W książce zostały przedstawione losy życia i sztuki Joanny Wiszniewskiej-Domańskiej. Idiomem dzieł tej łódzkiej artystki jest oryginalna formuła rysunku figuratywnego, stanowiącego kanwę jej grafik. Obrazowość tych prac oscyluje między „zakłóconą" realnością, ascetyczną, acz wyrazistą kreską a opowiadaną historią. Jej sztuka zawiera dyskretne nawiązania do surrealizmu pierwszej połowy XX wieku. Odnajdziemy w niej ślady fascynacji malarstwem René Magritte'a, Giorgio de Chirico, Jeana Jacques'a Folona, ale także echo obrazu Balthusa La rue (Ulica) z 1933 roku. Szacunek artystki dla twórczości wielkich mistrzów, a jednocześnie poczucie humoru i znajomość ludzkiej natury znalazły wyraz w serii kolaży, w których twarze obecnych w nich postaci „obdarowane" zostały wizerunkami arcydzieł malarstwa europejskiego.
Zaprzeczając powszechnym stereotypom o Łodzi jako mieście fabryk i kominów, Wiszniewska-Domańska życie i twórczość związała z Bałutami, którym nadała wizerunek „miasta surrealistycznego", miasta poetów i podróżnych bez paszportów ... – Papierowego miasta.
Artystka rozumie rolę sztuki jako swoiste „przeniesienie" wewnętrznych doświadczeń eksplorowanych przez pryzmat melancholii, obrazowanej w powtarzających się motywach: odległego horyzontu, odwróconego tyłem samotnego człowieka z bagażem podróżnym, porzuconych „emblematów" dzieciństwa. Jej prace wyrażają, nawiązujący do filozofii zen, zachwyt i zdumienie nad łącznością jednostki z jej habitatem. Artystka próbuje uchwycić zdarzenia, ciągi skojarzeń, myśli albo snu, które stanowią notatnik zawierający fragmenty autobiografii, obrazy powrotów do wydarzeń z przeszłości, do „sekretnej historii duszy".
Dr hab. Eleonora Jedlińska, prof. UŁ
Pracuje w Instytucie Historii Sztuki na Uniwersytecie Łódzkim. Wykłada historię sztuki nowoczesnej i współczesnej, teorię sztuki i krytyki artystycznej. Należy od 1996 roku do AICA, Łódzkiego Oddziału Polskiego Instytutu Studiów nad Sztuką Świata, współpracuje z European Association of Jewish Studies oraz World Union of Jewish Studies z siedzibą w Jerozolimie. Autorka książek: Sztuka po Holocauście (2001), Polska sztuka współczesna w amerykańskiej krytyce artystycznej w latach 1984-2002 (2005), Powszechna Wystawa Światowa w Paryżu w 1900 roku. Splendory Trzeciej Republiki (2015), Kształty pamięci. Wybrane zagadnienia sztuki współczesnej (2019), Zofia Lipecka. Labirynty sztuki (2023), oraz kilkudziesięciu artykułów poświęconych sztuce artystów żydowskich i pamięci Zagłady.
Zofia Lipecka. Labirynty sztuki to książka poświęcona twórczości polsko-francuskie j artystki od lat siedemdziesiątych XX wieku mieszkającej i tworzącej w Paryżu. Autorka z bogatego dorobku malarki, obejmującego niemal czterdzieści lat, w kolejnych rozdziałach przedstawiła najistotniejsze punkty „zwrotne” jej twórczości, sytuując sztukę Lipeckiej w zmiennych zależnościach teoretyczno-filozoficznych.
Publikacja jest efektem długoletniej przyjaźni, więzi intelektualnej i emocjonalnej, wspólnych doświadczeń, rozmów, dyskusji łączących artystę z krytykiem sztuki. Analizowane przez autorkę prace Lipeckiej odnoszone są do jej pojmowania rzeczywistości, do określonej historii, w której powstają znaczenia i dzieją się motywujące ją wydarzenia. „Lektura książki pozwala podążać czytelnikowi za twórczością artystki, patrzeć na wybrane dzieła, zagłębiać się w myśli, które im towarzyszą, przeżywać związane z nimi emocje, zastanawiać się, pytać i – niemal natychmiast – znajdować odpowiedź na rodzące się wątpliwości” – pisał Andrzej Turowski w liście do autorki. Słowo pisane stało się ekwiwalentem obrazu.
Praca na pisana językiem współczesnej humanistyki (filozofii, historii sztuki, religioznawstwa), pozwalającym opisać i interpretować sztukę, wskazu je osadzenie rozprawy wśród pojęć historii idei. Jest on ponadto spójny z „rzeczywistością obrazową” będącą przedmiotem rozważań. Mimo bogactwa odniesień tekst nie dominuje nad malarstwem, „pozostawia to, co ukryte, ukrytym, starając się jednak zbliżyć do nigdy niewyjaśnionego sedna twórczości, dążąc jednocześnie do zrozumienia motywacji etycznych i metafizycznych, estetycznych i politycznych, które dzieła sztuki w sobie zawiera ją”. Taka perspektywa pozwala działalność artystyczną związać ze wspólnotową odpowiedzialnością.
„Zofię Lipecką odnajdujemy w lekturze tej książki jako artystkę kompletną – wrażliwą, zainteresowaną człowiekiem we współczesnym świecie; jego kondycją w codzienności – traumie post-pamięci wojny i Zagłady, a także uwikłaniami w aktualne scenariusze polityczne – łącznie z wojną na Ukrainie”.
Publikacja ta, zawierająca czternaście esejów poświęconych wybranym artystom i ich dziełom, jest spójną w swej konstrukcji analizą fenomenu pamięci doświadczeń II wojny światowej i Zagłady, traumatycznych przeżyć znajdujących odzwierciedlenie w dziele sztuki. Przedstawiona została twórczość Władysława Strzemińskiego, Barnetta Newmana, Marka Rothko, Tadeusza Kantora, Mosze Kupfermana, Anselma Kiefera, Christiana Boltanskiego, Marka Chlandy, Luca Tuymansa, Zofii Lipeckiej, Rafała Jakubowicza i Elżbiety Janickiej. Prezentowani w ramach tomu artyści – ci urodzeni w końcu XIX w., podczas wojny i w latach siedemdziesiątych XX w. – koncentrowali się w omawianych pracach na fundamentalnym dla twórców działających w XX i XXI w. zagadnieniu pamięci katastrofy Holocaustu oraz jej wpływie na życie pokoleń urodzonych po wojnie. Jest to książka wskazująca wartość i konieczność istnienia sztuki, poezji, muzyki wobec ustawicznie podejmowanych prób mierzenia się z przeszłością, tą najodleglejszą, prastarą, by owa miara mogła przełożyć się – w ostatecznym rozrachunku – na odnajdywanie sensu w tym, co przetrwało cennego, co tworzy swoisty „model historycznej pamięci i ciągłości doświadczeń”, by przywołać w tym miejscu słowa Benjamina Buchloha.
Książka skierowana jest do odbiorcy zaangażowanego, zainteresowanego sztuką współczesną, zastanawiającego się nad kondycją człowieka w obecnej rzeczywistości, czytelnika, którego troską jest próba ochronienia pamięci i przemyślenia historii.
Publikacja Eleonory Jedlińskiej Powszechna Wystawa Światowa w Paryżu w 1900 roku. Splendory Trzeciej Republiki to obszerna monografia jednej z najważniejszych wystaw światowych schyłku XIX w., prowadzących w wiek XX. Dziewiętnastowieczne wystawy, swoisty fenomen cywilizacji europejskiej, służyły głównie pokazaniu osiągnięć nauki i jej zastosowań w przemyśle, choć ważnym ich elementem były dzieła sztuki, traktowane jako wyraz syntezy materii i ducha nowych czasów. Eksponowały osiągnięcia techniczne, umożliwiały konfrontację postaw artystycznych. Polscy historycy sztuki zabiegali o udział w wystawach artystów polskich - często była to jedyna możliwość zaprezentowania ich dorobku w Europie i w Stanach Zjednoczonych. W ówczesnej sytuacji politycznej właśnie tak starano się przemycić świadectwa trwania polskości w sferze kultury.
Zasadniczą treść książki (napisanej przez historyka sztuki) stanowią problemy artystyczne, którym towarzyszą zagadnienia historyczne, socjologiczne, polityczne i filozoficzne, kształtujące postawy społeczne końca XIX w. Obszerne fragmenty dotyczą obecności na wystawie 1900 r. artystów polskich - ich dzieł i roli w kształtowaniu świadomości istnienia Polski.
Publikacja zawiera kilkadziesiąt wyjątkowych zdjęć z 1900 r. oraz współczesne fotografie najważniejszych obiektów architektonicznych Paryża, powstałych na Wystawę Światową. Bogactwo ilustracji, przedstawiających rzadko reprodukowane dzieła sztuki z licznych muzeów na świecie sprawia, że książka może być atrakcyjnym źródłem ikonograficznym.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
