Pieśń polska nie jest ani monografią, ani podręcznikiem czy kompendium historycznym. To starannie wyselekcjonowany wybór tekstów na temat liryki wokalnej Fryderyka Chopina, Stanisława Moniuszki, Mieczysława Karłowicza i Karola Szymanowskiego. Dla Tomaszewskiego to postacie szczególnie bliskie, ponieważ - jak wskazuje Stefan Kisielewski - ""weszły w krew"" polskiego życia i polskiej kultury.Twórczość czterech wybitnych kompozytorów pomaga określić skalę zjawiska jakim są dzieje pieśni polskiej, które dzięki swej wartości i niepowtarzalności na trwałe wpisały się w dzieje pieśni europejskiej.
Oto długo wyczekiwana, nowa wersja jedna z najbardziej podstawowych pozycji w chopinologii. Wraz z Polskim Wydawnictwem Muzycznym prezentujemy trzecie wydanie książki profesora Mieczysława Tomaszewskiego Chopin. Człowiek – dzieło – rezonans w redakcji Kamili Stępień-Kutery. Dzięki skrupulatnej pracy redaktorskiej książka ta zyskuje nowe życie nie tylko dla rzeszy naukowców i studentów, którzy będą po nią sięgali w ramach przyswajania najbardziej podstawowych zagadnień związanych z Fryderykiem Chopinem, ale także szerokiego grona melomanów, dla których również będzie to pozycja obowiązkowa.
De Custine zapamiętał, że miała na sobie «spódnicę z jedwabiu obramowaną wstążkami, wiśniowy pas, powiewający w dół niczym szarfa, koszulę z białego jedwabiu, marszczoną wokół szyi, zastępującą gorset, a na wierzchu kurtę otwartą w stylu kobiet orientalnych albo – tancerek na linie. Głowa odkryta. Włosy zupełnie gładkie, rozdzielone na szczycie głowy o zachwycającym kształcie, lecz opadające w grubych lokach na ramiona». Ciąg dalszy relacji nabiera tempa i ekspresji, stawiając sytuację wprost przed oczy. Zaczyna się od sceny, która miała charakter teatralnego entrée: «Weszła żywo – pisał markiz – z sakiewką pełną cygar w ręku i zanim usiadła, wyjęła jedno, by je zapalić od świecy na kominku. Następnie gwałtownie opadła na kozetkę z nogami wysuniętymi ku ogniu. Oto, co dla oczu». I od razu stawia retoryczne pytanie zwrócone do książęcego adresata: «Czy potrafi pan sobie wyobrazić podobny rodzaj pojawienia się damy w paryskim salonie?»”.
fragment książki
Profesor Mieczysław Tomaszewski, zwykle kojarzony z monumentalnymi pracami naukowymi, skoncentrował się w tej niewielkiej rozprawie na relacjach osobistych kompozytora. Z klasą i dyskrecją opisał to, co dla Chopina pozostawało terytorium pilnie strzeżonym przed obcymi, sferą niedopowiedzeń. Autor przygląda się i analizuje fenomen burzliwego związku z George Sand. Jest zdecydowany w swych osądach, szczególnie przy ocenie pisarki, ale nie odziera Chopina z aury tajemniczości. Równie zajmująca, co główny wątek jest warstwa relacji świadków epoki: Liszta, Balzaca, Heinego, Niemcewicza i in. Lektura wartościowa i lekka, w tej edycji uzupełniona i zweryfikowana z nowszymi źródłami, w odróżnieniu od poprzednich wydań i ze względu na wymogi serii bardziej subtelna w warstwie ikonograficznej.
„Jedynym i niepowtarzalnym” nazwał Fryderyka Chopina jego rówieśnik, sam też nader utalentowany kompozytor, Ignacy Feliks Dobrzyński. „On ma osobny styl, osobną formę, czarujący wdzięk, jakieś nowe, ze sfer wyższych, a może i najwyższych – czerpane modulacje – pisał w roku 1865. – Słowem, posiada to wszystko, czego przed nim nikt w swych dziełach ani okazał, ani zamarzył. On jest solus et unicus. A zatem postawienie jakiegokolwiek bądź imienia obok Chopina jest usiłowaniem bezsilnym”.
W głosach twórców kolejnych pokoleń, począwszy od dostrzegającego Chopinowski „geniusz muzyczny” Józefa Elsnera, poprzez Stanisława Moniuszkę, Karola Szymanowskiego, Ignacego Jana Paderewskiego, aż po Witolda Lutosławskiego – by wymienić jedynie kilku – odnajdujemy ten sam zachwyt, przekonanie o niedościgłości Chopina. Tego fenomenu, tajemnicy jego muzyki, zapewne nie uchwycimy nigdy. Jednak zdaje się, że szczególnie dzięki spisanym przemyśleniom tych, którzy najgłębiej, z własnego doświadczenia, pojmują sekret procesu twórczego – innych kompozytorów – jesteśmy tego uchwycenia i zrozumienia jak najbliżej.
Ze znawstwem i wyczuciem wybrane przez Mieczysława Tomaszewskiego wypowiedzi polskich twórców składają się w narrację o obecności Fryderyka Chopina w kulturze, jego dla niej nieodzowności. „Jedyny i niepowtarzalny” – pozostaje zarazem Chopin najtrwalszym, najważniejszym fundamentem polskiej muzyki.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
