Księga wiary chrześcijańskiej w dyskusji z poganami, innowiercami i błądzącymi
Jest to jedno z najwybitniejszych osiągnięć myśli ludzkiej, na trwałe obok Sumy teologicznej wpisane do kanonu dzieł genialnych.
Summa contra gentiles św. Tomasza z Akwinu to swego rodzaju dyskusja z innymi religiami, a także z niewierzącymi, napisana w XIII wieku. W zamyśle autora miała wykazać słuszność wiary chrześcijańskiej. W sposób genialny łączy filozofię grecką z treścią Pisma Świętego, siłę ludzkiego rozumu z objawieniem Boskim. Do dziś dzieło to jest inspiracją dla tych, którzy mają odwagę myśleć, zarówno wierzących, jak i niewierzących.
Komentarz Tomasza z Akwinu do Liber de causis (Księgi o przyczynach) to na pozór typowy wytwór średniowiecznej tradycji komentowania tekstów. Typowość ta jednak w tym wypadku jest wyjątkowo skomplikowana, dziełko bowiem, którego polski przekład trafia po raz pierwszy do Czytelnika, ma niezwykłą, wielowarstwową genezę.
Księga o przyczynach uznawana była przez stulecia za dzieło Arystotelesa, swoiste podsumowanie Metafizyki. Tomasz jednak odkrył, że były to raczej wypisy z Elementów teologii neoplatonika Proklosa, opatrzone arabskim komentarzem. Wokół problemu autorstwa Liber de causis narosła ogromna literatura, potęgując efekt komentarza do komentarza do komentarza, którym jest tekst Tomasza.
Dzięki tej złożonej genezie i konstrukcji powstało dzieło wyjątkowe pod względem filozoficznym. Przedmiotem analizy jest tu esse, którego rozumienie i przekład są dość problematyczne – bywa tłumaczone jako bytowanie, istnienie lub byt. Czytelnik jest świadkiem, jak Tomasz buduje swoją własną teorię bytu na przecięciu wielu dyskursów. Zderza się tu tradycja Platona i Arystotelesa, spotykają się elementy sobie obce, a nawet wrogie: idee arystotelesowskie, chrześcijańskie, monoteistyczne z neoplatońskimi, pogańskimi, politeistycznymi, a także z arabskimi. Łączą się różne czasy – klasyczny okres helleński, schyłkowa faza filozofii greckiej, stulecia średniowiecza. Na tym bogatym podłożu Tomasz z Akwinu wypracowuje swoją metafizykę bytu.
Tomasz z Akwinu (1225–1274), wybitny filozof chrześcijański i uczony dominikanin, zaliczany do Doktorów Kościoła katolickiego. Początkowo potępiony, został w końcu kanonizowany, a w roku 1879 w encyklice Aeterni Patris jego filozofia została uznana za oficjalną filozofię Kościoła katolickiego. Wykładał w Paryżu, Florencji i Neapolu. Zajmował się także naukami przyrodniczymi.
Komentarz Tomasza z Akwinu do Liber de causis (Księgi o przyczynach) to na pozór typowy wytwór średniowiecznej tradycji komentowania tekstów. Typowość ta jednak w tym wypadku jest wyjątkowo skomplikowana, dziełko bowiem, którego polski przekład trafia po raz pierwszy do Czytelnika, ma niezwykłą, wielowarstwową genezę.
Księga o przyczynach uznawana była przez stulecia za dzieło Arystotelesa, swoiste podsumowanie Metafizyki. Tomasz jednak odkrył, że były to raczej wypisy z Elementów teologii neoplatonika Proklosa, opatrzone arabskim komentarzem. Wokół problemu autorstwa Liber de causis narosła ogromna literatura, potęgując efekt komentarza do komentarza do komentarza, którym jest tekst Tomasza.
Dzięki tej złożonej genezie i konstrukcji powstało dzieło wyjątkowe pod względem filozoficznym. Przedmiotem analizy jest tu esse, którego rozumienie i przekład są dość problematyczne – bywa tłumaczone jako bytowanie, istnienie lub byt. Czytelnik jest świadkiem, jak Tomasz buduje swoją własną teorię bytu na przecięciu wielu dyskursów. Zderza się tu tradycja Platona i Arystotelesa, spotykają się elementy sobie obce, a nawet wrogie: idee arystotelesowskie, chrześcijańskie, monoteistyczne z neoplatońskimi, pogańskimi, politeistycznymi, a także z arabskimi. Łączą się różne czasy – klasyczny okres helleński, schyłkowa faza filozofii greckiej, stulecia średniowiecza. Na tym bogatym podłożu Tomasz z Akwinu wypracowuje swoją metafizykę bytu.
Tomasz z Akwinu (1225–1274), wybitny filozof chrześcijański i uczony dominikanin, zaliczany do Doktorów Kościoła katolickiego. Początkowo potępiony, został w końcu kanonizowany, a w roku 1879 w encyklice Aeterni Patris jego filozofia została uznana za oficjalną filozofię Kościoła katolickiego. Wykładał w Paryżu, Florencji i Neapolu. Zajmował się także naukami przyrodniczymi.
Summa contra gentiles, nazywana Summą filozoficzną dla odróżnienia od Summy teologii, jest dziełem teologicznym napisanym dla obrony wiary chrześcijańskiej. Ukazując możliwość współgrania rozumu ludzkiego z Objawieniem, Tomasz podejmuje dyskusję z myślą grecką i arabską.
Dzieło to jest i dziś interesujące, gdyż wydaje się, że myśl chrześcijańska staje w każdej epoce wobec jakiegoś zagrożenia, kuszącego nowością, naukowością i łatwością rozwiązań.
Summa contra gentiles, nazywana Summą filozoficzną dla odróżnienia od Summy teologii, jest dziełem teologicznym napisanym dla obrony wiary chrześcijańskiej.
Ukazując możliwość współgrania rozumu ludzkiego z Objawieniem, Tomasz podejmuje dyskusję z myślą grecką i arabską. Dzieło to jest i dziś interesujące, gdyż wydaje się, że myśl chrześcijańska staje w każdej epoce wobec jakiegoś zagrożenia, kuszącego nowością, naukowością i łatwością rozwiązań.
Ukazując możliwość współgrania rozumu ludzkiego z Objawieniem, Tomasz podejmuje dyskusję z myślą grecką i arabską. Dzieło to jest i dziś interesujące, gdyż wydaje się, że myśl chrześcijańska staje w każdej epoce wobec jakiegoś zagrożenia, kuszącego nowością, naukowością i łatwością rozwiązań.
Kwestie dyskutowane Omocy Boga św. Tomasza z Akwinu należą do najbardziej znaczących tekstów średniowiecznych. Są zapisem dysput, które odpowiadają we współczesnym systemie nauczania seminariom uniwersyteckim.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
