Książka poświęcona jest panowaniu cesarza Zenona Izauryjczyka (474-491), z położeniem szczególnego nacisku na jego politykę religijną. Zenon w trakcie swych rządów musiał sprostać licznym uzurpacjom i niepokojom zagrażającym jego władzy, jak również zmierzyć się z rosnącym w Kościele nurtem kontestacji postanowień Soboru w Chalcedonie (451). Przez współczesną historiografię Zenon postrzegany jest jako władca sprzyjający przeciwnikom Soboru, tymczasem uważna analiza źródeł, uwzględniająca ich specyfikę, wskazuje, iż nie ma żadnych dowodów, aby uznać Zenona za osobiście związanego ze sprawą anty-chalcedońską. Cesarz ów nie miał ambicji by konstruować własne przemyślenia teologiczne i narzucać je swym poddanym. Był wojskowym, który kontynuował w sprawach kościelnych politykę swego poprzednika, cesarza Leona I i podobnie do niego chciał jedności Kościoła opartej na postanowieniach chalcedońskich, kierując się radami biskupa Konstantynopola Akacjusza, który stał za wieloma posunięciami cesarza. Cesarz podejmował decyzje wymuszone zaistniałymi wydarzeniami, nie kreował natomiast nowych wątków w swej polityce ani w stosunku do grup heterodoksyjnych, ani w stosunku do pogan czy Żydów.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
