Zbigniew Pasek pracuje na Wydziale Humanistycznym AGH, gdzie kieruje Pracownią Badań Współczesnych Form Duchowości. Opublikował liczne prace poświęcone protestantyzmowi (m.in. Ruch zielonoświątkowy. Próba monografii, Kraków 1992; Wyznania wiary protestantyzmu. Wybór tekstów, Kraków 1995, 1999; Topika zbawienia w polskich kancjonałach ewangelikalnego protestantyzmu, Kraków 2005). W ostatnich latach opracował zagadnienie obecności tzw. nowej duchowości we współczesnej kulturze (Nowa duchowość. Konteksty kulturowe, Kraków 2013).
Badania kultury religijnej mogą być prowadzone na dwa sposoby. Pierwszy, związany z tradycją etnografii i etnologii, to badanie konkretnej grupy społecznej, w której życiu i praktykach odzwierciedla się jakaś religia. Za pomocą takiej metody Stefan Czarnowski badał katolicką religijność polskiego ludu nasyconą elementami ludowej religijności (np. magią). Drugi sposób odrywa się od lokalnego gruntu określonej kultury i szuka stałych impulsów, jakie dany system wierzeń kieruje w stronę kultury jako takiej. Taką postawę badawczą przyjął Max Weber, który rekonstruował wkład protestantyzmu w rozwój stosunków kapitalistycznych. W tym przypadku chodzi nie tylko o specyfikę protestanckiego gospodarowania, lecz także o literaturę, filozofię czy sposób widzenia czasu, oceniania katastrof życiowych lub pisania podręczników do religijnej inicjacji. Należy zadać pytanie, jak dana religia profiluje określony sposób wykonywania czynności kulturowych lub jaką wizję świata tworzy. Niniejszy tom jest zbiorem studiów związanych z protestantyzmem, reprezentujących zarówno pierwszą, jak i drugą perspektywę.
Katarzyna Skowronek i Zbigniew Pasek pracują jako profesorowie na Wydziale Humanistycznym AGH w Krakowie, działając m.in. w istniejącej tam od 2007 roku Pracowni Badań Współczesnych Form Duchowości. W niniejszej książce prezentują wyniki swoich prac badawczych prowadzonych od sześciu lat. Ukazują w niej zróżnicowane związki łączące nowe nurty duchowości ze współczesną kulturą popularną. Są to studia nad dzisiejszą religijnością oparte na analizie cech jej języka. Podejście obojga badaczy łączy metodologia z obszaru językoznawstwa, tekstologii i analizy dyskursu.
Kultura popularna dekontekstualizuje elementy religijne, „wyrywa” je z podstawowego, pierwotnego kontekstu i tła kulturowego, a następnie rekontekstualizuje je (nadaje im nowy kontekst i znaczenie), tworząc z nich odmienne całości. Z tych elementów niczym z puzzli budowana jest współczesna duchowość. Tak jak wielkie narracje kultury ulegają hybrydyzacji, tak spetryfikowane wielkie religie zostają poddane procesowi dekonstrukcji. Uczestnicy kultury popularnej wybierają z nich odpowiadające im, przemawiające do nich elementy i czynią z nich swoją własność, osadzając je w swoim kontekście życiowym. Można na to zjawisko spojrzeć jako na pewien kulturotwórczy proces o uniwersalnym charakterze.
Z zakończenia
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
