Charakterystyczna wieża kościoła przy ul. A. Fredry widoczna jest z wielu miejsc poznańskiego śródmieścia. Nie wszyscy jednak wiedzą, że ta katolicka świątynia, wybudowana prawie 150 lat temu i uważana za jedno z najważniejszych dzieł XIX-wiecznego neogotyku, powstała dla parafii ewangelicko-augsburskiej. Kościołowi, jego historii i architekturze, poświęcona jest kolejna monografia z serii Zabytki Poznania. Aktualizacji i uzupełnienia tekstu opracowanego przez Bolesławę Krzyślak dokonała Zofia Kurzawa, a jego zrozumienie przez osoby niezwiązane z historią sztuki czy architekturą ułatwią cenne materiały ikonograficzne oraz zdjęcia współczesne Piotra Skórnickiego.
Budowę kościoła pw. Najświętszego Serca Jezusa i św. Floriana rozpoczęto w styczniu 1897 r., a zakończono we wrześniu 1899 r.
Kościół stanął na przedmieściu Jeżyce, przy wiejskiej drodze, która później otrzymała nazwę ul. Kościelnej.
Kościół jeżycki był pierwszą świątynią polską powstałą w czasach pruskich. Jego budowa była reakcją na wybudowanie wcześniej kościoła ewangelickiego (obecnie katolickiego) pw. Podwyższenia Krzyża Świętego.
Fragment Wstępu
Kościół wzniesiony na początku ubiegłego stulecia na poznańskim Łazarzu był ostoją polskości w okresie zaborów i podczas II wojny światowej. Zbudowany został w stylu neoromańskim, ale charakterystyczny ażurowy hełm wieży nawiązuje jednak do gotyku. Zaraz po wojnie kościół pełnił funkcję kościoła prymasowskiego. W 1945 r. kardynał August Hlond dokonał w nim nominacji administratorów apostolskich diecezji na terenie Ziem Odzyskanych.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
