się każdej dostępnej pracy, czy będzie to taśma produkcyjna, czy wyrąb tajgi, czy chodzenie po zasypanych śniegiem chałupach z talią wróżebnych kart w dłoni. 1720 dni na Syberii to prawdziwa historia nastoletniej dziewczyny, która wraz z matką i czwórką rodzeństwa trafia do Kraju Ałtajskiego. Anna, bo tak jej na imię, ogląda świat z wrażliwością dziecka. Ze szczegółami przedstawia surowość, ale i kulturę odległej krainy. Trudy życia na zesłaniu, ale także, zabawne niekiedy, perypetie swoich bliskich. Maluje portrety szeregu bohaterów drugoplanowych, przywołuje czastuszki śpiewane dla otuchy nad kubkiem kipiatoku. Bez silenia się na nadmierny dystans, ale i bez martyrologii, Anna zabiera nas w podróż, w wyniku której ta straszna Syberia staje się jeszcze straszniejsza, a zarazem dziwnie bliska.
W świetle absurdu czwarta powieść w dorobku autorki. Książka składa się z 21 rozdziałów. Pięć przyjaciółek studentki, a właściwie już absolwentki filologii polskiej jednej z gdańskich uczelni, po pięciu latach wspólnej przygody spędzają swój ostatni dzień razem. Główna bohaterka Luiza, jako jedyna z nich jest mieszkanką Gdańska. Tuż przed obroną pracy magisterskiej rozstaje się ze swoim chłopakiem. Na jej drodze pojawia się inny mężczyzna. Jak potoczą się dalsze losy Luizy, czy kolejne uczucie będzie rekompensatą po wcześniejszym trzyletnim związku, który przeszedł do historii i co jeszcze wydarzy się w jej życiu, o tym na stronach książki. Czytelnik będzie miał okazję przekonać się, czy miłość jest w stanie pokonać twarde reguły codzienności. W powieści pojawi się wątek pięknej relacji matka córka. Nie zabraknie najzwyklejszych przyjaźni. Będzie też pasja, determinacja w dążeniu do celu, a także figle przewrotnego losu. Kontynuacja losów bohaterów powieści w drugiej części pt. Proroczy sen.
„Czerwony lakier” – zbiór opowiadań erotycznych o których powstaniu tak pisze sama autorka: „Czerwony lakier kojarzy się zwykle z umalowanymi na czerwono paznokciami. A gdyby tak kojarzył się z miejscem, gdzie swobodnie i intymnie możesz spędzić czas ze swoim kochankiem, co byś powiedziała? Wiesz, wymyśliłam takie miejsce, wymyśliłam to miejsce, by pokazać wam, że takie miejsca są potrzebne, by choć na chwilę oderwać się od codzienności i rutyny życia. Będąc w związku, często wypalamy się, brakuje nam spontanu, nie staramy się o siebie nawzajem. Zatem, drogie Panie… Zapraszam do lektury.”
„Chcę znowu się śmiać" – jest to trzecia i zarazem ostatnia już część przedstawiająca losy Marleny – głównej bohaterki książki, jej bliskich i znajomych. Wcześniej ukazały się: „Zawirowania" (wyd. Novae Res Gdynia 2017), „Cena zauroczenia" (wyd. KryWaj Koszalin 2018). Powieści te połączone jedną fabułą są zarazem debiutem prozatorskim autorki. Zagłębiając się w lekturze czytelnik ma możliwość zetknięcia się z miłością, cudem macierzyństwa, rodzinnym szczęściem, ale także i z rodzinnymi dramatami. Szczególne miejsce w treści tych książek zajmuje siła przyjaźni i rodzinne więzy.
Tak o obecnej powieści pisze Natalie Wieszczycka (tekst z tyłu okładki):
„Chcę znowu się śmiać” to dramatyczna historia pokazująca przewrotność losu. Gdy życie Marleny powoli się uspokaja, a dawne demony zostają zagłuszone nową miłością, może być już tylko lepiej. Atmosfera radości i bezpieczeństwa, która wypełnia dom głównej bohaterki, nie trwa jednak długo. Rodzinne dramaty przeplatają się ze szczęśliwymi chwilami, trzymając czytelnika w napięciu. To powieść przede wszystkim o miłości, nie tylko tej erotycznej. Autorka z dużą czułością pochyla się nad relacją między matką a córką. Tworzy świat, w którym rodzina jest wartością nadrzędną. A miłości między rodzeństwem nie wyznaczają więzy krwi. To mocna i momentami gorzka opowieść o ludzkim losie.Powieści te połączone jedną fabułą są zarazem debiutem prozatorskim autorki. Zagłębiając się w lekturze czytelnik ma możliwość zetknięcia się z miłością, cudem macierzyństwa, rodzinnym szczęściem, ale także i z rodzinnymi dramatami. Szczególne miejsce w treści tych książek zajmuje siła przyjaźni i rodzinne więzy.
Cień zabójcy dziesiąta z kolei pozycja książkowa Bogusława Janiczaka poety, prozaika z Darłowa. Jest to zarazem piąta powieść w literackim dorobku autora. Powieść z gatunku kryminału liczy 300 stron. Całość podzielona została na 24 rozdziały. Akcja książki już od pierwszych stron trzyma czytelnika w napięciu. Zaskoczeniem jest trudne do odgadnięcia zakończenie książki.W kilku zdaniach o tym co w treści powieści: Pożar szpitala dla psychicznie i nerwowo chorych. Są ofiary śmiertelne. Lokalne służby próbują opanować sytuację i ustalić przyczynę nocnego zdarzenia, które na długo pozostanie w pamięci mieszkańców Wojnowa. Na miejscu wypadku pośród zgromadzonych jest także Piotr Jakowicz, emerytowany policjant zatrudniony w lokalnej gazecie, gdzie dorabia do emerytury, jako dziennikarz śledczy. Niewyjaśnione okoliczności pożaru są początkiem zdarzeń, w wyniku których raz po raz pojawiają się nowe ofiary. Jakowicz postanawia napisać obszerny artykuł związany z tymi epizodami i prowadzi własne śledztwo. Próbując dociekać prawdy wykorzystuje dawne układy i znajomości. Z determinacją podąża tropami mordercy, który natchniony światłem księżyca, niczym cień nie pozostawia śladów.
Cena zauroczenia” to dalszy ciąg losów Marleny i innych bohaterów debiutanckiej powieści Krystyny Wajdy pt. „Zawirowania”., która ukazała się na rynku księgarskim w listopadzie 2017 r. (wydawnictwo NOVAE RES Gdynia).
A tak o obecnej powieści pisze Alicja Stankiewicz z Gdyni: „Zawirowania II”, to byłby tytuł nadal adekwatny do treści, bo jak to w życiu bywa, niektórzy ludzie, chociaż zasługują na najlepsze, mają zawsze ‘pod górkę’… Tak jest i z Marleną, mądrym życiowo, wykształconym, ambitnym, a przede wszystkim dobrym człowiekiem. Ta ufna mimo wszystko do świata i ludzi kobieta, mająca zwykłe kobiece potrzeby, wierząca w pełną rodzinę i mająca świadomość, że trójce dzieci też jest ona potrzebna, lokuje uczucia najgorzej, jak to tylko możliwe. Marleną może być każda z nas - ja, ty, ona… Dlatego fabuła tak wciąga, wydarzenia są wiarygodne, nieprzekombinowane. Na specjalną uwagę zasługują sceny erotyczne, różne w zależności od tego, czy dotyczą aktu miłosnego, przemocy, by na gwałcie skończyć… W wymarzonym domu, który miał być ostoją rodzinnego szczęścia, Marlena staje się więźniem człowieka, któremu zawierzyła los swój i dzieci. One same stają się zakładnikami w nierównej walce z psychopatą. Momentami wydaje się, że już więcej nie udźwignie, że jest o włos od rodzinnej tragedii… Ale Marlena to przede wszystkim matka - lwica. A poza tym, dobroć dobrocią wraca i przyjaciele są zawsze w pobliżu. Przy ich pomocy wchodzi w nowy rozdział życia. Historii Marleny wystarczy, żeby cykl zamknął się trylogią…
„Ostatnia przygoda Pana Samochodzika” Opowieści nieco niepokojące – to zbiór krótkich form literackich autora ukrywającego się pod pseudonimem Ralf I.G.V. Greeley, których tematyka oscyluje od pastiszu, satyry i groteski po horror i fantastykę. Znalazły się wśród nich zarówno teksty publikowane we wcześniejszych tomikach, jak i te, które do tej pory wyszły jedynie w Internecie. Trzy z nich ukazują się drukiem po raz pierwszy. Wydaje się wam, że świat w którym żyjecie jest wam doskonale znany, bezpieczny i przewidywalny? Nie tak prędko. Za kulisami znanego rozgrywa się coś, co wywróci całą waszą wiedzę do góry nogami. Pan Samochodzik kontra Wielcy Przedwieczni, golem w powiatowym szpitalu, tajemniczy zestaw edukacyjny i lornetka przez którą zobaczycie nagą prawdę, to tylko niektóre z niespodzianek w tym tomie.
„Dziękuję Ci Boże za starość” – po wcześniej wydanych dwóch książkach jest to kolejna pozycja autorska Jadwigi Cymbor-Pasińskiej z Ełku. A tak o książce pisze autorka w tekście zamieszczonym z tyłu okładki: „Zaskakujący tytuł „Dziękuję Ci Boże za starość” zamyka cykl trzech książek o moim życiu, na który składają się także wcześniejsze: „Dwie drogi do Polski” oraz „Sentymenty i smaki”. W książkowej wędrówce przez wspomnienia i refleksje, Dziękuję Ci Boże za starość jest bardzo prawdziwym i adekwatnym jego podsumowaniem. Czasem podkreślam w tej książce, że opisywane przeze mnie piękne i dobre chwile przeplatały się z trudnymi. Nie zagłębiam się jednak zbytnio w te ostatnie, nie chcąc wprowadzać Czytelników w zły nastrój, bo zapewne każdy dźwiga swój własny bagaż życiowych doświadczeń. Na szczęście, dzięki Bogu zawsze po dłuższym lub krótszym smutnym okresie odzyskiwałam równowagę i wracałam do mojego – pozytywnego i radosnego sposobu patrzenia na życie. Drodzy Czytelnicy – proszę więc Was, byście pozostali w podobnym nastroju podczas lektury tej książki, do której zapraszam i życzę, byście także mogli cieszyć się życiem i radośnie w nim trwać. Dzięki Bogu! A może także dzięki temu, w co wierzycie i czego poszukujecie."
Fragment:
(…) Kupiłam zachwaszczony kawałek ziemi z przekonaniem, że zniosę wszelkie trudy przy jego odzyskiwaniu, a zrobię to przede wszystkim dla wiekowych drzew owocowych, które zachwyciły mnie od pierwszego wejrzenia. Były ogromne. Wkrótce okazało się, że są bardzo chore i przyszło mi patrzeć na ich umieranie. Pierwsza poszła pod piłę rozłożysta mirabelka. Ta jedyna była chyba jeszcze zdrowa, ale zajmowała ogromną część niewielkiego ogrodu, rosła swobodnie bez cięć i wymagała uporządkowania bezładnych gałęzi. Poza tym zasypywała i zaśmiecała cały ogród wielką ilością owoców. Jako niedoświadczeni ogrodnicy nie wiedzieliśmy, co zrobić z tym kłopotliwym drzewem. Mam wrażenie, że dziś mirabelki są zapomniane – a szkoda. Piękne i pożyteczne drzewa mirabelkowe są rzadkością w ogrodach. Mama kupowała na targu ich żółciutkie kuleczki i robiła pyszne dżemy oraz kompoty na zimę. Jeszcze smaczniejsze i bardziej aromatyczne są mirabelki czerwone. Następna była śliwa – autentyczna węgierka. Była bardzo chora na raka. Początkowo korzystaliśmy z jej pysznych owoców i leczyliśmy ją. Jednak choroba rozwijała się szybko i była nie do opanowania. Musiałam więc także rozstać się ze śliwą. Dwie rozłożyste jabłonie starzały się na moich oczach, dając coraz gorsze owoce. A my starzeliśmy się razem z nimi. Coraz bardziej niepokoiłam się tym, że ich pielęgnacja wymaga wdrapywania się mojego męża na konary, że wysokich wierzchołków już nie ma jak przycinać, że spod drzew zbieramy owce, które nadają się tylko do wyrzucenia. Musiałam rozstać się także z moimi jabłoniami, niestety przy pomocy koparki. (…)
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
