Dlaczego słowa są dla wielu Żydów aż tak bardzo ważne? Pisarz Amos Oz i profesor historii Fania Oz-Salzberger próbują wyjaśnić to w swoim żywym i pouczającym dyskursie. Przywołują różnorodne teksty związane z historią i kulturą żydowską: księgi religijne, komentarze, wiersze i utwory prozatorskie, pieśni, powiedzenia, dowcipy. A wszystkie te teksty i zawarte w nich słowa tworzą łańcuch, który spaja kolejne pokolenia Żydów od Abrahama po dzień dzisiejszy.
Autorzy koncentrują się na czterech głównych zagadnieniach: zachowanie ciągłości, pozycja i rola kobiet, czas (ale i bezczas), zbiorowość a jednostka. Prezentują zarazem galerię ważnych w dziejach Żydów postaci – od tych najdawniejszych, jeszcze anonimowych (na przykład domniemanej autorki Pieśni nad Pieśniami), poprzez mniej lub bardziej znanych rabinów, aż po pisarzy doby współczesnej. Czyli przede wszystkim ludzi piszących, bo właśnie utrwalone przez Żydów słowa oraz niekończący się międzypokoleniowy dialog mają dla autorów książki znaczenie podstawowe.
Ucieczka od wolności (1941) to część studium o strukturze charakteru współczesnego człowieka i o wzajemnej zależności czynników psychologicznych i socjologicznych. Fromm bada mechanizmy ucieczki od wolności, próbuje odpowiedzieć na pytania, dlaczego wolność nie jest dla człowieka wartością absolutną, dlaczego można go bez trudu podporządkować, zniewolić, dlaczego potrzebny mu jest wódz i poczucie identyfikacji z grupą. Nie jest to jednak książka o jakimś konkretnym, nazistowskim czy komunistycznym, zniewoleniu, ale o dobrowolnym poddawaniu się człowieka każdemu zniewoleniu, które daje poczucie bezpieczeństwa i oddala samotność.
Z okazji 70 lat istnienia "Czytelnika" ukazuje się kolekcja tytułów wybranych z dorobku wydawnictwa. Edycję wyróżnia jednolita szata graficzna autorstwa Andrzeja Heidricha. Ucieczka od wolności jest kolejną książką w tym cyklu.
Eseistyczna powieść Ziemia! Ziemia!..., którą Márai napisał na emigracji w Salerno, pomyślana została jako trzecia część opublikowanych w 1934 roku ""Wyznań patrycjusza"". Materiał faktograficzny i refleksyjny książki obejmuje czas od grudnia 1944 r. do momentu ostatecznego opuszczenia Węgier (w 1948 r.) przez pisarza i jego rodzinę. Podobnie jak w Wyznaniach patrycjusza, i tutaj Márai podejmuje przede wszystkim próbę intelektualnego podsumowania zdarzeń. Od początku wojny przekonany o ogromnej wadze przemian, jakie nieuchronnie czekają jego ojczyznę, w pierwszych latach powojennych staje się bacznym tych przemian obserwatorem. I stara się sprostać podstawowemu - w jego mniemaniu - zadaniu intelektualisty: wypracować wiarygodne, niestronnicze sądy o wszystkim, co się wokół dzieje, i sformułować własne odpowiedzi na stawiane przez epokę pytania. Jednym z nich jest dramatyczne - i jakże osobiste w przypadku Máraiego - pytanie o sens emigracji.Z okazji 70 lat istnienia ""Czytelnika"" ukazuje się kolekcja tytułów wybranych z dorobku wydawnictwa. Edycję wyróżnia jednolita szata graficzna autorstwa Andrzeja Heidricha. Wyznania patrycjusza są kolejną książką w tym cyklu.
Wyznania patrycjusza składają się z dwóch części - pierwsza stanowi opis dzieciństwa, a zarazem obraz Węgier początku XX wieku; druga jest relacją z okresu emigracji młodego człowieka (a wkrótce młodego małżeństwa) i jednocześnie portretem Europy Zachodniej w latach dwudziestych minionego stulecia. Jak pisze Teresa Worowska w posłowiu do tłumaczonej przez siebie książki: ,,pierwsza część opowiada o próbie wyrwania się z pewnego świata, druga - o daremności tej próby, o niemożliwości wyrwania się.""Z okazji 70 lat istnienia ""Czytelnika"" ukazuje się kolekcja tytułów wybranych z dorobku wydawnictwa. Edycję wyróżnia jednolita szata graficzna autorstwa Andrzeja Heidricha. Wyznania patrycjusza są kolejną książką w tym cyklu.
Praca historyczna o charakterze eseistycznym poświęcona najistotniejszym problemom powstawania i obiegu informacji od czasów najdawniejszych po wiek XX. Autor ukazał mechanizmy tworzenia informacji, jej różnorodne funkcje i konteksty (informacja jako dobro społeczne, informacja jako narzędzie władzy, informacja a światopogląd, informacja a postęp techniczny), a także zagadnienia związane z odbiorem informacji i jej wpływem na społeczeństwo.
Profesor Ireneusz Ihnatowicz (1928-2001), długoletni wykładowca Uniwerytetu Warszawskiego, był jednym z najwybitniejszych znawców dziejów ziem polskich w XIX wieku. Autor wielu prac, m.in.: Burżuazja warszawska, Przemysł łódzki w latach 1860-1900, Społeczeństwo polskie od X do XX wieku.
Pierwsze wydanie książki Człowiek, informacja, społeczeństwo ukazało się w ?Czytelniku? w 1989 roku; obecną edycję uzupełniono o nowy materiał ilustracyjny oraz indeksy.
W ostatnim tomie sagi Sándora Máraiego towarzyszymyPéterowi Garrenowi w jego podróży do Berlina,gdzie jesteśmy Świadkami wielkiego wiecu Hitlera. Opisi analiza tego wydarzenia są czymś wyjątkowym w literaturze.Po wiecu Péter, uzyskawszy uprzednio specjalnepozwolenie, odwiedza przebywającego w areszcie domowympisarza Bertena (jego pierwowzorem jest TomaszMann). Rozmowa między nimi to błyskotliwa analiza niemieckiego ducha, ale też niewesoła prognoza dla świata.Wreszcie pod koniec powieści wracamy z Péterem do miasta,które tymczasem opuścili obcy, spotykamy pozostałychczłonków rodu Garrenów, poznajemy ich losy i obserwujemytrudne wybory, jakich muszą dokonywać w drugiejpołowie lat trzydziestych.
Agent szwedzkiej Policji Bezpieczeństwa, Ernst Grip, otrzymuje od przełożonych polecenie wyjazdu do USA. Na miejscu dowiaduje się, że FBI potrzebuje jego pomocy w przesłuchaniu uporczywie milczącego, podejrzanego o terrozyzm więźnia, o którym Amerykanie sądzą, że jest Szwedem. Wkrótce staje się jasne, że Amerykanów nie mniej niż milczący więzień interesuje sam Grip, który ma w swojej przeszłości epizody nienadające się do wydobycia na światło dzienne. Pętla zaczyna się zaciskać. Robert Karjel - autor czterech znakomitych sensacyjnych powieści - wie, o czym pisze. Jest podpułkownikiem w siłach powietrznych, pilotem helikoptera. Jako jedyny szwedzki wojskowy odbył przeszkolenie w amerykańskiej piechocie morskiej i pilotował amerykańskie śmigłowce szturmowe. Wiosną 2010 był odkomenderowany do Zatoki Adeńskiej, gdzie dowodził dywizjonem helikopterów zwalczających somalijskich piratów.
Jak przekonuje Marc Ferro, zjawisko resentymentu - urazy, niechęci czy nienawiści przechowywanej w pamięci po doznanych krzywdach - nie musi ograniczać się do relacji pomiędzy jednostkami. Może też stanowić ważny czynnik sprawczy w historii, leżący u podstaw wielu wydarzeń, procesów i zachowań społecznych. Świadomość doznanych upokorzeń czy cierpień trwa bowiem często przez lata, a nawet stulecia, przechodzi z pokolenia na pokolenie i eksploduje przemocą w nowym kontekście historycznym. Odwołując się do kategorii resentymentu, autor stara się wyjaśnić - w przystępnej, eseistycznej formie - różnorodne zjawiska: od buntów niewolników w starożytności, poprzez prześladowania heretyków, innowierców i Żydów, eskalację przemocy w czasach rewolucji (francuskiej 1789-1799 i rosyjskiej 1917), po konflikty na tle narodowym, religijnym czy rasowym w XX wieku i współcześnie.
Pod koniec dziewiętnastego wieku w Brazylii, na dzikich pustkowiach, żyjący w skrajnej nędzy biedacy zebrali się pod przywództwem charyzmatycznego proroka, Antônia Doradcy, i założyli swoje Święte Miasto, Canudos. Rząd młodej Republiki Brazylii uznał ich samowolną działalność za zagrożenie, które trzeba jak najprędzej zlikwidować. Niespodziewanie jednak okazało się, że zniszczenie tego miasta z błota i gliny zmieszanej ze słomą nie jest wcale takie proste…
„Sąd w Canudos” (1970) opowiada o ostatnim dniu krwawej wojny domowej, która pochłonęła trzy ekspedycje wojskowe. Sándor Márai odmalowuje niezwykły portret marszałka Bittencourta, dowódcy czwartej ekspedycji przeciwko Canudos, oraz bezimiennej kobiety, mieszkanki Świętego Miasta. Ostatnia konfrontacja dwóch stron konfliktu uświadamia jej uczestnikom, że role sędziów, prokuratorów i oskarżonych w tym sporze nie są rozdzielone tak jednoznacznie, jak sobie wyobrażali. Zdaniem niektórych znawców twórczości Maraiego to jedna z jego najwybitniejszych powieści.
Jeden z najwybitniejszych współczesnych przedstawicieli nauk społecznych skupia się na jednym z najważniejszych historycznych zagadnień minionego tysiąclecia: czy europejski Renesans istotnie zasługuje na swą wyjątkową pozycję w centrum naszych wyobrażeń na temat kształtowania się nowoczesności? Autor stara się określić cechy charakteryzujące „nasz” europejski Renesans, zapoczątkowany w XIV w. w Italii, zwracając szczególną uwagę na to, co Europa zawdzięcza wpływom pozaeuropejskim. Bada następnie, czy i w jakich warunkach do zjawisk odradzania się oraz rozkwitu kultury (po okresach regresu) dochodziło w innych kręgach cywilizacyjnych: w świecie arabsko-muzułmańskim, w Indiach oraz w Chinach. I porównuje procesy zachodzące w tamtych kulturach z modelem europejskim. Podobnie jak w swych wcześniejszych książkach poddaje krytyce europocentryczną wizję historii i zwraca szczególną uwagę na rolę pisma dla dziejów społeczeństw i ich kultury.
Irlandzka mitologia i epika bohaterska, dotychczas mało znana w Polsce, daje się porównać z takimi arcydziełami, jak Iliada Homera, i nie ustępuje im w atrakcyjności. Po świeżo wydanym staroangielskim Beowulfie Robert Stiller udostępnia obecnie najciekawszą z wersji irlandzkich, którą sto lat temu opracowała po mistrzowsku Lady Augusta Gregory.
Powieść-niespodzianka. Sensacyjna historia Petera Gaspara, rumuńskiego emigranta w Stanach Zjednoczonych, potomka ocalonych z Holocaustu Żydów, który otrzymuje dziwny list z pogróżkami. Policja podejrzewa, że autorem listu jest ktoś ze środowiska skrajnie prawicowych sympatyków przedwojennej Żelaznej Gwardii i admiratorów wybitnego intelektualisty Dimy. Gaspar pewnego dnia znika, a jego przyjaciel, profesor Gora na próżno szuka klucza do całej historii. W narracji nie zabraknie miejsca dla obsesyjnej miłości do pięknej kobiety, niebezpiecznych związków z urodziwymi, inteligentnymi i piekielnie niebezpiecznymi studentkami oraz ... ataku na World Trade Center.
Małżeństwo z początkującym naukowcem, poszukiwanie szczęścia, walka z rzeczywistością odbiegają od wcześniejszych wyobrażeń Chany - głównej bohaterki i narratorki powieści. Zaczyna ona stawiać sobie pytanie: "Dlaczego nam właśnie nie wyszło". Amos Oz, dociekliwy psycholog i mistrz pióra, wcielając się w role swoich protagonistów, opisuje rozpad małżeństwa. Jednocześnie kreśli w tle bogaty obraz Jerozolimy lat pięćdziesiątych. Opublikowana w 1968 roku powieść Amosa Oza szybko zyskała światowy rozgłos i została przetłumaczona na ponad trzydzieści języków. Na jej podstawie powstał także film fabularny. Krytycy okrzyknęli ją izraelską Madame Bovary, a jej autor wszedł na trwałe do kanonu literatury i od wielu lat jest wymieniany wśród kandydatów do Nagrody Nobla.
Michael wychodzi z domu, a mnie dławią łzy. Zadaję sobie pytanie, skąd ten żal. Z jakiej przeklętej nory wychynął, żeby mi zmącić błękit tego poranka. Szperam w stercie kruszących się wspomnień. Jak buchalterka sprawdzam każdą cyfrę w kolumnach długiego rachunku. Gdzie kryje się błąd? Czy to złudzenie? Zdawało mi się, że widzę głupią pomyłkę, ale gdzie?
Na ulicach Jerozolimy czysty poranek. Pogodne głosy. Stary dorożkarz rozsiadł się na koźle i śpiewa na całe gardło. Uczniowie religijnej szkoły dla chłopców Tachkemoni noszą berety na bakier. Stoją na przeciwległym chodniku, naśmiewają się ze starego dorożkarza, prowokują go. Dorożkarz macha do nich, jakby odpowiadał na przyjazny gest, uśmiecha się i śpiewa dalej wielkim głosem.
Trzecia, po Zbuntowanych i Zazdrosnych część nieformalnej sagi rodu Garrenów Sándora Máraiego.
W Obcych autor cofa się w czasie w stosunku do poprzedniej części cyklu i ukazuje, jak doszło do zajęcia miasta przez obcych, jaki opór wewnętrzny stawiała ludność, nie pozwalając się zdominować moralnie i duchowo, i jak powoli kruszał ten opór. Jednocześnie gasła wola życia Gábora Garrena, jednego z dwóch - obok biskupa Janosa - duchowych przywódców miasta, którego w końcu zmogła niedająca się do końca określić choroba. Śmierć seniora rodu stała się jednocześnie czymś w rodzaju wyroku dla miasta, po utracie „artysty”, który czuwał nad tradycją i kulturą, stanowiącymi ramy i sens życia, mieszkańcy prędko utracili siły do walki o zachowanie własnej tożsamości. Proces zajęcia miasta ukazany jest w Obcych przede wszystkim jako zderzenie dwóch mentalności, odrębnych sposobów istnienia w fazie, w której zanika kultura, a jej miejsce zajmuje cywilizacja. Idee twórcy „dzieła” żyją jednak dalej w trojgu z jego pięciorga dzieci, których dalsze losy ukazują dwa nastepne tomy sagi.
Ofiara (1947) - jedna z pierwszych powieści Saula Bellowa, autora tak wybitnych książek, jak Herzog, Przypadki Augiego Marcha czy Dar Humbolta - stanowi ważny etap w pisarskim rozwoju noblisty z 1976 roku.
Bohaterem powieści jest nowojorski Żyd Asa Leventhal. Jego żona wyjeżdża na kilka tygodni do matki, on zaś pozostaje sam na sam z upalnym miejskim latem i koszmarem, który niesie ze sobą nagłe pojawienie się dawnego znajomego. Obaj brali kiedyś udział w pewnym przyjęciu, podczas którego ów człowiek pozwolił sobie na antysemickie uwagi pod adresem przyjaciela Asy. A teraz, po latach, to on obwinia Leventhala o zrujnowanie mu życia i staje się jego prześladowcą.
Jon McGregor (ur. 1976) uważany jest za pisarza ogromnie utalentowanego i rokującego wielkie nadzieje. Wszystkie trzy napisane przez niego dotychczas powieści nominowane były do Bookera, najważniejszej nagrody literackiej Wielkiej Brytanii.
Nawet psy (2010) to świetnie skonstruowana, nowoczesna wielowątkowa powieść, poruszająca trudne współczesne problemy: narkomanię, bezdomność, nieradzenie sobie z życiem. W przejmujących okolicznościach poznajemy losy kilku mieszkańców miasta w północnej Anglii - Roberta, Danne'ego, Stev'a, Heather, Laury. To przeważnie narkomani, których egzystencja sprowadza się do zdobywania kolejnych życiodajnych działek. Cała opowieść jest niezwykle dramatyczna, chwilami nawet drastyczna, kiedy bohaterowie McGregora muszą się zmierzyć ze stanem "na głodzie", ale humanistyczny wymiar książki w połączeniu z doskonałym warsztatem pisarskim sprawiają, że mamy do czynienia z prawdziwym wydarzeniem literackim.
Książka wraz z płytą DVD zawierającą film ?Ryszard Kapuściński?
Wiosną 1987 r. grupa dziennikarzy i studentów skupionych w Pracowni Reportażu zorganizowała przeprowadzenie wywiadu z Ryszardem Kapuścińskim w studiu filmowym w Łodzi. Kilkudniową rozmowę z najsłynniejszym polskim reporterem poprowadził Marek Miller. Zrealizowane wówczas nagranie, uzupełnione zdjęciami wykonanymi przez Ryszarda Kapuścińskiego podczas podróży w Trzecim Świecie, stanowi treść filmu.
Dyskusje, które na temat pisania reportażu Marek Miller prowadził wielokrotnie z Ryszardem Kapuścińskim, tworzą też oś książki. Jej treść dopełniają fragmenty innych wywiadów, artykułów i książek Ryszarda Kapuścińskiego na temat sztuki reportażu, uporządkowane tematycznie przez Marka Millera. Autor Cesarza, Szachinszacha, Imperium, Hebanu opowiada o całym procesie twórczym ? od wymyślenia tematu, poprzez zbieranie informacji, opracowanie materiału, po żmudny trud samego pisania. Zwraca uwagę na niezwykle istotne szczegóły, jak tytuł czy pierwsze zdanie tekstu. Chociaż z założenia mówi o ogólnych zasadach powstawania reportażu, to jesteśmy też pewni, że przede wszystkim zwierza się ze swojej metody pracy, zwłaszcza że ilustruje opowieść wspomnieniami i anegdotami ze swego życia, podróży reporterskich, spotkań ze studentami dziennikarstwa.
Książka powinna zainteresować zarówno wiernych czytelników dzieł Ryszarda Kapuścińskiego, jak i osoby pasjonujące się dziennikarstwem, chcące je studiować i uprawiać.
Marek Miller jest autorem lub pomysłodawcą i współtwórcą książek poświęconych dokumentowaniu ? w reportażu, filmie, codziennej pracy dziennikarskiej ? wydarzeń współczesności. Najbardziej znane spośród tych publikacji to: Kto tu wpuścił dziennikarzy (1981), Reporterów sposób na życie (1983), Filmówka: powieść o łódzkiej szkole filmowej (1992), Dziennikarstwo według Jana Pawła II (2008).
Jest także współautorem nowatorskiego opracowania dziejów getta łódzkiego w latach 1939?1945 pt. Europa wg Auschwitz ? Litzmannstadt Ghetto (2009).
Księga ziół ukazała się po raz pierwszy w Budapeszcie w roku 1943 i jest obok Żaru (1942) najpopularniejszą na Węgrzech książką Sándora Máraiego. W ustępie otwierającym ten wielkiej urody i mądrości zbiorek przemyśleń, refleksji, wskazówek, prawd elementarnych, ale też paradoksów autor napisał: „...ta książka będzie taka, jak dawne zielniki, które prostymi przykładami pragnęły odpowiedzieć na pytanie, co trzeba robić, gdy kogoś boli serce albo gdy Bóg go opuścił”. I jak w starych herbariach, gdzie banalny listek sąsiaduje często z efektownym kwiatem, pełnym egzotycznego piękna, tak tutaj znajdujemy obok myśli prostych, czasem nawet błahych – rozważania i sądy, których nie powstydziłby się najgłębszy filozoficzny umysł, i sformułowania godne najbardziej wyrobionych piór.
Nowe, poprawione i rozszerzone wydanie książki, cieszącej się w latach 70. i 80. ubiegłego wieku bardzo dużym zainteresowaniem, poświęconej życiu codziennemu w Warszawie pod okupacją niemiecką od 1 października 1939 do 31 lipca 1944 roku. Książka nie jest historią miasta w tym okresie, lecz obrazem dnia powszedniego społeczeństwa Warszawy. Mówi o warunkach bytowania ludności i sytuacji materialnej poszczególnych grup społecznych, o rozporządzeniach władz okupacyjnych, o nastrojach panujących w mieście, o sposobach radzenia sobie przez warszawiaków z codziennymi trudnościami, o zajęciach i formach spędzania wolnego czasu. Przynosi wiele informacji szczegółowych, m.in. o cenach, wysokości zarobków, systemie kartkowym, programach teatrzyków i kin oraz wielu innych elementach życia jawnego i konspiracyjnego. Osobna część książki poświęcona jest okupantom: władzom, wojsku i życiu niemieckiej ludności cywilnej w Warszawie w tym okresie.
Tomasz Szarota (urodzony w 1940 roku w Warszawie) jest profesorem w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk, wybitnym specjalistą w zakresie historii najnowszej oraz autorem wielu książek poświęconych głównie Polsce i Europie pod okupacją niemiecką.
Czas szybko się starzeje zawiera dziewięć opowiadań, w których, jak zwykle u Tabucchiego, głównym motywem jest utrata, przeszłość, melancholia, pamięć, tym razem jednak w nowej dla tego autora scenerii, głównie krajów byłego bloku krajów realnego socjalizmu; ich bohaterowie: generał węgierskiej armii w 1956 roku, rumuński Żyd, agent w dawnej NRD śledzący Bertolda Brechta należą wszyscy do kategorii „byłych”, ich pamięć powraca uparcie do przeszłości w pragnieniu wypełnienia pustki, choćby najgorszymi wspomnieniami. Ich indywidualne losy układają się w historię „krótkiego wieku”, w którym czas „szybko się zestarzał” i przeszedł do porządku dziennego nad jednostkowymi dramatami, które Tabucchi przedstawia bez cienia moralizatorstwa, z głębokim współczuciem. Francuskie czasopismo „Lire” uznało Czas... za najlepszy zbiór opowiadań roku 2009.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
