Kino stylu zerowego to takie kino, w którym widz ma się skupiać na opowiadanej fabule, zdarzeniach, postaciach, a nie na filmowej formie. Taki model kina zdecydowanie dominował przez większą część istnienia kinematografii i ciągle ma rzesze zaprzysięgłych zwolenników. Wypracowana na przestrzeni lat praktyka produkcyjna była nastawiona na ukrywanie środków warsztatowych i form wyrazu. Styl staje się wówczas niewidoczny, przezroczysty, osiąga poziom zerowy. Takie kino nazwano kinem stylu zerowego. W niniejszej książce autor szczegółowo opisuje rozwiązania warsztatowe, które sprzyjają osiągnięciu przezroczystości stylu. Zarazem stawia pytanie, czy w kinie współczesnym, zwanym niekiedy postklasycznym, reguły stylu zerowego nadal obowiązują, a widzowie w dalszym ciągu skupiają się głównie na fabule, zdarzeniach, postaciach, czy też może pojawili się nowi odbiorcy, którzy czerpią przyjemność ze śledzenia aluzji do innych filmów oraz z gry filmową formą. Lektura tej książki pozwoli czytelnikowi w nowy sposób spojrzeć na utwory filmowe. Odbiór fabuły zostanie uzupełniony o świadomość artystycznego języka, która wzbogaca świat przeżyć widza, a zarazem decyduje o oryginalności i wartości dzieła sztuki.
Książka poświęcona obrazowi amerykańskiej kontestacji lat sześćdziesiątych w filmach kina bezpośredniego, a dokładniej trzem jej odłamom: ruchowi walczącemu o równość rasową, ruchowi studenckiemu oraz hippisom. Autor przedstawia podstawowe założenia ideologiczne danego ruchu, a następnie sposób ich zaistnienia na ekranie. Pikanterii temu opisowi dodaje fakt, że twórcy kina bezpośredniego programowo stronili od wszelkiej ideologii. Czy da się jednak pokazać rzeczywistość bez uwikłania się w ideologię, która ją przenika?
Drugi okres działalności twórców direct cinema (1963-1970) to okres ich dojrzałości i arcydzieł, które przeniknęły nawet do popkultury. Filmy takie jak Gimme Shelter czy Woodstock znają nawet ci, którzy nie mają świadomości, że należą one do nurtu kina bezpośredniego. W kolejnych rozdziałach autor omawia kwestię wyczerpania się twórczego potencjału Drew Associates, przygląda się obrazom konserwatywnej Ameryki w filmach Richarda Leacocka i obrazom amerykańskiej kontrkultury w filmach D.A. Pennebakera. Ponadto analizuje najważniejsze filmy niekwestionowanych mistrzów tego nurtu - Alberta i Davida Mayslesów, Arthura Barrona czy Fredericka Wisemana, a także przypomina trójkę nieco zapomnianych twórców direct cinema - Eda Pincusa, Davida Neumana oraz Williama Jerseya.
Monografia amerykańskiego ruchu direct cinema, który w latach sześćdziesiątych XX wieku zrewolucjonizował film dokumentalny, wprowadzając do niego - zgodnie z zapowiedziami samych twórców - obiektywny zapis rzeczywistości. Kino bezpośrednie to próba odrzucenia nagromadzonych konwencji tradycyjnego kina w nadziei ponownego odkrycia rzeczywistości, która umyka innym formom filmu i reportażu.
Książka ta skupia się na latach 1960-1963, to jest na prapoczątkach kina bezpośredniego i na działalności grupy Drew Associates, z której wywodzą się wszyscy najważniejsi filmowcy związani z tym ruchem. Jej autor - najlepszy w Polsce znawca kina dokumentalnego - szczegółowo omawia filmy, które powstały w tym okresie. Ukazuje, jak nowinki techniczne, a zwłaszcza skonstruowanie lekkiego, przenośnego sprzętu filmowego, wpłynęło na poetykę kina dokumentalnego. Analizuje usytuowanie ruchu w ówczesnym pejzażu filmowym Stanów Zjednoczonych, w tym zwłaszcza jego związki z telewizją oraz awangardą filmową. Wskazuje też na sposób, w jaki przejawiały się w filmach bezpośrednich niektóre ważne zagadnienia społeczne owego czasu, takie jak walka z segregacją rasową czy przewartościowania w zakresie kulturowych wizerunków płci.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
