Uczniowie nie są głupi, nauczyciele nie są leniwi, a nasze szkoły nie są do niczego. Ale coś jest nie tak... Manfred Spitzer w swojej świetnej książce mówi o wpływie naszych cech osobowości (emocje, motywacja, uwaga) na pracę mózgu. Udowadnia, że nasz umysł uczy się od samego początku (już w okresie prenatalnym) spontanicznie, bez przerwy, nawet we śnie. Że można go stymulować naturalnie – wcale nie przez używki. Znając zasady działania mózgu, poznajemy możliwości zwiększenia jego efektywności i czerpania przyjemności z uczenia się. Mózg „formułuje” sam ogólne zasady i „wyciąga wnioski”, ale potrzebuje konkretów, dlatego autor nauczycielom i rodzicom radzi opowiadać dzieciom rzeczywiste historie, a tłumacząc abstrakcyjne teorie odwoływać się do życie codziennego. Książka niekiedy zaskakuje wyjaśnieniami, dlaczego niektóre dzieci przejawiają trudności w nauce, dlaczego są agresywne, skąd bierze się przemoc – gdzie szukać wyjaśnienia i rozwiązania tych problemów. Nie są to gołosłowne zapewnienia – autor przywołuje liczne eksperymenty psychologiczne, które potwierdzają jego słowa. Uczenie zachodzi w głowie (...) Chciałbym, aby dzięki tej książce badania prowadzone nad mózgiem stały się bardziej zrozumiałe, co – mam nadzieję – przełoży się na lepsze zrozumienie uczenia się. Owo zrozumienie nie powinno pozostać hermetyczną wiedzą ekspertów, ponieważ dotyczy nas wszystkich niezależnie bowiem od tego, czy tego chcemy czy nie, wszyscy się uczymy! Książka Jak uczy się mózg? poświęcona jest problematyce uczenia się widzianej z perspektywy neurobiologii, psychologii i pedagogiki. Zaskakuje przystępnością przekazu. Autor w bardzo ciekawy sposób ukazuje, jak można przenieść wiedzę z badań nad mózgiem na nasze codzienne życie.

Książka przedstawia zarys głównych kierunków badań psychologii kształcenia oraz psychologii nauczania i opisuje autorski program badawczy, skoncentrowany na roli kontroli uwagi i pamięci roboczej jako czynników warunkujących poziom osiągnięć szkolnych (z matematyki oraz języka polskiego). Kompetentnie przybliża współczesne ujęcia problematyki kontroli uwagi oraz roli pamięci roboczej jako ważnego czynnika bardziej złożonych procesów poznawczych. Autorka w ciekawy sposób włącza w analizę dodatkowe elementy emocjonalne (zagrożenie psychologiczne i bezradność intelektualna), jak też miarę inteligencji płynnej (test Ravena) i ukazuje ich odmienną rolę w zależności od poziomu kształcenia i rodzaju przedmiotu. Zaprezentowane wyniki badań są nowatorskie i wskazują na odmienne wzorce przewidywań osiągnięć szkolnych na różnych poziomach kształcenia. Autorka wskazuje na ważne aplikacyjne perspektywy w zakresie psychologii kształcenia, związane z możliwością trenowania (z zastosowaniem zaawansowanych technologii internetowych) pewnych istotnych elementów procesów uwagi i pamięci roboczej uczniów, w celu zwiększenia poziomu osiągnięć szkolnych u dzieci i młodzieży. Książka jest ważnym źródłem wiedzy dla osób zainteresowanych stanem badań w interdyscyplinarnym obszarze zwanym psychologią kształcenia, jak i praktycznym poradnikiem przydatnym każdemu nauczycielowi i psychologowi na wszystkich poziomach kształcenia szkolnego oraz niezbędną lekturą dla studentów psychologii i kierunków pedagogicznych.

Czy zastanawiałeś się kiedykolwiek, że wśród tak wielu mądrych spostrzeżeń zawartych w Przypowieściach Salomona, znajduje się kluczowa informacja na temat siedmiu podstawowych zabezpieczeń, które mogą mieć wpływ na jakość twojego życia? Czytamy tam, że Mądrość nie jest jedynie umiejętnością zastosowania zdobytej wiedzy, ale Osobą, która wszystkich bez wyjątku zachęca, by zechcieli skorzystać z jej pomocy. Ona zbudowała swój dom, postawiła siedem swoich słupów (Prz 9:1), które zabezpieczają obfitość w każdej sferze naszego życia w Jezusie Chrystusie. Najpełniejszy obraz tego, w jaki sposób możemy funkcjonować w obrębie Przestrzeni Błogosławieństwa, dostarczy połączenie realizacji tego studium z lekturą książki Siedem słupów Mądrości oraz z przesłuchaniem wykładów przygotowanych przez Alinę Wieję ? wygłoszonych w trakcie spotkań w Chrześcijańskiej Fundacji Życie i Misja w Ustroniu. Zostały one poszerzone o nowe informacje i wnioski. Razem ? te trzy rzeczy ? tworzą komplementarną całość, które pozwolą ci zrozumieć, czym jest Przestrzeń Błogosławieństwa i jak w niej funkcjonować, by nie zostać okradzionym ze spełnionego życia, jakie jest możliwe dla każdego z nas, w Jezusie Chrystusie (J 10:10).

W niniejszej książce chciałabym Ci, drogi czytelniku, zaprezentować Życie z szerszej perspektywy i poprowadzić Cię, krok po kroku, przez wszystkie Jego etapy. Wiadomości tutaj zawarte pozwolą Ci spoglądać na życie z całkiem innej pozbawionej lęku perspektywy i uwolnić się od pozorów czy iluzji, które do tej pory za życie uważałeś. Wszystko, co tutaj przedstawiam, jest Ci już znane na głębszych poziomach Twojej Istoty. Moją rolą jet zatem wyłącznie przypomnienie Ci tego, o czym już wiesz.

Świat jest pełen magii, jeśli chcesz odczuć ją w swoim życiu, skorzystaj z dobroczynnych rytuałów i naturalnych mocy, które drzemią w Tobie, czekając na to, byś nauczył się nimi posługiwać, zyskując miłość, zdrowie, dostatek, szczęście rodzinne i zapewniając sobie szczęście i dobrobyt. Codzienne życie pełne jest pułapek i niebezpieczeństw, nieprzyjaznych nam osób oraz zdarzeń, których wolelibyśmy uniknąć. Czy można jednak bronić się przed złem i przyciągnąć dobro? Owszem, a sposobem na to może być zespolenie się z siłami Natury i poznanie tajemnic wody, jednego z czterech wszechmocnych żywiołów.   Rytuały wody Spis treści   Wstęp 1. Pole energoinformacyjne 2. Kolory a żywioł wody 3. Miejsca do praktyki żywiołu wody 4. Wodne rośliny 5. Wodne kamienie 6. Wodne zapachy 7. Wodne przedmioty 8. Praktyczne zastosowanie żywiołu wody 8.1. Rytuały oczyszczające 8.2. Rytuały ochronne 8.3. Rytuały miłosne i rodzinne 8.4. Rytuały dostatku 8.5. Rytuały zdrowia 8.6. Rytuały w pracy 9. Magia naturalna Zakończenie Bibliografia

John C. Maxwel jest uznanym na świecie ekspertem od przywództwa, wykładowcą i autorem książek, które znalazły się na listach bestsellerów "New York Timesa", "Wall Street Journal" i "Business Week".Jak stać się osobą, za którą pójdą inni Co sprawia, że ludzie chcą podążać za liderem? Dlaczego niechętnie podporządkowują się jednemu, a za innym pójdą z zapałem choćby na koniec świata? Czym różnią się teoretycy przywództwa od prawdziwych przywódców w realnym świecie? Decydujące znaczenie mają cechy charakteru konkretnej osoby. Czy wiesz, co jest potrzebne, żeby stać się liderem, który pociąga za sobą ludzi i kształtuje rzeczywistość? Gdybyś wnikliwie się sobie przyjrzał, to czy znalazłbyś w sobie te przymioty, których potrzebujesz, żeby spełnić swoje najśmielsze marzenia, tak wielkie, że nigdy o nich nikomu nie mówiłeś? To pytanie musimy sobie postawić - i szczerze na nie odpowiedzieć - jeśli chcemy zrealizować swój prawdziwy potencjał. Napisałem tę książkę, żeby pomóc ci rozpoznać, rozwinąć i udoskonalić te cechy, które są niezbędne, aby stać się prawdziwym liderem, takim, za którym ludzie będą chcieli pójść. Jeśli czytałeś już Prawa przywództwa, to rozumiesz, że stawanie się liderem wymaga czasu. Prawo procesu mówi, że przywódcą stajesz się dzień po dniu, a nie w jeden dzień. Rozwój lidera w części polega na poznaniu praw przywództwa, ponieważ one wskazują, jak ono działa. Zrozumienie mechanizmów przywództwa a rzeczywiste przewodzenie to jednak dwie różne sprawy. Rozmawiałem ostatnio ze swoim przyjacielem, Billem Free-manem, Prezesem Watkins Associated Industries, Inc., największej prywatnej spółki transportowej w Stanach Zjednoczonych. Bili jest świetnym menedżerem i - jak większość dobrych liderów - stale szuka możliwości uczenia się i rozwoju. „Jestem mniej więcej w połowie twojej książki", powiedział, mając na myśli Prawa przywództwa. „Ta książka wywiera na mnie spory wpływ". I wtedy rzekł coś, co dla mnie było inspiracją. „Powiem ci, jak ją studiuję. Każdego ranka czytam jeden rozdział. I przez cały dzień myślę o prawie przywództwa, które jest w nim opisane. W pracy patrzę na siebie i zadaję sobie pytanie: Jak sobie radzę z tym prawem? Patrzę na ludzi w biurze, staram się zobaczyć, czy je stosują. Patrzę na całą naszą spółkę w kontekście tego prawa, obserwuję, oceniam, analizuję. Każdego dnia koncentruję się na innym prawie. To bardzo pouczające". Bili bardzo mnie zainspirował. To właśnie jego wypowiedź popchnęła mnie do napisania tej książki. Bili ma właściwe podejście do swojego rozwoju - podąża od tego, co wewnątrz, do tego, co na zewnątrz. Liderzy są skuteczni ze względu na swoje wewnętrzne właściwości - przymioty, z których składają się jako ludzie. Aby stać się wielkim liderem, musisz rozwijać pewne cechy charakteru. Po rozmowie z Billem zacząłem się zastanawiać nad cechami najlepszych liderów, jakich znam, takich, za którymi ludzie chcą podążać. Szukałem tego, co ich łączy. Rozmawiałem z innymi liderami i wsłuchiwałem się w ich opinie. Analizowałem też przywódców, którzy wpłynęli na bieg historii. Ostatecznie ustaliłem listę 21 cech, które mają wszyscy wielcy liderzy. Opisałem je i zilustrowałem w tej książce, która ma być uzupełnieniem Praw przywództwa. Gdy zaczniesz czytać tę książkę, być może okaże się, że pochłoniesz kilka rozdziałów na raz. Być może będziesz w stanie przeczytać całą książkę za jednym posiedzeniem. Nie rób tego. Książkę tę powinno się czytać tak, jak Bili Freeman studiował Prawa przywództwa - metodycznie i strategicznie. Chciałbym cię zachęcić, żebyś przez jakiś czas żył z tą książką. Przeczytaj jeden rozdział, a potem daj sobie czas, żeby wchłonąć jego treść. Daj sobie czas na refleksję, analizę i odnowienie siebie. Jeśli jakaś cecha stanowi twoją słabość, spędź nad nią trochę czasu, zanim przejdziesz do następnej. Być może warto będzie powtórzyć ten proces kilka razy w ciągu roku, utrwalając w sobie każdą kolejną cechę. Wszystko zależy od przywództwa. A skuteczne przywództwo zależy od pewnych wewnętrznych przymiotów. Jeśli rozwiniesz w sobie te cechy, będziesz mógł stać się takim liderem, jakim chciałbyś być. Ludzie będą chcieli za tobą pójść. A wtedy będziesz mógł stawić czoło wszystkiemu na tym świecie. Z Wprowadzenia 21 cech skutecznego lidera Spis treści   Podziękowania Wprowadzenie 1. Charakter: Bądź solidny jak skała 2. Charyzma: Pierwsze wrażenie może przesądzić sprawę 3. Zaangażowanie: Odróżnia ludzi czynu od marzycieli 4. Dobra komunikacja: Bez niej będziesz szedł sam 5. Kompetencja: Jeśli ją zbudujesz, inni sami przyjdą 6. Odwaga: Jeden odważny tworzy większość 7. Przenikliwość: Połóż kres nierozwiązanym tajemnicom 8. Koncentracja: Człowiek skoncentrowany jest bystrzejszy 9. Hojność: Świecy nie ubędzie, gdy zapali inną 10. Inicjatywa: Bez niej nie ruszaj się z domu 11. Umiejętność słuchania: Słuchaj ludzi, a zdobędziesz ich serca 12. Pasja: Pokochaj swoje życie 13. Pozytywne nastawienie: Jeśli uwierzysz, że możesz, to będziesz mógł 14. Rozwiązywanie problemów: Nie pozwól, by twoje problemy były problemem 15. Dobre relacje z innymi: Jeśli zadbasz o relacje, znajdziesz sojuszników 16. Odpowiedzialność: Jeśli jej nie weźmiesz, nie poprowadzisz zespołu 17. Pewność siebie: Kompetencja nigdy nie rekompensuj niepewności siebie 18. Samodyscyplina: Pierwszą osobą, którą kierujesz, jesteś ty sam 19. Służba dla innych: Innych stawiaj na pierwszym miejscu 20. Pragnienie rozwoju: Aby przewodzić, musisz się stale uczyć 21. Wizja: Możesz osiągnąć tylko to, co widzisz Zakończenie O Autorze

Jak to jest, że jedni się bogacą a inni nie potrafią związać końca z końcem? Eker ujawnia w swojej rewelacyjnej książce brakujące ogniwo między pragnieniem sukcesu a jego osiągnięciem. Problem tkwi w indywidualnym schemacie pieniędzy i sukcesu – należy go rozpoznać i skorygować – wówczas jest pewne, że pojawi się szansa finansowego powodzenia. Eker udowodnił, że to działa. Zaczynając od absolutnego zera potrzebował 2 lat, aby stać się milionerem stosując tę metodę. Bogaci myślą: Tworzę swoje życie. I koncentruję się na szansach. Biedni myślą: Życie mi się przydarza. I koncentrują się na przeszkodach. Warto tę maksymę zapamiętać i stosować na co dzień.

Jak dokonywać właściwych wyborów? Jak podejmować dobre decyzje, które zaprowadzą nas do celu? Jak pozbierać się po złych wyborach i wkroczyć na właściwą ścieżkę? Każdego dnia podejmujesz wiele wyborów. Jedne wydają się drobne, niewiele znaczące, inne ? bardzo ważne, przełomowe. Żaden wybór nie jest wolny od konsekwencji, każdy niesie w sobie potencjał zmiany twojego życia ? na lepsze lub na gorsze. A te wybory, stojące na naszej drodze jeden po drugim, będą miały wpływ na jakość naszego życia. Podejmujemy decyzje, a w konsekwencji naszych wyborów zbieramy to, co zasialiśmy. "Tak często wydajemy się zaskoczeni rezultatami naszych decyzji, jakich przychodzi nam w życiu doświadczać. Uświadomienie sobie, że nasze działanie przynosi określone konsekwencje, to jedna z najbardziej otrzeźwiających prawd, jaką wielu z nas musi sobie przyswoić. Wszystko, co robimy, wpływa albo na nas samych, albo na innych, a zwykle na obie strony." Richie Hughes "Ta książka jest niczym przewodnik i instrukcja w procesie podejmowania mądrych decyzji." Henryk Wieja

Naturalna komunikacja, daleka od sztuczności i nieumiejętnej perswazji Łatwe odnajdowanie się w otoczeniu społecznym Kształtowanie relacji, w których się znajdujemy Dopasowanie stylu komunikacyjnego do rozmówcy Praktyczne klucze do obiecującego świata networkingu Od chwili swych narodzin człowiek staje się częścią społeczeństwa — i to nie tylko w sensie formalnym. Jesteśmy istotami stadnymi, potrzebujemy kontaktu z przedstawicielami naszego gatunku. Możemy normalnie funkcjonować głównie dzięki pozytywnym relacjom i współpracy z innymi ludźmi. Pewnie także Twoja babcia od małego mówiła Ci, że kto z kim przestaje, takim się staje. Miała rację. A chodziło jej o umiejętności społeczne, komunikacyjne i wzajemny wpływ, jaki ludzie wywierają na siebie. Myślała o tych umiejętnościach, które możesz teraz szlifować dzięki metodzie DSR, czyli Dynamic Social Relations (Dynamiczne Relacje Społeczne). Jest to autorski model, zapewniający naturalny sposób prowadzenia rozmowy oraz charakteryzujący się elastycznością w zmienianiu stylów komunikacyjnych i rozwojem inteligencji społecznej w oparciu o większą świadomość działania sieci społecznych. Przekonaj się, że praktyczne zastosowanie wiedzy zawartej w tej książce przełoży się na Twoje lepsze wyniki w: sprzedaży, promowaniu marki, produktu lub firmy, relacjach towarzyskich, relacjach rodzinnych, coachingu, doradztwie czy terapii, wychowywaniu oraz socjalizacji.

W gronie mężczyzn, dla których nie ulega wątpliwości, że najważniejsze zagadki marzenia sennego rozwikłane zostały dzięki staraniom autora niniejszego artykułu, pewnego dnia pojawiło się pragnienie, by zająć siętakimi snami, które w ogóle nigdy nie były przez nikogo śnione, a zatem snami stworzonymi przez psiarzy i przypisanymi osobom fantastycznym, bohaterom pojawiającym się na scenie opowiadania.

Podróżniku Życia!Mamy tylko ten jeden moment, więc zatrzymaj się na chwilę z tą książką w dłoniach.Nie ma przypadków. Nic nie dzieje się bez przyczyny. Niekiedy dopiero po latach rozumiemy dlaczego.Za chwilę stanie się coś ważnego. Zadasz sobie pytanie, które jest kwintesencją zrozumienia tego, co doprowadziło Cię do tej chwili.Pełnisz różne role w swoim życiu - członka rodziny, przyjaciela, pracownika, obywatela. Masz jakąś płeć i oceniasz siebie na różne sposoby, czasem gorsze, czasem lepsze. Wychowywano Cię przez całe życie, byś był ""kimś"" i miał to ""coś"" - te dwie misje zabrały Ci sporo czasu z Twego cennego życia. Tak jakby przepisem na życie był domek do mieszkania, ciało do pokazania, praca do zapewnienia bezpieczeństwa, internet do ucieczki od siebie samego, rodzina i znajomi do zniknięcia w tłumie. W tym śnie kończy większość z nas. A Ty... Czy Ty tak właśnie chcesz skończyć?Zastanów się przez chwilę, kim byś był bez tych wszystkich aspektów osobowości. Jak byś żył, gdybyś nie przemieniał się w kogoś przy innych ludziach, by dobrze Cię postrzegali. Gdybyś przestał zaciskać zęby, gdy pragniesz krzyczeć, i nie udawał, gdy pragniesz coś komuś otwarcie powiedzieć? Gdybyś zaczął prezentować prawdziwą odwagę, zamiast nieśmiałości albo pozerstwa, gdybyś nie sprzedawał siebie pod maską wyjątkowości czy kultury i dowiedział się tego, co powinieneś już dawno zrozumieć? Gdybyś wiedział, że istnieje coś więcej, co przekracza najśmielsze wyobrażenia i jest dostępne tylko nielicznym? Co by się wtedy stało?Kim byś wtedy był? Kim w ogóle jesteś, gdy zdejmiesz z siebie te wszystkie warstwy wieku, płci, wyglądu, celów życiowych, podziału na bliskich i dalekich, moralne i niemoralne, gorsze i lepsze? KIM TY W OGÓLE JESTEŚ??Uważaj... Oferuję tylko i wyłącznie Prawdę. Gdy raz się Ją złapie za nogi, nie ma odwrotu. Jeśli chcesz Ją poznać, jeśli czujesz, że jest głębszy powód, dla którego wybrałeś... a może zostałeś wybrany przez tę książkę... to chcesz odkryć Siebie, o jakim nawet nie miałeś odwagi pomarzyć. I jeśli jest w Tobie coś więcej niż tylko mały światek nieświadomych iluzji, których trzeba bronić przez całe życie, jeśli masz odwagę zobaczyć, co jest w króliczej norze, jeśli nie boisz się być takim bohaterem, który patrzy sobie w twarz w lustrze z dużą pokorą i świadomym zrozumieniem, jeśli pragniesz, jeśli jesteś gotowy, oddaj się temu, co szuka Cię przez całe życie... To znaczy, że nadszedł już ten Czas i powinniśmy na siebie trafić.

Obecna sytuacja na rynku pracy oraz przebieg procesów demograficznych: obniżenie się dzietności i starzenie się społeczeństw, rodzą określone problemy na dziś oraz stanowią jednocześnie poważne wyzwania dla przyszłości. Cechą współczesnego polskiego rynku pracy jest bardzo niski (na tle innych krajów UE) wskaźnik zatrudnienia kobiet, przy jednoczesnym wyższym poziomie ich wykształcenia.

Jagoda Bloch podjęła próbę klasyfikacji zachowań językowych, bazując na materiale wywiadów z polskimi politykami ostatnich lat. Próbę tę należy uznać za udaną. Materiał jest bogaty i dobrze wyodrębniony, cała praca dostarcza satysfakcji poznawczej zarówno w warstwie teoretycznej, jak egzemplifikacyjnej, a żywy i atrakcyjny język sprawia, że lektura książki jest ciekawa i ze wszech miar satysfakcjonująca. Można ją też potraktować jako instruktaż dla dziennikarzy kontaktujących się z opornymi rozmówcami - albo też jako poradnik dla tych, co pragną się wykręcić od odpowiedzi niewygodnych dla siebie, a stawianych najczęściej przez niekoniecznie pełnych dobrej woli dziennikarzy. prof. dr hab. Jerzy Bralczyk Publikacja powstała we współpracy z Instytutem Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego.

Jak zwolnić tempo i cieszyć się życiem Jest lato 1985 roku, krajobraz zblakł w popołudniowym słońcu, mam kilkanaście lat i moja podróż po Europie właśnie utknęła w martwym punkcie na placu na przedmieściach Rzymu. Powrotny autobus do miasta spóźnia się dwadzieścia minut i nadal go nie widać. Ale nie przejmuję się opóźnieniem. Zamiast krążyć nerwowo po chodniku lub dzwonić na skargę do biura przewoźnika, wkładam na uszy walkmana, wyciągam się na ławce i słucham Simona i Garfunkela, którzy śpiewają, jak wspaniale jest zwolnić i cieszyć się chwilą. Każdy szczegół tamtej sceny jest wyryty w mojej pamięci: dwóch małych chłopców kopie piłkę koło średniowiecznej fontanny; gałęzie drzewa ocierają się o szczyt kamiennego muru; stara wdowa wraca do domu z siatką warzyw. Przewijam taśmę o piętnaście lat w przód: wszystko uległo zmianie. Scena przenosi się na ruchliwe rzymskie lotnisko Filimicino, a ja jestem korespondentem zagranicznym i pędzę, by zdążyć na powrotny lot do Londynu. Zamiast jak w piosence kopać kamyk i czuć się groovy, gnam przez halę odlotów, po cichu przeklinając każdego, kto idąc nieco wolniej, stanie mi na drodze. Zamiast słuchać muzyki folkowej na tanim walkmanie, rozmawiam przez telefon komórkowy z redaktorem, który znajduje się tysiące kilometrów ode mnie. Po dotarciu do bramek ustawiam się na końcu długiej kolejki. Do roboty nie ma tu nic poza — hm, poza nieróbstwem. Tyle że ja już nie potrafię nic nie robić. Aby czekanie było bardziej produktywne i mniej przypominało czekanie, zaczynam wertować gazetą. Nagle w oczy rzuca mi się artykuł, który koniec końców zainspiruje mnie do napisania książki o powolności. Słowa, które przykuły mój wzrok, brzmiały: „Jednominutowa bajka na dobranoc". Chcąc pomóc rodzicom w czasochłonnym zajmowaniu się małymi dziećmi, grono autorów wypreparowało sześćdziesięciosekundowe streszczenia klasycznych bajek. Wyobraźcie sobie połączenie Hansa Christiana Andersena z poetyką korporacyjnego briefingu. W pierwszym odruchu mam ochotą wykrzyknąć „Eureka!". W tym właśnie czasie prowadzą zażarte spory z moim dwuletnim synem, który preferuje długie historie, czytane w łagodnym tempie, z dygresjami. Mimo to każdego wieczora podsuwam mu najkrótsze książeczki i przelatuję je jak najprędzej. Kłócimy się często. „Czytasz za szybko!" - krzyczy. „Chcę jeszcze jedną bajkę!" - domaga się,, kiedy zmierzam do drzwi. Z jednej strony, kiedy przyspieszam bieg dobranockowe-go rytuału, czuję się strasznym egoistą, z drugiej zwyczajnie nie umiem pohamować impulsu, by pędzić do kolejnych zajęć, jakie mam w planie - do kolacji, maili, lektur, rachunków, dalszej pracy, oglądania wiadomości w telewizji. Długie, leniwe przechadzki po świecie Kota Prota nie wchodzą w grę. Są zbyt powolne. Dlatego też w pierwszej chwili kolekcja Jednominutowych Bajek wydaje się zbyt piękna, by mogła być prawdziwa. Cóż lepszego niż odbębnić sześć lub siedem „bajek" i zmieścić się w dziesięciu minutach? Później, kiedy zaczynam rozmyślać, jak szybko Amazon może mi przesłać pełen zestaw, nadchodzi otrzeźwienie, które przybiera formę pytania: czy już do reszty oszalałem? Kolejka podróżnych zbliża się zawijasami do kontroli biletów, a ja odkładam gazetę i zaczynam się zastanawiać. Całe moje życie zmieniło się w trening pospiesznego upychania jak największej liczby zajęć w każdą godzinę. Jestem Dickensowskim Scrooge'em ze stoperem w dłoni. Obsesyjnie próbuję zaoszczędzić każdy najmniejszy okruch czasu, kilka sekund tu, jedna minuta tam. I nie jestem w tym osamotniony. Wszyscy dookoła - przyjaciele, koledzy, rodzina - zostali wciągnięci przez ten sam wir. W 1982 roku amerykański lekarz Larry Dossey ukuł pojęcie time-sickness - „choroby niedoczasu" - którym posłużył się, aby opisać obsesyjne przekonanie, że „czas ucieka, jest go za mało i trzeba pędzić coraz szybciej, aby dotrzymać kroku". Dziś cały świat cierpi na niedoczas. Wszyscy wyznajemy kult prędkości. Stojąc w tamtej kolejce na powrotny lot do Londynu, zaczynam zmagać się z pytaniami, które stanowią sedno tej książki: dlaczego zawsze tak się nam spieszy? Jakie jest remedium na chorobę niedoczasu? Czy można i czy w ogóle warto zwolnić tempo? Dziś, w początkach XXI wieku, wszystko i wszyscy znajdują się pod presją, by przyspieszać. Nie tak dawno założyciel i przewodniczący Światowego Forum Ekonomicznego Klaus Schwab w brutalnych słowach wyartykułował konieczność pośpiechu: „Przechodzimy od epoki, w której duży pożera małego, do epoki, w której szybki pożera wolnego". Echo tego ostrzeżenia rozbrzmiewa daleko poza granicami darwinistycznego świata handlu. W tej ruchliwej i rozpędzonej epoce wyścig z czasem jest wszechobecny. Brytyjski psycholog Guy Claxton uważa, że pośpiech stał się naszą drugą naturą: „Wykształciliśmy wewnętrzną psychologię prędkości, oszczędzania czasu i maksymalizowania skuteczności. Nasila się to z każdym dniem". Lecz oto nadeszła pora, by rzucić wyzwanie naszej obsesji robienia wszystkiego szybciej. Prędkość nie zawsze jest najlepszą strategią. Ewolucja przebiega podług zasady przetrwania najsprawniejszych, a nie najszybszych. Przypomnijcie sobie, kto wygrał wyścig: żółw czy zając? W miarę jak pędzimy przez życie, faszerując zajęciami każdą godzinę, naginamy własne możliwości aż do punktu, w którym coś musi pęknąć. Zanim jednak pójdziemy dalej, należy jasno powiedzieć jedną rzecz: ta książka nie jest wypowiedzeniem wojny szybkości. Szybkość pomogła zmienić nasz świat w cudowny i wyzwalający sposób. Kto chciałby żyć bez Internetu albo samolotów? Problem polega na tym, że nasza miłość do szybkości i obsesja, by ciągle robić więcej i więcej w coraz krótszym czasie, zaszła za daleko; stała się uzależnieniem, czymś na kształt bałwochwalstwa. Ale nawet gdy szybkość daje poznać swoje złe strony, intonujemy mantrę przyspieszenia. Nie wyrabiasz się z pracą? Załóż sobie szybszy Internet. Brak ci czasu na książkę, którą dostałeś na Boże Narodzenie? Zapisz się na kurs szybkiego czytania. Dieta nie działa? Zrób sobie liposukcję. Nie masz czasu gotować? Kup mikrofalówkę. A jednak pewnych spraw nie można i nie należy przyspieszać. Są rzeczy, które potrzebują czasu, wymagają spowolnienia. Spieszenie siew sytuacjach, gdzie pośpiech jest niewskazany i zapominanie, czym jest wolniejsze tempo, ma swoją cenę. Argumenty przeciw prędkości zaczynają się od gospodarki. Współczesny kapitalizm wytwarza zawrotne bogactwo, lecz robi to kosztem pochłaniania zasobów naturalnych w tempie tak szalonym, że Matka Natura nie nadąża z ich odnawianiem. Każdego roku wycina się tysiące hektarów lasów amazońskich, a nadmiernie intensywne połowy trałowe sprawiły, że jesiotr, antar patagoński i wiele innych ryb trafiło na listę gatunków zagrożonych. Kapitalizm pędzi tak szybko, że szkodzi nawet sam sobie, jako że presja, by przegonić innych, powoduje, że pozostaje zbyt mało czasu na kontrolę jakości. Weźmy przykład branży informatycznej. W ostatnich latach producenci oprogramowania notorycznie wypuszczają swoje wytwory na rynek, zanim zostaną one w pełni przetestowane. Efektem jest epidemia awarii, błędów oprogramowania i usterek, które co roku przynoszą przedsiębiorstwom straty liczone w miliardach dolarów. Następnie mamy ludzkie koszty turbokapitalizmu. W dzisiejszych czasach to raczej my istniejemy dla gospodarki niż na odwrót. Długie godziny spędzane w pra- cy sprawiają, że jesteśmy mało produktywni, podatni na błędy, chorzy i nieszczęśliwi. Gabinety lekarskie pełne są osób dotkniętych chorobami wywoływanymi przez stres — bezsennością, migrenami, nadciśnieniem, astmą i dolegliwościami żołądkowo-jelitowymi, by wymienić zaledwie kilka. Dzisiejsza kultura pracy podkopuje także nasze zdrowie psychiczne. „Kiedyś wypalenie występowało przede wszystkim u ludzi powyżej czterdziestki - opowiada Hfe coach pracujący w Londynie. - Dziś odwiedzają mnie pacjenci trzydziestoparoletni czy nawet dwudziestoparoletni, którzy są całkowicie wypaleni". Ta etyka pracy, która przy stosowaniu z umiarem może być zdrowa, wymyka się spod kontroli. Weźmy rozprzestrzeniającą się epidemię „niedoczynności urlopowej", czyli niechęci do brania porządnego urlopu wypoczynkowego. W ankiecie przeprowadzonej przez firmę Reed wśród pięciu tysięcy brytyjskich pracowników, 60% badanych zadeklarowało, że w 2003 roku nie wykorzystali w pełni przysługującego im urlopu. Przeciętny Amerykanin nie wykorzystuje do jednej piątej swojego płatnego urlopu. Nawet choroba nie jest już w stanie powstrzymać współczesnego pracownika przed zjawieniem się w biurze: jeden na pięciu Amerykanów przychodzi do pracy wówczas, kiedy powinien leżeć pod pierzyną albo zasięgać porady u lekarza. Aby przekonać się, dokąd prowadzi takie zachowanie, wystarczy rzucić okiem na budzący dreszcze przykład Japonii, gdzie istnieje specjalne słowo – karoshi - oznaczające „śmierć z przepracowania". Jedną z najsłynniejszych ofiar karoshi był Kamei Shuji, robiący zawrotną karierę makler, który za czasów japońskiego boomu giełdowego późnych lat osiemdziesiątych rutynowo pracował po 90 godzin w tygodniu. Firma Shu-jiego wychwalała pod niebiosa jego nadludzką kondycję w newsletterach i folderach szkoleniowych, stawiając go wszystkim pracownikom za wzorzec do naśladowania. W ramach rzadkiego odstępstwa od japońskich obyczajów poproszono go, by prowadził dla starszych kolegów szkolenia z zakresu sprzedaży, co obarczyło dodatkowym stresem jego ramiona obleczone w korporacyjny garnitur. Gdy w 1989 roku pękła japońska bańka giełdowa, Shuji zaczął spędzać jeszcze więcej czasu w pracy, aby nadrobić straty. W 1990 roku nagle zmarł na zawał serca. Miał 26 lat. Choć dla niektórych historia Shujiego niesie ostrzegawczy morał, kult pracy do upadłego jest wciąż głęboko zakorzeniony w Japonii. Raport przygotowany prze/, rząd w 2001 roku podawał, że ofiarą karoshi padły 143 osoby. Niektórzy szacują roczną liczbę zgonów z przepracowania w Japonii na tysiące. Jednak na długo zanim karoshi rozgości się gdzieś na dobre, wypalenie pracowników ma złe skutki dla wyników finansowych. National Safety Council (Narodowa Rada Bezpieczeństwa USA)1" ocenia, że na skutek stresu związanego z wykonywaniem zawodu codziennie milion Amerykanów nie idzie do pracy, co dla gospodarki oznacza roczne straty w wysokości ponad 150 miliardów dolarów. W 2003 roku stres wyprzedził ból pleców jako główny powód absencji w Wielkiej Brytanii. Przepracowanie szkodzi zdrowiu także na inne sposoby. Człowiek, który pracuje zbyt dużo, ma za mało czasu i energii na ćwiczenia fizyczne i jest bardziej skłonny przesadzać z alkoholem i jeść gotowe dania. To nie przypadek, że najszybsze nacje są zarazem najbardziej otyłe. Odsetek Amerykanów z kliniczną otyłością sięga dziś jednej trzeciej, a Brytyjczyków - jednej piątej społeczeństwa. Nawet Japonia przybiera na wadze. W 2002 roku ogólnonarodowe badania nad odżywianiem wykazały, że co trzeci japoński mężczyzna powyżej trzydziestki ma nadwagę. By dotrzymać tempa nowoczesnemu światu i zachować odpowiednią prędkość, wielu ludzi sięga po środki pobudzające mocniejsze niż kawa. Ulubionym stymu-lantem pracowników biurowych pozostaje kokaina, ale skutecznie z nią konkurują różne odmiany amfetaminy, zwanej także „speedem". W Ameryce przyjmowanie narkotyków w miejscu pracy wzrosło od 1998 roku o 70%. Wielu pracowników preferuje krystaliczną metamfeta-minę, zapewniającą nagły przypływ euforii i wyostrzonej percepcji, które utrzymują się przez cały dzień. Narkotyk ten oszczędza też użytkownikowi żenującej gadatliwości towarzyszącej często wciąganiu koksu. Szkopuł w tym, że silniejsze odmiany speeda uzależniają bardziej niż heroina, a zjazd z działki może wywoływać depresję, wzburzenie i agresywne zachowania. Jednym z powodów, dla których potrzebujemy środków pobudzających, jest to, że za mało śpimy. Wskutek obfitości obowiązków i niedoboru czasu przeciętny Amerykanin śpi dziś średnio o dziewięćdziesiąt minut mniej niż sto lat temu. W południowej Europie, duchowej ojczyźnie la dolce uita, popołudniowa sjesta odeszła w niepamięć śladami tradycyjnej pracy od dziewiątej do dziewiętnastej: tylko 7% Hiszpanów ma wciąż czas na poobiednią drzemkę. Niedobór snu może szkodzić układowi krążenia i układowi odpornościowemu, wywoływać cukrzycę i choroby serca, powodować niestraw-ność, drażliwość oraz depresję. Jeżeli ktoś śpi mniej niż sześć godzin na dobę, naraża się na zaburzenia mowy, koordynacji ruchowej, oceny sytuacji oraz spowolnienie reakcji. Przemęczenie miało swój udział w najstraszniej-szych katastrofach naszych czasów - wybuchu w Czar-nobylu, wycieku ropy z tankowca „Exxon Yaldez", wypadku w elektrowni Three Mile Island, uwolnieniu gazu w fabryce Union Carbide w Bhopalu i eksplozji promu kosmicznego „Challenger". Senność powoduje więcej wypadków samochodowych niż alkohol. W niedawnym badaniu przeprowadzonym przez Gallupa 11% brytyjskich kierowców przyznało, że zdarza im się zasnąć za kierownicą. Badania US National Commission on Sleep Disorders (amerykańskiej Narodowej Komisji do Spraw Zaburzeń Snu) składają odpowiedzialność za połowę wszystkich wypadków drogowych na zmęczenie. Dodajmy do tego nasze zamiłowanie do naciskania na pedał gazu i masakra gotowa. Roczna liczba śmiertelnych ofiar wypadków drogowych na całym świecie wynosi dziś 1,3 miliona, czyli ponad dwukrotnie więcej niż w 1990 roku. Chociaż lepsze normy bezpieczeństwa przyczyniają się w krajach rozwiniętych cło zmniejszenia liczby śmiertelnych wypadków, ONZ przewiduje, że do 2020 roku ruch drogowy stanie się trzecią najczęstszą przyczyną śmierci na świecie. Już dziś na europejskich drogach rocznie ginie ponad 40 tysięcy ludzi, a 1,6 miliona odnosi obrażenia. Nasza niecierpliwość sprawia, że nawet czas wolny staje się groźniejszy. Co roku miliony ludzi na całym świecie odnoszą kontuzje podczas uprawiania sportu lub w trakcie treningu na siłowni. Ćwiczy się zbyt szybko, zbyt intensywnie, a pewne wyzwania podejmuje się zbyt wcześnie. Dotyczy to nawet jogi. Niedawno moja znajoma nadwerężyła sobie kark podczas próby stanięcia na głowie — jej ciało nie było jeszcze gotowe na tę pozycję. Innym przydarzają się gorsze przygody. W Bostonie w stanie Massachusetts niecierpliwy nauczyciel złamał swojej uczennicy miednicę, kiedy zbyt mocno dociskał ją podczas wchodzenia do szpagatu. Pewien trzydziestokilkuletni mężczyzna na dobre stracił czucie w odcinku prawego uda po zerwaniu nerwu w trakcie sesji jogi w modnej szkole na Manhattanie. Życie w pośpiechu w nieunikniony sposób staje się płytkie. Kiedy pędzimy przed siebie, ślizgamy się po powierzchni i nie nawiązujemy prawdziwych relacji z ludźmi i otaczającym nas światem. Jak pisał Milan Kunde-ra w Powolności, minipowieści opublikowanej w 1996 roku: „Kiedy rzeczy dzieją się zbyt szybko, nikt nie może być niczego pewien, nawet siebie samego"1'1. Wszystko to, co nas łączy i sprawia, że warto żyć - społeczność lokalna, rodzina, przyjaciele - żywi się pokarmem, którego zawsze nam brakuje: czasem. W niedawnej ankiecie ICM polowa dorosłych Brytyjczyków stwierdziła, że z powodu napiętego terminarza tracą kontakt z przyjaciółmi. Zastanówmy się, jak niszczący wpływ na życie rodzinne wywiera ciągłe zasuwanie po najszybszym pasie codzienności. W czasach gdy wszyscy dookoła gdzieś pędzą, karteczki przyklejane na lodówce stają się w wielu domach główną formą komunikacji. Według danych opublikowanych przez rząd brytyjski, przeciętny rodzic spędza dwukrotnie więcej czasu sprawdzając pocztę i wysyłając maile niż bawiąc się ze swoim dzieckiem. W dzisiejszej Japonii rodzice zapisują dzieci do centrów opieki czynnych przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. W całym uprzemysłowionym świecie dzieci wracają ze szkoły do pustych domów, gdzie nie ma nikogo, kto by posłuchał ich opowieści i dowiedział się o ich problemach, sukcesach i obawach. W 2000 roku 73% uczestników ankiety przeprowadzonej przez „Newsweek" wśród amerykańskiej młodzieży twierdziło, że rodzice spędzają za mało czasu ze swoimi nastoletnimi dziećmi. Być może to właśnie dzieci cierpią najbardziej na skutek orgii pośpiechu. Dorastają szybciej niż kiedykolwiek wcześniej. Wiele z nich jest tak samo zabieganych jak rodzice i gna przez labirynt planu wypchanego przeróżnymi zajęciami, od korepetycji po lekcje gry na fortepianie i treningi piłkarskie. Ten stan celnie podsumowywał pewien rysunek satyryczny: dwie dziewczynki stoją na przystanku szkolnego autobusu, każda wertuje swój kalendarzyk. Jedna mówi do drugiej: „Okay, przesunę balet o godzinę do tyłu, przełożę gimnastykę i odwołam fortepian... ty przeniesiesz skrzypce na czwartek i urwiesz się z piłki... w ten sposób w środę będziemy mieć czas od 15:15 do 15:45, żeby się pobawić".[...] fragment Wstępu do książki Pochwała Powolności Pochwała powolności Spis treści: wstęp. wściekłe czasy rób wszystko szybciej powolne jest piękne jedzenie: wyrzucić szybkość od stołu miasto: tam gdzie stare stapia się z nowym ciało/umysł: mens sana in corpore sano medycyna: cierpliwość w poczekalni seks: nie bądź taki szybki blll praca: dlaczego warto lżej pracować czas wolny: dobrze być wypoczętym dzieci: wychowanie bez zadyszki zakończenie odnaleźć tempo giusto podziękowania odwołania bibliografia

Twój wewnętrzny głos mieszka na niewielkiej przestrzeni rozciągającej się pomiędzy Twoim prawym a lewym uchem. To niesamowite, ale możesz go opanować w niecałe 30 sekund i zyskać wyjątkowe życie. Ta książka obala większość mitów dotyczących rozwoju osobistego i wskazuje skuteczne techniki do natychmiastowego zastosowania, które pomogą Ci dokonać głębokich i szybkich zmian w Twoim życiu.

Im vorliegenden Buch mochte ich Dir, lieber Leser, das Leben aus einer hoheren Perspektive zeigen und Dich Schritt fur Schritt durch all seine Etappen fuhren. Um Dir zu veranschaulichen, Wer Du im Wesen Bist, und Dir naher zu bringen, was Dich zur Ankunft auf der Erde bewogen hat werde ich Dir viel uber die Seele erzahlen.

Wyzwaniem współczesnego zarządzania kapitałem ludzkim staje się zaangażowany pracownik, czyli taki, którego charakteryzują trzy równocześnie występujące cechy: 1) identyfikacja z celami i wartościami firmy, 2) pragnienie przynależności do organizacji, 3) podejmowanie działań wykraczających poza standardy. Dążenie do ukształtowania takiej postawy jest dowodem wzrastającej świadomości, że pełni energii, kreatywni, nastawieni entuzjastycznie pracownicy są głównym źródłem tworzenia wartości firmy i to oni decydują o przewadze konkurencyjnej w większym stopniu niż czynniki technologiczne lub finansowe. Tymczasem w długim okresie eksperci sygnalizują zjawisko spadku poziomu zaangażowania pracowników, a także duże potencjalne rezerwy w tym zakresie. Równocześnie liczne badania prowadzone na świecie ukazują wiele korzyści wysokiego zaangażowania, jak większa produktywność, wysoki poziom kreatywności i innowacyjności, większe poczucie lojalności w stosunku do organizacji, a tym samym niższy poziom fluktuacji kluczowych pracowników oraz stabilizacja talentów. Firmy z niezaangażowanymi pracownikami cechuje duża absencja, wysoki poziom stresu, trudności w podejmowaniu decyzji, brak efektywnej komunikacji, rozgrywki polityczne. S. Cook wskazuje dwa główne powody rosnącego w skali światowej znaczenia zaangażowania pracowników. Są to coraz większa siła klienta i siła pracownika. Dlatego zaangażowanie pracowników stało się obowiązującym standardem w zarządzaniu kapitałem ludzkim. Świadome budowanie w organizacji efektywnego zaangażowania wymaga systematycznego badania poziomu i czynników determinujących, a także podejmowania działań kreujących odpowiednie postawy i zachowania pracowników. Zagadnienia te stanowią główny przedmiot rozważań w niniejszej książce. Ponad to zostały omówione metody i techniki wpływania na aktywność zawodową pracowników, ukierunkowane na kształtowanie zaangażowania w pracę i działalność organizacji wspomagających kreowanie wartości firmy dla interesariuszy. Marta Juchnowicz przedstawiła: zmiany zachodzące w zarządzaniu kapitałem ludzkim w organizacji; istotę koncepcji zarządzania przez zaangażowanie; problemy oceny i pomiaru zaangażowania pracowników; metody oceny zaangażowania organizacyjnego i zaangażowania w pracę; motywowanie w zarządzaniu przez zaangażowanie; system motywowania do zaangażowania pracowników. Podręcznik jest przeznaczony dla studentów uczelni i kierunków ekonomicznych, a także menedżerów i przedsiębiorców.

Znaczenie mowy ciała w miejscu pracy W pracy wszystko dzieje się w mgnieniu oka. Badania wskazują, że opinię o człowieku formułujemy siedem sekund po jego Łodzi, a 93 procent pokazu docierającego do rozmówcy nie ma nic wspólnego z tym, co faktycznie powiedzieliśmy. Zatem umiejętność wysyłania i odbierania pozawerbalnych przekazów może zagwarantować nam ogromną przewagę. CAROL KINSEY GOMAN połączyła wyniki najnowszych badań ze swoim dwudziestopięcioletnim doświadczeniem w charakterze konsultantki, instruktorki , a dodatkowo terapeutki i napisała praktyczny przewodnik ułatwiający rozpoznanie, co ty i twoi współpracownicy mówicie bez słów. Rysunki, ilustracje, anegdoty i liczne ćwiczenia pomagają czytelnikowi zapanować nad komunikatami wysyłanymi przez naszą firmęze ciało, żeby stworzyć wierniejszy i atrakcyjniejszy wizerunek tego, kim realnie się jest w oczach kolegów, nabywców i partnerów.

Praca stanowi szczególny wkład w uporządkowanie oraz poszerzenie wiedzy dotyczącej zarządzania różnorodnością oraz jego wpływu na biznes, wskazując zarówno teoretykom, jak i praktykom nowe kierunki optymalizacji procesu zarządzania. W części teoretycznej szczególną uwagę poświęcono omówieniu istoty zarządzania różnorodnością, zalet i wad tej strategii, także jej miejsca w procesie szerzej pojętego procesu zarządzania organizacją, w tym zarządzania ludźmi. W części empirycznej dokonano prezentacji wyników własnych badań, poświęconych analizie skuteczności wybranych narzędzi motywowania, przyjmując jako wiodącą kategorię dywersyfikacji pracowników ? ich płeć.

Czy możliwe jest, aby spłacić wszystkie długi, mając 5 zł w portfelu? Jak zarządzać swoim długiem, aby na nim zarabiać? Co wiedzą ci, którzy wielokrotnie wpadali w długi i bardzo szybko z nich wychodzili? Jak skonstruować własny świat finansów, aby wzbogacał cię wtedy, kiedy ty korzystasz z życia?...Jak z bankruta $tać się milion€r€m   Jak z bankruta stać się milionerem, fragment DŁUGI TO STAN UMYSŁU I ZŁE NAWYKI Czy możliwe jest, aby spłacić wszystkie długi, mając 5 zł w portfelu? Jak zarządzać swoim długiem, aby na nim zarabiać? Co wiedzą ci, którzy wielokrotnie wpadali w długi i bardzo szybko z nich wychodzili? Jak skonstruować własny świat finansów, aby wzbogacał cię wtedy, kiedy ty korzystasz z życia? Dlaczego tylko nieliczni potrafią zarządzać swoim długiem tak, jak gdyby mieli patent wzbogacania? Co musisz wiedzieć, aby pozbyć się długów i zacząć zarabiać duże pieniądze? Czy jesteś gotów, już teraz, zastosować program wychodzenia z długów? Sprawdź, jak szybko zarobisz swój pierwszy milion bez długów. Pozbądź się nieprzespanych nocy, chaosu w głowie, niepewnej przyszłości, zmęczenia i bezsilności. Zmień swój świat finansów. Zatrzymaj napływające do spłacenia raty, uciekające dni, narastającą niemoc i bezsilność. Zbuduj wiarę i nadzieję stabilności finansowej. Przerwij pętlę kredytową i zacznij zarabiać na plus. Dbaj o swój czas i swoją rodzinę. Zaprzęgnij pieniądze do pracy nad stabilnością. Chroń swoje zdrowie, zmniejszając stres z powodu obciążeń finansowych. Możesz zastanawiać się, czy jest to możliwe i czy sprawdzi się w twoim przypadku. Możesz również zastosować program wychodzenia z długów i szybkiego wzbogacenia, przekonując się, że metoda działa także w twoim przypadku. Już dzisiaj powiedz stop swoim długom i rozpocznij drogę ku dobrobytowi. Czas na porządki i systematyza-cję życia finansowego. Czas na akcję, spokój i stabilność. Na kartach tej książki zdradzam swoją drogę wychodzenia z długów, a z moich doświadczeń skorzystało już wiele osób. Uważna lektura dostarczy konkretnych wskazówek i podpowiedzi, co robić, aby osiągnąć finansowy sukces. Osobiste doświadczenia HISTORIE LUDZI INSPIRUJĄ, SPRAWIAJĄC, ŻE NIEMOŻLIWE STAJE SIĘ MOŻLIWE Plan wychodzenia z długów powstał dzięki moim doświadczeniom i wiedzy zdobytej w procesie edukacji. W trakcie trwania studiów założyłem firmę w branży sportowej. Był to pierwszy poważny biznes. Spora inwestycja jak na 23-latka, który wyszedł z domu bez żadnego wsparcia finansowego i rzeczowego. Myślę, że wielu z nas zaczyna swoje życie od przysłowiowej łyżki. Bez środków finansowych, z wielkimi marzeniami, chciałem otworzyć własną działalność. Jedyne, co przyszło mi do głowy, to oczywiście pożyczka. Zainwestowałem pożyczone od znajomych i rodziny pieniądze. W 1997 roku startowałem z pierwszym sklepem w branży sportowej. Minęły trzy lata. Prowadziłem trzy sklepy markowe, dwa serwisy i własny lokal handlowy. Cieszyłem się życiem i wydawałem pieniądze. Poczucie stabilności i dobrej passy - to wspaniałe uczucie towarzyszyło mi każdego dnia. W trakcie tłustych lat cieszyłem się sukcesami, które przyszły bardzo szybko. Mój system koncentracji i systematyczności rozluźnił się. Po kolejnych dwóch latach nieumiejętnego prowadzenia biznesu interesy zaczęły się pogarszać. Pojawiały się coraz większe koszty, pożyczki i inwestycje. Przedsiębiorstwo miało duży deficyt finansowy. Wartość długu trzykrotnie przewyższała majątek firmy. W międzyczasie wszedłem w spółkę medyczną. Osiem miesięcy później z powodu trudności we współpracy zrezygnowałem ze spółki, skutkiem czego zwiększyły się straty. Niewłaściwie zainwestowałem czas i pieniądze. 600 tyś. długu w 2001 roku to spora kwota, zwłaszcza dla 27-letniego mężczyzny, przyprawiająca o mdłości i ból głowy. Jak odrobić takie straty, gdy brak majątku trwałego i jakichkolwiek oszczędności na koncie? Wszystko było na kredyt. Kiedy inni zarabiali duże pieniądze i cieszyli się życiem, ja marzyłem, aby wyjść na zero. Bardzo chciałem mieć zero. W jednej chwili zaczęły walić się wszystkie plany i nadzieje na lepsze życie. Gorycz i strach przepełniała moje serce. Dzwoniące telefony, ponaglenia, wezwania ostateczne, przedsądowne, komornicy, ZUS i urząd skarbowy. Kilka nietrafionych inwestycji i konsumpcyjne życie przyczyniły się do zachwiania finansowego...