Socjologia to nauka systematycznie zajmująca się badaniem całego życia społecznego człowieka. Badane są chociażby społeczne reguły, procesy i kultury, które łączą lub dzielą ludzi. W tym dziale zatem proponujemy wszelkie fachowe podręczniki, poradniki i publikacje właśnie z dziedziny socjologii. Czytając nasze lektury zapoznasz się z podstawami psychologii, dzięki którym zrozumiesz istotę kształtowania konkretnych postaw, emocji i cech osobowości ludzkich, zgłębisz podstawy takich nauk jak: filozofia czy logika. Poza tym bedziesz mógł udoskonalić posiadane kompetencje interpersonalne, które przydadzą ci się zarówno w życiu zawodowym, jak i prywatnym.
To nie kryzys, to rezultat”, mawiał Stefan Kisielewski „Kisiel”, diagnozując w ten najprostszy z możliwych sposobów problem immanentnych dysfunkcji, jakie były cechą systemu, który od 1917 roku funkcjonował w Rosji sowieckiej. Ćwierć wieku temu dysfunkcjonalność owego systemu osiągnęła próg, poza którym był już tylko upadek. Jego symptomy widoczne były wyraźnie już w dekadzie lat osiemdziesiątych, apogeum zaś nastąpiło w latach 1989–1991. W niniejszej publikacji chcielibyśmy zająć się właśnie tymi procesami i wydarzeniami, których skutkiem stał się ostateczny upadek ZSRR w końcu roku 1991. Proces dezintegracji sowieckiej państwowości miał skomplikowany i wielowymiarowy charakter. Jego przyczyny tkwiły zarówno we wspomnianych powyżej immanentnych cechach systemu, jak również w szczególnym splocie okoliczności wewnętrznych i międzynarodowych, które pojawiły się w dekadzie lat osiemdziesiątych XX stulecia. Upadek ZSRR zamknął proces przekształceń powojennej epoki dwubiegunowego podziału świata i wytworzył całkowicie nową sytuację geopolityczną. Dlatego pragniemy poddać krytycznej refleksji przedstawicieli różnych dyscyplin naukowych proces dezintegracji i upadku państwowości sowieckiej.
fragment Wstępu.
Wielkie Księstwo Litewskie było zawsze obszarem wieloetnicznym, a więc też wielokulturowym. Zamieszkiwali je Litwini, Białorusini, Polacy, Żydzi, Rosjanie, także Poleszucy, z mniejszych grup Tatarzy i Karaimi. To, co miał o nich do powiedzenia emigracyjny pisarz, Michał K. Pawlikowski (1893–1972) z wielu powodów jest do dziś nader interesujące. Nie tylko opowiada o czasach minionych, a skazanych na zapomnienie. Uczy zdrowego rozsądku. Przestrzega przed kompromisem ze złem.
Zjawisko migracji, choć towarzyszy nam od zarania dziejów, to w XXI wieku nabrało szczególnego znaczenia. Jego skutki są obecnie jednymi z największych wyzwań, przed którymi stoją państwa doświadczające napływu cudzoziemców. Ma to związek z tym, iż peregrynacja ludności o odmiennym pochodzeniu, języku czy religii wywołuje zmiany polityczne, społeczne, ekonomiczne i kulturowe w państwie przyjmującym. Ich źródłem są konflikty w różnych częściach świata, niskie dochody, brak perspektyw czy nieprzestrzeganie praw człowieka. Jak szacują eksperci przyczyną zbliżających się migracji będzie degradacja gleby i jej skutki, które mogą zmusić do migracji 50?70 mln ludzi do 2050 roku m.in. z Afryki Subsaharyjskiej, Azji czy Ameryki Południowej (The assessment, 2018, s. 10). Innym czynnikiem wypychającym ludność ze swoich ojczyzn będą zmiany klimatyczne, wywołujące głód, spadek rozwoju ekonomicznego czy konflikty. Co prawda środowiskowa zmienność klimatu już od lat 70. XX wieku miała wpływ na poziom migracji, ale szacuje się, że niebawem będzie jednym z najważniejszych jej powodów. Według scenariusza pesymistycznego do 2050 roku zmiany klimatyczne przyczynią się do przemieszczeń ponad 143 mln osób (Rigaud i in., 2018, s. XXI).Opis stanowi fragment Wstępu.
Dynamiczne zmiany, jakie zachodzą w społeczeństwach państw europejskich w XXI wieku mają charakter wieloaspektowy i nie zawsze przybierają pozytywne kierunki. Demografia, zabezpieczenie społeczne, systemy emerytalne, służba zdrowia, migracje, warunki życia rodzin oraz wykluczenie społeczne są obszarami badań w ramach polityki społecznej, ale również nauk politycznych, ekonomicznych, prawnych, czy medycznych. Stanowią również pole działania samorządowców oraz praktyków w ramach inicjatyw oddolnych.- z Wprowadzenia
„Publikacja ukazała się nakładem Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania z siedzibą w Rzeszowie i Wydawnictwa Universitas”.
Profesor Tomasz Goban-Klas kocha media. Kocha miłością niesamolubną, dlatego dzieli się tym uczuciem i hojnie obdarowuje jego owocami. Uczucie to jest głębokie i osobliwe, albowiem obiekt miłości jest tyleż zmienny, co (może właśnie dlatego?) nieustannie młody. Natomiast sam profesor jest na tyle troskliwy, że nie ulega łatwym modom, a i bywa surowy. Zawsze natomiast jest ciekawy, ciekawością socjologa-medioznawcy uchylającego to, co nieoczywiste a pozwalające dostrzec ciągłość w pozornie chaotycznym nurcie zdarzeń, sądów, hipotez i teorii.
prof. dr hab. Jan Kreft, Politechnika Gdańska
Zbiór obejmuje teksty publikowane w latach 2012–2020 w czasopismach naukowych i wydawnictwach zbiorowych. W Przedsłowiu autor wydobywa medialne wątki z mowy noblowskiej Olgi Tokarczuk, sama książka została zaś podzielona na siedem części. W pierwszej z nich przestawiono pojęcie mediów i badań medioznawstwa, kolejne dwie odnoszą się do kwestii stylu współczesnego dziennikarstwa i zmian wywołanych przez postępującą cyfryzację i mediatyzację. Następnie autor podejmuje temat konfliktów, lęków oraz inwigilacji w perspektywie mediów, a także prezentuje osoby, które uznaje za innowatorów medialnych, w tym papieża Franciszka i „supermana autopromocji” Donalda Trumpa. Najnowsze zjawiska medialne ukazuje część Transformacje mediów cyfrowych, poświęcona nowym formom aktualnej fazy mediamorfozy, a szczególnie jej algorytmizacji i platformizacji w tzw. chmurach obliczeniowych. Tom dopełniają rozważania na temat antropocenu i mediocenu, nowej epoki rozwoju cyfrowych mediów, która pokazana została jako konstrukt formowany w znacznym stopniu przez władzę, media i komunikację społeczną.
Tomasz Goban-Klas, socjolog i medioznawca. Profesor zwyczajny Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie. Profesor emerytowany Uniwersytetu Jagiellońskiego. Założyciel Katedry Komunikowania i Mediów Społecznych UJ. Był profesorem w Instytucie Studiów Europejskich w Wiedniu, dyrektorem Polish Academic Information Center Uniwersytetu w Buffalo, stypendystą Sorbony oraz visiting professor Uniwersytetu Stanforda. Autor wielu książek, m.in. Wartki nurt mediów. Ku nowym formom życia społecznego. Pisma 2000–2011 (2011), Media i komunikowanie masowe. Teorie i analizy prasy, radia, telewizji i Internetu (wyd. 2, 2020).
Książka śledzi losy kobiet w Polsce lat 1945–1989 na szerokim tle komunizmu i historii powojennej Europy. Oparta o obszerną i najnowszą światową literaturę przedmiotu oraz kwerendy różnorodnych źródeł historycznych, zainteresuje czytelniczki i czytelników pragnących zapoznać się z historią kobiet w komunizmie i historią Polski, szeroko rozumianymi studiami nad problematyką genderową, historią feminizmu i historią społeczną. Przybliża najważniejsze badania i ukazuje znaczenia historii gender/kobiet dla Europy Środkowo-Wschodniej. Porusza zagadnienia aktywności kobiet w polityce, doświadczeń kobiet pracujących w mieście i na wsi, gospodarstwa domowego, ról kobiet w rodzinie, dorastania i awansu edukacyjnego, biopolityki oraz kultury urody. Zostały one zaprezentowane w kontekście tytułowych pojęć nowoczesności i równouprawnienia, aby ukazać komunistyczne projekty kierowane do kobiet na tle doświadczeń drugiej połowy XX wieku w innych krajach. Z pewnością książka ta ma wszelkie szanse na miano kanonicznej historii kobiet powojennej Polski i nie dlatego, że dostarcza gotowych odpowiedzi, ale właśnie dlatego, że wskazuje na konieczność stawiania nowych pytań, kwestionowania utrwalonych schematów myślowych, rewizji dotychczasowej wiedzy. [z recenzji dr Dobrochny Kałwy] Książka jest świetnie napisana, lekkim językiem dyskutuje czasem bardzo skomplikowane tematy. (…) Bardzo interesujące są analizy źródeł, które pozwalają prześledzić myślenie autorów oraz ich metody pracy ze źródłami. Dużym atutem tej pracy jest bogactwo cytatów i indywidualnych historii, które pozwalają zrozumieć życiowe dylematy czy problemy. [z recenzji dr Anny Müller]
Wolontariat jest najbardziej twórczą drogą dla rozwoju własnego Ja, rozwoju Ja drugiej osoby oraz wprowadzaniu ludzkiej twarzy różnych grup i wspólnot społecznych Książka pobudza myślenie człowieka, który nie chce być zagubionym w świecie płynnej rzeczywistości; a tym samym nie chce osobowościowego zagubienia drugiego, nie tylko pobudza myślenie, ona kreuje także działania, wielorakie procedury użytkowo praktyczne w obszarze wolontariatu, który jest wartością samą w sobiePublikacja spełnia wszelkie kryteria naukowej rozprawy; posiada nie tylko zalety merytoryczne i poznawcze, ale także czytelnicze. Stąd też czyta się ją z wielką przyjemnością. Połączenie wartości merytorycznych z walorami czytelniczymi jest czymś trudnym, więc tym bardziej Autorom artykułów jak i Redaktorom naukowym należy się uznanie.ks. dr hab., Adam Solak, prof. APS(). Temat wolontariatu, ujęty z różnych stron i perspektyw przez Autorów poszczególnych rozdziałów jest znakomitym kompleksowym omówieniem aktywności w ramach wolontariatu i inicjatyw. Aspekt osobistego zaangażowania w działalność społeczną, będącą istotą wolontariatu oraz człowiek jako podmiot i jego działalność na rzecz dobra, jak nić pajęcza przewija się przez całą publikację. Logiczny układ książki i wzajemne przenikanie się poszczególnych rozdziałów, czyni z niej niezwykle użyteczną publikację na rynku wydawniczym.dr Paweł Piotrowski, UPJPII
The book is pioneering in Poland. but also in Central Europe. lt shows the mechanisms of adaptation to the systemie transformation in Poland after 1989, based on the analysis of narratives of people barn in 1960, 1970 and 1980 who are representatives of diverse social milieus and have different professional and life experiences. The reader will find here a model application of the biographical research methodology developed by Fritz Schütze for a series of case studies. which makes this publication the most extensive work using the indicated method for research on transformation. The authors of the individual chapters, emphasizing the individual agency of the subjects, avoid the pitfalls of neoliberal discourse shifting responsibility for their fates onto individuals. Apart from the analysis of autonomous ways of agency, they show various potentials of losing control over one’s life, biographical trajectories, as well as biographical resources, mainly of a family nature, which serve to deal mare effectively with the consequences of systemic transformation.
Monografia dotyczy konstruowania serbskiej tożsamości narodowej w perspektywie współczesności. Zawarte w niej wnioski wywodzą się z analizy wywiadów przeprowadzonych z przedstawicielami serbskich elit symbolicznych: dziennikarzami, reprezentantami organizacji pozarządowych, działaczami politycznymi oraz członkami środowiska akademickiego. Studium badawcze opiera się też na ukazaniu przemian serbskiego dyskursu polityki. Publikacja jest napisana z perspektywy socjologicznej, ale łączy w sobie również antropologiczne i historyczne spojrzenie na badaną problematykę. Może być inspirującą lekturą dla czytelników zainteresowanych tematyką przemian tożsamości narodowej, w tym tożsamości postjugosłowiańskiej, a także specyfiką społeczno-kulturowych zmian zachodzących na Bałkanach.
*
Książka jest przykładem wartościowej analizy dyskursywnego konstruowania tożsamości narodowej. Wzbogaca ona naukową wiedzę o takich procesach oraz pokazuje ich potencjalne następstwa. Temat zasługuje również na uznanie jako studium przypadku. Autorka niewątpliwie wykazała się nie tylko umiejętnością prowadzenia badań terenowych i analizy zebranego materiału, lecz także zawarła w pracy interesujące wnioski o charakterze teoretycznym i metodologicznym.
Z recenzji dr. hab. Dariusza Niedźwiedzkiego, prof. UJ
Książka prezentuje znaczenie religii i polityki w kontekście współistnienia obu tych rzeczywistości. Jest to współistnienie (współobecność), które odznacza się licznymi dylematami wpisanymi w prawdę o ludzkiej naturze. Człowiek bowiem jest istotą zarówno religijną (homo religiosus), jak i polityczną (homo politicus).
Utwory zebrane w książce, podobnie zresztą jak przedstawiane w ostatnio publikowanych tomikach poetki (m.in. Maki, 2004; Ciebie nie ma, 2008; Szelki bezpieczeństwa 2010, wyd. drugie poszerzone 2012; Hiperrealistyczne minuty, 2011; nic, 2012; Deklinacja, 2014; Mój świat odchodzi, 2016),sytuują nas w obszarach refleksyjnego, egzystencjalnego zamyślenia nad trwałością i kruchością, zadziwienia możliwością budowania i perspektywą destrukcji, zdziwienia czynem naszym i by tak rzec czynem dokonywanym w jakimś wielkim i ostatecznym planie nie przez nas, ale z naszego powodu. To gra mikro i makroplanów sensu, którą tutaj akurat obserwujemy z przekonaniem o jednej z możliwych i koniecznych dróg wyrażenia w poetyckich ekwiwalentach, zestawianiu słów odległych a nagle współbrzmiących, innym razem bliskich i od razu umykających przed sobą, rezygnujących z kulturalnego sąsiedztwa (jak w przypadku płomiennego ptaka z metalowym bzem w dziobie / który macha skrzydłami czarnymi jak noc). Ze względu na te możliwości osobne, osobiste i osobliwe właśnie poezja odgrywa rolę szczególną.
„Przyjęta przez Autorki perspektywa pozwala nie tylko spojrzeń na to, czym są dzisiaj związki intymne, ale prezentuje mikroświat, w którym jak w soczewce skupiają się szersze procesy społeczne”.
Z recenzji dr hab. Iwony Przybyły, prof. UAM
Jak żyją Polacy na wyspie pośrodku Oceanu Atlantyckiego? Co sprawiło, że zdecydowali się przyjechać na odległą Islandię i na niej pozostać? Jakie aspekty islandzkiej kultury i islandzkiego stylu życia są dla polskich imigrantów atrakcyjne?
Książka jest „socjologiczną fotografią” Polaków mieszkających na Islandii – pokazuje kształtowanie się tamtejszej polskiej mniejszości oraz jej dynamikę wynikającą ze zmieniającej się sytuacji ekonomicznej tego kraju. Opowieść o Polakach na Islandii to także opowieść o samej Islandii, która pierwszy raz od odzyskania niepodległości doświadczyła tak dużego napływu imigrantów.
Monika Nowicka – socjolożka, doktor nauk społecznych, zastępczyni kierowniczki Katedry Socjologii ds. socjologii anglojęzycznej w Collegium Civitas, adiunkt w Instytucie Socjologii im. Edmunda Wnuk-Lipińskiego Collegium Civitas, zastępczyni redaktora naczelnego rocznika naukowego „Zoon Politikon”. Specjalizuje się w tematyce socjologii migracji, socjologii miasta oraz socjologii małych grup społecznych. Koordynatorka i badaczka w projektach o tematyce migracyjnej realizowanych m.in. na zlecenie Ministerstwa Spraw Zagranicznych i Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej
W publikacji podjęto zagadnienie wojskowej kariery zawodowej w doświadczeniach kobiet ? żołnierek korpusu oficerskiego Wojska Polskiego. W przekonaniu autorki jest ono istotne zarówno w wymiarze społecznym, jak i naukowym. Społeczne znaczenie tematu wpisuje się w szerszy kontekst procesu przemian kulturowych w obszarze ról płciowych. Z jednej strony oznacza stopniowe porzucanie przekonań o deterministycznym wpływie płci na wybory edukacyjne i zawodowe. Z drugiej wskazuje na wciąż obecny tradycjonalizm założeń związanych z zakresem powinności wpisujących się w pojęcie męskości i kobiecości. Odzwierciedla to m.in. specyfika podziału sfery zawodowej na sfeminizowaną i zmaskulinizowaną. O potrzebie naukowej eksploracji zjawiska świadczy niewielka liczba publikacji i badań poświęconych obecności kobiet w przestrzeni militarnej. Z powyższych względów autorka przyjęła jakościowy wgląd w obszar doświadczeń zawodowych kobiet korpusu oficerskiego Wojska Polskiego za szansę wzbogacenia dotychczasowej wiedzy. Świadczy o tym również przyjęta w pracy perspektywa socjopedagogiczna, która pozwala na rekonstrukcję wojskowej kariery zawodowej i analizę procesów jej konstruowania w ujęciu złożonych doświadczeń socjalizacyjnych, edukacyjnych i zawodowych.
Przez lata słuchałam opowieści kobiet i mężczyzn, którzy po wojnie osiedlili się w Gdańsku. Jednych rzucił tu los, inni sami wybrali to miejsce nad zimnym morzem. Można nazwać ich pionierami: odbudowywali zniszczony Gdańsk, otwierali szkoły, tworzyli wyższe uczelnie, teatry, kluby sportowe, budowali gospodarkę, redagowali gazety, w tym Dziennik Bałtycki, w którym w ostat- nich latach ukazywały się moje reportaże. Miasto pokochali i uznali za swoje. Tu rodziły się ich dzieci i wnuki. Ci, którzy przybyli z Kaszub, ze wschodnichKresów II Rzeczpospolitej, z Warszawy, z Wielkopolski czy innych stron Polski, tworzyli wspólnie z gdańskimi Polakami specyficzny klimat miasta, ów genius loci, który w Sierpniu'80 zaowocował powstaniem wielkiego ruchu Soli- darności, a potem wyjątkowej gdańskiej społeczności. Bohaterowie moich reportaży w większości już nie żyją. Tym ważniejsze wydaje mi się ocalenie ich losów od niepamięci. Jestem wdzięczna wszystkim moim rozmówcom za podzielenie się swoimi historiami
Jak oceniamy naszą wspólną drogę do nowoczesności? Jak postrzegamy czynniki, bariery i efekty indywidualnych i zbiorowych działań, które miały do niej prowadzić?. Czy cel, jaki był realizowany przed 1989 rokiem ("modernizacja socjalistyczna") oraz po przełomie ("modernizacja liberalno-demokratyczna"), był trafny? Czy koszty, jakie ponieśliśmy, by go osiągnąć, były opłacalne? Czy warto było wejść na drogę modernizacji? Jak dzisiaj rozumiemy i oceniamy ten proces? Pytania, które tu stawiamy, tylko z pozoru są pytaniami o przeszłość. Refleksja historyczna jest niezbędnym elementem analizy socjologicznej i politologicznej ukierunkowanej na zrozumienie obecnego stanu życia społeczno-politycznego i jego perspektyw rozwojowych.
Ze wstępu
Trudno w bardzo skrótowo przedstawionym wstępie zarysować kontekst polityczny i społeczno-kulturowy, w jakim Autor podjął się próby odpowiedzi na pytanie, jakie podstawowe tożsamości zbiorowe Ukraińców występują w okresie niepodległości ukraińskiego państwa. Już samo podjęcie tematu w moim przekonaniu zasługuje na bardzo pozytywną ocenę, ponieważ Autor prezentuje wiedzę w bardzo zróżnicowanym i pełnym sprzeczności obszarze nie tylko politycznym, ale także naukowym.
Z mojej perspektywy jako recenzenta praca wzbudziła szczególne zainteresowanie także i dlatego, że w warunkach nagłośnienia polityczno-ideologicznego wydarzeń w centrum Ukrainy, odczuwam mniejszy zakres poinformowania w zakresie najogólniej rozumianej kondycji politycznej i społeczno-kulturowej mieszkańców tzw. Ukrainy południowej i wschodniej.
Praca zasadniczo przybliża obrazy złożoności i jednocześnie swoistej dramaturgii tożsamościowej badanych mieszkańców, którzy starają się znaleźć swoje miejsca w politycznie, ideologicznie i tożsamościowo nowych warunkach suwerennej Ukrainy.
Z recenzji prof. dr. hab. Andrzeja Sadowskiego
Nie mam żadnych wątpliwości, że rozprawa (...) stanowi istotne osiągnięcie naukowe jako opracowanie nie tylko rzetelne i wiarygodne, ale niezwykle inspirujące. Pokazuje bowiem, jak niewiele w istocie wiemy zarówno o złożonej historii Ukrainy, jak i o tym wszystkim, co dzieje się od roku 1991 w tym kraju i społeczeństwie. Powiem nawet ostrzej – praca ta ostrzega przed istniejącym w krajowej polityce i części środowiska naukowego paternalistycznym stosunkiem do społeczeństwa ukraińskiego. Wynika on – co praca udowadnia – z niewiedzy i ignorancji. Poza walorami czysto naukowymi rozprawa zatem ma wielki walor edukacyjny, pokazując, jak wyboista jest droga emancypacji narodowej Ukraińców i jak niewielkie zrozumienie jest dla niej w Europie.
Z recenzji prof. dr. hab. Wojciecha Józefa Burszty
Publikacja towarzyszy wystawie „Niepodległe. Kobiety a dyskurs narodowy” 26 października 2018 - 3 lutego 2019 w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie.
Teksty zamieszczone w tomie „Niepodległe. Kobiety a dyskurs narodowy” naświetlają patriarchalne struktury zachodniej kultury, które dla wielu, również wielu kobiet, wydają się naturalne i przezroczyste.
Autorki i autorzy tekstów pokazują jednak, że patriarchalny system daleki jest naturalności, a jego celem jest podtrzymanie bardzo konkretnej wizji świata – świata, którego jedynymi beneficjentami są mężczyźni. W swoim eseju „Feministyczne archiwum – słaby opór, deheroizacja i codzienność w działaniu” Ewa Majewska skupia się na kwestii queerowych i feministycznych archiwów jako repozytorium wywrotowej wiedzy i zmiany, którego największą wartością jest nieustanne kwestionowanie samego siebie. Claudia Snochowska-Gonzalez, przyglądając się metaforyce prawicowych myślicieli niepodległości, zwraca uwagę na inherentny biologizm zawarty w myśli twórców Narodowej Demokracji. Weronika Grzebalska w swoim przełamującym stereotypy tekście przygląda się współczesnemu militaryzmowi i miejscu, jakie kobiety zajmują w prawicowych ruchach militarnych przechwytujących ideę lewicowej emancypacji. Cały problem ze współczesnym militaryzmem dziś, twierdzi badaczka, polega na zrównaniu go z projektem tożsamościowym, a nie obywatelskim, jakim był u swoich początków pod koniec XIX wieku. Dorota Sajewska przygląda się funkcjonowaniu pojęcia Czarności, dowodząc, że ta pomijana dotąd kategoria może okazać się bardzo twórczym aspektem badania także powojennej historii Polski, szczególne ze współczesnej perspektywy konfliktu migracyjnego i masowej ucieczki ludzi z Bliskiego Wschodu i Afryki. Lena Magnone w brawurowy sposób naświetla psychoanalityczną myśl Zygmunta Freuda, jako jeszcze jeden z obszarów, który wymaga postkolonialnej refleksji. Badaczka pokazuje, jak kobiety i „dzicy” w spójny sposób łączyli się w głowie genialnego psychoanalityka, wskazując, że był on nieodrodnym dzieckiem epoki kolonialnej, a system przez niego tworzony pomijał doświadczenie kobiet i osób z innych niż europejska etniczności. Moses Serubiri i Maryam Kazeem przywołują pamięć nagich protestów – jedynej publicznej i ekskluzywnie kobiecej formy protestu w wielu krajach Afryki, wskazując na kolonialne odczytania tej formy oporu. „Aborcyjny ruch oporu” Agaty Araszkiewicz to przypomnienie opublikowanego na początku lat 2000 tekstu dotyczącego związków pomiędzy ciągle obecnym w Polsce narodowym mitem romantycznym a kwestiami biopolityki i reprodukcyjnych praw kobiet. Teksty te zostały pomyślane nie tyle jako tezy ilustrujące wystawę, co raczej uzupełnienie, poszerzające kontekst pokazywanych prac artystów o kwestie, które mogą okazać się inspirujące do dalszych własnych poszukiwań i dyskusji.
(fragment tekstu Magdy Lipskiej „Niepodległe, czyli o archeologii nierówności”)
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
