The book examines the role of idealization in the process of intersubjective understanding and social interaction. I further Karl-Otto Apel’s conception of the dialectic of the real and ideal communication community, and examine our ability to generate counterfactual, “as-if” spaces from psychological, neurocognitive, and philosophical viewpoints. Rejecting the assumption of internal connection between acts and meaning, I argue that internal models can be accessed and assessed by means of embodied self-reflection, to further self-understanding and self-regulation, on the one hand, and intersubjective understanding and mutual coordination of action in the world, on the other. On this basis, I propose that ideals configure individual societies of mind that ideals us to map the social world and provide the necessary means of bootstrapping in the process of social learning and development. They are the missing link between facts and norms.
„Wglądy” w filozofię Cezarego Wodzińskiego, jakie Kołoczek oferuje w tekstach, poświęconych jego książkom – od Heideggera i problemu zła, przez „Światłocienie zła”, „Św. Idiotę”, „Między anegdotą a doświadczeniem”, „Kapłana błaznem”, po „Odysa gościa” oraz „Metafizykę i metapolitykę” – składają się niewątpliwie w interpretacyjną całość, która przedstawia sobą skłaniający do dyskusji obraz tej filozofii. Za trafną i inspirującą należy uznać identyfikację myśli Wodzińskiego jako filozofii „skrajnej” oraz proponowane przez Autora kierunki rozwijania tej interpretacyjnej metafory. Wskazując, że poszukiwane i zajmowane przez myśl Wodzińskiego miejsce „na skraju” było jednocześnie „miejscem, w którym znajdowała się, myślała i tworzyła duża część filozofii drugiej połowy XX wieku”, Łukasz Kołoczek daje zarazem świadectwo umiejętności spojrzenia na nią z pewnego dystansu i wskazania tym samym granic myśli również swego nauczyciela.
(z recenzji prof. dr. hab. Andrzeja Gniazdowskiego)
Na pytanie, skąd przychodzą, autorzy książki odpowiadają: jesteśmy w drodze, ale wiemy, że przychodzimy z pograniczy socjologii, zwłaszcza z antropologią tradycyjną i tą najnowszą; jesteśmy w sytuacji sondowania nastawień i nastrojów badawczych socjologów, by – jako socjologowie i jednocześnie uczestnicy polskich debat o atrybucjach styków nauk społecznych i humanistycznych – móc z pewnością odpowiedzieć, dokąd zmierzmy.
(ze wstępu Joanny Kurczewskiej)
ebrane w niniejszym tomie, nigdy wcześniej niepublikowane w języku polskim teksty pochodzą z okresu formowania się i umacniania fenomenologii jako swoistego podejścia filozoficznego, które wywarło ogromny wpływ na kształt kultury intelektualnej ostatniego stulecia. Jest to mianowicie czas pomiędzy wytężonymi pracami przygotowującymi wydanie „Badań logicznych” Edmunda Husserla (ostatnia dekada XIX w.) i publikacją artykułów do księgi pamiątkowej z okazji jego 70. urodzin (1929). Ów pierwszy okres ruchu fenomenologicznego, w którym fenomenologia nabrała świadomości jako odrębny nurt i wspólnota badawcza, można określić – choć tego rodzaju nomenklatura jest w dziedzinie filozofii problematyczna – mianem „klasycznego”. Jak wszystko co młodzieńcze, jest to fenomenologia „czysta”, ambitna, pełna wiary w swoje możliwości badawcze, otwierająca z werwą i optymizmem poznawczym nowe obszary tematyczne, ale też surowa i krytyczna wobec tradycyjnych rozwiązań. Fenomenologia, która, podsycając „ogień pytania”, chce własnego poświęcenia w imię „rzeczy samych” i tylko tego. Wybrane teksty, które ukazują bogactwo zainteresowań wczesnych fenomenologów i podejmują zagadnienia z dziedziny filozofii prawa, teorii mnogości, filozofii Boga, semiotyki, logiki, estetyki i teorii barw, są tego znakomitym świadectwem.
Swoim tytułem – Behemot polski – tom ten nie nawiązuje do imienia jednego z bohaterów pewnej powszechnie znanej i lubianej w Polsce powieści. Nawet, jeżeli Behemot opisywany był w niej jako paź, błazen czy kocur, „wyposażony w zawadiackie wąsy kawalerzysty”. Przedmiotem nawiązania jest tu tytuł znacznie mniej znanego i rzadziej cytowanego dzieła. Mowa o późnej pracy klasyka nowożytnej myśli politycznej Tomasza Hobbesa zatytułowanej Behemot lub Długi Parlament. Historia przyczyn wojen domowych w Anglii. W Behemocie, tak samo, jak w słynnym Lewiatanie – traktacie, w którym, jak pisał o nim Mickiewicz w Panu Tadeuszu, „widzimy tedy, że rząd umową się tworzy, nie pochodząc, jak mylnie sadza, z woli Bożej” – Hobbes nawiązał do Księgi Hioba. Imiona Lewiatana i Behemota, potwora morskiego i potwora lądowego, przywołał w tej starotestamentowej księdze sam Jahwe, żeby uprzytomnić Hiobowi jego nicości niemoc przeciwstawienia się mu jako Bogu. Hobbesowi jako krytycznemu czytelnikowi Biblii obydwa te biblijne potwory posłużyły do uświadomienia człowiekowi jego nicości także względem sztucznych, lecz przewyższających go pod każdym względem potęg politycznych. Potwór morski Lewiatan miał przedstawiać alegorycznie „wielość ludzi zjednoczoną w jedną osobę”, która nazywa się państwem. Lądowy Behemot miał stanowić alegorię rozbicia tej jedności na wielość osób i głosów: wojny domowej lub inaczej anarchii.
Andrzej Gniazdowski (1964) pracuje w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. Autor książek: Filozofia i gilotyna. Tradycjonalizm Josepha de Maistre’a jako hermeneutyka polityczna (Warszawa 1996), Polityka i geometria. Fenomenologia Edmunda Husserla a problem demokracji (Warszawa 2007) oraz Antynomie radykalizmu. Fenomenologia polityczna w Niemczech 1914-1933 (Warszawa 2015).
Niniejszy esej jest próbą pytania dzieje, która wychodzi od żywego doświadczenia tego, że coś się dzieje (choć nie wiadomo co), i drogą transcendentalnego namysłu fenomenologiczno-hermeneutycznego, poruszającego się wąską ścieżką między metafizyką historii i filozofią nauk historycznych, odsłania kolejne warstwy dziejowego (bez)sensu, w tym najgłębiej wydarzające się rozstrzygnięcie (krisis) »jest czy nie jest«, osiągając ostatecznie pozom konkretnej praktyki w postaci ironicznego performansu.
Cezarego Wodzińskiego, przedwcześnie zmarłego filozofa, historyka idei i tłumacza, poznałam w Wiedniu w latach dziewięćdziesiątych. Pracowałam wówczas w Instytucie Polskim, a Profesor przebywał na stypendium w Instytucie Nauk o Człowieku. Był sceptykiem, wydawało mi się, że z trudem mieści się w rzeczywistości, w której „monstrum polityki wciska się wszędzie...”. Podczas jednego z naszych spotkań, oblał mnie zimnym sznapsem. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy, na metafizycznym drinku, bo przecież „po latach nużącej wędrówki dojdziemy znów do punktu wyjścia... Nic nie jest w stanie zaręczyć, że tak się nie stanie” (z książki I cóż po filozofie..., wydanej przez IFiS PAN w 1992 roku, którą mi zadedykował „z radością, przyjaźnią, po wiedeńsku...”).
Ewa Lipska
Marne czasy, kiedy ogłoszono „bankructwo nauki”, minęły, era materialistyczna, kiedy filozofię przejęli „ubodzy duchem”, zakończyła się. We wszystkich dziedzinach wiedzy naukowej i w samej filozofii obserwujemy radykalne burzenie starego i wznoszenie nowego lub w jego przededniu. Okres zwątpienia, dekadencji, chorobliwej niemocy, apatii i kwietyzmu jest poza nami! Niesłychane wstrząsy we wszystkich dziedzinach wiedzy przyrodniczej są jedynie skutkiem potężnego wzrostu i ujawnienia się nowych sił i nowego życia; fascynujące porywy i coraz bardziej rozjaśniające światło naszej przeszłości we wszystkich dziedzinach wiedzy humanistycznej też o tym świadczą; wnikliwe dążenie ducha filozoficznego, prowadzące do najskrytszych jego głębin, w filozofii, w jego własnej samoświadomości ujawnia tę samą cechę naszych czasów! I nie w przededniu wielkiej epoki się znajdujemy, lecz jesteśmy już w niej, w jej niepowstrzymanym pędzie!
I dzisiaj jesteśmy świadkami znamiennego faktu aktualnego wyrażenia ducha naszych czasów! W jednym celu chcemy zjednoczyć swoje różnorodne dążenia i jedna idea jednoczy nasze różnorodne drogi; przyciągnął nas tu ten duch naszych czasów. Jakby skromne nie były nasze własne cele, to wzywa nas do ich realizacji ten sam duch historii, który prowadzi za sobą również całą współczesną kulturalną ludzkość.
Gustaw Szpet z wykładu "Idea nauki podstawowej"
W początkach polskiej transformacji 1989 roku, a możliwe, że i nieco wcześniej, dla aktorów zmiany społecznej (opozycji oraz postkomunistów) najważniejsze było stworzenie możliwości przetrwania i kontrolowanego rozwoju jednolitego porządku społecznego (umowy społecznej nowego otwarcia), które równocześnie legitymizowałaby (np. poprzez system prawa) autonomię węzłowych sfer funkcjonowania nowego ustroju (tj. sfery władzy, gospodarki wolnorynkowej i zmodernizowanego społeczeństwa). Wydobycie na światło dzienne idei społeczeństwa obywatelskiego (która wówczas była połączeniem lewicowego liberalizmu i solidarnościowej samorządności) oraz użycie jej jako klucza do demontażu reżimu socjalizmu realnego, w świadomości wielu postkomunistycznych liberałów służyło także spięciu autonomii władzy, rynku i społeczeństwa w nowej strukturze państwa. O tym, jak silnym wśród liberalnych elit nowej Rzeczypospolitej było to przekonanie, świadczyć może fakt, iż w obecnej sytuacji głęboko spolaryzowanego sporu politycznego pomiędzy frakcją liberalną a frakcją konserwatywną wszystkie wymienione wyżej formy użycia (mobilizacji) społeczeństwa obywatelskiego są na nowo przywoływane.
Z pełnym przekonaniem rekomenduję […] pracę zbiorową Falująca obywatelskość. Stare wzory, nowe tendencje. Podstawową zaletą pracy jest wszechstronna prezentacja kierunku zmiany zasad funkcjonowania społeczeństwa obywatelskiego w empirycznych realiach naszego kraju. Jest to zatem tematyka o kapitalnym znaczeniu dla aktualnego i przyszłego funkcjonowania społeczeństwa polskiego. Kolejną zaletą jest rzeczowy i krytyczny zarazem stosunek Autorów do pewnych zjawisk, które wystąpiły po 1989 roku i które początkowo traktowano jako przysłowiowe remedium na wszelkie niepowodzenia i problemy organizacji społecznej i funkcjonowania społeczeństwa. Czytelnik łatwo dostrzeże również różnorodność stanowisk i argumentów proponowanych przez Autorów w odniesieniu do oceny aktualnego stanu i dalszych kierunków przekształceń w tym zakresie. Teksty prezentowane w zbiorze dostarczają czytelnikowi wielorakich i różnorodnych przesłanek do własnej oceny sytuacji. Skłaniają do refleksji a czasami również do polemiki. Praca ta z pewnością, stanowić będzie podstawę do dyskusji środowiskowych nie tylko w kręgu socjologów ale również w szerszych gronach przedstawicieli nauki i życia publicznego.
z recenzji prof. dr. hab. Pawła Starosty
Książka Andrzeja Słowikowskiego budzi zainteresowanie z wielu powodów. Przede wszystkim na wyjątkowe uznanie zasługuje jej oryginalny temat, bezprecedensowy w polskich praktykach badawczych nad Sorenem Kierkegaardem. Autor podjął bowiem brawurową próbę zinterpretowania fenomenu mów budujących Duńczyka. Uczynił to w kontekście teologalnych cnót: wiary, nadziei i miłości, jako tych, które wyrażają egzystencjalną postawę człowieka. Wobec Stwórcy, który objawia człowiekowi samego siebie i swoją Zbawczą Wolę, sprawiając, że każdy może odkryć potrzebę relacji międzyosobowych, bez których żadne działanie ludzkie nie miałoby znaczenia. Stąd egzystencja Pojedynczego, jako w pełni twórcza w swej wewnętrznej dynamice bycia, jawi się w niniejszej pracy jako kluczowe pojęcie interpretujące życie w wierze. Zaś nadzieja i miłość podkreślają ważny moment współistnienia i wspólnotowości losu, prowadzący ludzkość ku zbawieniu. Dzięki takiemu podejściu metodologicznemu książkę tę można usytuować na rzadko odwiedzanym filozoficzno-teologicznym pograniczu, które należałoby w tym przypadku zdefiniować jako duchową użyteczność. A co za tym idzie – tekst ten uwyraźnia, iż jedynym sensem istnienia jest miłość, do której prowadzą wszystkie drogi, poza drogą zabawy w życie. Tak oto lektura książki Inny Kierkegaard dostarczy wielkich korzyści duchowych i intelektualnych polskiemu czytelnikowi.
dr hab. Jacek Aleksander Prokopski, prof. PWr
Książka jest zachętą do zweryfikowania szeregu stereotypów dotyczących myśli średniowiecznej, w szczególności myśli Tomasza z Akwinu. Jest także zachętą do czerpania z niej inspiracji we współczesnych debatach etycznych, naznaczanych niebywałym rozwojem nauk o mózgu. Nie jest to zatem kolejne wprowadzenie do neurotyki, ale próba wskazania na użyteczność czerpania takich inspiracji w neurotyce. Użyteczność ta ujmowana jest w kategoriach narzędzi myślowych, pomagających w poszerzaniu zdolności opisu i wyjaśniania, czy wreszcie formowaniu krytycznego umysłu.
Myśl Tomasza może być użyteczna w formowaniu postawy krytycznej receptywności. Postawa receptywności zakłada otwartość na dane współczesnej nauki, afirmację i przyjmowanie ogromu dobra powstałego dzięki rozwojowi nauki. Receptywność ta musi być jednak krytyczna, jeśli człowiek ma zachować swoją tożsamość jako bytu rozumnego, czyli jeśli ma być czymś więcej niż stale aktualizowaną bazą danych czy idealnym przedmiotem działań marketingowych. Myśl Akwinaty może być inspiracją w tworzeniu teorii moralnych integrujących dzisiejszy stan wiedzy, jak również inspiracji w dzisiejszych dyskusjach dotyczących konkretnych dylematów powstałych w wyniku rozwoju neuronauk.
Piotr Lichacz
adiunkt w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN
Nie były to oczywiście łatwe czasy do zawiązywania i utrzymywania kontaktów naukowych, ponieważ Patočka ciągle pozostawał w kręgu zainteresowania czechosłowackich służb bezpieczeństwa, zaś Krońska była represjonowana w związku z wydarzeniami marcowymi 1968 […]. Teoretyczną osnową wymiany epistolarnej pomiędzy tymi filozofami jest zaduma nad tragicznym losem Europy oraz oczekiwanie możliwej zmiany, którą czeski myśliciel ujmował poprzez diagnozę „końca Europy” i w koncepcji „post-Europy”.
(z recenzji wydawniczej Witolda Płotki)
Czy pod kolosalną fasadą, która przede wszystkim obejmuje nas w posiadanie i oślepia, odnajdziemy siłę konieczną do zrewidowania naszych zasad, wierzeń, nadziei, siłę, która sprawi, że powrócimy do bardzo prostego punktu, do duszy otwartej, która nie żąda niczego dla niej samej, ale prosi, by ją użyć, jest do tego gotowa?
Jan Patočka do Ireny Krońskiej, 30 sierpnia 1969
Książka Błażeja Skrzypulca jest pracą oryginalną, chociaż podejmuje klasyczny problem filozofii percepcji. Autor prezentuje w niej nowatorskie analizy i propozycje teoretyczne dotyczące przedmiotowych i protoprzedmiotowych obiektów treści percepcji wzrokowej, z jakimi mamy do czynienia na kolejnych etapach realizacji procesu precepcyjnego. Praca imponuje pod względem analitycznym i systematycznym. Bez wątpienia stanowi ważny wkład we współczesne badania dotyczące natury obiektów percepcji wzrokowej.
(z recenzji Roberta Poczobuta)
Kołakowski jest dla mnie – to oczywiste – największym fenomenem powojennej filozofii w Polsce i to fenomenem formatu światowego, tak z uwagi na twórczość, jak i życiowe zaangażowania. Przykłady można mnożyć. „Nigdzie indziej nie znajdziemy tak przekonującego spotkania filozofii z życiem” – twierdzi na przykład Modzelewski (Życiodajny impuls chuligaństwa) o skierowanej do sądu opinii semantycznej dotyczącej różnic pojęciowych między wiadomościami, ocenami oraz interpretacjami. A nie szło o filozoficzne elukubracje, lecz o odwagę, która wówczas, w połowie lat 60., była droga w Polsce. A to była obrona kolegów: Kuronia i Modzelewskiego, którym groził wyrok, który i tak odsiedzieli. Filozof zwolniony z uniwersytetu z powodu chamskiej, marcowej nagonki napisał w Warszawie pierwszy tom Głównych nurtów… Potem w Oksfordzie następne. Dla wielu badaczy marksizmu – opus magnum autora.
z recenzji Marka Styczyńskiego
W pierwszej części tomu, „Kołakowski a filozofia współczesna”, pokazujemy Kołakowskiego wypracowującego swoje oryginalne stanowisko w konfrontacji z filozofią XX wieku. Druga część książki, „Kołakowski a historia filozofii”, poświęcona jest filozoficznym zagadnieniom wyłaniającym się z historii idei. Chociaż więc Kołakowski uchodzi za przedstawiciela tak zwanej warszawskiej szkoły historii idei, to nie jest jedynie historykiem idei czy historykiem filozofii, lecz także sięga do przeszłości, by przez nią zainspirowany i niekiedy – jak brzuchomówca – jej głosem przemówić.
ze wstępu Stanisława Gromadzkiego, Marcina Miłkowskiego
Najciekawszy jest jednak efekt, ogólna wymowa tej książki. Postmodernizm, uznawany dość powszechnie za nieistotny zaułek (by nie powiedzieć: ślepa uliczka) współczesnej myśli i stylu życia, o historycznym już tylko znaczeniu, okazuje się – w lekturze Andrzeja Ledera – prawdziwą puszką Pandory, w której gromadziły się, nabrzmiewały, rozrastały się symptomy, zjawiska i tendencje, które współcześnie wydostały się na zewnątrz, przerwały słabe tamy i ogrodzenia i teraz przejmują władzę nad jednostką i społeczeństwem, pozbawione kontroli same kontrolują nasze życie. I tak jak w micie, jedynie nadzieja nie chce wyjść na zewnątrz, tylko jej nie widać ciągle wśród nas… Bardzo to ciekawa i pobudzająca książka.
z recenzji prof. dr. hab. Ryszarda Nycza
Andrzej Leder, urodzony w 1960 roku, doktor habilitowany, profesor w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN, psychoterapeuta. Wydał rozprawy filozoficzne: Nieświadomość jako pustka. Wokół myśli Freuda i Husserla oraz Nauka Freuda w epoce «Sein und Zeit», pracę na temat historii Polski Prześniona rewolucja, Ćwiczenie z logiki historycznej, rozprawę dotyczącą idei filozoficznych w XX-wiecznej Europie Rysa na tafli. Teoria w polu psychoanalitycznym, zbiór esejów The Changing Guise of Myths. Naucza w Szkole Nauk Społecznych IFiS PAN i w Collegium Civitas. Mieszka w Warszawie.
Zamysł opublikowania tak zakrojonej (jak w tytule) bibliografii dotyczącej warszawskiej szkoły historii idei jest ze wszech miar godny aprobaty i poparcia. Trwające obecnie prace badawcze nad stworzeniem „archiwum” WSHI […] pozwalają […] docenić znaczenie i zasięg oddziaływania na polską humanistykę tego wyjątkowego zjawiska, jakim były w latach 60. XX wieku publikacje tego kręgu uczonych, który dziś występuje pod nazwą WSHI. Oddziaływanie to – dzięki wspomnianym wyżej pracom i licznym dziełom zbiorowym dedykowanym inicjatorom WSHI – zdaje się dziś nasilać, budząc zainteresowanie coraz szerszego kręgu interpretatorów. Może to napawać uzasadnionym optymizmem, że współczesne środowisko warszawskiej (ale też krajowej) humanistyki ma możność utożsamiania się z tradycją, którą chce się chlubić, a którą należy niewątpliwie szeroko propagować.
(z recenzji prof. dr. hab. Jacka Migasińskiego)
Irena Bednarz, niezależny bibliograf profesjonalny; autorka kilkunastu bibliografii specjalnych (literaturoznawstwo, religioznawstwo) wydanych w Polsce i we Włoszech; opracowała katalog „Habemus” dostępny na stronie internetowej Połączonych Bibliotek WFiS UW, IFiS PAN i PTF – 6 t.: pascaliana, derridiana, spinozana, hume’ana, lévinasiana, sartre’iana/de beauvoiriana; od r. 2005 publikuje zbiory wypowiedzi filozofów polskich w monograficznych pokonferencyjnych numerach „Przeglądu Filozoficznego”; współpracuje z Wydawnictwem Naukowym Semper przy sporządzaniu indeksów do prac z zakresu humanistyki polskiej. Ulubione tematy: muzyka klasyczna, film, esperanto.
Książka jest częścią dość licznych już zrealizowanych projektów edycji listów wybitnych przedstawicieli polskiej inteligencji z epoki PRL. Listy takie są znakomitym źródłem do ukazania myśli i opinii autorów w sprawach różnych – poglądów dotyczących zagadnień kultury, twórczości, jak też stanowiska zajmowanego na bieżąco w sprawach politycznych. Są zatem ważnym źródłem historycznym. Zawarty w tomie materiał poszerza wiedzę o postawach i poglądach polskich intelektualistów, zróżnicowanym ocenianiu sytuacji PRL, wskazuje, że ta epoka nie była „czarną dziurą”, istniało autentyczne życie intelektualne i ideowe, a problem zaangażowania na rzecz ruchu opozycyjnego nie był oczywistością, łączył się z poważnymi dylematami.
z recenzji
Andrzeja Friszkego
Nie sądzę, żebyśmy w sprawach przez Ciebie omawianych byli bardzo odlegli, chciałbym też, byś wiedział, że w różnych punktach Twój punkt widzenia uważam za dobrze uzasadniony i rozumiem Cię. Te różne formy aktywności są istotnie bardzo potrzebne i mogą doskonale współistnieć, jeśli tylko nie towarzysza im wzajemne rekryminacje, co jest bardzo szkodliwe dla całości.
Kołakowski do Walickiego,
13 marca 1979
W książce tej przedstawiono wyniki Polskiego Badania Panelowego POLPAN 1988–2013 (www.polpan.org). Zagadnienia, podjęte przez poszczególnych autorów, uporządkowano według następujących obszarów tematycznych:
- Zróżnicowanie na rynku pracy
- Nierówności dochodowe i materialne warunki życia
- Kapitał ludzki – edukacja i zdrowie
- Sfera publiczna i szanse życiowe w świadomości społecznej
[Książka] dostarcza unikalnych analiz danych z projektu naukowego POLPAN, które niewątpliwie są cennym źródłem wiedzy o przemianach struktury społecznej i świadomości społecznej w Polsce. Ze względu na bogactwo przedstawionych wątków z pracy korzystać mogą przedstawiciele rożnych nauk, nie tylko socjologii. Z uwagi na wyrafinowany, ale i transparentny warsztat metodologiczny stosowany w badaniu, opracowanie stanowić może swoisty podręcznik metodologiczny dla studentów i młodych pracowników nauki.
Z recenzji wydawniczej prof. Marii Zielińskiej
Książka traktuje o obywatelstwie społecznym rozumianym jako status osób wynikający z faktycznych możliwości korzystania z instytucji welfare state. Ukazuje proces erozji obywatelstwa społecznego w sferze pracy, który dokonywał się w Polsce w latach 2008–2015, przypadających na okres europejskiego kryzysu gospodarczego. Wprowadzone wówczas zmiany prawa pracy i zabezpieczenia społecznego pracowników oraz osób bezrobotnych osłabiły ochronę socjalną obywateli. Towarzyszyła temu szeroko rozpowszechniona w debacie publicznej narracja promująca określony zestaw obowiązków pracownika, a szerzej – konieczność ponoszenia indywidualnych i zbiorowych wysiłków w czasach kryzysu.
Wśród polskich obywatelek i obywateli odczuwalny był rozdźwięk między retoryką Polski jako „zielonej wyspy”, wolnej od kryzysu gospodarczego a postulatami „zaciskania pasa” i nierozbudzania indywidualnych i zbiorowych potrzeb. Te sprzeczności w połączeniu z obniżającym się statusem niektórych grup pracowników przyczyniły się do rozpowszechnionego poczucia frustracji społecznej i osłabienia legitymizacji działania systemu politycznego w Polsce.
(z Zakończenia)
Teksty składają się na dobrze pomyślaną książkę o sprawach niezwykle istotnych, i choć dotyczą przede wszystkim Polski, oparte są na badaniach rzetelnie przeprowadzonych w kilku krajach. Warstwę informacyjną książki należy uznać za bardzo interesującą i pożyteczną, a dokonane analizy i wnioski (…) za godne akceptacji z metodologicznego i merytorycznego punktu widzenia.
(z recenzji prof. Krzysztofa Zagórskiego)
Barbara Czardybon – doktor nauk humanistycznych w zakresie filozofii, asystent w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Zielonogórskiego. Naukowo zajmuje się filozofią rosyjską i filozoficznymi podstawami psychoterapii. Publikowała w czasopismach i monografiach zbiorowych w Polsce, Rosji, Serbii i Izraelu.
Seria książkowa Filozofia Rosyjska, powstała w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Zielonogórskiego, mieści w sobie prace badaczy polskich studiujących myśl rosyjską XIX i XX stulecia. Naukowcy, zebrani wokół internetowego serwisu www.filozofiarosyjska.uz.zgora.pl, upowszechniają omówienia klasycznych dzieł w postaci monografii, opracowań zbiorowych oraz translacji. Zasadniczy cel naszych poczynań sprowadza się do propagowania bogatych w treść idei, zrodzonych w umysłach wschodnich filozofów.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
