Mindfulness Jak wytresować dzikiego słonia i inne przygody w praktyce uważności

Uważność jest to celowe zwracanie uwagi na to, co się dzieje wokół ciebie, ale i w twom wnętrzu: ciele, sercu i umyśle. Przynosi ona wiele korzyści. Badania dotyczące szczęścia wykazały, że „osoby cechujące się dużą uważnością są modelowymi przykładami doskonałego samopoczucia i zdrowia psychicznego”. Jeśli skorzystasz z ćwiczeń mindfulness, czyli uważności, sięgnij po tą książkę, wykonuj je przez rok, a odkryjesz, jak bardzo zmieniły twoje życie.
 

Praktyka uważności

Książka „Mindfulness: Jak wytrenować dzikiego słonia” oferuje wiele sposobów na to, żeby uważność stała się częścią naszej codzienności. Te sposoby nazywamy „ćwiczeniami uważności”. Każde składa się z kilku części. Pierwsza część to opis ćwiczenia i parę pomysłów, które mają nam przypomnieć o praktyce w ciągu dnia czy tygodnia. Następna część zatytułowana Odkrycia zawiera spostrzeżenia, refleksje i uwagi na temat napotkanych trudności, którymi podzieliły się osoby wykonujące to ćwiczenie, jak też pokrótce prezentuje wyniki badań naukowych związanych z danym zagadnieniem. W kolejnej części autor wnika w temat będący przedmiotem ćwiczeń i przedstawiam jego wpływ na nasze życie. Ostatnia część każdego rozdziału to kilka słów, które są podsumowaniem ćwiczenia lub zachęcają do jego kontynuacji.
 

Fragment książki

Techniki uważności zachęcają nas, by skierować uwagę na cały szereg banalnych, codziennych czynności. Są szczególnie pomocne dla osób, którym zależy, aby pielęgnować duchowość pośród chaosu i gonitwy współczesnego świata. Mistrz zen, Suzuki Roshi, powiedział: „Zen nie wiąże się z ekscytacją, lecz z koncentracją na codziennej rutynie”. Uważność sprowadza naszą świadomość z powrotem do ciała, do tej właśnie chwili, do tego miejsca tutaj, gdzie możemy doświadczyć odwiecznej obecności, którą nazywamy Boskością. Gdy jesteśmy uważni, doceniamy każdy moment tego konkretnego życia, które nam dano. Uważność pozwala nam wyrazić wdzięczność za dar, za który nigdy nie zdołamy odpłacić. Uważność może stać się nieprzerwaną pieśnią wdzięczności.

Mistycy chrześcijańscy mówią o „życiu w ciągłej modlitwie”. Co mają na myśli? Jakim cudem to możliwe w sytuacji, gdy pęd współczesnego życia porywa nas ze sobą, gdy musimy robić wszystko pospiesznie i byle jak, gdy nie mamy czasu porozmawiać z własną rodziną, a co dopiero z Bogiem?

Prawdziwa modlitwa to nie zanoszenie próśb i wołań do Pana Boga, lecz słuchanie. Głębokie słuchanie. Gdy słuchamy głęboko, sercem, odkrywamy, że „dźwięk” własnych myśli nam przeszkadza, a nawet nas drażni. Kiedy natomiast pozwolimy myślom odejść, możemy zanurzyć się w przestrzeni spokoju i otwartości, która w nas jest. Jeśli potrafimy tę pełną otwartości ciszę utrzymać w rdzeniu naszego jestestwa, jako nasz rdzeń, nie popadamy już w dezorientację, starając się rozróżnić niezliczoną liczbę zagłuszających się wzajemnie głosów wewnętrznych i wybrać ten właściwy. Nasza uwaga nie grzęźnie już w plątaninie przeżywanych przez nas emocji. Skierowana jest na zewnątrz. Szukamy Boskości we wszystkich przejawach, słysząc to, co boskie w każdym dźwięku, dotknięci tym, co boskie w każdym dotyku. Gdy napotykamy na swojej drodze daną sprawę, odpowiednio na nią reagujemy, a następnie znów spoczywamy w wewnętrznej ciszy. To życie przeżywane w wierze w Jeden Umysł, życie wypełnione nieprzerwaną modlitwą.