"Niewiele chyba było w Polsce klasztorów, o których przeszłości posiadalibyśmy dziś jeszcze tak bogaty, niemal kompletny zestaw materiałów, jak o dziejach klasztoru kartuzów w Kartuzach. Co osobliwsza - w materiałach tych wybija się na plan pierwszy wielka liczba obrazujących szczegółowo gospodarkę klasztoru w jego latyfundiach, jakie posiadał na Kaszubach w okolicach Gdańska w ciągu czterech stuleci, od końca wieku XVII - od fundacji w 1382 roku po zabór dóbr przez króla pruskiego w roku 1772".
(Paweł Antoni Czaplewski)
Herezja jest zjawiskiem, które odegrało ważną rolę w pierwszych wiekach istnienia Kościoła, zmuszając go do stopniowego określania swojej doktryny i wykluczenia tez teologicznych. Były też w życiu Kościoła okresy, w których herezja, przyjmująca postać wielkich ruchów, takich jak arianizm i gnostycyzm- zdawała się go przerastać.
Historia herezji średniowiecznych jest jednak historią porażek, albowiem żaden z omawianych tu ruchów nie zdołał ani narzucić swoich poglądów Kościołowi zachodniemu, ani też wywalczyć tolerancji dla swoich opinii i praktyk. Zasadniczą jedność doktrynalną Kościoła udało się utrzymać po części siłą, po części zaś dzięki powszechnemu przywiązaniu do ortodoksji. Kiedy przywiązanie to osłabło i wierzenia potępione jako heretyckie z powodzeniem opierały się wszelkim działaniom represyjnym, średniowiecze dobiegało końca.
Herezja i przerażenie jakie budzi są nierozerwalnie związane z historią samego Kościoła. Opisy heretyków zawierające zestawy ulubionych epitetów i sformułowań służyły przede wszystkim ukazaniu zbioru konwencjonalnych cech wzorcowej postaci heretyka: jego pychy, jego pozornej i powierzchownej pobożności oraz jego utajenia. Może on zostać opisany jako nieuczony (nawet jeśli nie jest to do końca prawdą) może być również oskarżony o udaną pobożność, podczas gdy w rzeczywistości oddaje się rozpuście-zarzut, który nieoczekiwanie powtarza oskarżenia wysuwane przez pisarzy pogańskich przeciw wczesnym chrześcijanom i czasami zdaje się czerpać z tych samych źródeł.
Średniowieczne herezje Malcolma Lamberta są niewątpliwie jedną z najlepszych pozycji wydanych kiedykolwiek na ten temat. Są majstersztykiem uczenia się, myślenia i dogłębnej analizy. Żaden czytelnik, który poważnie pochodzi do zdobywania wiedzy o wiekach średnich, nie może opuścić lektury tej pracy, co więcej- nie może do niej nie powrócić
Malcolm Lambert-do 1991 roku wykładowca historii średniowiecznej na Uniwersytecie w Bristolu, po przejściu na emeryturę poświęcił się pracy badawczej i pisaniu. Autor takich prac jak: Cathars (1998) czy Franciscan Poverty (1998).
„Średniowieczne Herezje Ruchy ludowe od reformy gregoriańskiej do reformacji” są kolejną znaczącą publikacją gdyńskiego Wydawnictwa Latarnia. Wcześniej ukazały się takie pozycje jak: „Nowy Herbarz Polski” Tadeusza Gajla, „Historia USA” Maldwyn A. Jones, „W Polu” Stanisława Rembeka, „Jańcio Wodnik i inne nowele” Jana Jakuba Kolskiego oraz „Lida” Aleksandra Jurewicza.
W polu to powieść przedstawiająca dzieje pewnej kompanii Wojska Polskiego podczas walk z bolszewikami o północno-wschodnie ziemie Rzeczypospolitej latem 1920 r. Stanisław Rembek (1901–1985) jest pisarzem niemal zapomnianym, do czego przyczynił się czas, kiedy jego twórczość objęta była zakazem publikowania, w tym w okresie stalinowskim. Autor walczył nie tylko w wojnie polsko-bolszewickiej, której poświęcił wspomniany utwór, lecz także uczestniczył w obronie Warszawy we wrześniu 1939 r. Jako uczestnik konfliktu z lat 1919–1921, w którym Polska walczyła z Rosją Sowiecką, w swoim utworze, po raz pierwszy opublikowanym w 1937 r., w realistyczny sposób oddał przebieg krwawych zmagań, brutalność wojny, jej chaos i grozę oraz niszczący wpływ na ludzką psychikę i stosunki między ludźmi. Ukazał także przekrój ówczesnego polskiego społeczeństwa, którego przedstawiciele tak zaciekle walczyli o zachowanie właśnie odzyskanej niepodległości. Marzenia o życiu poza frontem to jedyne chwile wytchnienia dla głównego bohatera utworu, porucznika Paprosińskiego. Jego przeżycia angażują czytelnika i pozwalają mu wniknąć w trudną żołnierską codzienność. Ponadto pisarz plastycznie portretuje wybraną grupę żołnierzy, łącznie z ich pochodzeniem społecznym i regionalnym oraz funkcją odgrywaną w oddziale. Arcydziełem są także miniportrety żołnierzy bolszewickich. Losy oddziału, nad którym zawisło fatum, budzą ponadto refleksje dotyczące roli jednostki dla zbiorowości. Utrata jednego z członków kompanii wywołuje spiralę wydarzeń, który kończy się jej całkowitą zagładą. Wielbiciele historii militarnej znajdą opisy użycia broni czy strategii z okresu wojny polsko-bolszewickiej. Niemal młodopolskie opisy i rozbudowane porównania kontrastują tu z naturalistycznymi opisami cierpienia i śmierci bohaterów oraz zniszczeń.
Powieść „W polu” jest uważana za najlepszą z dorobku pisarza, wysoko oceniał ją m.in. Czesław Miłosz, który uznał ją za najważniejszą powieść militarną okresu międzywojennego. Autentyzm innych utworów Rembeka znalazł uznanie filmowców: Juliusz Machulski wykorzystał opowiadania tego autora do nakręcenia filmu „Szwadron” (1992) toczący się w czasie powstania styczniowego, zaś Andrzej Wajda wyreżyserował „Wyrok na Franciszka Kłosa” (2000), poświęcony problemowi zdrady i kolaboracji podczas okupacji.
Fabuła większości z nich jest znana wielbicielom filmów tego twórcy. Baśniowe odniesienia czynią z tych historii rodzaj przypowieści o meandrach ludzkiego losu. Bohaterów pobudzają do działania miłość, śmierć i zemsta. Walczą o sens swojego życia, choć nieraz go też gubią. Chłopska zbiorowość, zanurzona w przesądach, żyjąca według własnych praw, z trudem toleruje ich odmienność. Ważną część ich egzystencji stanowi natura, piękna, groźna i nieprzewidywalna, choć opisywana z zachwytem pomieszanym z czułością. Zmysłowość tej prozy jest urzekająca.
Białoruś najpierw polska, potem sowiecka, jeszcze później niemiecka, a na końcu znowu sowiecka. Podeptana, zdruzgotana, wyjałowiona, zgorzkniała. A mimo to, dla kilkuletniego Alika, zmuszonego wraz z rodzicami w 1957 roku, do wyjazdu do nieznanej, komunistycznej Polski, najcudniejsze miejsce we wszechświecie. Gdzie wszystko jest inne, wyjątkowe, lepsze – ludzie, krajobrazy, język, smaki, zapachy.
I o tej baśniowej niemalże krainie jest LIDA – jedna z najważniejszych książek, wydanych po 1989 roku. Jesteśmy tu z Autorem, którego słowa sprawiają, iż podążamy za nim zafascynowani tym wszystkim, co ukształtowało Aleksandra Jurewicza. Trochę zazdrośni, trochę smutni, trochę szczęśliwi, ale przede wszystkim oczarowani tym wszystkim, co emanuje ze słów LIDY.
Urokowi LIDY uległ także Czesław Miłosz, przyznając jej Swą Nagrodę.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
