Zygmunt Niedźwiecki jest dziś autorem zapomnianym i właściwie anonimowym. Nazwisko pozostaje znane badaczom kultury przełomu XIX i XX wieku i pojawia się przy okazji syntetycznych omówień. Powszechnie przyjęło się uważać, że jest pisarzem konsekwentnie naturalistycznym, należącym do drugiego pokolenia polskich naturalistów, którzy szli drogą wytyczoną przez grupę literacką "Wędrowca" i którzy nawiązywali do wzorów zaprojektowanych przez francuskich twórców, przede wszystkim Zolę i jego uczniów. Zygmunt Niedźwiecki słusznie bywał nazywany polskim Maupassantem, nie tylko ze względu na tłumaczenia. Jego oryginalne teksty to prawdziwe "laboratorium" krótkich form narracyjnych. Pisał klasyczne nowele, z punktem kulminacyjnym i wyraźnie wyeksponowaną puentą, krótkie, silnie zdialogowane scenki, obrazki z przewagą opisu, humoreski, dłuższe formy, jakby mini-powieści. Polska nowelistyka bez Niedźwieckiego byłaby zdecydowanie uboższa, stanowi on ogniwo pośrednie między XIX-wiecznymi formami Bolesława Prusa i Marii Konopnickiej a twórczością modernistów - Marii Dąbrowskiej, Jarosława Iwaszkiewicza, Andrzeja Nowakowskiego, nawet Mirona Białoszewskiego.
Zygmunt Niedźwiecki jest dziś autorem zapomnianym i właściwie anonimowym. Nazwisko pozostaje znane badaczom kultury przełomu XIX i XX wieku i pojawia się przy okazji syntetycznych omówień. Powszechnie przyjęło się uważać, że jest pisarzem konsekwentnie naturalistycznym, nalężącym do drugiego pokolenia polskich naturalistów, którzy szli drogą wytyczoną przez grupę literacką "Wędrowca" i którzy nawiązywali do wzorów zaprojektowanych przez francuskich twórców, przede wszystkim Zolę i jego uczniów. Zygmunt Niedźwiecki słusznie bywał nazywany polskim Maupassantem, nie tylko ze względu na tłumaczenia. Jego oryginalne teksty to prawdziwe "laboratorium" krótkich form narracyjnych. Pisał klasyczne nowele, z punktem kulminacyjnym i wyraźnie wyeksponowaną puentą, krótkie, silnie zdialogowane scenki, obrazki z przewagą opisu, humoreski, dłuższe formy, jakby mini-powieści. Polska nowelistyka bez Niedźwieckiego byłaby zdecydowanie uboższa, stanowi on ogniwo pośrednie między XIX-wiecznymi formami Bolesława Prusa i Marii Konopnickiej a twórczością modernistów - Marii Dąbrowskiej, Jarosława Iwaszkiewicza, Andrzeja Nowakowskiego, nawet Mirona Białoszewskiego.
Pragniemy przypomnieć dzieła pisarzy z przełomu XIX i XX wieku, niegdyś popularnych, których jednak czas i zbiegi okoliczności skazały na życie w ukryciu, do których nawet historycy literatury sięgali z rzadka. Wierzymy również, że nasz wybór sprawić może powrót niesłusznie zapomnianych autorów do łask czytelniczych.
Zygmunt Niedźwiedzki jest dziś autorem zapomnianym i właściwie anonimowym. Nazwisko pozostaje znane badaczom literatury przełomu XIX i XX wieku i pojawia się przy okazji syntetycznych omówień. Powszechnie przyjęło się uważać, że jest pisarzem konsekwentnie naturalistycznym, należącym do drugiego pokolenia polskich naturalistów, którzy szli drogą wytyczoną przez grupę literacką "Wędrowca" i którzy nawiązywali do wzorów zaprojektowanych przez francuskich twórców, przede wszystkim Zolę i jego uczniów. Zadaniem niniejszej edycji jest upomnienie się o należne pisarzowi miejsce w historii polskiej literatury. W ten sposób inicjujemy serię edytorską w Wydawnictwie UMCS "Lubelska Biblioteka Małopolska". Pragniemy przypomnieć dzieła pisarzy z przełomu XIX i XX wieku, niegdyś popularnych, których jednak czas i zbiegi okoliczności skazały na życie w ukryciu, do których nawet historycy literatury sięgali z rzadka. Wierzymy również, że nasz wybór sprawić może powrót niesłusznie zapomnianych autorów do łask czytelniczych.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
