Francuski historyk Georges Vigarello (ur. 1941) jest dziś prawdziwym kronikarzem historii naszej troski o ciało. Jego książki o rozumieniu zdrowia, czystości, urody czy bezpieczeństwa ciała są nie tylko opowieścią pełną fascynujących, czasem aż niewiarygodnych szczegółów z ostatniego tysiąclecia, lecz stawiają także na tej podstawie diagnozę czasom najnowszym. Epopeja ciała opisywanego przez Vigarella przebywa różne etapy. W średniowieczu zdrowie ma zapewniać pełna zgodność z siłami kosmicznymi, w oświeceniu ? z mechanizmem, współcześnie ? z własną organiczną strukturą cielesną jednostki. Odpowiednio do tego zmieniają się strategie zabiegów o zdrowie i o ochronę przed chorobą: mówiąc najprościej ? od ucieczki do ataku, od izolacji mającej chronić przed wrogimi siłami do medycznej ofensywy przeciw źródłom niedomagań i do ?promowania? zdrowego ciała. Dziś już zdrowia nie strzeże się jak z góry danego dobra, lecz się pracuje nad jego ?doskonaleniem?. Oczywiście ta ewolucja rozumienia ciała znajduje wyraz polityczny, a zarazem polityka i ideologia wpływają na to rozumienie. ?Projekt zdrowie? stał się domeną publiczną.

Muzułmanie są często postrzegani przez Zachód jako obca, całkowicie odrębna społeczność. Tymczasem pod wpływem globalnych trendów przyswajają i przetwarzają zachodnie wzorce kulturowe, zachowując jednak własną specyfikę i nie wyrzekając się ani swojej religii, ani obyczajów. W ostatnim dziesięcioleciu obserwujemy szybki rozwój muzułmańskiej kultury konsumpcyjnej, spowodowany migracją i obecnością na Zachodzie coraz większej liczby muzułmanów. Cechą charakterystyczną tej kultury jest z jednej strony malejący wpływ tradycji muzułmańskiej, z drugiej jednak sprzeciw wobec negatywnego wizerunku islamu w opinii publicznej społeczeństw zachodnich. Książka przedstawia rozwój i funkcjonowanie muzułmańskiej kultury konsumpcyjnej na Zachodzie z odniesieniami do państw muzułmańskich. Zawiera omówienie produktów kultury masowej, które czerpiąc z konsumpcyjnych wzorów Zachodu zachowują jednak muzułmański charakter. Omówiono między innymi: modę (w tym hidżaby i T-shirty), lalki typu Barbie, napoje orzeźwiające, żywność halal, muzyka (hip-hop, heavy metal i punk rock), programy i gry komputerowe, beletrystykę, ale też bankowość. Dzięki tym produktom muzułmanie, zwłaszcza młodzi, uczestniczą w globalnej kulturze na własnych zasadach i otwarcie wyrażają ważne dla nich wartości religijne, społeczne i polityczne. Katarzyna Górak-Sosnowska, adiunkt w Katedrze Socjologii Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie oraz Katedrze Arabistyki i Islamistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Zajmuje się problemami społeczno-gospodarczymi świata arabskiego oraz społecznościami muzułmańskimi na Zachodzie. Opublikowała m.in. Świat arabski wobec globalizacji (2007), Perspektywy świata arabskiego w kontekście Milenijnych Celów Rozwoju (2007) oraz liczne materiały dydaktyczne z zakresu edukacji rozwojowej i międzykulturowej.

Kultura i edukacja (konteksty i kontrowersje). Jest to interdyscyplinarne kompendium wiedzy, wpisujące się znakomicie we współczesne debaty na temat roli edukacji i kultury w konstruowaniu różnorodnych ?wersji tożsamości". A [...] pytania ?kim być?", "jak żyć?", "jak wychowywać?" (czy wreszcie "Jak nie dać się przemielić przez sieczkę popkultury?") stawiane są w naszych (po)nowoczesnych warunkach w nieznanych dotąd kontekstach. W poszczególnych rozdziałach książki na postawione wyżej pytania daje się różnorodne (niekiedy kontrowersyjne) odpowiedzi, unikając jednak ?ideologii" i narzucania czytelnikowi ?znaczeń". [...] Z całą pewnością będzie ona wykorzystywana jako lektura obowiązkowa bądź uzupełniająca na zajęciach dydaktycznych ze studentami pedagogiki, socjologii, kulturoznawstwa, a także przez nauczycieli akademickich, prowadzących wykłady, konwersatoria i ćwiczenia podejmujące problematykę rekonstrukcji tożsamości. Książka Kultura i edukacja (konteksty i kontrowersje) ma jednak i znacznie szerszy zasięg - jest to [...] książka naukowa sensu stricto, a jej wysoki poziom merytoryczny sprawi, iż z całą pewnością spotka się z dużym zainteresowaniem naukowców podejmujących problematykę tożsamości. [...] Z recenzji prof. zw. dr. hab. Zbyszka Melosika

Encyklopedyczno-słownikowe dzieło poświęcone różnym aspektom umierania, śmierci, żałoby, obecnym w języku, kulturze, obyczaju, religii, systemach filozoficznych, zrytualizowanych formach pamięci o zmarłych... To pierwsze w polskim piśmiennictwie tego typu dzieło, zainspirowane przez słynny słownik Roberta Sabatier, Dictionnaire de la Morte (1967). W opracowaniu poszczególnych haseł Autorzy w szeroki sposób cytują teksty oryginalne, np. fragmenty Biblii czy też wypowiedzi wielkich filozofów i pisarzy. Książka stanowi punkt wyjścia do dalszych badań ? w Polsce mało popularnych ? nad tajemnicą śmierci.

Jest to pierwszy przekład dzieła profesor Anyi Peterson Royce na język polski. Praca w przejrzysty sposób sytuuje taniec wśród innych sztuk performatywnych w szeroko pojętym kontekście kulturowym. Autorka, stosując naukowe metody porównawcze, z powodzeniem łączy swoje osobiste doświadczenia baleriny baletu klasycznego z praktyką i wiedzą antropologa oraz etnografa, dzieli się też swoją wiedzą z zakresu współczesnych technik tanecznych. Analizując zagadnienia artyzmu, wirtuozerii i interpretacji w sztukach performatywnych oraz stylu, techniki i wyobraźni, ukazuje wartości poznawcze tańca i przedstawia go jako dziedzinę sztuki, która opiera się na tzw. wiedzy ucieleśnionej. Na polskim rynku nie ma dotąd syntez dotyczących tańca, dlatego książka ta daje czytelnikowi możliwość zdobycia cennego narzędzia do świadomego, konsekwentnego budowania wiedzy o tańcu na rodzimym polu, porządkowania już funkcjonujących oraz wprowadzania nowych terminów z tego zakresu, a w konsekwencji rozwijania myśli naukowej i popularno-naukowej o tej dziedzinie sztuki. Adresowana jest do bardzo szerokiego kręgu odbiorców: studentów szkół artystycznych (teatralnych, filmowych, baletowych, muzycznych) i licznych uniwersyteckich kierunków humanistycznych (antropologia, kulturoznawstwo, etnografia), ponadto może stać się podręcznikiem dla tancerzy, choreografów, szkoleniowców, działających w ogólnopolskim ruchu tanecznym oraz wszystkich osób zainteresowanych piękną sztuką tańca.

"Mała czarna księga stylu", Niny Garcia zmieni twoje życie. No dobrze, może to za dużo powiedziane. Na pewno zmieni twoją szafę, co wpłynie na zmianę twojego nastawienia, a to faktycznie zmieni twoje życie. Czy to prawda - sama ocenisz. Nie jest to spis zasad, ale książka, która obudzi w tobie stylistkę i pomoże ci zdecydować, w jaki sposób chcesz się zaprezentować światu. Książka cię zainspiruje i sprawi, że styl stanie się dla ciebie dobrą zabawą. Znajdziesz w niej bezcenne rady od uznanych projektantów: Ralpha Lauren'a, Michaela Kors'a, Johna Galliano, czy Donatelli Versace. Patronat medialny: ELLE

To pierwsze w Polsce popularnonaukowe opracowanie na temat papierów i rachunków firmowych ze Śląska, Łużyc i Kraju Sudeckiego. Stanowi ono dopełnienie wystawy zorganizowanej w 2010 r. w Muzeum Etnograficznym we Wrocławiu. Autor prezentuje rys historyczny zagadnienia oraz poddaje antropologicznej analizie tzw. sferę symboliczną obecną w przedstawieniach ikonograficznych. Niewątpliwym atutem wydawnictwa jest bardzo bogata szata ilustracyjna. Uzupełnienie całości stanowi katalog zbiorów wyeksponowanych na wystawie.

Czy istnieje współczesna doktryna konserwatorska? Jak powinny kształtować się relacje między autentyzmem zabytku, a jego interpretacją dokonywaną przez konserwatorów? Na te dwa zasadnicze pytania odpowiadają teksty zebrane w książce. Autorzy swoje rozważania oparli na dorobku i doświadczeniach Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa, który w swojej trzydziestoletniej działalności przyczynił się do odnowy przeszło 350 zabytków dawnej stolicy Polski.

Celem pracy o Antychryście, jest ukazanie tego pojęcia w historycznych transformacjach oraz jego funkcjonowanie w kulturze współczesnej. Jest to kultura wyjątkowa, czego świadectwo daje Vaclav Havel gdy twierdzi: "Żyjemy (...) w pierwszej cywilizacji ateistycznej, czyli cywilizacji, która utraciła związek z nieskończonością i wiecznością. (...) Najniebezpieczniejszym rysem tej globalnej, ateistycznej cywilizacji jest jednak jej pycha. Czeski polityk i dramaturg zwraca uwagę na ludzką nieokiełznaną pychę. Wielu intelektualistów w opisie współczesności odwołuje się do idei Antychrysta. Ze Wstępu

Figura Trickstera (wesołka, przechery) to jedna z najbardziej rozpoznawalnych postaci folkloru, mitologii i religii na całym świecie, ściśle powiązana z wyobrażeniem ambiwalentnej boskości. Książka Paula Radina, wybitnego antopologa amerykańskiego urodzonego w Łodzi, należy do fundamentalnych lektur na ten temat. Napisana w 1956 roku, opiera się przede wszystkim na starannych studiach korpusu mitów Indian Winnebagów

Dzieło odsłaniające historię kultury przełomu XIX i XX wieku w całym skomplikowaniu zależności pomiędzy sztuką, społeczeństwem a technologią. Skrupulatność i rzetelność badacza nadają książce ciężar niemal encyklopedyczny, który jednak łagodzi błyskotliwość wywodu. Prawdziwie interdyscyplinarne podejście pozwala autorowi wprowadzić problematykę estetyczną w pole refleksji kulturowej, a z kwestii estetycznych wyciągać szersze wnioski na temat przemian podmiotu i środowiska, w którym on funkcjonuje.

Książka Druga strona lustra. Z historii wyobrażeń i idei na Ukrainie XVI-XVII wieku ukazuje inny świat, nie ten uchwytny w pierwszym rzędzie historycznych analiz, a potem opisany jako historia polityczna, gospodarcza czy historia kultury. Natalia Jakowenko dotarła do zjawisk, zachowań, sądów ledwo zaznaczonych w źródłach historycznych. Czytając między wierszami, zbliżyła nas do ludzi żyjących co prawda kilka stuleci temu, ale bliższych nam i bardziej zrozumiałych w ich pojmowaniu tamtejszej rzeczywistości.

Książka dokumentuje moją wieloletnią współpracę z prasą harcerską oraz pracą dziennikarską w redakcjach ?Motywów?, ?Drużyny? i ?Harcerza Rzeczypospolitej?. Wszystkie reportaże, felietony i inne formy dziennikarskie były publikowane w wymienionych pismach w latach 1970?1991. Dlaczego je przypominam? Z wielu powodów. Żywot publikacji prasowych jest niezwykle krótki. Kiedy ukazują się kolejne numery tygodnika czy miesięcznika, wcześniejsze giną w niepamięci. Czas przeobrażeń polityczno-społecznych dodatkowo zatarł ślady publikacji. Żadne z wymienionych wyżej pism już nie istnieje. Literatura harcerska ostatnich lat wzbogaciła się o liczne publikacje różnych komisji historycznych, autorów z ruchów opozycyjnych wobec Związku Harcerstwa Polskiego, także z Instytutu Pamięci Narodowej i prace naukowe (magisterskie, doktorskie itp.) czy wspomnienia byłych naczelników ZHP. Ta książka jest inna, pokazuje harcerstwo przez pryzmat losów indywidualnych bohaterów, reportaży, felietonów czy obserwacji dziennikarskiej. Ich treścią najczęściej są patologie harcerskiej służby i życia organizacji... Publikowane w książce teksty dotyczą bardzo intensywnego okresu mojego życia, w którym praca dziennikarska była nierozerwalnie związana z aktywną służbą instruktorską. Wojciech Śliwerski

Fragmenty?, odniosły po ukazaniu się w 1977 roku niezwykły sukces rynkowy. Niezwykły i zaskakujący, bo to zakorzenione i w semiologii, i w literaturze dzieło profesora College de France Rolanda Barthes?a (1915?1980) stanowi niejakie wyzwanie wobec intelektu czytelnika. Zarazem jednak urzeknie go świeżością mówienia o sprawach miłości istotnych dla każdego. Patronem jest Goethe między innymi z tego powodu, że autor Cierpień młodego Wertera, wokół których krąży myśl Fragmentów?, napisał swoją powieść, aby zaradzić osobistemu kryzysowi. Również u podłoża książki Barthes?a leży głęboko skrywany dramat osobisty. Być może to przydaje jej tyle autentyczności, a dla ?podmiotów miłosnych? jest źródłem inspiracji i cytatów. Fragmenty? wystawiano też na scenie zarówno we Francji, jak i w Polsce. Przede wszystkim jednak książka ta stanowi pomnik zmagania się naszej mowy z doświadczeniem miłości i odwrotnie. ?Dyskurs miłosny? komponuje się mozolnie z fragmentów oświetlających doznania, by się rychło rozłożyć, rozpaść przy pierwszym nieopatrznym ruchu języka. Nie pozwala na budowę spójnej opowieści lub rozprawy, co unaocznia nam zarazem kruchą naturę wszelkiego ludzkiego dyskursu.

Klasyczna praca z socjologii kultury analizująca powstanie i rozwój kultury masowej. O wartości dzieła świadczy to, iż mimo upływu lat praca nie straciła na aktualności. Autorka opisuje rozwój tego zjawiska w Polsce i na świecie w kontekście szerszych rozważań na temat zmian zachodzących w kulturze i społeczeństwie. Analiza zaskakuje trafnością spostrzeżeń na temat mechanizmów kultury masowej i przewidywań jej dalszego rozwoju. Szczególnie dziś, kiedy kultura masowa odgrywa coraz większą rolę, warto przyjrzeć się jej przez pryzmat naukowej refleksji.

W jednej z pierwszych scen „Kodu Leonarda da Vinci” główny bohater – Robert Langdon – wyjaśnia znaczenie liczby Fi i objaśnia, dlaczego jest ona nazywana „boską liczbą”.Boski pierwiastek w każdym z nas W jednej z pierwszych scen „Kodu Leonarda da Vinci” główny bohater – Robert Langdon – wyjaśnia znaczenie liczby Fi i objaśnia, dlaczego jest ona nazywana „boską liczbą”. Gregg Braden poszedł o krok dalej i przekazuje nam nie liczbę, lecz cały boski alfabet oraz przesłanie stanowiące niezbity dowód na istnienie cząstki Stwórcy w każdej komórce ludzkiego ciała. Oto Kod Boga zapisany już przed wiekami, lecz dopiero od dziś w pełni dla nas widoczny dzięki postępowi genetyki. Dzięki tej książce dowiesz się, co łączy współczesną chemię, biblijny hebrajski alfabet, starożytne żywioły i pierwiastki. Twoim oczom ukaże się unikalna zasada jedności łącząca każdy żywy organizm na ziemi! Odkryjesz imię Boga zapisane w DNA każdego człowieka – niezależnie od jego wyznania, poglądów czy kultury. Dowiesz się także, co taki zapis oznacza dla przyszłości gatunku ludzkiego. Podczas gdy prawie jedna trzecia narodów na całym świecie uwikłana jest w konflikty zbrojne, książka ta dostarcza niezbity dowód na istnienie uniwersalnej więzi łączącej ludzkość. To na tej więzi możemy wybudować pozbawioną wojen przyszłość poprzez wykorzystanie rdzennej metody rozwiązywania konfliktów opartej na wizji wspólnego, harmonijnego jutra. Kod Boga stanowi wynik dwunastoletnich badań i osobistych poszukiwań zasady jedności łączącej ludzkość -tak głębokiej i namacalnej, żeby nie można było jej zaprzeczyć. Od 1986 roku poszukiwania te prowadzą mnie do świątyń, wiosek i klasztorów ukrytych w najbardziej dziewiczych, odizolowanych i odległych miejscach, jakie pozostały jeszcze na ziemi. Poznałem tam ludzi uznających za swój życiowy obowiązek i honor zachowanie historii gatunku ludzkiego i świata. Najtroskliwiej pielęgnowane tradycje - w starożytnych mitach, tradycyjnych tańcach, tajemnym języku i ukrytych zapisach - zawierają temat uderzająco podobny, mimo różnic kulturowych, geograficznych i religijnych. Choć pozornie tradycje te wydają się odmienne, ukryty w nich wspólny motyw przypomina nam, że jako rodzina rodzaju ludzkiego jesteśmy czymś więcej, niż wszelkie różnice, które kiedykolwiek nas dzieliły. Być może nieprzypadkowo tak potężne przesłanie jedności ujawnia się właśnie teraz, w pierwszych latach nowego tysiąclecia. Statystyki dowodzą, że dwudziesty wiek to najkrwawsze 100 lat w historii, w czasie których więcej ludzi zginęło w wyniku przemocy, czystek etnicznych, wojen i ludobójstwa, niż z powodu wszystkich katastrof naturalnych razem wziętych, które miały miejsce w tym okresie (zob. rozdział l, ryć. 1.2). W pierwszych latach dwudziestego pierwszego wieku ta przemoc nie ustaje, a prawie jedna trzecia narodów na całym świecie zaangażowana jest w konflikty zbrojne4. Poza walką o zyski i bogactwa naturalne, liczne działania wojenne wywoływane są różnicami w kwestiach religii, pochodzenia i granic. Dzisiaj naukowcy, badacze i przywódcy religijni wskazują, że sama ludzkość stanowi największe zagrożenie dla własnej przyszłości. Stworzony przez człowieka świat, w którym choroby są odporne na lekarstwa, a w połowie stulecia przewiduje się załamanie ziemskich ekosystemów, stawia nas przed największymi wyzwaniami naszych czasów. W obliczu takich globalnych zagrożeń największe zbrojenia od czasów drugiej wojny światowej grożą ogarnięciem całej ziemi konfliktami na niespotykaną skalę. Właśnie w takich czasach żyjemy na co dzień, wychowujemy dzieci i szukamy pokoju. Naszą sytuację można by porównać do sytuacji rodziny przyzwyczajonej do tak częstego spędzania czasu razem, że zapominają, jak bardzo głębokie są łączące jej członków więzi. Dopiero w obliczu nieoczekiwanej straty kogoś z bliskich przypominają sobie, jak cenna jest ich rodzina i wspólnie spędzany czas. Strata członka rodziny staje się dla pozostałych katalizatorem, który odmienia ich sposób patrzenia na życie, skłaniając do przyjęcia innej perspektywy. Podobnie jak strata może przekształcić rodzinę, ogromne cierpienie, podupadanie naszego świata i próby zlikwidowania całych kultur mogą stać się katalizatorem, który otworzy nas - na wielką skalę - na rzeczywistość, w której uświadomimy sobie wartość naszej globalnej rodziny i wspólnego czasu. Jednak w przeciwieństwie do rodziny z powyższego przykładu ludzkość nie musi cierpieć z powodu skrajnych i tragicznych doświadczeń, żeby mogło nastąpić jej przebudzenie. Tym niemniej, stworzenie świata, w którym rodziny i narody celebrują różnorodność i żyją w pokoju, wymaga czegoś, co wydaje się nie istnieć w wielu dzisiejszych społeczeństwach - szacunku do życia i do siebie nawzajem, a także wiary, że jesteśmy częścią czegoś jeszcze większego. Takie przymioty ludzie mogą sobie uświadomić jedynie dzięki bezpośredniemu doświadczeniu. Możemy odkryć, że żywy dowód w postaci bożego imienia zawartego w ciele każdej kobiety, każdego dziecka i mężczyzny - w przeszłości i obecnie - umożliwia przeżycie takiego właśnie doświadczenia!

Publikacja jest owocem dwuletniego projektu Zarządzanie miejscami wpisanymi na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w Polsce i w Norwegii (2009?2011), który stał się platformą wymiany doświadczeń pomiędzy polskimi i norweskimi przedstawicielami instytucji odpowiedzialnych za zarządzanie dziedzictwem, a także szansą na zainicjowanie bezpośredniej współpracy konkretnych zespołów i instytucji z obu krajów. Norweskim partnerem Międzynarodowego Centrum Kultury była w tym przedsięwzięciu Dyrekcja Ochrony Dziedzictwa Kulturowego (Riksantikvaren) w Oslo. Kryterium wyboru miejsc było podobieństwo merytoryczne obiektów na Liście UNESCO w obu krajach oraz podobna problematyka ochrony. Celem było porównanie analogicznych miejsc w Polsce i w Norwegii w 4 grupach tematycznych: 1. Układy urbanistyczne dużych miast 2. Dziedzictwo poprzemysłowe na przykładzie miast górniczych 3. Kościoły drewniane 4. Krajobrazy kulturowe. Książka zawiera obszerny materiał ilustracyjny. Wersja polsko-angielska

W swej książce ksiądz Twardowski ukazuje sylwetki ludzi, którzy odeszli, uczy nas, jak o nich pamiętać ciepło i z miłością, jak wydobywać z ich życia to, co najlepsze. Wspomina między innymi Janusza Korczaka, Stanisława Dygata, Teresę Strzembosz, prymasa Stefana Wyszyńskiego, Wojciecha Żukrowskiego oraz wiele osób, w których codziennym, cichym życiu znajduje znamiona wielkości. Był dla nas wszystkich świętym człowiekiem Stamtąd. I w perspektywie jego życia śmierć stanowiła dla niego jedynie epizodyczną ciekawostkę. Nawet w którejś ze swoich homilii sugerował, aby zamiast ?umarł? mówić ?wymknął się naszym oczom?, ?wrócił tam, skąd przyszedł?. I cała jego twórczość była świadectwem wartości Stamtąd. abp Józef Życiński

Prezentowany tom zawiera rekonstrukcję medialnego wizerunku chłopów na ziemiach polskich od końca XIX wieku do roku 1939. Podstawę źródłową stanowiły centralne organy prasowe wybranych partii politycznych, a także periodyki społeczno-polityczne o charakterze regionalnym czy nawet lokalnym. Pod uwagę wzięto: "Gazetę Chłopską", "Myśl Żydowską", "Nową Gazetę Podlaską", "Nowy Przegląd", "Piast", "Przegląd Narodowy", "Przyjaciela Ludu", "Słowo", "Tygodnik Suwalski", "Zorzę". Na podstawie publicystyki prasowej autorzy tekstów naukowych zawartych w tomie odpowiadali na pytania o historyczną rolę chłopów, pozycję społeczno-zawodową, znaczenie ekonomiczne, preferencje polityczne, wreszcie o obecność chłopów w kulturze ogólnonarodowej.

Akumulacja agresji, które dotknęły ludność Zachodu między rokiem 1348 a początkiem XVII wieku, wywołała w całym społeczeństwie głębokie zachwianie psychiczne, o którym świadczą wszystkie języki owych czasów - słowa i obrazy. Powstała "kraina strachu", wewnątrz której cywilizacja czuła się "zdeprymowana" i którą zaludniła chorobliwymi urojeniami. Ta przedłużająca się trwoga groziła rozkładem społeczeństwa, tak jak mogła druzgotać osobowości poddane powtarzalnym stresom. Mogła więc wzbudzać zjawiska niedostosowania, myślowej i uczuciowej regresji, pomnożyć fobie, wzmagać postawę odmowy i rozpacz. Ze Wstępu