Autor książki proponuje taki punkt widzenia zagadnień mediów i komunikacji, z perspektywy którego znacznie bardziej doniosłe od zmieniających się nieustannie wiadomości (także tych w telewizyjnych serwisach informacyjnych) są kulturowe repertuary form stabilizujących znaczenia – to one pozwalają odbiorcom wiązać serwowane przez media figury wyobraźni z własnymi ich przeświadczeniami i aksjologiami. Pokazuje, że dla antropologa komunikacji znacznie ciekawsze od informacyjnej funkcji mediów są wytwarzane przez nie role przewodników, dbających o utrwalanie wspólnotowej tożsamości, bądź zastępujących ich coraz częściej mistyfikatorów i heretyków, pośród których coraz niepewnej poruszają się zagubieni w nie-miejscach oraz w bez-czasie użytkownicy mediów. Przybliża zarys antropologicznej historii polskich mediów w ostatnim ćwierćwieczu, skupiając uwagę na szczególnie doniosłych dla antropologa mediów zdarzeniach niesystemowych, naruszeniach, które przybierają postać komunikacyjnych odchyleń bądź dziwacznych osobliwości.
Podjęte w Rzymie badania nad Sekcją Polską Radia Watykańskiego naprowadziły autora na ślad niezwykłego dialogu, jaki w latach stanu wojennego rodzi się między papieżem Janem Pawłem II i słuchaczami rozgłośni. Rozmowy będącej jednym z najbardziej doniosłych dla historii mediów w XX w. świadectw wolności słowa. Rozmowy, w której odradza się odległa tradycja pątniczych relacji sięgająca IV stulecia.
Dziedzictwo itinerarium - scenariusza drogi. Wydłużającą się i opóźnianą przez stan wojenny drogą, która na wiele miesięcy przybiera postać mentalnej pielgrzymki, podąża papież, a wraz z nim słuchacze watykańskiego radia.
Radia drogi...
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
