Książka zawiera dziewięć bajek terapeutycznych. Ich głównym zadaniem jest przezwyciężanie i redukowanie lęku u dzieci, a także opowiadanie o znaczeniu emocji w życiu. Sympatyczni bohaterowie bajek przedstawiają różne sposoby radzenia sobie w trudnych sytuacjach, z którymi musi zmierzyć się także każde dziecko. Dzięki opowiadaniom maluchom łatwiej będzie opanować strach przed hałasem czy ciemnością. Młodzi czytelnicy dowiedzą się, czym jest cień, tęsknota i melancholia, a także nauczą się posłuszeństwa i odpowiedzialności za innych. Na zakończenie odprężą się i uspokoją przy bajkach relaksacyjnych. Maluchom bajki mogą czytać rodzice lub dziadkowie, a starsze dzieci mogą same wejść w świat przygód Fryderyki. Maluchom bajki mogą czytać rodzice lub dziadkowie, a starsze dzieci mogą same wejść w świat przygód Fryderyki. W publikacji znajduje się: – 5 bajek terapeutycznych Fizia i Pan Cień Fizia i Pan Hałas Fizia i Pani Ciemność Fizia i Pani Tęsknota Fizia i Pani Melancholia – bajka o śmierci – 2 bajki edukacyjne Żabka Amelka i skutki nieposłuszeństwa Żabka Amelka i odpowiedzialność za innych – 2 bajki relaksacyjne Mała Czerwona Skrzynka Kotka w białych pantofelkach

Jest to doskonała pozycja dla rodziców, terapeutów, pedagogów. W przystępny sposób wyjaśniono w niej, skąd mogą brać się kłopoty wielu dzieci z nauką i zachowaniem i jak z nimi walczyć. Problemy szkolne są w tej terapii traktowane jako efekt blokad spowodowanych stresem, na który współczesne dzieci są narażone. Blokady hamują prawidłowy przepływ informacji w mózgu i utrudniają opanowanie niezbędnych umiejętności i wiedzy. Odpowiednio dobrane ćwiczenia kinezjologii edukacyjnej pozwalają znieść te przeszkody i tym samym umożliwiają poprawę wyników szkolnych. Autorzy dokładnie omawiają, jakie są symptomy blokad, jak je rozpoznać i jakie ćwiczenia zastosować, by daną blokadę usunąć. Szczegółowo opisują każdy ruch, dzięki czemu wykonanie ćwiczeń nie jest trudne. W kolejnych rozdziałach znajdują się specjalnie ułożone programy dla dzieci, by ćwiczenia przyniosły jak najlepsze skutki. W książce jest także rozdział poświęcony terapii dorosłych, którzy pracując z dziećmi, mogą mieć blokady energetyczne. Im pomoże program zamieszczony na końcu.

Jest to książka przygotowana z myślą o osobach pracujących lub mających kontakt z osobami cierpiącymi na chorobę sierocą. Autorka w przystępny sposób tłumaczy, jakie są przyczyny tej choroby, kto jest na nią narażony i jak ją leczyć. Omawia przy tym szeroko wiele zagadnień powiązanych z tą przypadłością, stara się też obalić istniejące i rozpowszechnione mity, na przykład ten, że chorują tylko dzieci z domów dziecka. W książce znajduje się bogaty spis instytucji, do których mogą zgłaszać się chorzy i ich opiekunowie.

Światowy bestseller przetłumaczony na 20 języków. Szokująca autobiografia kobiety poddanej w dzieciństwie rytualnemu obrzezaniu Krzyk kobiety, która jeszcze przed autorką Kwiatu pustyni odważyła się zaprotestować przeciwko barbarzyńskiemu obrzędowi Dwie kobiety schwyciły mnie i zaciągnęły do pokoju. Stojąca za mną obejmuje moją głowę, a jej kolana miażdżą mi ramiona strasznym ciężarem; druga rozkłada mi nogi i mocno trzyma za kolana. Nie można opisać tego okropnego bólu… W Senegalu, gdzie urodziła się Khady, kilkuletnie dziewczynki zostają obrzezane, „oczyszczone” - do modlitwy i dla męża. Tak nakazuje tradycja. Ta sama tradycja nakazuje kobiecie całkowite poddanie się woli mężczyzny, najpierw ojca, potem męża. Jej ciało należy tylko do niego. Tamtego dnia siedmioletnia Khady nie wiedziała, że jej los został przypieczętowany. Że całe jej dalsze życie zdeterminuje ta okropna chwila: przerażenia, krwi, żyletki pozbawiającej ją na zawsze kobiecej seksualności. A jeszcze wczoraj była beztroskim dzieckiem, bezpiecznym z mamą, tatą i ukochanymi dziadkami. Szczęśliwą dziewczynką gotową stać się nastolatką, a potem kobietą - stworzoną do miłości, której tak pragnęła. Brutalny obrzęd odebrał jej na zawsze te marzenia. A był zaledwie wstępem do dalszego dramatu. Khady ma trzynaście lat, kiedy zostaje wydana za mąż. Zaaranżowany ślub z nieznanym, starszym o dwadzieścia lat kuzynem z Francji oznacza, że musi wyjechać do Paryża. Tu wszystko jest inne. Lecz w zamkniętej społeczności senegalskich imigrantów kobietę traktuje się tak jak w Afryce. Bita, gwałcona, szesnastoletnia Khady rodzi pierwsze dziecko. Nawet tu, we Francji, musi być posłuszna mężowi, tradycji. Nie może protestować, gdy drastycznemu rytuałowi zostają poddane jej córeczki. Nie może nawet być na pogrzebie własnego dziecka... W Khady rodzi się bunt. Wyklęta przez otoczenie, znieważana i zastraszana rozpoczyna walkę o lepszy los - dla siebie i swoich dzieci. O prawo do bycia kobietą. Dziś Khady jest znaną bojowniczką o prawa afrykańskich kobiet. Występuje na forum ONZ-u i UNICEF-u, działa w GAMS, organizacji walczącej z seksualnym okaleczaniem kobiet. Jej wstrząsająca autobiografia, jeszcze przed książkami słynnej modelki Waris Dirie, otworzyła światu oczy na dramat rozgrywający się nadal w wielu afrykańskich wioskach. Dokonywane na bezbronnych dzieciach okrucieństwo. Barbarzyńską tradycję, która wciąż niesie cierpienie fizyczne i psychiczne milionom kobiet w imię religii i obyczaju. Ta książka to protest przeciwko przemocy oraz przykład odwagi, siły i determinacji. Khady nie zdoła cofnąć czasu. Jej rany wciąż krwawią. Ale ma nadzieję, że zdoła uchronić przed potworną krzywdą choćby jedną dziewczynkę. Bo każda kobieta, która jej doznała, pozostaje na całe życie okaleczona...

Nieoczywiste pytania i zaskakujące odpowiedzi to najlepszy sposób, aby spojrzeć na swój związek z zupełnie nowej perspektywy. Związki i rozwiązki miłosne to poradnik, który czyta się nie gorzej niż powieści Katarzyny Grocholi. Jedna z najpopularniejszych polskich pisarek rozmawia z Andrzejem Wiśniewskim, terapeutą rodzinnym warszawskiego Laboratorium Psychoedukacji, o związkach miłosnych, tych dobrych i tych złych. Związki i rozwiązki miłosne mają wiele atutów, a najważniejsze z nich to skrząca się dowcipem konwersacja, prawdziwe historie i oryginalne refleksje.

Książka ?Lęk o status? z erudycją i humorem opowiada o powszechnej, a zarazem nieco wstydliwej dolegliwości współczesnego człowieka, jaka jest nieustanny niepokój o posiadanie odpowiednio wysokiej pozycji społecznej, prestiżu i wartości w oczach świata. Odwołując się do dzieł sztuki oraz refleksji wybranych historyków, ekonomistów, filozofów czy polityków autor szuka przyczyn tego lęku i skutecznych sposobów kuracji.

Rozdzierająca serce historia córki prześladowanej wspomnieniami zbyt koszmarnymi, by pamiętać, zbyt bolesnymi, by zapomnieć Pierwszy raz ojciec zbił mnie pasem, kiedy miałam dwa lata. Szybko nauczyłam się, że jego słowo jest rozkazem. Jeśli nie zrobiłam tego, czego żądał, w ciągu sekundy wpadał w lodowatą, przerażającą furię... Paniczny strach – to najwcześniejsze wspomnienie Katie. Czuła go za każdym razem, gdy ojciec brutalnie chwytał ją za ramię. Gdy słyszała krzyk matki, którą katował, zadając wymyślne tortury. Jak wtedy, kiedy zamknął dwuletnią Katie na cały weekend w pokoju bez jedzenia i picia. Albo tej nocy, gdy sprowadził do domu kobietę, i wyrzucił Katie i jej matkę na śnieg w samych tylko nocnych koszulach… Żeby mieć możliwość wejść w dorosłe życie, Katie musiała odciąć się od dzieciństwa. Zapomnieć je. Wyprzeć z pamięci. Urodziła synka. Chciała żyć normalnie. Lecz wtedy ojciec powrócił. Co noc nawiedzał ją w sennych koszmarach. Co noc budziła się zlana potem, myśląc, że znów jest dzieckiem. W niektórych snach ukrywała się w szafie, wstrzymywała oddech i nasłuchiwała powolnych, ciężkich kroków zbliżających się w jej stronę. I słyszała skrzypienie otwierających się drzwi... Ale to nie sny miały okazać się najgorsze. Terapia, jakiej poddała się dwudziestoczteroletnia Katie, otworzyła szeroko drzwi do jej pamięci. Wizje wzbogacały się o coraz bardziej drastyczne szczegóły, wspomnienia stawały się coraz bardziej potworne.W każdym z nich pojawiała się zła, wykrzywiona twarz ojca. Jego szept: „Jeśli coś piśniesz, zabiję cię.” Jego obleśny rechot i słowa rzucane do kumpla: „Możesz ją mieć za dychę…”

Napisałam tę książkę w ciągu paru miesięcy po śmieci ojca. Ma rytm braku i rozpaczy. Nie pisałam autoterapeutycznie, ale tym bardziej nie po to, by przerobić doświadczenie w literaturę. Pisałam, bo nie mogłam robić nic innego. Oczywiście, wykonywałam codzienne czynności i ich niezbędność stała się jednym ze składników narracji: dorośli rozpaczają po wykonaniu obowiązków. Pocieszałam się obrazem taty, który zatelefonowałby do mnie zaraz po lekturze. To straszne pocieszenie, ponieważ miałby pochwalić mnie za opis swojej własnej śmierci. Inga Iwasiów

Młodość bez granic Spowolnij proces starzenia się swojego organizmu Ciesz się dobrym zdrowiem bez względu na wiek Otwórz się na niezwykłe, odmładzające doświadczenie Niezrównany geniusz... Dr Deepak Chopra ukazuje nam, w jaki sposób możemy przekształcić nasze ciało -- i nasze życie -- niszcząc mity o starzeniu się i prowadząc nas do źródła naszej wiecznej młodości. Anthony RobbinsTwoje życie -- kraina, w której nie ma starościStarość to tylko stan umysłu. Możesz czuć się starcem, mając zaledwie dwadzieścia lat, możesz również żyć pełnią życia, będąc już w wieku emerytalnym. Starzenie się jest bowiem procesem odwracalnym. Pewnie teraz z niedowierzaniem kręcisz głową, pamiętaj jednak o istnieniu rzeczy, które nie śniły się filozofom, a także sceptykom. Świat należy do ludzi odważnych, gotowych otworzyć się na to, co nieznane, szczególnie jeśli dzięki temu możliwe jest odzyskanie żywotności, kreatywności, entuzjazmu i dynamiki młodości. Dr Chopra jest uważany za współczesnego Hipokratesa z powodu swojego nowatorskiego podejścia łączącego starożytne tradycje uzdrawiające ze współczesnymi badaniami. Nie oferuje szamańskich praktyk ani myślenia magicznego. Proponuje za to praktyczny zestaw ćwiczeń i wskazówek dla Twoich codziennych zdrowych nawyków. Dzięki nim zdołasz zachować sprawność fizyczną, emocjonalną i duchową na jeszcze wiele długich lat młodości, które na Ciebie niecierpliwie czekają. Pozytywne czynniki, które opóźniają proces starzenia się Długowieczność a Twoja aktywność fizyczna Sposoby walki ze starzeniem się Twojego mózgu Właściwe odżywianie i suplementy diety Metody usuwania toksyn z organizmu

Po sukcesie Wyjdź za mąż i poddaj się Costanza Miriano proponuje nowy „podręcznik” wspólnego życia. Tym razem koncentruje się na mężczyznach. Jest to pełen humoru manifest wierzącej żony, który wyjaśnia, jak odkryć na nowo role, które mamy wypisane w sercu jako kobiety i mężczyźni, żony i mężowie, matki i ojcowie. Odpowiada na szereg ważnych pytań, takich, jak: - co to znaczy być mężczyzną? - czym jest ojcowski autorytet? - jaka jest rola Boga w małżeństwie i w wychowaniu? Są to porady dla mężczyzn, ale także dla kobiet, które powinny pomagać swoim mężom odkrywać ich zadania i rolę, jaką pełnią w budowaniu szczęśliwej rodziny. Zadania te, powiedzmy to głośno, współcześnie nieco się rozmyły, przez co zbyt często możemy spotkać w naszych domach mężczyzn zdezorientowanych i nieprzygotowanych do rozwiązania różnych delikatnych problemów czy do chronienia równowagi w rodzinie. Wystarczy naprawdę niewiele, by Wasza rodzina zaczęła szczęśliwie żyć i – po prostu – dobrze „funkcjonować”. „Być mężczyzną, być męskim to znaczy potrafić odważnie walczyć, mieć siłę do walki, siłę polegającą nie na atakowaniu, ale na stawianiu oporu. Być męskim to przede wszystkim mieć odwagę do brania na siebie ciosów, być tarczą w obronie powierzonych sobie osób. Być mężczyzną to znaczy być gotowym oddać życie za swoją małżonkę i za swoją rodzinę, albo za tego, kogo ma się w opiece, a także za swoją misję poza domem. Bycie mężczyzną nie ma natomiast nic wspólnego z powszechnym współcześnie rozumieniem męskości: choć potencja to coś pozytywnego, prawdziwy mężczyzna to ten, który potrafi kontrolować tę siłę, kierować nią, a nie marnować”. Wybrany fragment książki Prezenty dla mężczyzn Istnieje jedna jedyna uniwersalna, skuteczna, niezastąpiona metoda rozmawiania z mężczyznami. Tyle że... nie wiem, jaka to metoda.    Tak właśnie jest, niestety, nie mogę nic z tym zrobić. Próbowałam, ale bezskutecznie. Mam na myśli prawdziwą rozmowę, wymianę myśli, które skutecznie docierają do umysłu bliźniego, wymagają odpowiedzi i prowokują do nich.    Prowadzenie monologu się nie liczy, jest zbyt proste. Wiem to, bo mówienie to moja specjalność.    Bez problemu potrafię odpowiedzieć na tak podstawowe pytania jak to, do której klasy chodzi któreś z naszych dzieci, kiedy mój mąż jedzie je odebrać ze szkoły, bo dostało gorączki, i przed samymi drzwiami wejściowymi uświadamia sobie, że nie wie, gdzie go szukać (nie, imienia nie zapomniał - tak przynajmniej twierdzi); potrafię udzielić podstawowych informacji, na przykład: gdzie jest zaparkowany nasz samochód (powiedziałam „podstawowych", a nie dokładnych); potrafię przekazać zwięzłe instrukcje, po których mój mąż dzwoni do mnie tylko dwa czy trzy razy: „To mówiłaś, że gdzie przyjmuje pediatra?", „Czy mogę kupić szynkę parmeńską zamiast orzeszków piniowych?" „Pogniewasz się, jeśli nie pójdę tam, gdzie chciałaś, żebym poszedł?"... Oczywiście, że się pogniewam, ale nie przyznam tego nawet na torturach.    Na początku sądziłam, że problemy z organem słuchu są wadą produkcyjną tylko mojego egzemplarza, mojego męża. Zasięgałam informacji u producenta, ale stanowisko mojej teściowej jest niezmienne: jakkolwiek by było, muszę go sobie zachować, tego jej syna. Uznałam więc, że spróbuję porozumieć się przynajmniej z mężami innych kobiet. W przypływie natchnienia zaczęłam pisać listy do mężczyzn. Spędzałam całe noce na stukaniu w klawiaturę - a także, no dobrze, na malowaniu paznokci na odcień „geranium", najedzeniu kanapek z salami i czytaniu Houellebecąa oraz wpatrywaniu się zahipnotyzowanym wzrokiem w telewizyjne wykłady z fizyki o czwartej nad ranem, nie mogąc oderwać oczu od żółtego krawata profesora - by później, następnego dnia, z niemal całkowitą jasnością umysłu pozbyć się wszystkiego, co napisałam, wciskając z pełną bólu rezygnacją klawisz delete. To gest świadczący o wielkiej szlachetności.    Prawda jest taka, że - tak wynika z mojego doświadczenia -jeśli kobieta chce, by jakiś pomysł dotarł do umysłu i do serca któregoś męskiego przedstawiciela gatunku, by wpłynął na niego choć w minimalnym stopniu, słowa nie tylko nie wystarczą, ale nieraz mogą okazać się wręcz szkodliwe. U mężczyzn porady, pouczenia czy wskazówki wywołują natychmiastową reakcję w postaci ataków reumatyzmu, nie-cierpiącej zwłoki potrzeby sprawdzenia poziomu płynu hamulcowego, chęci odmalowania na biało ściany w łazience oraz fal tęsknoty za new wavel wymagających wysłuchania w nabożnym skupieniu - na kolanach - całej kolekcji płyt.    A w tych rzadkich przypadkach, kiedy pozostają w najbliższym otoczeniu, gdy my mówimy - nie słuchają. Kiedy pisałam te słowa, poczułam pewne wyrzuty sumienia (może jestem zbyt surowa?), zawołałam więc mojego męża i przedstawiłam mu swoje refleksje. Oczekiwałam, że po mojej długiej, pasjonującej i pełnej szczegółów przemowie usłyszę mądrą odpowiedź małżonka. - No więc, co powiesz? - O czym? - O tym, że mężczyźni nie słuchają kobiet. -Hę? - Powiedz, jakie jest twoje zdanie. - Nie wiem, wybacz, ale nie słuchałem. Osobiście odebrałam to jako komplement. Jestem pewna, że miał na myśli: „Dobrze powiedziane, kochanie, ty zawsze znajdziesz odpowiednie słowa".    Mam dziwne przeczucie, że gdy dzwonię do niego, kiedy jest w pracy, odkłada słuchawkę na biurko i udaje się do archiwum, by poukładać nagrania w porządku alfabetycznym (od tak dawna przecież chciał to zrobić). O ile go znam, to -kiedy ja wciąż mówię - zmienia zdanie i postanawia ułożyć je jednak w porządku chronologicznym. Później znów alfabetycznym, ale pojawią się pewne problemy, ponieważ nie będzie mógł sobie przypomnieć, gdzie stoi „j". Tak czy inaczej, czymkolwiek by się zajmował, podczas gdy ja mówię, jego wkład w rozmowę jest zawsze taki sam: zerowy.

Poślubienie mężczyzny, który bez wątpienia należy do innego „gatunku” i życie z nim, to poważne przedsięwzięcie. A jednocześnie… cudowna przygoda. To wyzwanie zmuszające do prawdziwego zaangażowania, rzucenia wszystkiego na jedną szalę, przyjęcia nowego życia. Takiemu wyzwaniu można sprostać tylko wtedy, gdy każdy spełnia się w swojej roli. Mężczyzna jest w rodzinie wcieleniem przewodnika, zasad, autorytetu. Kobieta powinna z radością przyjąć rolę tej, która pomaga i która przyjmuje, otacza opieką. To do kobiet należy – jest to wpisane w ich naturę – przyjęcie życia i pomaganie najbliższym, każdego dnia. Także wtedy, kiedy pokój dzieci po popołudniowych zabawach wygląda tak, że ma się ochotę walić głową w ich biurko… W tym zbiorze oryginalnych, błyskotliwych, ironicznych i rozśmieszających do łez listów Costanza Miriano pisze o miłości, małżeństwie i rodzinie. Żartobliwy styl, którym się posługuje, może przekonać i skłonić do przemyśleń nawet najbardziej opornych. „Kiedy kobieta poddaje się nie po to, by zostać zdeptaną, ale by przyjmować innych, wskazuje drogę mężczyźnie i całej rodzinie. Kobieta wyprzedza mężczyznę, ponieważ on potrzebuje, by go przyjęła. Z taką kobietą – kobietą, która jest wierna, która nie jest rywalką, nie chce przejmować nad wszystkim kontroli i dominować, ale która nie pozuje na słabą kobietkę – mężczyzna może być płodny w szerokim tego słowa znaczeniu. Wspomnę tylko, że wówczas nawet myśl o dzieciach może nie wydawać mu się tak bardzo przerażająca. Kochać jako pierwsza, ale i jako ostatnia. To na nas, kobietach, spoczywa również zadanie dbania o miłość, podtrzymywania domowego ognia. Wierność taka może okazać się konieczna w chwilach, gdy miłość – która jest nie tylko uczuciem, ale przede wszystkim przykazaniem – wymaga także siły i zdecydowania”. Wybrany fragment książki Szewc bez butów chodzi... „Costanza, powiedz mi jeszcze raz, dlaczego powinnam wyjść za mąż. To już za piętnaście dni". Trzeba sięgnąć po słuchawkę. Ktoś ma nagłą potrzebę rozmowy. Trzeba umieścić puszkę z napojem w uchwycie (błogosławiony wynalazek z amerykańskich samochodów!). Trzeba sprzątnąć pestki mandarynki (mężu, obiecuję, że któregoś dnia przyniosę worek na śmieci i wszystko posprzątam, nawet papierki po czekoladkach Pocket Coffee). Trzeba w kilka sekund przemienić ten chlewik, mój samochód - schronienie tej niepoprawnej Oprah Winfrey dla ubogich, która ma zwyczaj jadać obiady na skrzyżowaniach bulwaru nad Tybrem - w dobrze się prezentujący salonik.    Piękno przyjaźni nie polega na tym, by mieć przy sobie kogoś, kto będzie miał odwagę powiedzieć ci wprost, że pasemka w kolorze zgniłej nieszpułki nie dodają ci uroku; kogoś, kto będzie się starał, całkiem szczerze zresztą, znaleźć rozsądne uzasadnienie, dlaczego musisz, naprawdę musisz kupić sobie kolejny, dziewiąty już naszyjnik z gagatu, (ponieważ idealnie uzupełni on twoją garderobę); kogoś, kto powie ci, jak doskonałego wyboru dokonałaś i jak świetnie sobie poradziłaś, no przecież nie można było przewidzieć, że grupa czternaściorga małych przyjaciół twoich dzieci, którą gościłaś u siebie, wymknie ci się nieco spod kontroli i dobierze się akurat do tych dwóch spośród wszystkich krzewów różanych, które zdołały zakwitnąć...    Nie o to chodzi. Ja osobiście koniecznie muszę mieć przyjaciół głównie dlatego, że dzięki temu mogę rozdawać rady, a to z kolei jest niezwykle przyjemne i satysfakcjonujące. Rzecz w tym, że przyjaciołom, a dokładniej przyjaciółkom, mogę zawracać głowę tylko przez pewien ograniczony czas, dzięki czemu są one w stanie znieść większe natężenie mojego marudzenia.    Dzieci natomiast, do których jestem przyklejona niemal jak małża, na moje kazania reagują przełączeniem się na tryb off, patrzą na mnie, przypatrując się tak naprawdę mojemu kolczykowi w uchu i myślą o porywających przygodach X-Men, do których będą mogły powrócić, gdy tylko zakończę wreszcie dowodzenie im, jak wiele korzyści przynosi skrupulatna i systematyczna nauka.    Jeśli chodzi o mojego męża, jest on człowiekiem inteligentnym i szybko nauczył się odpowiadać mi: „Aha" albo „Naprawdę?", lub nawet: „Tak, ja też tak myślę" i „Oczywiście", niemal zawsze odpowiednim tonem, co pozwala mu przy minimalnym wysiłku symulować prowadzenie ze mną rozmowy. Gdy mam podejrzenia, że mnie nie słucha, mówię na próbę: „Kochanie, jestem znowu w ciąży". Jeśli reaguje na to swoim typowym, wyrażającym zaniepokojenie westchnieniem, oznacza to, że docierają do niego - nie wiem wprawdzie, jakim sposobem, ale jakoś docierają - zasadnicze treści mojego przekazu.    Moje przyjaciółki zaś, jak się wydaje, słuchają uważnie moich opinii, a nawet biorą je pod uwagę. Pewnie bardziej ze względu na sympatię do mnie niż ze względu na to, bym miała powiedzieć coś mądrego, z moim zacięciem psychologicznym godnym środkowego napastnika przebijającego się w pole karne. Owszem, nawet mnie zdarza się czasami powiedzieć coś mądrego, lecz bądźmy szczerzy: zwykle przez przypadek.    Zazwyczaj jednak moja odpowiedź na jakikolwiek dylemat jest jedną z następujących: to on ma rację; wyjdź za nie-go; zdecydujcie się na dziecko; ustąp mu; zdecydujcie się na drugie dziecko; przeprowadź się do jego miejscowości; wybacz mu; spróbuj go zrozumieć; zdecydujcie się w końcu na dziecko.    Dlatego też te koleżanki, które nie chcą słuchać podobnych rzeczy- a ja, jeśli się zaangażuję, powtarzam je zwykle z subtelnością godną betoniarki - znikają z pola moich radarów. Nie zniechęcam się łatwo, ale zwykle po trzynastu pozostawionych bez odpowiedzi mailach i po otrzymaniu czterech ziejących chłodem SMS-ÓW - zrozumiem.    Te zaś koleżanki, które mają podobne do moich poglądy w danej sprawie, lub też które, niezależnie od wszystkiego wciąż mnie lubią, nadal dzwonią. One... o tak, dają mi dużo satysfakcji.    Przyczyna tego, że tak często muszę mówić ci, mój mężu: „Wybacz na sekundkę, pożegnam się tylko z koleżanką i zaraz przyjdę", jest taka, że udzielanie rad jest, jak już powiedziałam, cudowne. Poza tym tylko w ten sposób można udawać, że ma się coś do załatwienia akurat w chwili, gdy dwaj synowie biją się rowerowymi bidonami o półcentymetrową głowę chłopka lego, który akurat ma wąsy, bez których żaden z braci nie może się obejść, a dwie córki właśnie przewróciły na ziemię pudełko z dwustoma pięćdziesięcioma gramami 5-milimetrowego makaronu.    Jednak przede wszystkim przyjaciółki są dziś niezwykle cenne dlatego, że my, współczesne kobiety, w odróżnieniu od tak wielu wcześniejszych pokoleń, nie mamy przed sobą z góry wyznaczonej drogi.

Współuzależnienie to skłonność do związków, w których miłość mylona jest z posiadaniem, przywiązanie zamienia się w zależność, odpowiedzialność miesza się z poczuciem winy, troska przesiąknięta jest lękiem, a seks łączy się z nadużyciem lub nie dochodzi do głosu. Zrozumienia istoty współuzależnienia to klucz do uzdrowienia toksycznych relacji między rodzicami i dziećmi lub pełnych napięcia i cierpienia związków małżeńskich, problemów z autorytetami, skłonności do konfliktów w pracy.

Toksyczna miłość to książka dla kobiet, które za bardzo kochają i dla mężczyzn, którzy duszą się w związkach z nimi. Dla kobiet (ale i dla mężczyzn) skłonnych do romantycznej miłości i idealizacji partnera, często rozczarowujących się lub z obawy przed porzuceniem tkwiących w bolesnej samotności. Dla mężczyzn (ale i dla kobiet) obwinianych przez bliskich, że zapracowani lub pogrążeni w swoich stresach nie mają czasu na miłość, dla rodziny, nawet dla własnych dzieci. Dla przepełnionych poczuciem krzywdy i dla tych, którzy czują się winni w związkach. Znajdziecie tu klucz do takich zjawisk jak zaborczość rodziców wobec dzieci, uzależnienie od guru czy psychoterapeuty, dewocja i religijny fanatyzm. Pia Mellody, wybitna psychoterapeutka amerykańska, autorka bestsellerów o zjawisku współuzależnienia ma dla nas dobrą wiadomość: z chorobliwej miłości można się wyleczyć!

Czym jest miłość? W tej oryginalnej i inspirującej książce Osho - jeden z najbardziej rewolucyjnych, współczesnych myślicieli - kwestionuje nasze nawykowe myślenie o miłości. Otwiera możliwość doświadczania miłości, która jest stanem naturalnym, niosącym spełnienie oraz wolnym od chęci posiadania i zazdrości. Osho w charakterystyczny dla siebie sposób posługuje się dowcipem, humorem i wglądem, by przydać nam odwagi do odrzucenia zaburzonych wzorców relacyjnych, które przejęliśmy od innych ludzi. Zachęca też do ponownego odkrycia sensu miłości do siebie samego. "Kiedy staniesz się gotowy do zbadania przestrzeni miłości, przekonasz się że jesteś napełniony ogromną ilością nieprawdziwych przekonań na temat miłości. W rezultacie nie jesteś w stanie oddzielić prawdy od fałszu". Osho odpowiada wielu osobom, które pytają go o miłość. Ukazuje przy tym nowe drogi kochania, na których doznasz przemiany i będziesz kontaktował się z ludźmi w nowy sposób. Oznacza to: * Miłość bez lgnięcia * Oswobodzenie się od lęku przed samotnością * Bycie w pełni obecnym w swoich relacjach * Utrzymywanie miłości w stanie świeżości i ożywienia * Bycie partnerem życiowym, który stwarza możliwość wzrostu i rozwoju * Poddanie ego, dzięki czemu możesz poddać się miłości Książka inspiruje do spojrzenia na miłość w nowy sposób i do doświadczenia prawdziwej radości dzielenia się nią. Miłość musi być w twoim życiu czymś realnym, a nie rodzajem poematu lub marzenia. Musi się urzeczywistnić. Nigdy nie jest za późno, by po raz pierwszy doświadczyć miłości. Naucz się kochać. Niewiele osób potrafi to robić. Wszyscy ludzie wiedzą, że miłość jest potrzebna, wiedzą że bez miłości życie pozbawione jest znaczenia, nie wiedzą jednak, w jaki sposób kochać. Cokolwiek robią w imię miłości, nie jest to prawdziwą miłością. Mieszają oni miłość z wieloma innymi stanami, jak zazdrość, złość, nienawiść, chęć posiadania, dominacja, egocentryzm. Wszystkie te trujące uczucia niszczą nektar miłości.

OSHO ? charyzmatyczny mistrz duchowy pochodzący z Indii. Znakomity mówca swobodnie posługujący się zarówno wschodnimi tradycjami mistycznymi, jak i zachodnią psychoterapią. Jego nauki dotyczą nie tylko indywidualnego poszukiwania sensu, lecz także najbardziej palących spraw społecznych i politycznych. W jaki sposób możemy pogodzić potrzebę wyrażania emocji z pragnieniem poszanowania innych? Bardzo często stajemy przed dylematem: wyrażać je czy tłumić? Boimy się, że wyrażając prawdziwe uczucia, zranimy lub urazimy bliskie nam osoby. Jeżeli jednak tłumimy emocje, zwiększamy ryzyko zranienia samych siebie. Osho pomaga skutecznie rozwiązać ten konflikt. Książka ta umożliwia zrozumienie podłoża, na którym rodzą się emocje, uczy konstruktywnych zachowań, a także utrzymania pewności siebie i równowagi w obliczu nieuniknionych życiowych wzlotów i upadków. Szczególnie zaś pomaga odkryć, jaki wpływ na nasze życie wywiera lęk, złość oraz zazdrość i jak możemy przekształcić te destrukcyjne emocje w twórczą energię Unikalne podejście do ludzkiego umysłu i serca, jakim posługuje się Osho, wykracza daleko poza konwencjonalną psychologię. Kiedy jesteś szczęśliwy, nagle dopływa do ciebie energia z całego świata. Cały świat śmieje się razem z tobą. Osho

OSHO – charyzmatyczny mistrz duchowy pochodzący z Indii. Znakomity mówca swobodnie posługujący się zarówno wschodnimi tradycjami mistycznymi, jak i zachodnią psychoterapią. Jego nauki dotyczą nie tylko indywidualnego poszukiwania sensu, lecz także najbardziej palących spraw społecznych i politycznych. Książka pomaga zrozumieć, czym tak naprawdę jest miłość, i wyjaśnia, ze jedynie pełne zdemaskowanie lęków przed samotnością i wolnością sprawi, ze będziemy umieli godnie żyć obok drugiego człowieka i stworzyć zdrowy związek. Autor przekonuje, że miłość jest najlepszym sposobem na osiągnięcie spełnienia. Osho mówi: BĄDŹ SOBĄ. Nieustannie poznawaj siebie, zaakceptuj siebie, kochaj siebie. Nie bądź niczyją kopią. Masz własny, potężny i wyjątkowy potencjał – nigdy wcześniej nie było takiego jak ty człowieka i nie będzie nigdy w przyszłości. Pokochaj siebie, abyś mógł prawdziwie kochać innych.  

W ciagu czasu spędzonego na ziemi, któy nazywamy życiem, wszyscy mamy do odrobienia pewne lekcje. Staje się to szczególnie widoczne wówczas, gdy pracujemy z umierajacymi. To oni uczą się i nas bardzo wielu rzeczy - jak właściwie przeżyć zycie, jak pzobywać się tego, co w nas złe, a odszukać to, co najlepsze w ns samych i innych. Wszystko sprowadza się do pytania:"Czy starczyło mi czasu, aby żyć właściwie?" Nauki z tej ksiązki - owoc ścisłej wspólpracy autorów, których opisane doświadczenianpochodzą z ich wykładów, warsztatów oraz rozmów z pacjentami i członkami ich rodzin - są po to, bysmy potrafili docenić wagę życia.

Nadzieja na miłość i lepsze jutro… Romans na przekór metryce, zapomniane uroki codzienności oraz sposoby na oswajanie i pokochanie siebie dzień po dniu to w skrócie najnowsza książka Romy Ligockiej. Autorka z dużą dozą sympatii podpatruje rzeczywistość wskazując najlepsze strony życia. Miłość z natury swojej i istoty musi być wolna. Ale jak dać komuś miłość nie odbierając mu jednocześnie wolności? Jak kochać dojrzale? Tym, którzy sądzą, że z pierwszą zmarszczką maleje nasze prawo do erotyki, bo może natura tak chce, powiem tylko, że skoro w wielu dziedzinach kpimy sobie z natury – zmieniamy ją i poprawiamy – to dlaczego nie w tej? Miłość. Starość – przyjaciółki czy rywalki? A może obie są w nas jednocześnie? Ja dzisiejsza, nie jestem już tą wczorajszą i nawet jej sobie nie przypominam. Wokół nas przecież nieustannie zmienia się świat i my się w nim zmieniamy. Dlatego proszę Państwa: dziś w nocy przestawiamy zegary: niech biją już tylko w naszym własnym rytmie – w rytmie naszych serc.

Wokół migracji dorosłych dzieci w kontekście potrzeb ich starszych rodziców, konstruowane są negatywne dyskursy przybierające postać panik moralnych. W ich centrum znajdują się migrujące kobiety, szczególnie te, których rodzice wymagają pomocy w utrzymaniu higieny osobistej. Są one w większym stopniu niż migrujący mężczyźni, którzy znajdują się w podobnej sytuacji, poddane społecznym (negatywnym) ocenom w społeczeństwie wysyłającym. Zmusza je to do podjęcia dodatkowego wysiłku w państwie imigracji, aby bezpośrednią opiekę osobistą zastąpić substytutem w postaci wsparcia finansowego. Sytuacja migrujących kobiet ulega dodatkowej komplikacji, gdy są one obciążone podwójnymi zobowiązaniami rodzinnymi i opiekują się nie tylko swoimi starszymi rodzicami, lecz także własnymi dziećmi. Ta częsta w transnarodowej rzeczywistości sytuacja prowadzi do pojawienia się licznych napięć i dylematów moralnych. W swej książce zajmuję się funkcjonowaniem transnarodowego systemu opieki międzygeneracyjnej, w ramach którego realizowane są praktyki społeczno-kulturowe redukujące przynajmniej częściowo owe napięcia i dylematy.. Łukasz Krzyżowski

Depresja jest chorobą naszych czasów, która dotyka coraz większą ilość osób. Proponowana publikacja opisuje problem i proponuje sposoby jego przezwyciężenia. KATOLICKI PRZEWODNIK PO DEPRESJI, ukazuje jak odzyskać radość życia. Odpowiada na pytanie: jak święci, sakramenty i psychiatria mogą pomóc wyrwać się spod wpływu depresji i odzyskać harmonię życia. KATOLICKI PRZEWODNIK PO DEPRESJI jest publikacją skierowaną do wszystkich Czytelników, których dotyka ten problem. Także do ich bliskich, krewnych i przyjaciół, którzy chcieliby lepiej zrozumieć, przez co przechodzą chore na depresję osoby. Może okazać się pomocą dla księży i duszpasterzy. Z pewnością zainteresuje również wszystkie osoby, zajmujące się leczeniem osób psychicznie chorych, które chciałyby lepiej zrozumieć swoich pacjentów. To poradnik, który podpowiada jak należy postępować w czasie leczenia. Proponuje różne metody przezwyciężenia choroby. Może uzupełniać leczenie prowadzone przez kompetentnych lekarzy i terapeutów, pod warunkiem zaakceptowania przez nich tychże metod. Powinnien być traktowany jako uzupełnienie, a nie za zamiennik kierownictwa duchowego i innych metod pracy duszpasterskiej. Ludzie chorzy, a zwłaszcza chorzy psychicznie, bardzo często unikają szukania profesjonalnej pomocy medycznej. Mamy nadzieję, że nasza książka przekona cierpiących na depresję, aby jak najszybciej zwrócili się po fachową konsultację psychiatryczną. DR KHERIATY AARON - absolwent Uniwersytetu Notre Dame w zakresie filozofii i nauk medycznych. Dyplom lekarza zdobył na Uniwersytecie Georgetown. Jest dyrektorem kształcenia Rezydentów Szkolnictwa Medycznego w Katedrze Psychiatrii Uniwersytetu Kalifornijskiego w Irvine. Współtworzy i kieruje programem etyki lekarskiej w School of Medicine. Przewodniczący komisji etyki klinicznej. Żonaty, ma pięcioro dzieci. Mieszka w Kalifornii.