Zbudowane w połowie XIX wieku dzięki gorączce złota, San Francisco od początku przyciągało ludzi poszukujących wolności, bogactwa, możliwości zaczęcia od nowa. To miasto marzeń, kontrkultury, ruchu LGBT, muzyki, sztuki i wina. Mekka artystów i niebieskich ptaków. Dom Janis Joplin i Grateful Dead. Intelektualne zaplecze Doliny Krzemowej, centrum start-upów i najnowszych technologii. Magda Działoszyńska-Kossow zabiera czytelników w podróż w czasie i przestrzeni: pisze o barwnej historii i bogatym pejzażu kulturowym, który towarzyszył powstaniu i rozwojowi miasta przez ponad sto pięćdziesiąt lat. Mówi o artystach, wizjonerach i milionerach, ale też o epidemii HIV/AIDS, narkomanii i tysiącach bezdomnych. W San Francisco jak w soczewce skupiają się problemy współczesnej Ameryki, kraju ostrych kontrastów i pogłębiających się różnic ekonomicznych. Tutaj właśnie amerykański sen często kończy się gwałtownym przebudzeniem i okazuje się, jak wysoką trzeba za niego zapłacić cenę. Witajcie w San Francisco, założonym na rubieżach świata poligonie doświadczalnym ludzkich możliwości. Gorączka złota i Dolina Krzemowa, Haight-Ashbury i Golden Gate, Timothy Leary i Mark Zuckerberg. Kaprysy fortuny, jakich można tu doświadczyć, sprzyjają różnym rzeczom, ale nie zdrowiu psychicznemu pisze autorka o dziewiętnastowiecznych poszukiwaczach sławy i fortuny. Podobno niewiele się w tej mierze zmieniło. Czytajcie! Ewa Winnicka

Franciszek a potem jego siostry i bracia nieśli i niosą światu jedno podstawowe przesłanie: pokój i dobro, niech Pan cię obdarzy pokojem.W świecie ówczesnym bywało pięknie, mądrze, skutecznie, bogato, ale nie było dobrze. Było też bardzo niespokojnie. Wyrastają katedry i rodzi się sztuka, zanurzone w pięknie i pięknem emanujące. Powstają uniwersytety, przybytki mądrości. Eksploduje cywilizacja pieniądza, która przynosi światu bogactwo. Organizuje się skuteczną straszliwie krucjatę przeciwko katarom i albigensom. Piękno budzi podziw, bogactwo chciwość i żądzę posiadania, mądrość pychę, skuteczność przerażenie.Franciszek idzie przez świat jak dobro. Dobro nie budzi zachwytu, przerażenia, żądzy. Dotyka trędowatego i ten na nowo odkrywa piękno swojego człowieczeństwa. Staje się bliskie odrzuconym, podeptanym, nieistniejącym dla świata w swoim ruchu i próżnym wirowaniu wokół siebie. Bliskość dobra sprawia, że czują się, jakby zaistnieli na nowo. Dobro promieniuje ciepłem. Do dobra się lgnie. Lgną do Franciszka wszystkie stworzenia żywe, ptaki, wilki, owce, zające. Lgną pogubieni i potraceni ludzi. Czują jedno: dobrze jest być.Gdyby przez świat nie wiała wolność Franciszka i jemu podobnych, stać by się musiał potwornym obozem koncentracyjnym.

Urodzony we Lwowie Ludwik Fleck (1896-1961) - lekarz, mikrobiolog i filozof nauki doświadczył międzywojennego antysemityzmu. Po wybuchu wojny w getcie lwowskim pracował nad innowacyjną szczepionką na tyfus. Był więźniem Auschwitz i Buchenwaldu. Jego wiedza i mądrość pozwoliły mu ocalić życie własne i wielu innych.Po wojnie odbudowywał polską naukę i edukację medyczną w Lublinie i Warszawie. Jego wybitne osiągnięcia nie zostały jednak docenione, padł ofiarą antyżydowskiej nagonki, a ostatnie lata spędził w Izraelu. Dorobek filozoficzny Flecka wyprzedzał swoją epokę, został odkryty i doceniony na świecie w latach 60.Książka powstała na bazie wieloletnich badań autorek w Polsce, Ukrainie, Niemczech i Izraelu.Wyrastający ponad swoje czasy Ludwik Fleck czuł się Polakiem, ale jako Żyd z urodzenia był przez polskich antysemitów odksztuszany i odpluwany z pogardą. To kolejna książka boleśnie demitologizująca polski Lwów. Wynalazca łatwej w produkcji szczepionki na tyfus plamisty nie znalazł antidotum na ludobójcze szaleństwa XX wieku. Poruszająca historia o woli przetrwania w czasach Zagłady i pokrzepiająca przypowieść o potędze myśli, która nie ginie, a odradza się w pracach naśladowców! Naprawdę warto!Jarosław KurskiCzytałam z rosnącym podziwem: ileż w człowieku może przetrwać dobra, godności i umiłowania do rozumu, mimo mroków losu polskiego Żyda XX wieku. To hołd dla człowieka, który w wiedzy widział drogę przetrwania - i sens. Jest to też opowieść o czekaniu - na wyzwolenie, na oddech od nienawiści "z powodu swojej twarzy". Na uznanie. Wszystko to, jeśli przychodziło, to spóźnione i gorzkie. Zakończmy to czekanie. Czytajmy o Flecku i przyznajmy mu należne miejsce w historii. To książka pisana cierpliwie, wychodzona ścieżkami życia bohatera. Gratuluję Autorkom.Karolina Głowacka, Radio NaukoweTo nie tylko biografia człowieka, który - gdyby tylko jego losy potoczyły się trochę inaczej - mógłby być dziś jednym z najsłynniejszych myślicieli XX wieku.To także opowieść o sile ducha w starciu ze złem i terrorem, o lojalności, przetrwaniu i cenie, jaką płaci się za niezależność. Napisana z imponującym rozmachem, oparta na latach badań, podróży i nieznanych wcześniej źródłach. A przy tym prawdziwie poruszająca. Bardzo polecam.Tomasz Stawiszyński

Jan Hubert Pucicki   Urodził się 6 listopada 1969 r. w Krakowie. Ukończył Technikum Budowlane nr 2 oraz trzy lata studiów historycznych na Akademii Pedagogicznej w Krakowie. Jest sympatykiem nieistniejącej już partii politycznej Unii Wolności. Od pierwszych, wolnych wyborów w Polsce w 1990 r. głosuje na liberalnych demokratów. Jest zwolennikiem pełnej integracji europejskiej.   W książce Niebieskie Barwy Unii Wolności porusza zagadnienia historyczne, polityczne, filozoficzne i wyznaniowe. Jest to próba pogodzenia polityki i wiary tzn. liberalnej demokracji z chrześcijaństwem.   Światopogląd jest oparty na chrześcijańskiej demokracji - przyjęty od matki, która w latach 50-tych ubiegłego wieku studiowała na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Bogactwo tematyki podjętej przez autora zawiera także odniesienia do wiary rzymskokatolickiej, a konkretnie wydarzeń, jakie miały miejsce w Watykanie z udziałem Ojca Świętego Jana Pawła II i Księdza Kardynała Stanisława Dziwisza.

Wywiad rzeka z jednym z najwybitniejszych historyków zajmujących się II wojną światową, niemiecką okupacją Polski i ruchem oporu, relacjami polsko-niemieckimi.W opowieści prof. Szaroty historia Europy XX wieku przenika się z historią jego rodziny, związanej przed wojną z Berlinem, Paryżem i Warszawą. Tomasz Szarota urodził się kilka tygodni po tym, jak Niemcy zamordowali jego ojca, katolickiego publicystę o żydowskich korzeniach. Matka, wychowana w kulturze niemieckiej i francuskiej, była profesorką i autorką licznych podręczników."Miejsce Polski jest w Europie i nie powinno to być miejsce na widowni" - przekonuje prof. Szarota.Rozmowa wiedzie również przez historię PRL-u i relacje polsko-niemieckie, oglądane także z perspektywy narodowych stereotypów. Bodaj najgorętsza dyskusja dotyczy zbrodni w Jedwabnem.Bohaterami tej książki są postaci najważniejsze dla historii naszego kraju w XX wieku - od Stefana Starzyńskiego, przez Irenę Sendlerową, Stefana "Grota" Roweckiego, Mariana Turskiego, po aktorów polskiej polityki najnowszej.Duma i wstyd. O historii i potrzebie pamiętania - wywiad przeprowadzony przez Emila Marata i Michała Wójcika dowodzi, że możemy rozmawiać w zgodzie, a historia jest dziedziną, która powinna nas łączyć, a nie dzielić.

Siedem historii zakochanych Polek, które z miłości się buntowały, umierały lub trafiały na Syberię Zakochane bez pamięci potrafiły walczyć o swoją miłość, nie zważając na nic, przeciwstawiając się swoim apodyktycznym rodzicom czy tyranii zaborcy. Często jednak dążenie do szczęścia zmuszało je do walki z najbliższymi, z konwenansami, z obyczajowością lub nawet z całym imperium. Robiły to na wiele sposobów, czasem uporem, czasem sprytem, dyskretnie omijając przeszkody lub otwarcie walcząc o ukochanych. Weronika Wierzchowska, bestsellerowa autorka powieści obyczajowych, tym razem w swojej prozie sięgnęła po prawdziwe historie kobiet z przełomu wieków. Na podstawie zachowanych wspomnień, listów i pamiętników stworzyła pasjonujące opowieści o losach naszych prababek, kobiet z różnych sfer, które kochały tak samo jak my, ale borykały się z perypetiami sercowymi w jakże odmiennych warunkach.

W październiku 1923 roku do słynnej willi Wahnfried w Bayreuth przybywa niezapowiedziany gość - Adolf Hitler. Poznaje tam rodziców sześcioletniego wówczas Wielanda, jego wuja Houstona Stewarta Chamberlaina, a przede wszystkim nawiedza położony w ogrodzie grób wielkiego Richarda Wagnera, dziadka Wielanda. Święcący triumfy narodowosocjalistyczny polityk jest namiętnym wielbicielem opery, w szczególności dzieł Wagnera, i idei Gesamtkunstwerku. Winifred Wagner, matka chłopca, jest już mocno zaangażowana politycznie - wygłasza płomienne mowy na cześć dyktatora, w których przewiduje jego sukces. 28 lipca 1925 roku Hitler przeżywa w Bayreuth swój pierwszy Zmierzch bogów. Jest odurzony. Opera działa na niego jak narkotyk. Wolf, bo tak dzieci Wagnerów zwracają się do przyszłego kanclerza, należy teraz do rodzinnego klanu, zyskuje miano dobrotliwego wujaszka, a od 1930 roku, kiedy umiera Siegfried Wagner, zastępuje im ojca. W 1945 roku willa Wahnfried leży w gruzach. Nie kontynuuje się słynnego festiwalu, na Zielonym Wzgórzu nie słychać odświętnych fanfar. W 1951 roku wszystko wraca "do normy". Wieland Wagner, teraz w pełni ukształtowany artysta, który w minionych latach korzystał z protekcji Hitlera, znowu inscenizuje i reżyseruje, tym razem wspólnie z bratem Wolfgangiem. "Nowemu Bayreuth" patronuje motto ze Śpiewaków norymberskich: "Tu głos ma sztuka!". O tym, co było, należy jak najszybciej zapomnieć. 70 lat od tych wydarzeń muzykolog i teatrolog, profesor Anno Mungen, rzuca światło na najciemniejsze lata Bayreuther Festspiele i teatrów operowych w Norymberdze i Altenburgu. Tłumaczy, na czym polegał tragiczny splot wojny i sztuki, polityki i bezwzględnego dążenia do sławy. Anno Mungen jest kierownikiem Lehrstuhls fr Theaterwissenschaft unter besonderer Bercksichtigung des Musiktheaters i dyrektorem Forschungsinstituts fr Musiktheater (fimt) na Uniwersytecie w Bayreuth. Studiował grę na flecie w duisburskiej Musikhochschule, muzykologię i historię sztuki na Technische Universitt Berlin. Rozprawę doktorską poświęcił berlińskiej twórczości Gaspare Spontiniego. Habilitował się na podstawie archeologii muzyki filmowej na Uniwersytecie w Moguncji. W latach 20052006 pracował jako adiunkt i profesor muzykologii na uniwersytetach w Moguncji i Bonn. Zrealizował wielkie projekty naukowe: "WagnerWorldWide2013", "Musik - Stimme - Geschlecht" (studia nad sztuką wokalną Wilhelmine Schrder-Devrient zwieńczone monografią opublikowaną w 2021 roku) i "Musiktheater in Nrnberg im Nationalsozialismus". W 2018 r. był kuratorem wystawy "Hitler.Macht.Oper" w Norymberdze, a w 2021 ogłosił drukiem w Westend-Verlag we Frankfurcie nad Menem kronikę kariery artystycznej Wielanda Wagnera.

Na początku XVII wieku w Słupsku opętanym żądzą polowania na czarownice spalono na stosie osiemnaście kobiet - diablich służek, wiedzących Jedną z nich była Katarzyna Zimmermann zwana Triną Papisten. Poznajcie jej historię.Trina to poczciwa kobieta, która zajmuje się zielarstwem. Swoją wiedzę wykorzystuje do pomagania innym ludziom. Mieszkańcy nie będą jednak pamiętać o jej dobrych uczynkach, gdy w ich okolicy zaczną pojawiać się plagi. Bez skrupułów zaczną obwiniać Trinę o rzucanie uroków i klątw. Zielarka nie przejmuje się gadaniem ludzi i dalej stara się dzielić swoją wiedzą, między innymi z młodziutką Emmą, której matka potrzebuje leczenia. Nowo zawarta przyjaźń, a także miłość Katarzyny i jej męża Andreasa zostaną wystawione na próbę, gdy bohaterkę oficjalnie oskarżą o czary.Do czego może doprowadzić nienawiść? Czy Trinie uda się uniknąć Baszty Czarownic, w której czeka na nią tylko cierpienie?CZAROWNICE - były żonami, gospodyniami, niańkami, zielarkami, znachorkami. Ginęły, bo były mądrzejsze i wiedziały więcej niż inni.

Książka Fendi. Historia kultowego domu mody przedstawia dzieje jednej z najsłynniejszych i najbardziej cenionych włoskich marek luksusowych. Założona w Rzymie w 1925 roku przez Adele Casagrande i Edoardo Fendiego, firma zaczynała jako skromny sklep z wyrobami skórzanymi i futrami. Szybko jednak zaczęła odnosić sukcesy, dzięki wyjątkowej dbałości o szczegóły i doskonałemu rzemiosłu. Założyciele firmy mieli pięć córek, z których każda angażowała się w rodzinny biznes w różny sposób. Dzięki tej harmonijnej współpracy Fendi było wzorcowym przedsiębiorstwem rodzinnym. Nowa era dla domu mody Fendi nastała w latach 60. XX wieku, w trakcie trwania włoskiego boomu gospodarczego. Marka ubierała znane włoskie gwiazdy filmowe, w tym Claudię Cardinale i Sophię Loren, a w 1965 roku siostry Fendi podjęły odważną decyzję – na stanowisku dyrektora kreatywnego zatrudniły młodego niemieckiego projektanta – Karla Lagerfelda, który pełnił tę funkcję przez ponad 54 lata, aż do swojej śmierci w 2019 roku. Laia Farran Graves ukazuje historię włoskiej marki, która zaczęła jako rodzinny interes, a zdobyła szczyt świata mody i dziś jest uwielbiana przez celebrytów, pozostaje stale obecna w branży filmowej i muzycznej, a jej kampanie reklamowe i nawiązane współprace są tak samo legendarne jak jej projekty.

Nikifor genialny twórca, jeden z najwybitniejszych malarzy naiwnych, niezrównany kolorysta, który wypracował niepowtarzalny styl, pierwsze źródło natchnienia czerpiąc z cerkiewnych obrazów. Urodził się 21 maja 1895 roku w Krynicy-Wsi jako Epifaniusz Drowniak, syn Rusinki Eudokii, zmarł 10 października 1968 roku w Foluszu jako Nikifor Krynicki. Tę nową zafałszowaną tożsamość nadano mu sześć lat przed śmiercią, sądownie, bez jego udziału, z inicjatywy Miejskiej Rady Narodowej w Krynicy.Nikifor. Łemko okradziony z tożsamości zawiera niepublikowane wcześniej 73 dokumenty z procesu o przywrócenie Nikiforowi imienia i nazwiska Epifaniusz Drowniak, odbywającego się w latach 19962003 przed sądami w Gorlicach, Nowym Sączu i Muszynie. Dziś można stwierdzić że po 1945 roku w Polsce nie toczył się podobny proces sądowy, kiedy dawni milczący i podporządkowani upominali się o swoją przeszłość, usuwając przeszkody na drodze ku jej samodzielnej interpretacji. Zjednoczenie Łemków dążyło do tego, aby ich rodak i reprezentant nosił prawdziwe imię i nazwisko: Epifaniusz Drowniak. A sąd po długotrwałych perypetiach formalnoprawnych podjął się rzetelnej próby archeologii biograficznej i kulturowej zrekonstruowania mechanizmów stojących za zapomnieniem Drowniaka i pojawieniem się Krynickiego. [Fragment Wstępu]

Unikatowy zbiór tekstów o objawieniach w Gietrzwałdzie, spisanych natychmiast po wydarzeniach i wydanych w roku 1878. Autorzy doskonale opisują atmosferę tamtych czasów, wielkie duchowe poruszenie Polaków i wielotysięczne pielgrzymki do sanktuarium w Gietrzwałdzie. W kolejnych rozdziałach poznajemy wizjonerki Augustę Szafryńską i Barbarę Samulowską, kapłanów, lekarzy i osoby urzędowe zaangażowane w badanie objawień. Istotną ciekawostką jest - nie publikowane gdzie indziej nawiązanie do proroczych słów ojca świętego Piusa IX w czasie wielkiej pielgrzymki narodowej, wyprzedzającej wydarzenia w Gietrzwałdzie o zaledwie dwa miesiące. Autentyczność gietrzwałdzkich przekazów potwierdziły wizjonerka i stygmatyczka Ludwika Lateau z Belgii oraz wizjonerki objawień w Marpingen w Prusach, jeszcze w roku 1877. Książka Objawienia w Gietrzwałdzie nie tylko opisuje przebieg wydarzeń, szczegółowo także opowiada treść poszczególnych przekazów Maryi. Autorem znacznej części tekstu jest Andrzej Samulowski, kuzyn wizjonerki Barbary Samulowskiej, dziś idącej na ołtarze, warmiński poeta ludowy, działacz oświatowy i społeczny a także założyciel pierwszej polskiej księgarni w Gietrzwałdzie. Książkę prezentujemy w wersji oryginalnej dostosowując jedynie ortografię i gramatykę do wymogów współczesnej polszczyzny.

Zeinab Hashmat-Pache – pół-Polka, pół-Egipcjanka – dorastała w dwóch światach: w pachnącym przyprawami Kairze i w szarej, przytłaczającej rzeczywistości polskiego blokowiska lat dziewięćdziesiątych. W jednym była księżniczką wychowywaną przez czułych dziadków, w drugim – dziewczynką przez lata ignorowaną i niesłyszaną. „Córka dwóch światów” to intymna opowieść o dorastaniu między dwiema kulturami, o przemocy, samotności i tęsknocie za rodzeństwem. O walce z systemem, o strachu, który można przełamać, o miłości i nadziei, które potrafią przetrwać nawet najciemniejsze chwile. Bez oskarżeń, z czułością i autentycznością Zeinab Hashmat-Pache pokazuje, jak z ran może narodzić się odwaga. To świadectwo wewnętrznej siły dziecka i jego oporu wobec niesprawiedliwości. To historia, która zostanie z Tobą na zawsze. Zeinab Hashmat Pache – pół-Polka, pół-Egipcjanka. Absolwentka arabistyki i kulturoznawstwa na Uniwersytecie SWPS. Zawodowo zajmuję się PR i komunikacją – zarówno w branży rozrywkowej, jak i w organizacji pozarządowej działającej na rzecz dzieci. „Córka dwóch światów” to jej debiut literacki: poruszająca autobiografia, w której wraca do trudnego dzieciństwa i głośnej historii z lat dziewięćdziesiątych Jako dorosła kobieta oddaje głos małej dziewczynce, której nikt wtedy nie chciał wysłuchać.

Doświadczenia Piotra Nowina-Konopki na tle przemian polityczno-społecznych ostatnich dekad. Książka to zapis rozmów przeprowadzonych przez Andrzeja Brzezieckiego z Piotrem Nowina-Konopką. Autor dzieli się w niej wspomnieniami z życia prywatnego i zawodowego, ukazując swoje doświadczenia na tle przemian polityczno-społecznych ostatnich dekad. Publikacja obejmuje historię rodu, działalność opozycyjną w PRL, a także późniejsze zaangażowanie w politykę europejską, działalność edukacyjną i służbę dyplomatyczną. Osobista opowieść łączy się z refleksją nad miejscem Polski w Europie oraz rolą instytucji państwowych i religijnych we współczesnym świecie. Publikacja składa się z 16 rozdziałów, z których każdy stanowi osobny epizod z życia autora: „Hulajnogą do wolności” – opowieść o dzieciństwie, rodzinnych korzeniach i pierwszym doświadczeniu wolności; „Obok polityki” – refleksja nad miejscem człowieka myślącego niezależnie w realiach PRL-u; „Moją siłą była jawność” – o odwadze, prawdzie i roli przejrzystości w życiu publicznym; „Od marazmu do nadziei” – obraz przemian lat 80., narodzin „Solidarności” i nowej nadziei dla Polski; „Pociąg do Warszawy” i „U generała” – kulisy wejścia do polityki i kontaktów z generałem Jaruzelskim; „Za Mazowieckim, ale nie przeciw Wałęsie” – o lojalności, różnicach i trudnych wyborach w wolnej Polsce; „Dwie Unie”, „Gra w kolory?” i „Europa, czyli Schuman i szprot a sprawa polska” – refleksje nad integracją europejską i miejscem Polski w UE; „Natolin” – wspomnienie lat pracy dydaktycznej i wychowywania przyszłych elit europejskiej służby dyplomatycznej; „Między Brukselą i Waszyngtonem” – dyplomatyczne doświadczenia i kulisy relacji transatlantyckich; „U progów apostolskich” i „Ambasador” – osobisty portret dyplomaty w Watykanie; „Papież Wojtyła i Papa Bergoglio” – spotkania z dwoma papieżami i refleksje z czasów przedstawicielstwa dyplomatycznego w Stolicy Apostolskiej; „Wszystko dobre, co się dobrze kończy” – podsumowanie opowieści z właściwym autorowi dystansem i poczuciem humoru. Publikacja skierowana jest do osób zainteresowanych historią najnowszą, współczesną polityką, stosunkami międzynarodowymi oraz relacjami między państwem a Kościołem. Forma rozmowy sprawia, że książka jest przystępna, choć porusza również tematy wymagające refleksji. To propozycja zarówno dla czytelników zawodowo związanych z życiem publicznym, jak i dla tych, którzy szukają osobistej perspektywy świadka i uczestnika przemian ostatnich dekad. Piotra poznałem w Gdańsku, w czasach słusznie minionych. (…) Zawsze odbierałem go jako człowieka wiernego Kościołowi katolickiemu, ale nie bezkrytycznego wobec tej instytucji. Był zdecydowanie antykomunistyczny i konserwatywny w duchu Jacka Woźniakowskiego. Był w nim, i dalej jest, ten sam co u Jacka rys patriotyczno-ziemiański, ale właśnie w dobrym wydaniu, czyli skierowany ku demokracji, ku Polsce chrześcijańskiej, a zarazem otwartej na inne światopoglądy. Adam Michnik Jako polityk Piotr potrafił współpracować blisko i owocnie z kilkoma jakże różnymi postaciami i osobowościami: z Lechem Wałęsą jako jego rzecznik prasowy, z Wojciechem Jaruzelskim jako minister stanu z ramienia „Solidarności” w Kancelarii Prezydenta czy z Tadeuszem Mazowieckim jako sekretarz generalny Unii Demokratycznej. Zarazem pozostawał zawsze sobą (...), będąc państwowcem, Europejczykiem wspólnotowym, otwartym katolikiem ze szkoły Turowicza, Malewskiej czy Stommy. Henryk Woźniakowski

Ta książka – jak żadna inna – przedstawia cztery światy, z których pochodzi papież Leon XIV To pierwszy w historii Kościoła papież z USA. Gra w tenisa, jest kibicem amerykańskiego futbolu, a kilka dni po wyborze pojawia się na Placu św. Piotra w czapce bejsbolowej drużyny Chicago White Sox. Jak jest odbierany w Ameryce? Jak radzi sobie z faktem, że jego rodzony brat Louis jest zadeklarowanym trumpistą? – o tym mówi Paweł Jamróz OP, dominikanin studiujący w tym samym mieście i mieszkający na terenie tej samej parafii, w której Leon XIV odbywał nowicjat. W swoim pierwszym przemówieniu z balkonu Prevost określił siebie mianem „syna św. Augustyna”. Na czym to polega? – wyjaśnia Dominik Dubiel SJ, absolwent rzymskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego. Przez ponad 20 lat Prevost pracował w Peru jako misjonarz i biskup. W czasach terroru Fujimoriego na koniu docierał do najodleglejszych wiosek peruwiańskich, a podczas pandemii wyposażał szpitale w respiratory. Opowiada o tym siostra Brygida Koeppen FMM, która ponad 25 lat pracowała w Chile i w Peru i doskonale pamięta obecnego papieża. Ostatnie lata przed wyborem Prevost pracował w Watykanie jako prefekt Dykasterii ds. Biskupów. Jak od kuchni wygląda praca w dyplomacji rzymskiej i watykańskiej? Dlaczego dla zrozumienia osoby Leona XIV kluczem jest encyklika „Rerum novarum”? Czego możemy się spodziewać po nowym papieżu w kontekście kryzysu Unii Europejskiej? Na te pytania odpowiada Jerzy Nowak – politolog i dyplomata, który pełnił funkcję zastępcy stałego przedstawiciela RP przy organizacjach Narodów Zjednoczonych w Rzymie, kierując referatem ds. dyplomacji wielostronnej.

Książka autorstwa Ferenca Liszta to wyjątkowy portret wielkiego kompozytora romantyzmu napisany przez jego bliskiego przyjaciela i jednocześnie wybitnego pianistę. Liszt, sam będąc jedną z najbardziej fascynujących postaci XIX-wiecznej muzyki, przedstawia w swojej książce nie tylko sylwetkę Chopina jako artysty, ale również jako człowieka – wrażliwego, pełnego sprzeczności i głęboko osadzonego w duchu epoki. Dzieło, choć niepozbawione subiektywizmu i literackiej stylizacji, stanowi cenne źródło wiedzy o życiu i twórczości kompozytora oraz o atmosferze artystycznej Paryża tamtych lat. To nie tylko biografia, lecz także refleksja nad istotą muzyki i geniuszu.

Recenzja wydawnicza pracy dra Adama Janasa „Pytanie o wychowanie”   Rozprawa „Pytanie o wychowanie” dra Adama Janasa jest autorskim, filozoficznym projektem, dotyczącym istoty wychowania. Autor umieszcza swoje rozważania w perspektywie wyznaczanej przez napięcie między transcendencją a immanencją, rzetelnie zarysowaną już na wstępie pracy. Najogólniej ujmując, rozprawa ta stanowi oryginalny i myślowo ożywczy projekt intelektualny, który, jak wynika z tekstu, ma być jednocześnie autorskim wyrazem myślenia o wychowaniu, osadzonym w doświadczeniach Autora. Podkreślam ten rys „autentyczności”, gdyż nie jest on oczywisty w rozprawach pedagogicznych, zwłaszcza pisanych dla celów promocji doktorskiej. Bez wątpienia Adam Janas zdołał ukazać swój niepowtarzalny sposób rozumienia wychowania i swoje podejście do sformułowania pytania o wychowanie, a następnie do trybu udzielenia na to pytanie odpowiedzi. Już na wstępie recenzji zaznaczam, że projekt Adama Janasa jest bardzo interesujący i dzięki licznym wątpliwościom, pytaniom, a nawet sprzeciwowi, jaki wywołuje u odbiorcy, a przynajmniej może wywołać, zasługuje na uwagę i rzetelną lekturę. W moje opinii jest to wartościowe i rzadko spotykane świadectwo refleksji pedagogicznej, osadzonej w lekturach filozoficznych i prowadzonej w odpowiedzialny i rzetelny sposób. W recenzji zwrócę uwagę na kilka warstw interpretacyjnych tekstu, wskażę również na jego mocne i nieco mniej mocne strony.   Jasność i precyzja w przestawieniu i dążeniu do osiągnięcia celu rozprawy   Pod względem przekazu merytorycznego Autor bardzo wyraźnie deklaruje swoje zamiary i myślowy pomysł na całość swojej wypowiedzi: „...celem książki będzie próba rozważenia wychowania jako doświadczenia etyczno–poznawczego otwierającego człowieka poza niego samego, ku temu, co go ontologicznie przekracza i pozwala mu stawać się tym, kim może i być powinien. Cel ten — jako idea kierunkowa dla podjętego ruchu myśli pedagogicznej — prowadzi poprzez doświadczenie otwarcia myślenia pojęciowego poza nie samo, ku niewysłowionemu wymiarowi ludzkiego istnienia, w obliczu którego człowiek może rozpoznawać oraz starać się osiągać właściwą sobie doskonałość” (s. 15-16). Próba bez wątpienia się powiodła, moim zdaniem, a co więcej nie skończyło się na niej. Autor bardzo wyraźnie stara się w sposób wartościujący i stanowczy przedstawić swój punkt widzenia, swoje podejście do sprawy wychowania, a właściwie szerzej – do tego, jak patrzy na świat i jak go rozumie. To dobrze. Mówiąc za Nietzschem, gorsze byłoby „mrużenie oczu” i nijakość. Autor nie obawia się o odbiór swojej wyrazistości, choć czasami wybory w sprawach najważniejszych, jak sam zauważa, wymagają pokory, a nawet milczenia. Autor nie waha się formułować ostrych i unikających kompromisu ocen i klasyfikacji, jednocześnie jednak zachowując właściwą rozprawie naukowej kulturę, takt i szacunek dla innych. Pewnie lepiej byłoby powiedzieć wprost, że celem tej rozprawy jest ukazanie czy rozjaśnienie fenomenu wychowania jako doświadczenia etyczno-poznawczego..., a nie tylko próba. Określenie „próba” odzwierciedla skromność Autora, ale akurat w tym wypadku precyzja nie zaszkodziłaby. Tak, czy inaczej, określenie celu jest wyraźne i nie można mieć wątpliwości, czy Autor wie, ku czemu zmierza. A to właśnie liczy się tu najbardziej. Jednocześnie wywód jest prowadzony w taki sposób, że czytelnik z łatwością może dostrzec, że sformułowana we wstępie deklaracja ”ruchu myśli pedagogicznej” (s. 15) rzeczywiście znajduje pokrycie w prowadzonych w tej pracy rozważaniach. Należy podkreślić, że ten ruch myśli, tak sprawnie zakomunikowany przez Autora, jest niezwykle cenną cechą całego wywodu.   Wartość merytoryczna rozprawy   Największą zaletą „Pytania o wychowanie” jest przemyślane i pełne samodzielnej refleksji ukazanie najbardziej wrażliwych, z punktu widzenia Autora, miejsc w pedagogice i filozofii, stanowiących o wyjątkowości wychowania jako ludzkiego doświadczenia. Autor ze swobodą porusza się zarówno w obszarze myśli pedagogicznej, jak i w tradycji filozoficznej, którą przyjmuje jako najważniejsze dla swoich badań pole poznawcze. I nie są to powierzchowne przywołania filozofów, lecz głębokie myślowo odwołania, które wyraźnie ukierunkowują wywód w całej rozprawie. Rzecz jasna, można się z Autorem w wielu miejscach nie zgadzać, a nawet odczuwać rozczarowanie. Sam mam wątpliwości, na przykład, czy uogólnione i w moim odczuciu mało finezyjne ujęcie tradycji hermeneutycznej, w tym odwoływanie się w tym samym trybie myślowym do klasyków i wybitnych myślicieli hermeneutyki filozoficznej (Gadamer), jak i do raczej drugorzędnych i wtórnych wobec tych pierwszych komentatorów (Sawicki) jest w tym rodzaju narracji, jaką przyjął Autor stosowne. Jednak niezależnie od różnych wyborów metodologicznych Autora, należy uznać jego umiejętność poruszania zagadnień w sposób prowokujący do myślenia, a zatem twórczy. Takich miejsc mojej niezgody z tym, jak sprawy ujmuje Autor znajduję znacznie więcej, ale to w moim przekonaniu świadczy o wartości tej rozprawy, ona naprawdę zaprasza do myślenia. Czasami w rozprawie brakuje pogłębienia niektórych tez czy myśli. Takim przykładem może być fragment: „Współczesna pedagogika jest nauką teoretyczno– praktyczną i społecznie użyteczną, ze względu na wytwarzaną przezeń wiedzę o wychowaniu, przystającą do zmieniających się warunków i nastrojów społecznych” (s. 13). Autor, mimo iż w kilku miejscach odwołuje się do książki A. Folkierskiej „Pytanie o pedagogikę” nie problematyzuje, nawet nie sygnalizuje, jeśli się nie mylę, zagadnienia naukowości pedagogiki. Rzecz nie w tym, aby na nowo roztrząsać zagadnienia, które już dawno temu były podnoszone, ale w tym, aby ukazać, że status naukowy jest jedną z istotniejszych trudności współczesnej pedagogiki, która może być pomocna w wyjaśnieniu zaniku zainteresowania całościowym spojrzeniem, tj. takim, które nie ucieka od filozoficznie, a nie ideologicznie rozumianej transcendencji. To nie jest zarzut w stosunku do rozprawy, jedynie pokazanie, że każdy jest narażony na działanie przedsądów, niezależnie od tego, jak bardzo deklaruje swoje oddanie myśleniu i dążeniu do doskonałości. Takich polemik można na podstawie lektury „Pytania o wychowanie” podjąć naprawdę wiele. To prawdziwa zaleta tej pracy. I jeszcze co do samego tytułu rozprawy i odniesienia do klasycznej już rozprawy A. Folkierskiej „Pytanie o pedagogikę”, w moim przekonaniu Autor bardzo stosownie odwołał się do klasycznej już książki A. Folkierskiej, zwłaszcza formułując tytuł swojej pracy niejako w nawiązaniu do książki założycielki zakładu „Filozoficznych Podstaw Pedagogiki” na Uniwersytecie Warszawskim. Traktuję to nawiązanie sformułowaniem tytułu jako ukłon Autora w stronę tak ważnej dla filozofii wychowania na Uniwersytecie Warszawskim postaci.   Warstwa formalna i językowa   Rozprawa jest nie tylko poruszająca intelektualnie, ale co nie mniej ważne, jest świetnym przykładem na to, jak wielkie znaczenie ma język, w którym wyrażamy swoje myśli. Polszczyzna Autora zasługuje na wyróżnienie. Bardzo troszczy się o poprawność i płynność wypowiedzi. Dzięki temu pracę czyta się bardzo przyjemnie. Czytelnik może skupić się na przekazie merytorycznym, gdyż Autor zadbał o precyzję i ścisłość wypowiedzi. W tekście natrafiłem na nieliczne niedoskonałości językowe, chyba wyłącznie interpunkcyjne. W warstwie językowej zachęcam Autora do dalszej pracy nad warsztatem, zawsze może być lepiej. To jest zresztą cechą immanentną warsztatu badacza humanistycznego. Myślę przede wszystkim o możliwie rzadkim odwoływaniu się do terminologii, która bywa, że zamiast nieść ze sobą myśl, być dla niej wehikułem, jest raczej dodatkowym szyfrem. Warto unikać stylistyki nadmiernie „naukowej”, ale także metaforyki, kiedy nie jest ona zbieżna ze stylistyką całej narracji i nie wpływa w decydujący sposób na myślowy przekaz. Znów, to nie jest zarzut, raczej uwrażliwienie podyktowane moim przekonaniem, że praca ta z łatwością wpisuje się w prawdziwie filozoficzną literaturę o edukacji i nie ma potrzeby udowadniania tego nadmierną terminologią filozoficzną.   Dobór literatury i obszaru problemowego   Praca bardzo dobrze wpisuje się zarówno w polską tradycję uprawiania filozofii wychowania, jak również we współczesną, pedagogiczną recepcję dzieł filozoficznych w Polsce. Autor bardzo dobrze dobrał myślicieli, których dzieła postanowił uczynić podstawą swoich badań. Jak już zaznaczyłem wcześniej, czasami może tylko warto zniuansować tę literaturę i nie traktować w ten sam sposób klasyków i dzieł źródłowych, co autorów literatury wtórnej i prac mających charakter raczej komentarzy. Jednak to, do czego szczególnie chciałbym zachęcić na przyszłość Autora, to uwzględnienie dorobku międzynarodowego w zakresie filozoficznej refleksji nad wychowaniem. Niestety tego przenikania się recepcji polskiej i międzynarodowej w tej pracy nie ma, a szkoda, gdyż współczesna myśl pedagogiczna bardzo intensywnie rozwija się i „Pytanie o wychowanie” mogłoby się świetnie wpisywać w międzynarodową debatę filozofów edukacji. Zachęcam więc do podjęcia dyskusji ze współczesnymi badaczami, uprawiającymi pedagogikę w sposób filozoficzny.   Ogólna ocena rozprawy   Przedstawiona mi do zrecenzowania rozprawa jest bardzo interesującym i inspirującym przedstawieniem autorskiego spojrzenia na zagadnienie wychowania. Rozważania Autora wpisują się i to bardzo dobrze w dotychczasową literaturę pedagogiczną i filozoficzną, wnosząc w nią powiew świeżości, związany z indywidualnym i autentycznym odczytaniem wybranych dzieł. Praca jest kompletna w sensie przekazu merytorycznego, zawiera sprawnie przeprowadzony wywód, pozwala czytelnikowi na zapoznanie się z najważniejszymi zagadnieniami pedagogiki. Język jest poprawny i precyzyjny. Całość, w tej formie, jaką otrzymałem, zasługuje na publikację, która może być skierowana zarówno do badaczy edukacji, jak i do osób studiujących kierunki pedagogiczne i nauczycielskie.   Warszawa, 30 kwietnia 2025

TALENT, KLASA I CHARYZMA PO PROSTU WOJCIECH SZCZĘSNY Kiedy miał 9 lat, grał w ataku i chciał być napastnikiem. W wieku 16 lat opuścił rodzinę i zupełnie sam wyjechał do Anglii. Mając 20 lat, został najmłodszym bramkarzem w historii Arsenalu. Kiedy zaś w wieku 34 lat zdecydował się zakończyć karierę piłkarską, zadzwoniono do niego z samej FC Barcelony i przekonano do powrotu na boisko. Wojciech Szczęsny – oto jego historia. To wzruszająca opowieść o chłopcu, który nigdy nie bał się wyzwań. Oraz o światowej klasy bramkarzu, który swoją wartość udowodnił w reprezentacji Polski oraz w czterech znakomitych klubach: Arsenalu, Romie, Juventusie i Barcelonie. Przede wszystkim jednak to historia wzlotów, upadków oraz twardych lekcji życia, z których nasz bohater za każdym razem wychodził silniejszy. I choć brzmi nieprawdopodobnie, ta historia WYDARZYŁA SIĘ NAPRAWDĘ.

W mojej drugiej książce próbuję opisać ojczyznę, jaką doświadczyłam jako dziecko. Przypominam sobie miłe lata dzieciństwa bez starości i problemów. Wracam pamięcią do mojego rodzinnego miasta i jego historii. Wybieram się w podróż w przeszłość i analizuję ten świat, w którym się urodziłam i wychowałam; moją rodzinę i jej historię od czasów starożytnych do dnia dzisiejszego. Kim byli, jak żyli, skąd pochodzili, co kochali i o co dbali i jak to wpłynęło na ich mentalność i identyfikację.

Kontrowersyjna, zadziorna i zaczepna, dla jednych skandalizująca, dla drugich – rzetelna w opisie i ocenie faktów, burząca mity, prostująca nieprawdy książka. Rysuje barwny portret artysty, jego toksyczny związek z Zenonem Laskowikiem. Ujawnia źródła konfliktu i przyczyny rozpadu tego wspaniałego duetu. Pokazuje także w atrakcyjny sposób portret psychologiczny człowieka, jakiego jeszcze nie znacie. Autor tej publikacji poznał popularnego Bogusia od podszewki, współpracując z nim niemal 30 lat. Książka jest bogato ilustrowana, na pewno zafrapuje nie tylko dawnych fanów Smolenia, ale i wielu sympatyków sztuki kabaretowej.

Ojciec był dla niego bohaterem. Potem kazał mu pomóc w pozbyciu się własnej matki. David Crow dorastał w rezerwacie Indian Nawaho pod okiem ojca, samozwańczego Czirokeza, który był jednocześnie jego idolem i największym koszmarem. Thurston Crow – charyzmatyczny były więzień San Quentin, inteligentny manipulator i brutalny tyran – żył według własnych zasad: bez litości, skrupułów i sumienia. Od najmłodszych lat David był tresowany, by zostać „twardzielem”. Miał być lojalny, bezwzględny i gotowy na wszystko – nawet na udział w zbrodni. Ale im więcej widział, tym lepiej rozumiał, że jedynym sposobem na przetrwanie jest ucieczka. Kłamstwo bladej twarzy to szokująca opowieść o psychologicznej grze między katem a ofiarą i o desperackiej walce o własną tożsamość. Crow opowiada swoją historię widzianą oczami dziecka, które próbuje zrozumieć świat utkany z kłamstw – z czasem odkrywając, kim naprawdę jest… i kim nie chce się stać. Wstrząsające, ale wciągające wspomnienia o tym, jak psychopatyczne urojenia jednego człowieka potrafią uwięzić całą rodzinę…. „New York Journal of Books” Szczera i ostatecznie dająca siłę opowieść o długim cieniu, jaki rzuca przemocowy rodzic. „Publishers Weekly” Wspomnienia Crowa mają filmowy rozmach… Niezwykła, poruszająca do granic i jednocześnie inspirująca opowieść. „Kirkus Reviews” Mocna, uderzająca w trzewia autobiografia, która powinna znaleźć się na każdej liście lektur dotyczących relacji rodzinnych, przemocy, true crime i kultury rdzennych Amerykanów.„Midwest Book Review” BIOGRAM David Crow David Crow spędził dzieciństwo na terenie rezerwatu Indian Nawaho w Arizonie i Nowym Meksyku. Dzięki determinacji, odporności i pragnieniu wiedzy udało mu się uciec od przemocowego dzieciństwa, ukończyć studia i założyć odnoszącą sukcesy firmę lobbingową w Waszyngtonie. Dziś David jest cenionym mówcą, który występuje przed firmami i organizacjami branżowymi na całym świecie. Przez lata był mentorem dla ponad 200 studentów, działał charytatywnie na rzecz organizacji Save the Children i uczestniczył w programie Big Brothers Big Sisters. Jako aktywny rzecznik praw kobiet przekazuje część honorariów z książki Kłamstwo bladej twarzy na rzecz Barrett House – schroniska dla kobiet w Albuquerque. Mieszka z żoną Patty na przedmieściach Waszyngtonu.