Na początku XVII wieku w Słupsku opętanym żądzą polowania na czarownice spalono na stosie osiemnaście kobiet - diablich służek, wiedzących Jedną z nich była Katarzyna Zimmermann zwana Triną Papisten. Poznajcie jej historię.Trina to poczciwa kobieta, która zajmuje się zielarstwem. Swoją wiedzę wykorzystuje do pomagania innym ludziom. Mieszkańcy nie będą jednak pamiętać o jej dobrych uczynkach, gdy w ich okolicy zaczną pojawiać się plagi. Bez skrupułów zaczną obwiniać Trinę o rzucanie uroków i klątw. Zielarka nie przejmuje się gadaniem ludzi i dalej stara się dzielić swoją wiedzą, między innymi z młodziutką Emmą, której matka potrzebuje leczenia. Nowo zawarta przyjaźń, a także miłość Katarzyny i jej męża Andreasa zostaną wystawione na próbę, gdy bohaterkę oficjalnie oskarżą o czary.Do czego może doprowadzić nienawiść? Czy Trinie uda się uniknąć Baszty Czarownic, w której czeka na nią tylko cierpienie?CZAROWNICE - były żonami, gospodyniami, niańkami, zielarkami, znachorkami. Ginęły, bo były mądrzejsze i wiedziały więcej niż inni.

Tadeusz Baird (1928-1981) - polski kompozytor działający w II połowie XX wieku. Baird był erudytą, osobą niezwykle zaangażowaną w sztukę, twórcą świadomym zagrożeń i problemów współczesnego świata, działającym w poczuciu swoistej misji. Traumatyczne przeżycia z czasów II wojny światowej oraz przełomu lat czterdziestych i pięćdziesiątych XX wieku uformowały jego osobowość - niezwykle wymagającą od siebie i innych. Nagła śmierć zamknęła jego trzydziestodwuletni okres powojennej aktywności, której efektem jest zbiór 54 kompozycji, muzyka do 63 sztuk teatralnych oraz 40 filmów, liczne wypowiedzi na łamach prasy i radia. Biografia wydane w serii Małe Monografie przybliża tego wybitnego artystę szerokiemu gronu czytelników.

Chcieliśmy, aby wywiad z Panią Joanną był zapisem jej wersji zdarzeń. Opowieścią kobiety, którą los rzucił na tory historii prowadzące przez doświadczenia przeszło trzech pokoleń. (...) Czasem po obu stronach trzeba było czasu, aby zmierzyć się z własną historią i emocjami. Priorytetem była rozmowa o najważniejszych zagadnieniach: o Polsce, o rodzinie, o miłości, śmierci, cierpieniu, starości, sukcesie. Mamy nadzieję, że ten wywiad będzie inspiracją i może wskazówką, dla tych, którzy zadają sobie pytania dotyczące życiowych priorytetów.Joanna Papuzińska otwiera czytelnika nie tylko na jej świat, jej los, jej ważności, ale też prowokuje do wędrowania ścieżką wspomnień. Poszerza się więc pejzaż opisywany o to wszystko, co w nas. Odnajdujemy tu czas miniony, a ci, których nie było tu jeszcze, poznają kontekst lat wojny, powojnia, PRL-u - tak ważny dla rozumienia współczesności. Ta książka to spotkanie z niezwykłym człowiekiem, jego dzielnością, jego wrażliwością, z mierzeniem się z wysiłkiem istnienia tak odważnie, tak pięknie, że daje to nam nadzieję, że warto się starać. Wydaje mi się piękne i ważne wychylenie Joanny Papuzińskiej ku dzieciom, ku ludziom młodym - jej myśl o tym, kto będzie tworzył po nas świat Bliskie jest mi także pielęgnowanie pamięci - tak obecne w tej książce. Przeczytajcie koniecznie - ta opowieść jest darem.MAJA KOMOROWSKA

What happens when our cultural and artistic lives are dictated to us by an algorithm? What does it mean when shareability supersedes innovation? How can we make a choice when the options have been so carefully arranged for us? From coffee shops to city grids to TikTok feeds and Netflix homepages the world over, algorithmic recommendations prescribe our experiences. This network of mathematically determined choices - the 'Filterworld' - has taken over, almost unnoticed, as we've grown accustomed to an insipid new normal. But to have our tastes, behaviours, and emotions governed by computers calls the very notion of free will into question. Internationally recognized journalist and New Yorker staff writer Kyle Chayka journeys through this ever-tightening web woven by algorithms. He explores how online and offline spaces alike have been engineered for seamless consumption. How the lowest common denominator is promoted at the expense of the complex, diverse or challenging. How users of technology contend with data-driven equations that promise to anticipate their desires but often get them wrong. How the FIlterworld is determining the very shape of culture itself. Chayka skilfully and compellingly traces this creeping, machine-guided curation that influences not just what culture we consume, but what culture is produced. In doing so, he attempts to answer to the most urgent question currently facing us: is personal freedom ever again possible on the Internet? Filterworld is a fascinating history of the rise of the algorithm and an important investigation into where it could take us next - if we let it.

Całe dotychczasowe życie Katarzyny Parr było naznaczone smutkiem – pochowała dwóch mężów, choć jest jeszcze młodą kobietą. Chciałaby kochać i być kochaną i teraz czuje, że jej serce zaczyna mocniej bić na widok Tomasza Seymoura, brata zmarłej królowej Jane. Po raz pierwszy w życiu jest zakochana! Chciałaby go poślubić, lecz musi stłumić uczucia i przyjąć oświadczyny Henryka VIII, starzejącego i nieobliczalnego władcy, który posłał na szafot swoje dwie żony. Nie może mu odmówić ani zdradzić, że kocha innego.  Życie u boku chorego króla staje się dla szlachetnej i wrażliwej kobiety świętą misją, mimo że cały czas prześladuje ją myśl o tragicznym losie poprzedniczek – Anny Boleyn i Katarzyny Howard. Obok obaw Katarzyna pielęgnuje w sercu skrywane uczucie, które – gdyby wyszło na jaw – z pewnością skazałoby ją na zatracenie, zwłaszcza że król ją kocha i darzy zaufaniem.  Katarzyna Parr to czarująca kobieta, ciepła i życzliwa, która opiekuje się mężem i matkuje trojgu jego dzieciom – Marii, Elżbiecie i Edwardowi, a jednak i na nią czyhają wrogowie. Okazują się nimi ci, których kocha i którym ufa najbardziej, bo to przez nich zostanie zdradzona. Ukochany Tomasz, którego po śmierci króla może poślubić, traktuje małżeństwo z nią jako trampolinę do władzy, a zainteresowaniem darzy czternastoletnią księżniczkę Elżbietę, która wpuszcza go do swojej sypialni…  Alison Weir opowiada historię niezwykłej kobiety, która została wciągnięta w romantyczną intrygę zagrażającą tronowi Anglii.

Katarzyna Howard jest radosną i uroczą, lecz nieco naiwną dziewczyną, która nie stroni od flirtów i w końcu się zakochuje. Gdy przybędzie na dwór, by dołączyć do fraucymeru Anny Kliwijskiej, i zwróci uwagę króla, przeszłość stanie się jej przekleństwem. Ci, którzy znają tajemnice Katarzyny, będą czyhać na jej potknięcie, snując plany szantażu. Jakby tego było mało, obsypywana przez Henryka VIII klejnotami i podarkami dziewczyna staje się pionkiem w rozgrywkach politycznych ambitnych krewniaków, którzy pragną odzyskać łaski króla, utracone po upadku Anny Boleyn, jej kuzynki. Mimo że na dworze Katarzynę otacza wianuszek adoratorów, w oczach króla uchodzi ona za niewinną pannę. Henryk jest nią zauroczony, nazywa ją różą bez kolców, wychwala jej piękno i cnotę, i w końcu postanawia poślubić. Małżeństwo ze starzejącym się, tęgim mężczyzną z wrzodziejącą raną na nodze nie jest dla Katarzyny szczytem marzeń, niemniej cieszy ją bycie królową i moc czynienia dobra innym. Z czasem zaczyna nawet przywiązywać się do chorego, otyłego męża i tolerować jego nocne wizyty w alkowie. Wie, że jeśli zdoła urodzić mu syna, jej triumf będzie niezaprzeczalny. Lecz nagle daje znać o sobie przeszłość Katarzyny, o której Henryk nic nie wie. Przeszłość, która może zaprowadzić ją prosto na szafot.  To poruszająca historia młodej kobiety, której jedyną zbrodnią  była jej naiwność i pragnienie bycia kochaną.

Jakub Szymczuk w książce „Fotograf prezydenta” zdradza kulisy siedmiu lat pracy w kancelarii prezydenta W kolejnych rozdziałach „Fotografa prezydenta” Jakub Szymczuk udowadnia, że potrafi opowiadać nie tylko obrazem. Ta książka to historia zdjęć, ale też szczery, osobisty zapis drogi – od młodego fotoreportera do fotografa prezydenta RP. Zaraz po katastrofie smoleńskiej, fotografował ludzi gromadzących się przed Pałacem Prezydenckim i rodzące się tam społeczne podziały. W Rio de Janeiro biegł za papieskim samochodem, by przez uchylone okno uchwycić uśmiech Franciszka. Był na ukraińskim Majdanie, spływającym krwią nowych bohaterów Ukrainy, i na greckiej wyspie Lesbos – wśród imigrantów i uchodźców. W swoim studiu fotografował czołowych polskich polityków. Od 2017 roku, jako osobisty fotograf, towarzyszył Andrzejowi Dudzie. Fotografował najważniejsze wizyty zagraniczne, pracował podczas kampanii prezydenckiej i w czasach covidowej niepewności. Gdy wybuchła pełnoskalowa wojna w Ukrainie, był z prezydentem w Kijowie. Widział z bliska, jak wyglądał jego powrót do kraju w cieniu rosyjskiej inwazji. – “Fotograf jest tym, kto czyta chaos. Wybiera z niego najbardziej harmonijne fragmenty i nimi opowiada historię. Czytelną i jasną. Uniwersalną i ponadczasową” – ta sentencja dobrze oddaje to, czym dla mnie była fotografia przez te wszystkie lata. Wiele z historii, które opowiadam w tej książce, nosiłem w sobie długo – jako obrazy, emocje, niedokończone zdania. Cieszę się, że mogłem je wreszcie uporządkować i zostawić po sobie coś więcej niż tylko zdjęcia. To dla mnie ważne podsumowanie pewnego etapu – i otwarcie nowego – mówi autor. Jakub Szymczuk zabiera czytelnika za kulisy pracy w największym polskim tygodniku i w Kancelarii Prezydenta RP. Przywołuje niepublikowane dotąd historie, dzieli się osobistymi obserwacjami mediów i polityki od kuchni, a także refleksjami o odpowiedzialności za obraz w czasach powszechnej fotografii komórkowej. Szczerze, z bliska, bez retuszu.

„Nieświadoma Manifestacja” to książka, która nie moralizuje, nie narzuca i nie obiecuje cudów. Zamiast tego – zaprasza do uważnej, szczerej rozmowy o życiu. O tym, jak myśli i emocje, które pielęgnujemy na co dzień – często zupełnie nieświadomie – stają się fundamentem naszej rzeczywistości.To osobista opowieść kobiety, która zdecydowała się zatrzymać. Spojrzeć w głąb siebie. I zbudować swoje życie raz jeszcze – tym razem z intencją, nie z automatu. Marlena Dereszkiewicz pisze bez patosu, ale z ogromną siłą. Opowiada o swoim doświadczeniu z manifestacją – nie jako magiczną sztuczką, ale jako procesem zmiany wewnętrznej, który zaczyna się tam, gdzie kończy się kontrola, a zaczyna zaufanie.To książka dla tych, którzy przeczuwają, że w życiu chodzi o coś więcej niż tylko codzienne obowiązki, gromadzenie sukcesów czy realizowanie cudzych oczekiwań. Dla tych, którzy chcą zacząć od nowa – świadomie, spokojnie, w zgodzie ze sobą. I szukają słów, które nie dają gotowych odpowiedzi, ale potrafią poruszyć coś głęboko.„Nieświadoma Manifestacja” to nie podręcznik ani poradnik. To lustrzana opowieść – w której wiele kobiet odnajdzie cząstkę siebie. Pisana z miejsca ciszy i siły, łączy duchowość z codziennością, intuicję z odpowiedzialnością, osobiste doświadczenie z uniwersalnymi prawdami.Idealna dla osób zainteresowanych rozwojem osobistym, psychologią pozytywną, filozofią świadomego życia i duchowością, która nie odrywa od rzeczywistości, lecz pomaga ją oswoić.O autorce:Marlena Dereszkiewicz – mama, autorka, kobieta, która wybrała świadome życie. W Londynie stworzyła przestrzeń codziennej pracy duchowej, w której praktykuje to, co opisuje. Od zawsze intuicyjnie przyciągała dobro – dziś nazywa to manifestacją. Dzieli się swoją drogą nie po to, by pouczać, ale by przypomnieć: kiedy tworzysz z intencją, wszystko zaczyna się zmieniać.

Książka Fendi. Historia kultowego domu mody przedstawia dzieje jednej z najsłynniejszych i najbardziej cenionych włoskich marek luksusowych. Założona w Rzymie w 1925 roku przez Adele Casagrande i Edoardo Fendiego, firma zaczynała jako skromny sklep z wyrobami skórzanymi i futrami. Szybko jednak zaczęła odnosić sukcesy, dzięki wyjątkowej dbałości o szczegóły i doskonałemu rzemiosłu. Założyciele firmy mieli pięć córek, z których każda angażowała się w rodzinny biznes w różny sposób. Dzięki tej harmonijnej współpracy Fendi było wzorcowym przedsiębiorstwem rodzinnym.Nowa era dla domu mody Fendi nastała w latach 60. XX wieku, w trakcie trwania włoskiego boomu gospodarczego. Marka ubierała znane włoskie gwiazdy filmowe, w tym Claudię Cardinale i Sophię Loren, a w 1965 roku siostry Fendi podjęły odważną decyzję - na stanowisku dyrektora kreatywnego zatrudniły młodego niemieckiego projektanta - Karla Lagerfelda, który pełnił tę funkcję przez ponad 54 lata, aż do swojej śmierci w 2019 roku.Laia Farran Graves ukazuje historię włoskiej marki, która zaczęła jako rodzinny interes, a zdobyła szczyt świata mody i dziś jest uwielbiana przez celebrytów, pozostaje stale obecna w branży filmowej i muzycznej, a jej kampanie reklamowe i nawiązane współprace są tak samo legendarne jak jej projekty.

Surrealistyczne przestrzenie. Życie i sztuka Leonory Carrington „Zajmująca i ważna. (…) Joanna Moorhead przedstawia historię życia artystki w postaci zbioru opowiadań, które składają się na zapadający w pamięć obraz wspaniałej, ekscentrycznej Leonory Carrington. – Katy Hessel (Historia sztuki bez mężczyzn). „Leonora ożywa na stronach tej fascynującej biografii brytyjskiej surrealistki i niestrudzonej wędrowniczki. Niebanalna, osobista opowieść Joanny Moorhead jest równie fascynująca, jak hipnotyczne obrazy Leonory Carrington”. – Charlotte Mullins (Krótka historia sztuki). Leonora Carrington należała do awangardy – zarówno w historii kobiet artystek, jak i w rozwoju surrealizmu. Była wizjonerką, a jej zainteresowania – takie jak feminizm, ekologia, tajemniczy świat mistyki czy wzajemne powiązania wszelkich zjawisk – podziela dziś wielu ludzi. Sprzeciwiając się normom i konwenansom swoich czasów, Leonora porzuciła rodzinę, społeczeństwo i Anglię, by otworzyć się na nowe doświadczenia w Europie, a także w obu Amerykach, i stworzyć własny, niepowtarzalny styl artystyczny. W tej poruszającej ilustrowanej biografii dziennikarka i pisarka Joanna Moorhead podąża śladem swej kuzynki, aby ze swadą opisać życie i twórczość Leonory, jej miłości i przyjaźnie. Zabiera czytelnika w osobistą podróż przez Wielką Brytanię, Europę, Stany Zjednoczone i Meksyk. Opisuje miejsca i spotkania, które odcisnęły trwałe piętno w pamięci Leonory Carrington: kuchnię jej babki, z ogromnym piecem; kryjówkę w odległym zakątku Kornwalii, gdzie spędziła wakacje z Maxem Ernstem, Lee Miller i Man Rayem; szpital psychiatryczny w Santanderze; Nowy Jork, w którym zamieszkała wśród innych emigrantów z Europy; oraz jej ostatnie schronienie w mieście Meksyk – miejsca i wydarzenia, które powracały (nierzadko po dziesiątkach lat) w sztuce Leonory i w jej twórczości literackiej. „Domy są jak ciało” – napisała Leonora Carrington w powieści Trąbka do słuchania (1974). „Jesteśmy związani ze ścianami i meblami tak samo, jak jesteśmy uzależnieni od naszych wątrób, kręgosłupów, skóry i krwiobiegu”. Joanna Moorhead jest dziennikarką, która pisze między innymi dla „Guardiana”, „Observera”, i „Timesa”. W 2010 roku była kuratorką wystawy objazdowej „Surreal Friends” (Surrealistyczne przyjaciółki), poświęconej twórczości Leonory Carrington, Remedios Varo i Kati Horny. Jej wspomnieniowa książka The Surreal Life of Leonora Carrington (Surrealistyczne życie Leonory Carrington), wydana w 2017 roku w języku angielskim i hiszpańskim, spotkała się z uznaniem krytyków: „Równie dziwna i niepokojąca, jak surrealistyczne obrazy Leonory Carrington” – Lynn Barber, „The Sunday Times”; „Doskonałe połączenie krytyki sztuki i pasjonującej opowieści” – Rachel Spence, „Financial Times”. Joanna Moorhead jest także autorką ośmiu innych książek.

Nikifor genialny twórca, jeden z najwybitniejszych malarzy naiwnych, niezrównany kolorysta, który wypracował niepowtarzalny styl, pierwsze źródło natchnienia czerpiąc z cerkiewnych obrazów. Urodził się 21 maja 1895 roku w Krynicy-Wsi jako Epifaniusz Drowniak, syn Rusinki Eudokii, zmarł 10 października 1968 roku w Foluszu jako Nikifor Krynicki. Tę nową zafałszowaną tożsamość nadano mu sześć lat przed śmiercią, sądownie, bez jego udziału, z inicjatywy Miejskiej Rady Narodowej w Krynicy.Nikifor. Łemko okradziony z tożsamości zawiera niepublikowane wcześniej 73 dokumenty z procesu o przywrócenie Nikiforowi imienia i nazwiska Epifaniusz Drowniak, odbywającego się w latach 19962003 przed sądami w Gorlicach, Nowym Sączu i Muszynie. Dziś można stwierdzić że po 1945 roku w Polsce nie toczył się podobny proces sądowy, kiedy dawni milczący i podporządkowani upominali się o swoją przeszłość, usuwając przeszkody na drodze ku jej samodzielnej interpretacji. Zjednoczenie Łemków dążyło do tego, aby ich rodak i reprezentant nosił prawdziwe imię i nazwisko: Epifaniusz Drowniak. A sąd po długotrwałych perypetiach formalnoprawnych podjął się rzetelnej próby archeologii biograficznej i kulturowej zrekonstruowania mechanizmów stojących za zapomnieniem Drowniaka i pojawieniem się Krynickiego. [Fragment Wstępu]

Unikatowy zbiór tekstów o objawieniach w Gietrzwałdzie, spisanych natychmiast po wydarzeniach i wydanych w roku 1878. Autorzy doskonale opisują atmosferę tamtych czasów, wielkie duchowe poruszenie Polaków i wielotysięczne pielgrzymki do sanktuarium w Gietrzwałdzie. W kolejnych rozdziałach poznajemy wizjonerki Augustę Szafryńską i Barbarę Samulowską, kapłanów, lekarzy i osoby urzędowe zaangażowane w badanie objawień. Istotną ciekawostką jest - nie publikowane gdzie indziej nawiązanie do proroczych słów ojca świętego Piusa IX w czasie wielkiej pielgrzymki narodowej, wyprzedzającej wydarzenia w Gietrzwałdzie o zaledwie dwa miesiące. Autentyczność gietrzwałdzkich przekazów potwierdziły wizjonerka i stygmatyczka Ludwika Lateau z Belgii oraz wizjonerki objawień w Marpingen w Prusach, jeszcze w roku 1877. Książka Objawienia w Gietrzwałdzie nie tylko opisuje przebieg wydarzeń, szczegółowo także opowiada treść poszczególnych przekazów Maryi. Autorem znacznej części tekstu jest Andrzej Samulowski, kuzyn wizjonerki Barbary Samulowskiej, dziś idącej na ołtarze, warmiński poeta ludowy, działacz oświatowy i społeczny a także założyciel pierwszej polskiej księgarni w Gietrzwałdzie. Książkę prezentujemy w wersji oryginalnej dostosowując jedynie ortografię i gramatykę do wymogów współczesnej polszczyzny.

Questlove collects the 500 songs that have changed not just popular music, but also the worldQuestlove's Music Is History is an in-depth look into the 500 most influential songs in the history of music. Most famously known as a the drummer and joint frontman for the Grammy Award-winning band The Roots, Questlove is also an astute musicologist and voracious historian. In this book, Questlove dives into musical history from every decade of twentieth century, choosing one essential track from each year. The author thoughtfully and insightfully unpacks each song's cultural significance by placing it in its historical context, discussing real world events that shaped both the song's creation and its lasting impact. Analyses of iconic classics like "Sir Duke" by Stevie Wonder include tangents into the histories of science, politics, and pop culture. Questlove moves fluidly from the personal to the political, from Curtis Mayfield to the history of Black representation in cinema to musings on the Nixon presidency. Complete with comprehensive playlists organized around personal, playful themes like "Songs That Got Shafted" or "Songs With a Part I Really Like Even Though I Don't Like the Whole Song," this book is so full of Questlove's essential recommendations that it feels like a conversation with the industry's coolest music obsessive. Music Is History is a masterclass in music by a contemporary icon—a new American musical canon from one of music's most influential and unique voices.

Zeinab Hashmat-Pache – pół-Polka, pół-Egipcjanka – dorastała w dwóch światach: w pachnącym przyprawami Kairze i w szarej, przytłaczającej rzeczywistości polskiego blokowiska lat dziewięćdziesiątych. W jednym była księżniczką wychowywaną przez czułych dziadków, w drugim – dziewczynką przez lata ignorowaną i niesłyszaną. „Córka dwóch światów” to intymna opowieść o dorastaniu między dwiema kulturami, o przemocy, samotności i tęsknocie za rodzeństwem. O walce z systemem, o strachu, który można przełamać, o miłości i nadziei, które potrafią przetrwać nawet najciemniejsze chwile. Bez oskarżeń, z czułością i autentycznością Zeinab Hashmat-Pache pokazuje, jak z ran może narodzić się odwaga. To świadectwo wewnętrznej siły dziecka i jego oporu wobec niesprawiedliwości. To historia, która zostanie z Tobą na zawsze. Zeinab Hashmat Pache – pół-Polka, pół-Egipcjanka. Absolwentka arabistyki i kulturoznawstwa na Uniwersytecie SWPS. Zawodowo zajmuję się PR i komunikacją – zarówno w branży rozrywkowej, jak i w organizacji pozarządowej działającej na rzecz dzieci. „Córka dwóch światów” to jej debiut literacki: poruszająca autobiografia, w której wraca do trudnego dzieciństwa i głośnej historii z lat dziewięćdziesiątych Jako dorosła kobieta oddaje głos małej dziewczynce, której nikt wtedy nie chciał wysłuchać.

Doświadczenia Piotra Nowina-Konopki na tle przemian polityczno-społecznych ostatnich dekad. Książka to zapis rozmów przeprowadzonych przez Andrzeja Brzezieckiego z Piotrem Nowina-Konopką. Autor dzieli się w niej wspomnieniami z życia prywatnego i zawodowego, ukazując swoje doświadczenia na tle przemian polityczno-społecznych ostatnich dekad. Publikacja obejmuje historię rodu, działalność opozycyjną w PRL, a także późniejsze zaangażowanie w politykę europejską, działalność edukacyjną i służbę dyplomatyczną. Osobista opowieść łączy się z refleksją nad miejscem Polski w Europie oraz rolą instytucji państwowych i religijnych we współczesnym świecie. Publikacja składa się z 16 rozdziałów, z których każdy stanowi osobny epizod z życia autora: „Hulajnogą do wolności” – opowieść o dzieciństwie, rodzinnych korzeniach i pierwszym doświadczeniu wolności; „Obok polityki” – refleksja nad miejscem człowieka myślącego niezależnie w realiach PRL-u; „Moją siłą była jawność” – o odwadze, prawdzie i roli przejrzystości w życiu publicznym; „Od marazmu do nadziei” – obraz przemian lat 80., narodzin „Solidarności” i nowej nadziei dla Polski; „Pociąg do Warszawy” i „U generała” – kulisy wejścia do polityki i kontaktów z generałem Jaruzelskim; „Za Mazowieckim, ale nie przeciw Wałęsie” – o lojalności, różnicach i trudnych wyborach w wolnej Polsce; „Dwie Unie”, „Gra w kolory?” i „Europa, czyli Schuman i szprot a sprawa polska” – refleksje nad integracją europejską i miejscem Polski w UE; „Natolin” – wspomnienie lat pracy dydaktycznej i wychowywania przyszłych elit europejskiej służby dyplomatycznej; „Między Brukselą i Waszyngtonem” – dyplomatyczne doświadczenia i kulisy relacji transatlantyckich; „U progów apostolskich” i „Ambasador” – osobisty portret dyplomaty w Watykanie; „Papież Wojtyła i Papa Bergoglio” – spotkania z dwoma papieżami i refleksje z czasów przedstawicielstwa dyplomatycznego w Stolicy Apostolskiej; „Wszystko dobre, co się dobrze kończy” – podsumowanie opowieści z właściwym autorowi dystansem i poczuciem humoru. Publikacja skierowana jest do osób zainteresowanych historią najnowszą, współczesną polityką, stosunkami międzynarodowymi oraz relacjami między państwem a Kościołem. Forma rozmowy sprawia, że książka jest przystępna, choć porusza również tematy wymagające refleksji. To propozycja zarówno dla czytelników zawodowo związanych z życiem publicznym, jak i dla tych, którzy szukają osobistej perspektywy świadka i uczestnika przemian ostatnich dekad. Piotra poznałem w Gdańsku, w czasach słusznie minionych. (…) Zawsze odbierałem go jako człowieka wiernego Kościołowi katolickiemu, ale nie bezkrytycznego wobec tej instytucji. Był zdecydowanie antykomunistyczny i konserwatywny w duchu Jacka Woźniakowskiego. Był w nim, i dalej jest, ten sam co u Jacka rys patriotyczno-ziemiański, ale właśnie w dobrym wydaniu, czyli skierowany ku demokracji, ku Polsce chrześcijańskiej, a zarazem otwartej na inne światopoglądy. Adam Michnik Jako polityk Piotr potrafił współpracować blisko i owocnie z kilkoma jakże różnymi postaciami i osobowościami: z Lechem Wałęsą jako jego rzecznik prasowy, z Wojciechem Jaruzelskim jako minister stanu z ramienia „Solidarności” w Kancelarii Prezydenta czy z Tadeuszem Mazowieckim jako sekretarz generalny Unii Demokratycznej. Zarazem pozostawał zawsze sobą (...), będąc państwowcem, Europejczykiem wspólnotowym, otwartym katolikiem ze szkoły Turowicza, Malewskiej czy Stommy. Henryk Woźniakowski

Opowieść o pierwszej cesarzowej Rosji nazywanej Kopciuszkiem XVIII wieku. Nowy międzynarodowy bestseller Kristiny Sabaliauskait.Odwołując się do źródeł historycznych oraz dokumentów z epoki, autorka burzy bajkową narrację.5 maja 1727 roku, Carskie Sioło. Zegar wybija dziewiątą wieczorem. Zaczyna się ostatnia doba życia cesarzowej Katarzyny I, wdowy po Piotrze I Wielkim. 24 godziny, 24 rozdziały powieści. Z perspektywy umierającego ciała, w pierwszej osobie i w czasie rzeczywistym opowiadana jesther story - zupełnie inna niż w podręcznikach historii pisanych przez mężczyzn.Dwa kolory włosów, trzy religie, cztery zamążpójścia (trzykrotnie za tego samego mężczyznę), dwanaście porodów, niezliczone podróże, zawrotny triumf i niewyobrażalna przemoc, upokorzenia, życie z uzależnieniem. Trójkąt miłosny, którego częścią jest Aleksander Mienszykow, przyjaciel Piotra I, wynosi ubogą sierotę o litewsko-polskim pochodzeniu na tron imperium. Od początku pulsuje też napięciem - kto kim manipuluje, kto jest ofiarą, kto uwodzicielem, a kto - stręczycielem. I rodzi pytanie - w jakiej mierze władza determinuje ludzki los? Czy to jest bajka, czy raczej tragedia?To powieść o zderzeniu się kultur oraz mentalności Wschodu i Zachodu w jednym toksycznym małżeństwie. O Czasie i przemocy. Pękniętych i samouzdrawiających się osobowościach. Niszczycielskiej wojnie oraz marzeniach, które rodzą nieśmiertelne piękno.Cesarzowa Piotra jest najlepiej sprzedającą się na Litwie powieścią wszech czasów. Wydana w dwóch tomach, została przetłumaczona na osiem języków.

Ta książka - jak żadna inna - przedstawia cztery światy, z których pochodzi papież Leon XIVTo pierwszy w historii Kościoła papież z USA. Gra w tenisa, jest kibicem amerykańskiego futbolu, a kilka dni po wyborze pojawia się na Placu św. Piotra w czapce bejsbolowej drużyny Chicago White Sox. Jak jest odbierany w Ameryce? Jak radzi sobie z faktem, że jego rodzony brat Louis jest zadeklarowanym trumpistą? - o tym mówi Paweł Jamróz OP, dominikanin studiujący w tym samym mieście i mieszkający na terenie tej samej parafii, w której Leon XIV odbywał nowicjat.W swoim pierwszym przemówieniu z balkonu Prevost określił siebie mianem "syna św. Augustyna". Na czym to polega? - wyjaśnia Dominik Dubiel SJ, absolwent rzymskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego.Przez ponad 20 lat Prevost pracował w Peru jako misjonarz i biskup. W czasach terroru Fujimoriego na koniu docierał do najodleglejszych wiosek peruwiańskich, a podczas pandemii wyposażał szpitale w respiratory. Opowiada o tym siostra Brygida Koeppen FMM, która ponad 25 lat pracowała w Chile i w Peru i doskonale pamięta obecnego papieża.Ostatnie lata przed wyborem Prevost pracował w Watykanie jako prefekt Dykasterii ds. Biskupów. Jak od kuchni wygląda praca w dyplomacji rzymskiej i watykańskiej? Dlaczego dla zrozumienia osoby Leona XIV kluczem jest encyklika "Rerum novarum"? Czego możemy się spodziewać po nowym papieżu w kontekście kryzysu Unii Europejskiej? Na te pytania odpowiada Jerzy Nowak - politolog i dyplomata, który pełnił funkcję zastępcy stałego przedstawiciela RP przy organizacjach Narodów Zjednoczonych w Rzymie, kierując referatem ds. dyplomacji wielostronnej.

Naukowe studium pokonywania nieuleczalnych choróbPrzypadki remisji choroby u pacjentów, którym medycyna nie dawała żadnej nadziei postrzegane są w kategorii "cudu". Czy to faktycznie zdarzenia o charakterze nadprzyrodzonym, czy można jednak z analizy tych wyjątkowych sytuacji wyciągnąć naukowe wnioski?To właśnie zrobił światowej sławy psychiatra Jeff Rediger - przez ponad 15 lat badał przypadki spontanicznych remisji chorób terminalnych. Analizował historię i dokumentację medyczną tysięcy pacjentów, prowadził badania w renomowanych amerykańskich szpitalach i uzdrowicielskich ośrodkach w różnych zakątkach świata.W książce Uleczeni dr Rediger analizuje pierwotne przyczyny chorób, ujawnia prawidłowości dotyczące spontanicznych uzdrowień oraz przedstawia zasady, których stosowanie pozwoliło pacjentom wrócić do zdrowia. We frapujący sposób opisuje moc układu odpornościowego i potęgę umysłu w uzdrawianiu ludzkiego ciała. Wyjaśnia kluczową rolę, jaką odgrywa odżywianie we wzmacnianiu odporności i zwalczaniu chorób, a także opisuje, w jaki sposób stres oraz trauma wpływają na nasze zdrowie fizyczne.Tę książkę powinien przeczytać każdy, by wiedzieć jak dbać o najcenniejszy skarb - swoje zdrowie, a także jakie kroki podjąć w obliczu choroby.***Przepełniona przenikliwymi spostrzeżeniami autora na temat leczenia, podparta naukowymi badaniami i niezwykłymi historiami przypadków, książka Uleczeni ukazuje perspektywy przekształcania choroby w zdrowie nawet w obliczu diagnoz, które konwencjonalna medycyna postrzega jako beznadziejne.Gabor Mat - lekarz, pisarz i mówca, znany z holistycznego podejścia do zdrowia, uzależnień i traumy, autor bestsellerowych książek, m.in. Kiedy ciało mówi nieOdwrócenie przewlekłej choroby lub remisja są obecnie dobrze udokumentowane. Mechanizm we wszystkich przypadkach wydaje się polegać na przywróceniu homeostazy i samoregulacji, wraz ze zmniejszeniem przewlekłego stanu zapalnego. Książka dr. Redigera to doskonały przewodnik po samoleczeniuDr Deepak Chopra - lekarz, filozof i pisarz, propagator medycyny holistycznej opartej o medycynę Wschodu, autor bestsellerowych książek, m.in. Zdrowie doskonałeUleczeni to jedna z najważniejszych książek, jakie kiedykolwiek przeczytałem. Doktor Rediger przedstawia dziesiątki przypadków osób, które sprzeciwiły się przeciwnościom losu. Wiele z nich całkowicie wyzdrowiało, nawet po tym, jak powiedziano im, że nie ma dla nich nadziei i powinni uporządkować swoje sprawy. W swojej książce dr Rediger nie tylko wyjaśnia, dlaczego ci ludzie wyzdrowieli, ale ukazuje, jak każdy człowiek może wykorzystać niesamowitą leczniczą i regeneracyjną moc ludzkiego ciała. To głęboko inspirująca książka. Nie mogłem jej odłożyć.Dr David R Hamilton - pisarz i mówca, autor bestsellerowych książek m.in., Jak umysł może uleczyć ciało

Archiwalna wrażliwość sprawia, że wyjściowy błąd – omyłkowa atrybucja zapisów codziennych – przynosi twórcze inspiracje i otwiera spuściznę w nowym wymiarze. Marlena Wilczak dokonuje wzorcowej, wieloaspektowej analizy archiwum Boznańskiej, uruchamiając pokłady cierpliwości, afirmacji i podejrzliwości. Z laudacji dr hab. Lucyny Marzec Moją historię zaczynam w miejscu, gdzie inni biografowie zwykli kończyć swoją opowieść. Książka dotyczy fragmentu spuścizny pozostawionej przez Olgę Boznańską, który po jej śmierci trafił do Biblioteki Polskiej w Paryżu. Nie piszę jednak kolejnej biografii, lecz raczej szkic losów i statusu wybranych przedmiotów z przestrzeni tworzenia malarki. Dzieje archiwum Boznańskiej warto opracować z trzech powodów. Po pierwsze, dzięki nim możemy zobaczyć, jak rzeczy codziennego użytku wpłynęły na powstanie legendy biograficznej. Po drugie, dzieje te dają wgląd w metody nadawania znaczenia przedmiotom materialnym oraz tekstom we współczesnych instytucjach pamięci (praktyki segregowania, katalogowania i inwentaryzowania, a także wyboru przedmiotów na ekspozycje). Po trzecie wreszcie, pokazują, jak kształtuje się pamięć kulturowa. Na archiwum malarki chciałabym spojrzeć pod kątem materialności pamięci i historii przedmiotów znajdujących się w przestrzeni tworzenia oraz – w przypadku zapisów codziennych – zwrócić uwagę na ich warstwę nie tylko tekstową, lecz także materialną. Historię kulturową archiwum Boznańskiej zaczynam od próby nakreślenia, czym była pracownia malarki, gdy istniała jako przestrzeń tworzenia i pierwotny kontekst funkcjonowania rzeczy znajdujących się w niej. Następnie opisuję historię pracowni po śmierci Boznańskiej w 1940 roku. Ostatni etap to analiza rekonstrukcji pracowni zrealizowanej z okazji ekspozycji dzieł Boznańskiej w Muzeum Narodowym w Warszawie w 2015 roku. Nawiązuję do pojęcia społecznej biografii rzeczy, opisuję strategie wykorzystania spuścizny Boznańskiej w muzeum. Konstruuję biografię jej spuścizny, analizując przeplatanie się trzech aspektów kulturowego funkcjonowania rzeczy: ich formy, funkcji i znaczenia. Proponuję przyjrzeć się praktykom pisma Boznańskiej, dla której tworzywem wyrazu artystycznego nie było słowo, ale której archiwum zawiera wiele piśmiennych nośników znaczenia. Chodzi tu o pracę z materiałem historycznym, wybrakowanym, nieożywionym przez codzienne użycie pisma w działaniu. Korzystam ze sposobów badania twórczości artystycznej wypracowanych w obrębie dwóch dyscyplin: genetyki sztuki, która w prostej linii wywodzi się z krytyki genetycznej tekstów, oraz z antropologii, zwłaszcza w tym jej dziale, który bada użycia pisma, jego sprawczość i praktyki językowe. Ze Wstępu

Recenzja wydawnicza pracy dra Adama Janasa „Pytanie o wychowanie”   Rozprawa „Pytanie o wychowanie” dra Adama Janasa jest autorskim, filozoficznym projektem, dotyczącym istoty wychowania. Autor umieszcza swoje rozważania w perspektywie wyznaczanej przez napięcie między transcendencją a immanencją, rzetelnie zarysowaną już na wstępie pracy. Najogólniej ujmując, rozprawa ta stanowi oryginalny i myślowo ożywczy projekt intelektualny, który, jak wynika z tekstu, ma być jednocześnie autorskim wyrazem myślenia o wychowaniu, osadzonym w doświadczeniach Autora. Podkreślam ten rys „autentyczności”, gdyż nie jest on oczywisty w rozprawach pedagogicznych, zwłaszcza pisanych dla celów promocji doktorskiej. Bez wątpienia Adam Janas zdołał ukazać swój niepowtarzalny sposób rozumienia wychowania i swoje podejście do sformułowania pytania o wychowanie, a następnie do trybu udzielenia na to pytanie odpowiedzi. Już na wstępie recenzji zaznaczam, że projekt Adama Janasa jest bardzo interesujący i dzięki licznym wątpliwościom, pytaniom, a nawet sprzeciwowi, jaki wywołuje u odbiorcy, a przynajmniej może wywołać, zasługuje na uwagę i rzetelną lekturę. W moje opinii jest to wartościowe i rzadko spotykane świadectwo refleksji pedagogicznej, osadzonej w lekturach filozoficznych i prowadzonej w odpowiedzialny i rzetelny sposób. W recenzji zwrócę uwagę na kilka warstw interpretacyjnych tekstu, wskażę również na jego mocne i nieco mniej mocne strony.   Jasność i precyzja w przestawieniu i dążeniu do osiągnięcia celu rozprawy   Pod względem przekazu merytorycznego Autor bardzo wyraźnie deklaruje swoje zamiary i myślowy pomysł na całość swojej wypowiedzi: „...celem książki będzie próba rozważenia wychowania jako doświadczenia etyczno–poznawczego otwierającego człowieka poza niego samego, ku temu, co go ontologicznie przekracza i pozwala mu stawać się tym, kim może i być powinien. Cel ten — jako idea kierunkowa dla podjętego ruchu myśli pedagogicznej — prowadzi poprzez doświadczenie otwarcia myślenia pojęciowego poza nie samo, ku niewysłowionemu wymiarowi ludzkiego istnienia, w obliczu którego człowiek może rozpoznawać oraz starać się osiągać właściwą sobie doskonałość” (s. 15-16). Próba bez wątpienia się powiodła, moim zdaniem, a co więcej nie skończyło się na niej. Autor bardzo wyraźnie stara się w sposób wartościujący i stanowczy przedstawić swój punkt widzenia, swoje podejście do sprawy wychowania, a właściwie szerzej – do tego, jak patrzy na świat i jak go rozumie. To dobrze. Mówiąc za Nietzschem, gorsze byłoby „mrużenie oczu” i nijakość. Autor nie obawia się o odbiór swojej wyrazistości, choć czasami wybory w sprawach najważniejszych, jak sam zauważa, wymagają pokory, a nawet milczenia. Autor nie waha się formułować ostrych i unikających kompromisu ocen i klasyfikacji, jednocześnie jednak zachowując właściwą rozprawie naukowej kulturę, takt i szacunek dla innych. Pewnie lepiej byłoby powiedzieć wprost, że celem tej rozprawy jest ukazanie czy rozjaśnienie fenomenu wychowania jako doświadczenia etyczno-poznawczego..., a nie tylko próba. Określenie „próba” odzwierciedla skromność Autora, ale akurat w tym wypadku precyzja nie zaszkodziłaby. Tak, czy inaczej, określenie celu jest wyraźne i nie można mieć wątpliwości, czy Autor wie, ku czemu zmierza. A to właśnie liczy się tu najbardziej. Jednocześnie wywód jest prowadzony w taki sposób, że czytelnik z łatwością może dostrzec, że sformułowana we wstępie deklaracja ”ruchu myśli pedagogicznej” (s. 15) rzeczywiście znajduje pokrycie w prowadzonych w tej pracy rozważaniach. Należy podkreślić, że ten ruch myśli, tak sprawnie zakomunikowany przez Autora, jest niezwykle cenną cechą całego wywodu.   Wartość merytoryczna rozprawy   Największą zaletą „Pytania o wychowanie” jest przemyślane i pełne samodzielnej refleksji ukazanie najbardziej wrażliwych, z punktu widzenia Autora, miejsc w pedagogice i filozofii, stanowiących o wyjątkowości wychowania jako ludzkiego doświadczenia. Autor ze swobodą porusza się zarówno w obszarze myśli pedagogicznej, jak i w tradycji filozoficznej, którą przyjmuje jako najważniejsze dla swoich badań pole poznawcze. I nie są to powierzchowne przywołania filozofów, lecz głębokie myślowo odwołania, które wyraźnie ukierunkowują wywód w całej rozprawie. Rzecz jasna, można się z Autorem w wielu miejscach nie zgadzać, a nawet odczuwać rozczarowanie. Sam mam wątpliwości, na przykład, czy uogólnione i w moim odczuciu mało finezyjne ujęcie tradycji hermeneutycznej, w tym odwoływanie się w tym samym trybie myślowym do klasyków i wybitnych myślicieli hermeneutyki filozoficznej (Gadamer), jak i do raczej drugorzędnych i wtórnych wobec tych pierwszych komentatorów (Sawicki) jest w tym rodzaju narracji, jaką przyjął Autor stosowne. Jednak niezależnie od różnych wyborów metodologicznych Autora, należy uznać jego umiejętność poruszania zagadnień w sposób prowokujący do myślenia, a zatem twórczy. Takich miejsc mojej niezgody z tym, jak sprawy ujmuje Autor znajduję znacznie więcej, ale to w moim przekonaniu świadczy o wartości tej rozprawy, ona naprawdę zaprasza do myślenia. Czasami w rozprawie brakuje pogłębienia niektórych tez czy myśli. Takim przykładem może być fragment: „Współczesna pedagogika jest nauką teoretyczno– praktyczną i społecznie użyteczną, ze względu na wytwarzaną przezeń wiedzę o wychowaniu, przystającą do zmieniających się warunków i nastrojów społecznych” (s. 13). Autor, mimo iż w kilku miejscach odwołuje się do książki A. Folkierskiej „Pytanie o pedagogikę” nie problematyzuje, nawet nie sygnalizuje, jeśli się nie mylę, zagadnienia naukowości pedagogiki. Rzecz nie w tym, aby na nowo roztrząsać zagadnienia, które już dawno temu były podnoszone, ale w tym, aby ukazać, że status naukowy jest jedną z istotniejszych trudności współczesnej pedagogiki, która może być pomocna w wyjaśnieniu zaniku zainteresowania całościowym spojrzeniem, tj. takim, które nie ucieka od filozoficznie, a nie ideologicznie rozumianej transcendencji. To nie jest zarzut w stosunku do rozprawy, jedynie pokazanie, że każdy jest narażony na działanie przedsądów, niezależnie od tego, jak bardzo deklaruje swoje oddanie myśleniu i dążeniu do doskonałości. Takich polemik można na podstawie lektury „Pytania o wychowanie” podjąć naprawdę wiele. To prawdziwa zaleta tej pracy. I jeszcze co do samego tytułu rozprawy i odniesienia do klasycznej już rozprawy A. Folkierskiej „Pytanie o pedagogikę”, w moim przekonaniu Autor bardzo stosownie odwołał się do klasycznej już książki A. Folkierskiej, zwłaszcza formułując tytuł swojej pracy niejako w nawiązaniu do książki założycielki zakładu „Filozoficznych Podstaw Pedagogiki” na Uniwersytecie Warszawskim. Traktuję to nawiązanie sformułowaniem tytułu jako ukłon Autora w stronę tak ważnej dla filozofii wychowania na Uniwersytecie Warszawskim postaci.   Warstwa formalna i językowa   Rozprawa jest nie tylko poruszająca intelektualnie, ale co nie mniej ważne, jest świetnym przykładem na to, jak wielkie znaczenie ma język, w którym wyrażamy swoje myśli. Polszczyzna Autora zasługuje na wyróżnienie. Bardzo troszczy się o poprawność i płynność wypowiedzi. Dzięki temu pracę czyta się bardzo przyjemnie. Czytelnik może skupić się na przekazie merytorycznym, gdyż Autor zadbał o precyzję i ścisłość wypowiedzi. W tekście natrafiłem na nieliczne niedoskonałości językowe, chyba wyłącznie interpunkcyjne. W warstwie językowej zachęcam Autora do dalszej pracy nad warsztatem, zawsze może być lepiej. To jest zresztą cechą immanentną warsztatu badacza humanistycznego. Myślę przede wszystkim o możliwie rzadkim odwoływaniu się do terminologii, która bywa, że zamiast nieść ze sobą myśl, być dla niej wehikułem, jest raczej dodatkowym szyfrem. Warto unikać stylistyki nadmiernie „naukowej”, ale także metaforyki, kiedy nie jest ona zbieżna ze stylistyką całej narracji i nie wpływa w decydujący sposób na myślowy przekaz. Znów, to nie jest zarzut, raczej uwrażliwienie podyktowane moim przekonaniem, że praca ta z łatwością wpisuje się w prawdziwie filozoficzną literaturę o edukacji i nie ma potrzeby udowadniania tego nadmierną terminologią filozoficzną.   Dobór literatury i obszaru problemowego   Praca bardzo dobrze wpisuje się zarówno w polską tradycję uprawiania filozofii wychowania, jak również we współczesną, pedagogiczną recepcję dzieł filozoficznych w Polsce. Autor bardzo dobrze dobrał myślicieli, których dzieła postanowił uczynić podstawą swoich badań. Jak już zaznaczyłem wcześniej, czasami może tylko warto zniuansować tę literaturę i nie traktować w ten sam sposób klasyków i dzieł źródłowych, co autorów literatury wtórnej i prac mających charakter raczej komentarzy. Jednak to, do czego szczególnie chciałbym zachęcić na przyszłość Autora, to uwzględnienie dorobku międzynarodowego w zakresie filozoficznej refleksji nad wychowaniem. Niestety tego przenikania się recepcji polskiej i międzynarodowej w tej pracy nie ma, a szkoda, gdyż współczesna myśl pedagogiczna bardzo intensywnie rozwija się i „Pytanie o wychowanie” mogłoby się świetnie wpisywać w międzynarodową debatę filozofów edukacji. Zachęcam więc do podjęcia dyskusji ze współczesnymi badaczami, uprawiającymi pedagogikę w sposób filozoficzny.   Ogólna ocena rozprawy   Przedstawiona mi do zrecenzowania rozprawa jest bardzo interesującym i inspirującym przedstawieniem autorskiego spojrzenia na zagadnienie wychowania. Rozważania Autora wpisują się i to bardzo dobrze w dotychczasową literaturę pedagogiczną i filozoficzną, wnosząc w nią powiew świeżości, związany z indywidualnym i autentycznym odczytaniem wybranych dzieł. Praca jest kompletna w sensie przekazu merytorycznego, zawiera sprawnie przeprowadzony wywód, pozwala czytelnikowi na zapoznanie się z najważniejszymi zagadnieniami pedagogiki. Język jest poprawny i precyzyjny. Całość, w tej formie, jaką otrzymałem, zasługuje na publikację, która może być skierowana zarówno do badaczy edukacji, jak i do osób studiujących kierunki pedagogiczne i nauczycielskie.   Warszawa, 30 kwietnia 2025