Zapraszamy na wycieczkę przez wieki, od protoplastów dzisiejszego człowieka, przez prymitywne plemiona, pierwszych chrześcijan, mroki średniowiecza, aż do człowieka odczuwającego zimnowojenne lęki i dużo dalej, w postludzką przyszłość. Nie będzie to tylko podróż w czasie, ale też próba powiązania różnych idei, takich jak: apokaliptyczne proroctwa, ich millenarystyczne następstwa, pozytywistyczne marzenia, tysiącletnie królestwa, niepokojące nadzieje ekstropistów i ?hipoteza Gai?. Przyjrzyjmy się apokaliptycznym snom z kilku różnych stron, sprawdźmy, jak wiele ze współczesnych idei ma swoje źródło właśnie w nich, a zimnowojenna zawierucha połączona z lękami końca świata i technologicznym postępem może nam przynieść całkiem nowe spojrzenie na człowieka. "Książka Piotra Jezierskiego opowiada o niezbywalnym elemencie człowieczeństwa, jakimi są strach i trwoga, nasilające się zwłaszcza wówczas, kiedy nauczyliśmy się myśleć o własnej egzystencji w kategoriach ryzyka. Od tego momentu nic już nie jest pewne, a bać zaczynamy się na co dzień ? zarówno jako przedstawiciele gatunku, jak i jednostki, na które niebezpieczeństwa czyhają zawsze i wszędzie. Nadzieja i strach to dwie strony tej samej monety" - prof. Wojciech Józef Burszta

„Jeśli ktoś był już kiedyś przedmiotem ataków osobnika perwersyjnego, rozpoznaje od razu ów zimny ton, który wprawia w stan napięcia i wywołuje lęk. Słowa się tutaj nie liczą, ważna jest zawarta w nich groźba. Dzieci – ofiary rodziców moralnie perwersyjnych – bardzo trafnie opisują zmianę tonu, która poprzedza agresję: »Czasami przy kolacji, gdy zwracał się do moich sióstr, głos jego stawał się bezbarwny i suchy. Wiedziałem od razu, że usłyszę jakieś raniące słowo«”. Autorka jest psychiatrą, psychoanalitykiem, terapeutą oraz specjalistą w dziedzinie wiktymologii. Aktywnie angażuje się w walkę o poszanowanie praw jednostki. Jej książka, nagłośniona przez media i wydana w ponad dwudziestu krajach, wywołała szeroką debatę społeczną. Marie-France Hirigoyen charakteryzuje najczęściej spotykane formy agresji w związku małżeńskim, rodzinie oraz miejscu pracy. Analizuje specyficzny charakter i kolejne fazy relacji perwersyjnej oraz osobowość prześladowcy i ofiary. Refleksja na temat konsekwencji molestowania moralnego kończy się praktycznymi wskazówkami, pozwalającymi ofiarom dostrzegać, analizować i przeciwstawiać się różnym formom przemocy. Książka jest jednocześnie oskarżeniem współczesnego społeczeństwa o tolerancję czy wręcz obojętność wobec tego destruktywnego zjawiska. Ostrzega przed banalizacją tej formy agresji, wymierzonej w godność oraz integralność psychiczną jednostki.

Kobiety radzieckie w walce to historia, niemającego precedensu w dziejach fenomenu kobiet w sowieckiej Rosji, masowo i na ochotnika zaciągających się w 1941 roku do wojska. Autorka przedstawia losy młodych radzieckich kobiet, które w stalinowskiej Rosji lat 30. zaczęły postrzegać siebie jako żołnierki, a od 1941 do 1945 roku współdzieliły z mężczyznami doświadczenia nowoczesnej wojny, sprzęt bojowy i stanowiska dowodzenia. Krylova docieka, w jaki sposób w przeważającym stopniu patriarchalne społeczeństwo z tradycyjnym podziałem ról płciowych zdołało połączyć pojęcia przemocy i kobiecości w nie tylko wyobrażalny, ale też możliwy do realizacji program, który objął wiele młodych ochotniczek. Autorka poprzez swoje badania odkrywa bardziej złożone pojęcia płciowej identyfikacji. Anna Krylova już wcześniej udowodniła, że jej głos jest jednym z najważniejszych w całej nowej generacji historyków Związku Radzieckiego. Teraz wraca z nową książką, która zawiera przełomową interpretację II wojny światowej. To praca skupiająca się na doświadczeniach około 120 000 radzieckich żołnierek i ukazująca, że w tyglu walki zdołały one stworzyć nowe sposoby myślenia o płci, o swojej tożsamości i rolach społecznych?. ? Douglas Northrop, University of Michigan ?Prowokacyjne, odważne pytania Anny Krylovej niewątpliwie odbiją się głośnym echem w dyskusjach na temat kobiet oraz wojny?. ? Roger D. Markwick, The Russian Review

Autorka rozpoczyna swoją pracę stwierdzeniem, że od zamierzchłych czasów rodzice krzywdzili swoje dzieci. Jeżeli więc krzywdzenie dzieci jest związane od wieków z naturą ludzką i kulturą społeczną, to jakie szansę ma walka z tym zjawiskiem? Dopiero w XIX wieku pojawiły się pierwsze tendencje do zapewnienia dzieciom schronienia i pożywienia, a w XX wieku zaczęto mówić i działać na rzecz ochrony dzieci przed złym traktowaniem. A jak to wygląda dzisiaj? Pełne informacje na ten temat znajdą Państwo w niniejszej książce, która prezentuje przeciwdziałanie krzywdzeniu w ujęciu krajowych i międzynarodowych uregulowań prawnych, dotyczące głównie Europy.

Patologia jest coraz częściej powtarzanym słowem które weszło już na trwałe do języka polskiego. Nic dziwnego, bo kryją się za nim takie pojęcia jak: przemoc w rodzinie, pijaństwo i rozbój, korupcja, kradzieże oraz prostytucja i terror. Wynika to między innymi ze swobód jakie uzyskaliśmy wraz z odzyskaniem niepodległości ale również z narastającego w Polsce bezrobocia, coraz szerszego ubóstwa i nędzy a także wzrastającej liczby bezdomnych. Dzięki powszechności środków masowego przekazu upowszechniają, się również obce wpływy służące przyjmowaniu różnych wynaturzeń społecznych. Stąd konieczność zapobiegania szerzącym się dewiacjom, między innymi przez placówki edukacyjno-wychowawcze. Przykładem tego jest wprowadzenie "pedagogiki resocjalizacji" do programów studiów pedagogicznych. A jak to robić praktycznie znajdziecie Państwo odpowiedź na łamach tej książki, której dodatkowym atutem jest zamieszczony na końcu w formie "aneksu" wybór obowiązujących w Polsce aktów prawnych.

Kevin od maleńkości był bity i głodzony przez biologicznych rodziców. Przeszedł przez piekło, nim wreszcie zareagowała opieka społeczna. Trafił do rodziny zastępczej, ale to nie był koniec jego nieszczęść. Nikt mu nie pokazał, jak z koszmaru dzieciństwa przejść do normalnego i samodzielnego życia. Odrzucony przez tych, którzy powinni byli mu pomóc, zagubiony i coraz bardziej bezradny, znalazł się na skraju przepaści. Los jednak postawił na jego drodze Julię - kobietę, która nie bała się jego słabości i lęków. Jej miłość pozwoliła Kevinowi odwrócić bieg jego życia. Na podstawie tej wstrząsającej, lecz dającej nadzieję historii powstał film pod tym samym tytułem.

Postęp cywilizacyjny spowodował wzrost tempa codziennego życia, nadmiar obowiązków oraz przesycenie informacjami napływającymi z różnych źródeł. W codziennym życiu mamy do czynienia z ostrym i chwilowym stresem, który wpisany jest w nasze funkcjonowanie. Praktycznie jest on nie do uniknięcia, natomiast możliwe jest jego ograniczenie pod względem ilości i siły występowania. Ze względu na zakres występowania stresu w różnych zawodach, w tym medycznych, autorzy niniejszej książki postanowili przedstawić najważniejsze zagadnienia dotyczące stresu i jego wpływu na zaburzenia funkcjonowania organizmu, możliwości walki ze stresem w formie terapii zarówno farmakologicznej, jak i niefarmakologicznej oraz wskazać możliwości pomocy specjalistycznej osobom narażonym na przewlekły stres. Agnieszka Mastalerz-Migas Andrzej Steciwko

Paradoks macho. Dlaczego niektórzy mężczyźni nienawidzą kobiet i co wszyscy mężczyźni mogą z tym zrobić to książka o męskiej przemocy wobec kobiet, napisana z punktu widzenia mężczyzny. Mężczyźni, jak podkreśla Katz, są sprawcami znacznej części aktów przemocy. Nie znaczy to, że większość mężczyzn stosuje przemoc. Przeciwnie, większość to tak zwani porządni faceci. Jednak, jak twierdzi Katz, ci porządni faceci nie uświadamiają sobie, że przemoc wobec kobiet stanowi problem mężczyzn. Dlatego pozostają obojętni. Dlatego przemoc trwa. Paradoks macho adresowany jest właśnie do porządnych facetów. Każdy z was – mówi im Jackson Katz – ma wokół siebie kobiety, o które się troszczy: matki, siostry, córki, partnerki czy przyjaciółki. Musicie sobie uświadomić, jak bardzo męska przemoc i lęk przed nią wpływa na ich życie. Porzućcie rolę świadków, wysłuchajcie kobiet, zacznijcie je wspierać. Wspieranie kobiet wymaga większej odwagi, niż bierne uczestnictwo w kulturze, przesyconej przemocą. Oto paradoks macho – mężczyznom łatwo jest traktować obojętnie przemoc, stosowaną przez innych mężczyzn. Prawdziwe męstwo okazują jednak ci, którzy umieją się jej przeciwstawić. Jackson Katz jest działaczem antyseksistowskim i krytykiem kultury, zajmującym się przeciwdziałaniem przemocy wobec kobiet. Prowadzi projekty edukacyjne, adresowane do chłopców i mężczyzn. Doktor nauk społecznych, autor nagradzanego filmu edukacyjnego „Maska Twardziela”, współtwórcą filmów „Wrestling with Manhood” i „Spin the Bottle. Sex, Lies & Alcohol”, jest jednym z czołowych amerykańskich działaczy ruchu mężczyzn przeciwko przemocy wobec kobiet. Jego podejście opiera się na dwóch założeniach: po pierwsze, że istnieje związek między kulturowymi wzorcami męskości a przyzwoleniem na przemoc wobec kobiet i po drugie, że problem przemocy może zostać rozwiązany tylko, jeśli wystarczająca liczba mężczyzn dostrzeże ten związek i aktywnie włączy się w działania antyprzemocowe.  „Tę książkę powinni czytać mężczyźni. Nie tyko dlatego, że dzięki temu świat stanie się bezpieczniejszym miejscem, ale także dlatego, że ta książka da mężczyznom wolność bycia naprawdę sobą.” Eve Ensler, autorka „Monologów Waginy” „Lektura tych stron da mężczyznom i kobietom moc, pozwalającą położyć kres pladze męskiej przemocy i nadużyć. Katz, który wie, jak dotrzeć do sedna problemu, wykazuje w sposób nieodparty, że położenie kresu poniżaniu kobiet powinno stać się priorytetem każdego mężczyzny.” Lundy Bancroft, autor książki „Why does He do That? Inside the Minds of Angry and Controlling Men”

Pojęcie stresu i jego rodzaje, stres w laboratorium, następstwa stresu, odporność na stres, jak ludzie radzą sobie ze stresem.

Omówione zagadnienia: charakterystyka zjawiska przemocy w rodzinie, rozmiary przemocy w rodzinie, wykorzystywanie seksualne, objawy przemocy, skutki przemocy, pierwsza pomoc, prawna ochrona jednostek przed przemocą, terapia.

Fale przemocy zdają się narastać. Agresja na stadionach, na kocertach i po koncertach, wśród poborowych i tych, którzy ukończyli chwalebną "służbę ojczyźnie", agresja na pustej, ciemnej ulicy i w tłumie. A równocześnie podobne tłumy na spotkaniach z Papieżem, tłumy w czasie koncertów Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy Jurka Owsiaka - i tam agresji nie ma, lub jest śladowa. Niedoinformowanie to czy prawidłowość? Działanie autorytetu czy spontaniczny wybuch potrzeby opowiedzenia się po stronie dobra, po stronie pomocy słabszemu? Obie postawy i ta, gdzie dominuje przemoc, i ta, gdzie manifestuje się pomoc - to fakty obiektywne. Fragment Wstępu

Siedmioletni Reece został oddany pod opiekę rodziny zastępczej jako ostatni z sześciorga rodzeństwa. W domu Cathy zjawił się po miesiącu ciągłych przeprowadzek, ponieważ czworo kolejnych opiekunów nie poradziło sobie z jego agresywnym zachowaniem. Cathy, mająca doświadczenie w prowadzeniu rodziny zastępczej i znana z dobrego podejścia do trudnych dzieci, przyjmuje Reece’a pod swój dach, choć o historii jego rodziny nie wie prawie nic. Powoli Reece przywiązuje się do Cathy i jej dzieci, a także uczy się ufać osobom w swoim nowym otoczeniu. Z uporem odmawia jednak odpowiedzi na pytania dotyczące jego własnej rodziny, co każe przypuszczać, że za jego zachowaniem kryje się coś, o czym pracownicy opieki społecznej jeszcze nie wiedzą. Kiedy Cathy wreszcie otrzymuje dokumentację Reece’a, odkrywa szokującą prawdę, która przekracza jej wszelkie wyobrażenia…

Gniew, zapalczywość i uraza mają skutki dla wszelkich relacji międzyludzkich. „Żadna bowiem inna wada nie czyni z człowieka demona tak, jak gniew”. Gabriel Bunge, znawca życia duchowego i współczesny eremita, przywołuje naukę Ewagriusza z Pontu, aby zmierzyć się ze źródłem gniewu, który w stanie nieujarzmionym staje się pożywką dla czynów złych i popędliwych, staje się zdradliwym „winem demonów”. Bunge pokazuje gniew, jako utratę roztropności i wskazuje na tajemniczy, ale i oczywisty, związek między pychą i popędliwością. To pycha zrzuca z nas wędzidła samoopanowania pchając nas w moc złego zacietrzewienia. „Nie ma się co łudzić: gniew „zaślepia” nie tylko tego, kto obiektywnie odszedł od wiary i stał się „heretykiem”, lecz również tego, komu została ona powierzona i kto usiłuje jej bronić”. Gniewne uczynki powodują często rzeczy nieodwracalne, „bo cóż innego z nich wynika, jeśli nie owe „podziały w Kościele Pana”, które także nie są niczym innym jak gorzkimi owocami gniewu?” Za Ewagriuszem Bunge przeciwstawia nieopanowaniu – łagodność, prezentowaną jako cnotę aniołów. Dzięki temu porównaniu „opanowany gniewem” znajduje obraz dążenia do poprawy. W przeciwnym razie „mało kto też zdobyłby się na odwagę i wytrwałość potrzebną do walki z taką wadą jak gniew, gdyby nie miał przed oczami sympatycznego obrazu prawdziwego ludzkiego bytu, ideału, którego być może nie jest w stanie urzeczywistnić, a który jednak poszerza ciasne horyzonty naszej ziemskiej egzystencji”.

Niniejsza publikacja powstała z myślą jej pragmatycznego wykorzystania zarówno w celach szkoleniowych, dydaktycznych, jak i praktycznych. Porusza ona niezwykle ważną, choć wciąż bagatelizowaną czy wręcz lekceważoną problematykę przemocy w rodzinie, która ma swój pejoratywny wymiar jednostkowy, ale także społeczny. Kontrowersje wokół zjawiska przemocy wynikają przede wszystkim z nieznajomości tego problemu, z nieświadomości jego złożoności, wieloaspektowości. Dodatkowo funkcjonująca powszechnie mnogość mitów utrudnia prawidłowe rozpoznanie, a także skuteczne przeciwdziałanie i zwalczanie przemocy. Publikacja omawia w szczególności: Przemoc w rodzinie jako zjawisko społeczne Przemoc w rodzinie ? aspekty psychologiczne Wybrane przestępstwa związane z problematyką przemocy w rodzinie Prawa ofiar przemocy w rodzinie z zakresu prawa cywilnego i rodzinnego Przeciwdziałanie przemocy w rodzinie w świetle ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie i przepisów kodeksu postępowania karnego z 1997 r. Zagadnienia administracyjnoprawne dotyczące przemocy Wzory wybranych pism procesowych w sprawach karnych z zakresu problematyki przemocy w rodzinie

Peter C. Whybrow podzielił swoją książkę na trzy niemal równe części (Amerykański temperament, Ponad szczyt, Więcej to za mało). Pierwsza z nich, Amerykański temperament: mania bogactwa, zawiera historyczną analizę rozwoju amerykańskiej wolności i niesprawiedliwego podziału bogactwa oraz tego, jak przyczyniły się one do rozwoju rywalizacyjnego konsumeryzmu. Według Petera C. Whybrowa, z winy rozbudzonych pragnień imigrantów i społecznej zazdrości - wspieranych propagandą polityków i handlowców, którzy zgodnie głosili, że bardziej pożądane i korzystne jest zaspokajanie własnych zachcianek niż ich ograniczanie - społeczeństwo amerykańskie popadło w ogromne zadłużenie osobiste. Została też zachwiana równowaga społeczna: ludzie coraz więcej czasu spędzają w pracy, a coraz mniej z rodziną.

ak przeciwdziałać przemocy w szkole? Jak zapobiegać zachowaniom agresywnym wśród Twoich uczniów, a także jak interweniować w sytuacjach kryzysowych? Co zrobić, gdy już doszło do aktu przemocy? Jak pracować ze sprawcą, ofiarą i świadkiem zdarzenia? Jak obronić się przed agresją ze strony uczniów? Odpowiedzi na te pytania znajdziesz w publikacji Przemoc w szkole. Metody pracy wychowawczej, przeciwdziałanie, skuteczna interwencja. Zatrzymaj agresję w swojej klasie! Książka zawiera: narzędzia do diagnozowania skali zjawiska przemocy na poziomie placówki oraz klasy przykłady działań profilaktycznych system skutecznych działań interwencyjnych scenariusze zajęć warsztatowych i spotkań interwencyjnych analizy przypadków i propozycje rozwiązań wzory dokumentów: ankiet, kontraktów, arkuszy ewaluacyjnych oraz szkolenie dla nauczycieli.

Śmierć za kubek wody. Upalny dzień. 40-letnia mieszkanka pakistańskiej wioski od wielu godzin zbiera na cudzym polu owoce. Praca jest wyczerpująca, lecz Asia i jej mąż muszą utrzymać pięcioro dzieci. Żeby się ochłodzić, pije wodę z pobliskiej studni. Ta należy do muzułmańskiej społeczności, a Asia jest chrześcijanką, dlatego w opinii innych kobiet woda staje się ?nieczysta?. Wybucha kłótnia, pada słowo: ?Bluźnierstwo!?. Los kobiety jest przesądzony ? w Pakistanie taki zarzut to pewna śmierć. 14 czerwca 2009 roku Asia Bibi zostaje wtrącona do więzienia, gdzie do dzisiaj czeka na wykonanie wyroku śmierci przez powieszenie. W jej obronie odważyli się stanąć gubernator Pendżabu (muzułmanin) oraz minister ds. mniejszości (chrześcijanin) ? obydwaj zostali zamordowani przez fanatyków religijnych. Poruszająca historia Asii Bibi, opowiedziana przez nią samą zza murów więzienia, uświadamia nam, jak wiele zła popełnia się w imię religii i jak ważna jest wolność przekonań, a także prawa człowieka. Dlatego jej osoba stała się ikoną walki z przemocą o podłożu religijnym, a o jej uwolnienie walczą ludzie na całym świecie.

Matka i córka. Nie widziały się od lat. Teraz Toni czuwa przy umierającej matce i czeka na prośbę o przebaczenie...Patrzy na matkę i widzi siebie - małą, śliczną Antoinette, dziewczynkę, którą była. I o której wspomnienie musiała ukryć głęboko w niepamięci. Żeby móc dalej żyć.Pierwsze lata życia Antoinette to idylla, u boku dystyngowanej matki i kochającej babci. Ale wszystko się zmienia, kiedy tata wraca z wojska. A po przeprowadzce do Irlandii, do rodzinnej wsi ojca, zaczyna się koszmar.Toni ma sześć lat, gdy po raz pierwszy tatuś całuje ją... nie tak jak ojciec całuje córkę. ,,Tylko nie mów mamie - ostrzega - bo przestanie cię kochać."" Jednak Toni mówi mamie. A matka nie chce nawet o tym słyszeć...Od tej chwili Toni ma z tatusiem wspólną ,,tajemnicę"" - przez osiem lat. Molestowanie, gwałty, ciąża, próba samobójcza - to wszystko dzieje się na oczach matki, ślepej i głuchej na krzywdę własnego dziecka. A kiedy wreszcie prawda wychodzi na jaw, Antoinette zostaje osądzona i odrzucona przez otoczenie, wtrącona w otchłań depresji i autodestrukcji, i znów musi polegać tylko na sobie i w sobie znaleźć nadzieję siłę na zbudowanie szczęśliwego życia.Tylko nie mów mamie, jej prawdziwa historia dzieciństwa, przebaczenia sobie samej i triumfu nad przeszłością, to napisana pięknym językiem, przejmująca i wzruszająca opowieść. Nic więc dziwnego, że została wydana w 12 krajach. W Wielkiej Brytanii zajmowała 1. miejsce na listach bestsellerów i przez wiele tygodni pozostawała w pierwszej dziesiątce.

Czyli jak nauczyć dzieci mądrego radzenia sobie ze złością Książka ta powstała w odpowiedzi na zapotrzebowanie rodziców, nauczycieli i terapeutów, którzy potrzebują bardzo dużo wsparcia w nieustannie zmieniającej się przestrzeni edukacyjnej, i do nich właśnie kierujemy ten poradnik. Przede wszystkim jednak powstanie książki uzasadnione było szczerą troską o dobro dzieci, którym w dzisiejszym świecie jest szczególnie trudno radzić sobie z własnymi emocjami. Świat, w którym przyszło im dorastać, to bardzo dorosły świat, pełen dorosłych myśli, zasad, przekonań i wydarzeń, z którymi nawet nam – rodzicom, nauczycielom i terapeutom – trudno jest sobie radzić. Książka jest swoistym poradnikiem, który pomoże wszystkim tym, którzy chcą dowiedzieć się więcej o tym, czym jest złość i jak mądrze o niej opowiadać dzieciom, a tym samym zmienić na lepsze dziecięce losy. Książka zawiera informacje dotyczące mechanizmów powstawania złości, jak również ukazuje sposoby radzenia sobie ze złością swoją i innych. W przystępny sposób uczy dostrzegania zaburzeń i szukania pomocy. Jednocześnie skłania zarówno rodziców, jak i nauczycieli do autorefleksji nad własnym postępowaniem, które czasem w sposób niezamierzony wpływa negatywnie na dziecięce zachowanie. Jeśli szukasz odpowiedzi na pytania: Co, gdzie, kiedy, w jaki sposób i w jakiej kolejności mówić dziecku o złości? Jak odróżnić problemy w zachowaniu od rzeczywistych zaburzeń? Jak zapobiegać wybuchom złości oraz ograniczać wywołane nią straty? a także: Jak poprowadzić trening umiejętności wychowawczych dla rodziców dzieci z problemami w zachowaniu? … ten poradnik jest właśnie dla Ciebie. Autorki w prosty i bardzo praktyczny sposób wyjaśniają, w jaki sposób możemy pomóc naszym dzieciom zrozumieć złość i zacząć sobie mądrze z nią radzić. Zamieszczono tutaj programy terapeutyczne, propozycje rozmów, gotowe scenariusze zajęć i karty pracy. To książka pełna humoru, pomysłów i rzeczywistych doświadczeń, która powinna się znaleźć w bibliotece każdego rodzica, nauczyciela i terapeuty.

Maniacy kontroli, tyrani, nieudacznicy… Każdy z nas zna osoby, które potrafią podnieść ciśnienie już pierwszym słowem, ledwie otworzą usta. Czasem jest to pod szef tyran, czasem agresywny kolega, czasem koleżanka potrafiąca doskonale manipulować innymi. Zmagamy się z nimi mniej lub bardziej regularnie. Dobra wiadomość jest taka, że bez względu na to, co robią, nie musimy się godzić z taką sytuacją. Poradnik ten zawiera praktyczne wskazówki pomagające radzić sobie z najczęściej spotykanymi przyczynami irytacji. Autor w prosty, jasny sposób tłumaczy, jak oddzielać to, co robią inni, od tego, jak sami reagujemy. Każdy, kto przeczyta tę książkę, prawdopodobnie już nigdy więcej nie da się nikomu wyprowadzić z równowagi. Kto powinien sięgnąć po książkę: - każdy, kto nie boi się szukać prawdy o sobie i innych, a przede wszystkim stara się świadomie kształtować własne relacje międzyludzkie, - osoby zajmujące stanowiska kierownicze, terapeuci, psychologowie, trenerzy interpersonalni. Dlaczego warto przeczytać tę książkę? - jej autor współpracował z Albertem Ellisem w pierwszych latach rozwoju terapii racjonalno-emotywnej (REBT), a jego kilkudziesięcioletnie doświadczenie zawodowe jest najlepszą gwarancją skuteczności udzielanych porad i wskazówek, - wnioski płynące z kilku typowych przykładów, przytoczonych i dokładnie przeanalizowanych w tej książce, każdemu pomogą lepiej ułożyć sobie relacje z osobami wyzwalającymi zazwyczaj wściekłość i pozwolą uczynić swoje życie spokojniejszym. Fragment książki Jak radzić sobie z ludźmi którzy doprowadzają nas do wściekłości Wstęp Oto ja, z piórem w dłoni, piszący wstęp do tej książki, choć poprzysiągłem sobie, że nigdy jej nie napiszę. To samo przyrzekałem przy dwóch poprzednich, ale znowu ogarnęło mnie dręczące przeczucie, że bez względu na moje deklaracje, w tym temacie jest coś głębokiego. Mam do powiedzenia coś zbyt ważnego, żebym zabrał to ze sobą do grobu. Czy brzmi to patetycznie, zarozumiale, chełpliwie? Mam nadzieję, że nie. Jestem od tego daleki, ponieważ otrzymałem wszystkie zaszczyty i honory, na jakie mogłem liczyć jako psycholog, pisarz i wykładowca. To prawda, nie jestem powszechnie rozpoznawany, ale w środowiskach profesjonalistów i grup cieszę się poważaniem, które wykracza daleko poza moje marzenia. Nie, to nie ma nic wspólnego z podróżą ego. Napisałem tę książkę nie dlatego, że chciałem, ale dlatego, że czułem taki przymus. Pisanie to wyczerpujące doświadczenie. Pozostawia niewiele miejsca na lektury lekkie, łatwe i przyjemne. Kiedy myślę o książce, nie jestem w stanie czytać niczego, co wykracza poza moją dziedzinę. Kiedy pogrążam się w myślach o tytule rozdziału, o jego zawartości oraz o przykładach, których powinienem użyć, aby wyjaśnić mój punkt widzenia, to zapewniam was, że czasami wpadam w rodzaj transu i może się wydawać, że uczestniczę w rozmowie, ale w rzeczywistości nie widzę mojego rozmówcy i nie słyszę ani słowa. Moja żona nieraz już kłóciła się ze mną o to, że wciąż przynoszę do domu sprawy zawodowe. To cena, jaką pisarz płaci za tworzenie książki. Tego procesu nie może wyznaczać zegar, on toczy się kapryśnie jak rzeka, we własnym rytmie i w nieoczekiwanych kierunkach. Dobrym przykładem jest pisanie przeze mnie tego wstępu. Początkowo zamierzałem zrobić z tego tekstu początek pierwszego rozdziału. Nagle jednak, w tajemniczy i niezrozumiały dla mnie sposób, zadecydowałem o umieszczeniu go we wstępie. Wróćmy jednak do początkowego pytania o to, dlaczego zdecydowałem się napisać moją piętnastą książkę? Odpowiedź jest prosta: uważam, że należy wyraźnie pokazać, jak skomplikowana i bolesna jest ludzka natura. Co więcej, słabo tę naturę rozumiemy i kiepsko sobie z nią radzimy. Zatem w tej książce, prawdopodobnie już ostatniej w moim życiu, chcę zmierzyć się z tą problematyką w otwarty i odważny sposób, w jaki jeszcze nie pisano o ludziach zwanych przeze mnie „wyzwalaczami wściekłości". Jak się wkrótce dokładniej przekonacie, tacy ludzie są wszędzie, a gdziekolwiek się pojawią, wywołują problemy, i - co najgorsze - w pewnych kręgach są nie tylko tolerowani, lecz wręcz admirowani. Wszyscy od czasu do czasu bywamy ofiarami wyzwalaczy wściekłości. Zdarza się też, sami się nimi stajemy. Celem tej książki jest uświadomienie wam tego stanu, sposobów i form jego funkcjonowania oraz oddziaływania, a także skutecznych metod radzenia sobie z nim.[...]. Kim są ci ludzie? Niosą ze sobą wszystkie poziomy zaburzeń. Niektórzy są nieszkodliwymi flejtuchami, którzy nigdy po sobie nie sprzątają i ustawiają w zlewach sterty brudnych naczyń. Możecie sobie wyobrazić, co się dzieje z ich partnerami. Powaga sytuacji wzrasta, kiedy przyjrzymy się smarkaczom, potem nieudacznikom, maniakom kontroli, a na koniec najgorszym ze wszystkich wyzwalaczy wściekłości - tyranom. Będzie o nich mowa dokładniej na kolejnych stronach, choć w odwrotnej kolejności. Wyzwalaczy wściekłości spotykamy wszędzie. W każdej firmie jest nieznośny szef, kierownik albo dyrektor. Mogą też być waszymi sąsiadami. Najgorzej jednak, gdy znajdziecie ich we własnych domach. Wyzwalaczami wściekłości mogą być wasi partnerzy, rodzice albo dzieci. Nie ma znaczenia płeć, wiek, poziom wykształcenia czy klasa społeczna. Są wszędzie. Nie zapominajcie jednak, że od czasu do czasu stajemy się nimi i ja, i wy. Z oczywistych przyczyn nie mogę opisać wszystkich typów wyzwalaczy wściekłości; powstałaby księga tak wielka, że na pewno nikt z was by jej nie przeczytał. Skupię się na kilku typach osobowości, które są tak powszechne i tak wkurzające, że powinniście wiedzieć, jak je rozpoznawać i z nimi sobie radzić. To ludzie, którzy nauczyli się pewnych zachowań w okresie dorastania i tak się z nimi zżyli, że bardzo trudno ich zmienić. To przede wszystkim ich można nazwać wyzwalaczami wściekłości, a nie tych, którzy nie mają stałego nawyku wyprowadzania z równowagi swoich partnerów. Są sztywni, zadufani i nie dbają o to, co inni o nich myślą. Skąd się biorą wyzwalacze wściekłości? Osobowość rozwija się na dwa sposoby: poprzez uczenie się oraz poprzez fizyczne i/albo psychiczne wyposażenie. Pierwszy sposób to wszystko to, czego nauczyli nas rodzice w procesie wychowania. Część z nas miała rodziców, którzy ciężko pracowali, rozsądnie wydawali pieniądze, byli życzliwi i odpowiedzialni. W efekcie ta grupa wyrosła na dojrzałych i zrównoważonych dorosłych - stała się taka dzięki modelowaniu. Jak powiadają: „Niedaleko pada jabłko od jabłoni". W powszechnym rozumieniu przysłowie to oznacza, że uczymy się, nie zdając sobie z tego sprawy. Nauczyliśmy się schludności, uprzejmości, szczerości i odpowiedzialności, ponieważ często je widzieliśmy i zaadaptowaliśmy na własne potrzeby. W taki sposób uczymy się posługiwać językiem naszych opiekunów. Czy choć przez chwilę jesteście w stanie wyobrazić sobie dorastające we Włoszech dziecko włoskich rodziców, które mówi tylko po rosyjsku? Skoro jednak pozytywne cechy zdobywamy poprzez uczenie się, to tak samo nabywany cechy negatywne. Rodzice, którzy rozwiązują każdy problem krzykiem i wyzwiskami, tego samego uczą swoje dzieci. Dzieci z takich domów, już jako dorośli, fizycznie nękają współmałżonków i dzieci, a także okazują gniew za każdym razem, gdy są sfrustrowani. Kiedy taki proces uczenia się zachodzi w okresie wczesnego dzieciństwa i jest intensywny, można mieć pewność, że tego rodzaju nawyki będą niemal nie do usunięcia. Dlaczego tak ich nazywamy? Nasze rozumienie szaleństwa czy obłędu, jak chcą je nazywać profesjonaliści, zmienia się w zależności od czasu i miejsca. W niektórych społeczeństwach uznają was za obłąkanych, jeśli oznajmicie, że otrzymaliście wiadomość od Boga poprzez odbiornik telewizyjny; inne uznają was za świętych, gdy opowiecie o wizji Maryi Dziewicy. W początkach mojej kariery zawodowej pracowałem jako szef zespołu psychologów w stanowym szpitalu psychiatrycznym. Dzięki temu widziałem praktycznie każdy rodzaj skrajnie zaburzonych zachowań. Wszystkie pasowały do stereotypów wyobrażeń o zachowaniach obłąkanych ludzi - mówili niezrozumiale i cierpieli z powodu manii wielkości. A tak przecież powszechnie rozumiemy obłęd. W znacznej mierze to rozumienie jest prawdziwe. Jednak słowo „szalony" zyskało szersze znaczenie za sprawą jego wejścia do języka potocznego, objęło bowiem zachowania irracjonalne, a nawet ewidentnie dziwaczne. Z tego powodu przestaliśmy używać terminu „szalone" na określenie zachowań wyraźnie sprzecznych ze zdrowym rozsądkiem. Tym niemniej to określenie jest przydatne do opisania ludzi wysoce denerwujących, z którymi trudno wytrzymać, pomimo że są inteligentni, pracowici, towarzyscy i mają rodziny. Nie myślcie jednak, że moje podejście do tego typu osób jest przesadzone. Pokażę wam, dlaczego uważam sięganie po takie terminy za w pełni uzasadnione. Skoro na przykład zachowania takich wyzwalaczy wściekłości można łatwo znaleźć niemal w każdym podręczniku psychiatrii, czy przyniesie wam jakąkolwiek ulgę spojrzenie na te osoby jak na szaleńców? Jeśli nie, to co wam pomoże? Jak się wkrótce przekonacie, cztery typy wyzwalaczy wściekłości, które opisuję na kolejnych stronach, zdecydowanie potrzebują pomocy psychiatrycznej. Właściwie ci ludzie nie są obłąkani, ale im dłużej ich znacie, tym mocniej wam się wydaje, że owszem, są. Jak radzić sobie z ludźmi którzy doprowadzają nas do wściekłości Spis treści: Podziękowania Wstęp 1. Niewłaściwy klient 2. Maniacy kontroli 3. Tyrani 4. Smarkacze 5. Nieudacznicy 6. Flejtuchy, czyściochy i szkodnicy. Uwagi końcowe