Proponowane w niniejszym tomiku „listy kopernikańskie” Galileusza należą do klasyki nie tylko włoskiej, ale także światowej literatury. Zasadniczo mianem tym określa się listy Pizańczyka adresowane do o. Benedetto Castellego, do mons. Piero Diniego i do wielkiej księżnej Krystyny Lotaryńskiej. Jednak do grupy tej zaliczyć też można tzw. fragmenty kopernikańskie, czyli serię współczesnych listom zapisków Galileusza, które ze wspomnianymi wyżej tekstami łączy ten sam temat, te same idee oraz te same, niemal dosłownie przytaczane, sformułowania. „Listy kopernikańskie” to teksty, których znaczenie wykracza poza okazjonalny kontekst polemiki o charakterze teologicznym oraz poza szersze ramy czasu ich powstania w tym sensie, że zapraszają do refleksji na temat tych idei i wydarzeń należących do historii myśli, które legły u podstaw czasów nam współczesnych. Czym jest nauka, jakie jest jej miejsce wobec teologii (Pisma Świętego), czy i jak jest możliwy dialog nauka-teologia, jaka jest konstytucja wszechświata? – to zasadnicze kwestie poruszane przez Galileusza w tych listach, a zarazem kwestie wyznaczające zasadnicze rysy krajobrazu intelektualnego czasów współczesnych. Podejmując te zagadnienia, Pizańczyk pragnie „pogodzić Święte Teksty z nowymi i odbiegającymi od doświadczenia potocznego doktrynami przyrodniczymi”. Aby tego dokonać, „z konieczności trzeba dobrze poznać owe doktryny, nie można bowiem zestroić dwóch strun, słuchając tylko jednej z nich” (drugi list do Diniego, [6]). Wsłuchując się w dźwięki obu strun, co już samo w sobie jest niezwykle cenną metodologicznie zasadą dialogu nauka-wiara, Galileusz usiłuje odpowiedzieć na pytania, które może nie tyle go nurtowały, co raczej zostały mu nieco nachalnie narzucone. Refleksje Pizańczyka dały początek ujęciom, które nie tylko ukształtowały naszą współczesność, ale także weszły do kanonu zachodniej kultury duchowej. Nic zatem dziwnego, że jedno z ostatnich wydań tych listów w języku włoskim znalazło się w serii „L’anima del mondo” („Dusza świata”), wcześniej proponującej teksty m.in. Mistrza Eckharta, Pascala, Taulera, św. Augustyna i Marcina Lutra.
Książka zawiera referaty wygłoszone podczas XII Krakowskiej Konferencji Metodologicznej, pt. Nauka i kultura masowa. Dotyczą one śmiertelnego zagrożenia, jakie dla nauki, której celem jest poszukiwanie i przekazywanie prawdy, stanowi w mediach pełna dominacja formy spektaklu. Całość została podzielona na dwie części. W pierwszej znalazły się referaty na temat relacji między nauką a mediami, w części drugiej – odnoszące się do problematyki popularyzacji osiągnięć matematyki i fizyki.
Ks. Michał Heller, laureat prestiżowej Nagrody Templetona, tropi i objaśnia problemy teologiczne z perspektywy czynnie uprawianej przez siebie nauki i filozofii.
Czytelnicy, podążając za jego myślą, wezmą udział w poszukiwaniu odpowiedzi między innymi na takie pytania, jak:
co łączy fizykę i teologię?
jakiej teologii potrzebuje człowiek XXI wieku?
dlaczego myślenie uczciwe jest racjonalne?
czy nauki mówią coś o prawdzie, dobru i pięknie?
jak rozumieć kosmiczny wymiar dramatu odkupienia?
Książka stanowi nowoczesny podręcznik filozofii przyrody. Autorzy jego nie zakładają u czytelników zaawansowanej wiedzy z fizyki, astronomii lub biologii. Większość zawartego w nim materiału dotyczy zagadnień związanych z fizyką i kosmologią. Jeden rozdział poświęcono także tematyce filozoficznej związanej z biologią. W każdym z rozdziałów umieszczono liczne pytania kontrolne, tematy do dyskusji lub pisemnego opracowania. Zastosowany układ graficzny ma ułatwić pracę studentowi.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
