Ze wstępu: Każda parafia diecezjalna i zakonna posiada własne archiwum, w którym gromadzi akta spraw zakończonych, wynikających z prowadzonej działalności duszpasterskiej (archiwum bieżące). W niektórych archiwach parafialnych można znaleźć jeszcze cenne archiwalia z przeszłości, np. dokumenty pergaminowe, dawne księgi metrykalne, starodruki (archiwum historyczne).
Archiwa parafialne są wyjątkowe i nie da się ich zamknąć w określonych ramach, a tym bardziej obwarować sztywnymi zasadami i regułami. Wynika to nie tylko z samej istoty parafii, będącej jedną i niepowtarzalną administracyjną cząstką Kościoła powszechnego.
Każda diecezja i każda prowincja zakonna – oprócz zastosowania powszechnych norm prawa kanonicznego – ustala własne przepisy i kieruje się w lokalnej wspólnocie kościelnej wypraktykowanymi zwyczajami funkcjonowania archiwum parafialnego. Z tego powodu nie ma jednego, uniwersalnego podręcznika dotyczącego prowadzenia archiwum parafialnego, który byłby obowiązujący w całym Kościele katolickim.
Niniejsze opracowanie nie rości sobie tak wysokich aspiracji. Celem opracowania jest przedstawienie duszpasterzom, którzy wcale nie muszą być archiwistami znającymi się biegle na archiwistyce, zebranych norm prawa kanonicznego i przepisów partykularnych w zakresie archiwum parafialnego.
Ktoś może zarzucić autorowi: Po co tyle teorii, skoro wszystkiego i tak nie da się zastosować w parafii? To prawda, lecz jeśli tylko jakąś część tej teorii uda się wprowadzić w czyn, to będzie z pożytkiem dla archiwum i jego zasobu. Wiedza pomoże praktyce. Niniejsze opracowanie ma charakter konkretnej pomocy dla duszpasterzy, którzy często zostają sami na polu archiwalnym. Nie narzuca im niczego, lecz konkretnie proponuje, jak można prowadzić archiwum z pożytkiem dla duszpasterza, parafii i Kościoła.
Ponad 100 lat temu na terenie leśnego regionu zwanego Biłgorajszczyzną, wówczas leżącego na zachodnim skraju Imperium Rosyjskiego, splotły się losy trzech rodzin. Byli to Mysakowscy, Nowakowscy i Gryblewscy, do których z czasem dołączyli Kucharscy. Niewiele bym wiedział o losach niektórych ich przedstawicieli, gdyby nie to, że szczęśliwie zachowały się do dziś archiwalia w mojej rodzinie po kądzieli, jak listy, kartki pocztowe, dokumenty urzędowe itp., wzbogacone nagraniami na taśmie magnetofonowej i dyktafonie ze wspomnieniami kuzynek: Jadwigi Karpińskiej z Mysakowskich i Hanny Dąbrowskiej z Gryblewskich, a także mojej mamy Aliny Garbacz z domu Kucharskiej. […]
Z czasem, w miarę zapoznawania się z treścią dokumentów, coraz bardziej zagłębiałem się w skomplikowane, niekiedy pełne dramatyzmu życiorysy niektórych członków opisywanych w niniejszej książce rodzin, którzy z racji swoich profesji byli zmuszeni kilkakrotnie w swoim życiu do zmiany miejsca zamieszkania. […]
Pisząc książkę dążyłem do formy, która byłaby do takiego stopnia przejrzysta, żeby czytelnik mógł zrozumieć skomplikowane wątki genealogiczne i odnaleźć się w gąszczu powiązań i relacji rodzinnych, i jednocześnie przedstawić losy niektórych bohaterów w sposób interesujący nie tylko dla osób z kręgu rodzin opisywanych w niniejszej publikacji.
Aby ten cel osiągnąć, postanowiłem podzielić książkę na dwie części, z których pierwsza została poświęcona losom Mysakowskich, Nowakowskich i po części Kucharskich, za sprawą mojego dziadka Mariana Kucharskiego – męża Haliny z Mysakowskich. Natomiast w drugiej części przedstawiam perypetie bohaterów z rodziny Gryblewskich na kanwie legend, różnych dokumentów, a przede wszystkim licznej, niezwykle interesującej korespondencji, w znacznej części autorstwa Eugeniusza Gryblewskiego. W korespondencji tej, kierowanej do najbliższych, zwłaszcza do żony Bronisławy, odnajdujemy między innymi obrazy życia zwykłych ludzi, szukających szczęścia na Kresach w czasach II Rzeczypospolitej, następnie boleśnie doświadczonych podczas sowieckiej i hitlerowskiej okupacji. (ze Wstępu)
Celem wydania kilkutomowego Słownika… jest przedstawienie sylwetek księży pracujących w Kościele gorzowskim w latach 1945-1956. W gronie tego duchowieństwa znaleźli się księża autochtoni, po zakończeniu wojny przez pewien czas pozostający na Ziemiach Odzyskanych, księża diecezjalni i zakonni, którzy przyjechali wraz z wiernymi z Kresów Wschodnich lub z pozostałych regionów, np. z Wielkopolski, Mazowsza i Małopolski, oraz duchowni, którzy po zakończeniu wojny otrzymali święcenia kapłańskie w Kościele gorzowskim. Każdy tom składa się z biogramów w układzie alfabetycznym oraz indeksu księży, osób i miejscowości, które odnoszą się do danego tomu. Na końcu każdego tomu umieszczono fotografie księży, których noty biograficzne weszły w skład Słownika, a które udało się odnaleźć w archiwaliach i różnego rodzaju opracowaniach.
Drugi tom ilustrowanego wydawnictwa „Lubuskie. Mały album dawnej architektury” prezentuje zabytkową architekturę zachowaną na terenie powiatów krośnieńskiego i świebodzińskiego. Pierwszy tom niniejszej publikacji został poświęcony zabytkom powiatu zielonogórskiego.
Książka zawiera 183 czarno-białe fotografie interesujących obiektów, zachowanych na terenie wielu miejscowości
Książka ukazuje się w dwudziestą rocznicę powołania przez papieża Jana Pawła II Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej. Autorzy wyrażają nadzieję, że lektura tej książki stanie się przyczynkiem do refleksji nad historią i teraźniejszością zielonogórskiego Kościoła rzymskokatolickiego.
Obszar dzisiejszego województwa lubuskiego, zajmującego znaczną część zachodniej Polski, we wczesnym średniowieczu był pokryty gęstą siecią grodów oraz osiedli typu wiejskiego. Z czasem grody zaczęły stopniowo zanikać, a na ich miejscu bądź na terenie dotychczasowych osad otwartych rozpoczął się proces kształtowania pierwszych miast. Zapoczątkowana w XIII wieku urbanizacja przyniosła w konsekwencji, na przestrzeni następnych stuleci, powstanie wielu założeń miejskich, zarówno w południowej – śląskiej części województwa, jak i północnej, niegdyś od zachodu pozostającej pod wpływem Brandenburgii, a od wschodu Wielkopolski. Historia miast, m.in. Zielonej Góry, Gorzowa Wielkopolskiego, Gubina, Żagania, Żar, Szprotawy, Świebodzina, Międzyrzecza, Kostrzyna i Strzelec Krajeńskich jest bogata w wiele wydarzeń, niekiedy o dramatycznym przebiegu, powodujących nie tylko ich rozwój przestrzenny i kulturowy, lecz także niejednokrotne zniszczenia, a w konsekwencji długotrwałe kryzysy gospodarcze. Trwające od średniowiecza procesy urbanizacyjne spowodowały w ciągu stuleci szereg zmian w architekturze miast lubuskich, stąd niewiele przetrwało do dziś obiektów „pamiętających” czasy ich lokacji. Znacznie więcej pochodzi z czasów późniejszych. W sumie, na obszarze województwa lubuskiego liczba zewidencjonowanych zabytków architektury i budownictwa wraz z założeniami parkowymi, wynosi prawie 45 tysięcy. Obiekty architektury sakralnej i świeckiej zachowały się nie tylko w miastach. Możemy je jeszcze zobaczyć w licznych mniejszych miejscowościach, w wielu przypadkach powstałych już w średniowieczu. Wtedy to na znacznych przestrzeniach regionu rozwinęła się gęsta sieć osiedli wiejskich.
Czas płynie dyskretnie i niezauważalnie. W pierwotnym doswiadczeniu czas dotykał wieczności w kategoriach natury, np. w zmieniających sie porach roku. Od początku człowiek utrwalał ślady swego istnienia w postaci rysunków, malowideł, rzeźb i pomników.
Jest to ostatnia publikacja z trzytomowej serii poświęconej dziedzictwu materialnemu zachowanemu w regionie lubuskim. Pierwszy tom obejmował powiaty: zielonogórski, świebodziński i krośnieński (nakład wyczerpany), zaś drugi: żarski, żagański, nowosolski oraz wschowski. Tomy te częściowo opracowano w oparciu o opublikowaną w 2005 roku książkę Szlakiem zabytkowych miast. Przewodnik po południowej części województwa lubuskiego. Obecna książka, obejmująca powiaty: gorzowski, słubicki, sulęciński, międzyrzecki i strzelecko-drezdenecki, w całości została napisana w ramach kilkuletniej pracy nad Przewodnikiem po zabytkach województwa lubuskiego.
Tom trzeci rozpoczyna się opisem historii oraz wybranych zabytków nadwarciańskiego grodu – Gorzowa Wielkopolskiego. Prezentowane są również liczne obiekty historyczne znajdujące się w mniejszych miejscowościach. Aby w sposób klarowny przedstawić je w przewodniku, wyznaczone zostały trasy zwiedzania umożliwiające penetracje niedużych terenów, ograniczonych zasięgiem poszczególnych gmin, które przyporządkowane są większym jednostkom administracyjnym – powiatom. Prezentacje obiektów zabytkowych znajdujących się w poszczególnych miejscowościach poprzedzają
ich krótkie rysy historyczne. Obok polskich nazw podane zostały nazwy niemieckie, które obowiązywały przed 1945 rokiem, a także ich najstarsze wersje. W sumie w ostatnim tomie znajdują się opisy zabytków zachowanych w 204 miejscowościach.
Biłgorajskie "figury", jak nazywa lud kapliczki i krzyże przydrożne, wielokrotnie interesowały etnografów, profesjonalnie zajmujących się tą dziedziną architektury i sztuki, a także amatorów - miłośników kultury ludowej. Czy tylko?
Książka ukazuje się w dwudziestą rocznicę powołania przez papieża Jana Pawła II Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej. Autorzy wyrażają nadzieję, że lektura tej książki stanie się przyczynkiem do refleksji nad historią i teraźniejszością zielonogórskiego Kościoła rzymskokatolickiego.
Przewodnik został wzbogacony o prezentację zabytków znajdujących się w mniejszych miejscowościach. Aby w sposób klarowny przedstawić je w przewodniku, wyznaczyłem trasy zwiedzania umożliwiające penetracje niedużych terenów, ograniczonych zasięgiem poszczególnych gmin, które przyporządkowane są większym jednostkom administracyjnym - powiatom. Ze względu na znaczną objętość przygotowywanego do druku przewodnika konieczny stał się jego podział na trzy tomy.
Prezentacje obiektów zabytkowych znajdujących się w poszczególnych miejscowościach poprzedzają ich krótkie rysy historyczne. Obok polskich nazw podaję niemieckie, które obowiązywały przed 1945 rokiem, a także ich najstarsze wersje.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
