Socjologia to nauka systematycznie zajmująca się badaniem całego życia społecznego człowieka. Badane są chociażby społeczne reguły, procesy i kultury, które łączą lub dzielą ludzi. W tym dziale zatem proponujemy wszelkie fachowe podręczniki, poradniki i publikacje właśnie z dziedziny socjologii. Czytając nasze lektury zapoznasz się z podstawami psychologii, dzięki którym zrozumiesz istotę kształtowania konkretnych postaw, emocji i cech osobowości ludzkich, zgłębisz podstawy takich nauk jak: filozofia czy logika. Poza tym bedziesz mógł udoskonalić posiadane kompetencje interpersonalne, które przydadzą ci się zarówno w życiu zawodowym, jak i prywatnym.
Publikacja „Nigdy więcej. Sztuka przeciw wojnie i faszyzmowi w XX I XXI wieku” towarzyszy wystawie zorganizowanej w 80. rocznicę wybuchu II wojny światowej, w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie w dniach 30.08–17.11.2019.
Książka i wystawa „Nigdy więcej” to reakcja na niepokoje związane z intensyfikacją języka nienawiści i aktów przemocy w sferze publicznej. Przemocy, która często przybiera historyczny kostium i odwołuje się do skompromitowanych symboli. W 80. rocznicę wybuchu drugiej wojny światowej przyglądamy się antyfaszystowskiej i antywojennej tradycji, pytając, czy dziś możemy się od niej czegoś nauczyć.
W książce koncentrujemy się na dwóch momentach historycznych i na emblematycznych dla nich przedstawieniach. O początkach silnego międzynarodowego ruchu antyfaszystowskiego oraz powstaniu Guerniki Picassa piszą w klasycznych już tekstach, po raz pierwszy przełożonych na polski, T.J. Clark i Francis Frascina; David Crowley śledzi skomplikowaną i bardzo polityczną recepcję tego obrazu. Latom 30. poświęcony jest też tekst Doroty Jareckiej o formowaniu się postaw antyfaszystowskich w kręgu Grupy Krakowskiej.
Natomiast o latach 50. i wystawie Arsenał widzianej jako próba przezwyciężenia korupcji antyfaszyzmu w stalinizmie pisze Łukasz Ronduda, a obrazowi, z którym przede wszystkim kojarzony jest Arsenał, Napiętnowanym Marka Oberländera, poświęca swój esej Piotr Słodkowski. Z pytaniem o prawomocność i użyteczność historycznych analogii mierzymy się w rozmowie z Dorotą Sajewską i Krzysztofem Pomianem. Książkę zamyka kalendarium działań artystek i artystów przeciw wojnie i przeciw faszyzmowi.
Pozycja z serii wydawniczej „Muzeum w budowie”, „Zofia Kulik: Methodology, My Love” poświęcona jest twórczości Zofii Kulik.
Droga artystyczna Zofii Kulik ma dwoistą naturę. W latach 1970–1987 współtworzyła ona z Przemysławem Kwiekiem duet KwieKulik, a następnie rozwinęła karierę indywidualną. Podczas gdy prace KwieKulik zyskały ugruntowaną, centralną pozycję we wschodnioeuropejskim leksykonie sztuki neoawangardowej lat 70. i 80. XX wieku, solowe prace Kulik nie zostały dotąd dogłębnie przemyślane.
Prezentowana monografia to pierwsza publikacja poświęcona wyłącznie twórczości Zofii Kulik; analizuje ona jej bogaty i złożony dorobek, odnosząc go m.in. do kondycji (post)komunistycznej, intermedialności oraz do warunków, w jakich pracuje artystka-kobieta.
„Słowa Kulik użyte w tytule książki – Methodology, My Love – pochodzą z wywiadu przeprowadzonego z artystką przez Hansa Ulricha Obrista podczas wizyty w jej domu w Łomiankach pod Warszawą w 1999 roku. W trakcie tego spotkania Zofia Kulik z pasją wyjaśniała różne aspekty skomplikowanych metod swojej pracy i przyznała: ‘Bardzo chciałbym zrobić wystawę zatytułowaną Metodologia, moja miłość’. Wystawa jeszcze nie powstała, jednak prezentowana książka stwarza możliwość wyjścia poza atrakcyjną wizualność dzieł Kulik. Są to spektakularne projekty, które fascynują widzów, często niezdających sobie sprawy z tego, co się za nimi kryje: ogromne archiwum obrazów, kolekcja przeróżnych obiektów, systemy do przechowywania (czasem specjalnie zaprojektowane), ale także od dawna opracowywane i wciąż rozwijane praktyki przekształcania zestawu pojedynczych obrazów w złożone struktury wizualne.” (Ze wstępu redaktorki książki)
Publikacja „Zofia Kulik: Methodology, My Love” powstała we współpracy z Fundacją Kulik-KwieKulik.
Otaczają nas wampiry. W zasadzie gdzie się nie obejrzeć, można jakiegoś znaleźć. Towarzyszą nam od zawsze – niektórzy uważają, że gdy człowiek po raz pierwszy uświadomił sobie swoją własną śmiertelność, to od razu ożywił swoje lęki przed śmiercią i tym, co może go czekać później. Lęki te – uosobione w figurze wampira – pozostały żywe pomimo rozwoju nauki i lepszego zrozumienia świata. Z czasem krwiopijca zamiast uosabiać śmierć zaczął symbolizować granicę między światem żywych i umarłych, stając się zarazem idealną figurą transgresji, wiecznego zawieszenia „pomiędzy”. A potem nastał XX wiek i okazało się, że towarzyszą mu w tym uczucia. W zeszłym stuleciu przestaliśmy bać się wampira, a zaczęliśmy bać się, że sami jesteśmy wampirami. Wyobrażenie krwiopijcy stało się lustrem, w którym odbijały się nasze niedoskonałości, słabości, lęki przed niedopasowaniem i pasożytowaniem na innych. Wampiry coraz częściej jawiły nam się nie jako demony, a postacie ułomne, nieszczęśliwe i niezdolne do zmiany swojego życia – słowem takie, które współczesna kultura nazywa antybohaterami.
Michał Wolski – dr, literaturoznawca, badacz współczesnej kultury popularnej. Pracuje w Instytucie Filologii Polskiej UWr, jest też prezesem Stowarzyszenia Badaczy Popkultury i Edukacji Popkulturowej „Trickster”. Z wampirami zmaga się (naukowo) dłużej, niż pamięta, i nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.
Jak oceniamy naszą wspólną drogę do nowoczesności? Jak postrzegamy czynniki, bariery i efekty indywidualnych i zbiorowych działań, które miały do niej prowadzić?. Czy cel, jaki był realizowany przed 1989 rokiem ("modernizacja socjalistyczna") oraz po przełomie ("modernizacja liberalno-demokratyczna"), był trafny? Czy koszty, jakie ponieśliśmy, by go osiągnąć, były opłacalne? Czy warto było wejść na drogę modernizacji? Jak dzisiaj rozumiemy i oceniamy ten proces? Pytania, które tu stawiamy, tylko z pozoru są pytaniami o przeszłość. Refleksja historyczna jest niezbędnym elementem analizy socjologicznej i politologicznej ukierunkowanej na zrozumienie obecnego stanu życia społeczno-politycznego i jego perspektyw rozwojowych.
Ze wstępu
Trudno w bardzo skrótowo przedstawionym wstępie zarysować kontekst polityczny i społeczno-kulturowy, w jakim Autor podjął się próby odpowiedzi na pytanie, jakie podstawowe tożsamości zbiorowe Ukraińców występują w okresie niepodległości ukraińskiego państwa. Już samo podjęcie tematu w moim przekonaniu zasługuje na bardzo pozytywną ocenę, ponieważ Autor prezentuje wiedzę w bardzo zróżnicowanym i pełnym sprzeczności obszarze nie tylko politycznym, ale także naukowym.
Z mojej perspektywy jako recenzenta praca wzbudziła szczególne zainteresowanie także i dlatego, że w warunkach nagłośnienia polityczno-ideologicznego wydarzeń w centrum Ukrainy, odczuwam mniejszy zakres poinformowania w zakresie najogólniej rozumianej kondycji politycznej i społeczno-kulturowej mieszkańców tzw. Ukrainy południowej i wschodniej.
Praca zasadniczo przybliża obrazy złożoności i jednocześnie swoistej dramaturgii tożsamościowej badanych mieszkańców, którzy starają się znaleźć swoje miejsca w politycznie, ideologicznie i tożsamościowo nowych warunkach suwerennej Ukrainy.
Z recenzji prof. dr. hab. Andrzeja Sadowskiego
Nie mam żadnych wątpliwości, że rozprawa (...) stanowi istotne osiągnięcie naukowe jako opracowanie nie tylko rzetelne i wiarygodne, ale niezwykle inspirujące. Pokazuje bowiem, jak niewiele w istocie wiemy zarówno o złożonej historii Ukrainy, jak i o tym wszystkim, co dzieje się od roku 1991 w tym kraju i społeczeństwie. Powiem nawet ostrzej – praca ta ostrzega przed istniejącym w krajowej polityce i części środowiska naukowego paternalistycznym stosunkiem do społeczeństwa ukraińskiego. Wynika on – co praca udowadnia – z niewiedzy i ignorancji. Poza walorami czysto naukowymi rozprawa zatem ma wielki walor edukacyjny, pokazując, jak wyboista jest droga emancypacji narodowej Ukraińców i jak niewielkie zrozumienie jest dla niej w Europie.
Z recenzji prof. dr. hab. Wojciecha Józefa Burszty
Publikacja towarzyszy wystawie „Niepodległe. Kobiety a dyskurs narodowy” 26 października 2018 - 3 lutego 2019 w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie.
Teksty zamieszczone w tomie „Niepodległe. Kobiety a dyskurs narodowy” naświetlają patriarchalne struktury zachodniej kultury, które dla wielu, również wielu kobiet, wydają się naturalne i przezroczyste.
Autorki i autorzy tekstów pokazują jednak, że patriarchalny system daleki jest naturalności, a jego celem jest podtrzymanie bardzo konkretnej wizji świata – świata, którego jedynymi beneficjentami są mężczyźni. W swoim eseju „Feministyczne archiwum – słaby opór, deheroizacja i codzienność w działaniu” Ewa Majewska skupia się na kwestii queerowych i feministycznych archiwów jako repozytorium wywrotowej wiedzy i zmiany, którego największą wartością jest nieustanne kwestionowanie samego siebie. Claudia Snochowska-Gonzalez, przyglądając się metaforyce prawicowych myślicieli niepodległości, zwraca uwagę na inherentny biologizm zawarty w myśli twórców Narodowej Demokracji. Weronika Grzebalska w swoim przełamującym stereotypy tekście przygląda się współczesnemu militaryzmowi i miejscu, jakie kobiety zajmują w prawicowych ruchach militarnych przechwytujących ideę lewicowej emancypacji. Cały problem ze współczesnym militaryzmem dziś, twierdzi badaczka, polega na zrównaniu go z projektem tożsamościowym, a nie obywatelskim, jakim był u swoich początków pod koniec XIX wieku. Dorota Sajewska przygląda się funkcjonowaniu pojęcia Czarności, dowodząc, że ta pomijana dotąd kategoria może okazać się bardzo twórczym aspektem badania także powojennej historii Polski, szczególne ze współczesnej perspektywy konfliktu migracyjnego i masowej ucieczki ludzi z Bliskiego Wschodu i Afryki. Lena Magnone w brawurowy sposób naświetla psychoanalityczną myśl Zygmunta Freuda, jako jeszcze jeden z obszarów, który wymaga postkolonialnej refleksji. Badaczka pokazuje, jak kobiety i „dzicy” w spójny sposób łączyli się w głowie genialnego psychoanalityka, wskazując, że był on nieodrodnym dzieckiem epoki kolonialnej, a system przez niego tworzony pomijał doświadczenie kobiet i osób z innych niż europejska etniczności. Moses Serubiri i Maryam Kazeem przywołują pamięć nagich protestów – jedynej publicznej i ekskluzywnie kobiecej formy protestu w wielu krajach Afryki, wskazując na kolonialne odczytania tej formy oporu. „Aborcyjny ruch oporu” Agaty Araszkiewicz to przypomnienie opublikowanego na początku lat 2000 tekstu dotyczącego związków pomiędzy ciągle obecnym w Polsce narodowym mitem romantycznym a kwestiami biopolityki i reprodukcyjnych praw kobiet. Teksty te zostały pomyślane nie tyle jako tezy ilustrujące wystawę, co raczej uzupełnienie, poszerzające kontekst pokazywanych prac artystów o kwestie, które mogą okazać się inspirujące do dalszych własnych poszukiwań i dyskusji.
(fragment tekstu Magdy Lipskiej „Niepodległe, czyli o archeologii nierówności”)
Wznowienie klasycznego studium o roli Żydów w kulturze polskiej, autorstwa wybitnego eseisty i socjologa mieszkającego od wojny w Nowym Jorku, zmarłego w 1983 roku. Zasadniczym momentem w tej książce pisał Hertz jest pokazanie Żydów polskich jako społeczności kastowej. Z tego faktu jak sądzę wynikają inne, zasadnicze elementy tego, co w Polsce nazywało się kwestią żydowską. Studium to Hertz uważał za opus magnum swego życia.
MONOGRAFIA NAUKOWA Afryka Subsaharyjska stanowi jedno z najbardziej perspektywicznych miejsc do inwestowania na świecie. Wiele z najszybciej rozwijających się krajów leży właśnie w tym regionie. W latach 2000–2019 średnioroczny wzrost PKB w skali całego regionu wyniósł 4,36%, co nie przełożyło się jednak na redukcję ubóstwa i wzrost poziomu życia społeczeństwa. Afryka Subsaharyjska nadal pozostaje jednym z najbiedniejszych obszarów świata. Co zatem decyduje o wzroście poziomu życia w krajach afrykańskich? Celem monografii jest określenie czynników determinujących poziom życia ludzi w 22 krajach Afryki Subsaharyjskiej na podstawie ponad 40 zmiennych o zróżnicowanym charakterze, od ekonomicznych po demograficzne i środowiskowe. Z badań przeprowadzonych przez autorkę wynika, że w ogólnym poziomie życia ludzi dominują zmienne o charakterze ekonomicznym, chociaż nie bezpośrednio wzrost gospodarczy. Istotnymi determinantami poziomu życia są czynniki wpływające na zdrowie, poziom edukacji, warunki mieszkaniowe i żywieniowe oraz poziom komunikacji i infrastruktury. Publikacja stanowi wnikliwą diagnozę obecnej sytuacji społeczno-gospodarczej w Afryce Subsaharyjskiej oraz naświetla problemy ekonomiczne nękające ten region świata. W swojej pracy autorka uwzględnia uwarunkowania historyczne, wpływ procesu globalizacji, bezpośrednich inwestycji zagranicznych i korporacji transnarodowych oraz międzynarodowej pomocy rozwojowej. Dokonana analiza, a także sformułowane na jej podstawie wnioski mogą być cenną rekomendacją dla decydentów kreujących politykę gospodarczą badanych krajów oraz innych państw na niskim poziomie rozwoju. *** Publikacja stanowi oryginalne rozwiązanie problemu naukowego oraz wskazuje na odpowiednio wysoki poziom wiedzy autorki, a także umiejętności posługiwania się aparatem pojęciowym oraz metodami właściwymi dla dyscypliny ekonomii. Na wyróżnienie zasługuje także fakt, że autorka podjęła się trudnego zadania, jakim jest kwantyfikowanie zjawisk społeczno-gospodarczych w Afryce. Rozprawa charakteryzuje się wnikliwością i kompleksowością, a także dużą konsekwencją, jeśli chodzi o przyjętą procedurę badawczą. - z recenzji dr. hab. Dominika Kopińskiego, Instytut Nauk Ekonomicznych, Wydział Prawa, Administracji i Ekonomii, Uniwersytet Wrocławski Dysertacja odpowiada na potrzeby badawcze i jednocześnie wychodzi naprzeciw rosnącemu zainteresowaniu tą tematyką. Stanowi udaną próbę określenia ważnych determinant wzrostu poziomu życia w państwach o niskim poziomie rozwoju na przykładzie krajów regionu subsaharyjskiego. Autorka z powodzeniem wykorzystała metody modelowania ekonometrycznego do określenia czynników determinujących zmiany poziomu życia, co pozwoliło uzyskać odpowiedzi na postawione pytania badawcze. - z recenzji prof. dr. hab. Alojzego Z. Nowaka, Wydział Zarządzania, Uniwersytet Warszawski *** Agnieszka Witoń - doktor nauk ekonomicznych, absolwentka Ekonomii oraz Zarządzania na Uniwersytecie Jagiellońskim i studiów trzeciego stopnia na Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie. Od 2015 roku związana zawodowo z Uniwersytetem Ekonomicznym w Krakowie, aktualnie adiunkt w Katedrze Teorii Ekonomii UEK i starszy wykładowca w Podhalańskiej Państwowej Uczelni Zawodowej w Nowym Targu. Jej zainteresowania naukowe koncentrują się na zagadnieniach dotyczących wzrostu gospodarczego, rozwoju społeczno-gospodarczego, poziomu życia, nierówności społecznych, wykluczenia społecznego, krajów rozwijających się oraz gospodarki opartej na wiedzy. Prowadzi zajęcia z przedmiotów makroekonomicznych i finansowych. Autorka lub współautorka kilkunastu publikacji naukowych. Koordynatorka projektu NCBR pt. „Młodzieżowy Uniwersytet Ekonomiczny”, współfinansowanego ze środków Unii Europejskiej, którego celem jest krzewienie wiedzy z zakresu aktualnych wyzwań rynku pracy, gospodarki i społeczeństwa wśród uczniów szkół podstawowych i średnich z wybranych powiatów Małopolski. Członek Towarzystwa Ekonomistów Polskich.
Co pandemia koronawirusa ma wspólnego ze sprzedażą lalek erotycznych i rojami szarańczy? Według niepowtarzalnego olbrzyma z Lubliany, czyli turbofilozofa Slavoja Zizka wszystko.Wiosną 2020 roku, w książce napisanej za pierwszego lockdownu (""Pandemia! COVID-19 trzęsie światem""), autor zagłębiał się w nowe wymiary izolacji, kwarantanny i dystansu społecznego i badał, jak coraz bardziej jesteśmy tym wszystkim zmęczeni.Teraz słoweński filozof sprawdza, jak brak siły roboczej wpływa na poziom zaopatrzenia w żywność i jak bardzo eksploatujemy pracowników opieki i ochrony zdrowia, bez których codzienne życie byłoby niemożliwe. Na konkretnych przykładach pokazuje, że współczesny kapitalizm nie jest w stanie skutecznie ochronić społeczeństwo w czasie kryzysu.Pisząc z charakterystyczną dla siebie śmiałością i zapałem, Zizek sięga do teorii krytycznej, popkultury i psychoanalizy, aby ukazać niepokojącą dynamikę wiedzy i władzy w tym przedziwnym, wirusowym czasie.
Wolność przegrywa. Indywidualizm jest w odwrocie. Demagodzy i radykałowie nadają ton debacie publicznej, a motto żyj i pozwól żyć innym słychać coraz ciszej.Przedsiębiorca idei to książka o tym, jak to zmienić. Marcin Chmielowski przedstawia w niej teorię i praktykę zmiany społecznej, pokazując w jaki sposób organizować instytucje zdolne dbać o wolność. Odwołując się do klasyków i chętnie czerpiąc z intelektualnych osiągnięć tych, którzy naprawdę zmienili rzeczywistość, oraz posiłkując się własnymi doświadczeniami z pracy w organizacjach pozarządowych, Autor przedstawia gotowy model działania. I oferuje go tym, którzy będą chcieli z niego skorzystać.Czy samoorganizacja, zdolność do współpracy i podejrzliwość wobec państwa wystarczą, aby postawić tamę atakom na wolność? Ta książka mówi o tym, że będzie to trudne, ale jest możliwe.Wydawca
Warto odbyć razem z Autorką podróże badawcze po ziemi świętokrzyskiej, po jej regionalnej ojczyźnie, odsłaniać wraz z nią specyfikę społeczną wybranych do badań terenowych przestrzeni trzech wsi, trzech społeczności wiejskich. Odkrywać, jak różne typy wsi ziemi świętokrzyskiej, a w nich „miejscowi”, zorientowani na podtrzymywanie tradycji lokalnych, i „nowi”, przybysze z zewnątrz, posługujący się nieco innymi kodami kulturowymi – radzą sobie z nowymi wyzwaniami, jak je oswajają. Obserwować, jak przybysze występują w roli łączników – interpretatorów tego co tradycyjne i ponowoczesne, lokalne i globalne, oddolne i odgórne, swojskie i inne lub „cudze” a nawet „wrogie”.
Prof. dr. hab. Joanna Kurczewska
Przedmiotem moich analiz są przemiany społeczno-kulturowe współczesnej wsi polskiej na przykładzie województwa świętokrzyskiego, ze szczególną koncentracją na kwestiach migracji z miast do wsi. Migracje te w XXI w. stały się ważnym czynnikiem przekształcającym rzeczywistość wielu społeczności wiejskich. (...)
Anna Wrona, socjolog i badaczka społeczna, uzyskała stopień naukowy doktora w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. W pracy naukowej interesuje się zróżnicowaniem kulturowym społeczności wiejskich, nierównościami społecznymi w systemie edukacji, a ostatnio także imigracją w Europie Środkowej. W wolnym czasie czyta książki historyczne, jeździ na rowerze i chętnie wraca w rodzinne Góry Świętokrzyskie.
Jest to dzieło kompletne w tym znaczeniu, że zawiera nowatorską, a zarazem dojrzałą koncepcję pedagogicznego rozumienia resilience [].Szeroko zakrojona i wyczerpująca synteza głównych ujęć teoretyczno-badawczych z jej oryginalnym, wieloaspektowym koncepcyjnym ugruntowaniem we współczesnych naukach społecznych i pedagogice stanowi znakomite wzbogacenie polskiej literatury naukowej z zakresu nauk edukacyjno-wychowawczych. Równocześnie wzbudza wysokie uznanie dla wyjątkowo intensywnego i twórczego wkładu badacza do systematyki i rozwoju wiedzy pedagogicznej w tym zakresie.Jest to kluczowa i bardzo znacząca pozycja naukowa, zawierająca oryginalną propozycję teoretyczną, wspartą wynikami badań empirycznych i otwierającą nowy kierunek eksploracji i myślenia o resilience w pedagogice. Pedagogika wrażliwa na resilience to niepowtarzalna i nowatorska koncepcja stanowiąca istotne osiągniecie naukowe. Książka jest wyjątkową monografią pedagogiczną, dojrzałą i dobrze przemyślaną. []Całokształt tego naukowego opracowania to przykład przedsięwzięcia pionierskiego w Polsce i jednego z nielicznych w literaturze fachowej na świecie. []z recenzji prof. dr. hab. Janusza Surzykiewicza
Praca dotyczy rozwiązywanych w nauce oraz praktyce problemów badania bezpieczeństwa z perspektywy wielu dziedzin i dyscyplin naukowych przy zachowaniu wypowiedzi w granicach zakreślonych dla nauk o bezpieczeństwie. Poruszono w niej zagadnienia bezpieczeństwa i jego determinant, organizacji badań postrzeganych przez pryzmat działań zorganizowanych oraz stadiów badawczych bezpieczeństwa. Książka ta jest inna od tych, które do tej pory pojawiały się na polskim rynku wydawniczym z kilku powodów. Po pierwsze przedstawiono w niej problemy grupowania determinant bezpieczeństwa w nowatorsko wyodrębnione grupy. Po drugie poruszono w niej pomijane w literaturze kwestie wyznacznika sygnalizującego bezpieczeństwa, a mianowicie „symptomu”. Po trzecie praca przedstawia w diametralnie inny niż dotychczas sposób pojmowania pojęcia „obronność”. Po czwarte przedstawiono w niej szeroko problemy stadiów badań bezpieczeństwa, które do tej pory były wiele lat temu jedynie wzmiankowane w literaturze naukowej. Po piąte treści pracy kierowane są zarówno do ludzi nauki jak i pracowników zajmujących się zapewnieniem bezpieczeństwa, spełniając oczekiwania jednych i drugich.
Książka daje wgląd w życie niewielkiej społeczności mieszkającej w wyodrębnionej przestrzeni, która przez dziesiątki lat w zmieniających się warunkach zewnętrznych wytworzyła własny społeczny mikroświat.
Rzuca światło na złożoną codzienność, rozmaite strategie i taktyki mieszkańców osiedla przy Torze służewieckim na Wyścigach. I jest to jej największa wartość takich publikacji dotychczas nie byto. [..]
z pewnością usatysfakcjonuje szerokie grono czytelników z zakresu nauk społecznych i humanistycznych (socjologów, antropologów, historyków), a także miłośników literatury varsavianistycznej oraz grono pasjonatów wyścigów konnych.
(Z recenzji Łukasza Smyrskiego)
Książka jest kompletną, interdyscyplinarną monografią opisującą złożone zjawisko społeczne, jakim jest środowisko Wyścigów. [...] Od pierwszych stron autorka jak gdyby pisała powieść, a nie poważną monografię naukową, uwodzi czytelnika intelektualnie. Nie chodzi tu o warstwę retoryczną tekstu, ale o oryginalność i empiryczne ugruntowanie przedstawianej rzeczywistości. Każdy krok dokłada kolejną warstwę znaczenia, a wnikliwa socjologiczna interpretacja pozwala, by familiaryzacja czytelnika postępowała sukcesywnie. [...] Na polskim gruncie jest to publikacja przełomowa. L..] Stanowi równocześnie wzorcowy przykład dobrze przemyślanych i zrealizowanych badań antropologicznych w przestrzeni miejskiej. Autorka staje się jednym z głównych autorytetów w dziedzinie studiów nad ekologią społeczną przestrzeni enklaw poddanych restrukturyzacji.
(Z recenzji Macieja Witkowskiego)
Barbara Bossak-Herbst socjolożka, badaczka, reżyserka. Pracuje jako adiunkt na Wydziale Socjologii (dawniej w Instytucie Socjologi) Uniwersytetu Warszawskiego. Autorka książki „Antropolis. Współczesny
Gdańsk w wymiarze symbolicznym” (2009), filmu etnograficznego „450 kilo marzeń” oraz artykułów, m.in. na łamach „Journal of Urban Affairs”, „Memory Studies” czy „Space and Culture”.
Dawno, dawno temu, podczas srogiej zimy, król siedział w oknie i wyszywał, wyglądając na krajobraz. Ukłuł się w palec, a trzy krople krwi spadły na śniegLudzie opowiadali dzieciom baśnie przez setki lat. Niemal przez tak samo długi czas je przerabiali aby pomóc dzieciom wyobrazić sobie świat, gdzie to one są bohaterami. Autorzy tej książki czytali swoim dzieciom te historie, ale natrafili na dylemat czegoś w nich brakowało. Zdecydowali się wprowadzić jedną istotną zmianę.Baśnie w tej książce nie zostały przerobione. Nie mają zmienionych zakończeń, nowych bohaterów. Autorzy jedynie zamienili postaciom płeć. Może nie wydawać się to wielką zmianą, ale będziesz oszołomiony światem, jaki się dzięki temu odsłonił i bohaterami, których odkryjesz.
O ile kobiety i mężczyźni postrzegają role rodzinne raczej w sposób konserwatywny i tradycyjny, o tyle w przypadku ról zawodowych i publicznych płeć jest widocznym czynnikiem różnicującym. W każdym typie struktury społecznej można dostrzec, że kobiety widzą swoje role w tych sferach aktywności bardziej prorównościowo, postępowo, mniej patriarchalnie niż mężczyźni. (…) Nawet w sferze rodzinnej, gdzie akceptacja modelu tradycyjnego jest duża, a kobiety definiują własne role dosyć konserwatywnie, przyznają, że realizowany przez nie model podziału obowiązków w rodzinie nie jest z ich punktu widzenia najlepszy.
Sylwia Michalska
Autorka bardzo umiejętnie wiąże analizy sposobów badania miejsca i roli kobiet w strukturze społecznej Polski, a w szczególności w strukturze społecznej wsi, prowadzone przez innych autorów w ciągu co najmniej stuletniego okresu zainteresowania problematyką wsi, z własnymi empirycznymi badaniami nad tą problematyką.
Prof. dr hab. Joanna Kurczewska
Książka ma klarowną strukturę, jej części są logicznie powiązane. Porządkuje problematykę zmian ról kobiet wiejskich w okresie ostatniego stulecia w kontekście szeroko rozumianych przemian społecznych, wnosząc do niej interesujące informacje wynikające z własnych badań autorki. Role współczesnych kobiet wiejskich ulegają segmentacji (rodzinne, zawodowe, publiczne), specjalizacji i profesjonalizacji, ale percepcja i akceptacja tych ról uwarunkowana jest charakterem struktury i kontekstu społecznego, w których kobieta jest postrzegana, oraz jej przynależnością klasową.
Dr hab. Elżbieta Psyk-Piotrowska
Sylwia Michalska, socjolożka, adiunkt w Instytucie Rozwoju Wsi i Rolnictwa PAN. Interesuje się przemianami ról społecznych mieszkańców wsi, sytuacją kobiet wiejskich i seniorów mieszkających na wsi oraz problemem przemocy domowej w rodzinach wiejskich. Współautorka książki Stare i nowe wymiary społecznego zróżnicowania (t. 1 Studiów nad strukturą społeczną wiejskiej Polski, 2016), opracowała (wraz z M. Halamską i M. Kłodzińskim) Sto lat mojego gospodarstwa. Pamiętniki mieszkańców wsi (2019). Obecnie zajmuję się analizą skuteczność wdrażania innowacji społecznych na terenach wiejskich. Autorka kilkudziesięciu artykułów w czasopismach naukowych i pracach zbiorowych.
Książka poświęcona starannie przez Autorkę dobranym, usystematyzowanym i przedstawianym wielowątkowym aspektom działalności naukowej profesora Adama Podgóreckiego, stanowiącej bezspornie istotny i znaczny wkład w rozwój i powstanie socjologii prawa, z pewnością może zainteresować, a nawet zainspirować, socjologów i teoretyków prawa, a także skłonić do refleksji niektórych prawników zajmujących się dogmatyką i praktyką prawniczą. Z uwagi na interdyscyplinarność i aktualność podjętej w książce problematyki przynajmniej jej fragmenty mogą okazać się interesujące również dla przedstawicieli innych nauk społecznych (socjologii, psychologii, pedagogiki, a także ambitniejszych studentów tych kierunków). Monograficzne, kompleksowe przybliżenie sylwetki profesora Adama Podgóreckiego oraz prezentacja jego poglądów i bogatej twórczości może sprzyjać ich należytemu docenieniu, ożywić dyskusję na ich temat i pobudzić współczesnych badaczy do dalszych poszukiwań naukowych opartych na wyznaczonych kierunkach i dorobku Wymienionego, w tym w ramach tzw. zewnętrznej integracji prawoznawstwa.Z recenzji dr. hab. Adama Zienkiewicza
elem niniejszej pracy jest poznanie i opisanie jakości życia emerytowanych nauczycieli. Z przeglądu literatury przedmiotu wynika, że istnieją liczne opracowania dotyczące jakości życia osób starszych, odnoszące się jednak do ogółu seniorów, marginalnie zaś pojawiają się dane dotyczące grupy emerytowanych nauczycieli. Jakość życia (quality of life QoL) jest pojęciem wielowymiarowym, bardzo szerokim, obejmującym liczne aspekty ludzkiego życia (zdrowotne, psychologiczne, społeczne i środowiskowe). Nie ma jednej definicji. Charakteryzuje się tym, że sposób jego pojmowania zależy od dyscypliny, paradygmatu i ram czasowych prowadzonych badań. Zmienia się w ciągu życia jednostki. To, co stanowi istotną składową jakości życia w młodości, niekoniecznie będzie miało wpływ na dobrą jakość życia na emeryturze. Ma ono także krótką historię, ale bardzo długą przeszłość (Rapley, 2003). Według Roco Fernndez-Ballesteros (2011) zwiększa się liczba publikacji dotyczących badań nad jakością życia osób starszych. Jako przykład można podać bazę Medline, w której w 1973 roku dostępnych było tylko 5 publikacji podejmujących tematykę jakości życia. W 2015 roku takich publikacji było ponad 150 tys. (Worach-Kardas, 2015, s. 133). Największy wzrost zainteresowania tym tematem nastąpił w naukach medycznych, rzadziej podejmuje się go natomiast w psychologii i naukach społecznych.
Jutronauci: przeprowadzka w przyszłość. Szkoły zostały otwarte, ale nie wiadomo, na jak długo. Wróciliśmy do biur, ale nie wiemy, czy za chwilę znów nie będziemy pracować z domów. Czy wizyta u lekarza jest bezpieczna? Czy w ogóle będziemy mieć pracę w przyszłym roku? Zamiast pojechać na wakacje, wielu z nas dorabiało „na czarną godzinę”. Żyjemy w stanie ciągłej niepewności i nie zanosi się na to, żeby szybko się to zmieniło. Trwamy z ciągłym zagrożeniem – znanym z książek science fiction i filmów katastroficznych – w tle. Jutro nadeszło w marcu 2020 r. i urządzamy się w nim niczym po przeprowadzce. Książka „Jutro jest dziś”, zbiór rozmów i tekstów Jutronautów - wyjątkowych osób z pozornie odległych od siebie światów - próbuje opisać ten proces. Opowiada o szoku, jaki przeżyliśmy i o tym, jak próbujemy oswoić i poukładać świat na nowo. O tym, jak robią to biznes i mafia. l dlaczego jednym z nas czas przyspieszył, a innym zwolnił. To zapis sytuacji i naszej świadomości na początku i w trakcie pandemii, ale też zestaw scenariuszy przyszłości.
Claude Lévi-Strauss (1908–2009) należał do twórców wspaniałej humanistyki francuskiej z lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku, a "Smutek tropików" (1955) jest niepowtarzalnym dokumentem z tamtego okresu. Przede wszystkim jednak stanowi fascynującą, w znacznej mierze autobiograficzną książkę „podróżniczą”. Autor był jednym z pierwszych (a po części też ostatnich) badaczy ginącej kultury brazylijskich Indian. Na poły sensacyjna opowieść o tych badaniach z przełomu lat trzydziestych i czterdziestych tworzy trzon tej książki i zajmuje ponad połowę jej objętości. Atrakcyjność dzieła nie polega tu jednak na poszukiwaniu egzotyki, lecz na zgłębianiu natury ludzkiej w jej historycznych, etnicznych i społecznych formach. Mimo że napisana w sposób popularny, relacja jest zarazem pełna głębokiej refleksji filozoficznej nad losem współczesnego świata. Okazją po temu są opisane w książce podróże do jeszcze innych miejsc, przede wszystkim do muzułmańskiej i buddyjskiej Azji. Znajdziemy tu jakże aktualne również w naszym stuleciu wizyjne niemal ujęcia relacji Wschodu z Zachodem, analizę przyczyn tego podziału i utraconych szans utworzenia wspólnej kultury. "Smutek tropików" poprzedza inne wielkie dokonania Lévi-Straussa: Antropologię strukturalną i serię „Mitologie” (m.in. "Surowe i gotowane", "Od miodu do popiołu"), ale zajmuje pośród nich pozycję dzieła najwybitniejszego pod względem literackim i filozoficznym, zaliczanego niekiedy do stu najważniejszych książek XX wieku.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
