Kompozycja w sztuce cyfrowej odsłania tajniki komponowania i kadrowania obrazu. Książka w przystępny sposób pokazuje jak na podstawie tradycyjnych wzorców stosowanych od wieków stworzyć nowoczesny, interesujący przekaz.To doskonała pozycja zarówno dla grafików projektujących dla branży gier komputerowych jak i dla każdego, kto pasjonuje się fotografią, komiksem czy nagrywaniem filmów.

Wcześniej nieznane historie zza kulis kultowego serialu, opowiedziane przez jego twórców, scenarzystów i aktorów Kiedy ostatnio widzieliście się z Jimem, Pam, Dwightem, Michaelem i resztą pracowników Dunder Mifflin? Być może w 2013 roku, kiedy wyemitowano finalny sezon serialu… a może wczoraj wieczorem, kiedy obejrzeliście trzy odcinki z rzędu. Tak czy inaczej, długo po pierwszej emisji ten sitcom nadal cieszy się niesłabnącą popularnością, a jego fani szukają kolejnych informacji o ulubionym serialu. Andy Greene w swojej książce, napisanej na podstawie szczegółowych badań i wywiadów, zabierze czytelników za kulisy serialu. Przypomni ulubione sceny i odcinki i opisze historię ich powstania, a także opowie o wcześniej nieznanych szczegółach związanych z serialem, takich jak walka o jego utrzymanie na antenie, gdy NBC chciało zrezygnować z emisji po zaledwie sześciu odcinkach. Ta książka jest prawdziwą gratką dla wszystkich fanów serialu, który zmienił nie tylko oblicze telewizji i popkultury, lecz również to, jak postrzegamy pracę w biurze.

Tamara, siostra wulkanu to oparta na faktach powieść o życiu wybitnej polskiej malarki Tamary Łempickiej. Jest kontynuacją jej losów ukazanych w powieści „Ja, Tamara”, która została wydana w 2020 r. W pierwszym tomie czytelnik śledził jej tragiczne losy w Rosji w czasie Rewolucji Październikowej, potem jej oszałamiającą karierę artystyczną w Paryżu w latach 20-30 XX wieku. Jej przyjaźnie z wybitnymi osobistościami w przedwojennej Europie - od książąt i markizów po Coco Chanel, Ernesta Hemingway’a czy Picassa.. Pierwszy tom kończył się wiosną 1939 r., gdy na parę miesięcy przed wybuchem 2 wojny światowej Tamara Łempicka wkracza wraz ze swym drugim mężem, węgierskim baronem Raoulem Kuffnerem na pokład transatlantyku wywożącego ich do Ameryki. Ameryka nie złożyła jednak hołdu paryskiej sławie, ma już własnych idoli malarstwa abstrakcyjnego, jak Jackson Pollock czy Mac Rothko. Łempicka, nazywana drwiąco „baronową z pędzlem” łykać musi ironiczne recenzje z nielicznych wystaw, na temat swego „staroświeckiego malarstwa”. Rozgoryczona opuszcza Nowy Jork aby w 1940 r. zamieszkać wraz z mężem w Hollywood, co jest jej kolejnym błędem. Spragniona rozgłosu, obwieszona biżuterią staje się uosobieniem luksusu i odrzucana jest przez wpływową cyganerię. Podróż do zrujnowanej po wojnie Europy wpędza Tamarę w depresję. Europa przestała być jej domem, jednak takim domem nie stała się też nigdy Ameryka. Ostatecznie decyduje się porzucić USA i zamieszkać w Cuernavaca, pod wulkanem El Popo w Meksyku, gdzie przyjacielem jej ostatnich lat staje się młody rzeźbiarz meksykański, występujący w powieści pod imieniem Pablo. Łempicka szczęśliwie zdołała dożyć dni, gdy na parę lat przed śmiercią zostanie ponownie odkryta w Paryżu przez grupkę młodych zafascynowanych jej malarstwem absolwentów sztuk pięknych. Zorganizowana przez nich jej wystawa w Galerie Luxembourg w 1973 r. staje się międzynarodową sensacją.

Temat snu do polskiej sztuki nagrobnej wprowadził Berrecci w pomniku dziecięcym zamówionym w roku 1525. Wnet inni rodzice zaczęli tak upamiętniać przedwcześnie zmarłych. Zbliżone ujęcia powracają też w kilku zaprojektowanych przez Włocha wizerunkach osób dorosłych, jak Zygmunt Stary, które zainicjowały długotrwały popyt na typ kompozycji zwany sansovinowskim. Liczba takich figur wyróżnia nowożytną sztukę sepulkralną Rzeczypospolitej na tle Europy. Ta część twórczości artysty została omówiona na podstawie systematycznych studiów nad kształtem rzeźb oraz licznych nieuwzględnionych dotąd źródeł wizualnych i pisanych. Autor wydobywa oryginalność i klasę artystyczną posągów, dotąd niekiedy niedocenianą, a także weryfikuje domysły o neoplatońskim wydźwięku poruszonych postaci. Dowodzi, że zgodnie z nauką Kościoła dzieła te wyrażają nadzieję na zmartwychwstanie. O sukcesie artysty świadczy przegląd ponad stu przykładów z różnych regionów Rzeczypospolitej i krain sąsiednich, których twórcy nawiązywali do Berrecciego. Marcin Fabiański (ur. 1956) - profesor historii sztuki nowożytnej w Uniwersytecie Jagiellońskim, a w latach 1997-2020 również wicedyrektor Zamku Królewskiego na Wawelu. Specjalizuje się w renesansowej sztuce włoskiej i kulturze Krakowa tego okresu. Obok artykułów w międzynarodowych periodykach naukowych do jego najważniejszych publikacji należą książki: Correggio and Sacra Conversazione (1994), Correggio. Le mitologie d'amore (2000), Złoty Kraków (2010), Zamek króla Zygmunta I na Wawelu. Architektura - dekoracja architektoniczna - funkcje (2017), Wokół wawelskiego dworu Jagiellonów. Cztery studia o sztuce renesansowej (2020), Nagrobek biskupa Jana Konarskiego w katedrze na Wawelu (2020).

„Rób, co chcesz” opowiada historię czterdziestoletniej kariery Bad Religion, zaczynając od momentu, kiedy czterech nastolatków spotkało się w garażu w San Fernando Valley, aż do czasów współczesnych, gdy Bad Religion występuje w roli głównej gwiazdy na największych festiwalach muzycznych na całym świecie. Głównymi narratorami książki są cztery niepowtarzalne osobowości tworzące Bad Religion: Greg Graffin, który w wieku kilkunastu lat został ikoną punk rocka w Los Angeles, Brett Gurewitz, nastolatek, który rzucił szkołę i założył niezależną wytwórnię płytową Epitaph Records, z czasem stając się magnatem przemysłu muzycznego, Jay Bentley, surfer i skater, który zyskał uznanie fanów po części swoją grą na basie, a po części swoimi ekscesami na scenie i poza nią, i wreszcie Brian Baker, założyciel legendarnego Minor Threat, który do Bad Religion dołączył w 1994 roku i wniósł do tej opowieści świeże spojrzenie na historię zespołu. Jim Ruland od początku lat 90-tych pisze do punkrockowych zinów, takich jak „Flipside”, i regularnie publikuje w „Razorcake”, amerykańskim niezależnym non-profitowym fanzinie muzycznym. Jest współautorem książki „My Damage”, napisanej razem z Keithem Morrisem, założycielem i wokalistą zespołów Black Flag, Circle Jerks i OFF!

Niniejszy skrypt powstał na podstawie notatek do wykładów i ćwiczeń audytoryjnych z teorii sterowania, teorii optymalizacji i wprowadzenia do sterowania układami o parametrach rozłożonych (podstaw sterowania w przestrzeniach Hilberta), które autor prowadził na różnych kierunkach kształcenia studiów podstawowych i doktoranckich. Notatki te były rozwijane i publikowane w latach 20052020 na stronie internetowej autora w eksperymentalnej technologii XML/MathML. Nacisk położony jest na ścisłość prezentacji tematyki. Pomimo to zakres materiału jest porównywalny ze zbiorami zadań i problemów znanych z podobnych publikacji zagranicznych. Monografia stanowi istotny wkład do metodologii rozwiązywania problemów i zadań z zakresu teorii sterownia i optymalizacji. Autor konsekwentnie stosuje zaawansowany aparat algebry liniowej i analizy funkcjonalnej oraz dba o ścisłość wywodów i różnorodność zagadnień.

Stanisław Moniuszko (18191872) kompozytor, dyrygent, pedagog, twórca słynnej Halki, Strasznego dworu i Hrabiny oraz blisko trzystu pieśni zawartych w Śpiewnikach domowych. Jego twórczość operowa i pieśniarska ma ogromną wagę dla muzyki polskiej i umuzykalniania polskiego społeczeństwa. Lecz nie są to jedyne wybitne jego utwory. Mniej znana muzyka kantatowa, religijna czy fortepianowa wciąż czeka na wyjście z niesprawiedliwego cienia jego słynniejszych dzieł. Spojrzenie Ignacego Zalewskiego na postać Moniuszki odkrywa w sposób pozbawiony patosu i zastałych etykiet czy uprzedzeń ciekawego człowieka i interesującego kompozytora. Autor przenosi go z niedostępnego cokołu ojca opery narodowej na grunt codziennego życia, kreśląc jego przekonujący portret m.in. przy pomocy listów i tekstów z epoki. Wsłuchuje się także w głosy najnowszych biografów, niuansujących sylwetkę kompozytora.

Nikifor (Epifaniusz Drowniak) to jeden z najbardziej fascynujących artystów sztuki europejskiej XX wieku, samouk, półanalfabeta - postać tajemnicza i kontrowersyjna.Znaczną część swojego życia spędził w skrajnej nędzy, aby pod koniec dostąpić zaszczytu wystawiania swoich obrazów w prestiżowych galeriach na całym świecie, w zyskując międzynarodową sławę.Album stanowi wybór najlepszych prac słynnego malarza prymitywisty z całego okresu twórczości. Znalazło się w nim ponad 50 kolorowych reprodukcji obrazów Nikifora. Całość uzupełnia wstęp Zbigniewa Wolanina, znawcy twórczości krynickiego Matejki, kierownika Muzeum Nikifora w Krynicy.

Katalog wystawy Mariola Przyjemska. Kosumpcja, konstrukcja i melancholia jest efektem pracy z powstającym na przestrzeni czterech dekad zbiorem obrazów, fotografii i filmów artystki. Redaktorki i kuratorki wystawy: Ewa Majewska i Ewa Opałka przypominają najważniejsze cykle prac Przyjemskiej, proponują różne perspektywy badawcze zapraszając do współpracy badaczki sztuki kobiet: profesor Izabelę Kowalczyk, Camilę McHugh i Dorotę Jagodę Michalską. Ujęty w atrakcyjną oprawę graficzną projektu Jakuba de Barbaro nawiązującą do pism life-stylowych katalog ujmuje również kalendarium życia i twórczości artystki.

Polsko-angielski album towarzyszący wystawie (od 31 marca) "Od Baku po Paryż. Fotograficzne przygody Witolda Marczewskiego", w którym znaleźć można wybór ze zdjęć prezentowanych na wystawie. Autorki albumu i kuratorki wystawy - Anna Brzezińska i Barbara Galus-Roszuk - prezentują w nim esencję z ogromnej spuścizny polskiego inżyniera elektryka i wielkiego pasjonata fotografii - Witolda Marczewskiego. Od czasu, kiedy Witold Marczewski zaczął fotografować, minęło ponad 100 lat. Podróżował po świecie ze swoim dużym, nieporęcznym aparatem, z pasją, i talentem, które predestynują go do miana zawodowego fotografa, utrwalał tamten świat" - piszą kuratorki we wstępie do albumu. Od pól naftowych w azerbejdżańskim Baku, przez Stambuł, Grecję, Francję, Włochy aż po polskie wsie i miasta - Lublin, Puławy, Kazimierz nad Wisłą, Warszawę... Wszędzie zabierał ze sobą - prawdopodobnie nie jeden - aparat fotograficzny. Jak doszło do tego, że w fotografii się zakochał? Tego nie wiemy. Była to jednak miłość na tyle silna, by pozostały po niej tysiące klisz i szklanych negatywów. W albumie znalazły się fotografie krajobrazów, architektury, czy wręcz reporterskie ujęcia dokumentujące wydarzenia historyczne (na przykład tragiczne wydarzenia w trakcie konfliktu ormiańsko-azerskiego), życie codzienne mieszkańców odwiedzanych krajów i ich portrety. Wśród fotografii znalazły się też migawki z życia rodziny Marczewskich oraz fotografie studyjne.

Publikacja Szyja. Awangarda i alkohol opowiada o losach polskiej sztuki powojennej z przyziemnej perspektywy; nie przez pryzmat wielkich idei artystycznych, ważnych dzieł, wydarzeń czy nurtów, lecz przez bliższe spojrzenie na rolę alkoholu w tworzeniu sztuki i w życiu artystów. Swoimi doświadczeniami w rozmowach z Łukaszem Gorczycą oraz Łukaszem Rondudą podzielili się artyści: Wojciech Bąkowski, Krzysztof Bednarski, Jerzy Bereś, Rafał Bujnowski, Oskar Dawicki, Edward Dwurnik, Paweł Jarodzki, Leszek Knaflewski, Józef Robakowski, Adam Rzepecki, Wilhelm Sasnal, Marek Sobczyk, Zbigniew Warpechowski i Ryszard Waśko. Fragment wywiadu z Wilhelmem Sasnalem dostępny jest do przeczytania na portalu dwutygo?dnik.com

Franciszek Brodniewicz, Aleksander Żabczyński, Adam Brodzisz, Zbigniew Rakowiecki, Witold Zacharewicz To do nich wzdychały wielbicielki przedwojennego kina i z zazdrością patrzyły na ich filmowe partnerki, marząc, by pewnego dnia znaleźć się na ich miejscu.Amanci filmowi II Rzeczypospolitej doskonale wiedzieli, jak kreować swój wizerunek, aby stale pojawiać się na łamach prasy i cieszyć się nieustannym zainteresowaniem publiczności. Wybuch II wojny światowej przerwał ich błyskotliwe kariery, lecz pamięć o nich pozostała żywa, a filmy z ich udziałem nadal cieszą się sporym zainteresowaniem.Kim byli aktorzy przedwojennego kina? W jakich okolicznościach pojawili się na wielkim ekranie? Czy prywatnie byli równie czarujący jak w filmach, w których grali? Jak potoczyły się ich powojenne losy?Na podstawie dokumentów, wywiadów prasowych i wspomnień Marek Teler przypomina życiorysy piętnastu przedwojennych elegantów, którzy zawojowali świat filmu. Opisuje zarówno tych występujących na ekranie przez wiele lat, jak i tych, którym wybuch II wojny światowej nie pozwolił w pełni rozwinąć skrzydeł. I jak to zwykle bywa, okazuje się, że najciekawszy scenariusz napisało im prawdziwe życie.

Secesja, Jugendstil, art nouveau, styl nowoczesny to najczęstsze, chociaż nie jedyne, określenia dla nowoczesnego ruchu artystycznego, który zdominował kulturę wizualną przełomu XIX i XX wieku. Jego twórcy szukali inspiracji w otaczającym świecie, dlatego ich sztuka jest przepełniona pięknymi, swobodnie wijącymi się liniami, przedstawieniami roślin i zwierząt, zmysłowymi wizerunkami kobiet i kształtami geometrycznymi. Powstałe w tej tendencji dzieła zachwycają do dziś.W albumie Secesja, bogato ilustrowanym kompendium wiedzy o tej epoce, scharakteryzowano nurt i jego tło historyczne, najwybitniejszych twórców, zróżnicowanie geograficzne oraz wszelkie dziedziny życia, w jakich styl się objawił.Autorem tekstu jest Bartłomiej Gutowski, historyk sztuki, który specjalizuje się w sztuce i architekturze secesji, a także sztuce cmentarnej XIX i XX wieku. W obszarze jego zainteresowań jest również problematyka utopii miejskich oraz zagadnienia związane ze sztuką po 1945 roku.

Nowy język plastyczny, jakim było art déco, powstał na skutek zmęczenia ograniczeniami i restrykcjami okresu wojennego. Artyści odczuwali potrzebę tworzenia opartego na dekoracyjności oraz bogactwie wzorów i materiałów. Ich twórczość łączyła pewne cechy tradycji z innowacjami inżynieryjnymi ery maszyn. Prezentowany album to bogato ilustrowana opowieść o świecie lat dwudziestych, trzydziestych i czterdziestych XX wieku. Obecny wówczas styl art déco rozwinął się przede wszystkim w obrębie sztuk wizualnych: w architekturze, rzeźbie, malarstwie, grafice użytkowej i rzemiośle artystycznym.

Publikacji dotyczących ceramiki nie ma zbyt wiele i na ogół ich tematyka zostaje zawężona do danego rodzaju ceramiki pozostającego w zbiorach konkretnego muzeum. Natomiast jeśli dotyczą one dużego zakresu czasu i rozległego obszaru, to najczęściej mają charakter encyklopedyczny.W porównaniu z nimi monografia autorstwa Agnieszki Gubernat i Magdaleny Zarzeckiej-Napierały jest zupełnie inna z jednej strony stanowi rodzaj kompendium historycznego zbierającego w skrótowej formie najważniejsze fakty z niezwykle długiej i bogatej historii materiałów ceramicznych oraz sposobów ich wykorzystania w różnych dziedzinach aktywności ludzkiej, a z drugiej jest barwną podróżą po epokach, kulturach, stylach i technikach dekoracji.Historię ceramiki autorki przedstawiły na przestrzeni wielu epok oraz rozległego terytorium licznych ziem i krajów, wraz z ich przenikającymi się wpływami, inspiracjami, powiązaniami i kontekstami. Praca opisuje ceramikę od pierwszych nieporadnych wytworów do szczytowego osiągnięcia, jakim było wynalezienie porcelany twardej, a także jej dalszy wspaniały rozwój, w tym zarówno technik wytwarzania, jak i technik zdobniczych.Opracowanie nie ogranicza się do podania nagich faktów, nie ma charakteru encyklopedycznego, to żywa opowieść archeologa, historyka sztuki, znawcy ceramiki tak dalekowschodniej, jak i europejskiej, a także specjalisty w dziedzinie materiałów budowlanych który proponuje czytelnikowi spojrzenie na historię i wykorzystanie materiałów ceramicznych w szeroki sposób, ukazuje ich znaczenie w przeszłości (rozwój technologii, ewolucja idei) oraz we współczesnej nauce (datowanie warstw archeologicznych), a także w wielu dziedzinach życia i działalności człowieka od religii, przez budownictwo, sztukę dekoracyjną i użytkową po nowoczesny przemysł. Swoją opowieść snuje ze swadą, nierzadko okraszając ją anegdotami, które towarzyszyły rozwojowi tej wspaniałej dziedziny nauki i sztuki. Przystępny język i ciągłość narracji sprawiają, że pracę czyta się naprawdę doskonale.Na szczególną uwagę zasługuje dokumentacja ilustracyjna. Znakomicie dobrane, liczne i piękne fotografie omawianych wyrobów ceramicznych świetnie pracę ubogacają, dobrze wpisują się w narrację i sprawiają, że jest ona dla czytelnika niezwykle interesująca zarówno od strony merytorycznej, opisowej, jak i wizualnej.To wydawnictwo ze wszech miar potrzebne i ciekawe nie tylko dla studentów kierunków materiałowych, ale również dla osób, które zaczynają się interesować ceramiką lub chcą sobie przypomnieć najważniejsze fakty z jej historii, oraz wszystkich choć trochę interesujących się przeszłością. Zamiast poszukiwać informacji w wielu książkach, nierzadko w suchym encyklopedycznym wydaniu, otrzymają je skondensowane w jednej publikacji napisanej przystępnie i bardzo ciekawie.

Krakowska Książka Miesiąca - styczeń 2021 Kaja ? ktokolwiek orientuje się choćby odrobinę w świecie symfonii, suit i koncertów, wie, o kogo chodzi. Kaja Danczowska, wybitna skrzypaczka, gwiazda polskiej wiolinistyki, laureatka międzynarodowych konkursów. Nagrywała płyty, koncertowała na całym świecie, występowała w radiu i telewizji. A jaka jest naprawdę ? tego nadal nie wie nikt… Jej życie prywatne zawsze było tajemnicą, splotem niedomówień i domysłów. W rodzinnym Krakowie, dokąd ? uparcie i niezmiennie ? wracała traktowano ją najpierw jak maskotkę z przyklejoną etykietką „cudowne dziecko”, potem gwiazdę, a z czasem wtopiła się naturalnie w kolorowy krajobraz miasta, rozmyła w wibrującym tłumie. Książka przedstawia drogę Kai do sławy, jej spektakularne sukcesy i ciężką, morderczą pracę, uchyla też rąbka wielkiej tajemnicy prywatności. Fragmenty bogatej i barwnej korespondencji Kai są dokumentalnym rarytasem dla muzyków, odsłaniającym kulisy i cenę sukcesu, ale też ? obrazem życia muzycznego drugiej połowy XX wieku. Kaja. Biografia Kai Danczowskiej to barwna opowieść o życiu radosnej dziewczyny, która z pełną świadomością, mimo trudności i niełatwych wyborów, poświęciła życie muzyce. Katarzyna Marczak – klarnecistka, teoretyczka muzyki, dziennikarka. W 2009 roku obroniła doktorat (DMA in Clarinet Performance) na University of British Columbia w Vancouver (Kanada). Autorka artykułów o tematyce muzyczno-publicystycznej w czasopismach i książeczkach CD oraz pozycji Eugenia Umińska – dama wiolinistyki we wspomnieniach Kai Danczowskiej, wydanej w 2019 roku przez Akademię Muzyczną w Krakowie. Zajmowała się muzyką współczesną i kameralistyką, prowadziła Centrum Muzyki i Muzykoterapii „Gaia” oferujące zajęcia muzyczne dla dzieci i niemowląt. Interesują ją ludzie i ich historie, zwłaszcza w kontekście sztuki. Mieszka i pracuje w Krakowie.

Dante Rossetti to jeden z założycieli Bractwa Prerafaelitów, które swoją twórczość wzorowało na sztuce wczesnego włoskiego renesansu. Rossetti doskonale odzwierciedlił założenia bractwa we wspaniałych obrazach Oblubienica oraz Sen na jawie. Twórczość artysty charakteryzuje zachwyt nad kobiecym pięknem, co w pełni uwidoczniło się kiedy poznał swoją pierwszą modelkę i przyszłą żonę Elisabeth Siddal. Artysta stworzył wiele przedstawień niezwykłej urody kobiet pełnych tajemniczości, erotyzmu i melancholii, np. Beata Beatrix. Obrazy Rossettiego wyróżnia także niezwykła kolorystyka, dekoracyjność oraz niesamowita precyzja, jak Prozerpina, jedno z bardziej znanych płócien artysty.

Książka dotyczy uwikłań współczesnej sztuki wynikających z kondycji późnej nowoczesności. Broni tezy, że sztuka współczesna, wciągana w gry obronne z nowoczesną apokalipsą, które prowadzą do jej ekonomicznej, politycznej, ideologicznej funkcjonalizacji i swego rodzaju pauperyzacji, kryje w sobie jednak silny potencjał niezależności i dystansu wobec fikcji konstruowanych przez nowoczesną kulturę. Ma nietypową formę „żywego”, otwartego pod względem formalnym dialogu filozoficzno-artystycznego. Jego uczestnicy – Iwona Lorenc, filozofka, i jej rozmówca, filozofujący artysta Sławomir Marzec – omawiają na przykładzie wybranych praktyk artystycznych strategie artystyczne i problemy filozoficzne, które kształtują pole dzisiejszej sztuki. Miejscami ze sobą polemizując, miejscami wzajemnie się uzupełniając, analizują wnikliwie zjawiska w sztuce najnowszej i przez odniesienie ich do filozoficznych kontekstów interpretacyjnych ukazują szerokie spektrum tematów. Zachowując należną dbałość o warsztat naukowy, wychodzą poza tradycyjne „traktatowo-monologowe” formy wypowiedzi filozoficznej, aby uatrakcyjnić lekturę i ułatwić odbiór książki szerszym kręgom czytelników zainteresowanych zarówno sztuką, jak i humanistyką. ****** On Art on the Titanic. Talks with Sławomir Marzec The book explores the entanglements of modern art resulting from the condition of late postmodernism. It is written in the form of a “lively”, formally open, philosophical and artistic dialogue, whose participants – a philosopher and a philosophizing artist – draw on selected examples of artistic practices to discuss the artistic strategies and philosophical problems which shape the field of today’s art. They analyze in depth a number of phenomena in modern art, and by relating them to philosophical interpretative contexts, throw light on a wide range of subjects. Maintaining due care for scholarly method, they go beyond traditional “treatise-monologue” forms of philosophical expression so as to make the book more appealing and approachable for a wider audience of readers interested in both art. And the humanities.

Potraficie sobie wyobrazić smak mocnego fulla? Używacie na co dzień powiedzonek w stylu: „kanalia!”, „jełop!” czy „w mordę jeża!”? Jesteście przekonani, że doskonale znacie Świat według Kiepskich? Sprawdźmy to! Zajrzyjcie na plan serialu, który połączył kilka pokoleń Polaków. Emitowany na antenie Telewizji POLSAT, gości w naszych domach od ponad 23 lat i stał się ponadczasową satyrą obśmiewającą wady Polaków. Świat według Kiepskich. Zwariowana historia kultowego serialu Polsatu to bogato ilustrowany przewodnik po niezapomnianych scenach, kwestiach i absurdalnych konfliktach, które przez ponad dwie dekady były udziałem bywalców wrocławskiej kamienicy przy ulicy Ćwiartki 3/4. Kto stworzył postaci tak głupie, że aż mądre? Kto pierwotnie miał zagrać Ferdka i Waldusia? Z jakimi reakcjami musieli sobie radzić twórcy po emisji pierwszych odcinków? Dlaczego Bartosz Żukowski odszedł z serialu i jak udało się go namówić do powrotu? Na te pytania odpowiadają w książce aktorzy, scenarzyści i producenci. Nie zabraknie też wzruszających wspomnień poświęconych Krystynie Feldman, Bohdanowi Smoleniowi, Ryszardowi Kotysowi i Dariuszowi Gnatowskiemu. Pozycja obowiązkowa dla fanów Ferdka, Boczka i tej mendy Paździocha! *** Byłam wtedy szefową telewizyjnej Dwójki, bardzo kulturalnej stacji na wysokim poziomie, aż tu nagle Kiepscy rozbijają bank! Początkowo w ogóle tego nie rozumiałam. Ale ponieważ „kochałam” już Andrzeja Grabowskiego, pomyślałam sobie, że skoro on tam gra, to musi być „strzał”. I dopiero któregoś dnia spłynęło na mnie objawienie, że to może jest tak, że jedni będą to brali jako taki przedstawiony nieco w krzywym zwierciadle zestaw naszych wad, przywar i śmiesznostek, a inni wezmą to na wesoło „jeden do jednego” i też będą szczęśliwi. I tak właśnie się z Kiepskimi stało. Doczekaliśmy się dobrych recenzji i okrzyknięcia serialu kultowym, a teraz książki o bohaterach, których pokochały miliony! Nina Terentiew Książka o Kiepskich jest taka jak oni: radosna i mądra jednocześnie. Przy tym w kalejdoskopowym skrócie daje nam wiwisekcję procesu budowania telewizyjnej ikony. Robi to za pomocą krótkich fleszy przypominających, że prawdziwy sukces ma zwykle wielu bohaterów. Tomasz Raczek Kiepscy to my. I to strasznie nas uwiera. To nasz portret, świadomie przerysowany, schematyczny, narysowany mocną, bezdusznie prawdziwą i bezlitosną kreską. Najlepszy portret Polaków nakreślony po 1989 roku. Karolina Korwin-Piotrowska Fantastyczne aktorstwo i miliony powodów do zdrowego, niewymuszonego śmiechu – tak wspominam i zapamiętam ten Polsatowski serial. Warto poznać jego kulisy. Zbigniew Boniek To fascynująca opowieść o tym, jak stworzyć ponadczasowy sitcom, który uzyska status legendy i stanie się fenomenem społecznym. Ta książka wciąga, kurde. Nic lepszego o Kiepskich nie przeczytacie. Mateusz Święcicki BIOGRAM Paweł Łęczuk Rocznik 1978. Poeta, animator kultury, autor książek biograficznych, pedagog, geograf i pilot wycieczek. Jest autorem kilkunastu książek, w tym tomów poetyckich i albumów fotograficzno-poetyckich, publikacji biograficznych oraz przewodnika literackiego. Dwukrotny stypendysta Stowarzyszenia Autorów ZAiKS w dziedzinie literatury oraz stypendysta Prezydenta Miasta Gorzowa Wielkopolskiego. Uczestnik Międzynarodowego Programu Pisarskiego w Chinach w 2014 roku. Twórca oryginalnych spacerów literackich po Warszawie i literackich wycieczek rowerowych. Jakub Jabłonka Rocznik 1974. Pochodzi z Opola, w którym ukończył studia na kierunku marketing i zarządzanie. Od 1999 roku mieszka w Warszawie. Pracował m.in. w Polskim Radiu, Sony Music, CD Projekt, Fabryce Słów.

Ikona PRL-u. Genialny naturszczyk. OryginałMiał ochrypły głos i cięty dowcip. Powtarzał, że alkohol pity z umiarem nie szkodzi. Włóczył się po Polsce, a potem po Nowym Świecie. Chwytał się różnych zawodów: był kamieniarzem, grabarzem, aktorem. Tym ostatnim na dłużej. Zagrał w kilkudziesięciu filmach, . w absolutnie kultowych Rejsie i Wniebowziętych.Jan Himilsbach. Dziś powiedzielibyśmy, że żył życiem celebryty, lubił towarzystwo, bawił się, udzielał setek wywiadów. Ile jednak z tego, co sam o sobie mówił, wydarzyło się naprawdę? Czy może jego życie było barwniejsze, niż sobie wyobrażamy?Anegdoty o "nieokrzesanym skandaliście", jakim był Himilsbach, zebrał znany z fanpejdżu Anegdoty teatralne, filmowe i muzyczne Ryszard Abraham (aktor znakomicie poinformowany o życiu artystów). Wśród nich są te, które zbudowały jego legendę, ale i takie, które bohater książki najchętniej zabrałby z sobą do grobu. Ile był winien Piotrowi Fronczewskiemu? O jaką przysługę poprosił Tadeusza Konwickiego? Skąd kazał wypier*ć Gustawowi Holoubkowi?Z tej oryginalnej jak sam Himilsbach opowieści wyłania się także obraz PRL-u i ówczesnego środowiska artystycznego.Pewna aktorka starszego pokolenia zwróciła się kiedyś do niego: "Panie Janku, a co Pan robi, kiedy jest Pan trzeźwy?". Janek, patrząc jej w oczy, najspokojniej w świecie odpowiedział swoim charakterystycznym, zachrypniętym głosem: "Wie Pani, kiedy jestem trzeźwy to myślę, k*a, co zrobić kiedy będę pijany". Nie było już dalszej rozmowy. Janka trzeba było przyjmować takim, jaki był, z jego naturalnym ciepłem, rubasznością i głęboką wrażliwością. Był jedną z najbarwniejszych postaci tamtych lat.|Anna NehrebeckaLegendy mają to do siebie, że nie da się o nich opowiedzieć wszystkiego. Dlatego - tak jak Jan Himilsbach - są legendami.Artur Barciś