Kino autorskie od początku swojego istnienia wykazywało duże zainteresowanie problematyką śmierci i na ogół traktowało ją tradycyjnie jako temat ważny i poważny, którego nie sposób uniknąć w refleksji nad życiem człowieka i kondycją tworzonej przez niego sztuki. Artyści filmowi stworzyli wiele oryginalnych, nacechowanych subiektywnymi przekonaniami i odczuciami poetyk i stylistyk ekranowych poświęconych tzw. sytuacjom granicznym, sygnalizującym i symbolizującym kres egzystencji, pojmowanej jako szczególny, tylko właściwy człowiekowi sposób istnienia. Każdy mistrz X muzy wniósł w XX wieku, zwłaszcza do lat sześćdziesiątych, w okresie poprzedzającym postmodernizm, swój wkład do światowej tanatologii, o czym świadczy lektura najważniejszych zarysów dziejów sztuki ekranowej.
Włoskie filmy wyznaczały nowe kierunki rozwoju kina od początków jego istnienia. Wielkie historyczne widowiska z początku wieku pokazały, że kino ma nieograniczone możliwości kreacyjne. Powojenny neorealizm udowodnił, że filmowe dramaty rozgrywają się także wśród zwykłych ludzi. Dzięki filmom Feliniego, Antoniniego czy Viscontiego kino stało się sztuką ukazującą najważniejsze problemy społeczne, artystyczne i polityczne. Kontrowersyjne obrazy Pasoliniego, Bertolucciego czy Ferreriego przełamywały kolejne obyczajowe tabu i zgłębiały zakamarki ludzkiej świadomości. Dzisiaj uznanie publiczności i krytyków zdobywają filmy takich twórców jak Tornatore, Benigni czy Moretti. Włoskie kino to jednak nie tylko arcydzieła i wybitni twórcy. Tadeusz Miczka przygląda się także filmom faszystowskim, spaghetti westernom, popularnym komediom, filmom erotycznym i zwykłym filmowym kiczom, budując pełen portret wielkiego kina tworzonego 10 000 kilometrów od Hollywood.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
