Ponad 100 lat temu na terenie leśnego regionu zwanego Biłgorajszczyzną, wówczas leżącego na zachodnim skraju Imperium Rosyjskiego, splotły się losy trzech rodzin. Byli to Mysakowscy, Nowakowscy i Gryblewscy, do których z czasem dołączyli Kucharscy. Niewiele bym wiedział o losach niektórych ich przedstawicieli, gdyby nie to, że szczęśliwie zachowały się do dziś archiwalia w mojej rodzinie po kądzieli, jak listy, kartki pocztowe, dokumenty urzędowe itp., wzbogacone nagraniami na taśmie magnetofonowej i dyktafonie ze wspomnieniami kuzynek: Jadwigi Karpińskiej z Mysakowskich i Hanny Dąbrowskiej z Gryblewskich, a także mojej mamy Aliny Garbacz z domu Kucharskiej. […]
Z czasem, w miarę zapoznawania się z treścią dokumentów, coraz bardziej zagłębiałem się w skomplikowane, niekiedy pełne dramatyzmu życiorysy niektórych członków opisywanych w niniejszej książce rodzin, którzy z racji swoich profesji byli zmuszeni kilkakrotnie w swoim życiu do zmiany miejsca zamieszkania. […]
Pisząc książkę dążyłem do formy, która byłaby do takiego stopnia przejrzysta, żeby czytelnik mógł zrozumieć skomplikowane wątki genealogiczne i odnaleźć się w gąszczu powiązań i relacji rodzinnych, i jednocześnie przedstawić losy niektórych bohaterów w sposób interesujący nie tylko dla osób z kręgu rodzin opisywanych w niniejszej publikacji.
Aby ten cel osiągnąć, postanowiłem podzielić książkę na dwie części, z których pierwsza została poświęcona losom Mysakowskich, Nowakowskich i po części Kucharskich, za sprawą mojego dziadka Mariana Kucharskiego – męża Haliny z Mysakowskich. Natomiast w drugiej części przedstawiam perypetie bohaterów z rodziny Gryblewskich na kanwie legend, różnych dokumentów, a przede wszystkim licznej, niezwykle interesującej korespondencji, w znacznej części autorstwa Eugeniusza Gryblewskiego. W korespondencji tej, kierowanej do najbliższych, zwłaszcza do żony Bronisławy, odnajdujemy między innymi obrazy życia zwykłych ludzi, szukających szczęścia na Kresach w czasach II Rzeczypospolitej, następnie boleśnie doświadczonych podczas sowieckiej i hitlerowskiej okupacji. (ze Wstępu)
Drugi tom ilustrowanego wydawnictwa „Lubuskie. Mały album dawnej architektury” prezentuje zabytkową architekturę zachowaną na terenie powiatów krośnieńskiego i świebodzińskiego. Pierwszy tom niniejszej publikacji został poświęcony zabytkom powiatu zielonogórskiego.
Książka zawiera 183 czarno-białe fotografie interesujących obiektów, zachowanych na terenie wielu miejscowości
Książka ukazuje się w dwudziestą rocznicę powołania przez papieża Jana Pawła II Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej. Autorzy wyrażają nadzieję, że lektura tej książki stanie się przyczynkiem do refleksji nad historią i teraźniejszością zielonogórskiego Kościoła rzymskokatolickiego.
Obszar dzisiejszego województwa lubuskiego, zajmującego znaczną część zachodniej Polski, we wczesnym średniowieczu był pokryty gęstą siecią grodów oraz osiedli typu wiejskiego. Z czasem grody zaczęły stopniowo zanikać, a na ich miejscu bądź na terenie dotychczasowych osad otwartych rozpoczął się proces kształtowania pierwszych miast. Zapoczątkowana w XIII wieku urbanizacja przyniosła w konsekwencji, na przestrzeni następnych stuleci, powstanie wielu założeń miejskich, zarówno w południowej – śląskiej części województwa, jak i północnej, niegdyś od zachodu pozostającej pod wpływem Brandenburgii, a od wschodu Wielkopolski. Historia miast, m.in. Zielonej Góry, Gorzowa Wielkopolskiego, Gubina, Żagania, Żar, Szprotawy, Świebodzina, Międzyrzecza, Kostrzyna i Strzelec Krajeńskich jest bogata w wiele wydarzeń, niekiedy o dramatycznym przebiegu, powodujących nie tylko ich rozwój przestrzenny i kulturowy, lecz także niejednokrotne zniszczenia, a w konsekwencji długotrwałe kryzysy gospodarcze. Trwające od średniowiecza procesy urbanizacyjne spowodowały w ciągu stuleci szereg zmian w architekturze miast lubuskich, stąd niewiele przetrwało do dziś obiektów „pamiętających” czasy ich lokacji. Znacznie więcej pochodzi z czasów późniejszych. W sumie, na obszarze województwa lubuskiego liczba zewidencjonowanych zabytków architektury i budownictwa wraz z założeniami parkowymi, wynosi prawie 45 tysięcy. Obiekty architektury sakralnej i świeckiej zachowały się nie tylko w miastach. Możemy je jeszcze zobaczyć w licznych mniejszych miejscowościach, w wielu przypadkach powstałych już w średniowieczu. Wtedy to na znacznych przestrzeniach regionu rozwinęła się gęsta sieć osiedli wiejskich.
Jest to ostatnia publikacja z trzytomowej serii poświęconej dziedzictwu materialnemu zachowanemu w regionie lubuskim. Pierwszy tom obejmował powiaty: zielonogórski, świebodziński i krośnieński (nakład wyczerpany), zaś drugi: żarski, żagański, nowosolski oraz wschowski. Tomy te częściowo opracowano w oparciu o opublikowaną w 2005 roku książkę Szlakiem zabytkowych miast. Przewodnik po południowej części województwa lubuskiego. Obecna książka, obejmująca powiaty: gorzowski, słubicki, sulęciński, międzyrzecki i strzelecko-drezdenecki, w całości została napisana w ramach kilkuletniej pracy nad Przewodnikiem po zabytkach województwa lubuskiego.
Tom trzeci rozpoczyna się opisem historii oraz wybranych zabytków nadwarciańskiego grodu – Gorzowa Wielkopolskiego. Prezentowane są również liczne obiekty historyczne znajdujące się w mniejszych miejscowościach. Aby w sposób klarowny przedstawić je w przewodniku, wyznaczone zostały trasy zwiedzania umożliwiające penetracje niedużych terenów, ograniczonych zasięgiem poszczególnych gmin, które przyporządkowane są większym jednostkom administracyjnym – powiatom. Prezentacje obiektów zabytkowych znajdujących się w poszczególnych miejscowościach poprzedzają
ich krótkie rysy historyczne. Obok polskich nazw podane zostały nazwy niemieckie, które obowiązywały przed 1945 rokiem, a także ich najstarsze wersje. W sumie w ostatnim tomie znajdują się opisy zabytków zachowanych w 204 miejscowościach.
Biłgorajskie "figury", jak nazywa lud kapliczki i krzyże przydrożne, wielokrotnie interesowały etnografów, profesjonalnie zajmujących się tą dziedziną architektury i sztuki, a także amatorów - miłośników kultury ludowej. Czy tylko?
Książka ukazuje się w dwudziestą rocznicę powołania przez papieża Jana Pawła II Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej. Autorzy wyrażają nadzieję, że lektura tej książki stanie się przyczynkiem do refleksji nad historią i teraźniejszością zielonogórskiego Kościoła rzymskokatolickiego.
Przewodnik został wzbogacony o prezentację zabytków znajdujących się w mniejszych miejscowościach. Aby w sposób klarowny przedstawić je w przewodniku, wyznaczyłem trasy zwiedzania umożliwiające penetracje niedużych terenów, ograniczonych zasięgiem poszczególnych gmin, które przyporządkowane są większym jednostkom administracyjnym - powiatom. Ze względu na znaczną objętość przygotowywanego do druku przewodnika konieczny stał się jego podział na trzy tomy.
Prezentacje obiektów zabytkowych znajdujących się w poszczególnych miejscowościach poprzedzają ich krótkie rysy historyczne. Obok polskich nazw podaję niemieckie, które obowiązywały przed 1945 rokiem, a także ich najstarsze wersje.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?