Książka wraz z płytą DVD zawierającą film ?Ryszard Kapuściński?
Wiosną 1987 r. grupa dziennikarzy i studentów skupionych w Pracowni Reportażu zorganizowała przeprowadzenie wywiadu z Ryszardem Kapuścińskim w studiu filmowym w Łodzi. Kilkudniową rozmowę z najsłynniejszym polskim reporterem poprowadził Marek Miller. Zrealizowane wówczas nagranie, uzupełnione zdjęciami wykonanymi przez Ryszarda Kapuścińskiego podczas podróży w Trzecim Świecie, stanowi treść filmu.
Dyskusje, które na temat pisania reportażu Marek Miller prowadził wielokrotnie z Ryszardem Kapuścińskim, tworzą też oś książki. Jej treść dopełniają fragmenty innych wywiadów, artykułów i książek Ryszarda Kapuścińskiego na temat sztuki reportażu, uporządkowane tematycznie przez Marka Millera. Autor Cesarza, Szachinszacha, Imperium, Hebanu opowiada o całym procesie twórczym ? od wymyślenia tematu, poprzez zbieranie informacji, opracowanie materiału, po żmudny trud samego pisania. Zwraca uwagę na niezwykle istotne szczegóły, jak tytuł czy pierwsze zdanie tekstu. Chociaż z założenia mówi o ogólnych zasadach powstawania reportażu, to jesteśmy też pewni, że przede wszystkim zwierza się ze swojej metody pracy, zwłaszcza że ilustruje opowieść wspomnieniami i anegdotami ze swego życia, podróży reporterskich, spotkań ze studentami dziennikarstwa.
Książka powinna zainteresować zarówno wiernych czytelników dzieł Ryszarda Kapuścińskiego, jak i osoby pasjonujące się dziennikarstwem, chcące je studiować i uprawiać.
Marek Miller jest autorem lub pomysłodawcą i współtwórcą książek poświęconych dokumentowaniu ? w reportażu, filmie, codziennej pracy dziennikarskiej ? wydarzeń współczesności. Najbardziej znane spośród tych publikacji to: Kto tu wpuścił dziennikarzy (1981), Reporterów sposób na życie (1983), Filmówka: powieść o łódzkiej szkole filmowej (1992), Dziennikarstwo według Jana Pawła II (2008).
Jest także współautorem nowatorskiego opracowania dziejów getta łódzkiego w latach 1939?1945 pt. Europa wg Auschwitz ? Litzmannstadt Ghetto (2009).
Księga ziół ukazała się po raz pierwszy w Budapeszcie w roku 1943 i jest obok Żaru (1942) najpopularniejszą na Węgrzech książką Sándora Máraiego. W ustępie otwierającym ten wielkiej urody i mądrości zbiorek przemyśleń, refleksji, wskazówek, prawd elementarnych, ale też paradoksów autor napisał: „...ta książka będzie taka, jak dawne zielniki, które prostymi przykładami pragnęły odpowiedzieć na pytanie, co trzeba robić, gdy kogoś boli serce albo gdy Bóg go opuścił”. I jak w starych herbariach, gdzie banalny listek sąsiaduje często z efektownym kwiatem, pełnym egzotycznego piękna, tak tutaj znajdujemy obok myśli prostych, czasem nawet błahych – rozważania i sądy, których nie powstydziłby się najgłębszy filozoficzny umysł, i sformułowania godne najbardziej wyrobionych piór.
Nowe, poprawione i rozszerzone wydanie książki, cieszącej się w latach 70. i 80. ubiegłego wieku bardzo dużym zainteresowaniem, poświęconej życiu codziennemu w Warszawie pod okupacją niemiecką od 1 października 1939 do 31 lipca 1944 roku. Książka nie jest historią miasta w tym okresie, lecz obrazem dnia powszedniego społeczeństwa Warszawy. Mówi o warunkach bytowania ludności i sytuacji materialnej poszczególnych grup społecznych, o rozporządzeniach władz okupacyjnych, o nastrojach panujących w mieście, o sposobach radzenia sobie przez warszawiaków z codziennymi trudnościami, o zajęciach i formach spędzania wolnego czasu. Przynosi wiele informacji szczegółowych, m.in. o cenach, wysokości zarobków, systemie kartkowym, programach teatrzyków i kin oraz wielu innych elementach życia jawnego i konspiracyjnego. Osobna część książki poświęcona jest okupantom: władzom, wojsku i życiu niemieckiej ludności cywilnej w Warszawie w tym okresie.
Tomasz Szarota (urodzony w 1940 roku w Warszawie) jest profesorem w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk, wybitnym specjalistą w zakresie historii najnowszej oraz autorem wielu książek poświęconych głównie Polsce i Europie pod okupacją niemiecką.
Czas szybko się starzeje zawiera dziewięć opowiadań, w których, jak zwykle u Tabucchiego, głównym motywem jest utrata, przeszłość, melancholia, pamięć, tym razem jednak w nowej dla tego autora scenerii, głównie krajów byłego bloku krajów realnego socjalizmu; ich bohaterowie: generał węgierskiej armii w 1956 roku, rumuński Żyd, agent w dawnej NRD śledzący Bertolda Brechta należą wszyscy do kategorii „byłych”, ich pamięć powraca uparcie do przeszłości w pragnieniu wypełnienia pustki, choćby najgorszymi wspomnieniami. Ich indywidualne losy układają się w historię „krótkiego wieku”, w którym czas „szybko się zestarzał” i przeszedł do porządku dziennego nad jednostkowymi dramatami, które Tabucchi przedstawia bez cienia moralizatorstwa, z głębokim współczuciem. Francuskie czasopismo „Lire” uznało Czas... za najlepszy zbiór opowiadań roku 2009.
Najnowsza powieść Pétera Esterházyego Niesztuka nawiązuje do powstałego w latach osiemdziesiątych cyklu Wstęp do literatury pięknej, a zwłaszcza Czasowników posiłkowych serca, uznawanych przez węgierską krytykę za jedno z najwybitniejszych dokonań nurtu tzw. nowej prozy węgierskiej. Autor, podobnie jak w większości swoich powieści, sięga do własnego życiorysu, analizując dzieciństwo, a zwłaszcza trudną relację z matką. O ile w Czasownikach widzimy ukochaną matkę umierającą na oczach zrozpaczonego syna, w Niesztuce Esterházy kreśli obraz matki dalekiej od ideału, niekiedy burzącej jego wyobrażenia o rodzinie. Opuszczona przez męża kobieta zmaga się z siermiężną, trywialną rzeczywistością przełomu lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, starając się stworzyć wolny od dramatów dom nieświadomym brutalnych realiów dzieciom.
Niesztuka to powieść pełna czarnego humoru, przywołująca tragikomiczny klimat tamtych lat, bardzo sugestywna w opisie, zniewalająca prawdziwością bohaterów, a jednocześnie wpisująca się w kanon specyficznego węgierskiego postmodernizmu.
Przeciwżycie (1986) jest jedną z najciekawszych, ale też i najbardziej skomplikowanych powieści Philipa Rotha.
Autor stara się w niej odpowiedzieć na jedno z podstawowych pytań w całej swojej twórczości - o sytuację Żyda we współczesnym świecie. Bohaterem podzielonej na cztery rozdziały powieści jest Nathan Zuckerman, bohater wielu poprzednich utworów Rotha. Dzięki przemyślnej konstrukcji książkę można odczytać na wiele sposobów, a kolejne interpretacje różnią się od siebie w zasadniczy sposób. Każdą z nich dopuszcza tekst powieści, żadnej nie kwestionuje, żadnej nie podważa. Pisarz bowiem celowo zaaranżował historię, o której ostatecznym kształcie nie sposób przesądzić.
Początki chrześcijańskiego świata to jedna z najnowszych książek Paula Veyne’a (ur. 1930), francuskiego archeologa i historyka, profesora College de France, wybitnego specjalisty w zakresie historii starożytnego Rzymu.
IV wiek był okresem przełomowym dla pozycji chrześcijaństwa w cesarstwie rzymskim. Z niewielkiej sekty, prześladowanej jeszcze w pierwszych latach tego stulecia, przekształciło się ono w wyznanie panujące w całym rozległym imperium. Veyne analizuje przyczyny, warunki i przebieg tego procesu od nawrócenia się cesarza Konstantyna Wielkiego na nową wiarę w 312 roku, kiedy mieszkańcy państwa nadal w ogromnej większości wyznawali wierzenia pogańskie, po edykty cesarza Teodozjusza I, zakazujące sprawowania w imperium kultów innych niż ortodoksyjne chrześcijańskie
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
