Polecamy całą serię najlepszych książek psychologicznych. Znajdziecie tu najciekawsze i najbardziej popularne poradniki i podręczniki. Setki tytułów, do których chętnie się wraca. Polecamy szczególnie książkę psychiatry Viktora Frankla, która opisuje jego traumatyczne przeżycia z obozów koncentracyjnych podczas II wojny światowej oraz podstawy jego metody leczenia zaburzeń psychicznych. To jedna z najbardziej wpływowych książek w literaturze psychiatrycznej. Ponadto proponujemy również słynną książkę autorstwa Cialdini Robert B.To znakomita książka z dziedziny psychologii społecznej, prezentująca techniki wywierania wpływ na ludzi.
Nowa książka Etgara Kereta. Krótkie, trafione w punkt opowiadania Kereta nie są pozornie autobiograficzne, lecz jego wyobraźnia nie daje mu poprzestawać wyłącznie na faktach. Oto notki o nowo narodzonym synu pisarza, ojcu, który nad kołyską wnuka już mu prawi o funduszach inwestycyjnych dlań zakupionych. Oto obraz współczesnego Izraela dla fanów filmów braci Coen, surrealizmu, pure nonsensu i... Etgara Kereta. Planowana wizyta autora w Polsce.
Powieść łotrzykowska o młodziutkiej Polce, która w poszukiwaniu pracy wyrusza w świat. Los rzuca ją najpierw do Warszawy, potem do Sztokholmu, gdzie wplątana w bójkę portową, podejrzana o zabójstwo i ścigana listem gończym przez niedoszłą kochankę obserwuje życie ludzi, u których zatrudnia się jako sprzątaczka.
Piotrek biegał w dzieciństwie po zamarzniętej rzece i wpadł tam na stół zastawiony kartami do gry. Wokół, nie wiadomo skąd, grała ciepła, stara muzyka. W popielniczce żarzył się jeszcze czyjś papieros. Już o tym nie pamięta, choć powinien.
Teraz kocha kobietę, której nie potrafi uratować. O tym nie zapomina nigdy. Z każdym dniem jest jej coraz mniej, a on sam zaczyna ją częściej wspominać, niż faktycznie widzieć. Czy dałem z siebie wszystko? – pyta podczas mdłych, samotnych nocy. Zawsze tak samo. Sylaby są już starte od ciągłego używania, wyrazy sczepione ze sobą tylko na słowo honoru. Próbuje o tym nie myśleć, zasnąć, zignorować, ale wie, że nie może, tak jak tonący człowiek nie może sobie nagle wykształcić skrzeli.
Czy dałem z siebie wszystko? – pyta, pluje sobie tym pytaniem w twarz. Jeszcze nie. Nie do końca. Gdzieś tam może być rozwiązanie. Szuka go, przemierzając ulice śpiącego miasta. Musi tylko pamiętać, że każdy budynek, każdy znak drogowy, pęknięcie w chodniku, kałuża, ulica, mgła, latarnia, że wszystko może kryć w sobie tajemnicę.
Chwila po zmierzchu, Paweł wchodzi do knajpy. Przy jednym ze stolików siedzi sześć osób. Trzy kobiety, trzech mężczyzn, w tym jedna para: facet, który dominuje i kobieta o zaniedbanych włosach i paznokciach. „Ładna” – myśli Paweł. Ta kobieta to Milena. Slawistka, tłumaczka. Mieszka w małym mieszkaniu z dużym balkonem. Od kilku dni ma chandrę nie do opanowania, ale Paweł o tym nie wie. Dla niego ta kobieta to Anna. Anna zginie niebawem w wypadku samochodowym - tak zdecydował. Facet, który dominuje będzie cierpiał. Paweł nie wie, że imię, które mu nada - Marek - jest prawdziwe. Trafił przypadkiem, ale to nie ostatni raz, gdy fikcyjne i realne życia pomieszają się ze sobą, by tworzyć wielowymiarowe i wieloznaczne odbicia.
Akcja książki rozgrywa się na kilku poziomach. Paweł pisze powieść o sześciu przypadkowo zobaczonych osobach. Równolegle z wymyślanym na bieżąco światem fikcyjnych postaci poznajemy realne losy ich pierwowzorów. Każda postać ma jakby dwa życia, które się splatają. Co zatem jest bardziej realne? Tak zwana realność czy fantazmat? To co społeczne, czy to co psychiczne? Kolejne warstwy narracji to skrawki świata bawiącego się w demiurga Pawła oraz niezwykła biografia samej autorki, która splotła się z fikcją w sposób niezamierzony i nieoczekiwany...
Odbicia to nie tylko postmodernistyczna gra w metafikcję, ale także obfitująca w dramatyczne zwroty akcji,wycyzelowana, mozaikowa opowieść o dokonywaniu wyborów oraz możliwych i niemożliwych do kontrolowania emocjach.To intrygujący głos na temat współczesności i ram, jakie wyznacza ona ludzkiej tożsamości i międzyludzkim relacjom.
Cała twórczość Pankovcina układa się w jednorodną, realistyczno-magiczną całość. Motywy, postaci, zawsze trochę podobny do samego autora narrator, a także miejsca akcji, powtarzają się i przeplatają na śmiesznie i na poważnie.
Alice Munro daje niezbity dowód, że jak nikt inny potrafi uchwycić istotę ludzkiej natury w najróżniejszych naszych zachowaniach. Trudno sobie wyobrazić żywszy zmysł obserwacji . „Houston Post” W doskonałym zbiorze trzynastu opowiadań Alice Munro wykazuje się niezwykłą wrażliwością, prostotą stylu i wspaniałą techniką pisarską. John Updike przyrównał ją nawet do Czechowa. Opisane przez nią siostry, matki, córki, ciotki, babcie oraz przyjaciółki żyją nadzieją, miłością, gniewem i wiarą w pojednanie, zmagają się z przeszłością, teraźniejszością oraz tym, co jeszcze przyniesie los. Munro, z wrodzoną delikatnością i szczerością pisze o uczucia, trudnych relacjach damsko-męskich, nieudanych związkach, rozliczeniach z przeszłością, przekraczaniu progu dorosłości, upływie czasu, starości w kontekście relacji międzypokoleniowych, stosunkach miedzy rodzeństwem, poczuciu winy, budzącej się seksualności, życiowych wyborach oraz ich konsekwencjach. Trudno o bardziej subtelne i przenikliwe pióro we współczesnej prozie. Alice Munro (ur. w 1931r.) – kanadyjska prozaiczka uhonorowana wieloma nagrodami, m.in. Międzynarodową Nagrodą Bookera za całokształt twórczości literackiej (2009) oraz Literacką Nagrodą Nobla (2013). Mistrzyni krótkiej formy, jedna z najwybitniejszych współczesnych pisarek.
Każdy z nas odnajdzie w bohaterach tych opowiadań cząstkę siebie: lepszą, gorszą, szczęśliwą, nieszczęśliwą... Prawdziwą. Opisywane historie działają jak najlepsza terapia. W łóżku ludzie doświadczają największej bliskości i w łóżku także bywają najbardziej osamotnieni. W łóżku śnią i z łóżka wstają, żeby zaspokoić swoją ciekawość świata. Także o tym jest ta książka...
Janusz Leon Wiśniewski (ur. 1954) – rybak dalekomorski, magister fizyki, doktor informatyki i doktor habilitowany chemii, naukowiec i pisarz. S@motność w Sieci była jego debiutancką powieścią, która stała się bestsellerem w Polsce i w Rosji, została przetłumaczona na wiele języków, a także sfilmowana. Wśród jego książek są m.in.: Zespoły napięć, Los powtórzony, Intymna teoria względności, Molekuły emocji, Sceny z życia za ścianą, Czy mężczyźni są światu potrzebni?, Na fejsie z moim synem, Bikini, Grand oraz W poszukiwaniu Najważniejszego: bajka trochę naukowa. Z Małgorzatą Domagalik napisał dwie powieści w listach: 188 dni i nocy oraz Między wierszami.
Piszę pierwszą w życiu scenę łóżkową i popełniam klasyczny błąd debiutanta – zamiast natychmiast przystąpić do rzeczy, zamiast od razu zacząć rozstępujące się niczym obłok ciało Najpiękniejszej Kobiety Świata opisywać – wchodzę w zawiłe wstępy i dygresje. Ale jak się miało w łóżku Najpiękniejszą Kobietę Świata, to człowiek się czuje tak wzmocniony intelektualnie, że zdaje mu się: ma prawo do formułowania tez fundamentalnych. Ma prawo do stawiania i do rozstrzygania kwestii kluczowych. Stawiam zatem (i zaraz rozstrzygnę) następującą kwestię kluczową: Co mianowicie w seksie jest kwestią kluczową? (fragment książki)
Jerzy Pilch (ur. 1952), prozaik, publicysta. Laureat nagrody Fundacji Kościelskich (1989) oraz nagrody literackiej NIKE (2001). Wśród jego książek są m. in.: Wyznania twórcy pokątnej literatury erotycznej, Spis cudzołożnic, Rozpacz z powodu utraty furmanki, Inne rozkosze, Tysiąc spokojnych miast, Bezpowrotnie utracona leworęczność, Pod Mocnym Aniołem, Miasto utrapienia, Narty Ojca Świętego, Pociąg do życia wiecznego, Marsz Polonia, Sobowtór zięcia Tołstoja. Dziennik, Wiele demonów, Drugi dziennik.
Gretkowska znowu niegrzeczna...
– Kocham go – mówi dobitnie, chociaż naprawdę powiedziała „Jestem". Miłość, kocham są pseudonimem bycia. Bez miłości nie wiem, kim jestem, jak się nazywam. Znam ten typ kobiet: ładne, wykształcone, niczego im nie brakuje, oprócz czipa uruchamiającego mechanizm porzuconej lalki. Tym czipem jest „miłość". Tak ją rozumieją. (fragment książki)
Manuela Gretkowska debiutowała w 1991 roku powieścią My zdies' emigranty. W jej dorobku są także: Tarot paryski, Kabaret metafizyczny, Namiętnik, Światowidz, Polka, Europejka, Kobieta i mężczyźni, Obywatelka, Trans, Agent oraz powiastka filozoficzna dla dzieci i rodziców Marysiu, jak myślisz.
Krzesło, które staje się obiektem religijnego uwielbienia, anioły z krótkimi, owłosionymi nogami, zawody w łyżwiarstwie bez łyżew na zamarzniętym stawie, ordynator zdominowany seksualnie przez siostrę oddziałową i pacjent, który słyszy głos Boga wydobywający się z jego zęba – to codzienność oddziału psychiatrycznego w prowincjonalnym szpitalu. Codzienność bolesna, rozpaczliwa i zawirowana, żadna postać nie jest do końca określona, bo żadna nie jest do końca tylko sobą; lekarz bywa przekonany o tym, że jest muchą, pacjentka zamienia się w figurkę z kapliczki, lekarka miewa anielskie skrzydła, pacjent uzdrawia, zmarli ożywają, żywi jakby nigdy się nie urodzili, niebo mieści się w zagraconym składziku na zapleczu. A wszędzie są okna, przez które widać roztrzaskane, czasem kuszące, częściej groźne, chaotycznie porozrzucane fragmenty rzeczywistości i złudzeń.
W miarę rozwoju wydarzeń czytelnik coraz częściej zadaje sobie pytanie, co jest jawą, a co sennym marzeniem, koszmarem lub wytworem chorej wyobraźni bohaterów. Identyczne pytania zadają sobie postaci z książki, uparcie poszukujące tożsamości, miłości i odrobiny bezpieczeństwa w rozbitym na ostre fragmenty, boleśnie kaleczącym świecie.
Królowa Śniegu, piękna i wzruszająca, komiczna i tragiczna, udowadnia raz jeszcze, że Cunningham jest jednym w wielkich powieściopisarzy tego pokolenia.
Najnowsza powieść autora bestsellerowych Godzin.
Barrett Meeks, utraciwszy miłość, przechodzi przez Central Park, gdy nagle coś każe mu spojrzeć w niebo, na którym widzi, mgliste światło niczym przyglądające mu się boskie oko. Chociaż Barrett nie wierzy w wizje – ani w Boga – nie może zaprzeczyć temu, co widział.
W tym samym czasie Tyler, jego starszy brat, próbuje – bez powodzenia – napisać piosenkę ślubną dla Beth, swej ciężko chorej przyszłej żony.
Barrett, dręczony myślą o ujrzanym świetle, nieoczekiwanie zwraca się ku religii. Tyler nabiera przekonania, że jedynie narkotyki będą w stanie wyzwolić jego najgłębsze moce twórcze. Gdy Beth próbuje znaleźć w sobie odwagę, by stawić czoło śmiertelności i niespodziewanie znajduje wsparcie w przyjaciółce Liz, cynicznej, lecz przewrotnie opiekuńczej starszej kobiecie.
Cunningham śledzi losy Barretta, Tylera, Beth i Liz, gdy każde z nich kroczy własną, odrębną drogą ku transcendencji. W swej subtelnej, klarownej prozie okazuje głęboką empatię wewnętrznie rozdartym bohaterom i wyjątkowe zrozumienie dla tego, co kryje się w samym środku ludzkiej duszy.
Książka pod patronatem radiowej Trójki.
Michael Cunningham uznawany jest za jednego z najciekawszych współczesnych pisarzy amerykańskich. REBIS opublikował jego powieści Dom na krańcu świata, Z ciała i z duszy, Wyjątkowe czasy, Nim zapadnie noc i Godziny. Ta ostatnia zdobyła Nagrodę Pulitzera oraz PEN/Faulkner Award. Na jej podstawie Stephen Daldry nakręcił film z Meryl Streep, Julianne Moore i Nicole Kidman (nagrodzonej Oscarem i Złotym Globem za rolę Virginii Woolf).
Odnaleźć siebie"" Dariusza Krzywdzińskiego to połączenie sensacji z powieścią psychologiczną. Główny bohater powieści Krzysztof, zaangażowany w swoją wojskową karierę, odrzuca miłość swojego życia. Dostaje rozkaz wyjazdu do Afganistanu. Po powrocie z wojny staje się członkiem specjalnej, międzynarodowej grupy zajmującej się rozpracowywaniem europejskiej siatki Al Kaidy. Jednak cały czas w głowie kołatają mu myśli kim jest? Co jest dla niego w życiu ważne? Co daje mu poczucie szczęścia? Jak żyć? W pewnym momencie jego życie zaczyna się zmieniać... Ta trzymająca w napięciu książka to powieść o drodze do samego siebie, do znalezienia w sobie tego, co najistotniejsze. Nie brak tu też wątku miłości i romansu.
Wyspy archipelagu:
Ma(gdalena) – burkliwa, lecz uzdolniona barmanka z zasadami: nie wdaje się w pogaduszki z klientami. Nie lubi mężczyzn starszych od siebie o ponad dwadzieścia lat i młodszych o więcej niż pięć. W chwili gdy ją poznajemy, nie jest gotowa na prawdziwy związek ani ze starszym, ani z młodszym facetem. Singielka z krótkimi przerwami.
Ry(szard) – pracownik korporacyjny. Autor długiej listy rzeczy i spraw, które go nie interesują lub którymi pogardza. Był zakochany. Albo tak mu się wydawało. Porzucony przez Ma, pielęgnuje urażone ego. Ucieka w Bieszczady. Chciał umrzeć z miłości, ale się przestraszył.
Marek – zdobywca Oskara za najlepszy scenariusz, którego jeszcze nie napisał. Chwilowy, mało znaczący obiekt zainteresowania Ma. „Mężczyzna nieeuklidesowy”. W przeciwieństwie do Magdaleny lubi to, co robi, i wie, do czego dąży.
Wiktor – barman gej. Powiernik sekretów, spowiednik klientów. Obserwator. Kolekcjoner ludzkich nieszczęść. Gawędziarz nieerotoman. Zamierza napisać powieść, która zapewni mu nieśmiertelność. Wciąż szuka inspiracji do swojej książki, dlatego być może się przekwalifikuje. Na przykład na taksówkarza.
Świetnie napisany literacki portret ludzi, których życie zwolniło na zakręcie decyzji. Korporacyjny leser, filozofka z baru czy gej-gawędziarz zadają sobie pytanie: co dalej? I nie znajdują łatwych odpowiedzi.
Debiut Natalii Bobrowskiej to znakomita zabawa językiem, zabawa konwencjami (również literackimi), ale przede wszystkim udana próba zmierzenia się z obsesją każdego człowieka: z samotnością.
Ewa Madeyska autorka „Katonieli”
„Piszę tych kilka słów, by ci powiedzieć, że cię kocham. Ty wiesz, kto”.
Baptiste obejrzał kartkę z obydwu stron i znów przeczytał te dwa zdania.
Serce zaczęło mu kołatać, ogarnęło go wzruszenie: w jego życiu coś się działo.
Gorączkowo obejrzał kopertę, żeby ustalić jej pochodzenie: została nadana poprzedniego dnia, w ich dzielnicy. Żadnych wskazówek.
Nagle przeszył go chłód: jego oczy właśnie odczytały po raz drugi napisany odręcznie adres. Wprawdzie się zgadzał, ale za to list nie był przeznaczony dla niego. Przez nieuwagę otworzył korespondencję Joséphine.
Tajemnicze wiadomości w żółtych kopertach wywracają do góry nogami spokojne życie mieszkańców placu Arezzo. Anonimowe wyznania miłosne zaskakują, prowokują, dają nadzieję. Za ich sprawą opadają maski…
W swojej najnowszej powieści Eric-Emmanuel Schmitt z uwagą przygląda się człowiekowi we współczesnym świecie, w którym namiętność często myli się z miłością, a seks służy zagłuszaniu uczuciowej pustki. Mieszkańcy placu d’Arezzo zakochują się, cierpią, uczą się ufać, czasem bywają samotni – a ich losy układają się w zaskakującą mozaikę ukazującą całe spektrum możliwych odcieni miłości.
Każdy z nas nosi w sobie piękno. Cała sztuka polega na tym, by umieć je odkryć.
Przypadkowe spotkanie ze słynnym artystą całkowicie zmienia życie bohatera książki. Z niepozornego, zakompleksionego człowieka przeistacza się w budzącą podziw żywą rzeźbę. Wymarzona popularność, sława i bogactwo nagle są na wyciagnięcie ręki. Jednak sukces musi zapłacić wysoką cenę.
Zyskuje to, o czym zawsze marzył. Traci to, czego dotąd nie doceniał.
Czy za cenę sławy warto wyrzec się wolności? Co decyduje o naszej wyjątkowości? Czy naprawdę to, co najważniejsze widzi się tylko sercem?
„Piszę tych kilka słów, by ci powiedzieć, że cię kocham. Ty wiesz, kto”. Baptiste obejrzał kartkę z obydwu stron i znów przeczytał te dwa zdania. Serce zaczęło mu kołatać, ogarnęło go wzruszenie: w jego życiu coś się działo. Gorączkowo obejrzał kopertę, żeby ustalić jej pochodzenie: została nadana poprzedniego dnia, w ich dzielnicy. Żadnych wskazówek. Nagle przeszył go chłód: jego oczy właśnie odczytały po raz drugi napisany odręcznie adres. Wprawdzie się zgadzał, ale za to list nie był przeznaczony dla niego. Przez nieuwagę otworzył korespondencję Joséphine. Tajemnicze wiadomości w żółtych kopertach wywracają do góry nogami spokojne życie mieszkańców placu Arezzo. Anonimowe wyznania miłosne zaskakują, prowokują, dają nadzieję. Za ich sprawą opadają maski… W swojej najnowszej powieści Eric-Emmanuel Schmitt z uwagą przygląda się człowiekowi we współczesnym świecie, w którym namiętność często myli się z miłością, a seks służy zagłuszaniu uczuciowej pustki. Mieszkańcy placu d’Arezzo zakochują się, cierpią, uczą się ufać, czasem bywają samotni – a ich losy układają się w zaskakującą mozaikę ukazującą całe spektrum możliwych odcieni miłości.
,,Życie w Zamku jest nie dla mnie. Chcę pozostać niezależny.""Pewien geodeta, znany tylko jako ,,K."", zostaje wezwany do Miasteczka. Po przybyciu musi się odnaleźć w zawiłym, biurokratycznym labiryncie, wśrod asystentów i posłańców, pokojówek i hotelarek, kierowników i... ich kochanek. Czeka na instrukcje z Zamku, lecz nie wie, jak wygląda jego pracodawca, telefony milczą, a poza tym nie wiadomo nawet, co tak naprawdę ma robić. To przeszywające studium bezradności i ostatnie arcydzieło Kafki urywa się, jak samo życie, w połowie zdania.
„Nie obawiaj się – nie chcę się z Tobą spotkać ani przeszkadzać w Twoim zwyczajnym życiu, chciałbym jednak, abyś zgodziła się otrzymywać ode mnie listy” – tak po raz pierwszy pisze Jair do nieznanej sobie Miriam, którą dostrzegł na zjeździe szkolnym i jej widok przeszył mu serce. Powieść , której tytuł Dawid Grosman zaczerpnął z Franza „Bądź mi nożem” „Listów do Mileny” Kafki, opowiada o niezwykłym, łamiącym wszelkie stereotypy romansie. W swym liście Jair proponuje Miriam wolny związek, pozbawiony otoczki życia codziennego, równolegle do ich życia u boku współmałżonków i dzieci. Upiera się jednak, aby związek ten istniał wyłącznie w formie pisanej. Jego propozycja, niemal desperacka, przeszywa ją w sposób jej nieznany; odpisuje mu, lecz ma nadzieję, że uda jej się przemienić słowo pisane w rzeczywiste, żywe ciało – jej pojmowanie intymności jest prostolinijne, bardziej zasadnicze. I tak oboje odkrywać będą rolę wyobraźni w związku międzyludzkim oraz seksualność ukrytą w słowach. Pytanie dlaczego zaangażowali się w taki związek otrzymuje wciąż na nowo różne odpowiedzi od każdego z nich. Indywidualne zmagania kochanków przeradzają się w odrębne, osobiste opowieści. Oboje piszą, aby być.
Wyrafinowane połączenie studium psychologicznego z czystej krwi powieścią sensacyjną, zagadkowego morderstwa ze współudziałem w zamachu politycznym Clare Wald, znana autorka, matka i krytyk, sięga po pióro, aby wśród bujnej roślinności swego ogrodu w Kapsztadzie dokonać rozliczenia z życiem. Sam Leroux powrócił do RPA, aby napisać książkę - biografię Clare - która ma stanowić początek jego kariery. Ale jak szczera będzie pisarka? Czy to ona odpowiada za zbrodnie popełnione w przeszłości, czy raczej jest wspólniczką ofiary? Czy jej zbrodnia przeciwko rodzinie jest prawdziwa, czy wymyślona? Sam i Clare przyglądają się kolejnym wydarzeniom z jej życia, a ona sama zaczyna szukać pojednania ze światem i rozgrzeszenia. Jednak za jej historią kryje się też mroczna przeszłość Sama i jego własne demony. Rozgrzeszenie pomaga zrozumieć współczesną RPA i mroki apartheidu. Jest też świetnym przewodnikiem po niejasnych zakamarkach prawdy i alchemii procesu twórczego. Patrick Flanery jest doskonałym pisarzem, a jego Rozgrzeszenie to niezwykły melanż powieści sensacyjnej i głębokiej literatury. Nie jest to tylko książka o RPA, ale też o poszukiwaniu prawdy - tym najbardziej podstawowym i powszechnym ludzkim dążeniu. Steven Galloway Rzadko spotyka się tak doskonałe debiuty jak Rozgrzeszenie. Patrick Flanery pojawił się na literackiej scenie jako w pełni ukształtowany artysta: pewny siebie i tego, co ma do powiedzenia pisarz obdarzony głębią spojrzenia i krystalicznym stylem. Już na zawsze zapamiętam Clare Wald, która króluje w jego powieści. Jay Parini Patrick Flanery urodził się w 1975 roku w Kalifornii. Po uzyskaniu licencjatu z filmoznawstwa w Tish School of the Arts Uniwersytetu Nowojorskiego pracował przez trzy lata w przemyśle filmowym, a następnie przeprowadził się do Wielkiej Brytanii, gdzie obronił doktorat na Oksfordzie. Jest autor em wielu artykułów dla prasy naukowej i recenzji. Mieszka w Londynie.
Książka nagrodzona Pulitzerem w 2009 roku. W 2014 roku powstał na jej podstawie miniserial wyprodukowany przez HBO z Frances McDormand i Richardem Jenkinsem w rolach głównych. Obraz zachwycił krytyków na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji.
Nigdy nie przeprasza. Arogancka, silna i bezceremonialna. Taka z pozoru jest Olive Kitteridge, surowa nauczycielka matematyki, oschła żona, despotyczna matka. Z okruchów codziennych wydarzeń można jednak stworzyć portret niejednoznacznej, fascynującej osoby. Poprzez losy Olive i innych mieszkańców niewielkiego miasteczka na Wschodnim Wybrzeżu autorka buduje mikroświat ludzkich lęków i pragnień. Prawda psychologiczna, mistrzowski warsztat i misternie skonstruowana narracja zjednały Elizabeth Strout uznanie zarówno krytyków, jak i czytelników.
Książka ukazała się w Polsce po raz pierwszy w 2010 roku pod tytułem „Okruchy codzienności”.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
