W tej strefie zapraszamy czytelników tak zwane artystyczne dusze po książki z kategorii Sztuka. Polecamy szereg publikacji o sztuce i jej historii,ciekawostki i portfolia artystów, eseje, albumy, książki o malarstwie, rzeźbiarstwie, architekturze oraz histoii fotografii. Biografie ciekawych artystów, książki i powieści przedstawiające fascynujące losy malarzy i osób uwiecznianych na obrazach. W tym dziale tylko ksiązki ze sztuka w tle.
Grupa Team 10 East nigdy nie istniała. Książka powołuje to pojęcie jako konceptualne narzędzie pozwalające przeanalizować dokonania członków architektonicznej grupy Team 10 i ich towarzyszy podróży współpracowników z krajów socjalistycznych. Proponuje rewizjonizm w podejściu do kultury i polityki dawnych krajów socjalistycznych, stąd tytułowa formuła rewizjonistycznej architektury w realnym modernizmie.Autorzy i autorki tekstów patrzą na nowoczesną architekturę i na procesy modernizacyjne w Europie Środkowo-Wschodniej w perspektywie porównawczej, pokazując, jak reguły rządzące architekturą i urbanistyką były zawłaszczane, krytykowane i modyfikowane po obu stronach żelaznej kurtyny. Bohaterami tej bogato ilustrowanej publikacji są m.in. polscy architekci Jerzy Sołtan i Oskar Hansena, Węgier Charles Polónyi, a także architekci z dawnej Czechosłowacji i Jugosławii.
Historia sztuki zna wiele przykładów artystek z różnych powodów pominiętych, zapomnianych czy wypartych z jej głównego nurtu ta książka jest próbą przypomnienia jednej z nich. Maria Bartuszov (193696) była słowacką rzeźbiarką poszukującą nowego języka ekspresji w delikatnych, gipsowych formach. Jej sztuka jest zapisem potrzeby eksperymentu formalnego, który prowadzi rzeźbiarkę ku kształtom i procesom zachodzącym w naturze. Długo nieznana, Bartuszov została odkryta dla szerszej publiczności na wystawie Documenta 12 w 2007 roku, dziś jej prace są w prestiżowych kolekcjach sztuki współczesnej.
Zbiór tekstów polskich i zagranicznych badaczy, którzy na wiele sposobów analizują niezwykłe dzieło Zofii Rydet, wprowadzając polską fotografkę do międzynarodowego kanonu dwudziestowiecznej fotografii i sztuki. Zapis socjologiczny, zbiór zdjęć ludzi i zamieszkiwanych przez nich wnętrz, jest tu pokazany w kontekście fotografii niemieckiej i amerykańskiej, na szerszym tle polskiej fotografii socjologicznej lat 70. i 80. Jest interpretowany w swej materialności i zarazem poddawany refleksji teoretycznej. Pokazuje niezwykłą siłę fotografii jako sposobu patrzenia na świat oraz jako nieoczywistej metody jego archiwizowania.Tekstom towarzyszą obszerne wybory zdjęć Zofii Rydet ułożone przez Sebastiana Cichockiego, Sharon Lockhart i Krzysztofa Pijarskiego i za każdym razem będące innym, subiektywnym czytaniem ""Zapisu"". Osobną wkładkę stanowi niepublikowana dotąd makieta niewydanej nigdy książki Zofii Rydet pt. ""Wieś"" (1957-1961).
Książka w nowy sposób pokazuje sztukę powstającą od lat 50. do 70. XX wieku w Europie Wschodniej i Ameryce Łacińskiej, które połączył wówczas entuzjazm dla sztuki kinetycznej i op-artu.Była to pewnego rodzaju alternatywa dla północnoatlantyckiego mainstreamu: osi łączącej Paryż, Londyn oraz Nowy Jork i królujących tam kolejnych trendów, od abstrakcyjnego ekspresjonizmu, przez pop-art, minimalizm, aż po konceptualizm. W cieniu tych mód, w Warszawie, Budapeszcie, Zagrzebiu, Moskwie, Buenos Aires, Rio de Janeiro czy So Paulo, pojawiły się sieci praktyk artystycznych zogniskowanych wokół kwestii postępu, nauki i technologii, podboju przestrzeni kosmicznej, konstrukcji i zmysłowego odbioru dzieła sztuki, współtworzonego przez percepcję widza.
Nareszcie jest - książka podsumowująca zeszłoroczną edycję ""Warszawy w budowie"". Zawiera opisy wszystkich elementów wchodzących w skład pilotażowej edycji festiwalu z 2009 roku - wystaw, paneli dyskusyjnych, projektów w przestrzeni miejskiej, łącznie z zapisem popularnych sesji Departamentu Propozycji. Ta bogato ilustrowana, zaprojektowana przez Ludovica Ballanda i Ivana Weissa publikacja, stanowi trzeci tom w serii wydawniczej sygnowanej przez Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie.
Kiedy rano otwieram oczy, widzę film"", książka zainspirowana pierwszą wystawą zorganizowaną przez Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (2008), to podróż do kraju, którego już nie ma, a który wytworzył najważniejszy w naszej części Europy mit sztuki radykalnej. Pokazuje związki kina amatorskiego - rozkwitającego w Socjalistycznej Federacyjnej Republice Jugosławii dzięki publicznemu mecenatowi - ze sztukami wizualnymi i wzajemne oddziaływanie filmowców i artystów innych dziedzin.Usytuowanie na styku sztuki modernistycznej i strategii postkonceptualnych oraz postminimalistycznych, na styku dwóch światów: zachodniego kapitalizmu i wschodniego komunizmu generowało oryginalne, niepowtarzalne fenomeny artystyczne, niemogące się pojawić nigdzie poza Jugosławią i tamtym czasem. Książka opowiada o zjawiskach i osobowościach artystycznych przełomu lat 60. i 70., jej bohaterami są m.in. Goran Trbuljak, Tomislav Gotovac, Sanja Iveković, Dalibor Martinis czy Marina Abramović.
W siedmiu rozmowach, jakie Barbara Osterloff przeprowadziła z Giovannim Pampiglionem zawiera się nieprawdopodobne bogactwo doświadczeń włoskiego reżysera, którego miłość do polskiej literatury zawiodła na deski teatrów w Warszawie, Wrocławiu, Krakowie (i nie tylko). Bogatszy o drugą ojczyznę – tę z wyboru ? G. Pampiglione całym swoim życiem zawodowym dowodził, że zasługuje na tytuł ambasadora kultury polskiej we Włoszech i włoskiej kultury w Polsce, o czym świadczy chociażby jego dorobek witkacowski i dell’artowski (nie wspominając o tłumaczeniach B. Jasieńskiego, S. Mrożka i Z. Krasińskiego). Jak pisze w kończącym książkę „Liście do Przyjaciela” prof. Janusz Degler: „Teatr stał się dla Ciebie sposobem na życie. Nie mogłeś wybrać lepiej”. W dialogu z wybitną znawczynią teatru, Barbarą Osterloff, Giovanni Pampiglione przywołuje miejsca i postacie (Erwina Axera, Kazimierza Dejmka, Konrada Swinarskiego, Andrzeja Wajdę, Henryka Tomaszewskiego, Jerzego Grotowskiego, Tadeusza Kantora, by wymienić tylko największych), dzięki którym Polska smutnych i siermiężnych lat PRL-u, pod względem dokonań teatralnych dysponowała siłą przyciągania na skalę światową. Dzieląc wiele doświadczeń artystycznych autorzy książki pochylają się nad „skomplikowaną naturą pamięci, która tworzy materię trudną do okiełznania, niejednolitą”, a z ich rozmów wyłania się przedstawienie-obraz skrzący blaskiem, kolorami, pełen piękna i wzruszenia. Jak bowiem pisze we wstępie B. Osterloff: „Giovanni Pampiglione jest artystą spełnionym, o barwnym życiorysie, a jego opowieść o miłości do Polski wydaje się nie tylko nostalgiczną relacją o czasie minionym. Myślę, że warto ją czytać również jako świadectwo siły przyciągania, atrakcyjności polskiej kultury”.
A world of floating symbols
For Marc Chagall (1887–1985), painting was an intricate tapestry of dreams, tales, and traditions. His instantly recognizable visual language carved out a unique early 20th-century niche, often identified as one of the earliest expressions of psychic experience.
Chagall’s canvases are characterized by loose brushwork, deep colors, a particular fondness for blue, and a repertoire of recurring tropes including musicians, roosters, rooftops, flowers, and floating lovers. For all their ethereal charms, his compositions were often rich and complex in their references. They wove together not only colors and forms, but also his Jewish roots with his present encounters in Paris, markers of faith with gestures of love and symbols of hope with testimonies of trauma.
Across scenes of birth, love, marriage, and death, this dependable artist introduction explores the many versions of Chagall’s rich vocabulary. From visions of his native Vitebsk in modern-day Belarus to images of the Eiffel Tower, we explore the unique aesthetic of one of the most readily identifiable modern masters and one of the most influential Jewish artists of all time.
Nieźle się zapowiadało to lekkie, pełne humoru wspomnienia Jana Suzina o początkach Telewizji Polskiej, ludziach, którzy ją tworzyli i czasach, w jakich się rozwijała. Autor opisuje pierwsze robione na żywo czarno-białe audycje emitowane z legendarnego studia na placu Powstańców i ich pełnych entuzjazmu twórców. Przywołuje największe telewizyjne postacie: Adama Hanuszkiewicza, Xymenę Zaniewską, Kalinę Jędrusik, Krystynę Loskę, Bogumiłę Wander, Edytę Wojtczak i wiele, wiele innych.Jan Suzin jest jednym z najsłynniejszych i najbardziej lubianych polskich prezenterów i lektorów. Jego charakterystyczny niski, aksamitny głos przez lata towarzyszył milionom telewidzów. Autor trafił do TVP w 1955 r. z konkursu na spikera telewizyjnego. Przeszedł ostrą selekcję, m.in. udzielając Hanuszkiewiczowi, błyskotliwej odpowiedzi, gdy ten podczas egzaminu poprosił znienacka o wypełnienie dziury w programie. Mam dla państwa dobrą wiadomość zagaił wówczas ze spokojem Jan Suzin. Telewizja właśnie sprowadziła z Paryża całą serię filmów dla dorosłych, które już od jutra nadawane będą w późnych godzinach nocnych.Książka pełna jest faktów i ciekawych anegdot ilustrowanych archiwalnymi fotografiami i rysunkami autora. Będzie świetną lekturą dla wszystkich, którzy chcą wiedzieć, jak robiło się prawdziwą telewizję.
Surrealism meets Symbolism in Salvador Dalí’s tarot deck
Legend has it that when preparing props for the James Bond film Live and Let Die, producer Albert Broccoli commissioned Surrealist maestro Salvador Dalí to create a custom deck of tarot cards. Inspired by his wife Gala, who nurtured his interest in mysticism, Dalí eagerly got to work, and continued the project of his own accord when the contractual deal fell through.
The work was published in a limited art edition in 1984 that has since long sold out, making Dalí the first renowned painter to create a completely new set of cards. Drawing on Western masterpieces from antiquity to modernity (including some of his own), Dalí seamlessly combined his knowledge of the arcane with his unmistakable wit. The result is a surreal kaleidoscope of European art history.
TASCHEN resurrects all 78 cards in a fresh celebration of Dalí’s inimitable custom set, complete with a booklet by renowned German tarot author Johannes Fiebig offering:
an introduction to Dalí’s life and the project’s making-of
a comprehensive explanation of each card’s composition, its meaning, and practical advice
step-by-step instructions on how to perform readings
a jargon-free approach simplifying tarot for the newcomer
Innovative, intimate architecture from China to Chile
Designing private residences has its own very special challenges and nuances for the architect. The scale may be more modest than public projects, the technical fittings less complex than an industrial site, but the preferences, requirements, and vision of particular personalities becomes priority. The delicate task is to translate all the emotive associations and practical requirements of “home” into a workable, constructed reality.
This publication rounds up 100 of the world’s most interesting and pioneering homes designed in the past two decades, featuring a host of talents both new and established, including John Pawson,Shigeru Ban, Tadao Ando, Zaha Hadid, Herzog & de Meuron, Daniel Libeskind, Alvaro Siza, and Peter Zumthor. Accommodating daily routines of eating, sleeping, and shelter, as well as offering the space for personal experience and relationships, this is architecture at its most elementary and its most intimate.
Delicate illustration that defined an era
With his instantly recognizable decorative style, Czech artist and Art Nouveau master Alphonse Mucha (1860–1939) defined the look of the fin-de-siècle. In evocative shades of peach, gold, ochre, and olive, his seductive compositions of patterns, flowers, and beautiful women became paradigms of the Belle Époque years.
Mucha’s work permeated illustration, posters, postcards, and the advertising designs of his day. His striking posters of star actress Sarah Bernhardt were particularly famous. Alongside this delicate decorative work, Mucha also harbored strongly felt political ideas. With his monumental cycle The Slav Epic, he expressed his staunch support for Pan-Slavism, promoting the political independence of the Czech and Slavic nations from the Austro-Hungarian Empire.
Compiled in association with the Mucha Foundation, this book presents key works and introduces the full reach of Mucha’s œuvre from patterned decoration to his book illustrations, posters, photographs and monumental paintings.
Paul Gauguin’s Pacific visions radiate with color and sunshine
Paul Gauguin (1848–1903) was not cut out for finance. Nor did he last particularly long in the French Navy, or as a tarpaulin salesman in Copenhagen who did not speak Danish. He began painting in his spare time in 1873 and in 1876 took part in the Paris Salon. Three years later, he was exhibiting alongside Pissarro, Degas, and Monet.
A querulous, hard-drinking individual, Gauguin often called himself a savage. His close but fraught friendship with the similarly temperamental Vincent van Gogh climaxed in a violent incident in 1888, when van Gogh purportedly confronted Gauguin with a razor blade, and later cut off his own ear. Shortly afterwards, following the completion of a midcareer masterpiece Vision After the Sermon (1888), Gauguin took himself to Tahiti, with the intention of escaping “everything that is artificial and conventional…”
On Tahiti, Gauguin’s unfettered joy in the island’s nature, native people, and figurative images soared, spurring a prolific output of paintings and prints. In works such as Woman with a Flower (Vahine no te Tiare, 1891) and Sacred Spring: Sweet Dreams (Nave Nave Moe, 1894), he developed a distinct, Primitivist style that positively oozed with sunshine and color. In the tradition of exotic sensuality, his thick, buttery lashings of paint lingered in particular over the curves of Tahitian women.
Gauguin died alone, on Tahiti’s neighboring Marquesas Islands, with many of his personal papers and belongings dispersed in a local auction. It was not until a smart art dealer began curating and showing Gauguin’s work in Paris that the artist’s profound influence began making itself felt, especially to the new breed of French avant-garde artists, such as Picasso and Matisse.This book offers the essential introduction the artist’s truly colorful life, from the Impressionist salons of 1870s Paris to his final days in the Pacific, productive and passionate to the end.
Portrait of an Artist
A comprehensive chronicle of David Hockney’s life and work
Pop artist, painter of modern life, landscape painter, master of color, explorer of image and perception—for six decades, David Hockney has been known as an artist who always finds new ways of exploring the world and its representational possibilities. He has consistently created unforgettable images: works with graphic lines and integrated text in the Swinging Sixties in London; the famous swimming pool series as a representation of the 1970s California lifestyle; closely observed portraits and brightly colored, oversized landscapes after his eventual return to his native Yorkshire. In addition to drawings in which he transfers what he sees directly onto paper, there are multiperspective Polaroid collages that open up the space into a myriad of detailed views, and iPad drawings in which he captures light using a most modern medium—testaments to Hockney’s enduring delight in experimentation.
This special edition has been newly assembled from the two volumes of the David Hockney: A Bigger Book monograph to celebrate TASCHEN’s 40th anniversary. Hockney’s life and work is presented year by year as a dialogue between his works and voices from the time period, alongside reviews and reflections by the artist in a chronological text, supplemented by portrait photographs and exhibition views. Together they open up new perspectives, page after page, revealing how Hockney undertakes his artistic research, how his painting develops, and where he finds inspiration for his multifaceted work.
Maciej Hen, autor powieści takich jak ""Solfatara"" i ""Deutsch dla średnio zaawansowanych"", tym razem zwraca się ku swojej pasji muzycznej. Słuchaczem Beatlesów był od dziecka, pół wieku po rozpadzie zespołu manewruje wśród podobnych sobie fanatyków. Spotyka ludzi chorych na czwórkę z Liverpoolu, takich, którzy prowadzą dziesiątki zeszytów z danymi o zespole, chronologie muzyczne i filmowe, wreszcie bohaterów polskiej muzyki mocno zadłużonych od Beatlesów. Oprócz Lecha Janerki, muzyków (i menedżera!) zespołu Republika i kompozytorki Katarzyny Gaertner, spotkamy więc aktorkę Joannę Szczepkowską, niedawno zmarłego polityka Jana Lityńskiego czy pisarkę Sylwię Zientek. Laureaci ""Wielkiej gry"" z wiedzy o Beatlesach sąsiadują z nastolatkiem marzącym o karierze muzycznej, marynarzem, pracownikiem Telewizji Polskiej i fanami jeżdżącymi po świecie za prawie 79-letnim już Paulem McCartneyem.
Wychowany w pałacu potomek chłopów. Jako artysta narodził się już w wieku czterech lat, dzięki fortepianowi bez nóg i klawiatury. Uważa, że całe jego życie to seria przypadków. W końcu gdyby pewien reżyser nie włączył w odpowiednim momencie telewizora, prawdopodobnie nigdy nie zostałby aktorem.Zbigniew Zamachowski to dla jednych niezapomniany pan Wołodyjowski, dla innych fenomenalny Shrek. Pracował z największymi: Grzegorzewskim, Kieślowskim, Kutzem, Wajdą. Wisława Szymborska wystawiła mu jedną z najlepszych recenzji w jego życiu: Lubię jak pan gra, bo pan gra tak, jakby pan nie grał. I choć zagrał ponad trzysta ról filmowych, telewizyjnych i teatralnych, dla niego najważniejsza jest wciąż muzyka, od której tak naprawdę wszystko się zaczęło.W rozmowie z Beatą Nowicką wspomina dzieciństwo, czasy studenckie i początki kariery. Opowiada o przygodzie z prohibicją, o tym, jak Bogusław Linda uratował mu życie, a Wojciech Malajkat złożył protest przed mauzoleum Lenina. Odsłania często zaskakujące kulisy pracy na estradzie, w filmie i teatrze. Zdradza też, co czuje ojciec czwórki dzieci, które nie poszły w jego ślady, i uchyla kurtynę do świata miłości.To nie tylko wywiad ze świetnym aktorem, ale też opowieść o czterdziestu najlepszych latach historii polskiego kina i teatru. Lśni od anegdot, zabawnych historyjek, tajemnic. Zamachowski ma dar opowiadania filmowymi scenami, dzięki czemu czytelnik czuje się jak w filmie.
Publikacja stanowi zbiór pism teatralnych Łesia Kurbasa wybitnego ukraińskiego reformatora i twórcy teatru, aktora i reżysera, założyciela trzech teatrów: Młodego Teatru, Kyjdramte i Berezilu. Teksty źródłowe w większości stanowią stenogramy z posiedzeń sztabu reżyserskiego, wykładów o reżyserii i praktyce scenicznej, jak również artykuły publikowane przez Kurbasa w gazetach oraz teksty jego współautorstwa, a także zredagowane relacje osób trzecich. Zostały one ułożone według dominującego tematu, tak by ułatwić polskiemu czytelnikowi poruszanie się po arcybogatej, ale również arcytrudnej, spuściźnie Łesia Kurbasa. Teksty źródłowe są opatrzone przypisami i poprzedzone wstępem autorstwa Anny Korzeniowskiej-Bihun.Edycja Pism teatralnych Łesia Kurbasa jest książką niezwykłą z dwóch powodów. Po pierwsze opowiada o dziele, które w polskim kręgu kulturowym jest mało znane. Po drugie jest to fascynująca opowieść o procesie twórczym: polska edycja opiera się bowiem nie na zamkniętym, zbadanym i kanonicznym dziele, lecz na dorobku rozproszonym, interpretacjach niedomkniętych. Warto zauważyć, że język Kurbasa nie jest językiem jasnym, a poszczególne wywody cechuje nie zawsze przejrzysta wewnętrzna struktura i logika. Zważywszy na to, że niektóre fragmenty jego dzieła nie są klarowne, przygotowanie polskiej edycji, przedzieranie się przez gąszcz źródeł oraz tworzonej na użytek wewnętrzny terminologii musiało być żmudną pracą. [] Materiał źródłowy przysparza bowiem problemów kilku rodzajów translatologicznych (zrozumienie i przetłumaczenie nie zawsze zrozumiałych pojęć i terminów, którymi posługiwał się artysta), edytorskich (ustalenie tekstów źródłowych, na które w czasie swych wykładów powoływał się reżyser) oraz erudycyjnych (zidentyfikowanie osób, o których wspominał). [] Redaktorka definiuje status tekstu, osadzając go w tradycji polskich edycji teatrologicznych, oprowadzając czytelnika po zestawie materiałów źródłowych. Cały aparat edytorski, w tym starannie opracowany indeks osobowy, nie tylko ułatwia orientację w tomie i poruszanie się po bogatej spuściźnie Łesia Kurbasa, lecz świadczy też o uwzględnieniu interesów polskiego odbiorcy mniej obeznanego z historią teatru ukraińskiego. Z recenzji dr hab. Iriny LappoPublikacja ukazuje się w ramach serii Odzyskana awangarda, i jest finansowana w ramach programu Ministra Edukacji i Nauki pod nazwą ""Narodowy Program Rozwoju Humanistyki"".
Stanisław Bohusz-Siestrzeńcewicz (18691927) polski malarz, rysownik, ilustrator książek i czasopism. Absolwent malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu oraz paryskiej prywatnej szkoły malarskiej Acadmie Julian. W Monachium kształcił się pod kierunkiem Józefa Brandta. Naukowo związany z Uniwersytetem im. Stefana Batorego, na którym wykładał malarstwo. Specjalizował się w malarstwie rodzajowym oraz pejzażowym (szczególnie okręgu wileńskiego). W sowich pracach uwieczniał: targi konne, jarmarki, małomiasteczkowe życie kresowych miejscowości. Chętnie malował również sceny polowań i obrazy inspirowane kulturą Dalekiego Wschodu. Swoje prace wystawiał m.in. w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, w warszawskim Salonie Krywulta, a także w Wilnie.
Książka prezentująca dorobek Eryka Lipińskiego (1908–1991) – rysownika, autora plakatów, ilustracji książkowych, karykaturzysty i satyryka – powstała we współpracy z Muzeum Karykatury w Warszawie, którego artysta był inicjatorem. W 1935 roku wraz ze Zbigniewem Mitznerem i Zenonem Wasilewskim założył czasopismo „Szpilki”, w którym przez kilka lat pełnił funkcję redaktora naczelnego. Jako rysownik współpracował ponadto m.in. z „Przekrojem”, „Przeglądem Kulturalnym”, „Trybuną Ludu”, „Panoramą” i „Expressem Wieczornym”. W twórczości plakatowej Lipińskiego istotną rolę odegrała groteska, a dzięki dużej różnorodności techniki i formy jego prace zyskały swój własny niepowtarzalny charakter.
Jest to jedna z najważniejszych książek, które należą do wspólnego kanonu tekstów znanych zarówno historykom, jak i badaczom literatury. To klasyczny tekst źródłowy, który bazuje na kilkunastu różnojęzycznych wydaniach z XVII-XVIII wieku oraz wydaniach krytycznych XX wieku. Ikonologia stanowi jednocześnie najbardziej znany i rozpowszechniony kodeks ikonograficzny pojęć, którymi posługiwali się malarze, rzeźbiarze i poeci aż do końca XIX wieku. To tekst podstawowy dla każdego, kto pragnie zajmować się kulturą nowożytną. W książce wydawca zamieścił nie tylko teksty Ripy, ale uzupełnił je drzeworytniczymi ilustracjami poszczególnych personifikacji. Polski przekład dzieła Ripy winien się znaleźć w każdej podręcznej biblioteczce.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
