Opowiadania zebrane w tomie „Halny” („Nowohucka kolęda”, „Królowa” i „Halny”) łączy miejsce akcji – Nowa Huta - i środowisko bohaterów. To gangsterzy, dilerzy narkotyków, nieudani muzycy po wyrokach za spowodowanie po pijanemu śmierci kilku osób. Jak napisał Jarosław Rojek, bohaterowie Jarka „snują eposy o skurwionych superbohaterach, rycerskie romanse bez szczęśliwego zakończenia, moralitety bez rozgrzeszającego morału”. Ich wewnętrzne monologi są prawdziwe, także za sprawą języka, brutalnego, wulgarnego, o mocnym, miejscami rapowym rytmie.
„Halny” jest portretem miasta, chociaż nie tego kulturalnego, ani nawet tego znanego turystom. Nie chodzi tu też o historię czy np. topografię. Igor Jarek z wielkim talentem portretuje mieszańców. Tych, którzy z Krakowem Miastem Literatury UNESCO nie mają nic wspólnego, bo jak zauważył Jarosław Rojek, ”Huta z opowiadań Jarka to id wielkiego miasta, jego ciemna strona, rezerwuar wszystkiego, co najgorsze, co nie znosi dziennego światła”.
Igor Jarek debiutował w 2008 roku jako dziewiętnastolatek, laureat konkursu im. Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, tomikiem wierszy Różyczka. Wydał też zbiór Białaczka. Wiersze publikuje również w „Odrze”, „Śląsku”, „Opcjach”, „Portrecie”, „Arkadii”, „Gazecie Wyborczej”, „Zeszytach Poetyckich”.
Wraz z żoną, graficzką Judytą Sosną, stworzył trzy komiksy wydane przez Kulturę Gniewu:
Słowacki , Spodouści i Czarna Studnia. W „Dialogu” opublikował dramat Glück Auf! i monodram Królowa.
Nie ukończył nauki w liceum. Do 2010 utrzymywał się z prac dorywczych, pracował też w Wielkiej Brytanii, przez kilka lat był górnikiem w „KWK Staszic”. Ostatnio razem z żoną i córką mieszka na Nowej Hucie.
„Spodouści” to komiks o najsłynniejszych polskich gangsterach, którzy po śmierci zbierają się w starej knajpie, by jeszcze raz opowiedzieć o swoim życiu. To oni rządzili kiedyś polskimi miastami, ale teraz, po śmierci, gdy nie muszą już obawiać się konsekwencji swoich słów, w końcu pozwalają sobie na szczerość. Poznajemy więc ich marzenia, niezrealizowane plany, słuchamy opowieści o często zmarnowanym życiu. A wszystko to w żarówiastych kolorach z lat 90.
Cały komiks, utrzymany w stylu dramatycznych monologów, nawiązuje do jednej z najważniejszych książek literatury amerykańskiej XX wieku – „Umarłych ze Spoon River” Edgara Lee Mastersa.
Teatr idiotyczny. Początki
Joanna Krakowska
Inspiracje i początki teatru Ridiculous w Nowym Jorku i jego anarchistycznej poetyki. Na czym polegał styl Ridiculous i ile właściwie było tych teatrów działających pod tą nazwą? Play-House of the Ridiculous Johna Vaccaro i Ridiculous Theatrical Company Charlesa Ludlama od 1967 działały osobno, ale oba pozostały ważne zarówno dla amerykańskiej awangardy, jak i dla ruchu emancypacji osób homoseksualnych. A poetyka idiotyzmu urzeczywistniła się w polityce.
Korzenie teatru queer
Laurence Senelick
Przełożył Bartosz Wójcik
Teatr jest najbardziej sobą, gdy jest najbardziej queer. Im bardziej stara się dostosować do wymogów jakiejś iluzorycznej normy reprodukującej zewnętrzną rzeczywistość i do jakiejś normy społecznej stygmatyzującej moralnie, tym mniej wierny swojej własnej naturze pozostaje. Fragment książki The Queerest Art. Essays on Lesbian and Gay Theatre (edited by Alisa Solomon and Framji Minwalla, New York University Press, New York-London 2002).
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
