Od czasu pierwszego wydania tej książki wydarzyło się wiele ważnych rzeczy, które musiały się znaleźć w nowej wersji. Kobiety nie milczą, ujawniają swoją traumę. Mówią o torturach fizycznych i psychicznych jakie muszą znosić przez lata w małżeństwie, w związkach, czy w pracy. O tym jak depcze się ich godność. Opowiadają o różnych rodzajach przemocy, o gwałtach. Książka opowiada o rozmaitych sposobach dyskryminacji kobiet w firmach.W książce znalazły się też rozważania o aktualnych zjawiskach. Wielka światowa akcja MeToo dotarła także do nas. Jakie są konsekwencje tego zjawiska? Co z tego zostało u nas? Jeszcze ciągle lęk zamyka kobietom usta. Brakuje solidarności, nie wierzy się ofiarom.Nowa wersja Gdyby zamilkły kobiety pokazuje także wiele nowych, pozytywnych zjawisk. Kobiety są lepiej wykształcone niż mężczyźni. Łatwiej znajdują pracę, lepiej jej szukają a także lepiej radzą sobie, gdy utracą pracę. Nie boją się samodzielności. Wnikają w nowe sfery życia, w Internet. Są blogerkami. Często zarabiają w taki sposób, prowadząc tematyczne blogi, na przykład dla młodych matek, które nie radzą sobie z macierzyństwem i mówią o tym. To łagodzi poczucie wykluczenia. To także jest głos kobiet.
Pociąg, nawet jeśli nie jest to intercity, a raczej wręcz przeciwnie, ma właściwości erotogenne. Tysiące razy opisywany przez pisarzy i poetów, miarowy stukot kół, lekko usypiająca, duszna atmosfera, zapowiedź wydarzeń, które człowieka mogą spotkać...
Opowieść o dwóch światach zamkniętych w dwóch pokojach. W jednym, pośród pamiątek z przeszłości, żyje Fausta, bliska krewna doktora Faustusa, która, jak on i miliony kobiet, chce za wszelką cenę odzyskać młodość. Ale Mefisto się nie pojawia. Fausta syci się więc młodością Seni, mieszkanki drugiego pokoju, i jej kochanka. Dziewczyna jednak ponad wieczną kobiecość Fausty przedkłada wolność - w uczuciach i w twórczości. Fausta stawia kabałę i życie obu kobiet radykalnie się zmienia…
Nie bez powodu mafia nazywa się "rodziną". Każda nawet najsolidniejsza rodzina ma w sobie bowiem coś z mafii. Pełna jest uprzedzeń do ludzi nienależących do kręgu krewnych i powinowatych, obowiązuje w niej plemienny kod porozumiewania. Litość miesza się tu z żądzą mordu, miłość z nienawiścią, altruizm z wyrachowaniem. W każdej rodzinie znajduje się ktoś, kto pamięta, kto jest kronikarzem. Bogna Wegner, narratorka i jedna z bohaterek najnowszej powieści Krystyny Kofty, jest złodziejką pamięci. Kolekcjonuje wspomnienia własne i cudze, zdarzenia całkiem realne i metafizyczne, złe i dobre mity z dzieciństwa. Złodziejka pamięci, podobnie jak wcześniejsze książki tej autorki, zwłaszcza powieść Chwała czarownicom, opowiada o inności kobiecego doświadczenia. Główna bohaterka, pisarka, jest outsiderką. Wobec podpatrywanego przez siebie świata zachowuje dystans, który wówczas, gdy sama staje się jedną z osób dramatu, zamienia się w nie pozbawioną szczerości autoironię. Tak dzieje się, gdy Bogna wikła się w nieważny romans z młodszym od siebie mężczyzną.
Suki bywają różne: Wredne, Bezwzględne, Pazerne, Napalone, Durne, Zimne, Bure, Leniwe, Pruderyjne, Agresywne, Wścibskie, Podłe gorzej gdy: Zaniedbane, Podstarzałe albo wręcz Stare, Zdewociałe czy Nawiedzone.Ta Wredna Suka, Ewa Szot, prezeska medialnego imperium i wieloletnia szefowa magazynu dla kobiet, leżała samotnie w wielkim sześcianie bez okien i drzwi, wypełnionym lekkim powietrzem o zapachu ozonu. I ciszą. W firmie, oprócz Wrednej Suki, miała ksywę Ewita. Jej ludzie uważali, że jest kimś w rodzaju latynoskiej dyktatorki. Zarządza imperium medialnym, stroi się w markowe ciuchy, ma setki par pantofli i co najistotniejsze i najgorsze nie toleruje sprzeciwu. Wymaga feudalnego posłuchu. Chcesz u mnie pracować? Musisz się podporządkować. Jesteś niewolnicą, albo wasalem"".
Bohaterką "Pawilonu małych drapieżców" jest piękna, nadwrażliwa i niepokorna dziewczyna zagubiona w otaczającej ją rzeczywistości i niezbyt szczęśliwa w życiu.
Po wyjeździe męża na zagraniczne stypendium Bogna dowiaduje się o śmierci matki. Wyjazd na pogrzeb staje się swoistą podróżą w czasie, podczas której odżywają jej wspomnienia z dzieciństwa. Teraz jako dorosła kobieta nie potrafi uwolnić się od przeszłości popadając ze skrajności w skrajność. Poszukując pełni eksperymentuje na swoim życiu uczuciowym i erotycznym. Nie waha się przed złamaniem tabu obyczajowego. Korzystając z nieobecności męża próbuje innego życia i poprzez nowe doznania osiąga gorzką samowiedzę. Kiedy już pozna smak różnych miłości dokona rozrachunku z własną przeszłością, uwolni się od wspomnień, znajdzie sposób na życie wśród małych drapieżców i z własnego, wolnego wyboru powróci do życia rodzinnego.
Silna czy słaba płeć? Męska czy kobieca i tajemnicza? Wybranka czy wybierająca rycerza na śniadym koniu? Jaka jest kobieta w XXI wieku? Czy uświadamia sobie, jakie są jej potrzeby? Czy żyje szczęśliwiej, lepiej? Do którego wzorca kobiecości dąży? Jednak mowa tu nie tylko o kobietach. Tak jak mężczyzna liczy się w życiu płci pięknej, tak i w tej książce zajmuje miejsce niepoślednie. Rycerz, macho, przyjaciel czy ofiara? Mężczyźni mają do wyboru cały wachlarz ról do odegrania przed paniami. A co na to one same? No właśnie, o tym jest ta książka.
Krystyna Kofta po raz kolejny podejmuje dyskusję ze stereotypami, które przez stulecia zawładnęły naszym, europejskim postrzeganiem ról społecznych kobiet i mężczyzn. Mówi też o nowych wzorcach, jakie wykształciły się w ostatnim dwudziestoleciu, które choć radykalnie inne, wcale nie muszą być takie dobre. Dlatego, by żyło się nam lepiej, autorka z obu perspektyw wyłuskuje, to co najlepsze. Lektura lekka i zabawna dla każdego.
Obecne wydanie Jak zdobyć, utrzymać i porzucić mężczyznę stanowi wersję przejrzaną i poprawioną.
Książka jest fragmentem dziennika, prowadzonego przez autorkę od przeszło trzydziestu lat. Spokojny dotychczas rytm życia, pracy, twórczości literackiej, pogodnego życia rodzinnego, spotkań z przyjaciółmi zostaje nagle zakłócony.
Niejasne przeczucia potwierdzają się po przeprowadzeniu badań. Diagnoza jest jednoznaczna: rak.
Opis zakończonych szczęśliwie zmagań z chorobą to przede wszystkim opowieść o uczeniu się na nowo siebie i swojego życia. Krystyna Kofta pisze o tym, jak mimo cierpienia zmusić się do aktywności, choćby miała polegać na najprostszych codziennych czynnościach, jak nie poddać się bólowi i depresji, jak przy całym zaangażowaniu w walkę z rakiem zdobyć się na dystans, a nawet poczucie humoru. Ta książka jest nie tylko ostrzeżeniem: pokazuje, jak można żyć twórczo nawet w tak trudnej sytuacji, jest także zapisem wewnętrznej przemiany: zmiany hierarchii wartości, relacji z ludźmi, stosunku do własnego życia.
Nie bez powodu mafia nazywa sięrodziną"". Każda nawet najsolidniejsza rodzina ma w sobie bowiem coś z mafii. Pełna jest uprzedzeń do ludzi nienależących do kręgu krewnych i powinowatych, obowiązuje w niej plemienny kod porozumiewania. Litość miesza się tu z żądzą mordu, miłość z nienawiścią, altruizm z wyrachowaniem. W każdej rodzinie znajduje się ktoś, kto pamięta, kto jest kronikarzem. Bogna Wegner, narratorka i jedna z bohaterek najnowszej powieści Krystyny Kofty, jest złodziejką pamięci. Kolekcjonuje wspomnienia własne i cudze, zdarzenia całkiem realne i metafizyczne, złe i dobre mity z dzieciństwa. Złodziejka pamięci, podobnie jak wcześniejsze książki tej autorki, zwłaszcza powieść Chwała czarownicom, opowiada o inności kobiecego doświadczenia. Główna bohaterka, pisarka, jest outsiderką. Wobec podpatrywanego przez siebie świata zachowuje dystans, który wówczas, gdy sama staje się jedną z osób dramatu, zamienia się w nie pozbawioną szczerości autoironię. Tak dzieje się, gdy Bogna wikła się w nieważny romans z młodszym od siebie mężczyzną.
„Małżeństwo" to według Wielkiej encyklopedii powszechnej „kulturowo akceptowany związek między osobami przeciwnej płci, w którym utrzymywanie stosunków seksualnych jest aprobowane i z którym jest związane oczekiwanie, że narodzą się w nim dzieci. M. stanowi podstawowy, powszechnie społecznie uznawany sposób formowania rodziny, m. uznano za jądro rodziny". Czytając tę definicję, dochodzimy do oczywistego wniosku, że jest zbyt staroświecka, nie obejmuje wielu sfer, spędzających sen z powiek zarówno tym, którzy chcą wstąpić w związek, jak i tym, którzy w nim pozostają z chęcią czy też z przymusu.
W czasach ogromnych zmian obyczajowych oraz ucieczki od małżeństwa domaga się ono nie tylko nowej, znacznie pełniejszej niż w Wielkiej encyklopedii powszechnej definicji, ale wręcz osobnej pracy. Krystyna Kofta pół żartem, pół serio wypełnia tę lukę. W Małej encyklopedii małżeńskiej autorka przedstawia zagadnienia, których próżno szukać w zwykłych encyklopediach. Na przykład „pożycie małżeńskie":
Mała encyklopedia małżeńska
Już samo słowo „pożycie" brzmi traumatycznie - jak gdyby to było jakieś życie po życiu. Albo też obrazuje to, co zostało po życie, czyli po zżęciu żyta, a wiadomo, że powstaje wtedy rżysko, niemiłosiernie kłujące, gdy ktoś się na nim kładzie. I chyba o to chodziło, przecież kobieta jako narzędzie szatana powinna się umartwiać. Lodowata w łóżku żona niekoniecznie zachęcała męża do pożycia, czy też powiedzmy łagodniej, współżycia. Znamy z literatury i z opowieści babek rady, jakie panny młode dostawały przed nocą poślubną: zaciśnij zęby, zamknij oczy, jakoś to przetrwasz!
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
