Wędrówkę po Błękitnej Kropce Wiesław Lachiewicz rozpoczął w czerwcu 1941 r. Dopiero po latach ciężkiej tułaczki przez wertepy Wołynia i nadbużańskie wyboje przyszedł czas zadziwiania się urokiem naszej Ziemi, tajemnicą jej istnienia, magią życia. Dziś autor Podróży… po tej drobinie Wszechświata może powiedzieć, że był w ponad 30 krajach, na pięciu kontynentach. Z nieukrywaną pasją pisze (czasem białym wierszem) o odnajdywaniu podczas swoich wojaży autentycznego uroku Ziemi, jej cudów oraz o ich „dotykaniu”. Autor już w latach studenckich interesował się poezją. Pierwszym drukowanym wierszem były myśli matki (1979 r). Publikował w „Kamenie”, „Tygodniku Kulturalnym”, „Zielonym Sztandarze”, także w magazynie „Apetyt na zdrowie”. Jego wiersze są w wydanym w 2012 r. tomie Uśmiech jesieni (jest inicjatorem tej edycji), na który złożyły się utwory czworga słuchaczy Praskiego UTW przy Wyższej Szkole Menedżerskiej w Warszawie. W 2013 roku wydał …do światła czy donikąd w renomowanej Bibliotece Poetów LSW, a dwa lata później książkę o wielkości i didaskaliach naszego życia, jego trwaniu i przemijaniu, zatytułowaną Między ziemią i niebem. Podróż po Błękitnej Kropce to książka bardzo osobista. Jest jakby raptularzem i… katalogiem postrzegania fascynujących miejsc naszej Ziemi, jej barw i kształtowania jej wizerunku („architektury”) poprzez różne historie i mity, przez wojny, religie i obyczaje, przez… ludzkość. Autor nie pomija znaczącego udziału przy tym naszych rodaków, rozsianych po całym świecie.
Osobista, pogodna książka poety (m. in. w 2013 roku wydał tom „...do światła czy donikąd” w renomowanej Bibliotece Poetów LSW) wracającego do traumatycznych przeżyć i doświadczeń sprzed lat.
Ten szpitalny, anie niepozbawiony humoru zapis nie jest reportażem, raptularzem czy też pamiętnikiem. To relacja wydarzeń i refleksje z czasu o obszernym wymiarze niż ten, który biegł od 26 czerwca do 31 lipca 1986 roku.
Autor przyznaje, że spodziewając się rychłego powrotu między ściany szpitala (obojętnie którego) zwlekał z ujawnieniem swoich myśli, by dopiero po kilku latach wyznać: „tak widziałem i czułem wtedy, a tak rozumiem teraz”. Modlitwa Autora - „Boże, uchroń mnie przed nagłym i niespodziewanym powrotem do tego... przybytku” - w dzień zrzucenia pasiastej piżamy, została wysłuchana. I nie powrócił, i nie miał „okazji” do ponownego przyjrzenia się naszemu trwaniu z tego samego punktu... W końcu zauważył, że postrzegany przez siebie świat i jego pojmowanie niewiele się zmieniło w tak długim przecież czasie. Dlatego też zdecydował się na przedstawienie tego, co ponad ćwierć wieku temu notował na... kolanach, atak naprawdę na udach, w pozycji półleżącej.
Ciekawa, refleksyjna książka o życiu, otaczającej nas rzeczywistości, a przede wszystkim o przemijaniu.
„ n i e d z i e l a – 06.
Czas między piętnastą a siedemnastą – w niedziele, czwartki i wszystkie święta nazywamy godziną Matysiaków. To pora odwiedzin. Ale próg szpitala może przekroczyć każdego dnia i w dowolnej godzinie. Trzeba tylko tego mocno chcieć. Najczęściej przychodzą tu warszawiacy. W niedzielę ciągną z różnych stron bliscy i znajomi „osamotnionych”, „skoszarowanych” nieszczęśników. Dyżurka, jak nienasycony smok, połyka wszystkich i wszystko. Chorym wprawdzie niczego nie brakuje, ale ich los, ich niedola, cierpienie... Biedny jesteś Franiu, Grzesiu, Stanisławie, więc niosę tobie, kochany, garstkę malin, wprost z naszego ogródka. Świeżutkie jak rosa, zerwane nad ranem. Tylko wyzdrowiej, wyzdrowiej, mój drogi. Masz sernik, kompot, jabłuszka... Tylko wyzdrowiej mój miły...”
(fragment)
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
