W Łowiczu w biały dzień dochodzi do napadu na Spółdzielczy Bank Ludowy. Tuż przed otwarciem banku trzej mężczyźni pod pozorem spotkania z dyrektorem dostają się do budynku, następnie terroryzują pracowników bronią i uchodzą z łupem ponad czterech milionów złotych. Skok został precyzyjnie zaplanowany. Każdy ze sprawców miał obfity zarosty, ciemne okulary i kapelusz, a na dłoniach rękawiczki. Chwilę przed akcją czwarty bandyta przeciął kable elektryczne, przez co w banku nie mógł zadziałać system alarmowy. Po wszystkim odjechali jasnym fiatem i ślad po nich zaginął.Kolejnego dnia złodzieje spotykają się nad Wisłą w celu podziału łupu. Pomysłodawca chce dla siebie większej doli, skoro on wszystko zaplanował i zorganizował, reszta chce dzielić po równo. Dochodzi do sprzeczki i drobnej szarpaniny, wskutek której szef zsuwa się z podmokłej skarpy i ginie wskutek niefortunnego uderzenia głową o kamień. Pozostała trójka wpada w popłoch, bo tylko zmarły wiedział gdzie jest walizka z milionami. Rozpoczynają intensywne poszukiwania.
Najczęściej publikowaną przez wydawnictwa niezależne pracą (a więc najpopularniejszą) były Zapiski oficera Armii Czerwonej. Prezentowana satyra jest opisem polskiej rzeczywistości na Kresach widzianej oczami wyzwolicieli. Sergiusz Piasecki w humorystycznej formie pokazał zderzenie się dwóch różnych światopoglądów. Przedstawiony przez Piaseckiego sposób myślenia i zachowania krasnoarmiejców według opinii czytelników ściśle odpowiadał wzorom zapamiętanym przez mieszkańców Kresów wschodnich RP z ich spotkań z nimi w okresie wojny.Michaił Zubow, dzielny krasnoarmiejec, wkracza na czele niezwyciężonej Armii Czerwonej na teren Polski, by dumnie i radośnie wyzwalać z burżuazyjnego jarzma swych braci. Zostaje skierowany do Vilniusa (dawniej Wilna), które okazuje się prawdziwą kapitalistyczną jaskinią! Ludzie chodzą w butach, mężczyźni w kapeluszach, kobiety w pończochach i kolorowych sukienkach. Do tego chleba, kiełbasy, słoniny każdy może kupić, ile tylko zechce. Na szczęście uczciwy sowiecki żołnierz doskonale poradzi sobie z polskimi krwiopijcami. A wszystko na chwałę WIELKIEGO towarzysza Stalina!
Więźniem celi nr 38 jest Jerzy Pawelski, były śpiewak, obecnie zatrudniony w teatrze jako inspicjent. Oczekuje na proces w sprawie umyślnego zabójstwa. W ostatnim z przedstawień, przy których pracował, jest scena, w której z ręki dawnej znajomej zostaje zastrzelony jeden z bohaterów. Feralnego wieczoru okazało się, że broń nabito ostrą amunicją i aktor występujący w sztuce zginął naprawdę. Niestety dla Pawelskiego ofiarą był kochanek jego żony, a na dodatek to właśnie ona oddała śmiertelny strzał! Ich małżeńską kłótnię, spowodowaną tym romansem, a także wieloma wcześniejszymi, słychać było ostatnio w całym teatrze. Któż miał lepszą okazję do zaaranżowania wypadku na scenie, niż inspicjent, odpowiedzialny za wszystkie rekwizyty użyte w przedstawieniu? Do tego dochodzi tak oczywisty motyw zemsty, zarówno na kochanku, jak i żonie. Pawelski jednak uparcie, wbrew wszelkim dowodom, zeznaniom i poradom, twierdzi, że jest niewinny. Siedząc w celi próbuje odgadnąć, kto odważył się na zaplanowanie morderstwa przed pełną widownią przy podniesionej kurtynie.
Młoda pielęgniarka, Bożena Pautecka, zostaje potrącona przez rozpędzony samochód. Sprawca uciekł, a ślady wskazują na to, że kierowca celowo wjechał na chodnik. Świadkowie zeznali, że jasna warszawa dość długo parkowała w okolicy. Czy była to próba morderstwa? Pautecka nie potrafi wskazać żadnego powodu, dla którego ktoś miałby targnąć się na jej życie. W tym samym czasie major Adam Krzyżewski prowadzi nierozwiązane od długiego czasu śledztwo w sprawie kradzieży jasnych warszaw. Czy te dwie sprawy się łączą? We wrocławskim Muzeum Śląskim dochodzi do dwóch zuchwałych kradzieży. Najpierw z sali ze zbiorami sztuki złotniczej giną bezcenne eksponaty sztuki złotniczej. Nie ma śladów włamania zatem złodzieje musieli mieć wspólnika wewnątrz muzeum. Niestety sprawców nie udaje się odnaleźć. Rok później znowu dochodzi do włamania. Łupem rabusiów pada trzynaście obrazów. I tym razem ślady wskazują, że pomagał im ktoś z pracowników muzeum. Zagadkę próbuje rozwikłać Adam Krzyżewski.
Amerykańskie Pogranicze przemierza jeździec zwany Czerwonym Johnem. Imię to, nadane z powodu rudego koloru czupryny, cieszyło się o wiele większym rozgłosem niż jego właściciel mógł sobie życzyć. Jego towarzyszem jest koń o podobnym umaszczeniu jak włosy właściciela, który nieraz wyratował go z ciężkich tarapatów, w które nietrudno wpaść, gdy ktoś zdobywa środki do życia napadając na banki czy grając w karty. Po przygodzie z karcianym szulerem w Montana-City, gdzie John zaprezentował swoje nieprzeciętne umiejętności rewolwerowca, otrzymuje propozycję objęcia posady na farmie bogatego ranczera, don Jose Pedrillo. John zauważa, że luksusowo urządzone ranczo to tylko fasada dla innych interesów, nie do końca legalnych, ale nie przeszkadza mu to w przyjęciu oferty, zwłaszcza że na farmie poznaje piękną donnę Inez.
Jim Bolton, syn wielkiego maklera giełdowego, bywalec znamienitych salonów Nowego Jorku, popada w nie lada kłopoty. Hulaszczy tryb życia i niepowodzenie w kasynie doprowadziły go do bankructwa. Jedynym ratunkiem jest praca w kopalni srebra na dalekim zachodzie Stanów Zjednoczonych. Szybko okazuje się, że panujące tam warunki przerastają wszelkie wyobrażenia Jima. Fachowa wiedza, którą zdobył podczas studiów, znajduje uznanie w oczach przełożonego, ale brak umiejętności konnej jazdy, strzelania i zwyczajów kowbojów wzbudzają śmiech i politowanie. Na domiar złego w kopalni dochodzi do wypadku, a Jim, sparaliżowany strachem, nie ruszył na pomoc uwięzionym górnikom. Aby zapomnieć o niepowodzeniach i zejść z oczu mieszkańcom, Bolton udaje się do oddalonej o wiele mil stacji odkrywkowej. Tam trafia pod skrzydła Starego Bena, który postanawia pomóc zagubionemu młodzieńcowi w pozbyciu się łatki tchórza i żółtodzioba.
Płowy Jim to jeden z awanturników-rewolwerowców, który przemierza miasteczka Dzikiego Zachodu. Nie ma stałego miejsca zamieszkania, a na utrzymanie zarabia grając w karty, czasem nieco pomagając sobie w wygranej. Podczas wędrówki trafia do miasteczka Concinnity, gdzie jego zręczna gra nie podoba się przegrywającym miejscowym. Jeden z nich rusza po posiłki. Przybyły mężczyzna obserwuje poczynania Jima i oskarża go o oszustwo, a potem sięga po broń. Jim jest jednak szybszy i jednym strzałem powala przeciwnika. Wtedy dopiero okazuje się, że pod kurtką trafionego kryje się gwiazda szeryfa. Jim ratuje się rozpaczliwą ucieczką przez okno, mając na karku pościg złożony z mieszkańców miasteczka, dyszących żądzą krwawej zemsty. Droga powrotna Płowego Jima ukazała się w Polsce w 1992 roku, bez wiedzy spadkobierców autora, pod tytułem Krwawe pogranicze. Bazując na popularności Alistaira MacLeana, wydano western pod jego nazwiskiem, zmieniwszy imiona bohaterów i miejsce akcji (Płowy Jim został Czarnym Johnem, Concinnity stało się Cleveland).
Odważny młody kowboj Tim O’Conney za ostatnie pieniądze kupuje kieliszek alkoholu w saloonie w Almaville. Wskutek powstałej właściwie z niczego awantury dochodzi do strzelaniny i pożaru. Tim salwuje się ucieczką, niestety po drodze traci wierzchowca i zostaje sam na pustyni. Półżywego Irlandczyka ratują ludzie pracujący na „Szmaragdowej Farmie”. Jej właściciel, niejaki O’Gready, prosi Tima o wyświadczenie mu nietypowej przysługi, za co jest gotów zapłacić spore pieniądze. Zgodnie z testamentem zmarłego wuja, syn O’Gready’ego ma się stawić w określonym terminie, który mija za trzy dni, na wartej milion dolarów farmie „Niebieska Gwiazda”, by przeszła na jego własność. W przeciwnym razie farmę przejmie inny krewny – szeryf Lester. Niestety młody Patrick zaginął i jego ojciec podejrzewa najgorsze. Prosi Tima, który jest łudząco podobny do jego syna, aby podszył się pod niego i spróbował dowiedzieć się, co się z nim stało. O’Conney rusza śmiało na „Niebieską Gwiazdę”, całkowicie nieświadom ogromnego niebezpieczeństwa, na jakie się naraża…
Spokój podwarszawskiej miejscowości Podleśna burzy tragiczne wydarzenie: Władysław Kwaskowiak, komendant miejscowego posterunku milicji, zostaje zamordowany. Ktoś zadał mu śmiertelny cios w głowę i porzucił ciało w lesie. Do wyjaśnienia sprawy zostaje oddelegowany kapitan Lewandowski. Podejrzewa on, że to miejscowi przestępcy chcieli wyrównać rachunki z surowym sierżantem, który nieraz zalazł im za skórę. Równolegle swoje śledztwo prowadzi Bronisław Niewarowny, który obejmuje komendanturę posterunku w Podleśnej po tragicznie zmarłym. Wiadomo, że Kwaskowiak każdego ranka wychodził na spacery, które trwały od kilku minut do ponad godziny. Nikt nie wie gdzie i po co wychodził. Niewarowny uważa, że tu leży klucz do rozwiązania zagadki.
Doktor Zygmunt Niekwasz popada w tarapaty. Po rutynowym zabiegu usunięcia wyrostka umiera pacjent, którego operował. Rodzina zmarłego myśli o złożeniu pozwu, ale dyrektor szpitala oddala zagrożenie. Sugeruje chirurgowi, by wziął urlop, a najlepiej wyjechał na mniej eksponowaną placówkę. Niekwasz stanowczo odmawia jest pewien, że niczego nie zaniedbał. Zostaje odsunięty od operacji, co jest dla niego druzgocące ordynator oddziału chirurgii, który nie może wziąć skalpela do ręki! Nie porzuca miejsca pracy, ale jest mu coraz trudniej znosić ukradkowe spojrzenia, aluzje i szepty współpracowników. Postanawia na własną rękę wyjaśnić zagadkę śmierci pacjenta. Dochodzi do wniosku, że zmarły nie odczekał dostatecznie długo po operacji i wbrew zakazowi musiał się czegoś napić, choćby wody, co doprowadziło do zgonu. Ale jak do tego doszło, skoro dostał osobną salę i opiekę pielęgniarską był wic pod stałą obserwacją
Porucznik Zygmunt Żytnicki wybiera się na dancing ze swoją dziewczyną Hanką. Lokal pęka w szwach, ponieważ tego wieczoru gra słynny Stanley Smith ze swoim zespołem, a towarzyszy mu nie mniej znana śpiewaczka Maria Bolero. Wśród gości znajduje się znany mecenas z małżonką i przyjaciółmi, a także jeden z tuzów podziemnego światka zwany Prezesem. Po sali chwiejnym krokiem przechadza się także nieprzyjemny mężczyzna w brązowym garniturze, który natarczywie przygląda się Hance i omal nie dochodzi do awantury między nim a Żytnickim. Wkrótce jednak wirtuoz trąbki Stanley Smith przywraca towarzystwu dobry humor. Podczas wyjątkowo żywiołowej improwizacji muzycznej całego zespołu nagle rozlega się dziwny huk, przypominający strzał, na scenę wchodzi chwiejnym krokiem nieznajomy w brązowym garniturze i po kilku krokach pada na ziemię, a na jego piersi rozlewa się kałuża krwi. Porucznik Żytnicki natychmiast rusza do akcji, starając się zapanować nad spanikowanym tłumem.
Debiut literacki Macieja Łopuszyńskiego to pozycja niezwykła pod wieloma względami. Zabiera czytelników wporuszającą podróż po zakamarkach świata osoby, która napoczątku lat dwutysięcznych trafia dowarszawskiego Mokotowskiego Oddziału Dziennego Mokotowskiego Centrum Zdrowia Psychicznego przy ul. Grottgera. Autor opisuje świat, wktórym muzyka splata się zblokowiskami lat dziewięćdziesiątych, relacje zkobietami imiłość zchaosem ihałasem doświadczanym wraz znawrotami choroby, acodzienne życie znieustającą walką osiebie. Autor, jak sam mówi, należy dojednego procenta społeczeństwa, uktórego zdiagnozowano schizofrenię paranoidalną. Ta choroba wcale nie jest taka straszna podkreśla nakartach powieści, odkrywając przed czytelnikami arkana doświadczanego przez siebie świata, niekiedy niepokojącego, niekiedy pełnego spokoju, aniekiedy bardzo uważnej obserwacji... Świata jedynego wswoim rodzaju.
Do mecenasa Ruszyńskiego zgłasza się zrozpaczona kobieta. Kilka miesięcy wcześniej zaginął jej czteroletni synek Januszek. Był wtedy pod opieką sąsiadki, która wyszła do sklepu z nim i swoimi dziećmi. Miały one czekać na jej powrót przed wejściem, jak to często robili, ale tym razem Januszek zniknął. Nie przysłano żądania okupu, zresztą matka nie jest majętna. W pobliżu jest Wisła, więc milicja podejrzewała utonięcie, ale ciała nie znaleziono i po upływie regulaminowego czasu zadecydowano o umorzeniu śledztwa. Ruszyński, powodowany litością dla zbolałej matki, prosi swoich znajomych milicjantów, aby jeszcze raz przyjrzeli się sprawie. Szybko ustalają, że kilka dni przed zaginięciem Januszka ktoś pobierał z urzędu odpis jego aktu urodzenia, podobno dziadek, który na dodatek nie znał dokładnych danych dziecka. Ponadto mecenasowi udaje się dowiedzieć od kilkuletniej córki sąsiadów, że feralnego dnia obca pani częstowała dzieci cukierkami. Wszystko wskazuje na to, że chłopiec został uprowadzony.
Grupa oficerów milicji spędza wakacje nad morzem. Dla rozrywki udają się do restauracji w Międzyzdrojach, ale niestety wszystkie obecne tam przedstawicielki płci pięknej mają już towarzystwo. Ich uwagę przykuwa blondynka niezwykłej urody. Pułkownik Adamik od razu stwierdza, że taka piękność na pewno pochodzi z Krakowa, na co major Kaczanowski ripostuje, że z Warszawy. Dla rozrywki postanawiają się o to założyć, a przegrany postawi wszystkim kolację. Drogą losowania ustalają, że to Kaczanowski podejmie się śledztwa. Ten błyskawicznie ustala, że to Krystyna Niemirowska z Warszawy, żona inżyniera, świetna pływaczka. Kilka tygodni później major dowiaduje się, że niedługo po ich zabawie blondynka zaginęła najprawdopodobniej utonęła podczas sztormu. Wiedziony instynktem zaczyna interesować się sprawą. Okazuje się, że nie znaleziono dowodu osobistego Krystyny. Czy jej utonięcie to na pewno był nieszczęśliwy wypadek? A może upozorowała swoje zniknięcie?
Najkrótszą drogą to książka opisująca dzieje 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej widzianej oczyma jej twórcy i dowódcy. Zawiera ona szczegółowe informacje na temat powstawania oddziału, szkolenia żołnierzy oraz planowanego udziału w bitwach. Ważną jej część stanowi opis desantu żołnierzy do Holandii i udziału w operacji Market Garden. Tytuł książki nawiązuje do hasła polskiej jednostki w Wielkiej Brytanii, której żołnierze do Polski pragnęli dostać się właśnie najkrótszą drogą.
Narkotyk gór jest pierwszą wydaną drukiem książką Rafała Malczewskiego. Opublikowano ją po raz pierwszy w 1928 roku. Zawiera siedem nowel o tematyce tatrzańskiej. Do opowiadań tych autor przeniósł niepowtarzalny klimat wypraw górskich i Zakopanego z tamtych lat. Każda nowela ma swoją odrębną atmosferę, tchnie autentyzmem.
W warszawskim sklepie sieci Jubiler dochodzi do włamania. Ktoś rozpruł szafę na zapleczu i ukradł biżuterię o wartości niemal dwóch milionów złotych. Co gorsza, ofiarą przestępcy padł kierownik sklepu, zamordowany ciosem w głowę. Personel zeznał, że poprzedniego dnia telefonował główny księgowy i prosił kierownika, by zaczekał na niego w celu wyjaśnienia nieścisłości w dokumentach. Tymczasem sam księgowy zarzeka się, że nigdzie nie dzwonił, u Jubilera nie był, ale nie ma też alibi na feralny wieczór. Prowadzący sprawę kapitan Janusz Tokarski już w trakcie zbierania zeznań pracowników stwierdził, że coś przed nim ukrywają. Poza tym księgowy nie potrzebowałby włamywać się do szafy, skoro kierownik sklepu miał do niej klucze. Sprawa wygląda na bardziej skomplikowaną, niż by się mogło początkowo wydawać.
Akcja powieści rozgrywa się w prowincjonalnym miasteczku dwanaście lat po zakończeniu wojny. Doktor Jerzy Kostrzewa zostaje poproszony przez spotkanego przypadkowo znajomego o pomoc w rozwiązaniu zagadki śmierci dwóch osób. Znudzony przymusowym urlopem podejmuje wyzwanie i przeprowadza się do domu, w którym miały miejsce tragiczne wydarzenia. Okazuje się, że każdy z mieszkańców okazałej posiadłości, a nawet sam budynek, skrywają mroczną tajemnicę. Atmosfera w domu się zagęszcza, w nocy słychać kroki i stukanie, dochodzi do kolejnych prób morderstwa. Czy Kostrzewie uda się wyjaśnić sprawę?
Do adwokata Mieczysława Ruszyńskiego zgłasza się Włodzimierz Jarecki, chcący złożyć w kancelarii swój testament. Zapisuje w nim mieszkanie, samochody i książeczki oszczędnościowe swojej żonie, o której przy okazji wygłasza w zapisie niepochlebną opinię, a warsztat rzemieślniczy Stanisławowi Kowalskiemu, który uratował mu życie podczas Powstania Warszawskiego. Załącza także zapieczętowany list z prośbą o przekazanie go milicji po jego śmierci. Po pewnym czasie Jarecki zostaje znaleziony martwy. Przy załatwianiu spraw spadkowych okazuje się, że Jareccy byli zgodnym małżeństwem i nikt nie rozumie skąd wzięły się w testamencie przykre słowa na temat wdowy. Mało tego drugi spadkobierca miał podczas powstania zaledwie jedenaście lat i nie było go nawet wtedy w Warszawie, zatem nie mógł nikogo uratować! Nikt nie potrafi wytłumaczyć zachowania Jareckiego, ani nawet odpowiedzieć na pytanie, czy było to samobójstwo, czy może morderstwo
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
