Dziennik Teatru Źródeł Renaty Molinari to intymna opowieść o udziale w seminarium praktycznym Teatru Źródeł, uzupełniona o fragmenty poezji i sentencje autorów ważnych dla Molinari w latach osiemdziesiątych.Wydanie dofinansowane przez Włoski Instytut Kultury w Krakowie.
Książka ta zawiera garść refleksji stanowiących intelektualne tło uprawianej w PRACOWNI || ROSA pracy warsztatowej i spektaklowej, a jednocześnie swoiste jej przedłużenie. Myśli te zwarte w dziesięciu tekstach po nic wyłaniają się jakby spod podłogi, z podziemia i konkretyzują w oczekiwaniu na praktykę, w jej toku i w jej następstwie. Żywię nadzieję, że mogą okazać się użyteczne i pomóc innym wyraźniej zobaczyć drogę, którą sami przemierzają.
Spalić dom to książka koncentrująca się na doświadczeniu reżyserskim założyciela Odin Teatret. Twórca ponad siedemdziesięciu spektakli dzieli się w niej zarówno wspomnieniami z dzieciństwa i młodości, jak i tajnikami swego rzemiosła, oddając też głos swoim aktorom.
Jacques Lecoq to mistrz w dziedzinie nauczania teatru, pedagog skoncentrowany na świecie i jego ruchu. Jest twórcą szkoły, która w 1997 roku świętowała swoje czterdzieste urodziny. Lista wychowanków Lecoqa jest imponująca. Są wśród nich najwybitniejsi reżyserzy teatralni, dramatopisarze, architekci, całe zespoły, twórcy z wielu krajów i wielu kontynentów, m.in. Ariane Mnouchkine, Yasmina Reza, Geoffrey Rush czy Christoph Marthaler. Zadziwia różnorodność stosowanych przez nich form i poetyk czerpiących z jednego źródła. Warto podkreślić, że do pracy Lecoqa odnoszą się zarówno aktorzy, autorzy, reżyserzy, scenografowie, architekci, jak i nauczyciele, psychologowie, pisarze, a nawet duchowni. Jego metoda nie ma nic wspólnego z nauczaniem jakiegoś konkretnego stylu czy sposobu gry, tworzenia, to odkrywanie w codziennym doświadczeniu praw ruchu, przestrzeni i formy. To poszukiwanie zasad i granic wszelkiej twórczości.Lecoq krok po kroku wprowadza czytelnika w swoje nauczanie, szczodrze dzieli się ogromnym doświadczeniem, czyni to w sposób uporządkowany i z humorem, posługuje się przy tym obrazowym, precyzyjnym słownikiem. Quasi-naukowy ogląd życia i jego ruchów łączy się z poezją stosowaną w formułowaniu praw, dzięki którym przekaz staje się jeszcze bardziej zrozumiały.Książka staje się jakby przewodnikiem po metodzie, przewodnikiem po dwuletniej podróży, podręcznikiem twórczości, przypomina trochę dobrą książkę kucharską jest i instruktażowa i inspiruje. Stanowi żyzny grunt dla rodzącego się teatru.
Jestem przekonany, że w tekstach zamieszczonych w niniejszym wyborze Czytelnicy znajdą wiele bodźców i prowokacji do własnych przemyśleń dotyczących nie tylko problematyki teatralnej. Autor jest bowiem od wielu lat aktywnym świadkiem, uczestnikiem i komentatorem życia kulturalnego oraz zjawisk zachodzących we współczesnym społeczeństwie. Polem jego obserwacji jest przede wszystkim społeczeństwo japońskie, ale co najmniej od wczesnych lat siedemdziesiątych XX wieku jest Suzuki również aktywnym uczestnikiem ważnych światowych wydarzeń teatralnych. Odwołując się w swojej pracy reżyserskiej do rodzimej kultury, jednocześnie czerpie obficie z dorobku kultury europejskiej i wnikliwie obserwuje nurtujące świat problemy o wymiarze globalnym.Fragment Wstępu Henryka Lipszyca
Spektakle Wachtangowa wywoływały opór i zaskoczenie. Jednak na zawsze pozostaną one ironicznym i mądrym dowodem na to, że prawdziwa sztuka nie zna szkoły, że jest ona i romantyczna, i futurystyczna, i naturalistyczna, i lewicowa, i prawicowa, że absolutnie nigdy nie bywa aktualna i że zawsze wchodzi w relację ze współczesnością, że opiera się na fundamentach warsztatu i że potrafi rozkwitać emanującą ze sceny szczerością.Pawieł Antokolski: Pamięci nauczyciela (1922)
Jest to książka o mitologii, jednakże takiej, która przybiera rożne oblicza, dotyczy wielu dziedzin i oscyluje między teorią a praktyką. Jej autor, Theodoros Terzopoulos Grek z urodzenia, niestrudzony podróżnik z wyboru, w dwunastu teoretycznych rozdziałach, dopełnionych opisem czterdziestu praktycznych ćwiczeń (wraz z ich zapisem filmowym), przedstawia w dość ogólny sposób szeroki horyzont swoich przez pół wieku prowadzonych poszukiwań. []Odnajdziemy tu osobiste świadectwo, jak przetrwać w czasach niestabilnych politycznie i ekonomicznie, a także wskazówki, jak stać się osobą bardziej stabilną spokojną wewnętrznie i silną na zewnątrz. Jest to również książka napisana przez kogoś, kto rozpoczął swoje życie jako uciekinier z własnego kraju i kto dzięki kontaktom z innymi duchowymi uchodźcami (jak Heiner Mller w dawnym Berlinie Wschodnim) czy utalentowanymi bratnimi duszami (jak Tadashi Suzuki) zdołał otworzyć teatr na nowy świat. Dlatego właśnie publikacja ta stanowi coś więcej niż podręcznik teatralnej praktyki czy historii teatru. Ukazuje głęboko filozoficzną wizję tego, jak człowiek współczesny może zostać ocalony i pozostawać w kontakcie z czasem i miejscem, ciałem i duszą, teraźniejszością i przyszłością, z tym, co świadome i nieświadome.Fragment Wstępu Freddy'ego Decreusa
Canoe z papieru stanowi wynik nie tylko wieloletniej pracy wędrującego uniwersytetu, jak nazywa się Międzynarodową Szkołę Antropologii Teatru, ale i gromadzi doświadczenia wyniesione z trzydziestoletniej pracy teatralnej, m.in. z licznych wypraw zespołu. Próbując uchwycić istotę aktorstwa, Barba buduje pomost między Wschodem a Zachodem, konfrontuje europejskie techniki sceniczne z ich azjatyckimi odpowiednikami, zderza osiągnięcia takich reformatorów teatru jak: Stanisławski, Meyerhold, Craig, Brecht czy Grotowski z dokonaniami mistrzów z Azji.
Publikacja prezentuje sylwetkę mało znanego w Polsce, wybitnego aktora i reformatora opery pekińskiej. O tym, jak ważną rolę odegrał Mei Lanfang w historii światowego teatru przekonują teksty Meyerholda, Eisensteina oraz Brechta, które powstały po występach aktora w Moskwie w 1935 roku. W książce znalazły się także: artykuł Zbigniewa Osińskiego, przedstawiający polską recepcję najwybitniejszego przedstawiciela opery pekińskiej, szkic porównawczy Huanga Zuolina na temat Stanisławskiego, Brechta i Mei Lanfanga, a także dwa teksty Nicoli Savaresego, znawcy teatru eurazjatyckiego i współtwórcy ISTA. Tom otwiera wspomnienieMei Lanfanga Moje życie na scenie, stanowiące wykład na temat sztuki aktorskiej.
"Krótka historia teatru w Europie" to wyjątkowe, bogato ilustrowane, kompendium wiedzy na temat teatru europejskiego ze szczególnym uwzględnieniem teatru polskiego. Tom drugi tworzy szesnaście rozdziałów; pierwszy poświęcony jest Wielkiej Reformie Teatru, a ostatni polskiemu teatrowi lat osiemdziesiątych XX wieku. W barwny sposób Józef Kelera opisuje najważniejsze zjawiska, tendencje oraz zespoły teatralne, m.in. niemiecki naturalizm, francuski symbolizm, rosyjską awangardę czy MChAT. Z perspektywy świadka autor omawia twórczość takich reżyserów jak: Peter Brook, Giorgio Strehler, Peter Schumann czy Henryk Tomaszewski, Tadeusz Kantor, Jerzy Grotowski, Konrad Swinarski czy Jerzy Jarocki.
ziesięciolecie Teatru ZARRaport dla El Greca to ubrana w poetycką formę wyznania duchowa autobiografia Nikosa Kazantzakisa (18831957), autora m.in. głośnych powieści Grek Zorba, Ostatnie kuszenie Chrystusa, czy Chrystus ukrzyżowany po raz wtóry.Jest rzeczą pewną, że intencją Kazantzakisa była autobiograficzna rekapitulacja życia. Pragnął jednak nadać swemu dziełu inną rangę od tej, jaką miała autobiografia w horyzoncie oczekiwań czytelnika. []Wszystkie wielkie powieści, dzięki którym zdobył światowy rozgłos, Kazantzakis zaczął pisać około sześćdziesiątego roku życia []. Odnosił się do swojego pisarstwa powieściowego z wyraźną rezerwą. Traktował je jako swego rodzaju rozrywkę i sposób na zapomnienie o groźnej istocie rzeczy []. Raport dla El Greca miał być relacją z ukrytego sensu życiowych zmagań autora, opowieścią o czerwonej linii jak określał Kazantzakis swoją wędrówkę przez życie. []Uważnemu czytelnikowi nie umknie, że Raport dla El Greca składa się nie tyle z faktów z życia Kazanowski, ile z opowieści, które w ciągu życia wypełniały jego imaginacyjny świat.(Iljas Wrazas: Zbawca Boga. Kuszenia Nikosa Kazantzakisa)
Dla przeciętnego czytelnika, bez względu na stopień wykształcenia muzycznego, system dźwiękowy, jakim posługuje się dzisiejsza muzyka Zachodu, jest rzeczywistością oczywistą i zastaną. Niewielu odbiorców zdaje sobie jednak sprawę z tego, że jej powstawanie było w przeszłości nie tylko długotrwałym i złożonym procesem (bo tak oczywisty dla współczesnego ucha układ dźwięków, jaki odpowiada np. skali do-re-mi-fa-sol-la-si-do zawdzięczamy bardzo złożonym matematycznym wyliczeniom), ale także przedmiotem zaciekłych debat światopoglądowych (bo w związku z tą złożonością przeczy prostocie współbrzmień skali naturalnej). Tymczasem z dystyngowanych debat filozoficznych, a niekiedy także niemal karczemnych awantur dotyczących opracowania i stosowania takiego systemu dźwiękowego, wyłania się zadziwiająca i trzymająca w napięciu opowieść o tworzeniu podwalin współczesnego rozumienia muzyki.Seria 3/2 pod redakcją Tomasza Wierzbowskiego prezentuje wszystko to, na co podobnie jak w przypadku prawdziwie czystej kwinty nie ma miejsca w naszym codziennym sposobie myślenia o muzyce i sztuce: co zostało zapomniane, wymazane bądź wyparte. Za ojca teorii dźwięków muzycznych uważany jest Pitagoras, który zauważył, że niektóre pary dźwięków zagrane jednocześnie brzmią zgodnie, a inne nie. Za pomocą monochordu ustalił, że wzajemne stosunki wysokości dźwięków tworzących konsonans wyrażają się w prostych liczbach. Interwał kwinty, wyróżniający się spośród innych najstabilniejszym współbrzmieniem, tworzyły w jego systemie dźwięki o wzajemnym stosunku częstotliwości 3:2. Ten mocny interwał musiał stać się podstawą każdego systemu muzycznego. Jednak jego akustycznie czysta forma, jaką zalecał Pitagoras, nie znalazła miejsca w muzyce europejskiej, dążącej do kompleksowości i kochającej doskonałą symetrię klawiatury fortepianu. Został więc odarty z części swego brzmienia i posłużył do stworzenia skali dźwiękowej w takim kształcie, jaki dziś znamy.Autor pierwszej książki w serii, zatytułowanej Jak system równomiernie temperowany popsuł harmonię (i dlaczego powinno cię to obchodzić), Ross W. Duffin opowiada o negatywnych dla harmonii konsekwencjach powszechnego przyjęcia tego systemu strojenia w muzyce zachodniej, natomiast Stuart Isacoff w książce Temperacja. Jak muzyka stała się polem bitwy wielkich umysłów zachodniej cywilizacji nakreśla obraz kontrowersji, jakie na przestrzeni wieków towarzyszyły dyskusjom o wprowadzeniu takiego stroju. Dotychczasowym celem serii 3/2 jest zachęcenie czytelników nie do spojrzenia wstecz na minione dzieje poszukiwania idealnego stroju muzycznego, lecz raczej na tyle, na ile to możliwe do wyprawienia się w podróż wehikułem czasu: przyjęcia perspektywy ludzi, którzy nie dysponowali naszą dzisiejszą wiedzą.
Książka Jak system równomiernie temperowany popsuł harmonię to popularyzatorski, wielostronny i bardzo pożyteczny wykład prowadzący czytelnika (przede wszystkim muzyka, lecz i muzykologa historyka muzyki, akustyka, czy stroiciela, a także czytelnika-humanistę) przez złożone zagadnienia natury dźwięku, harmonii, matematycznych i fizycznych podstaw określania ich wysokości, stosunków między nimi.Fragment Wstępu Macieja KazińskiegoSeria 3/2 pod redakcją Tomasza Wierzbowskiego prezentuje wszystko to, na co podobnie jak w przypadku prawdziwie czystej kwinty nie ma miejsca w naszym codziennym sposobie myślenia o muzyce i sztuce: co zostało zapomniane, wymazane bądź wyparte. Za ojca teorii dźwięków muzycznych uważany jest Pitagoras, który zauważył, że niektóre pary dźwięków zagrane jednocześnie brzmią zgodnie, a inne nie. Za pomocą monochordu ustalił, że wzajemne stosunki wysokości dźwięków tworzących konsonans wyrażają się w prostych liczbach. Interwał kwinty, wyróżniający się spośród innych najstabilniejszym współbrzmieniem, tworzyły w jego systemie dźwięki o wzajemnym stosunku częstotliwości 3:2. Ten mocny interwał musiał stać się podstawą każdego systemu muzycznego. Jednak jego akustycznie czysta forma, jaką zalecał Pitagoras, nie znalazła miejsca w muzyce europejskiej, dążącej do kompleksowości i kochającej doskonałą symetrię klawiatury fortepianu. Został więc odarty z części swego brzmienia i posłużył do stworzenia skali dźwiękowej w takim kształcie, jaki dziś znamy.Autor pierwszej książki w serii, zatytułowanej Jak system równomiernie temperowany popsuł harmonię (i dlaczego powinno cię to obchodzić), Ross W. Duffin opowiada o negatywnych dla harmonii konsekwencjach powszechnego przyjęcia tego systemu strojenia w muzyce zachodniej, natomiast Stuart Isacoff w książce Temperacja. Jak muzyka stała się polem bitwy wielkich umysłów zachodniej cywilizacji nakreśla obraz kontrowersji, jakie na przestrzeni wieków towarzyszyły dyskusjom o wprowadzeniu takiego stroju. Dotychczasowym celem serii 3/2 jest zachęcenie czytelników nie do spojrzenia wstecz na minione dzieje poszukiwania idealnego stroju muzycznego, lecz raczej na tyle, na ile to możliwe do wyprawienia się w podróż wehikułem czasu: przyjęcia perspektywy ludzi, którzy nie dysponowali naszą dzisiejszą wiedzą.
Z Grotowskim to zbiór różnorodnych gatunkowo tekstów (rozmowy, wprowadzenie do filmu, pismo urzędowe) ukazujących długoletnią przyjaźń, nie tylko artystyczną, łączącą Petera Brooka z Grotowskim. Książkę zamyka kalendarium zestawiające najważniejsze spotkania twórców. Publikacja z 2015 roku, przygotowana z okazji 90. urodzin artysty, stanowi zmienione i poprawione wydanie książki z 2007 roku, Teatr jest tylko formą. O Jerzym Grotowskim.
Zapis rozmowy Lisy Wolford z Thomasem Richardsem, dyrektorem Workcenter of Jerzy Grotowski and Thomas Richards (Pontedera, Włochy), przeprowadzonej w 1995 roku. Rozmowa ta daje wgląd w istotę twórczych poszukiwań Grotowskiego w domenie określanej przez niego mianem sztuka jako wehikuł, wyznaczającej końcowy etap jego poszukiwań. Richards opowiada tu m.in. o transformacji energii, która może nastąpić w pracy nad pieśniami z tradycji afrokaraibskiej. To dzięki tej pracy oraz dzięki oparciu się na strukturach działań wykorzystujących niebanalne wspomnienia performerów możliwa staje się wertykalna podróż ku temu, co subtelne. (Od wydawcy polskiego)
Książka zawiera zapis cyklu rozmów z Zygmuntem Molikiem przeprowadzonych przez Giuliana Campa aktora, reżysera, badacza współpracującego z British Grotowski Project realizowanego w University of Kent w Wielkiej Brytanii. Całość podzielona została na dziewięć dni:Dzień pierwszy: Acting Therapy Głos i Życie początkiDzień drugi: Techniki Wyśpiewaj swoją pieśń Nauczyciele i mistrzowie Grotowski i zespółDzień trzeci: Parateatr Organiczne życie i proces Ryszard CieślakDzień czwarty: Spotkanie z Nieznanym MontażDzień piąty: Alfabet ciałaDzień szósty: Tekst Różnice organiczne i kulturowe Głos jako wehikułDzień siódmy: Uwaga Konieczność, proces organiczny, nostalgiaDzień ósmy: Spektakle Spotkanie z Grotowskim Teatr LaboratoriumDzień dziewiąty: Koledzy i współpracownicyW książce znalazły się też fotografie dokumentujące twórczy dorobek Zygmunta Molika: od udziału w spektaklach w Krakowie i Łodzi, przez role w Teatrze 13 Rzędów i Teatrze Laboratorium (Dziady, Kordian, Akropolis, Książę Niezłomny, Apocalypsis cum figuris) po pracę warsztatową.
Większość publikowanych w książce tekstów pochodzi z konferencji naukowej Zła pamięć. Przeciw-historia w polskim teatrze i dramacie zorganizowanej przez Wydział Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, Instytut im. Jerzego Grotowskiego i redakcję Didaskaliów w dniach 1213 maja 2011.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
