Bob-Nosa Uwagboe dość szybko się przekonał, że sztuka jest skuteczną formą aktywizmu społecznego prowadzącego do zmian, które uważa za konieczne w swoim kraju. Dlatego artysta jako zaangażowany obywatel swoją twórczość koncentruje na przejawach niesprawiedliwości i łamania praw i godności człowieka oraz wszelkich oznakach patologii władzy, których doświadcza społeczeństwo Nigerii. W jego pracach powtarzają się karykaturalne portrety osób pełniących konkretne funkcje społeczne. Tak jak karykaturalne są ich wizerunki, tak karykaturą i kpiną jest sposób, w jaki wypełniają obowiązki wobec społeczeństwa – są bowiem oszustami, kłamcami, złodziejami, handlują ludźmi, są oprawcami seksualnymi.
Bob-Nosa Uwagboe tworzy w Protest Art Studio, które założył wkrótce po ukończeniu studiów. Swoje obrazy klasyfikuje jako kolorystyczne. Jest to bliski mu kierunek, który doskonalił, studiując malarstwo i sztuki piękne na Auchi Polytechnic. Artysta używa różnych materiałów: maluje akrylem, farbami olejnymi i w sprayu, rysuje kredkami i węglem. Wykorzystuje także materiały, które pochodzą z opisywanego świata: ubrania, worki, sznurki, papier, a także sztuczne włosy, piasek, nawet własne stare obrazy. Jego prace są sytuowane między sztuką abstrakcyjną a figuratywną. Przedstawiane postaci są upiorne i niejednoznaczne, tak jak życie przeciętnego obywatela, który nie radzi sobie ze światem pozbawionym przejrzystych zasad i praw dających poczucie bezpieczeństwa i przewidywalności.
Zebrane na wystawie prace stanowią kronikę czasów ORAZ przestrzeń, w której – jak w lustrze – odbija się dekadencja nigeryjskiego społeczeństwa pozbawionego podstawowych wartości czyniących ludzi „humanitarnymi”. „Moje obrazy są rejestracją działań skierowanych przeciwko takiemu społeczeństwu. Dokumentują także deprecjację wartości humanistycznych, wyrażającą się w aktach nieludzkiego traktowania ludzi przez ludzi. Współczesne społeczeństwo powinno przyjąć POKÓJ”.
100 zdjęć uznanego fotografika, w tym pokazane po raz pierwszy, bogactwo tematyki i różnorodność artystycznych strategii, do tego dwa eseje ujmujące je w kontekście historii współczesnej fotografii w Polsce. Oddajemy do Państwa rąk katalog towarzyszący wystawie „Witold Węgrzyn. Nieuchwytna materialność”. Mierząc się z tematami uniwersalnymi i podstawowymi, twórca posługuje się stylistyką typową dla malarstwa, grafiki czy rzeźby. W jego ujęciu fotografia staje się interdyscyplinarną przestrzenią poszukiwań i eksperymentów, a każde zdjęcie to środek poetyckiego wyrazu.
Witold Węgrzyn (ur. 1945) – artysta fotograf, pedagog ASP w Gdańsku, członek Związku Polskich Artystów Fotografików i Rady Artystycznej tej organizacji. Swoje prace prezentował na dwudziestu ośmiu wystawach indywidualnych i ponad trzystu sześćdziesięciu wystawach zbiorowych w kraju i za granicą. Uhonorowany tytułem Artiste FIAP nadawanym przez Międzynarodową Federację Sztuki Fotograficznej. Jego prace znajdują się w krajowych i zagranicznych kolekcjach prywatnych oraz w zbiorach muzeów w Polsce i Japonii.
Przez dziesięciolecia fotografia rozwijała się w kierunku coraz większego poziomu automatyzacji, industrializacji, początkowo opierając się na fabrycznych, żelatynowo-srebrowych materiałach, a później przyjmując postać cyfrową. Z jednej strony doprowadziło to do niezwykłej wprost demokratyzacji fotografii, ponieważ robienie zdjęć i to zdjęć niezłej jakości technicznej stało się dostępne właściwie dla każdego, z drugiej – do zaniku dawnego rzemiosła fotograficznego, do sytuacji, gdzie wszystkie procesy inne niż fotografia żelatynowo srebrowa i cyfrowa popadły w zapomnienie. Więcej, nie tak dawno, bo wraz z bankructwem Kodaka nastąpił moment, gdy zdawało się, że i tak zwana fotografia analogowa odejdzie w niepamięć. Tymczasem zupełnie niespodziewanie rozpoczął się wielki powrót do dawnych, stricte manualnych technik fotograficznych, zwanych dziś historycznymi. Rozpoczęli go pojedynczy twórcy, ci nieliczni, którzy nigdy dawnych technik nie porzucili, jak choćby Amerykanin Marc Osterman, Kanadyjczyk John Bladen Bentley czy (na krajowym podwórku) gumiści, na przykład Konrad Polesch i Henryk Rogoziński. Po nich pojawili się kolejni twórcy na nowo odkrywający magię dawnych, manualnych procesów fotograficznych, aż doszliśmy do chwili, w której możemy mówić o zjawisku masowym. Dziś dawne procesy fotograficzne praktykuje już nie tysiące, lecz dziesiątki tysięcy osób na całym świecie, prace wykonywane manualnie święcą triumfy w galeriach, a ich estetyka inspiruje również twórców posługujących się medium cyfrowym, w tym fotografów tworzących reklamy.
Katalog prac artysty, które można było oglądać w Muzeum Narodowym w Gdańsku na wystawie „Natura i duchowość. Carl Borromäus Ruthart (1630–1703)” (28 lutego – 31 maja 2019). Była to pierwsza część projektu zrealizowanego wspólnie przez Muzeum Narodowe i Museo Nazionale d'Abruzzo. 22 czerwca 2019 roku wystawa została pokazana przez włoskiego partnera projektu w klasztorze św. Ducha w Sulmonie, oddziale Museo Nazionale d’Abruzzo. Carl Borromäus Ruthart ulubieniec arystokracji specjalizował się w przedstawieniach zwierząt. W wieku czterdziestu lat wstąpił do zakonu celestynów, ale nie zaprzestał malowania. Dzieła artysty znajdują w kolekcjach muzeów na całym świecie i są chętnie kupowane na rynku antykwarycznym do dzisiaj. Kuratorzy projektu: dr Lucia Arbace, dr Filippo Maria Ferro i dr Magdalena Mielnik z okazji wystawy przygotowali monograficzne opracowanie twórczości artysty. Jest to pierwsza taka publikacja poświęconą Ruthartowi. Monografia jest wydana w wersjach językowych polskiej, angielskiej i włoskiej. Została podzielona na dwie części: eseje autorstwa polskich i włoskich badaczy twórczości tego artysty oraz część katalogową prezentującą dzieła Rutharta znajdujące się obecnie w kolekcjach wielu muzeów europejskich.
W katalogu i na wystawie zostało pokazanych 39 prac artysty, w tym kilka ze słynnej kolekcji liter arabskich Hurufiyyat, które Abdulqader traktuje jako nietypowe – bo malarskie – listy. Abdulqader Al Rais (rocznik 1951) – najbardziej uznany artysta w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Określa się go mianem „ojca chrzestnego” sztuk pięknych w Emiratach. Malarstwa uczył się w latach 60. XX wieku w Kuwejcie, który w tamtym czasie kwitł politycznie, gospodarczo a przede wszystkim kulturalnie. To tam poznał arabskich pionierów sztuki i odkrył potęgę oraz siłę kreacyjną barwy. Abdulqader maluje realistyczne, wysmakowane kolorystycznie krajobrazy, w tym pejzaże architektoniczne inspirowane tradycyjnymi arabskimi dzielnicami. Jednym z jego ulubionych wątków jest motyw drzwi, często lekko uchylonych, a przez to wprowadzających widza w świat przeszłości i przyszłości jednocześnie. Artysta tworzy także kompozycje abstrakcyjne, w których eksperymentuje z kaligrafią i symbolami arabskimi. Jego twórczość jest utrzymana w duchu romantycznego, magicznego realizmu, a charakteryzuje się wręcz mistyczną wyobraźnią. Abstrakcyjne prace Abdulqadera stanowią rodzaj medytacji nad potęgą barwy i jej duchowymi możliwościami. Artysta posługuje się techniką olejną i akwarelową. Poza Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi wystawiał również w Czechach, Libanie, Stanach Zjednoczonych, Niemczech i Kuwejcie. Ta wystawa będzie pierwszą w Polsce prezentacją twórczości Artysty ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich.
Przedmiotem publikacji jest zarówno dewocyjna twórczość Memlinga, jak i twórców niderlandzkich XV i początku XVI wieku. Punktem wyjścia publikacji pozostaje Hans Memling i jego gdańskie opus magnum w szerszym kontekście, zaś malarstwo niderlandzkie XV i początków XVI w. (forma, treści, mecenat, oddziaływanie i inne zagadnienia). Praca poświęcona jest różnym aspektom twórczości dewocyjnej Hansa Memlinga. Omówione zostały przekształcenia ikonograficznych modeli bizantyńskich w twórczości malarza z Brugii i potencjał dewocyjny obrazów o takiej genezie. Następnie przedstawione zostały na wybranym przykładzie dewocyjna rola dyptyków Memlinga i ich wpływ na sztukę włoską w XV i pocz. XVI w. Osobno przedmiotem refleksji jest rola portretów dewocyjnych Memlinga w kontekście procesu medytacji religijnej. Ukazane zostały bardzo różnorodne spojrzenia na sztukę dewocji osobistej. Podjęta została kwestia produkcji seryjnej na przykładzie wizerunków Prawdziwego Oblicza Chrystusa, zagadnienie wirtualnej pielgrzymki za pośrednictwem medium malarstwa pasyjnego, kolekcjonerstwa i swoistego gustu dewocyjnego na królewskim dworze hiszpańskim, na koniec recepcja sztuki les primitifs flamands w malarstwie kontrreformacji. W publikacji są również studia poświęcone różnym formułom sztuki dewocyjnej: malarstwu książkowemu (ukazanemu w kontekście relacji niderlandzko - włoskich oraz jako studium pewnego fenomenu ikonograficznego), grafice, której funkcje zanalizowano poprzez świadectwa ikonograficzne, na koniec dewocyjnej tapiserii, przykładzie sztuki swoiście mobilnej.
Resa Mashoodi jest bez wątpienia gwiazdą berlińskiego undergroundu, przez długi czas był związany z nieistniejącym już Domem Sztuki Tacheles, gdzie prowadził swoją galerię Ora et Labora. Artysta jest mistrzem malarskiej metafory. Tworzy baśniowe, piękne i niepowtarzalne wizerunki kobiet, które stanowią jego swoiste alter ego. To wielbiciel kunsztu kobiecego ciała, które maluje XVI-wieczną techniką malarską, polegającą na kilkuwarstwowym, cienkim nakładaniu farby i lakieru. Efekt jest absolutnie niezwykły – obrazy pełne blasku i głębi. Na wystawie „Siła kobiecości. Obrazy Resy Mashoodiego” w Muzeum Narodowym w Gdańsku pokazano 23 obrazy artysty, w tym cztery – z tzw. „cyklu gdańskiego”.
Katalog zawiera reprodukcje wszystkich prezentowanych na wystawie obrazów artysty. Rozpoczyna go esej Iwony Konkhe, która opisuje twórczą drogę Resy Mashoodiego oraz jego fascynację kobietami, które w wyniku rewolucji w Iranie utraciły swoje dawne prawa i swobodę.
Tematami przewodnimi numeru są straty wojenne gdańskiego muzealnictwa oraz portret
w sztuce. Ponadto w tym numerze czasopisma w ramach działu opinie, dyskusje, polemiki
został opublikowany głos w dyskusji dotyczący rewitalizacji Westerplatte.
„Gdańskie Studia Muzealne. Seria Nova” są czasopismem naukowym wydawanym przez
Muzeum Narodowe w Gdańsku. Kontynuują tradycję publikowanego nieregularnie od 1976 r.
wydawnictwa „Gdańskie Studia Muzealne”, które pod wieloma względami miało charakter
pionierski w pomorskim środowisku muzealniczym i zarazem umożliwiało publikowanie
wyników badań naukowych poświęconych zagadnieniom muzealnym, w szczególności sztuce
Gdańska i Pomorza.
Zmiana tego wydawnictwa w mające ukazywać się regularnie nowoczesne czasopismo
o charakterze naukowym, posiadające własną stronę internetową, jest odpowiedzią na
wyzwania czasów współczesnych, a przede wszystkim reakcją na nową muzeologię i reformy
zachodzące w obszarze nauki. Przekształcony periodyk ma spełniać standardy obowiązujące
w czasopismach naukowych.
Celem czasopisma „Gdańskie Studia Muzealne. Seria Nova” jest realizacja misji określonej
w statucie MNG, publikowanie wyników badań naukowych, które wnoszą istotny wkład do
stanu badań nad zabytkami oraz materiałami ikonograficznymi, fotograficznymi
i dokumentacyjnymi dotyczącymi sztuki polskiej i obcej, dziejów hymnu narodowego,
etnografii Pomorza, kultur europejskich i pozaeuropejskich oraz działania teatrów Gdańska,
Gdyni i Sopotu, publikowanie informacji z zakresu gromadzenia i ochrony zabytków,
zbiorów oraz materiałów dokumentacyjnych, dotyczących zakresu działania muzeów.
Czasopismo zostało wpisane do rejestru dzienników i czasopism, ukonstytuowano
międzynarodową radę naukową oraz redakcję. Wprowadzane są zmiany mające doprowadzić
do przekształcenia „Gdańskich Studiów Muzealnych. Seria Nova” w czasopismo znajdujące
się na liście czasopism punktowanych.
Publikacja podsumowuje projekt konserwatorski prowadzony od 2014 roku i dotyczący wpływu włoskiej kultury na przestrzeń Gdańska. Badania były prowadzone w Oddziale Sztuki Dawnej Muzeum Narodowego w Gdańsku pod kierunkiem Marcina Kalecińskiego. Prezentowane w publikacji materiały dotyczą kontaktów gdańsko-włoskich i postrzegania dalekiej Italii w Gdańsku od XIV do końca XVIII wieku, bogatej kolekcji rękopisów, inkunabułów i starodruków. Piśmiennicze zabytki świadczą o zainteresowaniu dawnych gdańszczan włoską literaturą, polityką i kulturą. W publikacji prezentowane są również paramenty liturgiczne z kościoła Mariackiego wykonane z tkanin włoskich, ponadto obrazy, grafiki i włoskie szkła z kolekcji muzealnych i prywatnych. Bogaty materiał ikonograficzny został poprzedzony ciekawymi esejami. Wydana drukiem publikacja stanowi istotne uzupełnienie luki badawczej w wiedzy o związkach lub drogach recepcji sztuki i idei włoskich w średniowiecznym i nowożytnym Gdańsku. Wydawnictwo w sposób kompleksowy prezentuje problematykę dotyczącą relacji Gdańska z Italią oraz obecności Włochów i kultury włoskiej w dziejach Gdańska, zawiera opis różnych aspektów tej obecności.
Hildegard Skowasch posługując się technikami autorskimi (m.in. papier-mâché), tworzy niezwykłe obiekty i instalacje rzeźbiarskie. Podstawowym materiałem, który wykorzystuje w swej twórczości, jest papier, ale chętnie stosuje też inne, np. glinę, tworzywo sztuczne, drut czy przedmioty codziennego użytku. Forma jej oryginalnych dzieł łączy elementy figuralne i abstrakcyjne, uwagę widza przyciąga również ich żywiołowa kolorystyka.
Tematyka prac artystki jest związana z człowiekiem i jego problemami egzystencjalnymi, jak zaplątanie w sprawy codzienności, uwikłanie w kontekst kulturowy i historyczny, dylematy moralne. Podstawową jej inspiracją są osobiste doświadczenia i refleksje. Tytuł wystawy – „close your eyes” (‘zamknij oczy’) to nieco przewrotne zaproszenie, widza do wglądu w siebie i konfrontacji z przemyśleniami i refleksjami..
W katalogu wystawy znajdują się reprodukcje prac artystki oraz eseje poświęcone jej twórczości. Stepan Trescher w swoim tekście odnosi się do tytułu wystawy oraz analizy motywu dłoni, który często pojawia się w twórczości artystki. Joanna Szymula Grygiel podkreśla w swoim artykule, że dla Hildgardy Schowach najcenniejsze jest odkrywanie w trakcie procesu twórczego.
Katalog zawiera reprodukcje 153 prac malarskich pokazanych na wystawie Pałac Sztuki.
Młode malarstwo polskie, które zostały kupione z Funduszu Zakupowego Basila Alkazziego
& Halimy Nałęcz utworzonego w 2015 roku. Ta nowa kolekcja w zbiorach Muzeum
Narodowego w Gdańsku jest rodzajem „listy obecności” 109 młodych polskich malarek
i malarzy – tych wysoko już sklasyfikowanych, ale tych mniej uhonorowanych lub dopiero
debiutujących, których poszukiwania są jednak oryginalne i cenne. W części eseistycznej
katalogu Wojciech Zmorzyński, kurator wystawy przedstawia kulisy powstania kolekcji,
a Stach Szabłowski analizuje kondycję malarstwa polskiego w XXI wieku.
"(...) W ujęciu Magdaleny Mielnik sztuka ta ma wiele faset, zarówno tych apologetycznych, ukazujących zwłaszcza ideał obywatela i małżonki, jak i satyrycznych, piętnujących przywary, zwłaszcza chciwość, próżność i lubieżność, w szczególności tę obnażoną u mnichów i szlachty polskiej, oraz chłopską gnuśność i pijaństwo.
Tak zarysowaną problematykę autorka w sposób erudycyjny i barwny ukazuje w szerokim kontekście europejskim, poprzez wnikliwe studium bibliologiczne precyzyjnie kreśli antyczne i nowożytne źródła literackie gdańskich dzieł moralistycznych, tropi najistotniejsze motywy, w tym błazna, komedianta, a nade wszystko szeroko zarysowane wątki feministyczne.(...)"
dr hab. Marcin Kaleciński redaktor serii DOCTRINA CORONAT
"Możliwości techniczne polegające na skanowaniu i udostępnianiu on-line materiałów źródłowych, w tym również i dokumentów archiwalnych z dawniejszych epok, mimo całego postępu nie zastąpią umiejętności odczytywania dawnych zapisów neograficznych (...) Z pewnością materiały z uwagi na swoją doniosłość badawczą stanowią istotne uzupełnienie wiedzy na temat środowiska artystów i rzemieślników gdańskich lub działających w Gdańsku, w Prusach Królewskich oraz na Warmii w XVI - XVIII w. W źródłach przyswojonych nauce przez Niego odnaleźć można wiele nazwisk twórców całkowicie zapoznanych nauce i badaczom. Bez znajomości szczegółów ich życia oraz wykonanych prac jakakolwiek synteza dziejów sztuki i jej twórców w Gdańsku i Prusach Królewskich byłaby chybiona. Przedstawione źródłowe wydawnictwo słownikowe wnosi bardzo istotny wkład do wiedzy na temat środowiska artystycznego działającego w nowożytnym Gdańsku, Prusach Królewskich oraz na Warmii. Praca jest wynikiem długotrwałej i cały czas jeszcze trwającej kwerendy źródłowej; świadczy o niezwykłej cierpliwości i wzorowym opanowaniu materiału dokumentalnego przez Autora. Jej wydrukowanie z pewnością zostanie przyjęte z uznaniem przez licznych badaczy problemu i stanie się istotna pomocą w prowadzeniu badań szczegółowych."
prof. dr hab. Edmund Kizik (na podstawie recenzji wydawniczej)
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
