Wznowienie tomu notatek z końca lat 90., wydanego po raz pierwszy w 2000 roku.
"Wiek XX rozpina los ludzki nad zawrotną przepaścią, której wysokie brzegi są szczytami osiągnięć i wzniosłości, ale której głębokim dnem płynie rzeka hańby i krwi. Jest to wiek cezury między światem społeczeństw tradycyjnych, trwających stuleciami w niezmienionej formie, a ruchliwą społecznością współczesną, masową i z wolna już planetarną, odciętą od swoich korzeni, żyjącą w gorączce pośpiesznej i nieustannej przemiany."
Ryszard Kapuściński
W 1981 roku w „Czytelniku” ukazała się powieść Patricka Modiano Ulica Ciemnych Sklepików, zdobywczyni Nagrody Goncourtów z 1978 roku. Obecnie, kiedy jej autor został uhonorowany Literacką Nagrodą Nobla, przypominamy tę jedną z najlepszych pozycji w jego dorobku.
Urodzony w 1945 roku autor inspirował się doświadczeniami ojca, włoskiego Żyda, dla którego lata spędzone podczas II wojny światowej we Francji były trudnym okresem ukrywania się, mistyfikacji, a także ciemnych interesów. Ulica Ciemnych Sklepików, podobnie jak inne powieści Patricka Modiano, krąży wokół problemów zagubionej tożsamości. Bohater, dotknięty amnezją prywatny detektyw,
prowadzi śledztwo w sprawie swojej przeszłości. Stopniowo niezrozumiałe epizody zaczynają wiązać się w większe całości, ale do pełnego wyjaśnienia wszystkich wątków ciągle daleko. Powstaje migotliwy obraz międzywojennego i okupowanego Paryża, na którego tle toczy się historia miłości, przyjaźni i zdrady.
Lektura Ulicy Ciemnych Sklepików to najlepszy sposób na wejście w świat Patricka Modiano.
Kanon opowiadań Jarosława Iwaszkiewicza (1894-1980), jednego z najwybitniejszych pisarzy polskich XX wieku, nazywanego już przez krytykę literacką dwudziestolecia międzywojennego „urodzonym nowelistą”. Książka zawiera takie utwory, jak m.in.: Brzezina, Panny z Wilka, Matka Joanna od Aniołów, Zygfryd, na podstawie których Andrzej Wajda, Jerzy Kawalerowicz i Andrzej Domalik nakręcili głośne i znakomite filmy.
Śledztwo - najnowsza (2010) powieść Philippe'a Claudela - pogrążona jest w tajemniczym, groźnym kafkowsko-orwellowskim klimacie. Śledczy ma wyjaśnić przyczyny licznych samobójstw, do których dochodzi w pewnym Przedsiębiorstwie. Pobyty w mieście zaczynają go szybko niepokoić: zewsząd odczuwa wrogość, przydarzają mu się dziwne, nieprzyjemne sytuacje, a spotkane osoby nie mają własnych imion - noszą imiona swych funkcji, dla zatarcia tożsamości: jest więc Psycholog, Policjant Strażnik, Przewodnik ... Pracownicy funkcjonującego na granicy rzeczywistości Przedsiębiorstwa pozbawieni są tożsamości i zmuszeni do przebywania w ściśle ograniczonej przestrzeni. Każdy czuje się śledzony, nikt nie ma nad niczym kontroli, wszystko jest zawikłane, niewyjaśnione, niewiadome. Poza Przedsiębiorstwem istnieje zdehumanizowany, surrealistyczny, wrogi świat opanowany przez gigantyczną machinę administracyjną. Przytłaczająca, niezrozumiała rzeczywistość, z którą zderzył się Śledczy sprawia, że staje się zatrwożony, bezradny i coraz bardziej zagubiony. Czuje, że popada w szaleństwo, że nie uda mu się nic wyjaśnić, że zginie pochłonięty przez ten straszny, bezduszny świat.
Dlaczego słowa są dla wielu Żydów aż tak bardzo ważne? Pisarz Amos Oz i profesor historii Fania Oz-Salzberger próbują wyjaśnić to w swoim żywym i pouczającym dyskursie. Przywołują różnorodne teksty związane z historią i kulturą żydowską: księgi religijne, komentarze, wiersze i utwory prozatorskie, pieśni, powiedzenia, dowcipy. A wszystkie te teksty i zawarte w nich słowa tworzą łańcuch, który spaja kolejne pokolenia Żydów od Abrahama po dzień dzisiejszy.
Autorzy koncentrują się na czterech głównych zagadnieniach: zachowanie ciągłości, pozycja i rola kobiet, czas (ale i bezczas), zbiorowość a jednostka. Prezentują zarazem galerię ważnych w dziejach Żydów postaci – od tych najdawniejszych, jeszcze anonimowych (na przykład domniemanej autorki Pieśni nad Pieśniami), poprzez mniej lub bardziej znanych rabinów, aż po pisarzy doby współczesnej. Czyli przede wszystkim ludzi piszących, bo właśnie utrwalone przez Żydów słowa oraz niekończący się międzypokoleniowy dialog mają dla autorów książki znaczenie podstawowe.
Ucieczka od wolności (1941) to część studium o strukturze charakteru współczesnego człowieka i o wzajemnej zależności czynników psychologicznych i socjologicznych. Fromm bada mechanizmy ucieczki od wolności, próbuje odpowiedzieć na pytania, dlaczego wolność nie jest dla człowieka wartością absolutną, dlaczego można go bez trudu podporządkować, zniewolić, dlaczego potrzebny mu jest wódz i poczucie identyfikacji z grupą. Nie jest to jednak książka o jakimś konkretnym, nazistowskim czy komunistycznym, zniewoleniu, ale o dobrowolnym poddawaniu się człowieka każdemu zniewoleniu, które daje poczucie bezpieczeństwa i oddala samotność.
Z okazji 70 lat istnienia "Czytelnika" ukazuje się kolekcja tytułów wybranych z dorobku wydawnictwa. Edycję wyróżnia jednolita szata graficzna autorstwa Andrzeja Heidricha. Ucieczka od wolności jest kolejną książką w tym cyklu.
Eseistyczna powieść Ziemia! Ziemia!..., którą Márai napisał na emigracji w Salerno, pomyślana została jako trzecia część opublikowanych w 1934 roku ""Wyznań patrycjusza"". Materiał faktograficzny i refleksyjny książki obejmuje czas od grudnia 1944 r. do momentu ostatecznego opuszczenia Węgier (w 1948 r.) przez pisarza i jego rodzinę. Podobnie jak w Wyznaniach patrycjusza, i tutaj Márai podejmuje przede wszystkim próbę intelektualnego podsumowania zdarzeń. Od początku wojny przekonany o ogromnej wadze przemian, jakie nieuchronnie czekają jego ojczyznę, w pierwszych latach powojennych staje się bacznym tych przemian obserwatorem. I stara się sprostać podstawowemu - w jego mniemaniu - zadaniu intelektualisty: wypracować wiarygodne, niestronnicze sądy o wszystkim, co się wokół dzieje, i sformułować własne odpowiedzi na stawiane przez epokę pytania. Jednym z nich jest dramatyczne - i jakże osobiste w przypadku Máraiego - pytanie o sens emigracji.Z okazji 70 lat istnienia ""Czytelnika"" ukazuje się kolekcja tytułów wybranych z dorobku wydawnictwa. Edycję wyróżnia jednolita szata graficzna autorstwa Andrzeja Heidricha. Wyznania patrycjusza są kolejną książką w tym cyklu.
Wyznania patrycjusza składają się z dwóch części - pierwsza stanowi opis dzieciństwa, a zarazem obraz Węgier początku XX wieku; druga jest relacją z okresu emigracji młodego człowieka (a wkrótce młodego małżeństwa) i jednocześnie portretem Europy Zachodniej w latach dwudziestych minionego stulecia. Jak pisze Teresa Worowska w posłowiu do tłumaczonej przez siebie książki: ,,pierwsza część opowiada o próbie wyrwania się z pewnego świata, druga - o daremności tej próby, o niemożliwości wyrwania się.""Z okazji 70 lat istnienia ""Czytelnika"" ukazuje się kolekcja tytułów wybranych z dorobku wydawnictwa. Edycję wyróżnia jednolita szata graficzna autorstwa Andrzeja Heidricha. Wyznania patrycjusza są kolejną książką w tym cyklu.
Praca historyczna o charakterze eseistycznym poświęcona najistotniejszym problemom powstawania i obiegu informacji od czasów najdawniejszych po wiek XX. Autor ukazał mechanizmy tworzenia informacji, jej różnorodne funkcje i konteksty (informacja jako dobro społeczne, informacja jako narzędzie władzy, informacja a światopogląd, informacja a postęp techniczny), a także zagadnienia związane z odbiorem informacji i jej wpływem na społeczeństwo.
Profesor Ireneusz Ihnatowicz (1928-2001), długoletni wykładowca Uniwerytetu Warszawskiego, był jednym z najwybitniejszych znawców dziejów ziem polskich w XIX wieku. Autor wielu prac, m.in.: Burżuazja warszawska, Przemysł łódzki w latach 1860-1900, Społeczeństwo polskie od X do XX wieku.
Pierwsze wydanie książki Człowiek, informacja, społeczeństwo ukazało się w ?Czytelniku? w 1989 roku; obecną edycję uzupełniono o nowy materiał ilustracyjny oraz indeksy.
W ostatnim tomie sagi Sándora Máraiego towarzyszymyPéterowi Garrenowi w jego podróży do Berlina,gdzie jesteśmy Świadkami wielkiego wiecu Hitlera. Opisi analiza tego wydarzenia są czymś wyjątkowym w literaturze.Po wiecu Péter, uzyskawszy uprzednio specjalnepozwolenie, odwiedza przebywającego w areszcie domowympisarza Bertena (jego pierwowzorem jest TomaszMann). Rozmowa między nimi to błyskotliwa analiza niemieckiego ducha, ale też niewesoła prognoza dla świata.Wreszcie pod koniec powieści wracamy z Péterem do miasta,które tymczasem opuścili obcy, spotykamy pozostałychczłonków rodu Garrenów, poznajemy ich losy i obserwujemytrudne wybory, jakich muszą dokonywać w drugiejpołowie lat trzydziestych.
Agent szwedzkiej Policji Bezpieczeństwa, Ernst Grip, otrzymuje od przełożonych polecenie wyjazdu do USA. Na miejscu dowiaduje się, że FBI potrzebuje jego pomocy w przesłuchaniu uporczywie milczącego, podejrzanego o terrozyzm więźnia, o którym Amerykanie sądzą, że jest Szwedem. Wkrótce staje się jasne, że Amerykanów nie mniej niż milczący więzień interesuje sam Grip, który ma w swojej przeszłości epizody nienadające się do wydobycia na światło dzienne. Pętla zaczyna się zaciskać. Robert Karjel - autor czterech znakomitych sensacyjnych powieści - wie, o czym pisze. Jest podpułkownikiem w siłach powietrznych, pilotem helikoptera. Jako jedyny szwedzki wojskowy odbył przeszkolenie w amerykańskiej piechocie morskiej i pilotował amerykańskie śmigłowce szturmowe. Wiosną 2010 był odkomenderowany do Zatoki Adeńskiej, gdzie dowodził dywizjonem helikopterów zwalczających somalijskich piratów.
Jak przekonuje Marc Ferro, zjawisko resentymentu - urazy, niechęci czy nienawiści przechowywanej w pamięci po doznanych krzywdach - nie musi ograniczać się do relacji pomiędzy jednostkami. Może też stanowić ważny czynnik sprawczy w historii, leżący u podstaw wielu wydarzeń, procesów i zachowań społecznych. Świadomość doznanych upokorzeń czy cierpień trwa bowiem często przez lata, a nawet stulecia, przechodzi z pokolenia na pokolenie i eksploduje przemocą w nowym kontekście historycznym. Odwołując się do kategorii resentymentu, autor stara się wyjaśnić - w przystępnej, eseistycznej formie - różnorodne zjawiska: od buntów niewolników w starożytności, poprzez prześladowania heretyków, innowierców i Żydów, eskalację przemocy w czasach rewolucji (francuskiej 1789-1799 i rosyjskiej 1917), po konflikty na tle narodowym, religijnym czy rasowym w XX wieku i współcześnie.
Pod koniec dziewiętnastego wieku w Brazylii, na dzikich pustkowiach, żyjący w skrajnej nędzy biedacy zebrali się pod przywództwem charyzmatycznego proroka, Antônia Doradcy, i założyli swoje Święte Miasto, Canudos. Rząd młodej Republiki Brazylii uznał ich samowolną działalność za zagrożenie, które trzeba jak najprędzej zlikwidować. Niespodziewanie jednak okazało się, że zniszczenie tego miasta z błota i gliny zmieszanej ze słomą nie jest wcale takie proste…
„Sąd w Canudos” (1970) opowiada o ostatnim dniu krwawej wojny domowej, która pochłonęła trzy ekspedycje wojskowe. Sándor Márai odmalowuje niezwykły portret marszałka Bittencourta, dowódcy czwartej ekspedycji przeciwko Canudos, oraz bezimiennej kobiety, mieszkanki Świętego Miasta. Ostatnia konfrontacja dwóch stron konfliktu uświadamia jej uczestnikom, że role sędziów, prokuratorów i oskarżonych w tym sporze nie są rozdzielone tak jednoznacznie, jak sobie wyobrażali. Zdaniem niektórych znawców twórczości Maraiego to jedna z jego najwybitniejszych powieści.
Jeden z najwybitniejszych współczesnych przedstawicieli nauk społecznych skupia się na jednym z najważniejszych historycznych zagadnień minionego tysiąclecia: czy europejski Renesans istotnie zasługuje na swą wyjątkową pozycję w centrum naszych wyobrażeń na temat kształtowania się nowoczesności? Autor stara się określić cechy charakteryzujące „nasz” europejski Renesans, zapoczątkowany w XIV w. w Italii, zwracając szczególną uwagę na to, co Europa zawdzięcza wpływom pozaeuropejskim. Bada następnie, czy i w jakich warunkach do zjawisk odradzania się oraz rozkwitu kultury (po okresach regresu) dochodziło w innych kręgach cywilizacyjnych: w świecie arabsko-muzułmańskim, w Indiach oraz w Chinach. I porównuje procesy zachodzące w tamtych kulturach z modelem europejskim. Podobnie jak w swych wcześniejszych książkach poddaje krytyce europocentryczną wizję historii i zwraca szczególną uwagę na rolę pisma dla dziejów społeczeństw i ich kultury.
Irlandzka mitologia i epika bohaterska, dotychczas mało znana w Polsce, daje się porównać z takimi arcydziełami, jak Iliada Homera, i nie ustępuje im w atrakcyjności. Po świeżo wydanym staroangielskim Beowulfie Robert Stiller udostępnia obecnie najciekawszą z wersji irlandzkich, którą sto lat temu opracowała po mistrzowsku Lady Augusta Gregory.
Powieść-niespodzianka. Sensacyjna historia Petera Gaspara, rumuńskiego emigranta w Stanach Zjednoczonych, potomka ocalonych z Holocaustu Żydów, który otrzymuje dziwny list z pogróżkami. Policja podejrzewa, że autorem listu jest ktoś ze środowiska skrajnie prawicowych sympatyków przedwojennej Żelaznej Gwardii i admiratorów wybitnego intelektualisty Dimy. Gaspar pewnego dnia znika, a jego przyjaciel, profesor Gora na próżno szuka klucza do całej historii. W narracji nie zabraknie miejsca dla obsesyjnej miłości do pięknej kobiety, niebezpiecznych związków z urodziwymi, inteligentnymi i piekielnie niebezpiecznymi studentkami oraz ... ataku na World Trade Center.
Małżeństwo z początkującym naukowcem, poszukiwanie szczęścia, walka z rzeczywistością odbiegają od wcześniejszych wyobrażeń Chany - głównej bohaterki i narratorki powieści. Zaczyna ona stawiać sobie pytanie: "Dlaczego nam właśnie nie wyszło". Amos Oz, dociekliwy psycholog i mistrz pióra, wcielając się w role swoich protagonistów, opisuje rozpad małżeństwa. Jednocześnie kreśli w tle bogaty obraz Jerozolimy lat pięćdziesiątych. Opublikowana w 1968 roku powieść Amosa Oza szybko zyskała światowy rozgłos i została przetłumaczona na ponad trzydzieści języków. Na jej podstawie powstał także film fabularny. Krytycy okrzyknęli ją izraelską Madame Bovary, a jej autor wszedł na trwałe do kanonu literatury i od wielu lat jest wymieniany wśród kandydatów do Nagrody Nobla.
Michael wychodzi z domu, a mnie dławią łzy. Zadaję sobie pytanie, skąd ten żal. Z jakiej przeklętej nory wychynął, żeby mi zmącić błękit tego poranka. Szperam w stercie kruszących się wspomnień. Jak buchalterka sprawdzam każdą cyfrę w kolumnach długiego rachunku. Gdzie kryje się błąd? Czy to złudzenie? Zdawało mi się, że widzę głupią pomyłkę, ale gdzie?
Na ulicach Jerozolimy czysty poranek. Pogodne głosy. Stary dorożkarz rozsiadł się na koźle i śpiewa na całe gardło. Uczniowie religijnej szkoły dla chłopców Tachkemoni noszą berety na bakier. Stoją na przeciwległym chodniku, naśmiewają się ze starego dorożkarza, prowokują go. Dorożkarz macha do nich, jakby odpowiadał na przyjazny gest, uśmiecha się i śpiewa dalej wielkim głosem.
Trzecia, po Zbuntowanych i Zazdrosnych część nieformalnej sagi rodu Garrenów Sándora Máraiego.
W Obcych autor cofa się w czasie w stosunku do poprzedniej części cyklu i ukazuje, jak doszło do zajęcia miasta przez obcych, jaki opór wewnętrzny stawiała ludność, nie pozwalając się zdominować moralnie i duchowo, i jak powoli kruszał ten opór. Jednocześnie gasła wola życia Gábora Garrena, jednego z dwóch - obok biskupa Janosa - duchowych przywódców miasta, którego w końcu zmogła niedająca się do końca określić choroba. Śmierć seniora rodu stała się jednocześnie czymś w rodzaju wyroku dla miasta, po utracie „artysty”, który czuwał nad tradycją i kulturą, stanowiącymi ramy i sens życia, mieszkańcy prędko utracili siły do walki o zachowanie własnej tożsamości. Proces zajęcia miasta ukazany jest w Obcych przede wszystkim jako zderzenie dwóch mentalności, odrębnych sposobów istnienia w fazie, w której zanika kultura, a jej miejsce zajmuje cywilizacja. Idee twórcy „dzieła” żyją jednak dalej w trojgu z jego pięciorga dzieci, których dalsze losy ukazują dwa nastepne tomy sagi.
Ofiara (1947) - jedna z pierwszych powieści Saula Bellowa, autora tak wybitnych książek, jak Herzog, Przypadki Augiego Marcha czy Dar Humbolta - stanowi ważny etap w pisarskim rozwoju noblisty z 1976 roku.
Bohaterem powieści jest nowojorski Żyd Asa Leventhal. Jego żona wyjeżdża na kilka tygodni do matki, on zaś pozostaje sam na sam z upalnym miejskim latem i koszmarem, który niesie ze sobą nagłe pojawienie się dawnego znajomego. Obaj brali kiedyś udział w pewnym przyjęciu, podczas którego ów człowiek pozwolił sobie na antysemickie uwagi pod adresem przyjaciela Asy. A teraz, po latach, to on obwinia Leventhala o zrujnowanie mu życia i staje się jego prześladowcą.
Jon McGregor (ur. 1976) uważany jest za pisarza ogromnie utalentowanego i rokującego wielkie nadzieje. Wszystkie trzy napisane przez niego dotychczas powieści nominowane były do Bookera, najważniejszej nagrody literackiej Wielkiej Brytanii.
Nawet psy (2010) to świetnie skonstruowana, nowoczesna wielowątkowa powieść, poruszająca trudne współczesne problemy: narkomanię, bezdomność, nieradzenie sobie z życiem. W przejmujących okolicznościach poznajemy losy kilku mieszkańców miasta w północnej Anglii - Roberta, Danne'ego, Stev'a, Heather, Laury. To przeważnie narkomani, których egzystencja sprowadza się do zdobywania kolejnych życiodajnych działek. Cała opowieść jest niezwykle dramatyczna, chwilami nawet drastyczna, kiedy bohaterowie McGregora muszą się zmierzyć ze stanem "na głodzie", ale humanistyczny wymiar książki w połączeniu z doskonałym warsztatem pisarskim sprawiają, że mamy do czynienia z prawdziwym wydarzeniem literackim.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
