Ustrój Rzeczypospolitej szlacheckiej kojarzy się przede wszystkim z instytucją sejmu; sejmiki pozostają w jej cieniu. Tymczasem siedemdziesiąt regionalnych zjazdów w obu częściach państwa polsko-litewskiego było bardzo ważnym elementem systemu parlamentarnego kraju. Ich rola stale rosła, co było szczególnie widocznew drugiej połowie XVII wieku. Monografia Roberta Kołodzieja poświęcona jest okresowi panowania Jana III Sobieskiego (1674-1696), kiedy władza sejmików osiągnęła szczytowe znaczenie. Po części wynikało to z nieufności szlachty wobec sejmu, a po części z postępującego kryzysu polskiego parlamentaryzmu, związanego z nadużywaniem prawa do liberum veto.Samorządy szlacheckie przejmowały coraz więcej kompetencji, w tym najważniejsze - zbieranie i dystrybucję podatków. Wzrost znaczenia lokalnych zjazdów zmuszał obywateli do spotykania się na sejmikach czasem nawet kilkanaście razy w roku i do coraz dłuższych, niekiedy trwających po kilkanaście dni, obrad. Autor na podstawie licznych przykładów pokazuje ewolucję systemu sejmikowego, opisuje cechy wspólne oraz różnice między poszczególnymi zjazdami w Koronie i Wielkim Księstwie Litewskim.Monografia Roberta Kołodzieja jest pionierską próbą analizy funkcjonowania wszystkich sejmików na podstawie szerokiego materiału, przede wszystkim rękopiśmiennego, zebranego w trakcie kilkunastoletnich kwerend w archiwach i bibliotekach w kraju i za granicą. To kompendium wiedzy przeznaczone nie tylko dla badaczy dziejów ustroju. Książka adresowana jest do wszystkich, którzy chcą zgłębić czasy rządów Jana III i kulisy funkcjonowania państwa w trudnym okresie wojen z imperium osmańskim.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?