A reissue of the classic and much-loved collection of 500 witty images of dogs by legendary Magnum photographer Elliott Erwitt A dog-lover’s dream, DogDogs presents the largest selection ever published of Elliott Erwitt’s images of our beloved canine companions. This delightful volume features 500 photographs – of Poodles at dog shows, of Golden Retrievers fetching sticks in the park, of Highland Terriers jumping in the air for joy, and hundreds of other images of dogs walking, being carried, or otherwise enjoying life – all printed full-bleed in arresting duotone. Also included in this gem of a book is a captivating essay by British writer P.G. Wodehouse, an admirer of Erwitt’s work and a keen dog-owner himself.

Discover 25 of the most recognizable design styles through 150 residential interiors from the world’s leading designers From Coastal to Contemporary, Maximal to Mediterranean, Tailored to Textured, this inspirational lookbook guides beginners and enthusiasts alike through the most timeless interior design styles of the last century. Learn to identify and understand each style like an expert through introductory texts describing key tenets and featured real-world examples by today’s best contemporary designers, such as Studio Shamshiri, Laura Gonzalez, and Vincenzo De Cotiis. Whether in a Manhattan skyscraper, along the coasts of Italy, or in the tropics of Bali, the rooms in this curated global collection offer a masterclass in how to navigate interior decor today. An insightful introduction by design editor Asad Syrkett explores the meaning and recent history of interior style, and a visual directory in the back of the book allows readers to see and make connections between different styles.

Styl, szyk i elegancja - trudno sobie wyobrazić, że tak można określić modę kobiecą w ponurej rzeczywistości PRL. A jednak. Do rewolucji w ubiorze przyczynił się założony w 1957 roku w Łodzi dom mody Telimena, który szybko zaczął wyznaczać trendy na polskich ulicach.Ubrania Telimeny były pożądane przez niemal wszystkie Polki: nie tylko zwykłe kobiety, ale także aktorki, piosenkarki, prezenterki. To właśnie łódzkie przedsiębiorstwo przygotowało kreację dla Wisławy Szymborskiej na uroczystość wręczenia Nagrody Nobla. Za kulisy pokazów mody i do wzorcowni wpadały gwiazdy estrady i telewizji, aby wybrać lub uszyć dla siebie coś niepowtarzalnego. Reszcie klientek musiały wystarczyć wizyty w salonach firmowych Telimeny, rozsianych po całym kraju.Jej sukces krył się w użyciu materiałów najwyższej jakości oraz pracy wybitnych krawcowych i projektantek, które śledziły paryskie trendy, by później zaadaptować je do rodzimych upodobań, warunków pogodowych i dostępnych tkanin. Telimena ubierała jednak nie tylko Polki - szyła także odzież na eksport i organizowała prestiżowe rewie, reklamując nasz kraj w wielu zakątkach świata.Jak przedsiębiorstwo odbierała prasa? Kiedy i dlaczego nastąpił w nim wielki przewrót? Co takiego się stało, że Telimena przestała wyznaczać trendy?W książce Katarzyny Jasiołek zajrzymy pod podszewkę słynnego łódzkiego domu mody, by prześledzić jego narodziny i rozwój, przyjrzeć się pożądanym przez dekady strojom oraz poznać historię ludzi stojących za jego sukcesem.Wzięłam udział w pokazie mody Telimeny - i byłam zachwycona. Nareszcie pojawiło się coś eleganckiego i modnego, atrakcyjnego i do włożenia. Były to znakomite propozycje dla dorosłych kobiet - klienta idealnego, bo już zarabia i chce się podobać. Książka Katarzyny Jasiołek odtwarza ten ważny fragment historii polskiej mody z okresu PRL.Barbara Hoff, projektantka mody, założycielka legendarnego HofflanduPiękna, ale smutna historia domu mody Telimena, daleka od paryskich ekstrawagancji. Trudno być Paryżem Wschodu, jeśli codziennie trwa walka o guziki, o skrawek materiału. Choć dziś mamy problem raczej z nadmiarem niż z deficytem, książka Katarzyny Jasiołek ocala część naszej kulturowej tożsamości. Piękna to pamiątka po świecie, który przestał istnieć.Magdalena Kacalak, szefowa działu mody w "Wysokich Obcasach Extra"Nie da się dziś mówić o polskiej modzie, nie uwzględniając jej przeszłości. A ta w wielu aspektach pozostaje nie tyle tajemnicza, ile ukryta głęboko w archiwach czy ludzkiej pamięci. Książka Katarzyny Jasiołek jest nieoceniona dla wszystkich, którzy interesują się modą oraz chcą się nią zajmować zawodowo. Telimena - co kryje się pod nazwą, którą być może pamiętamy z szaf naszych mam czy babć? Jak firma funkcjonowała w niełatwych dla biznesu czasach? I jakim cudem w pewnym momencie miała własną agencję modelek? Lektura tej książki przyniesie odpowiedzi na wiele pytań i zostawi nas z solidną porcją wiedzy o przeszłości. Na mojej półce będzie prawdziwym skarbem.Harel, autorka najstarszego w Polsce bloga o modzie, autorka i podcasterka "Vogue Polska"Katarzyna Jasiołek z detektywistyczną wnikliwością, poczuciem humoru i czułością dla materii uzupełnia braki w warszawocentrycznej historii mody PRL, wprowadza nowe dramatis personae i przypomina ważne kolekcje. Opisując fenomen Telimeny, pokazuje, że nasza modowa historia jest zróżnicowana i niezwykła i powinna być źródłem dumy, nie zaś kompleksów wobec idealizowanego Zachodu.Karolina Sulej, reporterka, badaczka mody

Album prezentuje piękno i niepowtarzalny klimat polskich Bieszczadów widzianych zza obiektywu fotografików - Agnieszki i Włodka Bilińskich. To świat pełen spokoju, ciszy i harmonii z naturą. Impresje bieszczadzkie to połączenie obrazu i estetycznych wrażeń: lasów pachnących żywicą, górskich szczytów otulonych mgłami, wznoszącymi się niczym tajemnicze zasłony, myśli malowanych w odcieniach złota, czerwieni i brązu, szumu wiatru w koronach drzew, śpiewu ptaków, czy głębokiej ciszy. Bieszczadzkie impresje to także szerokie przestrzenie nieba, które w nocy stają się ogromnym, gwiaździstym oceanem. Oglądając te piękne fotografie, łatwo poczuć, że bieszczadzki czas płynie inaczej, spokojniej, w rytmie natury, zapraszając do kontemplacji i refleksji.

Pakiet „Przeboje PRL” to niezwykła podróż w czasy, gdy polska muzyka rozrywkowa rozbrzmiewała na prywatkach i festiwalach, a cenzura próbowała ją kontrolować. Sławomir Koper i Marek Sierocki odkrywają kulisy powstawania największych hitów i zdradzają tajemnice legendarnych zespołów – od Czerwonych Gitar po Perfect. Niepublikowane wywiady, anegdoty i ciekawostki o ikonach lat 60., 70. i 80. sprawiają, że ta nostalgiczna opowieść to gratka dla każdego fana polskiej muzyki!

Sprawdź, jak przy użyciu najprostszych materiałów i przyborów uzyskać fascynujące iluzje optyczne - stworzyć nieprawdopodobne kształty, niezwykłe linie i zaskakujące efekty 3D. Naucz się też rysować ilustracje, które w zależności od perspektywy obserwatora mogą przedstawiać różne obiekty. Dzięki czytelnym instrukcjom krok po kroku opanujesz umiejętności pozwalające na wykonanie wyjątkowych ilustracji. Dużym, wyraźnym rysunkom towarzyszy czytelny opis. Gwiazdki przy każdym projekcie oznaczają stopień trudności i pozwalają dobrać zadanie na właściwym poziomie oraz rozwijać warsztat. Rysuj i zaskocz otoczenie!

douard Manet (1832-1883) był jednym z najwybitniejszych malarzy XIX wieku, którego twórczość stanowi pomost pomiędzy realizmem a impresjonizmem, a jego obrazy wywoływały często kontrowersje, co sprawiło, że stał się postacią niezwykle ważną w historii sztuki. Manet wykorzystywał nowatorskie podejście do koloru i światła, a jego malarstwo cechowało się wyraźnym konturowaniem postaci. Jako jeden z pierwszych artystów zaczął stosować płaskie, nasycone kolory, unikając nadmiernego modelowania form. Jego styl był wyrazisty i często nieco surowy, co nadawało jego dziełom współczesny, dynamiczny charakter. W swojej twórczości poruszał różnorodne tematy, najczęściej przedstawiał życie codzienne, malował portrety, martwą naturę i sceny z życia paryskiej wyższej klasy. Odwoływał się także do historycznych i mitologicznych motywów, interpretowanych w sposób nowoczesny i niekiedy kontrowersyjny. Najbardziej znane obrazy Maneta to "Śniadanie na trawie" i "Olympia", które wywołały skandal wśród publiczności, z powodu ich bezpośredniości, odrzucenia tradycyjnych norm estetycznych i przedstawiania kobiet w sposób, który nie był uznawany za stosowny. Manet był artystą, który nie bał się wyzwań. łamał konwencje estetyczne, za co był mocno krytykowany, stając się przyczynkiem do dalszych przemian w sztuce i kształtowania się nowoczesnego malarstwa.

Jak Korea Południowa podbija światK-pop to jedno z najciekawszych zjawisk współczesnej popkultury. Grupy takie jak BTS czy BLACKPINK zdobyły serca milionów fanek i fanów na całym świecie, przekraczając bariery językowe i kulturowe. Co stoi za tym ogromnym sukcesem? Jakie są korzenie K-popu i mechanizmy jego dynamicznego rozwoju?Autorzy i autorki śledzą ewolucję koreańskiej sceny muzycznej od lat 30. XX wieku, ukazują znaczące przemiany z lat 90. oraz wpływ technologii cyfrowej na powstawanie utworów, a nawet ich odbiór. Zgłębiają komercyjne, estetyczne i transkulturowe aspekty K-popu, analizując unikalne brzmienie, choreografię i proces kreowania idoli. Ten gatunek nie tylko kreuje tożsamość narodową mieszkańców Korei Południowej, lecz także wpływa na politykę i globalny przemysł rozrywkowy.K-pop. Przewodnik to obowiązkowa lektura dla pasjonatów kultury Dalekiego Wschodu pragnących poznać zjawisko, które na nowo definiuje muzykę popularną.Suk-Young Kim, PhD., wykładowczyni teatrologii i performatyki Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles. Jest autorką książek Illusive Utopia, DMZ Crossing oraz K-Pop Live. Często komentuje koreańską politykę kulturalną dla BBC, CNN i National Public Radio.

Książka Szczepana Kutrowskiego, artysty rzeźbiarza, pedagoga, socjologa, badacza kultury, jest obrazem jego doświadczeń artystycznych i badawczych w kontekście kondycji człowieka i warunków, jakie dają mu możliwość samorealizacji lub nie. Poszukiwania teoretyczne Autora w powiązaniu z jego pracą artystyczną tworzą swoisty punkt spojrzenia na sztukę oraz jej wymiar społeczny, edukacyjny w wymiarze kondycji człowieka i jego samodzielności doświadczania świata przez pryzmat sztuki. Kształt sztuki jest obrazem emocjonalnym autorów prac, na który nakładają się emocje odbiorców. Sztuka jest autonomiczna, ale jednocześnie uwikłana w rzeczywistość jej po-wstania i rzeczywistość jej odbiorców. Niektóre wątki dotyczące sztuki i jej codzienności poruszone w pracy Autor ocenia bardzo krytycznie, do czego ma prawo. Skłania czytelnika do własnej oceny zjawisk społeczno-artystycznych, do refleksji, do której zmusza sztuka. [...] Książka jest pisana językiem rymowanym, ironicznym w niektórych jej fragmentach, co jest intrygujące dla czytelnika, który podejmuje dialog z Autorem. Fragment recenzji prof. dr hab. Urszuli Szuścik

Druga część monumentalnego, trzytomowego dzieła Dobrochny Ratajczakowej Dzieje komedii polskiej. Niezwykła próba przywrócenia zepchniętemu na margines gatunkowi właściwego miejsca w dziejach naszej rodzimej literatury. Imponująca wiedza i erudycja autorki, wsparte rozległością lektur, pozwoliły jej na kreślenie wielkiego tła kulturowego, na którym pozycja komedii zmieniająca się w różnych epokach jest przez nią przedstawiana. Pozwala to przede wszystkim na zobaczenie i wydobycie oraz podkreślenie znaczenia komedii, jakie miała dla rozwoju nie tylko innych gatunków literackich, ale i innych sztuk. W tym przede wszystkim teatru, z którym komedia związała się najbardziej, wpływając na konwencje, styl gry i inscenizacji, a także przemieniając widownię. To zafascynowanie autorki gatunkiem wyrasta z przekonania, że to właśnie niedoceniania przez poważną literaturę komedia w swojej zmienności, otwartości, migotliwości jest jednym z najlepszych środków do uobecniania dziejowego, jak określa to, używając terminu Martina Heideggera. Autorka uważa, że to właśnie zdolność do przekształcenia i zmiany, przystosowania zadecydowała o trwałości komedii jako gatunku, powołując do życia niemożliwą do opanowania mozaikę tekstów. Dlatego nie tworzy jednej definicji. Uważa, że każda epoka i każda kultura inaczej wyznaczały jej kontur, który zmieniał się pod naciskiem różnych prądów, orientacji estetycznych, ideologii, nawet praktyk twórczych. Książka ma podwójną narrację: narracja linearna jako opowieść o dziejach gatunku poświęcona jest ogólnym prawidłom przebiegu procesu przemian komedii i składających się nań prądów; nie dążąc do syntezy czy kompletnej monografii przyjmuje postać opowiadania otwartego na uzupełnienia i dopowiedzenia, którymi są rozsypane opowiadania w opowiadaniu krótkie notatki, miniatury narracyjne, szkice, drobne okruchy historii, które można czytać w dowolnej konfiguracji. Autorka deklaruje: Konfrontacja obu narracji stanowi dla mnie istotny instrument opisu i rozumienia gatunku, pozwala dostrzec różnoczasowość każdej współczesności, wydobywa anomalie i ekscentryzmy. Składane razem obie narracje poświadczają rozchwiane, niemożliwe do uchwycenia i opisania dzieje gatunku, mówią o braku złudzenia, że da się dla komedii zbudować jakąkolwiek pełną wiedzę. Będzie to bowiem zawsze złożenie fragmentu potraktowanego jako całość i całości zszywanej z wielu fragmentów. Drugi tom Dziejów komedii polskiej obejmuje pierwszą fazę długiego okresu transformacji gatunkowej komedii od ostatnich lat przedrozbiorowych do odzyskania przez Polskę niepodległości. Rozpoczyna go zmierzch klasycystycznego modelu i poszukiwanie form odmiennych, jednoaktowych bądź komedii wychylonych ku farsie i bulwarowi, a wreszcie znajdujących oparcie w biedermeierze. Jest to wreszcie epoka Aleksandra Fredry, który choć marginalizowany, zdobył status Mistrza.

Pierwsza część monumentalnego, trzytomowego dzieła Dobrochny Ratajczakowej Dzieje komedii polskiej. Niezwykła próba przywrócenia zepchniętemu na margines gatunkowi właściwego miejsca w dziejach naszej rodzimej literatury.Imponująca wiedza i erudycja autorki, wsparte rozległością lektur, pozwoliły jej na kreślenie wielkiego tła kulturowego, na którym pozycja komedii zmieniająca się w różnych epokach jest przez nią przedstawiana. Pozwala to przede wszystkim na zobaczenie i wydobycie oraz podkreślenie znaczenia komedii, jakie miała dla rozwoju nie tylko innych gatunków literackich, ale i innych sztuk. W tym przede wszystkim teatru, z którym komedia związała się najbardziej, wpływając na konwencje, styl gry i inscenizacji, a także przemieniając widownię.To zafascynowanie autorki gatunkiem wyrasta z przekonania, że to właśnie niedoceniania przez poważną literaturę komedia w swojej zmienności, otwartości, migotliwości jest jednym z najlepszych środków do uobecniania dziejowego, jak określa to, używając terminu Martina Heideggera. Autorka uważa, że to właśnie zdolność do przekształcenia i zmiany, przystosowania zadecydowała o trwałości komedii jako gatunku, powołując do życia niemożliwą do opanowania mozaikę tekstów. Dlatego nie tworzy jednej definicji. Uważa, że każda epoka i każda kultura inaczej wyznaczały jej kontur, który zmieniał się pod naciskiem różnych prądów, orientacji estetycznych, ideologii, nawet praktyk twórczych.Książka ma podwójną narrację: narracja linearna jako opowieść o dziejach gatunku poświęcona jest ogólnym prawidłom przebiegu procesu przemian komedii i składających się nań prądów; nie dążąc do syntezy czy kompletnej monografii, przyjmuje postać opowiadania otwartego na uzupełnienia i dopowiedzenia, którymi są rozsypane opowiadania w opowiadaniu krótkie notatki, miniatury narracyjne, szkice, drobne okruchy historii, które można czytać w dowolnej konfiguracji.Pierwszy tom Dziejów komedii polskiej obejmuje dwie rozległe epoki, w jakich kształtowały się u nas odmiany tego gatunku. W okresie dawnej Polski Autorka śledzi jej dwie odmiany: elitarno-dworską i inteligencko-plebejską; natomiast oświeceniowe przejście do nowoczesności przynosi wskazanie fundamentów polskiej komedii w formule klasycystycznej, jej funkcję zwierciadła obyczajów na scenie publicznej, a także przypisanie komedii nie tylko funkcji rozrywkowej, ale i politycznej.

Performanse plastyczne Władysława Hasiora to pierwsza monografia w całości poświęcona perfomatywnej twórczości zakopiańskiego artysty. Autorka przygląda się w niej mniej znanym obszarom działalności Władysława Hasiora, analizując jego akcje efemeryczne, teatralizowane ceremonie odsłonięcia rzeźb i pomników, realizacje scenograficzne, wreszcie projekty partycypacyjne i aktywizujące publiczność. Podejmując próby zrekonstruowania kształtu wybranych performansów plastycznych badaczka odwołuje się do ich materialnych i niematerialnych śladów: zachowanych dokumentów fotograficznych, filmowych, nagranych i zapisanych komentarzy samego autora, artykułów prasowych oraz relacji widzow-uczestnikow. Z krytycznego i teoretycznego namysłu nad tymi archiwaliami wyłania się sylwetka twórcy wszechstronnego nie tylko rzeźbiarza i plastyka, ale przede wszystkim performera, reżysera zmysłowego teatru żywiołów, artysty wchodzącego w bezpośrednią interakcję z widzem i świadomego siły oddziaływania zdarzeń o charakterze efemerycznym, widowiskowym, ulotnym.Uczyłem się rzeźby, ale rzeczywiście w tej chwili pomieszałem konwencję malarską z rzeźbiarską i z tych dwóch dyscyplin uprawiam coś w rodzaju własnego teatru deklarował Władysław Hasior w jednym z programów publicystycznych. Mimo licznych prób konfrontowania twórczości artysty z teatralną optyką, nie podjęto jak dotąd tak obszernej i syntetycznej próby analizy jego dorobku w perspektywie performatywnej i interdyscyplinarnej. Książka Performanse plastyczne Władysława Hasiora wypełnia znaczącą lukę w badaniach nad twórczością artysty, jest także propozycją jej nowego ujęcia, wykorzystującego narzędzia i metodologie z zakresu performatyki, sztuki partycypacyjnej, współczesnych badań teatrologicznych i intermedialnych.

Katalog pierwszej wystawy w nowym budynku MSN, a zarazem książka dyskutująca rolę i zadania muzeum sztuki współczesnej dzisiaj w Polsce i na świecie, w czasach niepokoju.O Wystawie niestałej. 4 x kolekcja MSN piszą kuratorzy tego pokazu, interpretując kolekcję MSN w przekonaniu, że dzieła sztuki i dialog między nimi otwierają pole do powstawania nowych znaczeń i pomagają opisywać nasz świat. Osie, na których zbudowana jest kolekcja oraz wystawa rozpinają się między zaangażowaniem i autonomią oraz sztuką popularną, bliską życia i sztuką o charakterze afektywnym, tworzącą swoje własne kosmosy i języki.O samej idei muzeum piszą zaproszeni autorzy wybitni naukowcy, krytyczki i kuratorki. Prof. Madina Tlostanova pyta o możliwość dekolonizacji postsocjalizmu, prof. Krzysztof Pomian wraca do tematu relacji sztuki nowoczesnej i demokracji, a Laura Raicovich pokazuje (na przykładach), jaką rolę mogą mieć instytucje sztuki w czasach głębokich kryzysów. Obrazu dopełniają dwie rozmowy Claire Bishop, Joanny Mytkowskiej i Jakuba Gawkowskiego o muzeologii radykalnej i wojnach kulturowych (w Polsce i w Stanach Zjednoczonych) oraz szwajcarskich akademików i kuratorów Frediego Fischli i Nielsa Olsena, którzy z Tomaszem Fudalą i Natalią Sielewicz rozmawiają o misji muzeów dzisiaj.

Przystępne i bogato ilustrowane kompendium wiedzy o zbiorach Muzeum dziełach sztuki, ale także archiwach, Parku Rzeźby na Bródnie, domu Hansenów w Szuminie, palmie Joanny Rajkowskiej czy amatorskich filmach zebranych w Archiwum Filmów Domowych. W ten świat wprowadzają krótkie eseje kuratorów MSN, a potem spotykamy bliżej 150 wybranych z kolekcji prac, opisanych i zinterpretowanych w formie jednostronicowych tekstów. Ten spacer po kolekcji przygotowali pracownicy Muzeum i zaproszeni autorzy.

„Obserwowałem pianistów przez trzy tygodnie, pełen podziwu i współczucia dokumentując to, przez co przechodzą w decydującym punkcie swojej kariery. Niektórzy do ostatniego momentu nie opuszczali garderoby i wybiegali z niej wprost na schody prowadzące na scenę. Inni, mimo że wyszli z pokoju na korytarz, zamykali oczy, jakby chcieli być niewidzialni. Kolejni mieli swoje amulety – spinki do mankietów czy wisiorki, których dotykali do ostatniej chwili przed występem, pocierając palcami, z nadzieją, że szczęśliwy talizman odda swoją moc. Kiedy stali już w załomie za otwartymi drzwiami, w mroku tuż przy schodach prowadzących na scenę, myślałem o ich drodze do tego miejsca – latach ćwiczeń, wyrzeczeń, decyzji o udziale w Konkursie, przejściu przez eliminacje – i że teraz jest ta chwila próby, moment wdechu w ciszy przed pojawieniem się muzyki. […] Byłem nadgorliwy w swoim zadaniu, rejestrowałem więcej, niż sam oczekiwałbym tego od siebie. Chciałem utrwalić wszystkich, którzy tworzą ten Konkurs, a często pozostają w cieniu. Moje ujęcia na bieżąco wysyłane były do mediów lub uzupełniały okołokonkursowe realizacje Instytutu. Zgrywałem je nocami, a od rana rejestrowałem kolejne. Kiedy Konkurs się zakończył, mogłem spokojnie wrócić do stworzonego materiału. Podczas selekcji ujęć dostrzegłem potencjał zatrzymanych kadrów, możliwość wyeksponowania punktu kulminacyjnego sytuacji czy gestu. Wtedy przyszedł mi do głowy pomysł stworzenia książki fotograficznej, w której mógłbym wtajemniczyć słuchaczy w obrazy i emocje rozgrywające się poza sceną”. Filip Dowjat

Schyłek średniowiecza to szczególnie interesujący okres w dziejach kultury europejskiej. Choć rozwój technologii księgarskich zwiększył dostęp do pisma, pamięć i przekaz ustny nadal odgrywały podstawową rolę. Zespół średniowiecznych metod wzmacniania i kształtowania pamięci, występującej pod ogólnym terminem memoria, pozostawił wyraźny ślad na metodach nauczania dawnych sztuk — w tym muzyki. Ryszard Lubieniecki analizuje teoretycznomuzyczne traktaty zachowane w środkowoeuropejskich rękopisach, między innymi z Czech, Śląska i Mazowsza. Obejmują one pełen zakres ówczesnej edukacji muzycznej: jednogłosowy śpiew liturgiczny (musica plana), rytmikę menzuralną (musica mensuralis), kontrapunkt i grę na instrumentach klawiszowych (ars organisandi). Odwołując się do najważniejszych dawnych tekstów poświęconych memorii i sztuce pamięci, autor szczegółowo omawia konstrukcję tych traktatów, wykorzystanych w nich metod mnemotechnicznych i terminologii. Nawiązując do koncepcji oralności i piśmienności Waltera Jacksona Onga, autor śledzi skomplikowane relacje, w które wchodziły tekst pisany i przekaz ustny. Szczególne miejsce w jego rozważaniach zajmują diagramy i wszelkie elementy graficzne, pomocne w kształtowaniu wyobraźni średniowiecznych muzyków. Rozważania te wzbogaca odniesieniami do własnych doświadczeń i praktyki instrumentalnej, a aspekt performatywny wysuwa się na pierwszy plan w epilogu, poświęconym społecznemu wymiarowi muzyki i pamięci. Ryszard Lubieniecki — muzykolog, instrumentalista, kompozytor. Absolwent Akademii Muzycznej w Bydgoszczy w zakresie gry na akordeonie i kompozycji oraz Instytutu Muzykologii Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie uzyskał tytuł doktora i aktualnie pracuje na stanowisku adiunkta. Jako muzykolog zajmuje się przede wszystkim teorią muzyki późnego średniowiecza w relacji do praktyki i przekazu repertuaru muzycznego. Publikował m.in. na łamach kwartalnika IS PAN „Muzyka”, „Res Facta Nova” i „Glissanda”. Jako instrumentalista wykonuje muzykę XIV-XV wieku oraz najnowszą, a w jego praktyce istotne miejsce zajmuje improwizacja. Poza akordeonem gra na dawnych instrumentach klawiszowych — portatywie i clavisimbalum. Współzałożyciel tria muzyki współczesnej Layers, zespołu muzyki dawnej Vox Imaginaria oraz grup muzyki improwizowanej, między innymi Vogellicht, Disquiet i Lubieniecki/Rupniewski. RECENZJA Wartość monografii Ryszarda Lubienieckiego polega na próbie odczytania tekstów kilkunastu wybranych traktatów z zakresu teorii muzyki (różnych jej działów) z punktu widzenia późnośredniowiecznej sztuki pamięci. Autor wprowadza do polskiej narracji historycznomuzycznej kluczowe dla tego typu badań prace Mary Carruthers The Book of Memory (1990) i The Craft of Thought (1998), czerpiąc zarazem inspirację z ważnej i wpływowej książki Anny Marii Busse Berger Medieval Music and the Art of Memory (2005). Poza tym odczytuje te traktaty w perspektywie przejścia pomiędzy oralnością i piśmiennością, nawiązując do klasycznej już rozprawy Waltera Jacksona Onga Orality and Literacy (1982). Laboratorium jego badań stanowią teksty pochodzące z Europy Środkowej, zwłaszcza z Czech, Moraw, Śląska i Mazowsza. Głębokie wniknięcie dr. Lubienieckiego w badane teksty spowodowało, że dzięki jego pracy otrzymujemy rodzaj przewodnika po problematyce teorii muzyki XV wieku. [...] Niewątpliwie ważne są również osobiste doświadczenia autora, który jako praktykujący muzyk bardzo umiejętnie ukazuje, jak niektóre wyłożone w tych tekstach zasady mogły działać w praktyce — nie tylko kompozytorskiej, lecz również wykonawczej. Pod tym względem do najwartościowszych fragmentów pracy należy podrozdział dotyczący omówienia ars organisandi — czyli sztuki gry na instrumentach klawiszowych. Jest to najbardziej unikatowy nurt teorii muzyki w Europie Środkowej [...]. W osobie dr. Lubienieckiego zyskał on kompetentnego i wnikliwego znawcę. Z recenzji dr. hab. Pawła Gancarczyka, prof. IS PAN

Dwunasty tom Studiów z Architektury Nowoczesnej poświęcony został architekturze przemysłowej. Wybrane przykłady ze Lwowa, Paryża, Poznania prezentują dzieła znaczące, wręcz awangardowe, świadczące o znawstwie procesów funkcjonalno-technologicznych, a jednocześnie wpisujące się w panujące tendencje architektury XX wieku. W publikacji poruszone zostały także trudne zagadnienia rewitalizacji terenów poprzemysłowych oraz adaptacji budynków fabrycznych i magazynowych, wymagające zrozumienia wartości dziedzictwa techniki i poszukania nowych funkcji, które gwarantowałyby przetrwanie dla przyszłych pokoleń.

Katalog prezentujący przede wszystkim prace z lat 30/60, twórców brytyjskich związanych z środowiskiem artystycznym miejscowości St Ives. Ich obrazy i rzeźby o abstrakcyjnej formie pozostawały w silnej korelacji z kajobrazem, były wyrazem doświadczania przebywania w nim. W albumie znajdziemy także malarstwo polskich artystów rezonujące w dialogu z twórczością brytyjską. W zgromadzonych na wystawie pracach manifestuje się wyostrzona świadomość przebywania w określonych miejscach. To ona przesądza o doborze środków artystycznych, które wyprowadzone z wypróbowanych formuł sztuki nowoczesnej odsyłają zarazem do niepowtarzalnych jakości krajobrazu, i co najważniejsze komunikują doświadczenie przybywania w nim. Zorientowanie na pejzaż ujawniało się w sztuce nowoczesnej w momentach kryzysów historycznych. W sztuce polskiej lat 30. odniesienia pejzażowe uznać można za rodzaj reakcji na turbulencje gospodarcze tego okresu; jako uruchamiające model percepcji zaangażowanej w procesy otoczenia, prace z tego okresu można uznać za wyraz poszukiwania równowagi, w znaczeniu zarówno fizjologicznym, jak i społecznym, w niepewnych warunkach ówczesnego świata. W sztuce brytyjskiej odniesienia pejzażowe nasilają się wraz z wybuchem II wojny światowej, by osiągnąć kulminację w dwóch dekadach, które nadeszły bezpośrednio po niej. Tam struktury krajobrazu prowokują artystów do określenia na nowo założeń sztuki abstrakcyjnej, zasad kompozycji i charakteru medium artystycznego. Wystawa prezentuje głównie prace artystów brytyjskich związanych ze środowiskiem St Ives, niewielkiej miejscowości portowej położonej w najdalej wysuniętej na zachód części Półwyspu Kornwalijskiego. Środowisko to, skupiające twórców, takich jak Wilhelmina Barns-Graham, Sandra Blow, Terry Frost, Roger Hilton, Peter Lanyon, Margaret Mellis, William Scott czy Bryan Wynter, nie stanowiło formalnej grupy, której działalność określona byłaby jednolitym programem. Ukształtował się w nim, wyprowadzony z abstrakcyjnych struktur prac Barbary Hepworth i Bena Nicholsona, swoisty idiom malarski i rzeźbiarski, w którym charakter rozstrzygnięć formalnych pozostaje w mniej lub bardziej ścisłej korelacji z nasyceniem i przebiegiem doświadczenia krajobrazu. Twórców związanych z St Ives łączy uwrażliwienie na niepowtarzalne jakości miejsc, w których pracowali; wynikające z tej postawy syntetyczne i procesualne aspekty prac malarskich i rzeźbiarskich wyróżniają sztukę brytyjską w okresie od lat 30. do 60. XX wieku. Wchodzą one w interesujący rezonans z dokonaniami artystów polskich tego okresu pracami Saszy Blondera, Katarzyny Kobro, Leopolda Lewickiego, Władysława Strzemińskiego i Adama Marczyńskiego. Łącznik między obydwoma środowiskami stanowi twórczość Piotra Potworowskiego, którego pobyt w Polsce w latach 19581962 był okazją do zastosowania idei wypracowanych przez niego w Wielkiej Brytanii, w artystycznym dialogu ze środowiskiem brytyjskim, w kontekście polskim. W okresie powojennym doświadczenie krajobrazu było traktowane przez artystów brytyjskich jako stymulant moralnej i społecznej regeneracji; wydaje się, że ekologiczny wymiar prezentowanych na tej wystawie prac mógłby spełnić podobną rolę w świecie współczesnym.

Wersja polskojęzycznaRepeat after Me II is an audiovisual video installation created by the Ukrainian Open Group collective. The groups work is based on exploring the interaction between people and contextual spaces, creating the so-called open situations. Performativity and cooperation with viewers and participants are important parts of their work. They have tackled the subject of war on several occasions, ever since the Armed Forces of the Russian Federation began their military operations in the southeast of Ukraine in 2014. Open Groups projects are created through a long process, and their works themes are always intersecting.

Autor bestsellerowych Homobiografii powraca - tym razem z opowieścią nie o pisarzach, lecz o aktorach. Barwna narracja splata losy grupy mężczyzn urodzonych pod koniec XIX wieku, ukazując, jak wyglądało życie homoseksualnych aktorów w II Rzeczypospolitej i w czasie wojny. Książka odsłania kulisy teatru, kina i kabaretu, gdzie w subtelny sposób przemycano wątki nienormatywnej seksualności. Wśród fascynujących bohaterów znajdziemy między innymi sekretarza Poli Negri, syna zamożnego warszawskiego architekta, kochanka Eugeniusza Bodo oraz pierwszego aktora, który w polskim teatrze pojawił się nago na scenie. Ich biografie pełne są wielkich romansów, prób podbicia stolicy, wyjazdów do Paryża i Hollywood, ale także dramatycznych wydarzeń - od samobójstwa z powodu nieszczęśliwej miłości po śmiertelny zawał serca podczas spektaklu. Czy w polskiej historii istniało "homolobby" - wpływowa sieć homoseksualnych aktorów wspierających się nawzajem? Odpowiedź znajdziecie w tej książce.