Narodowa Galeria Sztuki w Waszyngtonie, otwarta dla publiczności w 1941 roku, słynie ze znakomitych zbiorów. Ich zalążek stanowiła niezwykła darowizna Andrew W. Mellona, który w 1932 roku zakupił kilka wspaniałych dzieł z kolekcji należącej niegdyś do carów Rosji. Z Ermitażu w ówczesnym Leningradzie sprowadzono do Waszyngtonu Madonnę Alba Rafaela, Zwiastowanie Jana van Eycka, Wenus przed lustrem Tycjana oraz arcydzieła Rembrandta, van Dycka i innych europejskich, mistrzów renesansu i XVII stulecia. Z czasem zbiory wzbogacono o kolejne nabytki i darowizny, między innymi J.A. Widenera z Filadelfii (z Wiatrakiem Rembrandta oraz Ucztą bogów Giovanniego Belliniego), Samuela H. Kressa (z dziełami włoskiego renesansu), jak również Chestera Dale'a, z licznymi obrazami szkoły francuskiej, głównie impresjonistów oraz Rodziną linoskoczków z różowego okresu Pabla Picassa. NGA, jak zwykło się określać waszyngtońskie muzeum, jest jedyną państwową kolekcją w Stanach Zjednoczonych, a zarazem częścią Smithsonian Institution, zespołu instytucji artystyczno-naukowych. Budowę placówki rozpoczęto w roku 1937 z inicjatywy A. W. Mellona. W 1978 roku dzieci założyciela Galerii Paul i Ailsa Mellon Bruce ofiarowali fundusze na budowę nowego skrzydła muzeum, według projektu słynnego architekta I. M. Pei, przeznaczonego na zbiory sztuki nowoczesnej i współczesnej. Giotto, Duccio, Fra Angelico, Botticelli, Tycjan, Tintoretto, Rafael, Leonardo da Vinci, El Greco, Velázquez, Goya, van Eyck, Memling, Rubens, van Dyck, Rembrandt, Vermeer, Poussin, Watteau i Fragonard to tylko nieliczni spośród wielkich twórców sztuki, których dzieła znalazły się w kolekcjach malarstwa europejskiego ośmiu stuleci. Niezwykle istotną częścią zbiorów waszyngtońskiej Galerii jest malarstwo amerykańskie XVIII i XIX wieku oraz sztuka nowoczesna, którą reprezentują dzieła Picassa, Matisse'a, Mondriana, Modiglianiego, Braque'a, Klimta, Kandinsky'ego, Pollocka, Légera, Warhola, oraz przedstawicieli najnowszych nurtów międzynarodowych.
