Książka Artura Grabowskiego Dziady i wnuczęta, zawierająca jego teksty krytycznoteatralne publikowane głównie na łamach portalu teatrologia info , jest czymś znacznie więcej niż tylko zwyczajnym zbiorem szkiców poświęconych przedstawieniom granym w krakowskich teatrach w czasie ostatnich kilku sezonów. Oczywiście ten zestaw artykułów stanowi także znakomitą kronikę życia teatralnego Krakowa i Polski, ale o jego randze decyduje przede wszystkim sam sposób, w jaki Grabowski uprawia pisanie o teatrze. Dla cenionego literaturoznawcy, dramatopisarza, poety i prozaika omawianie poszczególnych spektakli jest okazją do tego, by powiedzieć również coś ważnego o naszej współczesnej kulturze, stanie cywilizacji czy sytuacji społecznej.Jednym z największych walorów tej książki jest język - czuć w nim oryginalny talent literacki Grabowskiego - jego teksty skrzą się od paradoksów i gier słownych, są znakomicie skomponowane, otwarcia i zakończenia nigdy nie są przypadkowe, czytelnik nawet przez chwilę nie traci wrażenia, że autor świetnie panuje nad formą. W rezultacie jego eseje, bo tak właśnie należałoby określić formę tych tekstów, stanowią po prostu kawał dobrej literatury.To niewątpliwie odrębny głos we współczesnym piśmiennictwie teatralnym.Jarosław CymermanBardzo lubię krytyki teatralne Artura Grabowskiego, dlatego że nie jest on kpiarzem, cynikiem, wazeliniarzem, postrachem, klaunem, modnisiem, wyrobnikiem, rezonerem, frustratem, złośliwcem, wyjadaczem, influencerem, selekcjonerem, lewakiem, prawakiem, centrystą, a nade wszystko nudziarzem. No to kim jest? Człowiekiem, który chodzi do teatru. Bezinteresownie, z miłości. A przy tym jeszcze myśli - na własny rachunek. Niebywała podzielność uwagi! Niebywała książka!Jarosław JakubowskiZa sprawą zebranych w tej książce tekstów dramatopisarz, dramaturg, badacz dzieł literackich i scenicznych wchodzi do teatru jako widz. To widz taki sam jak Ty - Drogi Czytelniku, Droga Czytelniczko - może tylko trochę bardziej skupiony, trochę bardziej krytyczny, trochę bardziej zdyscyplinowany w wyrażaniu własnych opinii.interesował mnie ludzki świat, z którego teatr brał swoje kreacje nieuchronnie i na którego międzyludzkie gry mógł, choćby nieznacznie, wpłynąć. Teatr w świecie, a nie świat w teatrze, miał dla mnie moc pobudzania myślenia. Myślenia o sobie, o nas, o Polsce, o międzyludzkim kosmosie. Co tam jest do myślenia teatrem, czego bez teatru nie dałoby się pomyśleć? I nie dałoby się z tego stworzyć literaturyZe wstępu AutoraArtur Grabowski - poeta, dramatopisarz, prozaik, eseista, krytyk i twórca teatralny, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, kierownik Studium Literacko-Artystycznego na tej uczelni. Jako stypendysta fundacji Fulbrighta i Fundacji Kościuszkowskiej wykładał na uniwersytetach amerykańskich w Chicago, Seattle i Buffalo; w ramach stypendium Komisji Europejskiej spędził też kilka miesięcy w Indiach, gdzie wykładał na University of Delhi. Debiutował wierszami w środowisku "bruLionu", wydał kilka tomów poetyckich, napisał kilka dramatów, jest autorem opowiadań i powieści w formie dziennika oraz esejów o literaturze, filozofii i teatrze, a także przekładów poezji z języków angielskiego i włoskiego
Głównym tematem monografii jest wsparcie finansowe, jakiego jednostki samorządu terytorialnego (JST) udzielają profesjonalnym klubom sportowym. Badania opisane w książce dotyczą istotności publicznego kapitału finansowego dla funkcjonowania klubów reprezentujących sporty drużynowe, takie jak: piłka nożna, piłka ręczna, koszykówka, siatkówka, hokej na lodzie i żużel. Zebrany materiał wskazuje na znaczące uzależnienie sportu zawodowego w Polsce od finansowania ze strony publicznej samorządowej. Dotacje, nagrody indywidualne i dokapitalizowanie to podstawowe formy wsparcia ze strony JST, które niejednokrotnie są właścicielami klubów. Ponadto w publikacji zostały poruszone zagadnienia dotyczące właścicieli stadionów sportowych oraz sposobów prowadzenia przez nich działalności gospodarczej, jak również efektów ich pracy w ujęciu ekonomicznym.
Artur Grabowski, jeden z najciekawszych poetów pokolenia brulionu, podsumowuje swój liryczny dorobek. Tom Wersje to poezja filozoficzna i formalnie wyrafinowana, a zarazem lirycznie przystępna i mocno osadzona w doświadczeniu.Sześć rozdziałów książki nie powtarza kompozycji sześciu tomów autora odzwierciedlają one raczej biograficzno-tematyczne okresy jego twórczości. Mamy tu więc kolejno: konceptualne miniatury, barokowe próbowanie języków i form, śródziemnomorską zmysłowość antyku; z kolei w intymnych obrazach Polski i w ekstatycznych wizjach Ameryki widać inspiracje awangardą i poezją lingwistyczną; na koniec, w stylu nawiązującym do romantyzmu, śmiała erotyka miesza się z bólem życiowych podsumowań.Do wyboru wierszy już publikowanych autor dodał kilka wcześniej nie drukowanych, a niektóre znacznie zmienił. W rezultacie powstała nowa, fascynująca całość, odsłaniająca powroty i kontynuacje motywów, tematów, form.
Am jest powieścią w formie dziennika na łamach którego można prześledzić losy pobytu głównego bohatera w Stanach Zjednoczonych. Romansująca z nurtem autobiograficznym proza nie jest w tym przypadku zwyczajowym opisem zwiedzania i zwyczajowych obserwacji z tego wynikających. Pobyt w Stanach Zjednoczonych jest dla głównego bohatera pretekstem do wykroczenia poza figurę nowoczesnego akademika-gastarbeitera, pretekstem do zagłębienia się w ojczysty język na obcej ziemi i w siebie samego w nie do końca zrozumiałym otoczeniu. Czytelnik z wypiekami na twarzy śledzi ten skomplikowany proces, zagłębia się w jego dwuznaczności i niuanse.
Prawdziwy Dramat Teatru nie jest z pewnością tradycyjną monografią i ze względu na sam tryb argumentacji (dominuje wszak żywiołowy, eseistyczny styl wywodu), i ze względu na kompozycję (całość tworzą bowiem cztery niejednorodne w charakterze części). Nie ma tu jednak żadnej przypadkowości; wywód jest spójny i gruntownie przemyślany – prowadzi od archeologii (meta)dramatu i (meta)teatru przez Schaefferowską koncepcję sztuki teatru w teorii i w praktyce do konsekwencji w wymiarze estetyczno-filozoficznym i egzystencjalnym. Kapitalne komentarze na temat metateatru i ery metateatralności okażą się z pewnością interesujące dla czytelnika, ponieważ są nie tylko zapisem fascynującego odkrywania na nowo dramaturga-kompozytora, ale także zapisem doświadczeń samego Grabowskiego jako praktyka teatralnego. W rezultacie to niekonwencjonalna monografia pisana z rzadko spotykaną pasją przez człowieka teatru.
Prof. Andrzej Hejmej
Jeśli humanistyce potrzeba jeszcze książek, to właśnie takich książek: treściwych syntez opartych na gruntownej wiedzy, świetnie i przystępnie napisanych oraz – co wydaje mi się bardzo ważne – podchodzących ostrożnie do wszelkich „paradygmatów” naukowych i estetycznych, uzurpujących sobie nieograniczone prawa miejskie w środowisku nauki i sztuki. Na szczególne docenienie zasługuje ponadto wrażliwość filozoficzno-fenomenologiczna autora, jasność w opisywaniu umykających, mieniących się lustrzanie „stanów rzeczy”, jego wierność badanemu materiałowi i jednocześnie wolność myślowa ciągnąca go nieustannie poza wybrane pole widzenia. Wyborna (a może i więcej!) wydaje mi się również stylistyka i retoryka tej książki – książki naprawdę głęboko przemyślanej w każdym zdaniu i napisanej z pasją eseisty, którego gdzieś z oddali prześladuje (bardzo pozytywnie) pewna liryczność. To bardzo apetyczna i sycąca strawa intelektualna.
Prof. Witold Wołowski
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
