Ekho to lustrzany świat Ziemi. Znajdziemy tam znane nam miasta i państwa, ale trochę inne: nie ma elektryczności, smoki zastępują samoloty pasażerskie, wagoniki metra znajdują się na plecach dziwnych stonóg... lecz najdziwniejsze są Preshauny, które pod postacią włochatych formalistów, wydają się trzymać ten świat w ryzach...
Dwa główne tematy książki to stan wegetatywny człowieka i śmierć mózgowa.
Kate Adamson poddano operacji jamy brzusznej bez znieczulenia, ponieważ miała diagnozę stanu wegetatywnego. Jej cierpienia na tym się nie skończyły. W Stanach Zjednoczonych prawo zezwala bowiem przerwać pojenie i karmienie chorego w stanie wegetatywnym- w stosunku do Kate potem zdecydowano się na ten krok, skazując ją tym samym na śmierć. Przeżyła jednak dzięki przytomności męża i opisała później cierpienia z powodu umierania z odwodnienia jako większe od tych spowodowanych wcześniejszą operacją. Wszystko to nie byłoby możliwe, gdyby nie fałsz zawarty w samej definicji i sposobach diagnozowania stanu nazwanego wegetatywnym.
"Praca Jarosława Marszewskiego jest doskonała. Wnikliwa, precyzyjna i mądra. Bardzo ciekawie brzmią tu konteksty polityczne i społeczne, które znacząco wpływały na interpretację postaci Piłsudskiego. W filmach dwudziestolecia międzywojennego często budowano mit Marszałka patrioty, który posiadał wymiar heroiczny. W okresie PRL pokazywano bankructwo polityczne Drugiej Rzeczypospolitej, gdzie Piłsudski był postrzegany jako dyktator. Obraz Marszałka w czasach obecnych jest bardziej ludzki, pojawia się on na ekranie nie tylko jako polityk, ale także mąż (nie zawsze wierny), kochanek albo pacjent szpitala psychiatrycznego. Ten sposób budowania postaci Józefa Piłsudskiego jako bohatera filmowego, gdzie jest on człowiekiem, który ma swoje pasje, wady, namiętności, powoduje, że obecne filmy z Marszałkiem są bardziej komunikatywne, wywołują emocje, są oglądane."
Prof. dr hab. Robert Gliński
Stanisława Umińska na początku lat dwudziestych XX wieku była wschodzącą gwiazdą Teatru Polskiego. W 1923 roku poznała krytyka sztuki, malarza i pisarza, Jana Żyznowskiego, w którym się zakochała z wzajemnością. Gdy u Żyzynowskiego zdiagnozowano raka, a jego stan był beznadziejny, sięgnęła po rewolwer i pozbawiła go życia. Oskarżona o zabójstwo została uniewinniona przez sąd, lecz sama sobie nie mogła wybaczyć.
Wróciła do wiary i wstąpiła do Stowarzyszenia "Samarytanki" (dziś to Zgromadzenie Sióstr Benedyktynek Samarytanek Krzyża Chrystusowego). Pracowała wśród byłych prostytutek i dzieci z najgorszymi upośledzeniami. W czasie okupacji w domu dla upadłych dziewcząt organizowała spektakle teatralne reżyserowane przez Leona Schillera. Do śmierci w 1977 roku pracowała w ośrodkach, prowadzonych przez jej zakon.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
